สัพเพเหระ กับ RCU 15

[เอมอร 2515]

ค่อยๆจัดลำดับความสำคัญค่ะ พี่ป๋อง
ยังรอได้ค่ะ

[roong15]

		อ้างถึง			ข้อความของ seree_60 เมื่อ 11 พฤษภาคม 2554, 20:31:42
	หวัดดีรุ่ง ยินดีนะ ที่มาเป็นหัวเรี่ยว หัวแรง ตอนนี้เรายุ่งๆอยู่..แต่ก็เต็มที่นะ หลังจาก เดือนพค. เราก็ว่างแล้ว ยินดีทำเต็มที่

สวัสดีครับตะวัน

ยินดีที่ได้มีส่วนร่วมในกระทู้นี้ครับ  ความจริงต้องขอบคุณหัวเรือใหญ่อย่าง อร นี้ ปี๊ด เปี๊ยก ที่ช่วยกันทำให้ห้อง 2515 คึกคัก มีพี่น้องเข้ามาพูดคุยด้วยหลายคนเลย 

ขอบคุณครับพี่น้องทุกคน

 

[roong15]

		อ้างถึง			ข้อความของ suriya2513 เมื่อ 12 พฤษภาคม 2554, 01:52:49
	อยากขับรถขนเครื่องเสียงไปแจมที่ระยองด้วยมากๆ เลย แต่งานอาชีพล้นมือจริงๆครับ... ความจริง พวกเราชาวซีมะโด่งนี่น่าขายหน้าพอสมควร เราควรจะมีมิวสิควีดิโอ บันทึกการแสดงสด ของพวกเรามาโชว์กันได้ตั้งนานแล้ว (ไม่ใช่เอาแต่แสดงภาพถ่ายนิ่งๆ มาโพสท์) ก็ไม่ว่าใครได้หรอกครับนอกจากตัวพี่ป๋องเอง ซึ่งควรจะเพิ่มพูนศักยภาพตัวเองให้ทำสิ่งนี้ขึ้นมาให้ได้ แต่เรื่องจริงผ่านจอวันนี้ก็คือ ถ้าเลิกเขียนแบบก่อสร้างวันไหน อดตายวันนั้นทันที (แดง รุ่งศักดิ์ก็เช่นกัน ถ้าเลิกคำนวณโหลดวงจรไฟฟ้าวันไหน แววอดอยากก็ปรากฏทันตาเช่นกัน ...ล้อเล่นหนะครับ)

สวัสดีครับพีป๋อง
สวัสดีครับพี่น้องทุกคน

พี่ป๋องพูดเรื่องสัจธรรมเลยล่ะ   มีคนบางคนเปรยว่า อีก2-3ปี จะสบายแล้ว แต่อย่างพวกเราที่ไม่มีบำนาญ ไม่รู้ว่าอีก 2-3ปี  จะมีอะไรกินไหม  น่าสงสารนะ

พี่ป๋องครับ  ถ้าว่างพอจัดเวลาได้  น้องเฟรชชี 15 ขอเชิญพี่จูเนียร์ ป๋อง   มาร่วมมีทติ้งกันนะครับ  คราวที่แล้วที่ไปบ้านเปี๊ยก พี่ป๋อง พี่ตุ๊ น้องอ้อย น้องทิปปี้ และน้องตุ๊กกี้  ก็ช่วยทำให้งาน คึกคักขึ้นมากเลยครับ มากับปี๊ดก็ได้ครับ

หรือจะมาในฐานะ permanent chief of cmadong.com webmaster ก็ได้ครับ

 

[มีนา]

       มาในมาดฝ่ายหนับหนุน...
   
          พี่ป๋องคะ... แบบเดียวกับที่รุ่งเค้าเรียนเชิญ  พี่ไม่ต้องขนเครื่องเสียงให้ลำบากก็ได้  รุ่งจัดการได้
พี่ขนงานพี่ไปแทนมีวิดวะหลายคนช่วยๆกันคนละไม้ละมือแป๊บเดียวก็เสร็จ  เอ....ชักไม่แน่ใจว่าเสร็จ   
ชนิดขนกลับไปเริ่มต้นทำใหม่รึเปล่า?  แต่บรรยากาศทำงานไปร้องเพลงไปใกล้ทะเลช่วยให้หมองแล่นนาพี่
       
     ไง..รุ่ง เรามาช่วยเชิญ/เชียร์  ทำให้ดีขึ้นรึแย่ลงเนี่ย ไปเหอะค่ะพี่ป๋อง...

[roong15]

ขอบคุณมากเลยนี้  ที่ช่วยหนับหนุน

นี่ถ้าพี่ป๋องแกใจอ่อน รับคำเชิญ พวกน้องๆ  15  ก็แสดงว่าเยี่ยม และแกรักน้องรุ่นนี้พอสมควร  (จะบอกว่ารักมากก็ไม่ได้ เดี๋ยวน้องรุ่นอื่นเขาจะว่าลำเอียง)  แต่พี่ป๋องก็ไปร่วมกับกลุ่มน้องๆ ญวนยี บ่อยๆครับ

ส่วนเรื่องเครื่องเสียงนั้น  นี่แหละจะเป็นเหตุผลสำคัญที่จะให้พี่ป๋องไป เพราะเครื่องเสียงชุดนี้พี่ป๋องออกเงินมาก ในการซื้อ และเป็นผู้ดูแลอยู่ (ตอนนี้อยู่ที่ออฟฟิศ เมา)

พี่ป๋องจะมีเหตุผลว่า เป็นห่วงน้องๆมัน เดี๋ยวมันจะไม่มีเครื่องเสียงใช้กัน  ก็เลยต้องขับรถขนไปให้

เดี๋ยวพวกสนับสนุนจะตามมาเชียร์อีกเพียบ

 

[suriya2513]

