การ์ตูน ครับ การ์ตูน

[jviruch-78]

อ่านอยู่เหมือนกัน ตอนนี้ตามอ่าน

วันพีซ
เบอร์เซ็อก
โคนัน
มังกรอหังการ(ทำไมตอนนี้มันออกช้าจัง)

อันอื่นถ้าว่างๆเซ็งๆก็จะซื้อมาอ่าน
นารุโตะ(อันนี้พึ่งอ่านได้ไม่กี่เล่มเอง)
ขุนพลประจันบาล 2

เมื่อก่อนเด็กอยู่บ้านนอก(เป็นคนกรุงเทพแต่ไปโตที่ต่างจังหวัด)เข้ามาในเมืองจะต้องซื้อการ์ตูนกลับไปด้วยทุกครั้ง เคยเห็นคนแก่ๆ 30กว่าๆยืนอ่านการ์ตูนอยู่ คิดในใจว่าเมร๊ง แก่แล้วยังมาอ่านการ์ตูนอีก ดูซิ เราก็ใกล้ 30 แล้ว ก็ยังอ่านเหมือนกัน เมื่อไรจะเลิกอ่านน่ะ สงสัยอีกหน่อยแย่งลูกอ่านแน่ๆเลย หุๆ ถ้ามีน่ะ

[Max]

พี่โจ้ครับ

เสาร์ทิต ถ้าไม่มีเรียนช่วงเช้า ผมยังนั่งดูการ์ตูนช่อง 9 กับ TITV อยู่เลยครับ

พี่ลองอ่าน Initial D ไหมครับ  สนุกนะพี่  :wink:

[MahDee]

พี่ Max ครับ

ไอเขี้ยวเงิน version ที่เป็น CD มีขายที่ไหนมั้ยครับ

ตอนเด็ก ๆ ติดมาก อยากซื้อเก็บไว้ครับ

[Max]

เด๋ว.. พี่จะลองดูให้นะ   :wink:

[Apirat T.]

แนะนำอีกเรื่อง HUNTER X HUNTER
คนวาดเรื่อง ยูยู ฮาขุโชว์
เนื้อเรื่องสนุกดี แม้คนวาดจะขี้เกียจวาดภาพไปหน่อย
เนื้อเรื่องเปลี่ยนแนวไปเรื่อย
อ่านแล้วไม่เบื่อดี

ตาแคม  

[mmwindoo_79]

ครอบครัวตัว ฮอ ครับพ้ม
ผนวกกับคุโรมาตี้ โรงเรียนคนบวม

[นายป้อ]

:shock: ถ้าการ์ตูน...ลองเข้าเว็บนี้นะครับเพียบ....

http://www.burapat.com/

[audit]

เรื่องแรกที่ได้อ่าน ถ้าไม่นับพวกขายหัวเราะ มหาสนุก ก็ต้องนี่เลย
"คินดะอิจิ กับคดีฆาตกรรมปริศนา"

อ่านก่อนเรื่องโดราเอมอนอีก (ช่วงนั้นดูการ์ตูนทีวีแทน)

 :wink:

[ppornson]

น้องออดิทคงศึกษาวิธีฆาตกรรมไว้เยอะ..หุ หุ..

ไอ้แครมมม....มรึงตายยยยยย...

[ป๋าบอล]

น้องออดิทคงศึกษาวิธีฆาตกรรมไว้เยอะ..หุ หุ..

ไอ้แครมมม....มรึงตายยยยยย...

สูสีนะ คู่นี้

คินดะออดิท กับ ตาแคม จ้าวตุ๊กตา(ยาง)นรก

[นายป้อ]

:lol: โรงเรียนนักสืบคิว....ก็สนุกดีนะครับลองหาอ่านดู....
อีกเรื่องหนึ่ง  "เอย์จิ"....ก็สนุกดีนะครับ
เรื่องแรกเป็นแนวสืบสวนสอบสวนคล้ายโคนันแต่เรื่องซับซ้อนกว่า..
เรื่องที่สองแนวสืบสวน...โดยใช้ไซโคเมทรี่...มีพลังจิต...ลองหาอ่านนะครับ

[Mr.EggMan]

ชอบ ชอบ เอจิย์ เหมือนกัน

ชอบไอ้โรคจิตที่ชอบปลอมเป็นตำรวจหญิง

[safetysafe]

DRAGON BALL

15 หยกๆ 16 หย่อนๆ

[Apirat T.]

