อาลัย พี่นภดล คนตีแบด

[yyswim]

ถึง น้องแอ๊ะ

พี่นภไม่เคยมีครับ ต้องขออภัย คนที่น่าจะมี คงจะเป็นพวกคุณครู

คือตอนที่พี่เรียนที่เกาะ พี่ไม่ค่อยได้ถ่ายรูปครับ รูปเด็กๆของพี่ จึงไม่ค่อยมีเลยครับ

ลองถามผู้อื่นนะครับ อยากจะช่วยน้องแอ๊ะ  แต่ เพราะไม่มีรูปเลยน่ะครับ

[yyswim]

วันนี้ ผมกินขนมปังไป 2 ลูก อิ่มแทนข้าวเย็น

โฮะ โฮะ  อิ่มจริงๆ  

ยังเหลืออยู่อีก 5 ลูกครับ  ใครอยากกินบ้าง?



ผมขับรถไปซื้อที่ร้าน ‘ปัง เว้ย เฮ๊ย’  ชื่อร้านแบบนี้ จริงๆครับ

‘ปัง เว้ย เฮ๊ย’  มีใครเคยได้ยินชื่อร้านนี้ มาแล้วบ้าง?

ร้าน ดัง  ร้าน แร๊งง ในปีพ.ศ. 2552 นี่แหละ

ลองเสิร์ชจากกูเกิ้ล ก็จะเจอข้อมูลร้านนี้เยอะมาก เจ้าของเป็นสามหนุ่ม จบจากรั้วเหลืองแดง



ผมเองได้ยินชื่อร้านนี้มานานแล้วละ เพราะชอบท่องเว็บ

แต่ด้วย ต้องขับรถไปซื้อไกล  ผมก็เลยยังไม่เคยมีลาภปาก

วันนี้ วันอังคาร ราว 11 น. ผมจะขับผ่านร้านนี้พอดี

ก็เลยคุยกะเพื่อนที่นั่งรถไปด้วยกันว่า

เอาสักทีมั๊ย? เพื่อนผม แค่ได้ยินชื่อร้านนี้

 เขาก็ ขำกลิ้ง บอก โอ ทันที

แถมช่วยชี้ป้ายร้านแต่ไกลด้วยนะ  “นั่นๆๆๆๆ ร้าน อยู่นั่น จอดเร็ว จอดเร็ว”



ร้าน ‘ปัง เว้ย เฮ๊ย’ สาขาที่ผมจอดซื้อ คือ สาขาที่อยู่ตรงข้ามถนน หน้า ม.ราชภัฏพระนคร ตั้งอยู่ริมถนนเลย และไม่ไกลจากสี่แยกหลักสี่

พอจะมีที่จอดรถ สักสี่คันข้างๆร้าน จอดปุ๊บ ก็เดินอ้อมมาหน้าร้าน



โอ ขนมปังของร้าน ใหม่ ร้อน หอม สีสันสวย ราคาก็ถูกกะตังค์ เพราะลูกละ 20 บาท

แต่ ไส้ ทะลัก  ไส้ มาก ชิบ เป๋ง



ผมก็ถามเด็กคนขายว่า ไส้ไหนอร่อย ไส้ไหนคนซื้อเยอะ

เด็กไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่ กลับตอบว่า เลือกเอาซิ มีตั้งหลายไส้



ผมเคยชอบ ขนมปังไส้หมูหยองน้ำพริกเผา ก็เอาล่ะ 1

ไส้หมูแดง ผมก็เคยชอบกินซาละเปา ก็เล็งไส้หมูแดงเห็ดหอม อีก 1

แล้วก็ ไส้ไก่  ต่อด้วย ไส้แฮม  รวมแล้วก็ได้เป็น 4

ขณะที่กำลังงง  ไส้ที่ 5



มี เด็กน้อย เธอเดินมายื่นแบ๊งค์ยี่สิบให้คนขาย พร้อมพูดว่า ‘ไส้มะพร้าวอ่อน’

ผมก็เลยซื้อตามเด็ก เอาไส้มะพร้าวอ่อนด้วย รวมเป็น 5 ลูก 100 บาทพอดี

เพื่อนผมซื้อ 140 บาท



ผมเดินมาถึงรถ ทนกลิ่นหอมของขนมไม่ไหว

รีบหยิบมาลูกหนึ่ง เป็น ไส้อะไรก็ยังไม่รู้

ขอกินก่อนละ


พอ บิ ขนม ปุ๊บ   อุ๊บ ไส้ หก

เป็นไส้ หมูแดงเห็ดหอมครับ

อู้ว์ กำลังร้อน รสอร่อยมาก มีเผ็ดพริกไทยนิดๆ WOW ถูกใจ

รีบส่งแบ่งให้เพื่อน กินมั่ง



แล้วก็ขอแรงเพื่อน ให้ลงจากรถไป ซื้อไส้หมูแดงเห็ดหอม เพิ่มมาให้อีก 2 ลูก

อุ อุ เพื่อนมันก็เลย ซื้อมาซะ 5 ลูก 100 บาทเลย ไส้หมูแดงเห็ดหอม ล้วนๆ


นี่ ถ้า เผลอชิม ไส้อื่นด้วย ...สง กะ สัย จะลงจากรถ ไปซื้อเพิ่มมาทุกไส้



วันนี้ ไม่ได้ถ่ายรูปมาให้ดู นะครับ

เอาเป็นว่า ขอเชิญชมรูปและอ่านเรื่องเพิ่มเติม จากในเว็บข้างล่าง ก็แล้วกัน  

เขาถ่ายรูปมา น่ากิน



ขอให้สุขใจกับการทาน ปัง เว้ย เฮ๊ย!!!!! แบบที่ผมเจอ


http://travel.mthai.com/view/39242.travel


http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=lazypiggy&month=06-2009&date=29&group=5&gblog=28


