++ Blog Tag ++

[khesorn mueller]

again...one of a "hip" pol.sci.....glad to see you noo Imm...a cute story can repeat reading again and again...where have you been lately?your Logo cover a beauty naja.The openair picture...suey gua!
see you dear,
p.nungning27

[weerapong_rx]

1. เรื่องของชื่อ
พ่อแม่ตั้งชื่อให้ว่า ด.ช. วีระพงษ์ ประสงค์จีน ดูที่นามสกุลเหมือนจะมีเชื้อจีนเล็กน้อยแต่ว่าเนื่องจากเกิดที่กลางทุ่งกุลาร้องไห้ ก็เลยกลายพันธุ์เป็นคนอีสานเต็มตัว บ้านเกิดผม คือ อำเภอสุวรรณภูมิ จังหวัดร้อยเอ็ด เรียนชั้นอนุบาลศึกษาจนถึงชั้นมัธธยมศึกษาตอนปลายที่อำเภอมาตลอดครับ ความจริงแล้วชื่อเล่นผมมีหลายชื่อครับ ชื่อแบบชาวบ้านที่พ่อแม่ตั้งให้ คือ บักหำหล้า บักหำแกง (เก๋มากจนไม่มีใครกล้าเรียก) แบบว่าเป็นเอกลักษณ์มากครับ แต่เพื่อนๆ นักเรียนทุนมูลนิธิดำรงชัยธรรมก็จะเรียกสั้นๆว่า พี่แกง ส่วนที่เหลือก็จะเรียก น้องพงษ์ เป็นไงครับ
ใจจริงผมอยากเปลี่ยนชื่อเป็น พงศ์ธีระภัทธ (แปลว่าเชื้อสายแห่งปราชญ์ผู้ดีงาม) รู้ไหมครับว่าผมเอามาจากไหน คือว่าผมไปอ่านเจอคอลัมน์ของอาจารย์สเถียรพงศ์ วรรณปก ในเดลินิวส์ ชื่อนี้ผมชอบมากแต่ก็ยังไม่กล้าเปลี่ยนเพราะว่าชื่อนี้พ่อแม่ตั้งให้อีกทั้งอยู่กับชื่อนี้มานาน ชีวิตก็ยังราบรื่นดี

2. เรื่องของเด็กน้อย
ด้วยความที่ครอบครัวทำนาปลูกผักขายก็เลยเป็นพ่อค้าตั้งแต่เด็ก ผมเปิดร้านขายไม้ดอกไม้ประดับตอน ม. 3 จากนั้นก็เป็นพนักงานเสริฟที่สวนอาหาร ขายโน้นขายนี่ไปเรื่อยตามประสาเด็กที่ไม่อยากจน นอกจากนี้ก็ต้องไปขายผักที่ตลาดสดเรียกลูกค้าให้แม่ด้วย เนื่องจากว่าอาจารย์ก็รู้จัก เพื่อน พี่ น้อง ในโรงเรียนไปจ่ายตลาดก็ต้องมาซื้อกับผมนะ ไม่งั้นมีเคืองถ้าไปซื้อกับคนอื่น

คุณยายผมเป็นหมอลำและร้องสรภัญญะตามงานวัด ผมก็เลยชอบเต้น ชอบฟ้อน ร้องหมอลำตั้งแต่เด็ก มีงานอะไรก็ขอแจมกับโรงเรียนทุกงานก็ว่าได้ สมัยนั้นถ้ามีหมอลำในงานวัดที่อยู่ในรัศมีไม่เกิน 30 กิโลเมตร ผมก็ต้องซิ่งมอเตอร์ไซค์ไปกับเพื่อนไม่มีพลาด หน้าเวทีครับพี่น้อง เหล้าเบียร์ ฟ้อนหน้าเวที ดูกันจนซอดแจ้งจ่างป่าง จนอยู่ชั้น ม.ปลาย ผมเคยจะไปสมัครอยู่กับคณะหมอลำแถวบ้านเพราะอยากเป็นพระเอกหมอลำมากๆ (ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าเอนทรานซ์คืออะไร สาบานได้ครับ) ตอนนี้ก็ยังร้องหมอลำทุกวันเลยนะครับถึงแม้จะอยู่ที่ต่างประเทศก็ตาม

3. เรื่องของการเรียน
จากที่เรียนในโรงเรียนของอำเภอมาตลอดถึงแม้ผลการเรียนจะอยู่อันดับต้นๆ ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นนักเรียนเต็มตัว เพราะผมชอบทำกิจกรรมมาก โดยเฉพาะภาษาไทย พวกขับเสภา สุนทรพจน์ พิธีกร จนผมคิดอยากเรียนพวกสื่อสารมวลชน ตอนสมัครเข้าเรียน ม.ปลาย ผมเลือก ศิลป์-คำนวณ นะครับ แต่อาจารย์ก็โทรมาหาให้เปลี่ยนแผนการเรียนเพราะเขาบอกว่าคะแนนอย่างผมควรไปเรียนวิทย์ (ต้องเข้าใจนะครับว่า ในต่างจังหวัดอาจารย์ให้ความสำคัญกับสายวิทยาศาสตร์มากกว่า) แต่ผมก็ปฏิเสธไปว่าชอบ แต่พอไปเข้าชั้นเรียนวันแรกแล้วเจอเพื่อนไม่ค่อยถูกใจ (คือว่ามันชวนไปดูดบุหรี่) ผมก็เลยคิดได้ว่าเปลี่ยนไปเรียนวิทย์-คณิตก็น่าจะเรียนได้ ผมเล่นกีฬาก็เป็นกิจกรรมหลักซึ่งผมให้เวลามากกว่าอ่านหนังสืออีกนะ เคยจะไปสมัครโรงเรียนกีฬาตอน ม.ปลาย มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมไปเข้าค่ายแข่งกีฬาเยาวชนแห่งชาติทำให้ผมเกือบจะไม่ได้สอบตอน ม. 5 โชคดีที่กลับไปอ่านหนัอสือสอบทันจนเอาชีวิตรอดมาได้ถึงทุกวันนี้ครับ

