มาแต่งนิทานกันเถอะ

[Apirat T.]

จอมพลชาร์ปไร้หมวก และ ผีเอกพร้อม item ดาบอะไรก้อไม่รู้....บ้า
มุ่งหน้าสู่เรือเพื่อตามหาแหล่งเสียง อย่างไร้จุดมุ่งหมาย

"ตูกำลังจะไปไหนเหรอ ผีเอกคงจะรู้มั้ง" จอมพลชาร์ปคิด
"ตูจะรอดไหมเนี่ย แล้วกำลังจะไปไหนกันเนี่ย ไอ้ชาร์ปหน้าตาเหมือนจะรู้มั้ง" ผีเอกก็คิดด้วย
เดี๋ยวไม่มีบทให้เล่น

พริบตานั้น "ปุ๊ง"
แม่มดแห่งป่าไร้หวนคืน มาปรากฏตัว พร้อมกลิ่นอันไม่พึงประสงค์
"ฮ่า สบายตัว" แม่มดทำหน้าสบายใจเหมือนได้ปลดปล่อยอะไรบางอย่างออกมา
"นังเหี่ยว มาทำไมเนี่ย แล้วนี่กลิ่นอะไรอ่ะ เหม็นอิ๊บอ๋าย" จอมพลชาร์ปมึนงงไปชั่วขณะ

"แหม มาช่วยแล้วยังบ่นอีก จอมพลผู้อบอุ่น" ขอบ่นแก้เขิลหน่อยเหอะ
"ข้าเห็นพวกเจ้าเดินทางอย่างไร้ทิศทาง เลยมาช่วยเหลืออ่ะ"

แม่มดเริ่มชี้แจงจุดประสงค์
"เจ้าพระราชาของมหาดเล็กสมเจตน์ เห็นมหาดเล็กที่ส่งตัวมารับพวกเจ้าหายตัวไปนาน เลยโทรมาสอบถามกับข้าดู ข้าก็เลยเล่าเรื่องให้ฟัง" แม่มดเว้นช่วงนิดนึงเพื่อความเร้าใจ
"เค้าเลยรู้ว่าเจ้าผีเอกเสียชีวิตแล้ว ถ้าจะฟื้นคืนชีพต้องใช้หินแสงใต้ทะเล"
"ท่านพระราชาอยากพบเจ้าในสภาพคนเป็นมากกว่าจึงมอบหมายให้ข้ามาช่วยเหลือเจ้า"
จริงๆ แล้วพระราชาโทรมายืมเงินแม่มดด้วย แต่แม่มดกั๊กไว้ไม่เล่าเพราะกลัวเสียลูกค้า

"จากญาณของข้า ตอนนี้พวกสมเจตน์ อยู่ใต้ทะเล กำลังใกล้จะได้หินแล้ว แต่ต้องประสบกับสถานการณ์ที่เลวร้ายสุดๆ"
"ใต้ทะเล แล้วตูจะลงไปอย่างไงเนี่ย" ผีเอกตกใจจนลืมว่าตัวเองตายแล้ว ลงไปใต้ทะเลก้อไม่เป็นไร

"โฮะๆๆๆๆ เอานี่ไปใช้" แม่มดร่ายเวทย์ชี้ไปที่ทะเล
ทันใด ก็ปรากฎเครื่องจักรสีเหลืองผุดขึ้นมาจากทะเล

"เรือดำน้ำ 'บียารีล' The Yellow Submarine" แหม่ ชื่อเหมือนทีมฟุตบอลในสเปนเลยเนอะ
"จงรีบไปช่วยเพื่อนพวกเจ้ากันได้แล้ว"

"ขอบคุณท่านแม่มดมาก" ว่าแล้วจอมพลชาร์ปกับผีเอก ก็กระโดดลงเรือดำน้ำเพื่อลงไปช่วยเหลือสมเจตน์และอีเผือก
โดยจอมพลชาร์ปทำหน้าที่ในการควบคุมเรือดำน้ำ

"เดี๋ยวววว" แม่มดเรียกก่อนที่เรือดำน้ำกำลังจะดำลงไป
"มีไรเหรอท่านแม่มด"
"พวกเจ้าต้องนำสิ่งนี้ขึ้นมาด้วย" แม่มดพูดพลางยื่นซองใส่สารซึ่งถูกปิดผนึกไว้ด้วยตราของพระราชา
"อย่าเพิ่งเปิดจนกว่าจะได้ลงไปที่ท้องทะเล จนถึงเป้าหมายที่เรดาห์ในเรือดำน้ำระบุไว้"