ขอบคุณน้องมีนา และแดง รุ่งศักดิ์ ที่ให้เกียรติ์เชิญชวนพี่ป๋องไปร่วมงานด้วย
...
รุ่นที่เรียงติดปีถัดกัน จะชิงไหวชิงพริบไม่ค่อยยอมกันและกัน
2513 กับ 2514 ก็เช่นกัน ว๊ากกันมาจนเคียดแค้นกัน (ลึกๆ)
ส่วนพี่น้องที่เว้นหนึ่งรุ่น จะประทับใจกันที่สุด ไม่เชื่อลองทบทวนดูนะครับ
(ล้อเล่น ! ความจริงอยากจะบอกว่ารักเท่ากันโดยเฉลี่ย ทุกๆ รุ่นที่เห็นหลังกันหนะครับ)

[suriya2513]

		อ้างถึง			ข้อความของ เอมอร 2515 เมื่อ 12 พฤษภาคม 2554, 12:09:36
	ค่อยๆจัดลำดับความสำคัญค่ะ พี่ป๋อง ยังรอได้ค่ะ

จะพยายามดำเนินการจัดการครับ
แต่ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่

[เอมอร 2515]

แล้ว ตอนนนี้จัดเวลาไปร่วมได้แล้วหรือยังคะ
งานช้าอีกวันคงไม่เป็นไรมังคะ
ไว้ค่อยกลับมาปั่นต่อคะ
หวังว่าจะไปได้ค่ะ

[เอมอร 2515]

 รุ่งบำนาญข้าราชการน่ะ น้อยนิด
 ระหว่างทำงาน เงินเดือนก็น้อยนิดเช่นกัน
เหลือให้เก็บได้อย่างน้อยนิด ชนิดเดือนชนเดือน
 เอกชน หรือรัฐวิสาหกิจ มากกว่ามาก และโบนัส เก็บได้เป็นก้อน
หากค่อยเก็บ ค่อยออม  มากกว่าเงินบำนาญมากนัก
 หากไม่มีคนเลี้ยง  ว่างๆแวะมาเราทำกับข้าวเลี้ยงนะ
จะขอบคุณรุ่งอยู่ หลายเรื่อง

[มีนา]

 
  "มีสลึงพึงบรรจบให้ครบบาท ........"

[เอมอร 2515]

 เมื่อเด็กๆเราจะท่องต่อว่า
 ไปตลาดฟาดให้เรียบ อย่าให้เหลือ
โตขึ้นมา จึงไม่ค่อยเหลือตามที่ท่องไว้ไง

[มีนา]

		อ้างถึง			ข้อความของ suriya2513 เมื่อ 13 พฤษภาคม 2554, 00:31:17
	ขอบคุณน้องมีนา และแดง รุ่งศักดิ์ ที่ให้เกียรติ์เชิญชวนพี่ป๋องไปร่วมงานด้วย ... รุ่นที่เรียงติดปีถัดกัน จะชิงไหวชิงพริบไม่ค่อยยอมกันและกัน 2513 กับ 2514 ก็เช่นกัน ว๊ากกันมาจนเคียดแค้นกัน (ลึกๆ) ส่วนพี่น้องที่เว้นหนึ่งรุ่น จะประทับใจกันที่สุด ไม่เชื่อลองทบทวนดูนะครับ (ล้อเล่น ! ความจริงอยากจะบอกว่ารักเท่ากันโดยเฉลี่ย ทุกๆ รุ่นที่เห็นหลังกันหนะครับ)

ไม่เชื่อ..เลยลองทบทวนดู  พอบอกล้อเล่น เริ่มเชื่อ   แต่พอบอกว่ารักเท่ากันโดยเฉลี่ยทุกๆรุ่น
เริ่มไม่เชื่ออีก  เฉลี่ยแล้วมีเศษเหลือ ทิ้งเสียของ (รุ่งบอกโปะให้รุ่น 15 เว้นจากพี่ป๋องหนึ่งรุ่น เข้าเกณฑ์)
และบอกย้ำว่ารุ่นที่เห็นหลังกัน  หากเห็นหน้าอาจไม่ใช่ตามที่บอก  มี..ฮึ่มม....ในใจ(ลึกๆ)  รึเปล่า?   

.........ตกลงสรุปว่าตอนนี้เชื่อตัวเอง  รักหอหญิงทุกคน ทุกรุ่น เลยยย..เชื่อกันป่าว

[Pete15]

มีสลึ่ง พึงบรรจบให้ครบ บาท
ไปตลาดฟาดให้เรียบ อย่าให้เหลือ .....ขอต่อนิด.......นะเพื่อน

เวลาขาด ให้สร้างหนี้ไว้ จุนเจือ
สุดท้ายเหลือ  แต่ตัว กับ หัวใจ.........โอหนอ เหนื่อย (โว้ย)..... ชีวิต

[เอมอร 2515]

ไม่เอา หนี้ ไม่มีปัญญาใช้
 แต่ถ้ายอมให้หนีหนี้ ละก็จะคิดดูใหม่ ปี๊ด

[มีนา]

กำไรแล้วไม่ใช่เหรอ.... ชาตินี้  ตอนเกิดมาก็มีแต่ตัวกับหัวใจ หวนคืนเก่า บ่..บ่.. เป็นหยังดอก เน้อ เฮ้ออ...