ผมมีอาจารย์ที่หวังดีให้สมัคร กศน จริงๆไม่ได้เรียนหรอกครับ ถึงเวลาสอบก็ไปสอบ เมื่อสอบผ่านก็ได้วุฒิ ม.ปลายมาตอน ม. 5 อาจารย์ก็เลยบอกให้ไปลองสอบเอนทรานซ์ดูปรากฏว่าติดคณะสัตวแพทย์-จุฬา เป็นนิสิตจุฬาฯ รหัส 42 ที่ผมตัดสินใจมาเรียนก็เพราะว่าถ้าอยู่เรียน ม.6 ต่อก็ไม่มั่นใจตัวเองว่าจะสอบติดอีกไหม การมาเรียนที่จุฬาฯ นี้ผมได้รับทุนจากมูลนิธิดำรงชัยธรรมของอากู๋ (GMM grammy) เพื่อนร่วมห้องและเพื่อนร่วมชั้น แต่ละคนระดับพระเจ้า คือ ตั้งแต่ผมเกิดมาไม่เคยรู้จักใครที่เก่งมหากาฬอย่างพวกเขามาก่อน เพื่อนก็สอนหนังสือผมเยอะมากโดยเฉพาะพวกเด็กโอลิมปิก เด็กทุน กพ สาระพัดเด็กเก่งมารวมกันจนทำให้ผมรู้สึกว่า “เราทำเต็มที่หรือยัง เราเป็นนักเรียนเหมือนพวกเขาหรือยัง” ผมก็เลยอ่านหนังสือสอบเอนทรานท์ใหม่ซึ่งมูลนิธิก็ใจดีมากให้ผมสอบใหม่ได้และให้ทุนต่อไป ท้ายสุดก็เลยได้เรียนคณะเภสัชศาสตร์ จุฬาฯ รหัส 43 จึงเป็นที่มาของเด็กซิ่วอย่างผม

4. เรื่องของโชคชะตา
ผมไม่เคยคิดฝันว่าอยากจะมาเรียนต่อต่างประเทศ ไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เป็นอาจารย์ ไม่เคยคิดฝันว่าจะได้มีโอกาสอะไรแบบนี้ จะว่าไปแล้วเป็นโชควาสนาจริงๆ ครับที่เจอผู้ใหญ่ใจดีหลายท่าน อาจารย์ดีๆ ทุกคนรอบข้างดีมากๆ ผมเรียนฟรีมาตลอดตั้งแต่เด็ก ตอน ป.ตรี ก็ได้เงินเรียนจากมูลนิธิดำรงชัยธรรม ได้ทุนอาหารกลางวันฟรีของสมาคมนิสิตเก่าจุฬาฯ ตอนนี้ก็รับทุนจากภาษีคนไทยครับ

ผมมองย้อนกลับไปตอนเป็นเด็กที่เคยเป็นเด็กน้อยไปเลี้ยงวัวควายตามทุ่งนา เล่นน้ำในหนอง จับกบจับเขียด หาปูหาปลาตามท้องไร่ท้องนาถิ่นอีสาน ชีวิตแบบนั้นก็มีความสุขมาก ได้อยู่กับธรรมชาติ ดำเนินชีวิตแบบสบายๆ อยู่กับครอบครัวที่สุขแบบพอเพียง แต่ตอนนี้ผมก็มีความสุขเช่นกันครับ อยู่กับสมอง เลี้ยงเซลล์ ใจก็จดจ่อกับชีวะโมเลกุลที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า เป็นช่วงชีวิตที่แตกต่างอย่างมากกับตอนเด็กรวมทั้งความรับผิดและรับชอบก็คงเพิ่มเป็นทวีคูณครับ

5. เรื่องของจุฬาฯ
จุฬาฯ ให้อะไรกับผมเยอะมากครับ สรุปว่ารักจุฬา
ได้วิชาความรู้
ได้เจอครูดี
ได้เจอเพื่อนดีๆ
ได้อยู่หอพักจุฬา ซีมะโด่ง
ได้เป็นเด็กสยาม เด็กสามย่าน เด็กมาบุญครอง
และที่สำคัญ ได้รู้จักพี่ๆในเว็บนี้ซึ่งบอกตามตรงว่าบางท่านผมก็ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่ก็คุยได้เหมือนกับเราเป็นพี่น้องกัน ประทับใจจริงๆ ครับ

จบแล้วครับ tag ใครต่อดี
1. Immy 82
2. พี่ rs_oman
3. พี่ poot อีกรอบ
4. พี่ krongon2513
5. พี่ popjean

[iamfrommoon]

ดีใจมากเลยที่มี Blog Tag เกิดขึ้น ต้อง Thank you Nong Dee ที่เริ่มเล่นในบอร์ดนี้

ทำให้รู้จักตัวตนของพี่ๆ น้องๆ ซีมะโด่งเพิ่มขึ้นมากกกกกกกกกกก นอกจากจะคุยกันไปมา...

ติดตามอ่านคนที่โดน Tag อื่นๆ ที่ยังไม่มาตอบอยู่นะคะ...เอ้า เร็วๆๆๆๆ แฟนๆ กระทู้นี้รออ่านอยู่จ้า..


น้องอิ๋ม...
โอ้ แม่เจ้า...น้องอิ๋มน่าจะทันพี่ปุ๊กนะ...ม.1-ม.6 นี่ ศิษย์นารีนุกูลเหมือนกัน น้องตุ๊กตา 80 ด้วย ญาติสนิทเลยนะเนี่ย...จะรออ่านน้องตุ๊กตาก่อนหากบ้า Activities อีกคนหล่ะก้อ...สรุปได้เลยว่า สาวอุบล บ้ากิจกรรมซ้า...อิอิ


น้องพงษ์
อ่านมาแล้วสุดยอดค่ะ พี่ชอบแนวคิดน้องที่เป็นนร.ทุน ที่นำภาษีของคนไทยมาเรียน แล้วน้องคิดในแบบที่รู้ซึ้งคุณคนไทยและคุณแผ่นดิน...ซาบซึ้งสุดๆๆๆๆ   เป็นกำลังใจให้น้องพบความสำเร็จ จบดร.เร็วๆ วัน กลับมารับใช้ประชาชน ดั่งแนวคำที่ว่า "เกียรติภูมิจุฬา เกียรติแห่งการรับใช้ประชาชน"..สู้ๆๆ ค่ะ...พี่ไปอ่าน space เราเสมอค่ะ  :wink:

 :lol:    :lol:

[party]

Tag ต่อให้

1. พี่จอย 41
2. พี่ junphen
3. ป้าไก่ 43
4. ตาล 44
5. พี่ Nupu

นึกว่าจะรอด
รับ Tag มาจากน้องปาร์ตี้  ขอรับไว้ก่อนนะจ๊ะ  แค่อ่านพี่ก็เหนื่อยแล้ว ถ้าต้องเขียนสงสัยจะท้องอืด เป็นแน่แท้เลย  และประการสำคัญพี่ก็ไม่รู้จะ Tag ต่อให้ใครจ๊ะ

