เกียรติภูมิจุฬาฯของเรา

ราเมศวร์ ศิลปพรหม นักปั้นโปรแกรมเมอร์พันธุ์ไทย

จาก marketatnation.com และ bangkokbiznews.com

ราเมศวร์ ศิลปพรหม ผู้ก่อตั้ง และกรรมการผู้จัดการ บริษัท ซอฟต์สแควร์ 1999 จำกัด กับรางวัล " Software Park Thailand : Hall of Fame "

เขตอุตสาหกรรมซอฟต์แวร์แห่งประเทศไทย ( ซอฟต์แวร์พาร์ค ) มอบรางวัล " Software Park Thailand : Hall of Fame " เป็นปีที่ 2 โดยปีนี้มุ่งเชิดชูเกียรติองค์กรซอฟต์แวร์ที่ทำคุณประโยชน์ให้แก่สังคม และประเทศชาติ ไม่มุ่งเน้นสร้างผลประกอบการทางธุรกิจเท่านั้น เพื่อทำให้ธุรกิจซอฟต์แวร์ดำเนินอย่างสร้างสรรค์ และช่วยกันสร้างประโยชน์กลับคืนสู่สังคมมากขึ้น 5 ราย

หนึ่งในนั้น คือ บริษัท ซอฟต์สแควร์ 1999 จำกัด ที่มีนายราเมศวร์ ศิลปพรหม เป็นผู้ก่อตั้ง และกรรมการผู้จัดการ บริษัทแห่งนี้เป็นแหล่งสร้างนักพัฒนาซอฟต์แวร์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย เกิดและเติบโตจากคนเพียง 3 คน ด้วยเงินลงทุน 3 แสนบาท ด้วยนโยบายโตแล้วแตก ทำให้เกิดบริษัทลูกกว่า 40 บริษัท มีบุคลากรกว่า 1,000 คน

ซอฟต์สแควร์ ไม่ใช่เพียงผู้สร้างโปรแกรมสำหรับห้างสรรพสินค้าชื่อดังระดับโลก ที่ผูกติดไปกับแบรนด์ของห้างใหญ่ ที่กำลังขยายไปสู่ประเทศต่างๆ สามารถเอาชนะซอฟต์แวร์ยักษ์ใหญ่ จากฝรั่งเศส อินเดีย เยอรมนี กลายเป็นหนึ่งในตำนานการรุกตลาดซอฟต์แวร์โลกด้วยซอฟต์แวร์ไทย หากภาพที่โดดเด่นที่สุด คือ การเป็น " เส้าหลินซอฟต์แวร์ "

สถาบันการผลิตนักซอฟต์แวร์ ทั้งการจ้างแรงงานซอฟต์แวร์ของบริษัทเอง และเป็นที่ฝึกฝีมือแบบมีรายได้ของนักเรียน นักศึกษา ก่อนออกสู่ตลาดแรงงานจริงกว่า 3,000 คน ตลอดระยะเวลา 14 ปี

เพาะต้นกล้าไอที

ราเมศวร์ บอกว่า 1 ปีมานี้เขาได้เป็นตัวตั้งตัวตีในโครงการนอร์ธเทิร์นไอทีคลัสเตอร์ ( Northern IT Cluster ) ที่สร้างต้นกล้าไอทีทำให้เกิดการฝึกคนซอฟต์แวร์ตั้งแต่เยาวชน โดยเน้นการเป็นไอที วัลเลย์ ที่แม่ฮ่องสอน เพราะเป็นจังหวัดเล็กพอที่จะลงทุนเองได้ทั้งหมด ถือเป็นการต่อยอดจากปี 2538 ที่เริ่มมีผู้นำพีซีไปบริจาค ครูและนักเรียนผ่านการเรียนรู้มาหลายปี เมื่อที่นี่สำเร็จจะขยายไปน่าน และสกลนครต่อไป เพราะเป็นจังหวัดที่มีผู้ยากจน และเด็กด้อยโอกาส

เขาตั้งศูนย์บ่มเพาะในโรงเรียน 3 แห่ง เริ่มจากมัธยมศึกษาตอนปลาย เริ่มจากตัวเมือง และจะขยายครอบคลุม 12 แห่งทั่วจังหวัดต่อไป อาจเป็นที่ อ.ปาย แม่ลาน้อย หรือแม่สะเรียง และทั้งปี 2553 จะขยับสู่โรงเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น

" เท่ากับเด็กๆ จะได้ฝึกอาชีพ 6 ปี ทำให้มีเป้าหมายในชีวิตว่า ต้องการเดินมาบนเส้นทางสายโปรแกรมเมอร์หรือไม่ ก่อนจะเลือกเรียนระดับปริญญาตรีต่อไป แถมเรียนไปยังมีรายได้ด้วย จากการที่บริษัทส่งงานไปให้ทำ หรือการเป็นครูสอนเพื่อนๆ น้องๆ และการสร้างศูนย์บ่มเพาะนี้ ก็ไม่ต้องพึ่งราชการ " บริษัทร่วมกับซอฟต์แวร์พาร์ค และบริษัทท้องถิ่น 2 แห่งบ่มเพาะโปรแกรมเมอร์ และตั้งเป้าจะขยายเป็น 10 แห่งใน 3 ปี โดยลงทุนเบื้องต้นแล้ว 8 ล้านบาท

เขายังจัดทุนการศึกษาแก่นักเรียนโรงเรียนนวมินทร์การอาชีพที่แม่ฮ่องสอน ซึ่งเพิ่งเปิดสอนหลักสูตรคอมพิวเตอร์ธุรกิจระดับ ปวส. คัดเลือกเด็ก 5 คนเข้าเรียน และให้ทุนการศึกษาคนละ 4 หมื่นบาทต่อปี เมื่อจบการศึกษายังรับเป็นพนักงานของบริษัทที่แม่ฮ่องสอน