http://googigg.exteen.com/20080726/entry-1


http://www.mlm.in.th/%E0%B8%9B%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%A7%E0%B9%89%E0%B8%A2...%E0%B9%80%E0%B8%AE%E0%B9%89%E0%B8%A2%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%A1%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B9%8C%E0%B8%81%E0%B8%A7%E0%B8%99-%E0%B8%98%E0%B8%B8%E0%B8%A3%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%88%E0%B8%84%E0%B8%99%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B8%E0%B9%88%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%A1%E0%B8%B8%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%A1%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%B3%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B9%88.html



ไส้หมูแดงเห็ดหอม




ไส้มะพร้าวอ่อน

[iamfrommoon]

สวัสดีค่าพี่สิน
อ่านแล้วอยากกินเลยค่า หากผ่านไปแถวนั้นต้องขอแวะชิมตามแล้วค่า ชอบชื่อร้านมาก ให้ความรู้สึกว่า "กำลังขับรถไปแล้ว ป๊ะโดยบังเอิญ จนต้องอุทานว่า ปัง เว๊ย เฮ๊ย จอดแวะๆ เฮ๊ย ..." ประมาณนี้

คืนสู่เหย้าเจอกันค่าพี่ คราวนี้เขยหอเคลียร์งานเสร็จในวันศุกร์พร้อมไปงานวันเสาร์ค่า

[prapasri AH]

พี่นภขา
แอ๊ะเข้าไปดูในblog พี่นภ แล้ว มีเรื่องน่าสนใจ เรื่อง"ภาษาสมุย " แอ๊ะจะบอกโอภาสให้เข้าไปอ่านถ้าถูกใจให้มาขออนุญาตพี่

นภให้นำไปลงหนังสือโรงเรียนนะคะ

สำหรับแอ๊ะคงได้เริ่มต้นเขียน เรื่อง "ขำขันชาวเกาะ" ได้ ในงานนี้แหละค่ะ

[prapasri AH]

อีกหน่อยคะ

ช่วงนี้แอ๊ะทำ 5ส.สะสางเอกสารในบ้าน และรูปภาพต่างๆ

แอ๊ะไปเจอ เรื่องที่แอ๊ะเขียนในหนังสือ อาจารย์บำรุงสุข

ชื่อว่า "สะใภ้ บรส.(บำรุงสุข)  แอ๊ะจะส่งมาให้พี่นภและ ชาว สม.(นิเทศ) อ่านกันนะคะ

[อ้อย17]

		อ้างถึง			ข้อความของ prapasri AH เมื่อ 18 พฤศจิกายน 2552, 10:57:24
	อีกหน่อยคะ ช่วงนี้แอ๊ะทำ 5ส.สะสางเอกสารในบ้าน และรูปภาพต่างๆ แอ๊ะไปเจอ เรื่องที่แอ๊ะเขียนในหนังสือ อาจารย์บำรุงสุข ชื่อว่า "สะใภ้ บรส.(บำรุงสุข)  แอ๊ะจะส่งมาให้พี่นภและ ชาว สม.(นิเทศ) อ่านกันนะคะ

  ต้องขอบคุณพี่แอ๊ะล่วงหน้าก่อนเลยค่ะ...จะรออ่านนะคะ..

[prapasri AH]

พี่นภคะ

แอ๊ะค้นบ้านเจอรูปนักเรียนเกาะสมุย 2-3 รูปค่ะ

เลยส่งมาให้พี่นภดู มีครูสามารถ ครูสุทธิ ด้วยค่ะ

น้องอ้อย17 ดูไปด้วยนะคะ

[prapasri AH]

อีกรูปคะพี่นภ รูปนี้ตอนเรียนอยู่ชั้นประถมที่ ตลิ่งงาม ค่ะ

[prapasri AH]

รูปนี้ 5 สาว น้องๆพี่นภ ตอนแก่แล้ว ขาดแต่ พรเทพ คนเดียว เล่นสนุกๆกันเวลานัดไปเจอกัน ที่บ้านสุราษฎร์ ค่ะ

[yyswim]

สวัสดีน้องแอ๊ะคนงาม

งามทั้งหน้า ทั้งเสื้อผ้า ท่าทาง และน้ำใจ น่าจะได้เป็น ซีมะโด่งดีเด่น นะเนี่ย

ภาษาเกาะสมุย บอกคุณโอภาสว่า เอาไปใช้งานได้หากจะพอเป็นประโยชน์  เพราะเขียนโดยพี่นภดล ศิษย์เก่ารุ่น 9   และถ้าอยากจะได้เป็น word  ก็จะส่งให้ทางอีเมล์