งั้นหนูให้เวลาพี่ปู 3 เดือน ในการเขียนคะ

 :lol:  :lol:

[MahDee]

ได้อ่านของแต่ละคนแล้ว..... ซาบซึ้ง ทุกคนเก่ง ๆ กันทั้งนั้นเลย..:cry:  :cry:  :cry:  

[หลิม 81]

น้องอิ๋ม...
โอ้ แม่เจ้า...น้องอิ๋มน่าจะทันพี่ปุ๊กนะ...ม.1-ม.6 นี่ ศิษย์นารีนุกูลเหมือนกัน น้องตุ๊กตา 80 ด้วย ญาติสนิทเลยนะเนี่ย...จะรออ่านน้องตุ๊กตาก่อนหากบ้า Activities อีกคนหล่ะก้อ...สรุปได้เลยว่า สาวอุบล บ้ากิจกรรมซ้า...อิอิ
 :lol:    :lol:

นอกจากบ้ากิจกรรมแล้วบ้า...ผู้...หรือเปล่า เด็กอุบล  :lol:  :lol:

[wannee]

โอ๊ะๆๆ    Blog Tag ย้ายมาแว้ว    

น้องมาดี   น้องช่วยสรุปก็ดีนะคะว่า ใครโดน tag ไปแล้ว   จะได้ไม่โดนtag อีก และใครโดน tag แล้ว ยังไม่มาเขียน   :lol:  :lol:  :lol:  ขอบคุณไอเดียนี้ของน้อง   พี่ตามอ่านตลอด  ทำให้รุจักพี่ๆ เพื่อนๆ และน้องๆ ได้มากขึ้น   :idea:  :idea:

[Imm]

again...one of a "hip" pol.sci.....glad to see you noo Imm...a cute story can repeat reading again and again...where have you been lately?your Logo cover a beauty naja.The openair picture...suey gua!
see you dear,
p.nungning27

ขอบคุณค่ะพี่หนิง ^^ you're hip too!
อิ๋มวิ่งไปวิ่งมาระหว่างบอร์ดนู่นนี่ (รับจ้างตอบกระทู้ ฮา...)
ไม่ใช่สิ! ทำงานๆ...อยู่ในกรุงนี่ล่ะ แต่อิ๋มเปลี่ยนสายงาน  มาทำอยู่เอเจนซี่โฆษณา  
แต่ก็ยังผูกพันกับที่ทำงานเก่า (Warner Music) อยู่เหมือนเดิม
ส่วนรูปดิสเพลย์ ... ปิดๆแบบนั้นดีกว่าค่ะ  ถ้าเห็นหน้าตัวเองเต็มๆตาม reply ต่างๆแล้วหลอน 555
xxxlovexxx
น้องอิ๋ม สิงห์ดำ 49

น้องอิ๋ม...
โอ้ แม่เจ้า...น้องอิ๋มน่าจะทันพี่ปุ๊กนะ...ม.1-ม.6 นี่ ศิษย์นารีนุกูลเหมือนกัน น้องตุ๊กตา 80 ด้วย ญาติสนิทเลยนะเนี่ย...จะรออ่านน้องตุ๊กตาก่อนหากบ้า Activities อีกคนหล่ะก้อ...สรุปได้เลยว่า สาวอุบล บ้ากิจกรรมซ้า...อิอิ

พี่ปุ๊กจ๋า ... ตอนนั้นพี่ปุ๊กอยู่ ม.ปลาย ส่วนอิ๋มอยู่ ม.ต้น
แล้วช่วงนั้นอิ๋มบ้าบอล บ้าเพลง บ้าการ์ตูน ไปเรื่อยเปื่อย  กิจการโรงเรียนไม่สนใจค่ะ
เลยไม่แน่ใจว่า เราสองคนเคยมีปฏิสัมพันธ์กันรึเปล่า ^^
แต่กับตุ๊กตานี่  เห็นกันมาแต่อ้อนแต่ออก  เพราะเป็นน้องสาย น้องโรงเรียน น้องคณะ น้องจังหวัด น้องหอพัก  พ่วงหลายตำแหน่งเหลือเกิ๊นนน...

นอกจากบ้ากิจกรรมแล้วบ้า...ผู้...หรือเปล่า เด็กอุบล

อ่ะ ...มีแซวๆ เอ็งไม่ต้องห่วง ... ถึงแม้พี่จะเคยชมว่าเอ็งน่ารัก  แต่ก็ไม่เคยบ้าเอ็งแน่นอน
555
 

ปล. ขอบคุณกระทู้นี้ และน้องดี เจ้าของกระทู้นี้นะคะ  ได้อ่านเรื่องราวที่เอามาแชร์กันแล้วรู้สึกดีจริงๆ

[webmaster]

แท๊ค แท๊ค tag

พี่ไผ่ พี่ป๋อง เผื่อผ่านมาวานเล่น คับป๋ม

โดนกะเค้าจนได้
เห็นเค้าบอกว่า หากโดน blogtag แล้วไม่รีบมาตอบจะทำให้จู๊ดๆๆ
ก็เลยรออยู่ร่วมสัปดาห์เผื่อว่าจุ๊ดๆ จนผอม
ปรากฏว่าไม่ได้ผลเลยคิดว่ามาตอบก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะเป็นโรคอื่นไปซะก่อน

1.หากเกิดในป่าหิมพานต์ อาจจะได้ชื่อว่า "กินรี"
เพราะกินรี แปลว่า คนอะไร ซึ่งที่มาก็คือ คนอะไรไก็ไม่รู้จะเป็นคนก็ไม่ใช่ จะเป็นนกไม่เชิง
หากแปลผิดท่านอาบัติมาแปลให้เพื่อนใหม่ด้วยนะ
ทำไมจึงควรชื่อเช่นนั้น ก็เพราะว่า เป็นมนุษย์กึ่งๆมาตลอดค่ะ
กึ่งบ้านนอกกึ่งในเมือง กึ่งวิทยาศาสตร์ กึ่งศิลปะ กึ่งสมัยใหม่ กึ่งสมัยเก่า
วัดก็เข้าเหล้า ก็แอบแตะ  บุญก็ทำ กรรมก็สร้าง  อะไรทำนองนั้น