[seree_60]

		อ้างถึง			ข้อความของ Pete15 เมื่อ 13 พฤษภาคม 2554, 11:59:56
	มีสลึ่ง พึงบรรจบให้ครบ บาท ไปตลาดฟาดให้เรียบ อย่าให้เหลือ .....ขอต่อนิด.......นะเพื่อน เวลาขาด ให้สร้างหนี้ไว้ จุนเจือ สุดท้ายเหลือ  แต่ตัว กับ หัวใจ.........โอหนอ เหนื่อย (โว้ย)..... ชีวิต

เพื่อนเอ๋ย..อะไรจะเกิด ก็ปล่อยให้เกิด สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
อะไรที่มันหนัก ก็วางมันไปเถอะ..ชีวิตเรามันไม่ยืนยาวนักหรอก จะตายวันไหนก็ไม่รู้
ทำชีวิตวันนี้ให้ดีที่สุดเถอะ..อย่าทุกข์มากเลย..
วางมือแล้วไปพักผ่อนเถอะ..ไปเมืองกาญจน์ กับเรา มีที่ว่างสำหรับเพื่อนเสมอนะ
แล้วค่อยกลับมาสู้ กับมันใหม่...
เชื่อกู เหอะ..ดีแน่ๆๆ

[Pete15]

		อ้างถึง			ข้อความของ seree_60 เมื่อ 13 พฤษภาคม 2554, 12:44:12
	อ้างถึง ข้อความของ Pete15 เมื่อ 13 พฤษภาคม 2554, 11:59:56 มีสลึ่ง พึงบรรจบให้ครบ บาท ไปตลาดฟาดให้เรียบ อย่าให้เหลือ .....ขอต่อนิด.......นะเพื่อน เวลาขาด ให้สร้างหนี้ไว้ จุนเจือ สุดท้ายเหลือ  แต่ตัว กับ หัวใจ.........โอหนอ เหนื่อย (โว้ย)..... ชีวิต เพื่อนเอ๋ย..อะไรจะเกิด ก็ปล่อยให้เกิด สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม อะไรที่มันหนัก ก็วางมันไปเถอะ..ชีวิตเรามันไม่ยืนยาวนักหรอก จะตายวันไหนก็ไม่รู้ ทำชีวิตวันนี้ให้ดีที่สุดเถอะ..อย่าทุกข์มากเลย.. วางมือแล้วไปพักผ่อนเถอะ..ไปเมืองกาญจน์ กับเรา มีที่ว่างสำหรับเพื่อนเสมอนะ แล้วค่อยกลับมาสู้ กับมันใหม่... เชื่อกู เหอะ..ดีแน่ๆๆ

กลอนมันพาไป นะ อร
ยังไม่เชื่ิอ ตะวัน 100% ไม่ได้ เพราะ เดี๋ยว ต้องตามไป นิวซีแลนด์ ด้วย

[seree_60]

		อ้างถึง			ข้อความของ Pete15 เมื่อ 13 พฤษภาคม 2554, 13:02:13
	อ้างถึง ข้อความของ seree_60 เมื่อ 13 พฤษภาคม 2554, 12:44:12 อ้างถึง ข้อความของ Pete15 เมื่อ 13 พฤษภาคม 2554, 11:59:56 มีสลึ่ง พึงบรรจบให้ครบ บาท ไปตลาดฟาดให้เรียบ อย่าให้เหลือ .....ขอต่อนิด.......นะเพื่อน เวลาขาด ให้สร้างหนี้ไว้ จุนเจือ สุดท้ายเหลือ  แต่ตัว กับ หัวใจ.........โอหนอ เหนื่อย (โว้ย)..... ชีวิต เพื่อนเอ๋ย..อะไรจะเกิด ก็ปล่อยให้เกิด สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม อะไรที่มันหนัก ก็วางมันไปเถอะ..ชีวิตเรามันไม่ยืนยาวนักหรอก จะตายวันไหนก็ไม่รู้ ทำชีวิตวันนี้ให้ดีที่สุดเถอะ..อย่าทุกข์มากเลย.. วางมือแล้วไปพักผ่อนเถอะ..ไปเมืองกาญจน์ กับเรา มีที่ว่างสำหรับเพื่อนเสมอนะ แล้วค่อยกลับมาสู้ กับมันใหม่... เชื่อกู เหอะ..ดีแน่ๆๆ กลอนมันพาไป นะ อร ยังไม่เชื่ิอ ตะวัน 100% ไม่ได้ เพราะ เดี๋ยว ต้องตามไป นิวซีแลนด์ ด้วย

ไปแค่เมืองกาญจน์ ก็พอ..เพราะ NZ ยกเลิกโปรแกรมไปแล้วครับ..เชื่อแค่ 99.99% ก็พอแล้วเพื่อน

[roong15]

สวัสดีครับพี่น้องทุกคน
 
ขออนุญาตแทรกด้วยธรรมะ ก็แล้วกันนะครับ แค่เล็กๆน้อยๆ  (ไม่รู้จะมีคนอ่านไหมหนอ)
 
 จากหนังสือชวนม่วนชื่น
 แปลจาก  หนังสือ Opening The Door of Your Heart ของพระอาจารย์พรหมวังโส
 โดยคุณ ศรีวรา อิสระ
 
 
แด่ครูบาอาจารย์ หลวงพ่อชา ผู้เป็นสมณะแท้
แด่เพื่อนสพรหมจารี ผู้เป็นพยานความงามของกัลยาณธรรม
และแด่โยมพ่อผู้สอนให้มีน้ำใจ

สงบได้ จะสำนึกในความวุ่นวายของตน
เงียบเป็น จะสำนึกในความเพ้อเจ้อของตน
มีน้ำใจ จะสำนึกในการด่วนสรุปคนอื่นของตน........จาก สุภาษิตจีนโบราณ



เรื่อง ก้อนอิฐที่ไม่เข้าที่เข้าทางสองก้อน

หลังจากการซื้อที่ดินเพื่อสร้างวัดเมื่อ พ.ศ. 2526 นั้นเราก็หมดตัว
และเป็นหนี้โดยที่ยังไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดๆ แม้แต่เพิงที่อาศัยได้บนที่ดินผืนนั้น
ในช่วง2-3อาทิตย์แรกเราต้องอาศัยนอนบนบานประตูเก่าๆที่ซื้อมาถูกๆจากคนขายของเก่า
เราหนุนบานประตูเก่าๆนั้นให้สูงขึ้นจากพื้นดินด้วยก้อนอิฐ
(เราไม่มีแม้แต่เบาะนอนนั่นก็ของแน่อยู่แล้วเพราะว่าเราเป็นพระป่านี่)