"ไม่มีปัญหา" ผีเอกรับปาก โดยมิได้คาดคิดมาก่อนมาจะมีสิ่งอื่นแอบแฝงอยู่
เรือดำน้ำค่อยๆ ดำหายลงไปใต้ผิวน้ำ

เหลือไว้แต่นังแม่มดที่ลอยอยู่กลางอากาศ ที่กำลังยิ้มที่มุมปากเหมือนมีสิ่งใดฮั้วไว้กับพระราชา

[Jaiko]

กลับมาที่ห้องขังปะการัง

ผู้คุมเซย่าได้กล่าวขึ้นว่า
"ขณะนี้ท่านทั้งสองได้มาอยู่ในคุกหลวงของเมืองบาดาล และตอนนี้พระราชินีของเราต้องการจะพบพวกท่าน เรามีหน้าที่มาเชิญท่านทั้งสองไปพบนาง"

"เอ ว่าแต่พวกเรามาอยู่ในนี้ได้ยังไงเนี่ย แล้วอีเผือกหายไปไหน" ป๋าบอลถาม

"ทุกคำถามที่ท่านสงสัย พระราชินีของเราเป็นผู้ตอบคำถามท่านเอง แต่ตอนนี้ขอเชิญท่านทั้งสองก่อนเถอะ เสียเวลามามากแล้ว" ผู้คุมตอบ

"เอ้า ไปก็ไป" สมเจตตอบพร้อมจูงมือป๋าบอลไปด้วยกัน (แหมป๋าบอลจะเขิล แต่ก็ยอมให้จับมือ อิอิ)


เมื่อไปถึงท้องพระโรง ทั้งสองถูกสั่งให้รอหน้าพระที่นั่ง เพื่อรอราชินีเสด็จออกมา

ผ่านไปสักครู่ มหาดเล็กก็ร้องขึ้น....."ราชินีเสด็จแล้วววววววววววว"

เมื่อทั้งสองได้เห็นหน้าของราชินี ก็ร้องขึ้นพร้อมกันว่า "เฮ้ยยยยย..."

[ppornson]

''อีเผือกกกกก....'' สมเจตและป๋าบอลร้องลั่น..
"โป้กกกกกก..เอ๋ง..."สมเจตและป๋าบอลร้องลั่นอีกครั้ง..เนื่องจากโดนนักรบเซย่าตบกระโหลก..
"พวกเจ้าบังอาจกล่าวเช่นนั้นกับพระราชินีของเราได้ยังไง..อ้ายฟาย.." นักรบเซย่าด่าซ้ำ..

...อีเผือกบัดนี้อยู่ในชุดขาว..เป็นชุดคลุมชิ้นเดียวทั้งตัว..ผมยาวสยาย..แต่ดูแววตาดุดัน..ไม่เหมือนอีเผือกที่แววตาเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่น..

"เจ้าบังอาจกล่าววาจาสามหาว..โบยมันคนละ 20 ครั้ง..." ราชินีบัญชา


"รับบัญชา.."นักรบเซย่ากล่าวพร้อมกัน..

"พั่บๆๆๆๆๆๆๆๆ...จ๊าก...เอ๋ง...เจี๊ยก..."และแล้วทั้งสองก็สลบไปอีกครั้ง..พร้อมก้นที่แดงเถือกทั้งสองคน..

"เอามันไปขังไว้อีกครั้ง..พอมันฟื้นพามาหาข้าอีกที.."ราชินีสั่งนักรบเซย่า..

.....ในวินาทีที่วีปอนคำรามใส่ทั้งสามคนนั่นเอง..แรงน้ำได้ผลักให้ทั้งสามคนกระจายคนละทิศคนละทาง..อีเผือกกระเด็นไปทางปากของภูเขาที่มีหินพลัง..ทำให้มีร่างกายส่วนหนึ่งโดนแสง..ฉับพลันนางก็เปลี่ยนเป็นคนละคน..ทั้งแววตา..ท่าทาง..นางยืนสง่าอยู่บนปากภูเขา..

นักรบเซย่าพร้อมกันออกมาเคารพ..หัวหน้านักรบก็พูดว่า...

"ในที่สุด..เราก็ได้ค้นพบราชินีของเราเสียที.."

[Apirat T.]

