รำลึก "โรงเรียนบ้านหนองหว้า" โดย พี่สิงห์ - มานพ กลับดี

[khesorn mueller]

เริ่่มเป็นสองแนวคะ
แต่จะนึกภาพทั้งสองค่ะพี่ตู่,พี่กุศล
เดาว่าเป็น 2 versions ที่ตื่นเต้นไม่แพ้กัน
มีฟ้าคะนองด้วยมั้ยคะ?
ลมแรงก่อนฝนตกเหรอพี่ๆ?


nn.

[manopkd]

สวัสดีครับ ชาวค่ายที่รักทุกท่าน
                           ปัญหาของฝ่ายโครงการในการก่อสร้างโรงเรียนสมัยนั้น คือ
                           1). มีชาวค่ายเก่งๆ หลายคนและเชื่อมั่นในตัวเองมากเช่น
                                 - คุณพนัส  ถือว่า เป็นบ้านตัวเอง เป็นวิศวฯ และเป็นคนต้นคิดให้มาสร้างโรงเรียนนี้ และเป็นประธานชมรมค่าย แต่ไม่ใช่ผู้อำนวยการค่าย และไม่ใช่ประธานโครงการ ดร.พงษ์ธร เป็นผู้อำนวยการค่าย ใหญ่ที่สุดในคณะ ดังนั้น คุณพนัส  จะทำอย่างที่ตัวเองต้องการนั้น มันก็ไม่ได้ทุกอย่าง ครับ ขึ้นอยู่ที่เหตุ และผล ของใครจะดีกว่ากัน และทำได้หรือไม่ได้
                                 - คุณธนา พิริยาพรรณ เป็นวิศวกรโยธา บ้านที่ชลบุรีเป็นโรงขายไม้ก่อสร้าง จึงมีความรู้ทางช่างพอสมควร เป็นคนพูดมาก ต้องมีเหตุ มีผล ถึงจะลงมือทำ ดั้งนั้น ผล คือ มัวแต่เถียงกัน ว่าจะทำอย่างไร เสียเวลามาก
                                 - คุณวิวัฒน์ สาหร่ายทอง เป็นสถาปนิก เคยทำงานค่ายหอพักมาสองครั้ง ก็มีความคิดไปอีกแบบหนึ่ง
                                 - คุณมานพ  ในฐานะประธานโครงการก่อสร้าง ผู้มีอำนาจเต็มในการสั่งการ ก็เป็นลูกช่างก่อสร้าง เป็นวิศวกร เคยเป็นลูกมือพ่อ ทำการก่อสร้างบ้านตัวเองมาตั้งแต่เล็ก ก็มีประสพการณ์ในการก่อสร้างบ้านงานไม้พอสมควร ก็มีความคิดเป็นของตัวเอง
                                  - ดร.พงษ์ธร  เป็นกลาง และตามใจขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฝ่ายโครงการ ว่าจะเอาอย่างไร? เพราะตัวเองไม่ถนัด
                          2). จะเห็นว่า มีเสือหลายตัว ที่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง อยู่ในถ้ำเดียวกัน และแต่ละคนก็จะทำตามความคิดของตัวเอง ทั้งนั้น ดังนั้น อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ครับ คือ เถียงกันเป็นส่วนใหญ่ในระยะแรกๆ ไม่เป็นอันทำงานกัน แต่มีวัตถุประสงค์อันเดียวกัน คือ ต้องการให้โรงเรียนสำเร็จตามตารงที่กำหนดไว้
                          3). แล้วจะทำอย่างไร?ให้โรงเรียนมันเสร็จได้ละครับ ในเมื่อมีแความขัดแย้งในการลงมือก่อสร้าง
                          4). คงเป็นโชคชะตา ที่ฟ้าลิขิตว่า โรงเรียนนี้ต้องก่อสร้างให้สำเร็จ และทันเวลาด้วย (ค่ายโนนสำราญ ก่อสร้างโรงเรียนไม่เสร็จ และไม่สวยงามครับ)
                           - คุณพนัส  คุณวิวัฒน์  ท่านผู้อำนวยการค่าย ดร.พงษ์ธร ให้ไปเปิดค่ายย่อยใหม่อีกแห่งที่โรงเรียนบ้านหนองจิก สองอาทิตย์ เพราะค่ายเรามีงบประมาณและกำลังคนเหลือเฟือ
                                  - คุณธนา  ต้องกลับมาเรียน Summer ต่อ