รูปแรก ที่น้องแอ๊ะโพสต์ พี่นภพยายามนึก เอ หลังบ้านใคร เนี่ย แถวบางขาม รึเปล่า? ยอมแพ้ครับ

สำหรับรูปข้างล่าง ไม่ต้องเดา นะ 

เด็กตลาด เห็นปั๊บ ก็คิดได้

[swsm]

ดูรูปเก่า ๆ ของพี่แอ๊ะแล้ว  อดยิ้มตามไม่ได้เลยค่ะ  น่ารักมั่ก ๆ ๆ ๆ ๆ เลย   

[prapasri AH]

ขอบคุณน้อง หะยีค่ะ ตามมาคุยกับพี่แอ๊ะ ที่บ้านพี่นภเลยหรือ ขอบคุณมากค่ะ

มีรูปตอนเด็กๆอีกมากพี่แอ๊ะจะไปpostในบ้านพี่แอ๊ะนะคะ

น้องหะยีไปเยี่ยมบ้านพี่แอ๊ะบ่อยๆนะคะ อยู่บ้านคนเดียว ผีหลอกค่ะ

พี่ป๋อง13จะสร้างบ้านใหม่ให้ค่ะ กำลังหาทำเลอยู่

เล็งๆ ว่าจะอยู่สุขุมวิท หรือสลัมคลองเตยดี พี่ๆ13 กำลังเล็งๆ หาบ้านใหม่ให้ จริงๆนะคะ

แต่พี่หาญมีคำสั่งเด็ดขาดให้ปิดบ้านไปเลย ไม่ต้องเข้าบ้านหรอก เด่วมีคนมาเผาบ้านให้เองแหละ

พี่หาญท่องกลอนบาดใจให้ฟัง น่าเชื่อพี่หาญนะ

พี่นภคะ รูปที่ถ่ายกะคุณครูสามารถ และครูสุทธิ เราเดินข้ามถนนมาจากโรงเรียน แล้วมานั่งชายทะเล

บ้าน นี้ อยู่ใกล้ ๆบ้านตาพร้อม น่ะค่ะ แอ๊ะจำไม่ได้เเล้วว่าเป็นบ้านใคร

แล้วรูปที่พี่นภส่งมาให้ดูแอ๊ะนึกไม่ออกค่ะ เป็นโรงเรียนของเรา แล้วน้ำท่วมหรือเปล่าคะ

รูปนี้ถ่ายปีไหนคะ

[prapasri AH]

พีนภ น้องหะยี น้องอ้อย17 และน้องนิเทศทุกท่าน

พี่แอ๊ะขอส่ง เรื่องที่พี่หาญเขียนเรือง อาจารย์บำรุงสุขมาให้อ่านนะคะ

รบกวนบ้านพี่นภหน่อยนะคะ เพราะ ไว้ในบ้านพี่นภน้องนิเทศ จะได้มาอ่านกันค่ะ

[prapasri AH]

                                                                 
                                                                                      1.
                                                               
                             
                                                                           
                                                                  “ นกน้อยในไร่ส้ม “
                               
                                              ที่ซอยเขมไชย   ลาดพร้าว  ปี  พ.ศ.2507 – 2508
                 
              โดย   นายแพทย์หาญ   สุฉันทบุตร

-   อดีตผู้ชำนาญการพิเศษด้านศัลยกรรม   โรงพยาบาล จังหวัดยโสธร

-   ปัจจุบัน  เจ้าของและผู้อำนวยการ  โรงพยาบาลเอกชน นายแพทย์หาญ จ.ยโสธร


           
             ข้าพเจ้าเขียนเรื่องนี้ด้วยน้ำตา  ปกติข้าพเจ้าไม่เคยร้องให้ด้วยเรื่องใดๆ  ข้าพเจ้าเป็นแพทย์เห็นการเกิด  แก่  เจ็บ  ตาย  เป็นเรื่องธรรมดา 

ได้ทำหน้าที่แพทย์เพื่อยืดเวลาการตายของมนุษย์มามากต่อมาก  จริงๆแล้วความเป็นและความตายนั้นอยู่ใกล้กันมาก  นอนหายใจอยู่ดีๆอีกวินาทีเดียว

ก็หยุดลมหายใจแล้ว  นี่คือ  ชีวิตของมนุษย์และสัตว์โลกทั้งหลาย

ถ้าข้าพเจ้าสามารถหมุนเวลากลับไปได้  ข้าพเจ้าอยากจะหมุนเวลาให้กลับไปที่ปี  2507 – 2508  อีกครั้ง  เพราะในช่วงเวลานั้น  อาจารย์บำรุงสุข

 วัยหนุ่มแน่น  รูปหล่อ  และมีสุขภาพแข็งแรง  ทำงานบุกเบิกแผนกอิสระสื่อสารมวลชน ( คณะนิเทศศาสตร์ในปัจจุบัน ) ที่อาจารย์รักมาก  อย่างมี

ความสุข  สนุกสนาน  ตามแบบฉบับของอาจารย์   และช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่ข้าพเจ้าได้อาศัยอยู่กับอาจารย์เป็นเวลา 2  ปีเต็ม  อาจารย์เลี้ยงข้าพเจ้า