พ่อเป็นชาวเมืองหลวงสืบเชื้อสายมาตั้งแต่ชนชั้นบรรพกาล
แต่แม่เป็นชาวบ้านธรรมดาในตำบลเล็กๆ แห่งหนึ่งของภาคอีสานอันไกลโพ้น
ตอนเด็กๆ ชีวิตผกผันมาก ประเภท "ลาวลากไปไทยลากมา" อยู่ตลอด
ทำให้ชีวิตแบบนกขมิ้นเหลืองอ่อนมาตลอด
กำลังจะผูกพันกับที่ไหน ก็มีเหตุให้ต้องเปลี่ยนแปลง
จนไม่รู้สึกเลยว่า เป็นคนที่ไหนกันแน่ ใครถามว่าเป็นคนที่ไหน ตอบไม่ค่อยได้
เพราะมันยากเหลือเกิน เป็นมนุษย์ไร้ราก ไร้รังเรือนและเพื่อนตาย

ไปเกิดอยู่ร้อยเอ็ดกับยายผู้แสนดีจนพอจะจำความได้
ก็มีเหตุให้ต้องย้านนิวาสถานมาอยู่บางกอก
หิ้วชะลอมเข้าบ้านคุณย่าเหมือนพจมานไม่มีผิด...
แต่เพราะที่บ้านคุณย่าไม่มีหญิงใหญ่และชายกลางคอยดูแลเหมือนในนิยาย
มีแต่ชายน้อยและหญิงเล็ก พจมานเลยหั่นผมเปียและปาชะลอมทิ้ง

แล้วผกผันหันชีวิตหนีไปอยู่ขอนแก่นเพียงลำพังด้วยวัย 15 ขวบ
เพราะลึกๆ อยากไปสอบโครงการแพทย์ชนบท อยากเป็นหมอรักษาคนจนตามต่างจังหวัด
แต่แล้วก็พลิกผันอีกครั้ง
เมื่อแก่นนครวิทยาลัยส่งรายชื่อให้มาสอบอักษรจุฬาฯ ในโครงการช้างเผือก
เพราะคะแนนถึงเกณฑ์ผนวกกับเป็นนักกลอนและนักโต้วาทีของโรงเรียน

เมื่อสอบติดแล้ว ครูสอนวิทยาศาสตร์ถามว่า ความตั้งใจที่จะเป็นหมอ หายไปแล้วหรือ
ก็เกิดอาการลังเล เกือบสละสิทธิ์อยู่ครามครัน
แต่เพราะอักษรศาตร์ที่สอบติดนั้น มีทุนการศึกษาให้
และเป็นโอกาสที่ได้เรียนมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ
อีกอย่างจำได้ว่า ในวันมาสอบนั้น มีบางคนบอกว่า
เด็กโรงเรียนต่างจังหวัดไม่มีวันจะสอบติดหรอกถ้าคู่แข่งที่นั่งสอบข้างๆคือ เตรียมอุดมฯ
ทำให้ตัดสินใจเรียนที่อักษรศาสตร์ เพื่อลบคำสบประมาทนั้น
แม้ลึกๆ จะยังอดเสียดายความฝันในวัยเยาว์ไม่ได้ก็ตาม

ในรอยต่อของชีวิตจากนักเรียนมัธยมจะก้าวไปเป็นนิสิตมหาวิทยาลัย
ก็ไปอบรมธรรมทายาทหญิงที่วัดพระธรรมกาย
เพราะเชื่อว่าธรรมะจะเป็นเกราะคุ้มภัยให้ได้ตลอด 4 ปีที่เรียนหนังสือ
ในระหว่างนั้น 45 วันที่รักษาศีล 8 ทุกเช้าและเย็นที่สวดมนต์ทำวัตร
จะจบท้ายด้วยคำว่า
ขอให้เป็นที่รักของมนุษย์และเทวดา ขอให้ได้รับคัดเลือกอยู่หอพักจุฬาฯด้วยเถิด...

วันที่ออกจากวัด เจอพฤษภาทมิฬพอดี เกือบไม่รอดถึงบ้าน
หากไม่เป็นเพราะเข่งผักที่เข้าไปมุดอยู่นั้นช่วยเอาไว้ ป่านนี้คงกลายเป็นหนึ่งในวีรชน
ฝ่าฝันชีวิตสี่ปีมาได้ด้วยสารพัดวีกรรมวีรเวรสารพัด ทำกิจกรรมจนคะแนนตก
เพราะไปอ่านหนังสือเล่มไหนเข้าสักเล่มที่บอกว่า นิสิตนักศึกษาต้องรับใช้ประชาชน
จนทำให้ลืมไปว่า ต้องรับใช้ตัวเองให้รอดเสียก่อน
เกือบถูกตัดทุนอยู่รอมร่อเพราะคะแนนร่ำๆ จะต่ำว่า 3.0

วันนึง อาจารย์ ศ.ดร.กาญจนา นาคสกุล ท่านเรียกไปเตือนว่า
การกระทำในวันนี้มันส่งผลต่ออนาคตอีกตลอดชีวิต
อดทน 4 ปีเพื่อสร้างตัวเองให้เก่งและดี
แล้วหลังจากนั้นจะไปทำอะไรให้ใครย่อมได้ประโยชน์มากว่า  
ประจวบกับจังหวะนั้นเองก็ได้อ่านหนังสือคุณหมอประเวศบอกว่า
มือที่ไม่ใหญ่พอ จะสร้างสิ่งใดที่สำคัญย่อมสำเร็จยาก
ก็เลยบรรลุแก่นธรรม
หันมาตั้งหน้าตั้งตาเรียนและทำกิจกรรมพอประมาณ มัชฌิมปฏิปทา
จนจบมาได้ด้วยดี มีมือที่ใหญ่ขึ้น

และสร้างสรรค์อะไรได้มากขึ้นจริงๆ ด้วย
ดังนั้น ขอบพระคุณอาจารย์ กาญจนาและคุณหมอประเวศ ณ ที่นี้อีกครั้งค่ะ