                                  ดังนั้นเหลือผมอยู่คนเดียวในค่าย โดยผมมีหมอบุญเลิศ และน้องๆรุ่น 2516 เป็นลูกมือ และคุณรองรัตน์ ผมไม่ต้องขัดแย้งกับใครอีกแล้ว ผมตั้งใจไว้เลยว่า ก่อนที่คุณพนัสจะกลับจากค่ายหนองจิก โรงเรียนต้องเสร็จให้ได้ ดังนั้น ผมจึงมุ่งมานะ อดทน ทุกอย่าง ยอมเหนื่อยทั้งกลางวันและกลางคืน ขออยู่ฝ่ายโครงการตลอด ยอมผิดกฎ ในการวนเวียนเปลี่ยนตำแหน่ง เพราะผมไม่มีใครขัดแย้งอีกแล้ว ผลคือ โรงเรียนเสร็จก่อนที่คุณพนัส  กลับจากค่ายหนองจิก ทำให้ผมโล่งใจ  คุณพนัสกลับมาก็ทำอะไรไม่ได้ และโรงเรียนก็ออกมาสวยกว่าที่คุณพนัส คิด และยอมรับในตัวผม รวมทั้งคุณวิวัฒน์ ด้วย  จึงมีแต่บรรยากาศชื่นชมในฝีมือของพวกชาวค่ายด้วยกัน ที่ไม่น่าเชื่อ ว่า มีแต่ชาวค่ายที่ไม่เคยทำงานก่อสร้าง แต่ทำไมพวกเราทำได้ และแรงงานตอกตะปูส่วนใหญ่ก็เป็นชาวค่ายสุภาพสตรีเท่านั้น ไม่ที่ทำทุกชิ้น ผมใสเองทั้งหมด เพราะไม่มีใครใช้กบไฟฟ้าเป็นเนื่องจากผมเคยถูกบังคับจากพ่อให้ใสไม้เป็นประจำด้วยมือ ผมสามารถใช้ซิ่ว  ขวาน  ฆ้อน เลื่อยได้อย่างชำนาญ เพราะทำกับพ่อมามาก ประกอบกับ น้องๆ ทุกคนขยัน ไม่มีบ่น พี่สิงห์สั่งให้ทำอะไรก็ทำหมดและทำได้ดีด้วย ผมเองก็ใช้ข้อดีของแต่ละคนที่มี คือ คุณรองรัตน์ คุณหมอบุยเลิศ  คุณวสันต์(ดร.วสันต์) คุณฉัตรชัย และน้องๆ ท่านอื่นๆ ให้แสดงสักยภาพที่แท้จริงออกมา คือ ใครอยากแสดงฝีมืออะไรก้เอาออกมาในการทำโรงเรียนหลังนี้ ช่วยกันคิด ช่วยกันติ ทำให้มันดีให้ได้ เอาไหนเอากัน ผลคือ เราสามารถทำโรงเรียนได้เสร็จก่อนกำหนอ  ห้า-หกวัน จนเรามีเวลาไปทำศาลาประชาคมในหมู่บ้านเพิ่ม และมีเวลาพักผ่อนไปชมหมู่บ้าน บ้านเชียง ที่ท่านผู้ว่าราชการจังหวัด มอบสิ่งตอบแทนให้กับพวกเรา ที่พวกเราทำโรงเรียนให้กับบ้านหนองหว้า ในจังหวัดของท่านครับ
                             ผมเอง ผมจำเหตุการได้ดี พวกเราเอาแต่เถียงกัน จนวันแรกเราทำงานไม่ถึงไหนเลยเพราะเถียงเรื่องวิธีการ  ดังนั้น วันที่สองผมเลยตัดสินใจว่าจะเอาอย่างนี้ คือ ลงมือขุดหลุม และฝังเสาเลย เพราะมัวแต่เถียงกันงานไม่เดิน นับว่าโชคดีจริงๆ ครับ ที่เสืยหลายตัว ต้องออกไปทำมาหากินที่อื่น ปล่อยให้เหลือเสือเฝ้าถ้ำเพียงตัวเดียวคือ ผม จึงทำให้โรงเรียนเสร็จ ผมเองถ้าไม่ได้น้องๆ ที่เป็นลูกมือ คือ ชาวค่ายทุกคนที่วนเวียนเข้ามาในฝ่ายโครงการคอยทำงานให้ด้วยความแข็งขัน เอาจริงเอาจัง ขอให้สั่งมาทำได้ทั้งนั้น นี่คือ ความสามารถของพวกเราในสมัยนั้น ที่เรายังเป็นนิสิตอยู่ครับ
                             ผมเองเวลามองดูภาพถ่ายโรงเรียน ทีไร จะหลับตานึกถึงภาพที่พวกเราชาวค่าย ช่วยกันทำด้วยความเหน็ดเหนื่อย ไม่เคยทำมาก่อน มีความสนุกสนาน  เฮฮา ทำงานแบบมีความสุก และภูมิใจในผลงานที่ช่วยกันทำ  ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเอง ว่า โรงเรียนนี้เราสร้างหรือ มันสำเร็จได้อย่างไรกัน ในเวลา 20 วัน จากกลุ่มคนที่ไม่เคยทำงานก่อสร้างมาก่อน ต้องทำเองทุกอย่าง แม้กระทั้งวงกบประตูหน้าต่าง เพราะคุณพนัส  ไม่ได้สั่งไว้แต่แรก จึงไม่มีขายหาซ์อไม่ได้ทั่วทั้งจังหวัดอุดร ต้องจ้างช่างมาสอนวิธีการทำวงกบให้ผม ซึ่งไม่ได้ใช้ตะปูต้องใช้ลูกประสักแทนตะปู และผมเองก็สามารถทำได้จนครบเท่าที่เราต้องการ
                             ผมมาประมวลดูแล้วแรงจูงใจที่ทำให้ผมมุมานะทำให้สำเร็จ คือ ต้องการจะเอาชนะคุณพนัส ให้ได้ก่อนที่เขาจะกลับมา จะได้ไม่ต้องเถียงกันทางความคิดที่แตกต่างกัน นี่เป็นเรื่องจริง ครับ
                             ผมภูมิใจในตัวชาวค่ายทุกคนครับ ที่ร่วมทำงานด้วยกัน จนเราสนิทสนมกันมาจนถึงปัจจุบัน เป็นยาทางใจสำหรับผมครับ
                             คิดถึงชาวค่ายทุกท่าน ครับ ยังระลึกถึง ยังมีความรู้สึกที่ดี ในขณะอยู่ค่ายด้วยกัน จนถึงขณะนี้ครับ
                             สวัสดี