มาเหมือนเป็นทั้งลูกศิษย์และลูกของอาจารย์เอง

 ตอนนั้นข้าพเจ้าอายุเพียง  16 ปี  เป็นเด็กบ้านนอกตัวเล็กๆ  เดินทางจากจังหวัดราชบุรี  เข้ามาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ  โดย  ดร.นิพนธ์  ศศิธร  ซึ่งเป็น

อาของข้าพเจ้า  พาข้าพเจ้าเข้ามากรุงเทพฯ  ในคืนวันหนึ่งของเดือนเมษายน  ปี  2507  ดร.นิพนธ์  พาข้าพเจ้ามาฝากไว้ที่บ้านหลังหนึ่งกลางทุ่ง

บางเขน  แล้ว ดร.นิพนธ์ก็กลับไปธุระ  โดยให้ข้าพเจ้าเข้านอนอยู่บ้านหลังนั้นเพียงผู้เดียว  ข้าพเจ้าหลับไปด้วยความอ้างว้าง  วังเวง  หวาดกลัวตาม

ประสาเด็ก  และถูกปลุกขึ้นมาในตอนดึก  โดยชายผู้หนึ่งในลักษณะที่เอื้ออาทรและให้ความเป็นกันเองกับข้าพเจ้า  นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ข้าพเจ้าได้มีชีวิต


อยู่ภายใต้การดูแล  การเลี้ยงดูของอาจารย์บำรุงสุข  สีหอำไพ   ข้าพเจ้าคิดอยู่เสมอว่า  ข้าพเจ้าคือทายาทของอาจารย์บำรุงสุข  เราอาศัยอยู่ในบ้าน




หลังสุดท้ายของซอยเขมไชย  ลาดพร้าว   ปัจจุบันซอยนี้ไม่ทราบว่าเป็นอย่างไรบ้าง   เพราะลาดพร้าวสมัยวันนั้นกับวันนี้   ช่างเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน
   

ช่วงที่อยู่กับอาจารย์  ข้าพเจ้าได้รับทุกสิ่งทุกอย่างจากอาจารย์  ความรัก  ความอบอุ่น  ข้าพเจ้าได้ช่วยดูแลงานบ้านให้กับอาจารย์  เพราะขณะนั้น


อาจารย์ยังไม่ได้แต่งงาน  อาจารย์มีเพื่อนมากเหลือเกิน  และเพื่อนๆจะมาสังสรรค์กับอาจารย์เป็นประจำ  เท่าที่ข้าพเจ้าจำได้  มีอาจารย์ประณต   นันทิยะกุล   

[prapasri AH]

อาจารย์ปรมะ  สตะเวทิน  รวมทั้งลูกศิษย์รุ่นแรกๆของแผนกอิสระสื่อสารมวลชนในขณะนั้น  เช่นพี่เกษม  จันทร์น้อย  ข้าพเจ้า

และเพื่อนอีกคนหนึ่งชื่อประหยัด  ซึ่งได้มาอาศัยอยู่กับอาจารย์เช่นกัน   เราสองคนมีหน้าที่เป็นกุ๊กทำกับข้าว  โดยเฉพาะกับ

แกล้มให้อาจารย์  อาจารย์อารมณ์ดี  มีอารมณ์ขัน  ชอบสนุก  ข้าพเจ้าเชื่อว่า  ข้าพเจ้าเป็นคนแรกๆที่ได้ฟังเพลง “นกน้อยในไร่

ส้ม”   ซอยเขมไชย  สมัยนั้นเป็นซอยเปลี่ยว  ไม่ค่อยมีบ้านคน  อยู่กลางทุ่งบางเขน  บรรยากาศชายทุ่งสบายยิ่งนัก  เมื่อเวลา

ข้าพเจ้าไปซื้อกับข้าวหรือกับแกล้ม  ข้าพเจ้าจะเดินลัดทุ่งไปตรงปากซอย  ลาดพร้าวประมาณ 2 ก.ม.(ซึ่งปัจจุบันเป็น

เซ็นทรัล พลาซ่า และตึกรามต่างๆเต็มไปหมด ) อาจารย์จะสังสรรค์กันอย่างมีความสุข  เพลงนกน้อยในไร่ส้มจะดังกระหึ่ม  ที่

สุดซอยเขมไชย  ชายทุ่งบาเขน  มีอยู่ครั้งหนึ่งอาจารย์เลี้ยงอาหารและดื่มเหล้ากับหลานอาจารย์ชื่อ ตุ๋ย  ซึ่งบ้านอยู่ตรงข้าม

กัน  เมื่อเมาจนได้ที่แล้ว  อาจารย์ก็เดินไปส่งหลานที่บ้าน  หลานก็เดินกลับมาส่งอาจารย์  อาจารย์ก็เดินไปส่งหลาน  เดินกลับ

ไปกลับมาอยู่อย่างนั้นเป็นสิบๆเที่ยว  พร้อมกับคำพูดว่า “อั๊วเป็นห่วงลื้อเลยเดินมาส่ง”  “ผมเป็นห่วงอาเลยกลับมาส่ง”  แล้วก็


เดินส่งกันไปมาระหว่างอากับหลาน  ข้าพเจ้าทนรอไม่ได้เลยหลับไปก่อน  ตื่นขึ้นมาตอนเช้าทราบว่า  อากับหลานเดินส่งกัน