อ้าว มีแฟนคลับ 15 หยกๆ 16 หย่อนๆ เพิ่มอีกหนึ่งแล้น
(หนึ่งในการ์ตูนสุดฮิตสมัยกระทรวงวัฒนธรรมยังไม่คลอด อิอิ)
งี๊ ต้องเพิ่มไอ้มือปราบอะไรอีกซักเรื่องไหม๊

หนังการ์ตูนสุดฮิตสมัยประถม
Transfomer การ์ตูนแปลงร่าง ฉายทางช่องสาม
และอีกเรื่องที่ชอบที่ฉายช่องสามเหมือนกัน
จำชื่อเรื่องไม่ได้

แต่เป็นการ์ตูนฝั่งอเมริกา
ที่มีพระเอกในทีม 3 คน แต่ละคนจะมีเครื่องจักรเป็นชุดเกราะ
คนหนึ่งชุดเกราะเครื่องจักรทางบก อีกคนทางน้ำ อีกคนทางอากาศ
แล้วเกราะจะมี 3 ระดับ เบา กลาง หนัก
เช่น คนที่มีเครื่องจักรทางอากาศ ถ้าติดชุดเกราะแบบเบา ก้อจาบินแบบเครื่องบิน
แบบหนักสุด เป็นคล้ายจรวดบินขึ้นอวกาศได้

จำชื่อเรื่องไม่ได้ ใครเคยดูบ้างอ่ะ

ตาแคม  

[ป๋าบอล]

จำ Transfomer ได้
แล้วจำ โกล์ดไลท์ตัน ได้ป่าว  :lol:

ชอบทั้งสองเรื่องเลย

[Apirat T.]

จำ Transfomer ได้
แล้วจำ โกล์ดไลท์ตัน ได้ป่าว  :lol:

ชอบทั้งสองเรื่องเลย

ไอ้ไฟแช็คแปลงร่างเป็นหุ่นยนต์ใช่ป้ะ

ตาแคม

[นายป้อ]

ตอนนี้กำลังอ่านเรื่อง..ขุนศึก...กับ..ขุนโจร....อยู่สนุกดี...นะครับ

[Apirat T.]

ตอนนี้กำลังอ่านเรื่อง..ขุนศึก...กับ..ขุนโจร....อยู่สนุกดี...นะครับ

การ์ตูนอะไรของมรึงน่ะ อ้ายป้อไม่เห็นคุ้นเลย

ล่าสุดไปร้าหนังสือมา
มีคนเอาเรื่องเพชรพระอุมา มาวาดเป็นการ์ตูนด้วย
ลายเส้นประมาณ การ์ตูนเล่มละบาทสมัยก่อน
แต่เส้นสวยและละเอียดมากกว่า
ถ้าจำไม่ผิดจะเป็นนักวาดรุ่นใหม่ แต่ชอบวาดลายเส้นแบบเก่า
เคยเขียนลงหนังสือการ์ตุนไทยคอมิค ของวิบูลย์กิจเมื่อก่อน

ตาแคม

[Mr.EggMan]

น่าสนใจครับ สำหรับเพชรพระอุมา

เอ้า ไอ้ชาร์ปไปซื้อซะ

[ppornson]

เด็กในสังกัดเกิดอารมณ์อยากอ่านเพชรพระอุมาขึ้นมาเช่นกัน..กรูเลยต้องเตือนไว้ก่อน..อ่านแล้วจะหยุดไม่ได้..แถมยาวโครดดๆ..