ในระหว่างนั้นก็ไปเรียนสื่อสารมวลชนที่รามฯ ด้วยเพราะเข้าใจว่า
อักษรศาสตร์ไม่ใช่วิชาชีพ กลัวว่าจบไปแล้วจะหางานทำไม่ได้
ได้ยินมาว่า คนที่เรียนอักษรฯ คือพวกที่ไม่ต้องทำมาหากินแล้ว
จบมาไปเป็นคุณหญิงคุณนายทั้งนั้น
หันมามองดูสภาพตัวเองแล้ว มันไม่มีแววว่าจะเป็นคุณหญิงคุณนายอะไรกะเค้าได้
เลยกลัวตกงาน เลยไปเรียนสิ่งที่เชื่อว่าจะเป็นวิชาชีพเพิ่มเติม
ซึ่ง ฮ่าฮ่า ใช้เวลาเรียนอยู่ 8 ปีเลยกว่าจะจบ
โดยในระหว่างที่เรียนวิชาชีพนั้น ก็ได้ใช้วิชาที่ไม่ใช่วิชาชีพนี่แหละหาเลี้ยงชีพมาตลอด
เค้าถึงว่าไงเล่า อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล น่ะนะ.....
มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ

อักษรศาสตร์ไม่ได้สอนให้ทำอะไรเป็นสักอย่าง
แต่อักษรศาสตร์สอนให้ทำเป็นทุกอย่างต่างหาก...ภูมิใจจัง แฮ่....

2.เพราะรักการเขียนเป็นชีวิตจิตใน จึงฝึกงานกับนิตยสารหลายเล่ม
ไปฝึกงานกับไฮคลาส และสารคดีอยู่นาน ในจังหวะที่เรียนจบนั้น
กำลังตัดจะเข้าไปเป็นกองบรรณาธิการสารคดีอยู่รอมร่อ
ปรากฏว่า มีคนรู้จักบอกว่า เอเจนซี่แห่งหนึ่งต้องการก็อปปี้ไรเตอร์
เลยเปลี่ยนทิศทางอีกครั้ง

การเป็นนักเขียนสารคดี ต้องมีความลุ่มลึกกับเรื่องที่ทำ
ในขณะที่ก็อปปี้ไรเตอร์ต้องมีความกว้างขวางในเนื้อหาสาระมากเป็นพิเศษ
แต่ก็สนุกที่ได้เล่นกับภาษาที่ได้ร่ำเรียนมา

แต่แล้ววันนึง...กรกฎาคม 2540 ค่าเงินบาทลอยตัว
บริษัทไฟแนนซ์ที่เป็นลูกค้าปิดตัวลง 30 บริษัท
ทำให้ต้องพลิกผันอีกครั้ง

โชคดีที่เป็นปี Revisit Thailand
และใบอนุญาตมัคคุเทศก์ก็เพิ่งมาถึงมือสดๆร้อนๆ
เลยขอลาออกจากพนักงานประจำ รับเขียนแบฟรีแลนซ์
และหันไปเป็นมัคคุเทศก์เพื่อเลี้ยงชีพชอบต่อไป

เจอบริษัทแรก สอนให้หาทางควักกระเป๋าจากนักท่องเที่ยว
จนรู้สึกว่าทนไม่ได้แล้วเพราะมันขัดต่อจรรยาบรรณและคุณธรรมในจิตใจเหลือเกิน

เลยย้ายไปเป็นฟรีแลนซ์ในบริษัททัวร์รัสเซีย
ทริปแรกถูกส่งไปรับแขกที่สนามบินดอนเมือง
โดยที่ไม่รู้เลยว่าแขกที่มาพูดภาษาอังกฤษไม่ได้แม้แต่ yes no okay thank you
และมัคคุเทศก์เอง ก็ไม่เคยรู้เลยว่า ดา กับ เนี๊ยท ในภาษารัสเซียมันแปลว่าอะไร
กว่าจะพาขึ้นรถไปส่งที่พัทยาได้ แทบรองไห้ทั้งไกด์ทั้งแขก....
กลับมาโทรไปของดงาน 7 วัน และซื้อตำราภาษารัสเซียมาท่องหูตาเหลือก
หลังจากนั้นครบ 7 วันไปรับแขกกลับกรุงเทพฯ
ค่อยยังชั่วพอใช้ประโยคแบบ one way communication ได้บ้าง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่มีอะไรเกินความพยายามของคนเราจริงๆ นะ....

ทำทัวร์อยู่นานหลายปี เจอแขกสารพัด ชาติ ศาสนา ภาษา และชนชั้น
สนุกและเหนื่อยได้ประสบการณ์เพียบแปล้ ที่ที่ไม่เคยคิดว่าจะเข้าไปก็ได้เข้าไป
บางแห่งอโคจรสุดๆ
พาแขกเดินเข้าอาบอบนวดครั้งแรก ขาสั่นผั่บๆ มือไม้เย็นเฉียบ...โถ...ชีวิต....
และมาถึงยุคที่การท่องเที่ยวซบเซา เอาอีกแล้ว....

แต่โชคดีที่อย่างนึงซบเซาไป อย่างใหม่ก็บูม บูม มา
เหมือนคลื่นลูกใหม่ที่วิ่งเข้ามา
Internet กำลังบูม ธุรกิจออนไลน์ กำลังฮิตติดชาร์จNASDAQ

คนรู้จักอีกแล้วเลยชวนไปอยู่บริษัท Internet Solution
ไปเป็นบรรณาธิการเว็บไซต์ประเภทพอร์ทัลกลุ่มแรกๆ ในเมืองไทย
แข่งกับ สนุก หรรษา และพันธ์ทิพย์ แต่เว็บที่ดูแลนั้นเป็นสายพันธุ์อเมริกา
ทำอยู่ไม่นาน Orientation Thailand ยังไม่ติดตลาดเลย
อ้าว  หุ้นตกกราวรูด บริษัทแม่ที่อเมริกาขอยกเลิกสัญญา

เลยขอลาออกมาหนีมาอยู่คอลเซ็นเตอร์ด้วยการชักชวนของคนรู้จักอีกแล้ว
ที่นั่นคือ 1154 ทอล์กิ้งเยลโล่เพจเจส ศูนย์บริการข้อมูลธุรกิจทางโทรศัพท์แห่งแรกในประเทศไทย
ปัจจุบันนี้คือ 1188 ไทยแลนด์ เยลโล่ เพจเจส
ไปร่วมเป็นผู้ก่อการ 1 ใน 5 คนแรกของศูนย์ฯ
เขียนหลักสูตรงานบริการทางโทรศัพท์
และฝึกอบรมเจ้าหน้าที่คนไทยให้พูดภาษาไทยได้อย่างถูกต้อง
อีกครั้งที่รู้สึกว่า งบประมาณที่จุฬาฯให้เรียนหนังสือ 4 ปีไม่สูญเปล่าแล้ว
ได้ใช้ความรู้มาถ่ายทอดแล้ว...