[KUSON]

เย็นวันนั้นท้องฟ้าเป็นสีส้ม
พอค่ำมีเมฆเริ่มปกคลุม ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำ
ลมเริ่มกระโชคแรงขึ้นๆ ชาวค่ายรีบหลบฝนเข้าไปอยู่ภายในเต๊นท์ชาวค่ายชายและชาวค่ายหญิง
กุศลช่วยบ่งหนามให้พี่หน่อย ใสไม้ที่โรงเรียนมา....พีหมอประสิทธ์บอกกุศล
ตะเกียงเจ้าพายุแกว่งแรงเหลือเกินจนมองเสี้ยนไม่เห็น ท่าจะมีพายุข้างนอก....กุศลบอกพี่ประสิทธ์
สักครู่ เสียงลมพายุจากภายนอกพัดมาแรงขึ้นตามลำดับ สลับกับเม็ดฝนกึกก้องไปทั่ว
โครมๆๆ เสียงต้นไม้ล้มมาแต่ไกล พายุฝนพัดเข้ามาอย่างแรงภายในเต๊นท์
พวกเราทุกคนรีบหนีขึ้นไปที่โรงเรียนโดยด่วน พายุมา....เสียงตะโกนเรียกจากบุคคนภายนอก
ชาวค่ายหลายคนวิ่งหนีพายุขึ้นไปหลบฝนบนอาคารเรียน
ขณะที่ลมและฝนกระโชกมาเป็นระยะๆพวกเราที่อยู่ในโรงเรียนมองไปยังเต๊นท์กลางสนามฟุตบอล
เต๊นท์หอชายพังทะลายลงตามแรงลมพายุ
แต่แปลกเต๊นท์หอหญิงหาได้หวั่นใหวตามแรงลมไม่
ครั้นลมกรรโชกมาอีกครั้งจนผ้าใบด้านข้างหลุดออก
พวกเรามองเห็นสาวน้อยร่างเล็กกำลังกอดเสาเต๊นท์อยู่เพียงผู้เดียวโดยไม่ยอมหนีออกมา
พายุสงบเช้าวันรุ่งขึ้น
สตรีนางนั้นค่อยๆเดินกระย่องกระแย่งขึ้นมาบนโรงเรียนในสภาพเปียกปอนด์แต่เพียงผู้เดียว
แป๊ะๆๆๆๆ......เสียงปรบมือสดุดีวีระสตรีผู้รักษาเต๊นท์ใว้ได้
เธอคือ นางสาวเพลินพิศ วิบูลย์สัคคะ วีรสตรีผู้เฝ้าเต๊นท์แต่เพียงผู้เดียว......จบ

[too_ploenpit]

...ไม่จริงหรอก...พี่ขึ้นมา...แน่นอน...
...เต้นท์ผู้ชายก็พังเหรอ...เท่าที่รู้...พังแต่เต้นท์ผู้หญิงนี่...

