ค่ายเก่าเอามาเล่าใหม

[iamfrommoon]

ต้อง Thank u Aj.O 79 ที่บอกวิธีที่เอากระทู้บางกระทู้กลับมาได้ ถึงแม้รูปประกอบจะไม่มีแต่ก็ได้ส่วนที่เป็นเนื้อหาที่พี่นั่งเขียนเอากลับมาได้...ไชโย...เริ่มใหม่ อิอิ  :lol:  :lol:

บทนำ:


กว่าจะเข้ามาอยู่หอพักนิสิตฯ ได้ก็ปาเข้าไปปี 2 แล้ว...หากจะถามว่า แล้วทำไมไม่เข้ามาอยู่ตั้งแต่ปี 1 ก็ต้องตอบว่า แหม! ก็บ้านตาอยู่กรุงเทพฯ แล้วจะให้มาอยู่หอเลย ก็จะทำให้ท่านน้อยใจน่ะสิ ก็เลยอยู่ซะตั้งโน่น ถ.สุขุมวิท 101/1 กว่าจะหอบวัย Freshy มาเรียนที่คณะบัญชีได้ก็เหนื่อยแสนเหนื่อย เกิดมาไม่เคยโหนรถเมล์นาน 2 ชั่วโมงก็คราวนี้แหละวะ...พอปี 2 ก็เลยขอไปใช้ชีวิตสบายๆ บ้าง แล้วก็ฝ่าด่านอรหันต์ทั้ง 7 ได้เข้ามาเป็นน้องใหม่ (ที่ไม่ Freshy) ตอน Sophomore (เลยร้องเพลงหอไม่ค่อยได้ ฮาๆๆๆ) ก็จะเดินผ่านค่ายหอฯ แบบเฉียดห่างมาก เพราะค่ายหอตอนนั้นอยู่ใต้หอชาย (แต่ปัจจุบันเป็นหอหญิงไปแล้ว เพราะเราเข้ายึดรุ่นแรก) เลยไม่กล้าเดินผ่าน กลัวถูกแซว จนกระทั่งเทอม 2 พี่รูมเมทได้ไปทำค่ายหอ แล้วกลับมาหลอกล่อว่า สนุก ได้รู้จักพี่ๆ เพื่อนๆ เยอะ หูก็เลยกลาง ตาก็เลยพร่าพาตัวเองไปสมัครไปค่ายที่ จ.พะเยา แล้วก็ต่อด้วย จ.กาฬสินธุ์ (ตอนแรกจำผิดนึกว่า เริ่มทำค่ายตอนปี 3) ตอนนี้ยังหารูปไม่เจอ ก็เลยขอเล่าตอนไปค่ายปี 4 เทอมหนึ่งแล้วกันที่ ดอยวาวี อ.แม่สรวย จ.เชียงราย ระหว่าง 19-27 ต.ค. 2538 (ถ้าจำไม่ผิดนะ) ค่ายสมัยนั้นจะมีเฉพาะชาวหอซีมะโด่ง มีสมาชิกไปกันประมาณ 40 คน อันนี้เยอะมากนะนั่นนะ (ค่ายนี้ RCU77 และเด็กวิศวะเยอะมาก)

[iamfrommoon]

บทที่ 1:

"ทุลักทุเลกันจริง ไอ้ขนของเนี่ย!"  :twisted: ไหนจะหม้อ กะละมัง ถุงข้าวสาร อาหารแห้ง เสื้อผ้าและหนังสือบริจาค กีต้าร์ (ขาดไม่ได้ ส่วนนักร้องไม่ต้องพูดถึงมันเยอะจนอยากแจกบัตรคิว) เครื่องครัว อุปกรณ์ทำโครงงาน และอื่นๆ อีกมากมายจนไม่รู้ว่า มันจะหลงไว้ที่ห้องค่ายรึเปล่า...แล้วยังเป็นเจ้าแม่ดูแลน้องใหม่ที่เพิ่งมาค่ายครั้งแรกอีก หอบกันเข้าไปขึ้นรถเมล์สาย 25 (วันนั้นคนขับคงนึก ซวย! จริงโว้ย) กว่าจะขนของขึ้นหมด...ข้างหน้าตรงที่ข้างๆ คนขับรถเมล์ก็เต็มไปด้วยเป้และของต่างๆ ที่ประเคนกันไปวางไว้...จนน้องผกา ครุฯ RCU77 บอกตอนหลังว่า ประทับใจพี่ปุ๊กมาก ตอนช่วยน้องๆ ขนของขึ้นรถเมล์ เรา ฤ ได้แต่คิดในใจ ประทับใจทั้งที่ใส่กางเกงเลขนของเนี่ยนะ...เท่ห์ชะมัด  :lol:  เป็นอันรู้กันว่า ชาวค่ายหอฯ เห็นกล้องไม่ได้ ขอถ่ายมั่ง ก็อย่างที่เห็นใครเตรียมตัวดีก็สวย หล่อกันไป แต่ใครไม่ทันก็ต้องหลับตาอย่างนี้แหละ....