ไปมาจนสว่างพอดี  นี่คือความสนุกส่วนตัวของอาจารย์  ที่ข้าพเจ้าได้ทราบและเล่าให้ภรรยาข้าพเจ้าฟังอยู่บ่อยๆ
   


อาจารย์มีรถยนต์ประจำตัว  คือรถโฟ๊คเต่าสีน้ำเงินเก่าๆอยู่คันหนึ่ง  ข้าพเจ้าก็ไม่ทราบว่าเมื่อปี 2507  นั้นมีอายุเท่าใดแล้ว  

บางครั้งต้องสตาร์ทด้วยการเข็น  ข้าพเจ้าถือว่าเป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่ง  ข้าพเจ้าได้อาศัยรถโฟ๊คคันนี้ไปโรงเรียน

พร้อมกับอาจารย์ไปสอนหนังสือด้วย  อาจารย์เป็นผู้มีชีวิตเรียบง่าย  สมถะ  อดทน  และพอใจในสภาพตนเอง  ไม่เคยคิดที่จะ

เปลี่ยนรถใหม่  ไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนรถใหม่  ไม่เคยคิดที่จะทำงานธุรกิจ  หรือหาเงินเพื่อตัวเอง  พยายามทำงานบุกเบิกแผนก

ของอาจารย์อย่างมีความสุข  และอดทนอย่างยิ่ง  ข้าพเจ้าเคยไปหาอาจารย์ที่ที่ทำงาน  คือแผนกอิสระสื่อสารมวลชน-และการ


ประชาสัมพันธ์  ช่วงนั้นเป็นระยะแรกของการบุกเบิก  ข้าพเจ้าเห็นนิสิต  แผนกนี้มีเพียงไม่กี่คน  เดินกันไปอาศัยเรียนที่ตึกโน้น

ตึกนี้ในจุฬาฯ  เช่นตึกอธิการ , ตึกคณะครุศาสตร์ , ตึกคณะวิทยาศาสตร์  ข้าพเจ้าไม่ทราบถึงความสำคัญของการเรียนใน

แผนกนี้เท่าที่ทราบคือ  สมัยนั้นจะเป็นแผนกสุดท้ายที่ผู้สมัครสอบเข้าเลือกเวลาสอบเข้าจุฬาฯ  ข้าพเจ้าก็นึกไม่ถึงเลยว่าวิชา

ของแผนกนี้จะมีความสำคัญมากในขณะนี้  ซึ่งข้าพเจ้าคิดว่าคนอื่นคงคิดเหมือนข้าพเจ้าเช่นกัน  ข้าพเจ้าได้มีโอกาสติดตาม

อาจารย์ไปตามบ้านเพื่อนๆอาจารย์  เพื่อคอยเป็นกุ๊กประจำอาจารย์  ทำกับข้าว  กับแกล้มให้อาจารย์และเพื่อนอาจารย์ด้วย  จำ

ได้ว่าบ้านอาจารย์อุบล  เรียงสุวรรณ  ก็เคยไป
   
ตอนข้าพเจ้าเตรียมสอบเข้าโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา  อาจารย์จะไปหาหนังสือมาให้ข้าพเจ้าอ่าน  บางเล่มอาจารย์ไปขอมา

จากโรงพิมพ์  อาจารย์บอกว่า  เพื่อนอาจารย์เป็นผู้แต่ง  เช่นหนังสือ  Standard   ของเลิศ , ภิญโญ , เชวง   เป็นต้น  เพราะ

อาจารย์ทำให้ข้าพเจ้าได้มีโอกาสเป็นแพทย์  และจาก

[prapasri AH]

และจากคำอบรมสั่งสอนของอาจารย์   และจากคำอบรมสั่งสอนของอาจารย์  ทำให้ข้าพเจ้ามีแรงบันดาลใจที่ได้มารับใช้ประชาชน

ภาคอิสาน  ซึ่ง

เป็นถิ่นกำเนิดของอาจารย์  ข้าพเจ้ารู้สึกว่าอาจารย์ดีใจ  และภูมิใจในตัวข้าพเจ้ามาก  เพราะอาจารย์เลี้ยงดูข้าพเจ้ามาเหมือน

ลูกของอาจารย์ทีเดียว  สำหรับเพื่อนของข้าพเจ้าที่ชื่อประหยัด  ลูกของเจ้าหน้าที่คนหนึ่งในแผนกสื่อสารมวลชน  โชคดีกว่า

ข้าพเจ้า  เพราะได้อยู่กับอาจารย์นานกว่าข้าพเจ้าเนื่องจาก  ข้าพเจ้าต้องไปอยู่หอพักของคณะแพทย์ศาสตร์จุฬาฯ  ทราบตอน

หลังว่า  ประหยัดได้ประสบความสำเร็จในชีวิตก็เพราะอาจารย์ได้เลี้ยงดูมาเช่นกัน
   
น่าเสียดายที่ 10 ปีหลังนี้  สุขภาพอาจารย์ไม่ค่อยดีนัก  ข้าพเจ้าเสียดายที่ไม่มีโอกาสดูแลรักษาอาจารย์ในช่วงสุดท้ายของ

ชีวิต  อาจารย์บอกข้าพเจ้าว่า  คณะแพทย์ศาสตร์ของโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์  ได้ดูแลอาจารย์เป็นอย่างดีมาก  แต่อาจารย์ก็