[khesorn mueller]

How many books altogether??
p.nn

[Max]

พอดีเมื่อเช้านั่งเล่นๆ ดูนั่นดูนี่ก่อนออกจากห้อง ก็นึกถึงการ์ตูนเรื่อง Rough

ของอาดาจิ มิซิรุ ขึ้นมา...   ผมชอบนักวาดคนนี้นะ.... คือเคยเอาคำพูดบางอย่างของการ์ตูน

ของนักเขียนคนนี้ ทั้ง Touch และ Rough มาเป็นแรงขับเคลื่อนกำลังใจของตัวเองในสมัยเรียน

ป.ตรี อยู่หลายครั้งเหมือนกัน  นี่ก็เพิ่งมารู้ความหมายของชื่อเรื่อง Rough จากบทความนี้ครับ

ROUGH : เส้นร่างที่พล่าเลือน

หากต้องการเห็นภาพวิญญาณนักสู้และความเอาจริงเอาจังของคนญี่ปุ่น นอกเหนือจากรายการเกมโชว์ยอดนิยมอย่าง ทีวีแชมเปี้ยน แล้ว การอ่านการ์ตูนของอาดาจิ มิทซึรุ ก็อาจทดแทนได้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

ตามประวัติแล้ว ก่อนจะมาเป็นนักเขียนการ์ตูนชื่อดัง มิทซึรุต้องฝ่าอุปสรรคนานัปการ และผ่านโมงยามแห่งความเปลี่ยวเหงาที่คนรอบข้างไม่มีวันเข้าใจ เขาเกิดในครอบครัวที่ค่อนข้างยากจน กระเสือกกระสนจนจบการศึกษาจากวิทยาลัยพาณิชย์ แต่กลับกระโจนเข้าสู่อาชีพนักเขียนการ์ตูนรายสัปดาห์ในนิตยสาร (ในปี 1970) ค้นหาตัวเองอยู่นานกว่าจะหาที่ทางอันเหมาะเจาะและไต่เต้าไปยังจุดที่ได้รับการนับถือ

อย่างที่หลายๆ คนทราบกัน – งานของมิทซึรุไม่ยากต่อการทำความเข้าใจ ทั้งลายเส้นและพล็อตของการ์ตูนแต่ละเรื่องไม่ซับซ้อน ออกจะเรียบง่าย จนโดนค่อนขอดว่าวาดกี่เรื่องๆ ก็ออกมาเหมือนกันหมด กว่าร้อยละ 90 นั้นเกี่ยวข้องกับกีฬา ความรักของวัยรุ่น และความรู้สึกอ้างว้างของช่วงวัยที่เจ็บปวด แต่ก็งดงาม แก่นเรื่องสำคัญที่มิทซึรุเน้นย้ำอยู่เสมอ อยู่ตรง “ไม่มีอะไรที่อยู่นอกเหนือความพยายาม“

งานของอาดาจิ มิทซึรุที่โด่งดังมากที่สุดคือ TOUCH เรื่องราวของเด็กหนุ่มฝาแฝด ความรักกับหญิงสาวคนเดียวกัน และกีฬาเบสบอล อีกเล่มที่ได้เสียงตอบรับในระดับพอๆ กันคือ H2 โดยที่โครงเรื่องไม่ได้ต่างกันมากนัก

ในบรรดางานที่ออกตีพิมพ์ ROUGH อาจเทียบความโด่งดังกับ 2 เรื่องนั้นไม่ได้ หากแต่มันกลับถ่ายทอดและอธิบายถึงภาวะ “18 ฝน 18 หนาว” ของวัยรุ่นได้ชัดเจน ลึกซึ้งและกินใจ

ฉบับภาพยนตร์ที่ออกฉายเมื่อปีที่แล้ว (และกำลังจะเข้าฉายในบ้านเรา) โดยผู้กำกับ เคนทาโร โอตานิ (Nana) ไม่ลืมที่จะบอกความหมายของชื่อเรื่อง Rough (อันหมายถึง หยาบ, สาก, ไม่ละเอียด) ผ่านปากตัวละครคุณป้าผู้ดูแลหอพักนักกีฬา

แกเล่าถึงลูกสาวของแกที่วันๆ เอาแต่นั่งวาดรูป และกว่าจะสำเร็จได้แต่ละครั้ง ก็ต้องลงเส้นร่างหยาบๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก ก่อนที่จะแน่ใจแล้วลงเส้นจริงเป็นครั้งสุดท้าย