[iamfrommoon]

บทที่ 2:

แล้วรถไฟสายกรุงเทพฯ -เชียงใหม่ก็ออกจากสถานีหัวลำโพง ผ่านอุโมงค์ขุนตาลที่ลำปางก็ตื่นเอามือไปจับหมอกสัมผัสความเย็นกันจะๆ ซะทีเหอะ ไอ้ความหนาวเนี่ย เพราะอยู่บนรถไฟชั้น 3 กันก็อุ่นเกินพอแล้ว ดีนะเนี่ยที่พาลงสถานีปลายทาง ไม่งั้นคงต้องเดินไปบอกพี่คนขับรถไฟว่า ขอเวลาสักครึ่งชั่วโมง ขนของลงได้มั้ยคะ คงได้เฮกันแน่

ไปถึงก็ไปโรงเรียนอนุบาลของน้องออม ครุฯ RCU77 ซึ่งเป็นของครอบครัว เพื่อล้างหน้าแปรงฟัน รอรถจากทางราชการมารับ เพื่อพาเราจากเชียงใหม่ไปส่งที่ ที่ว่าการอำเภอแม่สรวย ก็รอจนราชรถสองแถวแบบ 6 ล้อก็มาเกย พร้อมกระบะ ระยะทางไปที่ดอยนี่มันไกลและคดเคี้ยวจริงวุ้ย! แล้วถนนนี่ทำไมมันมีแต่ดินขาวๆ ไม่มีลาดยางเลยสักนิด ขับก็เร็วคนนั่งดิสโก้ไปมา จนไส้จะทะลักออกมากองอยู่แล้ว พวกผู้ชายก็จะโหนราวข้างหลัง สวมวิญญาณลิง ตอนแรกก็มันส์ "ไม่เสียตังค์ไปดริ้ง...ก็แดนซ์ได้...ชวนกันมาค่ายดีกว่า" พอลงรถแค่นั้นหล่ะ พวกลิงค่างทั้งหลายเช่น พี่กีต้าร์, พี่กลาง, พี่กอ สัตวะ, อั๋น, หยุ่ย (ผอค.), เกียม, เก่ง, ฮัท, เป๊ก, บุค, โต้ง ฯลฯ กลายเป็นมัมมี่ พอยิ้มถึงจะรู้ว่า ยังไม่ตายโว้ย ก็จะงัยล่ะ หน้าและเสื้อผ้าขาวโพลนไปหมด นึกว่า ต๊าย! ถึงยอดดอยแล้วแก่เลย (ฉันจะไม่มาอีกแล้ว) ขำกันสุดฤทธิ์ เสียดายตอนนั้นตากล้องก็ขาวไปด้วยก็เลยไม่ยอมถ่ายสารรูปแต่ละคน เราไปครั้งนี้ไปสร้างประปาภูเขาให้ชาวบ้านและสร้างห้องน้ำให้โรงเรียน

[iamfrommoon]

บทที่ 3:

"เอ้า! ตื่น ตื่นไปทำงานแต่ละโครงกันได้แล้ว" ตื่นแบบ ตอสระอีนอ เขี่ยน่ะ  :x  (คนอื่นทำนะ แต่พี่น่ะ เสียง! แหลมปิ๊ด ทะลุโสตประสาท มันแน่นอนกว่า  :lol: ) ค่ายนี้พี่เป็น Leader ด้านโครงสันทนาการ สามารถร้องเพลงเพื่อชมตัวเองได้นะเออ! ทุกคนก็จะหมุนเวียนเปลี่ยนกันไปทำหน้าที่แต่ละโครง ชอบกันสุดๆ ก็โครงประชาสัมพันธ์ เพราะได้ไปทำไร่กับชาวบ้าน เก็บผักที่พอเก็บๆ ไปดันไปเก็บหญ้าแทนเสียนี่ ที่นี่ปลูกอะไรก็ใหญ่หมด เพราะวันหนึ่งได้เป็นหัวหน้าโครงสวัสดิการ แล้วก็ด้วยความที่ว่า หมู่บ้านนี้ไม่มีประปาและไฟฟ้าใช้ ต้องใช้ตะเกียงเท่านั้น ก็เลยพาน้องๆ ตื่นแต่เช้ามาทำกับข้าวให้ทุกๆ โครง ด้วยความที่มองไม่เห็นอะไรชัดในแสงไฟจากตะเกียงสีอมส้ม ก็เลยหยิบขวดน้ำมันก๊าดที่เหลือน้อยนิดในครัวมาใช้แทนน้ำมัน (รอดได้งัยฟะเนี่ย) ผัดเข้าไปผัดผักบุ้ง รสชาติอร่อยเลิศ โดยมีน้องผการ่วมชิม แล้วก็ใช้อีกขวดใกล้ๆ กันทำข้าวผัดกับทอดไข่เจียวที่พยายามเจียวให้บางและหั่นให้เล็กที่สุดโรยบนข้าวผัด นั่นหล่ะ อาหารรสเลิศ และแล้วเมื่อน้องอั๋น วิศวะ RCU77 (ประธานค่าย) มาถามหาน้ำมันก๊าดแค่นั้นหล่ะ...คิดอย่างเดียวว่า "ต๊าย! ฉันเกือบฆ่าชาวค่ายทิ้งซะแล้วมั้ยล่ะนั่น" เป็นอันว่า เป็นเรื่องที่ทุกคนจดจำได้ดี โดยเฉพาะน้องอั๋น แล้วก็เดือดร้อนเด็กแถวนั้นหนะสิ ก็เลยทำยำแตงกวาใส่อะไรไม่รู้ให้ทุกโครงนำไปทานแทนผัดผักบุ้ง ไอ้เรารึก็บอกเด็กให้ไปหาจากไร่สักเยอะหน่อย เพราะคนมันเยอะ เด็กบอกแค่ 2 ลูกก็น่าจะพอ เราก็ เฮ้! จะพอได้งัย พอเด็กกลับมาแค่นั้นหล่ะ โอ้วววววว ทำไมมันหญ่ายยยยยอย่างนี้  :shock:  เลยบางอ้อ! ที่นี่ดิน น้ำ และอากาศดีมากเลยปลูกพืชไร่ได้ผลดี แล้วทุกคนก็ยังมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ ทุกครั้งก่อนกินข้าวร่วมกันต้องท่องจัง "ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง เป็นของมีค่า อย่ากินทิ้งขว้าง คนจนคนยาก ลำบากหนักหนา สงสารบรรดา เด็กตาดำๆ" แล้วก็อะไรอีกก็ไม่รู้จำไม่ได้ กว่าจะได้กิน ท้องก็ร้องแข่งกันสนั่น ตกดึกก็พากันนำสันทนาการให้เด็กๆ ในหมู่บ้าน ก่อนเข้านอนก็ต้องสรุปงานแต่ละโครงแล้วเลือกว่า ใครจะเป็น Head แบ่งว่า ใครจะไปโครงไหนบ้าง...ส่วนไอ้ที่ลื้มลืมไม่ได้ก็ต้องร้องเพลงค่ายเป็นซีรีส์ จากนั้นใครจะอินน์ต่อก็หอบกีต้าร์กันไปนั่งเล่นข้างนอกกัน คงไม่ต้องบอกนะว่า ใครร้องเพลงเยอะสุด ได้รู้จักเพลงเพื่อชีวิตมากขึ้นก็คราวนี้แหละวะ เพราะ ปกติจะเป็นเด็กป๊อปฮ่ะ

[iamfrommoon]

บทที่ 4:

"ฮ่วย! น้ำไม่ค่อยมีเลย" ต้องสูบน้ำจากบ่อข้างล่างของชาวบ้านขึ้นมาบนโรงเรียนที่เราพักกัน อาบน้ำแต่ละทีก็ต้องช่วยกันประหยัดสุดๆ หนาวก็หนาว ปรื๋อ!!!! รู้จักการอาบน้ำพร้อมกัน 2 คนก็คราวนี้แหละวะ พร้อมน้องเอ็ม วิทยาฯ RCU77 สบู่ซื้อมาก็ไม่ได้ดูเล้ยว่า มันผสม Mint แบบเย็น อาบไปร้องจ๊ากไป! วันต่อมาก็พาน้องๆ ไปอาบน้ำในลานอาบน้ำของชาวบ้าน บางคนก็นุ่งผ้าถุงไม่เป็น ก็ต้องช่วยๆ กัน ชาวบ้านมาดูกันใหญ่ เพราะขาวๆ กันทั้งนั้น ช่วงที่เราออกค่ายนั้น มีพิธีทำขวัญข้าว ไม่แน่ใจว่า เป็นพิธีที่จะทำการเกี่ยวข้าวรึเปล่า...บ้านที่ชาวบ้านอยู่จะยกพื้นสูง แล้วก็มีส่วนที่เป็นดินเหนียว ไว้ก่อไฟ และทำครัวข้างใน ในวันนั้นได้เจอชาวบ้านจับหมูตัวเล็กมาผูกไว้ที่บ้าน ที่นั่นจะมีเหมือนพ่อปู่ที่จะปกปักษ์รักษาหมู่บ้าน เลยถามว่า เอาหมูมาทำไม ก็ได้คำตอบว่า เด็กไม่สบาย จะต้องฆ่าหมู เพื่อบูชาอะไรประมาณนี้ หมูในหมู่บ้านจะเป็นหมูป่า เขาเลี้ยงแบบสัตว์เลี้ยงเลยหล่ะ เดินเพ่นพ่าน พาลจะเหยียบขี้หมูให้ได้ เราทั้งหมดได้รับเชิญไปร่วมงาน แล้วแต่ว่าใครจะไปบ้านไหน เพราะจัดกันแทบทุกบ้าน ตัวเองก็พาน้องอั๋น น้องเป๊ก น้องบุ๋ม ศิลปกรรมฯ RCU77 ฯลฯ ไปร่วมงานบ้านหลังไหนนี่แหละ เขามีอาหารเลี้ยงทำเหมือนๆ ลาบหมู ก็ลองกิน แต่พอกิน...ฮ่าๆๆๆ ทะแม่งๆ ฟะ...แต่ว! เป็นเลือดสดค่ะ เหมือนซกเล็กอีสานบ้านเรา ตอนกินไม่รู้หรอกว่า สุขหรือดิบ เพราะแสงตะเกียงทำให้ไม่เห็นสีอะไรเลย...เท่านั้นหล่ะ พะอืดพะอมกัน จากนั้นก็เลยต้องถามก่อนสุกมั้ยค่อยพากันกิน งานนี้มีสุราเมรยะ ที่ทำจากข้าวโพด รสชาติหวาน หอม (เปรี้ยวปากจริงเว้ย!) โดยทำใส่ไห พวกเราได้ยกซดถ้วนทั่วกัน...เหมือนดื่มน้ำสาบานยังไงอย่างงั้นเลย สุดท้าย! ก็เมาสิคะ ต้องทั้งแบกทั้งลากน้องๆ กลับกันซะหลายราย หน้างี้แดงยังกะไปตากแดด 2 วัน แต่ทุกคนก็สนุกกันมากในคืนนั้น กลับมาบ้างก็ร้องเพลงต่อ (แบบลิ้นพันกันน่ะ) บ้างก็นอนสลบไปเลย บ้างก็ให้อาหารพยาธิบนดิน แหวะ!

[iamfrommoon]

บทที่ 5:

"อ้าว! วันนี้ต้องไปวางท่อประปาบนภูเขานะ ช่วยๆ กันแบกท่อพีวีซีขึ้นไปด้วย" ชาวบ้านที่นี่เป็นชาวเขาเผ่าอีก้อกับอาข่า ก็เคยถามว่า มิดะ นั้นเป็นผู้หญิงที่เหมือนในเพลงที่เขาเอาไปแต่งร้องกันรึเปล่า เขาบอกว่า ไม่ใช่เลย (แต่จำได้ลางๆ ว่า ไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างที่ว่าในเพลงก็แล้วกัน แต่เป็นไปทางที่ดีนะ) ว่าแล้วก็เตรียมตัวหาเสื้อแขนยาวผ้าฝ้ายนี่แหละ หมวกพร้อม กันแดดพร้อม แขนพร้อม ขาพร้อม (สำหรับขึ้นเขา 2 ลูก) ก็ถามว่า ไกลมั้ย ชาวบ้านก็บอกไม่ไกลประมาณเป็นกิโล แต่เชื่อแล้วๆ ว่า กิโลชาวเขานี่มันไม่ใช่ใกล้เลย "ให้ตายเหอะ!" ไหนจะแบกท่อ ไหนจะแบกข้าว ไหนจะแบกอุปกรณ์อีก โหย! วันนั้นฝนเจ้ากรรมก็ดันตกอีก ต้องวางประปาตามไหล่เขา กลัวกลิ้งลงไปก็เท่านั้น แต่เพื่ออุดมการณ์ก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป ร้องเพลงท่ามกลางสายฝน โค-ตะ-ระ โรแมนติก ตอนเที่ยงก็ได้กินข้าวกับชาวบ้านที่มาช่วยเรา เพิ่งรู้จัก ถั่วเน่า ก็คราวนี้ ถ้าจะเปรียบก็เหมือนปลาร้า หรือน้ำบูดูนี่แหละ ก็ลองกินดู แปลกดีแฮะ แต่พอแล้วหละ กว่าจะกลับก็ค่ำพร้อมกับหน้าอันซ่ก เสื้อผ้ามอมแมมมาก หลังจากทำทุกอย่างเสร็จในตอนกลางคืน ก็ขอไปนอนคนแรกเลย ไม่ไหว!

[iamfrommoon]

บทที่ 6:

"พี่ผกาคะ! นั่นมันขี้แพะนะคะ" ถือว่าเป็นอีกเรื่องที่โจ๊กสุดๆ ในค่ายนี้ ที่น้องผกาพาเด็กๆ ไปสอนหนังสือแบบเรียนรู้ธรรมชาติ แล้วเดินไปเจอเม็ดเล็กดำๆ กะว่า นี่เลย! เป็นเมล็ดลูกหว้าที่สามารถกินได้ จะสอนเด็กซะหน่อยให้สมกับเรียนครุฯ พอแตะที่ปากเท่านั้น (ยังไม่ทันได้เคี้ยว จึ๋ย!) เด็กบอกซะก่อน ม่ายงั้นวันนั้นคงได้เห็นคนกินข้าวไม่ลงแน่ๆ เพราะคิดถึงแต่ขี้แพะ เด็กที่นั่นให้ความร่วมมือดีมากเลย ซนสุดๆ วิ่งไปมา ยังกะจับปูใส่กระด้ง ต้องหาเกมส์มาให้เล่นตลอด เด็กๆ ชอบร้องและเต้น (เสร็จกรู) ก็เลยต้องมีเพลงไปสอนเขาเยอะ (แต่จะร้องเองซะมากกว่า) แล้ววันที่อาจารย์เผ่า พี่เกียรติมาเยี่ยมค่ายก็มาถึง เฮ้! อาหารดีๆ กำลังจะมา โอ้ววววว รอมานานแล้ว ก็มีทั้งขนม ผัก โปรตีน (ที่ไม่ใช่โปรตีนเกษตร) มาด้วย เราได้มอบเสื้อผ้าและหนังสือให้กับอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน โดยวันนั้นมีนายอำเภอมาด้วย และมีการแสดงของเด็กในหมู่บ้าน ได้ฝึกเต้นกับน้องๆ ด้วย...

[iamfrommoon]

บทส่งท้าย:

"ทำไมมันเร็วจังวุ้ย!" วันที่ต้องกลับก่อนค่ายจบ รู้สึกว่า ตอนนั้นมีธุระต้องกลับก่อนค่ายจบประมาณ 2 วัน ก็รู้อยู่แล้วว่า ต้องกลับวันไหน แต่ด้วย Spirit และ Soul ของความรักค่ายมันเยอะมาก ก็ฉันจะไปน่ะ! ขอให้อยู่นานที่สุดแล้วกันวะ ทุกค่ายจะมีสมุดให้เขียนความรู้สึกที่มีต่อกันไว้เป็นที่ระลึกแต่ละคน น้องๆ เขียนให้เยอะมาก อ่านแล้วชื่นใจและปลื้มสุดๆ เพราะเราทั้งบู้และทั้งบุ๋น จนน้องหลายคนอยากเป็นแบบเรา อย่างน้อยก็เป็นแบบอย่างที่ดีในการทำค่าย และทุกวันนี้ก็ยังคนติดตามความสำเร็จของน้องทุกคนอยู่ หากแม้จะขาดการติดต่อบ้างก็ตาม แต่ก็พยายามที่จะรวมน้องๆ ให้กลับมาเว็บฯ ให้ได้มากที่สุด เพื่อความสัมพันธ์และผูกพันกับชาวค่ายหอฯ จะได้ไม่หายไปพร้อมกับวันเวลา ก่อนกลับก็แบกของพะรุงพะรังกันน่าดู กลับกันทั้งหมด 5 คน พี่กอ เป๊ก แอน เอ็ม ด้วยความห่ามเคยโบกรถเที่ยว ก็เอาซะเลย พาทุกคนโบกรถกระบะจากเชียงรายไปเชียงใหม่ เพราะต้องไปพักบ้านแอน รัฐศาสตร์ RCU75 (สาวเชียงใหม่) ก่อน แล้วค่อยต่อรถทัวร์กลับกรุงเทพฯ วันนั้นเศร้าสุดๆ เพราะไม่ได้อยู่ถึงปิดค่าย แต่ความทรงจำอันงดงามก็ยังคงอยู่จนถึงวันนี้ วันที่มีเว็บฯ ซีมะโด่งเกิดขึ้น...แล้วทุกคนก็ได้มาอ่านประสบการณ์ที่คล้ายๆ กัน แต่จะต่างกันด้านเวลา เหตุการณ์ และสถานที่ แต่เลือดชาวค่ายหอฯ ก็ยังคงอยู่ในใจและกายตลอดไป จริงมั้ย :?:

[Wut80]

จำได้ว่าเข้ามาห้องค่ายก็เห็นรูปนี้แล้ว...พี่ๆก็เคยเล่าให้ฟัง...
หนุกดีครับ...เอาอีก..ๆ
     
คิดถึงพี่ๆ ทุกคนนะครับ...

[It's me Joy]

นู๋หารูปพี่ปุ๊กไม่เจออ่ะ

[iamfrommoon]

นู๋หารูปพี่ปุ๊กไม่เจออ่ะ

:lol:  :lol:  :lol: สมัยนั้นมันแบบว่า...กระโปโล สไตล์เด็กค่ายฯ นะพี่ว่า  :wink: หุหุ...พี่น่ะนั่งอยู่ขวามือหนุ่มเสื้อสีม่วง (มองจากจอคอมฯ)...สาวที่ใส่เสื้อสีน้ำเงินเข้มนั่นหล่ะพี่ปุ๊กกี้ ที่ถูกขนาบด้วยหนุ่ม 2 คน คนหนึ่งหนุ่มครุฯ ชนะเลิศจากการประกวดคู่ coffee mate สมัยเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว อีกคนหนึ่งหนุ่มวิศวะ, น้องอั๋น ประธานค่ายหอฯ

เป็นไง...จำไม่ได้อยู่ใช่ปะ...ฮา

[Dr.Poot]

แล้วเราก็ได้เจอบุคคลในรูปที่แขวนอยู่ในห้องค่ายอีกคนหนึ่งแล้ว นอกจาก พี่ตูน พี่ฐา พี่กีตาร์ และ พี่อารายน้า  :lol:  :lol:

[pagarung]

อ่านจบแล้ว ง่วงๆ เพราะตะกี้กินพาราไป


.............สรุปพี่ปุ๊กกินขี้เเพะตอนไหนครับ?? :lol:

[iamfrommoon]

อ่านจบแล้ว ง่วงๆ เพราะตะกี้กินพาราไป


.............สรุปพี่ปุ๊กกินขี้เเพะตอนไหนครับ?? :lol:

พี่ว่า เราน่ะง่วงจัดนะเนี่ย...คนเกือบกินน่ะ พี่ผกา ครุฯ 37 มิใช่พี่ แต่ที่เกือบฆ่าชาวค่ายน่ะ...เหอเหอ...พี่เองแหละ  :lol:    :lol:

สบายดีมั้ยครับ เข้าไปดูรูปเราเล่นสกีในบอร์ดห้องค่าย อิจฉาจริงๆ วุ้ย...มาคุยกันบ่อยๆ นะ อ้อ น้องหมาน้อย (นิ) 41 ก็อยู่ญี่ปุ่นนะ ไม่นัดเจอกันบ้างเหรอครับ

คิดถึงครับ  :wink:

[ป้าแจง]

อ่านจบแล้ว ง่วงๆ เพราะตะกี้กินพาราไป


ยางพาราเหรอหนูแดง