[khesorn mueller]

อยากทันรุ่นพี่ๆจริงๆเลย..
เสียดายไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย
อ่านแล้วเข้าเนื้อเลยคะ.

[KUSON]

กุศลนั่งทางใน ย้อนเวลากลับไปดูอดีต
เออ จริงด้วย เต๊นหอหญิงพังตั้งแต่ตอนที่พี่ตู่ขนของขึ้นมาเที่ยวแรก
แต่...เอมีประจักษ์พยานหลายปาก พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
ตอนมีลมพายุโถมเข้ามา
หลายคนเห็นพี่ตู่กอดเสาเต๊นท์อยู่เพียงผู้เดียว
แม้เพื่อนฝูงมีเสียงตะโกนเรียกเท่าไรก็ไม่ยอมขึ้นมา
เดี๋ยวขอนั่งหลับตารำลึกอดีตอีกนิด
เห็นแล้วๆ พี่ประสิทธ์กำลังดูแลชาวหออยู่ในโรงเรียน
คุณมีใข้สูงมาก เดี๋ยวพายุสงบผมจะเอายามาให้.....พี่ประสิทธ์เอามือจับหน้าผากคนใข้
อยาอยู่ที่ใหนหรือ เดี๋ยวตู่ไปเอามาให้....พี่ตู่เสนอตัว
ในเต๊นท์หอชาย ต้องรอพายุสงบก่อน.....พี่ประสิทธ์ตอบ
สักครู่ต่อมา
พี่ประสิทธ์ๆ พี่ตู่วิ่งฝ่าพายุเข้าไปในเต้นท์ชาย......เสียงชาวหอตะโกนเรียกพี่ประสิทธ์
แย่แล้ว น้องตู่คงไปเอายา.....หมอประสิทธ์อุทาน
ตู๋ พี่มาช่วยแล้ว.....พี่ประสิทธ์วิ่งฝ่าพายุตามไปช่วยพี่ตู่ท่ามกลางความตระหนกของชาวค่าย
ท่ามกลางพายุ หลายคนปรบมือแสดงความยินดีที่พี่ประสิทธ์พาพี่ตู่และได้ถุงยาออกมาช่วยคนใข้สำเหร็จ

[KUSON]

วีรสตรีต่อสู้กับควาย
เรื่องนี้ต้องขยายความ
เรื่องของเรื่องมีว่า
ตอนที่ พี่ประสิทธ์ กุศลและพี่ตู่กลับจากเยี่ยมใข้ชาวบ้าน
จู่ๆมีควายฝูงหนึ่งวิ่งตรงมาที่ทั้งสามคนที่กำลังเดินกลับค่าย
ต้นเหตุคือเหล่านางอิจฉา(สมมุติ)ไปจ้างชาวบ้านให้ลอบทำร้ายพี่ตู่
แกเอาไปร้อยนึงแล้วต้อนควายไปขวิดผู้หญิงคนนั้นให้ใส้ทะลักหรือเสียโฉมก็ได้.....เหล่าหญิงป้อม หญิงหน่องสั่งการ
กรี๊ด ควายเจ้าข้าควาย....กุศลตกใจวิ่งออกนอกถนนเข้าป่าไปทางซ้าย พลางตะโกนลั่น
ตู่มาทางพี่.....พี่ประสิทธ์คว้าแขนพี่ตู่พลางอุ้มวิ่งไปทางขวามือ
เจ็บใจๆๆ .....ป้อมกับหน่องโกรธแค้นที่ผิดแผน
นายครับ เอามาร้อยนึงค่าไล่ต้อนควาย....ชาวบ้านแบมือขอสตังค์
เผี๊ยะ นี่แนะงานไม่สำเร็จเสือกมาขอ....ป้อมตบหน้าชาวบ้านโกรธแค้นที่ไม่เป็นดังแผน

[wannee]

พี่สิงห์คะ  จำได้อยู่ค่ะว่า...ยังติดหนี้กระทู้นี้อยู่ ที่จะมาเล่าเรื่องค่าย 

[khesorn mueller]

หนิงใจเต้น...
เกรงพี่หมอเสียดจะต่อ
 

		อ้างถึง
	พี่สิงห์คะ  จำได้อยู่ค่ะว่า...ยังติดหนี้กระทู้นี้อยู่ ที่จะมาเล่าเรื่อง...ควาย