ได้ทดลองนำความรู้ด้าน internet intranet จากสมัยอยู่ Orientation Thailand
มาทำระบบ e-learning ให้ call center ด้วย แต่ยังไม่สำเร็จดีนัก
ก็มีเหตุให้ต้องย้ายงานเพราะ "มนต์รักดอกปีบ" เป็นเหตุ  
ท่านไปร่วมงาน Knight Story & LadyBamboo คงถึงบางอ้อนะคะ

เพื่อสันติสุขของครอบครัว จึงย้ายไปอยู่บริษัท web design พักนึงแล้วก็รู้สึกเบื่อๆ  
เลยไปดูแลงานควบคุมคุณภาพ call center ให้ BUG 1113และ tot contact center1133
และ 1111 government contact center
และตอนหลังย้ายไปดูแล Customer Service Academy หรือสถาบันฝึกอบรมงานบริการ
ภายใต้ one to one contact ในเครือสามารถคอร์ป อยู่สองปี
พอดีเพนกวินจะขึ้นบก เลยลาออกมา เป็นวิทยากรอิสระ
รับบรรยายให้กับ Customer Service Academy บ้าง
ซึ่งจะเรียกว่าunemployed ก็พอได้อยู่จนเดี๋ยวนี้ค่ะ
ขณะนี้กำลังจะกลับไป employed อีกครั้งแต่ยังไม่รู้ว่าที่ไหนดี
มีท่านผู้ใดจะกรุณาแนะนำไหมค่ะ แฮ่.......
3. เมื่อ 2 ปีที่แล้ว เริ่มเข้าใจชีวิตนกขมิ้นดีว่า
การที่  we enter this world alone and then we will leave it alone ถึงมันจะเป็นจริง
แต่ในระหว่างที่เราอยู่บนโลกใบนี้ เราก็ไม่ควร alone
เลยตัดสินใจปีนลงมาจากที่สูง เมื่อ 3 ธันวาคม 2548
โดยมีความเป็นมาตามที่พี่ถาวร โชติชื่น เขียนเอาไว้ให้ว่า

อัศวินคนกล้าท่าพระจันทร์
มาผูกพันมิ่งมิตรพิสมัย
จามจุรีมียูงทองคล้องเอาไว้
หลอมดวงใจพระเกี้ยวอยู่คู่เคียงโดม

และเป็นเหตุให้เด็กหญิงเพนกวิน
หรือนามเดิม คือเด็กหญิงจากใต้น้ำของลุงป้าน้าอาชาวซีมะโด่ง
ได้โผล่พ้นน้ำมาขึ้นบกเมื่อ 5 เดือนที่แล้วค่ะ

4. แต่ละตอนมันชักจะสั้นเข้าๆ แล้วนะคะ หุหุ หลายท่านอาจจะอยากรู้ว่า
แล้วทำไมซีมะโด่งดอทคอม จึงเกิดขึ้นมาได้ เพราะนี่เป็นข้อความของเว็บมาสเตอร์คนแรก
(ใช้คำว่าคนแรก เพราะไม่มีนโยบายจะเป็นตลอดไปค่ะ)
เฉลยซะหน่อย ท่านก็คงจะจำกันได้ว่า
ตอนที่บวชธรรมทายาทญิงอยู่นั้นตลอด 45 วัน อธิษฐานจิต 90 ครั้งว่าขอให้ได้อยู่หอจุฬาฯ
พอได้อยู่จริงๆ ก็มีความสุขมาก ที่นี่คือที่แห่งความทรงจำที่แสนเยี่ยมยอด
และหากไม่มีที่นี่ นกขมิ้นตัวนี้ก็คงไม่รู้จะไปซุกหัวที่ไหนเรียนหนังสือ

ความซาบซึ้งในบุญคุณของหอพักมันจึงมีอยู่เต็มเปี่ยม
ต่อให้ผ่านไปอีกกีสิบปีก็ไม่มีวันลืมเลือน
ประกอบกับความผูกพันกับเพื่อนๆ รุ่นซี้ปึ๊กมันมากเหลือเกิน
จึงเกิดความรู้สึกอยากจะทำอะไรตอบแทนหอพักบ้าง
เลยคุยกับเพื่อนนามว่า ชัชชัย ผู้ไม่ใช่คนแถวนี้ตลอดเวลา
ก็เลยเกิดเว็บน่าเอ็นดูๆ ขึ้นเว็บนึงเพราะทำกันเอง

ตอนหลังมาทางชมรมยินดีช่วยเหลือด้านงบประมาณ
ก็เลยสามารถพัฒนามาเป็นหน้าตาอย่างปัจจุบันนี้
จนมีที่ให้มาเขียน blogtag และส่งต่อให้ปวดท้องกันนี่เองแลเฮย

5. จริงๆ แล้ว ชีวิตไม่ได้วางเป้าหมายอะไรมากมาย
แค่แอบคิดว่า หากวันนึงที่จะต้องจากโลกใบนี้ไป
ถึงจะจากไป แบบ alone ก็ตาม ก็ไม่อยากให้โลกใบนี้ลืมมนุษย์กึ่งๆ คนนี้เร็วเกินไป
อยากฝากอะไรประดับไว้ในโลกาบ้างเหมือนกัน

แต่จะเป็นอะไรนั้น โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยใจระทึกพลันเทอญ...............

แอ่น แอ๊น....ท่านผู้มีรายชื่อต่อไปนี้กรุณามาเลื่อนรถของท่านด่วนค่ะ
บางท่านก็รู้จักแล้ว แต่อยากให้สมาชิกรู้จักบ้างค่ะ
พี่อ้อย จารุวรรณ ณ ขอนแก่น
พี่กุ้ง ชุติมา ณ ก.พ.
พี่หม่อมกุฯ ณ มศว.
น้องจันทร์เพ็ญ ณ ทรูมูฟฟฟฟ
แล้วก็ ชัชชัย สิ ชัชชัย ไม่มาไม่ได้แล้วนะ...