ท่านเจ้าอาวาสได้บานประตูที่ดีที่สุด เป็นบานประตูเรียบๆ
ส่วนบานประตูของอาตมาเป็นชนิดที่มีบัว แถมยังมีรูขนาดใหญ่พอควรอยู่ตรงกลางตรงบริเวณที่เคยติดลูกบิด
โชคดีนะที่เขาถอดลูกบิดออกไปแล้ว แต่เจ้ารูนี่ก็ยังคงอยู่เกือบจะกลางเตียงของอาตมาเลยทีเดียว
อาตมาเคยพูดตลกๆ ว่า อาตมาไม่ต้องลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำหรอกนะ !
ความจริงที่แสนหนาวก็คือว่า ลมสามารถพัดกรูผ่านเจ้ารูนี่มาถึงตัวอาตมา
ทำให้อาตมาไม่ค่อยได้หลับได้นอนในช่วงค่ำคืนเหล่านั้น

พวกเราเป็นพระจนๆ ที่ต้องการอาคารที่พักอาศัย แต่ไม่มีกำลังทรัพย์พอที่จะจ้างช่างก่อสร้างได้
แค่ค่าวัสดุต่างๆก็แพงเกินพอแล้ว อาตมาจึงต้องเรียนรู้ว่าเขาทำงานก่อสร้างกันอย่างไร
เตรียมฐานรากอย่างไร ตลอดจนถึงการผสมคอนกรีต การก่ออิฐ การตั้งหลังคา งานประปาและทุกๆอย่าง
ก่อนจะบวชอาตมาเคยเป็นนักฟิสิกส์ทฤษฏีและเป็นครูโรงเรียนมัธยมผู้ไม่เคยคุ้นกับการใช้แรงงานด้วยมือทั้งสองนี้
เพียงไม่กี่ปีอาตมากลายเป็นช่างก่อสร้างที่มีฝีมือไม่เบา
ขนาดที่จะสามารถเรียกคณะทำงานของอาตมาได้ว่าบริษัทพุทธก่อสร้าง
เรียกเป็นภาษาอังกฤษว่า BBC ย่อมาจาก Buddhist Building Company
แต่ขณะที่เริ่มต้นนั้นมันช่างเป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็ญเอามากๆ

การก่ออิฐอาจจะดูเป็นเรื่องง่ายๆ เพียงแค่โบกปูนลงไปแล้ววางก้อนอิฐ
แตะด้านนี้ที ด้านนั้นทีให้เข้าที่ ตอนอาตมาเริ่มก่ออิฐใหม่ๆ อาตมาแตะกดมุมหนึ่งลงเพื่อให้ได้ระดับ
อีกมุมหนึ่งกลับยกขึ้น พออาตมากดด้านที่ยกขึ้นนั้นให้ลงมา อิฐก็เริ่มแตกแถวแตกแนว
หลังจากที่อาตมาดันมันให้กลับเข้าที่ มุมแรกก็เริ่มสูงเกินไปอีกแล้ว โยมลองทำดูสิ !

เพราะอาตมาเป็นพระ อาตมาจึงมีความอดทนและมีเวลาที่จะทำงานได้โดยไม่จำกัด
อาตมาจึงทำงานอย่างประณีตที่สุดโดยไม่สนว่าจะต้องใช้เวลายาวนานเท่าใด
เพื่อให้มั่นใจว่าอิฐทุกๆก้อนจะถูกวางไว้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด
ในที่สุดการก่อกำแพงอิฐแผงแรกของอาตมาก็สำเร็จลง
อาตมาก้าวถอยออกมายืนชื่นชมผลงาน ในชั่วขณะนั้นแหละที่อาตมาสังเกตเห็น .... โอ๊ย !.....
อาตมาก่ออิฐพลาดไปสองก้อน อิฐก้อนอื่นๆ เป็นแถวเป็นแนวสวยงาม
มีแต่เจ้าอิฐสองก้อนนี่แหละที่เอียงๆทำมุมกับแนวอิฐก้อนอื่นๆ
ดูมันแย่มากๆเลยมันทำให้กำแพงทั้งแผงดูไม่ดีเลย

ขณะนั้นปูนก่ออิฐก็แข็งเกินกว่าที่จะสามารถดึงอิฐออกมาก่อใหม่ซะแล้ว
อาตมาจึงกราบเรียนท่านเจ้าอาวาส ขอทุบกำแพงเพื่อเริ่มต้นก่ออิฐใหม่อีกครั้ง
หรือถ้าจะให้ดีก็อยากจะระเบิดมันทิ้งไปเลย อาตมาก่ออิฐไม่ดี
และอาตมาก็รู้สึกอับอาย ท่านเจ้าอาวาสไม่อนุญาตให้รื้อ กำแพงนี้จะต้องคงอยู่

เวลาอาตมาพาแขกเยี่ยมชมวัดที่เริ่มตั้งใหม่ของเรา
อาตมาพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพาแขกเดินไปทางกำแพงนั้น
อาตมาไม่อยากให้ใครๆเห็นมันเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อเวลาผ่านไปได้สามสี่เดือน
ขณะที่อาตมากำลังเดินอยู่กับผู้มาเยี่ยมวัดคนหนึ่ง
เขาสังเกตุเห็นกำแพงนั้นแล้วก็เปรยขึ้นมาว่า “กำแพงนี่สวยดี”

อาตมาถามเขาด้วยความประหลาดใจว่า “คุณลืมแว่นสายตาของคุณไว้ในรถรึเปล่า?
สายตาคุณเสื่อมรึเปล่า? คุณไม่เห็นรึว่ามีอิฐถึงสองก้อนที่วางไม่ดี จนทำให้กำแพงนี้เสียหายหมด?”