เพราะ she ได้ inไปกะ versionพี่กุศล..อย่างกู่ไม่กลับ

[manopkd]

          ลวดรายลูกกรงรอบๆนอกชานโรงเรียนนั้น ผมเป็นผู้ออกแบบเอง แต่ก็ได้รับจากการปรึกษาหารือกันระหว่างผม คุณรองรัตน์ ดร.วสันต์ และหมอบุญเลิศ ครับ โดยผมทำตัวอย่างออกมาให้ดูก่อนว่าจะเอาอย่างนี้ พอทุกคนเห็นดีด้วย ก็ลงมือเลย  ผมก็เอาความคิดมาจากโครงสร้าง Truss ที่เรียนมา เอามาประยุกต์ให้เป็นลวดลายครับ
               สำหรับบันไดโรงเรียนนั้น ผมจำได้ว่า คุณรองรัตน์  เป็นคนเสนอแบบ ว่าอยากได้ลอยๆ แบบนั้นและมีราวบันไดกันตก ทุกคนก็เห็นดีด้วยครับ

[manopkd]

             สำหรับป้ายโรงเรียนนั้น พวกเราทำด้วยกันสองป้าย คือ


             ป้ายโรงเรียนบ้านหนองหว้า นั้น คุณรองรัตน์  เป็นผู้ออกแบบและแกะสลักด้วยตัวเอง  จนเกิดนิยายรักขึ้นใต้ถุนโรงเรียน ขณะแกะสลักปีกไม้ (ขอมอบให้ดรงกุศล  เอาไปเขียนเป็นนิยาย มาเล่าสู่กันฟัง) ปัจจุบันป้ายนี้ชำรุดปลวกกินหมดแล้วครับ
             ส่วนป้าย "ชมรมค่ายอาสาสมัคร หอพักนิสิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย" นั้น คุณฉัตรชัย   เรืองมณี เป็นผู้ออกแบบและแกะสลักเอง นั้นติดอยู่ตรงลูกกรงด้านทิศใต้ของโรงเรียน ซึ่งปัจจุบัน ทางโรงเรียนยังรักษาป้ายนี้ให้คงอยู่คู่กับโรงเรียน รอคอยคณะของชาวค่ายให้กลับไปดูเพื่อระลึกถึงความหลังครับ ว่านี่หรือ คือสิ่งที่พวกเราชาวค่ายสร้างขึ้นมากับมือ (สังเกตุให้ดีจะเห็นป้ายติดอยู่ครับ)

                     สำหรับกระดานดำนั้น รู้สึกว่า คุณรองรัตน์จะเป็นผู้ทำครับ ผมเองมีหน้าที่กั้นฝาห้องให้เท่านั้น ครับ โรงเรียนเรามีสี่ห้องเรียน คือ สำหรับชั้น ประถมปีที่ 1-4 ครับ และไม้ที่เหลือจากการก่อสร้างโรงเรียน เราเหลือไว้ให้เพื่อทำโต๊ะ-เก้าอี้ ครับ

คนที่ยืน หล่อนะครับ แต่ทำไมไม่มีใครสนใจครับที่อยู่ค่าย

[khesorn mueller]

หนิงก็ไม่รู้พี่
ไม่ทันค่ะ.
ถ้าทันเหรอคะ...
หนิงจีบพี่ไปตั้งนานแร๊ะ!!

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ manopkd เมื่อ 15 มกราคม 2553, 16:17:55
	คนที่ยืน หล่อนะครับ แต่ทำไมไม่มีใครสนใจครับที่อยู่ค่าย