[Dr.Poot]

จบแล้วครับ tag ใครต่อดี

3. พี่ poot อีกรอบ

 :roll:  tag อีกรอบเหรอ เด๋วไปนึกก่อนนะ ว่าจะเขียนอารายดี  :?:

[หล้า]

อ่านประวัติของพงษ์ เอ้ย...เรียกพี่พงษ์ ดีกว่า (เราจะได้ดูเด็ก) แล้ว ประทับใจสุดๆเลยค่ะ
อีกไม่นานเราก็จะได้อาจารย์คุณภาพเยี่ยมเพิ่มอีกคนแล้ว  :wink:  สู้ๆนะคะ  

[MahDee]

โอ้วววว  ท่าน วอมอ ใช้สิทธิ์ได้เต็มพื้นที่จริง ๆ ใช้เวลาอ่านหลายนาที จนตาแทบลายยยยย  :lol:  :lol:

[MahDee]

โอ๊ะๆๆ    Blog Tag ย้ายมาแว้ว    

น้องมาดี   น้องช่วยสรุปก็ดีนะคะว่า ใครโดน tag ไปแล้ว   จะได้ไม่โดนtag อีก และใครโดน tag แล้ว ยังไม่มาเขียน   :lol:  :lol:  :lol:  ขอบคุณไอเดียนี้ของน้อง   พี่ตามอ่านตลอด  ทำให้รุจักพี่ๆ เพื่อนๆ และน้องๆ ได้มากขึ้น   :idea:  :idea:

พี่ Wannee ครับ จะพยายามนะครับ ถ้าผิดยังไงช่วยทักท้วงด้วยนะครับ
------------------------------------------------------------------------------

รายนามผู้ที่โดน Tag และตอบแล้ว    

Prapasri AH   13
Wannee   16
Alayas   26
Khesorn Mueller   27
iamfrommoon   35
Webmaster,LadyBamboo   35
Junphen   36
A   39
Apirat   39
Imm    39
Mr.Eggman   39
Cell   40
It's me Joy   41
MahDee   41
poot   41
หลิม   41
Teemeekiew   42
Party   43
weerapong   43
หล้า   43

----------------------------------------------------------------------------
รายนาม ผู้ที่โดน Tag แล้ว แต่ยังไม่มาตอบอย่างน้อย 5 ข้อ  :lol:  :lol:

charin   07
ป๋อง   13
อ้อย   13
กุ้ง   14
จิ๋ม   14
ตุ๊   14
อ้อย   14
อ๋า   14
KUSON   15
Jiab   16
ถาวร   16
ทราย   16
ป้อม   16
อ๋อย   16
Somchai   17
Rs_oman   26
ชัชชัย   35
first   39
Ppornson   39
เต้   39
ป๋าบอล   39
ลูกพิ้ง    39
Fonode   40
Shade   40
tukta   40
ก้อง   40
Platongkoh   41
popjean   41
ชาร์ป   41
อ๋อย   41
immy   42
Rachan   42
ติ๊ด   42
ทักษ์   42
แน๊ต   42
ปอร์ท   42
Kai   43
Triti   43
ดอจ   43
นุ่น   43
แมน   43
เอ๋อ   43
ตาล   44
มะปราง    44
Nupu   special guest

[suriya2513]

เรื่องขี้ผง มาตอบเมื่อไรก็เสร็จ เมื่อนั้น

ว่าแต่ว่า เมื่อไรจะมีสมาธิหว่า

[krongon2513]

:lol:  :lol:
รอให้จู๊ดๆ..เพราะอยากผอม...ก็ไม่จู๊ดสักที
รอให้ว่างจากภารกิจต่างๆ..ก็พอปลีกเวลาเอนหลังได้แล้ว
เอาละน้า..ใครอยากฟัง..ล้อมวงเข้ามา

น้องพงษ์ ณ เคนซิงตัน อยากรู้จักพี่(ลูกชายพี่วิศวรหัส 42 นะคะลูก)
เพื่อนแอ๊ะประภาศรี..อยากรู้จักเพื่อนที่คบกันมาสามสิบกว่าปีให้ดีกว่านี้
ได้ซีค้า...จัดปายยย


บอกสิ่งที่คนอื่นไม่รู้เกี่ยวกับตัวเรา/หรืออยากให้ใครรู้จักเรามากขึ้นกี่ข้อก็ได้
1.พ่อของฉันเป็นอักษรศาสตร์จุฬารุ่น 4 ฉันอยู่รุ่น 38
เป็นลูกคนที่สามและเป็นลูกสาวคนแรก พ่อดีใจมากเล่นแชร์เพื่อซื้อเข็มขัดทองให้ใส่
โชคร้ายเท้าแชร์หนี พ่อถูกโกงและฉันอดคาดเข็มขัดทอง  ถ้าพ่อยังอยู่อยากบอกพ่อว่า
ลูกไม่เอานะพ่อ..กลัวเอวขาด สิ่งที่พ่อให้ มันมากเกินพอแล้วละค่ะ
เกิดวันจันทร์พ่อตั้งชื่อว่า"กรองอร" เพื่อนอี๊ดสุนิตา ซีมะโด่ง13 ชอบใจ นำไปตั้งชื่อลูกสาวคนเดียว ปัจจุบันคือหมอโรส (แพทย์หญิงกรองอร ภิญโญลักษณา แพทย์ศาสตร์บัณฑิตเกียรตินิยมอันดับ 1 จากจุฬา)ทำให้กรองอร1 รักกรองอร2เหมือนลูกสาวคนโต

2.นิสัยเป็นคนเงียบ เรียบง่าย พูดน้อย แต่ภายใต้ใบหน้าสงบเฉยมีอารมณ์ขันและหัวใจอันอบอุ่น  อ่อนโยน ซ่อนอยู่

[krongon2513]

ไม่กล้าพิมพ์ยาวๆกลัวข้อความหาย
3.กลัวกล้องถ่ายรูป555
ตอนเล็กๆ ไม่ชอบถ่ายรูป กลัวอะไรไม่รู้ ดำๆ พ่อต้องหลอกล่อให้อยู่เฉยๆ จึงจะถ่ายรูปได้ บางรูปหันหลังให้ น้าต้องเรียกให้เหลียวมามองกล้อง จึงได้รูปเด็กหางเปียหน้างอ มองกล้องอย่างหวาดระแวง มีหลักฐานติด(ประจาน)อยู่หน้าบ้าน
ตอนโตไม่กลัวกล้องแล้ว แต่กลัวอันธพาล คนบ้า และคนพูดไม่รู้เรื่องง่ะ