ต้องจากพวกเราไปเร็วเกินไป
   
พ่อของนกน้อยในไร่ส้ม  ได้จากไปแล้ว  แต่ลูกนกทั้งหลายยังอยู่  ข้าพเจ้าหวังว่าลูกนกทั้งหลายจะได้สานเจตนารมณ์ของพ่อ

นกต่อไป  เพลงนกน้อยในไร่ส้มจะดังกระหึ่มตลอดไป  อาจารย์หลับให้สบายเถิดครับ  งานของอาจารย์ได้สำเร็จแล้ว  แต่อย่าง

ไรก็ตามสำหรับข้าพเจ้า  ข้าพเจ้ายังต้องการให้โลกนี้หมุนกลับไปสู่อดีตเมื่อปี 2507 – 2508 อีกครั้ง


ด้วยความรักและเคารพอย่างสูง

นายแพทย์หาญ    สุฉันทบุตร

[prapasri AH]

พี่นภ ขา ไม่ทราบจะเสียมารยาทหรือเปล่าที่มาใช้พื้นที่ ในห้องพี่นภมากไป แต่แอ๊ะอยากให้ น้องๆนิเทศได้อ่านกันค่ะ

เจ้าหน้าที่พิมพ์ต้นฉบับตกไปตอนหนึง บ่ายๆแอ๊ะมาเติมให้นะคะเช้านี้ต้องไปทำงานก่อนค่�

[อ้อย17]

  พี่แอ๊ะขา...
    ต้องกราบขอบพระคุณพี่แอ๊ะเป็นอย่างสูง ที่กรุณานำข้อเขียนของพี่หาญฉบับนี้มาให้น้องๆพี่ๆโดยเฉพาะลูกน้อยในไร่ส้มได้อ่านกัน  น้องอ่านด้วยจิตจดจ่อ และรำลึกถึงอาจารย์ ที่พวกเรามักเรียกกันติดปากว่า ..บรส.ไปด้วย นึกถึงใบหน้า ท่าทาง และคำพูดที่อาจารย์เคยทักทายและอบรมสั่งสอน
    พวกเราก็ไม่คิดว่า นิเทศฯจะเป็นคณะยอดนิยมขึ้นมาได้ ทั้งๆที่อาจารย์เคยพร่ำพูดให้ฟังเสมอ..เพราะพวกเราก็มีปมด้อยอยู่เหมือนกัน ว่าเราเรียนไม่เก่งเหมือนเพื่อนๆคณะอื่น  แต่วันนี้เราได้ประจักษ์แล้วว่าอาจารย์พูดถูกทุกอย่าง น้องทำงานสื่อทางด้านการเกษตรมาตลอดชีวิตการทำงาน แม้ว่าไม่เจริญก้าวหน้าในอาชีพราชการเท่ากับพวกเกษตรและเพื่อนๆที่ไปอยู่สายตรง   แต่น้องก็เลิกคิดที่จะโยกย้ายไปอยู่ที่อื่น เพราะ อาจารย์เคยบอกไว้ว่า "..หนูจะย้ายไปไหน อยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหน เพื่อรุ่นน้องๆเขาจะได้มีที่ทำงานที่กว้างขึ้น" ตอนที่อาจารย์บอกนั้นน่าจะเป็นราวๆปี28-29 เมื่อกรมฯจัดสัมนาด้านสื่อส่งเสริมการเกษตรและเชิญอาจารย์มาเป็นวิทยากร
     ขอบคุณพี่แอ๊ะอีกหลายๆครั้งที่นำบทความที่มีค่าของพี่หาญมาให้ได้อ่านกัน อ่านแล้วรำลึกความหลังไปไกลถึงปี17 ที่เข้าไปเป็นน้องใหม่ และอาจารย์บรส.ได้พร่ำสอนสั่งมา...นึกถึงบันไดหน้าคณะที่เดินขึ้นไปได้พบอาจารย์แทบทุกเช้าในสมัยนั้น
        ขอบคุณพี่หาญที่เขียนถึงอาจารย์ได้อย่างซาบซึ้ง..กินใจ ...ขอบคุณและขอบคุณค่ะ...

[swsm]

น้องนิเทศอีกหนึ่งคนเดินตามพี่อ้อย 17 เข้ามาอ่านด้วย


ขอบคุณมากค่ะพี่แอ๊ะ .. และสวัสดีค่ะพี่สิน   

[prapasri AH]

ขอบคุณน้องหะยี และน้อง อ้อย17

พี่แอ๊ะอ่านทีน้องตอบมาแล้วขนลุกเลยค่ะ

เลยขอส่งรูปอาจารย์ประภาศรี ซึ่งท่านยอมเสียสละ ความสุขส่วนตัว และอะไรหลายๆอย่างให้กับอาจารย์บำรุงสุข

เพื่อให้ อ.บำรุงสุขได้ทำงานก่อตั้งคณะนิเทศ ตามที่อ.บำรุงสุข ต้องการ

พี่แอ๊ะ กับพี่หาญได้สัญญา กันว่า เราจะต้องดูแล mom ประภาศรี (มอมอู้ด) แทนอ.บำรุงสุขให้ได้

