คุยกันเรื่อง ซิกเซ้นต์ และผีๆ

[Leam]

		อ้างถึง			ข้อความของ จุ๊ง2522 เมื่อ 04 ตุลาคม 2552, 18:42:14
	สวัสดีครับทุกทั่น คืนสู่ภาวะปกติจะพยายามขยับขึ้นระดับให้ได้ แค่สเตรท โดนเซียนกินหมด อ๊ะ ไม่ได้การ อ้างถึง ข้อความของ pusadee sittipong เมื่อ 04 ตุลาคม 2552, 00:05:35 อ้างถึง ข้อความของ Leam เมื่อ 29 กันยายน 2552, 15:22:52 ขอไประลึกและเรียบเรียงเรื่องราวก่อนนะครับ..........พี่ป้อม ที่ว่าเจอดีน่ะเป็นผีพราย - ผีตายพรายครับ คล้ายๆกับผีตายทั้งกลม แตกต่างกันตรงที่ ผีตายทั้งกลม จะตายทั้งแม่และลูก แต่ผีตายพรายแม่ตายขณะหรือหลังคลอด ลูกมีชีวิตรอดปลอดภัย ครับ เรียบเรียงไปถึงไหนแล้วก๊ะ เกือบเรียบร้อยหรือยัง เจ้าแหลมเป็นอย่างนี้ประจำล่ะครับพี่ป๋อม ชอบสะกิดให้อยากเล่นๆแล้วจากไป อิอิ

เพื่อนจุ๊ง.....ห่างหายเวปหอฯไปนาน ดีใจที่กลับมาซะที.......แต่ ไม่ดีตรงที่แฉเพื่อนนี้ล่ะ........อิ..อิ..

พี่ป้อมครับ..........ร่างๆไว้แล้ว คงไม่นานเท่าไรหรอกครับ

[ตุ๋ย 22]

ห้องนี้วันนั้นเผลอไปคลิกปักหมุด  ใครเอาออกเป็นเอาออกที

[Leam]

		อ้างถึง			ข้อความของ ตุ๋ย 22 เมื่อ 04 ตุลาคม 2552, 21:15:28
	ห้องนี้วันนั้นเผลอไปคลิกปักหมุด  ใครเอาออกเป็นเอาออกที

อย่างนี้ต้องยึดตำแหน่งคืนแล้วม่างงงงง...............ครูตุ๋ย

[ตุ๋ย 22]

ก็เอาออกทีดิ  ที่ปักหมุดได้เนี่ยไม่ใช่ฝีมือนะ  มันบังเอิญ

[Leam]

ต้องรบกวนท่านๆแอดมินแล้วละครับ.........

[Leam]

แต่งภาพให้เหมือนผี

ชุดที่.2

[Leam]

[พธู ๒๕๒๔]

มันน่าปักหมุดตรงไหนนา

[Leam]

จริงๆแล้วต้องปักหมุดที่อกเบื้องซ้ายของแด๊กคูร่าครับ...........ป๋าทู

[ตุ๋ย 22]

		อ้างถึง			ข้อความของ patooman24 เมื่อ 06 ตุลาคม 2552, 11:38:58
	มันน่าปักหมุดตรงไหนนา

แล้วก็ถอดหมุดออกทีดิ

[Leam]

ขอโพสท์สักรูปก่อนหนีไปนอนครับ.......

[ตุ๋ย 22]

อันนี้สงสัยผีไทย  จะหักคอท่าเดียวทำอารายไม่เป็น

[พธู ๒๕๒๔]

ดิฉันเชื่อแน่ว่าวิญญาณมีจริง เพราะเคยพบมากับตัวเอง เป็น วิญญาณของพ่อที่ยังห่วงใยครอบครัว ท่านได้มีเยี่ยมเยียนดูดความทุกข์สุข ของคนในบ้าน พ่อดิฉันเสียด้วยโรคชราหรือพิษสุราก็ไม่ทราบแน่ชัด เพราะเมื่อ เรียนจบดิฉันก็เข้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ

โดยหุ้นกับเพื่อนเปิดร้านขายเสื้อผ้า เมื่อแม่โทรมาบอกว่าพ่อเสีย ดิฉันก็รับไปจัดงานศพพ่อเพราะฉันเป็นลูกคนโต ส่วนแม่ฉันอายุท่านมากแล้ว อยู่ในอาการเศร้าโศกเพราะเสียพ่อ ดิฉันจึงต้อง จัดการแทนทุกอย่าง เมื่อครบ 7 วัน ฌาปนกิจศพ ก็เรียบร้อย

ฉันจำเป็นต้องอยู่ เป็นเพื่อนแม่ต่อเพื่อไม่ให้แกเหงา แล้วคืนนั้นพ่อก็มาหา ประมาณตี 5 ดิฉันได้ยินเสียงคนชงกาแฟ ในห้องครัว ซึ่งอยู่ติดกับ ห้องนอนของดิฉันจึงลุกออกไปดู เพราะคิดว่าเป็นแม่ แต่ไม่เห็นใคร มีเพียง ถ้วยกาแฟที่ชงแล้วกับกระติกน้ำร้อนไฟฟ้าเท่านั้น ดิฉันจึงชงกาแฟอีกแก้วนั่ง ดื่มจนรุ่งเช้าก็ไม่เห็นมีใครมาดื่มกาแฟถ้วยนั้น รอจนแม่และน้อง ๆ ตื่น 