ความรักของประธานค่าย
ความรักๆเจ้าขา จู่ๆก็มาไม่ทันตั้งตัว...
ผู้ชายหล่อเหลาคนนั้น จู่ๆพบกันมิทันตั้งตัว.......
เพลงของพุ่มพวงดังขึ้น ทุกครั้งที่พ่อหนุ่มน้อย"มานพ"เดินไปอาบน้ำที่สระตอนเย็น
พี่มานพของเรานุ่งผ้าขาวม้าทะมัดทะแมง แถมรวบชายผ้าไปเหน็บไว้ข้างหลัง
ไม่ยอมให้ชายผ้าปลิวไป ปลิวมาเหมือนหนุ่มคนอื่นๆ
ขณะสาวๆว่ายน้ำอยู่ในสระนำของหมู่บ้าน พวกหล่อนถูสบู่ดำและผุดดำว่ายกันอย่างสนุกสนาน
และแน่นอนพวกหนุ่มๆชาวค่ายที่ตามมาทีหลังก็มักจะนุ่งผ้าขาวม้า เดินทอดน่องกินลมผ่านมาอย่างช้าๆ
ถือโอกาศชำเลืองสาวๆที่อยู่ในน้ำอย่างเอียงอาย
รอจนสาวๆอาบน้ำเสร็จพวกหนุ่มๆค่อยๆแหย่ตัวลงน้ำ
ใช้เท็คนิกพิเศษพอก้นสัมผัสน้ำก็รีบถอดผ้าขาวม้าโยนขึ้นมาให้เพื่อน
ส่วนตัวเองก็จะเหลืออันเด้อร์แวร์ชิ้นเล็กๆปิดไว้พอเป็นพิธี
ครั้นดวงตะวันลับตาสาวๆกลับที่พักกันหมดแล้วก็จะเหลือเฉพาะหนุ่มๆเท่านั้น
เวลานี้ชายหนุ่มที่ตามมาทีหลังผ้าขาวม้าและกางเกงในก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป
เพราะคิดว่าความมืดคืออาภรณ์ชั้นดีแถมไม่ต้องเสียเวลาซัก
พวกเอ็งอย่าเล่นน้ำนานนัก พวกเรารอกินข้าวอยู๋....พี่มานพตะโกนบอกเพือนๆ
พี่สิงห์ถอดผ้าขาวมาวางไว้นะ ผมจะได้ขอยืมใส่กลับ.....บวรตะโกนมาจากในน้ำ
เออ.....พี่สิงห์รับปากพลางถอดผ้าขาวมาเหลือแต่อันเด้อร์แวตัวน้อย
แว๊บ......ไฟฉายส่องมาตรงที่พี่สิงห์ยืนพอดี
ใครแกล้งกูวะ กำลังโป๊พอดี.....พี่สิงห์เอามือป้องหน้าบังแสงไฟ
เกี้ยเองคะ มาหาพวงกุญแจ หล่นตรงที่พี่สิงห์ยืนพอดี.....เกี้ยตอบ
ตูมๆๆ.....เสียงพี่สิงห์กระโดดลงน้ำพร้อมเอามือปิดส่วนนั้นไว้
คิกๆๆ.....เสียงพวกเราหัวเราะเพราะพี่สิงห์ไม่ยอมขึ้นจากน้ำทั้งที่เกี้ยเดินกลับไปตั้งนานแล้ว
(หมายเหตุ เกี้ยคือสาวคณะบัญชีรุ่น15 ซึ่งหนุ่มๆชาวหอยุคนั้นยอมรับว่าเป็นคนที่มีนัยตาเซ็กซี่ที่สุด)

[khesorn mueller]

ได้มั้ยคะ?
ได้สบตากันมั้ย,ดวงตาsexy?
ตื่นเต้นจัง...
อยากไปแอบดู...หนุ่มๆอาบนํ้า

[Preecha2510]

		อ้างถึง			ข้อความของ manopkd เมื่อ 23 ธันวาคม 2552, 20:18:59
	สวัสดีค่ะ คุณน้องตู่                          ขอความกรุณา หาที่อยู่ หรือ เบอร์โทรศัพท์ พี่ไก่ และพี่ดี ให้ด้วย จักขอบคุณมาก ทราบว่าอยู่ชลบุรี ครับ หรือให้พี่ทั้งสองเข้ามาในเวบห้องนี้ก็ได้ครับ                           สวัสดี

               สวัสดีครับสิงห์      ผมได้เข้ามาอ่านในห้องนี้เห็นกล่าวถามกันถึงเรื่องหมอไก่ ทันตแพทย์หญิง

               กรองแก้ว บุญมา(นามสกุลเดิม สุวรรณพงษ์) ที่ทำงานอยู่ที่ รพ.สมเด็จ ณ.ศรีราชา อ.ศรีราชา

               จ.ชลบุรี  เผอิญผมเคยได้ข่าวว่าหมอไก่ป่วยเมื่อปลายปีที่แล้วและไม่ทราบว่าหายหรือยัง วันนี้ผมก็เลย

               พยายามหาข่าวที่แน่ชัด ได้ติดต่อสอบถามคนที่รู้จักหมอไก่ก็ได้ทราบข่าวว่าหมอไก่ได้เสียชีวิต

               แล้วเมื่อวันที่ 29 ตค 52 ด้วยโรคเส้นโลหิตในสมองแตก(อยู่ที่ห้อง ICU  2-3 วันก่อนสิ้นลม)