4.เป็นมือตั้งชื่อให้เด็กๆแถวบ้านและคนรู้จัก..เริ่มตั้งชื่อครั้งแรกเมื่อเรียนชั้น ป.4 ให้แก่ลูกเพื่อนบ้าน เป็นเด็กหญิงชื่อ"วิชชุดา" ล่าสุดตั้งให้ลูกแม่ครัว เป็นเด็กชาย ชื่อ"สุธิติ"
ครูฝากมาบอกว่าเป็นชื่อไพเราะดูแปลกแยกจากลูกชาวบ้านร้านตลาดแถวนี้


5.ครั้งเรียนจุฬา สมเด็จพระนางเจ้าอลิซาเบธที่2 แห่งอังกฤษและเจ้าฟ้าหญิงแอนน์เสด็จเยี่ยมมหาวิทยาลัย ได้เข้าเฝ้าที่ศาลาพระเกี้ยว รับพระราชทานเลี้ยงอาหารกลางวันและได้สัมผัสพระหัตถ์ กลับหอหญิงวันนั้น  ไม่อยากล้างมือเลย

[suriya2513]

ทำไมข้อสองถึงกับต้อง ย่อความขนาดนั้น ที่รออยู่เกิดสัมฤทธิ์ผลขึ้นมาซินะ

[krongon2513]

6.เคยทำงานบริษัทพลังงานแถวหน้าของประเทศไทยเกือบ30 ปี เป็นปลาผิดน้ำ..เรียนก็ยาก ..จบแล้วต้องไปเป็นข้ารับใช้วิศวกร..แค้นว่ะ
เลยเอาดีทางอื่น..จัดกิจกรรมเพิ่มผลผลิต ชนะเลิศซะมีคนมาดูงานไม่หวาดไม่ไหว เดินสายบรรยายซะเบื่อ ได้โอกาสไปญี่ปุ่นแบบไม่เสียสตางค์เพราะนิสัยพื้นฐานของตนเอง(ตาสิงห์มานพยกให้เป็นอาจานเลย..เพราะถ่ายทอดให้ทุกอย่างแบบไม่มีกั๊ก..โถ่..ก็เพื่อนกัน)

วันหนึ่งพ่อไอ้หนูมีข้อเสนอให้ย้ายมาทำงาน ข. ส.ม.ก...เอ๊ะเข้าที เงินเดือนก็ดี ชีวีเป็นสุข ก็เลย โอ.เช
งานหลักดูแลแม่ อายุ 92 งานรองดูแลครอบครัว(ของตนเอง)


7.ระมัดระวัง พยายามมีสติในทุกย่างก้าวของการดำเนินชีวิต ไม่ทุกข์มาก  ไม่สุขมาก เตือนตนเองว่า  ความสุข  ความทุกข์  เหมือนแขกที่มาเยี่ยม  ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

8.เรื่องไร้สาระที่สุดที่เคยทำ  คือทะเลาะกับคนในเวป  แต่ไม่มีทางเลือก จำเป็นต้องรักษาสิทธิของตนเอง เคยคิดจะจากไป แต่รักน้อง คิดถึงเพื่อนดีๆ และไมตรีจิตจากหลายๆคน ตอนนี้ไม่หวั่นไหวแล้ว ....พร้อมเสมอ

[krongon2513]

ทำไมข้อสองถึงกับต้อง ย่อความขนาดนั้น ที่รออยู่เกิดสัมฤทธิ์ผลขึ้นมาซินะ

ย่อขนาดนี้..ก็เพราะมีเท่านี้..จะเอาอะไรอีก
ใครรออยู่...เกิดสัมฤทธิ์ผลด้านไหน...แปลด้วย
ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เธอต้องการสื่อ

[krongon2513]

โถ่เอ๊ย..รอให้จบก่อนก้อไม่ได้
หนังขาดเลย

9.ใฝ่ฝันจะไปเยือนสิกขิม..แคชเมียร์ และเนปาล สักครั้งหนึ่งในชีวิต

ข้อเตือนใจ
"เวลา คำพูด และโอกาส..ไม่มีวันเรียกคืนมาได้"
ข้อภูมิใจ
ได้เป็นชาวซีมะโด่ง มีเพื่อนที่ดีมาก มีอาจารย์ที่ทั้งรักและเคารพ
ได้เรียนมหาวิทยาลัยที่อยากเรียน
ได้มีสังคมที่ดี เป็นรากฐานที่ดีให้มีหน้าที่การงานที่ดีและมีครอบครัวที่แสนประเสริฐ
ขอบคุณทุกๆอย่าง และทุกๆคน ที่ทำให้มีวันนี้


รูปพี่อ้อย 13 ที่เมืองอังกฤษ

[krongon2513]

ลืมนู่นลืมนี่ เพราะมีคน(ผมน้อย)มากวนใจ
tagต่อ
1.น้องอี๊ดสุภาณี 14
2.น้องปี๊ดรองรัตน์15
3.น้องหมออี๊ดไชยวิทย์16
4.น้องนิตตี้นิตยา20
5.น้องแอดวงเดือน30(ศิลปกรรม)

พี่อ้อยกับเป็ดอ้วน  ณ  สวนคิว
หารูปให้เข้ากับประเทศที่น้องพงษ์อาศัยอยู่อะคะ

[khesorn mueller]

P.Krongon ,P.Suriya ka,
very delicious!
I love to read your text....ลืมนู่นลืมนี่ เพราะมีคน(ผมน้อย)มากวนใจ ,เรียนก็ยาก ..จบแล้วต้องไปเป็นข้ารับใช้วิศวกร..แค้นว่ะ
oh,I love you!
nongning

[khesorn mueller]

P.Krongon ka,
the picture with clocktower is very clear.very beautiful ka...I wish I were there too.I imagine the picture in the park with not the duck but the geese.... :twisted:  :twisted:
nongning

[khesorn mueller]

เรื่องขี้ผง มาตอบเมื่อไรก็เสร็จ เมื่อนั้น

ว่าแต่ว่า เมื่อไรจะมีสมาธิหว่า

It's now or never kaaaaaaa,Khun Pee Suriya,fan-fan still wait for...
nongning

[suriya2513]

:lol:  :lol:
รอให้จู๊ดๆ..เพราะอยากผอม...ก็ไม่จู๊ดสักที
รอให้ว่างจากภารกิจต่างๆ..ก็พอปลีกเวลาเอนหลังได้แล้ว
เอาละน้า..ใครอยากฟัง..ล้อมวงเข้ามา

ก็เห็นบอกว่ารอให้จู๊ดๆไง
หยอดมุขไว้เองแล้วลืมเอง
...