ชีวิตวัยรุ่นก็เป็นอย่างนี้ มันยุ่งเหยิงวุ่นวายเหมือนเส้นร่างนับร้อยเส้น และไม่น่ามองในสายตาของคนอื่น (กระทั่งตัวเอง) แต่นี่เองคือกระบวนการสำคัญของชีวิต เพราะหากไม่ได้ลงเส้นร่างเสียก่อนแล้ว ลายเส้นจะงดงามคมกริบไม่ได้เลย

มันเป็นการเปรียบเปรยที่ให้ภาพชัดเจน และมันก็มีความน่ารักไม่มีพิษมีภัยแบบอาดาจิ มิทซึรุแท้ๆ

ตัวหนังนั้นยังคงโครงเรื่องเดิมไว้ทั้งหมด แต่มีการรวบรัดเหตุการณ์และปรับแปลงตัวละครสมทบเสียใหม่ - เคอิสุเกะ (หนุ่มหล่อ ฮายามิ โมโกมิจิ จากซีรีส์ Brother Beat) นักว่ายน้ำหนุ่มอนาคตไกล และ อามิ (มาวามิ นากาซาวะ สาวเจ้าน้ำตาจาก Crying out Love, In the Center of the World) นักกระโดดน้ำหญิง พระเอกและนางเอกที่เหม็นขี้หน้ากันตั้งแต่แรก เพราะครอบครัวเคยทะเลาะกันเมื่อสมัยคุณปู่

ความขัดแย้ง (ที่ดูน้ำเน่า) ยังไม่หมดแค่นั้น เมื่อเคอิสุเกะเกิดความรู้สึกหวั่นไหวกับอามิขึ้นมา เขาก็ได้รู้ว่าหญิงสาวมีชายอื่นอยู่ข้างกายเสียแล้ว หนำซ้ำคนคนนั้นยังเป็นนักกีฬาว่ายน้ำเจ้าของสถิติระดับประเทศ – คู่แข่งอันดับ 1 ของเขา

แต่ความขัดแย้งที่น่าสนใจที่สุดอยู่ภายในจิตใจของเคอิสุเกะเอง เขาก็เหมือนกับพระเอกในการ์ตูนญี่ปุ่นทั่วๆ ไป เลือกที่จะเก็บงำความรู้สึกมากกว่าจะแสดงออกมา หรือในอีกความหมายหนึ่ง เขาไม่กล้าที่จะเสี่ยงกับอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นกีฬาหรือความรัก

ฉากที่เจ็บปวดมากฉากหนึ่ง เป็นตอนที่พระเอกโดนเพื่อนสนิทท้าให้กระโดดจากดาดฟ้าโรงเรียนลงมายังพื้นด้านล่าง แต่เขาปฏิเสธ (“ฉันเบื่อแกจริงๆ แกไม่เคยแสดงความรู้สึกออกมาเลย ว่าแกเสียใจ ดีใจ หรือเศร้าแค่ไหน ชาตินี้แกคงไม่มีทางเป็นผู้ชนะได้หรอก”)

แต่ตัวละครที่น่าสนใจที่สุดในหนังไม่ใช่ตัวละครเอก กลับเป็นนักกระโดดน้ำสาวผู้หยิ่งผยอง และแอบมีใจให้กับพระเอกอยู่ลับๆ เธอเป็นตัวอิจฉาที่ถ้าได้มาอยู่ในละครบ้านเราคงมีเรื่องตบตีกันวุ่นวาย แต่หนังวางจังหวะและพื้นที่ไว้ให้เธออย่างพอๆ ดี เธอกล้าที่จะบอกรักพระเอก และก็กล้าที่จะเกลียดนางเอกอย่างออกนอกหน้าอย่างสมเหตุสมผล (ในความคิดของเธอ)

Rough ของเคนทาโร โอตานิ ไม่ได้ออกมาเหมือน Nana งานที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงและสร้างมาจากการ์ตูนเหมือนกัน อย่างหนึ่งที่ชัดเจนคือ Nana สนุกและพาอารมณ์คนดูได้ล่องลอยไปไกลมากกว่า ในขณะที่ Rough ไปอย่างช้าๆ และเกือบๆ จะล้มเหลวในการดึงดูดคนดู