พี่แอ๊ะกับ mom โทรคุยกันเกือบทุกวัน วันไหน อ.ประภาศรี ไม่มีรถใช้ พี่แอ๊ะก็ส่งรถกับคนขับ ที่บ้านกรุงเทพของพี่แอ๊ะไปรับส่งอาจารย์เวลาต้องไปทำธุระ ด่วนๆ

และนิสิตเก่านิเทศหลายท่าน ดูแล mom ประภาศรี ดีมากๆ เช่น อากู๋ (ไพบูลย์ ดำรงชัยธรรม) ส่งรถ ส่งเลขามาช่วยงาน

แต่mom ประภาศรี จะเกรงใจ ท่านเหล่านี้ค่ะ ถ้าจำเป็นจริงๆจึงรบกวน ค่ะ



นี่คือรูป  มอมอู้ด กับลูกหาญ และสะใภ้ บรส. ค่ะ

[prapasri AH]

ขออนุญาต ใช้บ้านพีนภ เล่าเรื่องเกี่ยวกับ อ.บำรุงสุขต่ออีกนะคะ





มอมอู้ด อดทนมาก เวลาเดินทาง ช่วยตัวเองทุกอย่าง ยกกระเป๋าหนักๆ อย่างทะมัดทะแมง

 เป็นคนแก่ ทีทันสมัย ไม่ทำภาระให้ พี่หาญกับพี่แอ๊ะเลยค่ะ

ลูกคนโตคือน้องแอน ทำงานอยู่อเมริกา

ลูกคนที่สอง คือน้องออม ทำงานเป็นผู้บริหาร อยู่เทสโก โลตัส ทั้งสองคนมีอุดมการณ์และมีคุณธรรม เหมือน พ่อ บรส.ค่ะ

[prapasri AH]

ขอส่งเรื่อง สะใภ้บรส. นะคะ ขออนุญาตพี่นภ ใช้พื้นที่บ้านพี่นภด้วย นะคะพี่นภ

[prapasri AH]

พี่นภขา ขอคั่นรายการอีกนิด แอ๊ะบอกโอภาสให้ไปดู ในblog พี่นภแล้ว เผื่อสามารถเก็บอะไรดีๆจากพี่นภไปลงในหนังสือ ร.ร เกาะสมุยได้

นี่คือ e-mail โอภาส หากพี่นภมีอะไรน่าสนใจ กรุณาส่งให้โอภาสได้โดยตรงนะคะ

โอภาสยินดีมากค่ะ

(o-pas@matichon.co.th)

[prapasri AH]

                                                                                        


                                                                                           สะใภ้ บ.ร.ส.

                                                                                      โดย  ประภาศรี วิริยพันธ์ สุฉันทบุตร

                                                                                          -  ประธานคณะกรรมการพัฒนาสตรีจังหวัดยโสธร
                                                                                             -  กรรมการส่งเสริมกิจการมหาวิทยาลัยอุบลราชธานี 
                                                                                              - กรรมการส่งเสริมกิจการมหาวิทยาลัยขอนแก่น
                                                                                              - ประธานหอการค้าจังหวัดยโสธร
                                                                                               -  ประธานหอการค้าเขต14 จ. ยโสธร  อุบลราชธานี
                                                                                                  ศรีสะเกษ อำนาจเจริญ และมุกดาหาร



      ใครต่อใครที่รู้จักหมอหาญ และดิฉันคงจะแปลกใจว่า ดิฉันและคุณหมอหาญเกี่ยวพันกับอาจารย์บำรุงสุขได้อย่างไร เวลาดิฉัน

อ่านหนังสือพิมพ์และพบข่าวว่า ชาวนิเทศศาสตร์เลี้ยงสังสรรค์กับอาจารย์ ดิฉันจะคุยกับคุณหมอเสมอว่า ดิฉันจะเขียนเรื่อง สะใภ้ บ.ร.ส. ให้ชาว

นิเทศศาสตร์และอาจารย์บำรุงสุขได้อ่านบ้างแต่เสียดายเหลือเกินที่อาจารย์ไม่มีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้อีกแล้ว
      

ดิฉันได้เป็นคนรักของคุณหมอหาญ เพราะดิฉันชื่อ “  ประภาศรี ”  ดิฉันไม่ทราบว่าทำไมคุณหมอถึงประทับใจในตัวของดิฉันมาก เรารู้จักกันตอนไป

ค่ายอาสาสมัครของ หอพักจุฬาฯ เมื่อมีการแนะนำชื่อให้เพื่อนๆที่ไปค่ายรู้จัก คุณหมอจะคอยแอบดูว่าคนไหนที่ชื่อ “  ประภาศรี ” และ “ ประภาศรี ” 

คนนี้เป็นนิสิตคณะครุศาสตร์ด้วย
      

                     ในชีวิตจริง “  ประภาศรี ”   คือ ผู้หญิงในดวงใจของอาจารย์บำรุงสุข อาจารย์บำรุงสุขได้เลี้ยงดูคุณหมอมาเหมือนลูกของตนเอง คุณ

หมอมีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนอาจารย์ ความสมถะ  เรียบง่าย  กล้าหาญ อดทน และบูชาอาจารย์บำรุงสุขมาก แม้จะเลือกผู้หญิงที่แต่งงานด้วยก็

เลือกเพราะชื่อ  “  ประภาศรี ”   คุณหมอได้เล่าให้ดิฉันฟังถึงบุญคุณของอาจารย์ตลอดมา ถ้าไม่มีอาจารย์บำรุงสุข ก็คงจะไม่มีนายแพทย์หาญให้เป็น