ทั้งยังให้ทุนแก่นักศึกษาปริญญาตรี มหาวิทยาลัยนอร์ท จำนวน 4 ทุนๆ ละ 5 หมื่นบาทต่อปี ถ้านักศึกษาเรียนด้วยทำงานด้วย โดยเป็นพนักงานในศูนย์บ่มเพาะ รวมเท่ากับให้ 1 แสนบาทต่อปีต่อคน

เขาบอกว่า ระบบที่นำมาใช้เป็นการทำควบคู่กับการทำให้วงจรเศรษฐกิจหมุนไป จากที่เคยมีปัญหาขาดแคลนครู ก็นำพนักงานไปเป็นครูอาสา ทั้งยังจ้างครูที่โรงเรียน และนักเรียนมาสอน หรืออบรมคอมพิวเตอร์ในโรงเรียนนั้นๆ ช่วงเย็นหลังเลิกเรียน โดยให้ค่าตอบแทนครูเดือนละ 5 พันบาท นักเรียน 1 พันบาท

" แนวคิดที่นำมาใช้กับโรงเรียนต่างๆ นี้ เป็นการฝึกให้เด็กๆ รู้จักเศรษฐกิจฐานความรู้ เมื่อมีความรู้ก็นำไปสร้างเงินได้ ผมทำซอฟต์สแควร์ เริ่มเปิดมาด้วยคน 3 คน มีเงิน 3 แสน ไม่เคยพึ่งรัฐ จะต้องสอนให้คนอยู่ได้ด้วยตัวเอง "

สูตรรวย 50 ปีมีเงิน 30 ล้าน

เขาบอกด้วยว่า ทุกวันนี้เขามีหุ้นบริษัทในกลุ่มซอฟต์สแควร์อยู่ 12 บริษัท อีกกว่า 20 บริษัทไม่มีหุ้นอยู่เลย แต่ละบริษัทมีพนักงานแห่งละ 10-20 คน แล้วนำมาคลัสเตอร์กัน ถือเป็นการเฉลี่ยความรวย ซึ่งเป็นสิ่งที่เขามุ่งมั่นที่จะทำ

ปัจจุบัน ซอฟต์สแควร์ทำรายได้ปีละประมาณ 300 กว่าล้านบาท แต่เมื่อรวมทั้งกลุ่มมีประมาณ 700-800 ล้านบาท บริษัทแม่ทำหน้าที่หางานป้อนบริษัทต่างๆ การเติบโตเป็นไปตามความสามารถของคน

" การสร้างบริษัทให้มีรายได้ปีละประมาณ 10-20 ล้านบาทนั้น เป็นขนาดกำลังดี เพราะอยู่ได้โดยไม่เอาเปรียบใคร เป็นการสร้างจรรยาบรรณในวิชาชีพอย่างหนึ่ง "

การเฉลี่ยความรวยของเขา รับประกันว่า เมื่ออายุ 50 ปี จะมีเงิน 30 ล้านบาทแน่ เริ่มจากสร้างประสบการณ์เงินเหลือก่อน แล้วใช้เงินทำงานตามสูตร 747

สูตรที่ว่า 7 ปีแรกต้องทำกำไรบริษัทให้ได้ 1.5 ล้านบาท 7 ปีถัดไปเพิ่มเป็น 10 ล้านบาท และอีก 7 ปี เป็น 30 ล้านบาท เมื่อถึงรอบ 7 ปีสุดท้ายไม่ต้องทำงานก็อยู่ได้จากหุ้น

หยุดได้ แต่ไม่หยุด

เขา ยกตัวอย่างตัวเองว่า มาถึงวันนี้ ไม่ได้มุ่งมั่นจะทำธุรกิจเท่านั้น แต่ออกมาช่วยสังคมด้วยโครงการต่างๆ ที่ทำ หากยิ่งทำกลับยิ่งได้ ยิ่งส่งงานป้อนเด็กๆ กลับยิ่งได้งานใหม่เข้ามามากขึ้น

" ไม่รู้จะเป็นการใช้แรงงานเด็กหรือเปล่านะ แต่ก็ไม่หรอก ผมไม่ได้ค้ากำไรจากพวกเขา มันเป็นอีกไซเคิลหนึ่งของชีวิต ที่ฝึกสอนเด็กๆ ให้เห็นทางเลือกของตัวเอง และมองออกถึงเศรษฐกิจฐานความรู้ที่ตลาดซอฟต์แวร์มูลค่า 5 หมื่นล้านบาท มีหลายงานที่เกี่ยวพันกัน ทั้งออกแบบ เขียนแบบ ทดสอบ ฝึกอบรมการเขียนโปรแกรม มีความรู้แล้วต้องมีครีเอทีฟ ถึงจะได้ตังค์ ต้องคิด work to learn don't work for money แล้วภายใน 3 ปี ก็จะเห็นผล "

ผลงานที่เขาทำขึ้น ยังแปรผันไปสร้างงานเกี่ยวเนื่องได้อีก จากการที่จะมีหน่วยงานต่างๆ ทั้งจากศูนย์เทคโนโลยีอิเล็กทรอนิกส์ และคอมพิวเตอร์แห่งชาติ ( เนคเทค ) และซอฟต์แวร์พาร์ค ไปดูงานกันเดือนละ 2 ทีม เป็นเทคโนฯ ทัวริสต์ที่เอื้อต่อเศรษฐกิจข้างเคียง

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เกียรติภูมิจุฬาฯของเรา (อ่าน 437144 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 5 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้