"White Queen" หรืออีเผือก นั่งอยู่บนราชบัลลงก์ทองคำประดับด้วยไข่มุก
มือขาวถือคฑา อันถูกประดับด้วยหินพลังทั้ง แปดก้อน (มันเกาะกันเข้าไปได้ไงฟะ)
นิ้วมือซ้าย สวมแหวนพลัง
คอประดับด้วย สร้อยหัวใจมหาสมุทร

เบื้องขวามี นักรบเซย่าชุดทอง ยืนอยู่เคียงข้าง
สะพายธนูคู่ใจ อันไม่มีวันพลาดเป้า

เบื้องซ้ายมี วีปอน ที่ย่อขนาดตัวให้เล็กลงนอนหมอบอยู่
พร้อมด้วยโซ่ทองคำล่ามไว้ที่คอ

สมเจตและป๋าบอล นอนตูดแดง น้ำตาไหลเป็นทาง
คอพาดอยู่บนเครื่องประหารหัวสุกรทั้งคู่ พลางกุมมือกันแน่น

"ข้ามีอะไรจะพูดกับ พวกแมลงชั้นต่ำอย่างพวกเจ้าทั้งสอง" white queen พูดเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

[audit]

ช่วงนี้นิทานเงียบเหงาแฮะ

กำลังคิดมุกกันอยู่ หรือหาทางไปต่อกันไม่ได้เนี่ย 555

 :wink:

[party]

หรือว่า...ไม่มีวี่แววจบ 5555 :oops:

[หลิม 81]

ช่วงนี้นิทานเงียบเหงาแฮะ

กำลังคิดมุกกันอยู่ หรือหาทางไปต่อกันไม่ได้เนี่ย 555

 :wink:

เอาเป็นว่าจบไปเลยดี่กว่า...นินทา เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...ไม่ควรยุ่งกับ... :lol:

[ppornson]

ใจเย็นๆ..แบบว่ายุ่งๆ..แต่ก็คืดไว้ต่อแล้ว..

จริงๆมาช่วยๆกันโดยที่ไม่ต้องอ่านย้อนก็ได้นะ..คิดว่าหลายคนคงกลัวว่าแต่งแล้วจะยิ่งยุ่งเพราะต้องเข้าใจเรื่องที่ผ่านมา..มาแหวกๆกันหน่อยก็ดี..

[Apirat T.]

อย่างงี้แหละ
ของมันสนุก ก้อต้องมีการเว้นช่วงเพื่อเรียกความตื่นเต้นกันบ้าง
แฮะๆ

ตาแคม  :x

[jviruch-78]

ช่ายๆของดีต้องบ่มเพาะหน่อย

[ppornson]

แถๆคั่นเวลากันไปก่อนนะ..

[party]

แถๆๆๆ ด้วยคนตามพี่โต้งคะ  :lol:  :lol:

[ลูกพิ้ง]

งั้น  ขอโฆษณาคั่นรายการ....ด้วยก็ดีนะค่ะ  :lol:  :lol:

[Apirat T.]

สู้โว้ย เอ้าใครก้อได้มาแต่งที
ตูก้อไปต่อไปถูกเหมือนกัน หุหุ

ตาแคม  :roll:

[Apirat T.]

ก่อนที่จะกำเนิดโลกแห่งนี้ขึ้นมา
จักรวาลมีแต่ความว่างเปล่า อันเวิ้งว้างไกลสุดจะหยั่งถึงได้
ฉับพลันก็เกิดความยุ่งเหยิงวุ่นวายที่เรียกว่า chaos ขึ้น ณ ใจกลางจักรวาล
เริ่มจากอณูเล็กๆ อณูเหล่าเริ่มวิ่งกันเปะปะสับสนชนกันไปมา
ค่อยๆ ขยายวงกว้างขึ้น ความสับสนเริ่มมากขึ้น
อณูเริ่มชนกันรุนแรง เกิดการดูดและคลายพลังงานกันอย่างวุ่นวาย

จนถึงสุดสูงสุดของเกินกว่าจะรับได้ จึงเกิดการระเบิดครั้งใหญ่
แรงระเบิดส่งผลไปจนถึงสุดขอบจักรวาล เศษซากอณูปลิวกระจายไปทั่ว

เมื่อแรงระเบิดสงบลง ได้กำเนิดเทพแห่งแสงยูเรนัสขึ้น เป็นองค์แรกของจักรวาล
เทพยูเรนัสได้รู้สึกว่า ทำไมจักรวาลนี้ช่างว่างเปล่าซะเหลือเกิน

จึงได้หยิบเศษเสียวอณูชิ้นหนึ่งมาปั้นโลก ทีนี้ก็ขาดแต่สิ่งมีชีวิต
สิ่งมีชีวิตต้องประกอบด้วย 2 อย่าง คือ ร่างกายและจิตใจ

ยูเรนัส มีของอันทรงพลัง 2 อย่าง
แหวนแห่งพลังอันจะมอบร่างกาย
และจี้หัวใจมหาสมุทรอันจะมอบจิตใจ

[audit]

ในที่สุดก็ต้องมาเป็นคนแต่งต่อเอง 555

 :wink:

[ppornson]

ใจเย็นลูกพี่..เดี๋ยวจะหาเวลาให้..