คำพูดที่เขาตอบอาตมานั้น ได้เปลี่ยนแปลงทัศนคติทั้งหมดของอาตมาต่อกำแพงนั้น
ต่อตัวอาตมาเอง และต่อหลายๆแง่มุมของชีวิต
เขาบอกอาตมาว่า “ใช่ผมเห็นอิฐที่วางไม่ดีสองก้อนนั้น
แต่ผมก็ได้เห็นด้วยว่ามีอิฐอีก 998 ก้อนก่อไว้อย่างสวยงามเป็นระเบียบ”

อาตมาถึงกับอึ้งทีเดียว
นับเป็นครั้งแรกในรอบสามเดือนที่อาตมาสามารถมองเห็นอิฐก้อนอื่นๆ บนกำแพงนั้น
นอกเหนือจากเจ้าสองก้อนที่เป็นปัญหา
ไม่ว่าจะเป็นอิฐที่อยู่ด้านบน ด้านล่าง ด้านซ้ายและด้านขาวของเจ้าอิฐสองก้อนนั้น
ล้วนแต่เป็นอิฐที่ก่อไว้อย่างดีไม่มีที่ติ
ยิ่งไปกว่านั้นจำนวนอิฐที่ดีนี้ มีมากกว่าเจ้าอิฐที่ไม่ดีสองก้อนนั้นมากมายนัก
ก่อนหน้านี้ ตาของอาตมาจับจ้องเฉพาะแต่ที่อิฐสองก้อนนั้น
ตาของอาตมามืดบอดต่อสิ่งอื่นๆทั้งหมด
อาตมาจึงไม่อาจทนมองกำแพงนั้นได้ และไม่ต้องการให้ผู้อื่นได้เห็นกำแพงนั้นด้วย
เป็นเหตุให้อาตมาอยากจะทะลายกำแพงนั้นทิ้ง
เดี๋ยวนี้เมื่ออาตมาสามารถเห็นอิฐดีๆแล้ว กำแพงนั้นก็ไม่น่าเกลียดอีกต่อไป
มันก็เป็นเหมือนกับที่ผู้มาเยี่ยมคนนั้นพูด “กำแพงนี่สวยดี”
เดี๋ยวนี้กำแพงนั้นก็ยังคงอยู่แม้เวลาจะผ่านไป 20 ปีแล้ว
อาตมาเองก็ลืมเสียแล้วว่าเจ้าอิฐไม่ดีสองก้อนนั้นมันอยู่ตรงไหนแน่
อาตมาไม่สามารถเห็นจุดผิดพลาดนั้นจริงๆ

มนุษย์เราสักกี่คนที่ตัดสัมพันธ์หรือหย่าร้าง
เพียงเพราะเค้าเพ่งมองเห็นแต่ ‘อิฐที่ไม่ดีสองก้อน’ ที่อยู่ในตัวคู่ชีวิตของเค้า
พวกเรากี่คนที่เคยรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังจนอาจจะเคยคิดฆ่าตัวตาย
เพียงเพราะเรามองเห็นแต่ ‘อิฐที่ไม่ดีสองก้อน’ ในตัวของเรา
ทั้งๆที่ในความเป็นจริงมี ‘อิฐที่ดีและอิฐที่ดีจนไม่มีที่ติ’ มากมายอยู่เคียงข้างส่วนที่บกพร่อง
ไม่ว่าจะมองไปทางข้างบน ข้างล่าง ข้างซ้าย ข้างขวา
เพียงแต่เรามองมันไม่เห็นเท่านั้น
แทนที่จะเห็นสิ่งดีๆ ที่มีอยู่ สายตาของเรากลับเพ่งมองจดจ่อเฉพาะสิ่งที่ผิดพลาด
ทั้งหมดที่เราเห็นมีแต่สิ่งผิดพลาด จนเราคิดอยากจะทำลายมันทิ้งเสีย
มันน่าเศร้าจริงๆ ที่หลายครั้งหลายหนเราได้ลงมือทะลาย “กำแพงที่ดี” นั้นไปจริงๆ

เราทุกคนย่อมมี ‘ก้อนอิฐที่ไม่เข้าที่เข้าทางสองก้อน’
แต่ละคนก็ย่อมมี ‘ก้อนอิฐที่ดีจนไม่มีที่ติ’ จำนวนมากมายกว่าข้อบกพร่องหลายเท่า
เมื่อเรามองเห็นมันแล้วสิ่งต่างๆก็ดูจะไม่เลวร้ายนัก
ไม่เพียงแต่เราจะสามารถอยู่กับตนเองและข้อผิดพลาดบางประการของเราได้อย่างสุขสงบแล้ว
เรายังสามารถมีความสุขกับการใช้ชีวิตร่วมกับสามีหรือภรรยาของเราด้วย
นับเป็นข่าวร้ายสำหรับทนายความผู้เชี่ยวชาญเรื่องการหย่าร้าง
แต่เป็นข่าวดีสำหรับโยม

อาตมาได้เล่าเรื่องสั้นๆนี้หลายครั้ง
ช่างก่อสร้างคนหนึ่งที่ได้ฟังเรื่องนี้เขาได้มาพบอาตมา
เพื่อบอกความลับเกี่ยวกับการก่อสร้างเขาบอกว่า
“ช่างก่อสร้างอย่างเราๆนี้มักจะทำสิ่งผิดพลาดได้เสมอ
เพียงแต่เราจะบอกลูกค้าของเราว่ามันเป็นเอกลักษณ์พิเศษที่ไม่มีบ้านใดในละแวกนั้นมีเหมือน
แถมเรายังเบิกค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นสองสามพันเหรียญอีกด้วย”

ฉะนั้นมันเป็นไปได้ที่เอกลักษณ์พิเศษจะมีจุดเริ่มต้นมาจากความผิดพลาด
ในทำนองเดียวกัน ถ้าเพียงแต่โยมจะเลิกมองจดจ้องอยู่เฉพาะแต่ข้อผิดพลาด
สิ่งที่โยมเห็นว่าเป็นข้อบกพร่องในตัวโยม ในตัวสามีหรือภรรยาของโยมและในชีวิตทั่วๆไป
อาจจะกลับกลายเป็น ‘ลักษณะพิเศษเฉพาะตัว’ ที่จะเพิ่มคุณค่าให้แก่ชีวิตของโยมนะ

------------------------------------------------------------
ขอกราบขอบพระคุณ พระอาจารย์พรหมวังโส
และผู้แปล คุณ ศรีวรา อิสระ
และผู้เผยแพร่  

เครดิต คุณnatty จากเวป Goldhips.com

[too_ploenpit]

...พี่ตู่เข้ามาอ่านแล้วจ้ะ...น้องรุ่ง...ให้คติที่ดีมากๆค่ะ...