สมบัติของจังหวัดยโสธร และภาคอิสาน
      

       ดิฉันได้รู้จักอาจารย์บำรุงสุขครั้งแรกเมื่อคุณหมอพาดิฉันไปหา เพื่อเรียนอาจารย์ว่าจะแต่งงานกับดิฉัน ดิฉันจำภาพทุกอย่างได้ดี อาจารย์ดีใจ

มาก “ หาญมาหรือ ”  “ มามาทำอะไรกินกัน ”  อาจารย์ชวนเรานั่งทานอาหารกันบนพื้น มีโต๊ะเตี้ยๆวางอยู่ตรงกลาง อาหารวันนี้มีน้ำพริกปลาร้า ปลา

ช่อนแป๊ะซะ ฯลฯ อาจารย์นั่งบรรยายให้ดิฉันฟังเรื่องขบวนการวิธีการหมักปลาร้า และเรื่องราวเกี่ยวกับวัฒนธรรมของอิสานวัฒนธรรมของชาวลุ่มแม่น้ำ

โขงอีกหลายๆอย่าง ดิฉันได้พบอาจารย์อีกครั้งตอนคุณหมอพาไปลาอาจารย์ว่า เราจะไปอยู่ภาค[/color]

[prapasri AH]

อิสาน จริงๆ แล้วเราไม่เคยคิดว่าจะไปอยู่อิสานเลย แต่ดิฉันคิดว่าการที่อาจารย์ได้เลี้ยงดูคุณหมอมา และเล่าเรื่องความลำบาก

ยากแค้นของชาวอิสาน คงเป็นแรงบันดาลใจให้คุณหมอต้องการมารับใช้คนอิสานถิ่นกำเนิดของอาจารย์ก็เป็นได้

ทั้งๆที่เราไม่ได้ เกิดที่นี่ เราไม่น่าจะมาอยู่ได้เลย
      
                   “ เออ ! หาญ ดีแล้วหละ ลื้อไปอยู่แถวนั้น ดูแลคนอิสานให้อั๊วก็แล้วกัน ”
      

ถ้าเรื่องราวในอดีตชาติมีจริง ดิฉันคิดว่า ชาติที่แล้วอาจารย์บำรุงสุข คุณหมอหาญ และคนชื่อ ประภาศรีทั้งสองคนนี้คงได้พบ

กันแล้วในอดีตชาติ ชาตินี้จึงได้มาพบกัน แม้ว่าจะต่างถิ่นที่อยู่กัน แต่ก็มาผูกพันกัน อาจารย์ได้มีโอกาสเลี้ยงดูคุณหมอหาญ

เหมือนลูกตัวเอง ถ้าไม่มีอาจารย์ คุณหมอคงไม่ได้เรียนจบเป็นแพทย์มารับใช้ชาวอิสานอยู่ทุกวันนี้
      
เมื่อทราบข่าวว่า อาจารย์ป่วยหนักเมื่อเดือนมีนาคมปีที่แล้ว คุณหมอหาญรีบลงมาเยี่ยมอาจารย์ทันที ด้วยความเป็น

หมอ ทำให้คุณหมอหาญทราบว่า อาจารย์คงจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานนัก ได้เตรียมใจเอาไว้ตลอด

พอถึง มกราคมปีนี้ทราบข่าวว่าอาจารย์


ต้องเข้า ICU คุณหมอบอกว่า  ต้องลงมาเยี่ยมอาจารย์แล้วล่ะ

ยังไม่ทันเตรียมตัวได้เดินทาง ก็ทราบว่าอาจารย์เสียชีวิตแล้ว

ที่เศร้าใจมากที่สุด คือ คุณหมอไม่ได้มีโอกาสดูแลอาจารย์ในช่วงสุดท้ายของชีวิตอาจารย์ ที่รันทดใจไปยิ่งกว่านั้น เมื่ออาจารย์

ประภาศรีเล่าให้ฟังว่าอาจารย์ บอกอยู่บ่อยๆ

“  เกษียณแล้วจะไปอยู่กับหาญที่ยโสธร ”    และตอนอยู่ห้อง ICU อาจารย์จะบอก

ว่า “  พาไปหาหาญหน่อยเถอะ  ”   “  พาไปหาหาญหน่อยเถอะ  ”

ถ้าวิญญาณของอาจารย์ได้รับทราบ ขอได้โปรดรับทราบ

เถิดว่า หาญของอาจารย์ พร้อมกับสะใภ้ที่ชื่อ  “  ประภาศรี ”   ได้ดูแลชาวอีสาน ชาวลุ่มน้ำโขง ให้กับอาจารย์ ตามที่อาจารย์

ต้องการแล้ว และถ้าชาติหน้า มีจริงอาจารย์ , คุณหมอ และผู้หญิงที่ชื่อ  “  ประภาศรี ”   ทั้งสองคน  คงจะได้มีโอกาสพบกับ

อาจารย์อีกในภพหน้า และภพไหน ๆก็ตาม

ด้วยความรัก และเคารพอย่างสูง


                             ประภาศรี   สุฉันทบุตร
                              “  สะใภ้ บ.ร.ส. ”