ในความเห็นส่วนตัวของผม สิ่งที่อาดาจิ มิทซึรุทำได้ดีมาก คือการเล่าเรื่องด้วยภาพอย่างแท้จริง คำบรรยายหรือกระทั่งบทสนทนามีน้อย แอ็กชั่นในหน้ากระดาษอาจดูราบเรียบ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในจินตนาการของคนอ่านกลับท่วมท้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเปิดหัวฉากแต่ละฉากด้วยภาพทิวทัศน์ง่ายๆ อย่างถนนรนแคม ต้นไม้ที่ปลิวไสว ใบไม้ที่ลู่ลมและร่วงลงบนทางเท้าที่เหมือนจะร้างผู้คน ฤดูร้อนจากลายเส้นปากกาของมิทซึรุนั้นดูเศร้าเคล้าความสดใสไปพร้อมๆ กัน

การนำไสตล์ของมิทซึรุมาใช้ในหนังอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ถูกต้องนัก อย่างน้อยๆ กรณีตัวอย่างของ Rough ก็บอกได้เป็นอย่างดี หลายๆ ฉากทำให้คนดูรู้สึกว่ามันดูเยิ่นเย้อเกินไป วางท่ามากเกินไป และที่สำคัญ มุกตลกที่อาจได้ผลกับการ์ตูน แต่ในหนังมันไม่ลื่น แม้หนังจะพยายามรวบรัดตัวละครกับเหตุการณ์ให้สั้นและแคบลงแล้วก็ตาม

ผลโดยรวมๆ คือ Rough เนือยไปสักหน่อย ทั้งๆ ที่มันควรจะดูกระชุ่มกระชวยมากกว่านี้

ฉากที่ดีที่สุดของหนังเป็นฉากจบเรื่อง มันสั้น ง่าย กระชับ และไม่ยืดยาวเกินจำเป็น จนอดคิดไม่ได้ว่า ถ้ามันเป็นแบบนี้ทั้งเรื่อง Rough อาจจะได้ใจคนดูไปอีกเท่าตัว

ตอนจบนั้นไม่มีอะไรหวือหวา แน่นอนว่ามันต้องเป็นฉากการแข่งขันว่ายน้ำของพระเอกและคู่แข่งคนสำคัญ เขาเกือบๆ จะได้รู้อยู่แล้วว่า นางเอกคิดอย่างไรกับเขา แต่อุปสรรคเล็กๆ น้อยๆ ก็ผ่านมาทำให้เขามุ่งมั่นกับการแข่งขันอย่างเต็มที่

แล้วก็อย่างที่เดากันได้ว่า เคอิสุเกะทำตามที่ตั้งใจได้สำเร็จ แต่โดยที่ไม่รู้ว่า - นอกจากเด็กหนุ่มจะชนะการแข่งขันกับชนะใจตัวเองแล้ว มันยังเป็นวินาทีที่ชนะใจหญิงสาวที่เขาหมายปองอย่างเป็นเอกฉันท์

[Apirat T.]

Saint Seiya : The Lost Canvas
เรื่องราวเซย์ย่าเมื่อชาติที่แล้ว
สงครามศักสิทธิ์เมื่อ 300 ปีที่แล้ว
ภาคนี้มีเปกาซัส ชื่อ เทนมะ เป็นเพื่อนกับฮาเดส
เรื่องราวในสมัยที่ ไลบร้าโดโก และแอเรียสชิออนยังหนุ่มปึ๋งปั๋งอยู่

[Max]

อืม น่าสนอ่ะ

ตอนนี้อยากได้ หุ่น ZOID น่ะ  เห็นราคาตกมาแล้ว

ชอบดูตอนเป็นการ์ตูนน่ะ สนุกดี ชอบออกแนวหุ่นยนต์

[Jaiko]

เคยอ่านเซนต์เซย่า จากไทยรัฐอะคะ เค้าเอาเนื้อเรื่องมาลงเป็นตอนๆ ทุกวัน แม่นู๋เค้าตัดไว้ให้อ่านทุกวันเลย จำได้ว่าตัดเก็บไว้ได้ปึกเบ่อเร้อ แต่ตอนนี้หายไปแล้ว