...อย่างน้อยๆ...พี่ตู่เคยไม่พอใจกระเบื้องห้องน้ำ...ที่ฝาผนัง...มันเป็นลายอิฐค่ะ...ต้องปูตามขวางจากซ้ายไปขวา...จะดูเป็นลายก้อนอิฐ...

...แต่ตอนที่ซื้อมา...มันปูเรียบร้อยแล้ว...แต่ปูลายตามยาว...จากพื้นไปเพดาน...เลยกลายเป็นลายต้นไผ่...

...จะแก้ไขก็ไม่ได้แล้ว...นอกจากทำห้องน้ำใหม่...

...เลยต้องทำใจค่ะ...ว่าลายต้นไผ่ก็สวยดีนะ...อันนี้เป็นเรื่องอิฐล้วนๆค่ะ...

...ส่วนเรื่องของจิตใจ...ก็เป็นคำสอนที่ดีนะคะ...คนที่มีอีโก้มากๆ...มีตัวตนมากๆ...จะได้รู้จักทำใจ...

...มองเห็นข้อบกพร่องของคนอื่นว่าเป็นเรื่องธรรมดาหรือน้อยนิด...จะได้มีความสุขบ้างค่ะ...

...ไม่ใช่คอยจับผิดแต่คนอื่นตลอดไปค่ะ...คนแบบนี้น่าสมเพชมากๆ...ทำยังไงก็ไม่มีความสุขค่ะ...

...ขอบคุณน้องรุ่งสำหรับข้อความดีๆค่ะ...

[มีนา]

 
      รุ่ง..ลงให้อ่านอีกนะ  ขอบคุณค่ะ

[seree_60]