               จึงขอแสดงความเสียใจและขอแจ้งมาให้สิงห์และน้องๆชาวค่ายฯทราบครับ

              

[เหยง 16]

ขอแสดงความเสียใจ และอาลัยต่อการจากไปของพี่ไก่-ทพญ. กรองแก้ว (สุวรรณพงษ์) บุญมา ด้วยครับ

[เหยง 16]

<a href="http://www.youtube.com/watch?v=o9oRuHQ7zr4" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=o9oRuHQ7zr4</a>

[manopkd]

		อ้างถึง			ข้อความของ Preecha2510 เมื่อ 19 มกราคม 2553, 20:33:04
	อ้างถึง ข้อความของ manopkd เมื่อ 23 ธันวาคม 2552, 20:18:59 สวัสดีค่ะ คุณน้องตู่                          ขอความกรุณา หาที่อยู่ หรือ เบอร์โทรศัพท์ พี่ไก่ และพี่ดี ให้ด้วย จักขอบคุณมาก ทราบว่าอยู่ชลบุรี ครับ หรือให้พี่ทั้งสองเข้ามาในเวบห้องนี้ก็ได้ครับ                           สวัสดี                สวัสดีครับสิงห์      ผมได้เข้ามาอ่านในห้องนี้เห็นกล่าวถามกันถึงเรื่องหมอไก่ ทันตแพทย์หญิง                กรองแก้ว บุญมา(นามสกุลเดิม สุวรรณพงษ์) ที่ทำงานอยู่ที่ รพ.สมเด็จ ณ.ศรีราชา อ.ศรีราชา                จ.ชลบุรี  เผอิญผมเคยได้ข่าวว่าหมอไก่ป่วยเมื่อปลายปีที่แล้วและไม่ทราบว่าหายหรือยัง วันนี้ผมก็เลย                พยายามหาข่าวที่แน่ชัด ได้ติดต่อสอบถามคนที่รู้จักหมอไก่ก็ได้ทราบข่าวว่าหมอไก่ได้เสียชีวิต                แล้วเมื่อวันที่ 29 ตค 52 ด้วยโรคเส้นโลหิตในสมองแตก(อยู่ที่ห้อง ICU  2-3 วันก่อนสิ้นลม)                จึงขอแสดงความเสียใจและขอแจ้งมาให้สิงห์และน้องๆชาวค่ายฯทราบครับ

ขอขอบพระคุณพี่แก้วมากครับ



ขอแสดงความเสียใจและอาลัยต่อ พี่สาวที่แสนดีของพี่สิงห์และชาวค่าย "พี่หมอไก่"
ขอให้ดวงวิญญาณของพี่หมอไก่ ไปสู่ที่พึงปราถนาในสัมปรายภพ เทอญ
ด้วยความระลึกถึง
สิ่งที่ดีๆ ที่พี่สาวคนนั้น(พี่หมอไก่) มีต่อพวกเราชาวค่าย
จะจดจำไปตลอดชีวิตเสมอครับ

มานพ   กลับดี(สิงห์)

[khesorn mueller]

โอ,น่าเศร้าสลดอะไรเช่นนี้.
แม้ไม่ได้มีโอกาสได้รู้จัก ทักทาย
ฝากเนื้อฝากตัวในฐานะชาวค่ายหอรุ่นหลัง
แต่หนิงกลับรู้สึกเหมือนได้สัมผัส
ได้ร่วมในการออกค่ายกับท่านพี่"พี่หมอไก่"
ทันตแพทย์หญิง กรองแก้ว บุญมา(นามสกุลเดิม สุวรรณพงษ์)
ผ่านการเฝ้าติดตามบันทึกความหลังของพี่สิงห์
ได้พี่หมอปรีชา สอบถาม ตามข่าวพี่หมอไก่  จนทำให้
ชาวเวบหอ ชาวค่ายหอทุกคน รับทราบข่าวอันน่าสลดนี้
หนิง,ในนามชาวค่ายหอรุ่นหลัง ขอแสดงความเสียใจ
ต่อการจากไป ก่อนวัยอันควร ของพี่เค้าด้วยค่ะ

[too_ploenpit]

...ขอแสดงความเสียใจต่อการจากไปของพี่ไก่ด้วยค่ะ...
...รักและคิดถึงเสมอ...ขอให้พี่ไก่ไปสู่สุขคติค่ะ...