[ชาร์ป]

เอ้า ... พี่ตาแคม
สู้ ๆ คับ จะคอยดูอยู่ห่าง ๆ  :lol:

[Apirat T.]

สิ่งมีชีวิตแต่ละประเภทค่อยๆ ถูกสร้างขึ้นด้วยพลังทั้งสองของเทพยูเรนัส
จนกระทั่งถึงสิ่งมีชีวิตประเภทสุดท้าย
อันเทพยูเรนัส มีความปรารถนาให้เป็นผู้ช่วยดูแลโลกแห่งนี้
จึงสร้างให้มีลักษณะคล้ายกับตนเองมากที่สุด
ในที่สุด
"มนุษย์" ก็ได้กำเนิดขึ้นบนโลก

ยูเรนัส ให้การดูแล คอยให้คำปรึกษา และสติปัญญาแก่มนุษย์ทุกอย่าง
ด้วยความหวัง ที่จะเป็นผู้ช่วยดูแลโลกแห่งนี้ต่อไป

แต่มนุษย์หาบริสุทธิ์ ดั่งที่เทพยูเรนัสหวังไว้
สิ่งใดๆ มิมีสิ่งใดที่จะบริสุทธิ์ได้ทั้งหมด
เหตุผิดพลาดเพียงเล็กน้อย ค่อยๆ ขยายกลายเป็นเหตุใหญ่
เหตุผิดพลาดของแหวนแห่งพลัง ก็แค่ทำให้ร่างกายมนุษย์ไม่สมบูรณ์ เกิดโรคเจ็บป่วย
แต่เหตุผิดพลาดของจี้หัวใจมหาสมุทร ก่อให้เกิดเงามืดในจิตใจ

ความโลภ ละโมบ กิเลส ค่อยๆ พอกพูน

มนุษย์ต้องการปกครองโลกแทนเทพยูเรนัส!!!!!!!!
มนุษย์ต้องการพลังของยูเรนัส
มนุษย์ต้องการครอบครองแหวนแห่งพลังและจี้หัวใจมหาสมุทร

[dol (81)]

ช่างเป็นคนมีจินตนาการ (สงสัยจะใช่บ่อย)

[Apirat T.]

(กลับมาแว้วววววววววว.............)

ความมืดมิดในจิตใจมนุษย์ก่อให้เกิดสงครามแห่งการแก่งแย่งชิงดีกันหลายครั้งหลายครา
รวมถึง สงครามที่ล่วงระเมิดไปถึงการจะโค่นล้มเทพยูเรนัส
เพื่อแย่งชิงแหล่งพลังทั้งสอง ด้วยจุดประสงค์หมายจะครอบครองโลกแทนเทพยูเรนัสอีกด้วย

ด้วยพลังของเทพยูเรนัสที่มีอยู่ หากจะทำลายมนุษยชาติในตอนนั้นให้สูญสิ้นเผ่าพันธุ์ไป
ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยในขณะนั้น แต่ด้วยความคิดที่อยากจะให้มนุษย์ได้รับผลตอบแทนจาก
กิเลสของตน

เทพยูเรนัส จึงได้ละทิ้งโลกแห่งนี้ไป แล้วไปอยู่ ณ ริมจักรวาลแทน
โดยได้ทิ้งแหล่งพลังทั้งสองไว้บนโลกแห่งนี้ ให้มนุษย์ได้แย่งชิงกัน
โดยหารู้ไม่ว่าเป็นกับดักของเทพยูเรนัส เพราะว่าการที่นำทั้งแหวนพลังและจี้หัวใจมหาสมุทร
มารวมกัน จะเกิดอำนาจที่จะก่อให้เกิดหายนะครั้งใหญ่แก่โลกและมวลมนุษยชาติ

(ย้อนกลับมาที่โลกปัจจุบัน..............)

[iamfrommoon]

นึกว่า จบไปแล้ว แบบหักมุมตั้งแต่ปีที่แล้ว

เอ้า!!! สู้ตายนักแต่งทั้งหลาย ที่แน่ๆ เจ้าของกระทู้นี้รับไปเต็มนะครับ อิอิ

 :lol:    :lol:

[ppornson]

กรูสงสารมรึงจริงๆวะ..แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาว่างเลย..เป็นแบบพิมพ์บรรทัดเดียว..ขอตั้งหลักอีกซักพักเนอะ..เดี๋ยวพระเอกจะมาช่วย..

[ป๋าบอล]

ตกลงจบภาคแรกไปดื้อๆเลยใช่ป่ะ

[ppornson]

แบบว่ามันยาวเกินจนเริ่มลืมเนื้อเรื่องอ่ะ..ทำไงดีวะท่าน..