		อ้างถึง			ข้อความของ roong15 เมื่อ 13 พฤษภาคม 2554, 13:52:44
	สวัสดีครับพี่น้องทุกคน   ขออนุญาตแทรกด้วยธรรมะ ก็แล้วกันนะครับ แค่เล็กๆน้อยๆ  (ไม่รู้จะมีคนอ่านไหมหนอ)    จากหนังสือชวนม่วนชื่น  แปลจาก  หนังสือ Opening The Door of Your Heart ของพระอาจารย์พรหมวังโส  โดยคุณ ศรีวรา อิสระ     แด่ครูบาอาจารย์ หลวงพ่อชา ผู้เป็นสมณะแท้ แด่เพื่อนสพรหมจารี ผู้เป็นพยานความงามของกัลยาณธรรม และแด่โยมพ่อผู้สอนให้มีน้ำใจ สงบได้ จะสำนึกในความวุ่นวายของตน เงียบเป็น จะสำนึกในความเพ้อเจ้อของตน มีน้ำใจ จะสำนึกในการด่วนสรุปคนอื่นของตน........จาก สุภาษิตจีนโบราณ เรื่อง ก้อนอิฐที่ไม่เข้าที่เข้าทางสองก้อน หลังจากการซื้อที่ดินเพื่อสร้างวัดเมื่อ พ.ศ. 2526 นั้นเราก็หมดตัว และเป็นหนี้โดยที่ยังไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดๆ แม้แต่เพิงที่อาศัยได้บนที่ดินผืนนั้น ในช่วง2-3อาทิตย์แรกเราต้องอาศัยนอนบนบานประตูเก่าๆที่ซื้อมาถูกๆจากคนขายของเก่า เราหนุนบานประตูเก่าๆนั้นให้สูงขึ้นจากพื้นดินด้วยก้อนอิฐ (เราไม่มีแม้แต่เบาะนอนนั่นก็ของแน่อยู่แล้วเพราะว่าเราเป็นพระป่านี่) ท่านเจ้าอาวาสได้บานประตูที่ดีที่สุด เป็นบานประตูเรียบๆ ส่วนบานประตูของอาตมาเป็นชนิดที่มีบัว แถมยังมีรูขนาดใหญ่พอควรอยู่ตรงกลางตรงบริเวณที่เคยติดลูกบิด โชคดีนะที่เขาถอดลูกบิดออกไปแล้ว แต่เจ้ารูนี่ก็ยังคงอยู่เกือบจะกลางเตียงของอาตมาเลยทีเดียว อาตมาเคยพูดตลกๆ ว่า อาตมาไม่ต้องลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำหรอกนะ ! ความจริงที่แสนหนาวก็คือว่า ลมสามารถพัดกรูผ่านเจ้ารูนี่มาถึงตัวอาตมา ทำให้อาตมาไม่ค่อยได้หลับได้นอนในช่วงค่ำคืนเหล่านั้น พวกเราเป็นพระจนๆ ที่ต้องการอาคารที่พักอาศัย แต่ไม่มีกำลังทรัพย์พอที่จะจ้างช่างก่อสร้างได้ แค่ค่าวัสดุต่างๆก็แพงเกินพอแล้ว อาตมาจึงต้องเรียนรู้ว่าเขาทำงานก่อสร้างกันอย่างไร เตรียมฐานรากอย่างไร ตลอดจนถึงการผสมคอนกรีต การก่ออิฐ การตั้งหลังคา งานประปาและทุกๆอย่าง ก่อนจะบวชอาตมาเคยเป็นนักฟิสิกส์ทฤษฏีและเป็นครูโรงเรียนมัธยมผู้ไม่เคยคุ้นกับการใช้แรงงานด้วยมือทั้งสองนี้ เพียงไม่กี่ปีอาตมากลายเป็นช่างก่อสร้างที่มีฝีมือไม่เบา ขนาดที่จะสามารถเรียกคณะทำงานของอาตมาได้ว่าบริษัทพุทธก่อสร้าง เรียกเป็นภาษาอังกฤษว่า BBC ย่อมาจาก Buddhist Building Company แต่ขณะที่เริ่มต้นนั้นมันช่างเป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็ญเอามากๆ การก่ออิฐอาจจะดูเป็นเรื่องง่ายๆ เพียงแค่โบกปูนลงไปแล้ววางก้อนอิฐ แตะด้านนี้ที ด้านนั้นทีให้เข้าที่ ตอนอาตมาเริ่มก่ออิฐใหม่ๆ อาตมาแตะกดมุมหนึ่งลงเพื่อให้ได้ระดับ อีกมุมหนึ่งกลับยกขึ้น พออาตมากดด้านที่ยกขึ้นนั้นให้ลงมา อิฐก็เริ่มแตกแถวแตกแนว หลังจากที่อาตมาดันมันให้กลับเข้าที่ มุมแรกก็เริ่มสูงเกินไปอีกแล้ว โยมลองทำดูสิ ! เพราะอาตมาเป็นพระ อาตมาจึงมีความอดทนและมีเวลาที่จะทำงานได้โดยไม่จำกัด อาตมาจึงทำงานอย่างประณีตที่สุดโดยไม่สนว่าจะต้องใช้เวลายาวนานเท่าใด เพื่อให้มั่นใจว่าอิฐทุกๆก้อนจะถูกวางไว้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด ในที่สุดการก่อกำแพงอิฐแผงแรกของอาตมาก็สำเร็จลง อาตมาก้าวถอยออกมายืนชื่นชมผลงาน ในชั่วขณะนั้นแหละที่อาตมาสังเกตเห็น .... โอ๊ย !..... อาตมาก่ออิฐพลาดไปสองก้อน อิฐก้อนอื่นๆ เป็นแถวเป็นแนวสวยงาม มีแต่เจ้าอิฐสองก้อนนี่แหละที่เอียงๆทำมุมกับแนวอิฐก้อนอื่นๆ ดูมันแย่มากๆเลยมันทำให้กำแพงทั้งแผงดูไม่ดีเลย ขณะนั้นปูนก่ออิฐก็แข็งเกินกว่าที่จะสามารถดึงอิฐออกมาก่อใหม่ซะแล้ว อาตมาจึงกราบเรียนท่านเจ้าอาวาส ขอทุบกำแพงเพื่อเริ่มต้นก่ออิฐใหม่อีกครั้ง หรือถ้าจะให้ดีก็อยากจะระเบิดมันทิ้งไปเลย อาตมาก่ออิฐไม่ดี และอาตมาก็รู้สึกอับอาย ท่านเจ้าอาวาสไม่อนุญาตให้รื้อ กำแพงนี้จะต้องคงอยู่ เวลาอาตมาพาแขกเยี่ยมชมวัดที่เริ่มตั้งใหม่ของเรา อาตมาพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพาแขกเดินไปทางกำแพงนั้น อาตมาไม่อยากให้ใครๆเห็นมันเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อเวลาผ่านไปได้สามสี่เดือน ขณะที่อาตมากำลังเดินอยู่กับผู้มาเยี่ยมวัดคนหนึ่ง เขาสังเกตุเห็นกำแพงนั้นแล้วก็เปรยขึ้นมาว่า “กำแพงนี่สวยดี” อาตมาถามเขาด้วยความประหลาดใจว่า “คุณลืมแว่นสายตาของคุณไว้ในรถรึเปล่า? สายตาคุณเสื่อมรึเปล่า? คุณไม่เห็นรึว่ามีอิฐถึงสองก้อนที่วางไม่ดี จนทำให้กำแพงนี้เสียหายหมด?” คำพูดที่เขาตอบอาตมานั้น ได้เปลี่ยนแปลงทัศนคติทั้งหมดของอาตมาต่อกำแพงนั้น ต่อตัวอาตมาเอง และต่อหลายๆแง่มุมของชีวิต เขาบอกอาตมาว่า “ใช่ผมเห็นอิฐที่วางไม่ดีสองก้อนนั้น แต่ผมก็ได้เห็นด้วยว่ามีอิฐอีก 998 ก้อนก่อไว้อย่างสวยงามเป็นระเบียบ” อาตมาถึงกับอึ้งทีเดียว นับเป็นครั้งแรกในรอบสามเดือนที่อาตมาสามารถมองเห็นอิฐก้อนอื่นๆ บนกำแพงนั้น นอกเหนือจากเจ้าสองก้อนที่เป็นปัญหา ไม่ว่าจะเป็นอิฐที่อยู่ด้านบน ด้านล่าง ด้านซ้ายและด้านขาวของเจ้าอิฐสองก้อนนั้น ล้วนแต่เป็นอิฐที่ก่อไว้อย่างดีไม่มีที่ติ ยิ่งไปกว่านั้นจำนวนอิฐที่ดีนี้ มีมากกว่าเจ้าอิฐที่ไม่ดีสองก้อนนั้นมากมายนัก ก่อนหน้านี้ ตาของอาตมาจับจ้องเฉพาะแต่ที่อิฐสองก้อนนั้น ตาของอาตมามืดบอดต่อสิ่งอื่นๆทั้งหมด อาตมาจึงไม่อาจทนมองกำแพงนั้นได้ และไม่ต้องการให้ผู้อื่นได้เห็นกำแพงนั้นด้วย เป็นเหตุให้อาตมาอยากจะทะลายกำแพงนั้นทิ้ง เดี๋ยวนี้เมื่ออาตมาสามารถเห็นอิฐดีๆแล้ว กำแพงนั้นก็ไม่น่าเกลียดอีกต่อไป มันก็เป็นเหมือนกับที่ผู้มาเยี่ยมคนนั้นพูด “กำแพงนี่สวยดี” เดี๋ยวนี้กำแพงนั้นก็ยังคงอยู่แม้เวลาจะผ่านไป 20 ปีแล้ว อาตมาเองก็ลืมเสียแล้วว่าเจ้าอิฐไม่ดีสองก้อนนั้นมันอยู่ตรงไหนแน่ อาตมาไม่สามารถเห็นจุดผิดพลาดนั้นจริงๆ มนุษย์เราสักกี่คนที่ตัดสัมพันธ์หรือหย่าร้าง เพียงเพราะเค้าเพ่งมองเห็นแต่ ‘อิฐที่ไม่ดีสองก้อน’ ที่อยู่ในตัวคู่ชีวิตของเค้า พวกเรากี่คนที่เคยรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังจนอาจจะเคยคิดฆ่าตัวตาย เพียงเพราะเรามองเห็นแต่ ‘อิฐที่ไม่ดีสองก้อน’ ในตัวของเรา ทั้งๆที่ในความเป็นจริงมี ‘อิฐที่ดีและอิฐที่ดีจนไม่มีที่ติ’ มากมายอยู่เคียงข้างส่วนที่บกพร่อง ไม่ว่าจะมองไปทางข้างบน ข้างล่าง ข้างซ้าย ข้างขวา เพียงแต่เรามองมันไม่เห็นเท่านั้น แทนที่จะเห็นสิ่งดีๆ ที่มีอยู่ สายตาของเรากลับเพ่งมองจดจ่อเฉพาะสิ่งที่ผิดพลาด ทั้งหมดที่เราเห็นมีแต่สิ่งผิดพลาด จนเราคิดอยากจะทำลายมันทิ้งเสีย มันน่าเศร้าจริงๆ ที่หลายครั้งหลายหนเราได้ลงมือทะลาย “กำแพงที่ดี” นั้นไปจริงๆ เราทุกคนย่อมมี ‘ก้อนอิฐที่ไม่เข้าที่เข้าทางสองก้อน’ แต่ละคนก็ย่อมมี ‘ก้อนอิฐที่ดีจนไม่มีที่ติ’ จำนวนมากมายกว่าข้อบกพร่องหลายเท่า เมื่อเรามองเห็นมันแล้วสิ่งต่างๆก็ดูจะไม่เลวร้ายนัก ไม่เพียงแต่เราจะสามารถอยู่กับตนเองและข้อผิดพลาดบางประการของเราได้อย่างสุขสงบแล้ว เรายังสามารถมีความสุขกับการใช้ชีวิตร่วมกับสามีหรือภรรยาของเราด้วย นับเป็นข่าวร้ายสำหรับทนายความผู้เชี่ยวชาญเรื่องการหย่าร้าง แต่เป็นข่าวดีสำหรับโยม อาตมาได้เล่าเรื่องสั้นๆนี้หลายครั้ง ช่างก่อสร้างคนหนึ่งที่ได้ฟังเรื่องนี้เขาได้มาพบอาตมา เพื่อบอกความลับเกี่ยวกับการก่อสร้างเขาบอกว่า “ช่างก่อสร้างอย่างเราๆนี้มักจะทำสิ่งผิดพลาดได้เสมอ เพียงแต่เราจะบอกลูกค้าของเราว่ามันเป็นเอกลักษณ์พิเศษที่ไม่มีบ้านใดในละแวกนั้นมีเหมือน แถมเรายังเบิกค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นสองสามพันเหรียญอีกด้วย” ฉะนั้นมันเป็นไปได้ที่เอกลักษณ์พิเศษจะมีจุดเริ่มต้นมาจากความผิดพลาด ในทำนองเดียวกัน ถ้าเพียงแต่โยมจะเลิกมองจดจ้องอยู่เฉพาะแต่ข้อผิดพลาด สิ่งที่โยมเห็นว่าเป็นข้อบกพร่องในตัวโยม ในตัวสามีหรือภรรยาของโยมและในชีวิตทั่วๆไป อาจจะกลับกลายเป็น ‘ลักษณะพิเศษเฉพาะตัว’ ที่จะเพิ่มคุณค่าให้แก่ชีวิตของโยมนะ ------------------------------------------------------------ ขอกราบขอบพระคุณ พระอาจารย์พรหมวังโส และผู้แปล คุณ ศรีวรา อิสระ และผู้เผยแพร่  เครดิต คุณnatty จากเวป Goldhips.com