[khesorn mueller]

แล้วพี่หมออีกท่านหนึ่งล่ะคะ
เป็นอย่างไรบ้าง.
ลงรูปความหลังอีกคะพี่ๆ
เสมือนติดตามข่าวกันอยู่ในที

[manopkd]

		อ้างถึง			ข้อความของ khesorn mueller เมื่อ 22 มกราคม 2553, 17:14:21
	แล้วพี่หมออีกท่านหนึ่งล่ะคะ เป็นอย่างไรบ้าง. ลงรูปความหลังอีกคะพี่ๆ เสมือนติดตามข่าวกันอยู่ในที

คุณหมอฟันอีกท่านหนึ่ง  ต้องให้คุณน้องตู่และพี่แก้ว  ช่วย เพราะพี่ดีก็อยู่เมืองชลบุรี ครับ

[khesorn mueller]

ช่วงรอข่าว
พวกเราอ่านบันทึกต่อ!
ขอversionพี่กุเยอะๆ
ยินว่าทำให้รุ่นหลังๆ
มองค่ายด้วยสายตาสีชมพูค่า...

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ manopkd เมื่อ 15 มกราคม 2553, 16:17:55
	คนที่ยืน หล่อนะครับ แต่ทำไมไม่มีใครสนใจครับที่อยู่ค่าย

สมุดบันทึกของชาวค่าย
ก่อนจากกันในยุคนั้น พวกเรานิยมมีสมุด "Friend Ship"เป็นของตนเองกันคนละเล่ม
วิธีการให้ได้มาก็ไม่ยาก
ฝากซื้อจากพวกที่ไปจ่ายกับข้าวในตลาดว่าช่วยซื้อสมุดบันทึกให้ 1 เล่ม
ต่อจากนั้นหน้าแรกก็เขียนชื่อและประวัติของตนเองพอสังเขป
เสร็จแล้วก็เอาไปใส่ใว้ในลังที่เขียนว่ารวบรวมสมุดเฟล็นชิพ
พอใครว่างก็จะไปหยิบเล่มของคนอื่นมาเขียนทักทายกันพอสังเขป
เขียนเสร็จก็ย้ายไปทักทายคนอื่นไปเรื่อยๆ
กว่าจะจบงานค่ายก็จะมีคนเข้ามาเขียนในสมุดของเรามากมาย
ดังตัวอย่างที่พี่สิงห์เอามาถ่ายทอดให้พวกเราดูตั้งแต่หน้าต้นๆ
แต่มีอยู่คนหนึ่ง ไม่มีสมุดเป็นของตนเอง
ซ้ำร้ายไม่ค่อยเขียนให้ใคร
แต่วันสุดท้ายเอามาอวด
พี่แกมีสมุดหนากว่าของคนอื่นๆ
ด้วยความสงสัย กุศลจึงถามเจ้าตัวตรงๆว่า
พี่แม้วๆ ทำไมพี่แม้วมีสมุดเฟร็นชิพหนากว่าชาวบ้าน ขโมยใครเขามา....กุศลคาดคั้น
กูไม่ได้ขโมยโว้ย แต่กูได้มาจากที่ทุกคนเขียนนั่นแหละ....พี่แม้วปฎิเสธ
อ้าว ก็พี่แม้วไม่มีเล่มเป็นของตัวเองแล้วจู่ๆเล่มนี้โผล่มาได้ไง.....กุศลยังไม่หายสงสัย
คืองี้ เอ็งอย่าบอกใคร.....พี่แม้วทำเสียงกระซิบ
เออๆ ไม่บอก ขโมยของใครมา....กุศลยังคาใจ
กูรวบรวมจากที่พวกมึงชอบเข้าไปเขียนใว้ในส้วมไง  นี่ไงมึงลองอ่านดู.....พี่แม้วกล่าวยิ้มๆ
กุศลลองเปิดดูแล้วอ่านออกเสียงดังๆว่า.....
ภายในสุขา เช้านี้เรามานั่งปรดทุกข์ ได้ยินเสียงดนตรีจากสุขาหญิงความว่า" ยิบซี่ยิบซี่" แต่พอเราตอบไปว่า "ปู๊ด" เสียงนั้นพลันหายไป.........ลงชื่อเทพฤทธิ์

[ตุ๋ย 22]

เห็นแล้วนึกเวลาไปค่าย  สิ่งปลุกสร้างเป้นเพียงสื่อกลางให้พี่น้องชาวค่ายได้มีโอกาสเสียสละความสุขส่วนตัว  รู้จักการอยู่ร่วมกัน  การทำงานร่วมกัน   ที่สำคัญคือการสร้างอุดมการณ์  ให้เกิดขึ้นกับชาวค่าย