เป็นข้อคิดที่ดี และมีประโยชน์ มากเลยรุ่ง ใช้เตือนสติตนเองได้ดีมากๆๆ
ขอบคุณมากๆเลยเพื่อน

[seree_60]

เพราะเป็นวันหยุด จึงเฉไฉ พาเพื่อนๆ ห่างไกลยาเสพติด เอ๊ยไม่ใช่ ธรรมะ
แต่เป็น ทำมั่ง ไม่ทำมั่ง

 ความจำสั้น...แต่ความฝันยาวไกล

ทำงานได้พันห้า..แก้ผ้าได้ห้าหมื่น

ถึงจะแรงก็ไม่แซงทางโค้ง

คนสวยนั่งหน้า..คนชรานั่งหลัง

เห็นงานเป็นลม..เห็นนมสู้ตาย..(นมข้นหวาน นะจ๊ะ..อย่าคิด....

เมียซื้อเงินสด..รถซื้อเงินผ่อน...



เอามาอ่านเล่นซาหนุกๆๆ..อย่าคิดมากนะครับ

[roong15]

สวัสดีตะวัน
สวัสดีครับพี่น้องทุกคน

เอาของฝากจากพี่ตุ๊มาให้ดูกันครับ

ไฟล์นี้ที่ได้รับเป็น power point เลยเอามาเปลี่ยนเป็นรูปภาพครับ

Forever Friendship

ขอบพระคุณ พี่ตุ๊อรสา และคนอื่นๆ ที่ส่งให้พี่ครับ


1


2


3


4


5


6


7


8


9


10


11


12


13


14


15


16


17


18


19


20


21


22



 

[เอมอร 2515]

 ขอบคุณ ทั้งรุ่ง และตะวัน
 หาของดีๆมาให้เพื่อนอ่าน
ต่างแนวกัน
แต่ชอบทั้งคู่ค่ะ
ว่างลงมาอีกนะ