ดิฉันก็ ถามแต่ไม่มีใครรู้เรื่องสักคนว่าใครเป็นชงกาแฟ แม่บอกว่าคงเป็นพ่อ เพราะพ่อเคยตื่นขึ้นมาดื่มกาแฟตอนตี 5  ทุก วันเป็นประจำ น้องชายคนรองบอกว่าเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาเป็นหมอทหาร เขา จึงไม่เชื่อ

คืนต่อมาดิฉันฝันว่า พ่อมาหาบอกว่า  ให้ดิฉันกลับบ้านมาอยู่บ้าน ช่วย ทำงานส่งน้องคนเล็กที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยให้จบ ดิฉันก็รับปาก..มารู้สึกตัว ตื่นอีกทีเมื่อมีเสียงชง กาแฟ ดิฉันพูดออกมาว่า พ่ออย่าเพิ่งไปนะ แล้วก็เปิด ประตูออกไปดู ไม่กลับ แต่ก็ยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก สักครู่พ่อก็หายไป

รุ่งเช้า...ดิฉันเล่าเรื่องพ่อมาหาให้แม่ฟัง แม่บอกว่า พ่อมาหาแม่ใน ฝันเหมือนกัน พ่อบอกว่าดิฉันรับปากว่าจะกลับมา อยู่บ้าน ดิฉันขนลุกซู่เลยค่ะ ตั้งแต่นั้นพ่อไม่มาหาดิฉันอีกเลย สงสัยว่าท่านไปเกิดใหม่แล้ว ถึง กระนั้นดิฉันก็ยังทำบุญกรวดน้ำไปให้เสมอ


ข้อมูลจาก board.narak.com

[Leam]

ขอต่อท้ายป๋าทูสักเรื่องครับ.........


ผีขึ้นแท็กซี่

ประสบการณ์ขนหัวลุกจากแท็กซี่สยองเมื่อเดือนที่แล้วผม พาน้องแก้มแฟนของผมไปดูหนังรอบดึกแถวอนุสาวรีย์ กว่าหนังจะเลิกก็ตีหนึ่งกว่าแล้วล่ะครับ เราต้องออกมาเรียกแท็กซี่เพื่อไปส่งแก้มถึงบ้านที่รามอินทราอากาศคืนนั้น เย็นสบายเพราะฝนเพิ่งหยุดตก มันชุ่มฉ่ำและโรแมนติกน่าดู เมื่อผมออกมาริมถนนก็มองเห็นแท็กซี่คันหนึ่งสีชมพูจอดอยู่ริมขอบทางเพื่อรอรับผู้โดยสาร ผมตรงดิ่งไปที่รถคันนั้นทันที แต่น้องแก้มดึงมือผมไว้ก่อน
" นั่น! มีคนขึ้นไปแล้ว รอเรียกคันอื่นเถอะ "
เธอพูดเบาๆ น้ำเสียงปกติ แต่ผมซิต้องแปลกใจมากเชียว เพราะภายใต้แสงไฟสว่างจ้า ผมไม่เห็นมีใครขึ้นแท็กซี่คันนั้นเลยสักคน
" ตาฝาดรึเปล่าจ๊ะ แก้ม? พี่ไม่เห็นใครเลยนะ " 
ผมพูดขำๆ แต่เธอไม่ขำด้วย มองหน้าผมงงๆ แล้วบอกว่าจริงๆนะ เมื่อกี้มีผู้ชายผู้หญิงคู่หนึ่งเดินจูงมือกันอยู่ ไม่ห่างจากเราเท่าไหร่ แก้มยังเห็นว่าผู้ชายนุ่งกางเกงยีนส์ขาลีบ สวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน ส่วนผู้หญิงนุ่งขาสั้น เสื้อแขนพองสีแดงลายสกอต เห็นละเอียดขนาดนั้นเชียวล่ะครับแก้มเล่าว่าคนทั้งคู่เปิดประตูรถแท็กซี่ด้านหลังขึ้นไปนั่งแล้วปิดประตู แต่เธอเอะใจว่าทำไมแท็กซี่ยังจอดนิ่งอยู่ไม่ออกรถไปซะที มิหนำซ้ำตัวผมเองก็ทำท่าตรงรี่จะไปขึ้นรถคันนั้นน้องแก้มทำตาปริบๆ อย่างงงงันและบอกผมว่า เดินไปดูกันดีกว่า ว่ามีคนนั่งในแท็กซี่คันนั้นหรือไม่? มือเธอเย็นเฉียบขณะที่ผมจูงเธอไปชะโงกดู และเห็นชัดๆ ว่าเบาะหลังว่างเปล่า...โชเฟอร์ขยับตัวพร้อมที่จะบริการเรา น้องแก้มครางแล้วบอกว่าเธอกลัวมาก ไม่กล้าขึ้นรถคันนี้ แต่ช่วยไม่ได้จริงๆ ครับ แถวนี้เหลือแท็กซี่อยู่คันเดียวและมันก็ดึกมากแล้วด้วยผมเปิดประตูก้าวเข้าไปนั่ง น้องแก้มทำหน้ามุ่ยเหมือนอยากร้องไห้ ก่อนจะค่อยๆ หย่อนตัวตามผมเข้ามา ผมบอกให้โชเฟอร์ใช้ทางด่วนเลยจะได้ถึงบ้านน้องแก้มเร็วๆในรถคันนั้นทีแรกก็มีกลิ่นใบเตยหอมๆ ผมเห็นใบเตยมัดใหญ่กองสุมอยู่ด้านหลังของเบาะ แต่พอนั่งไปเรื่อยๆผมเกิดได้กลิ่นคล้ายโรงพยาบาล มันแปลกมากครับ น้องแก้มเองก็คงได้กลิ่นเหมือนกัน...กระตุกมือผมแล้วเบียดตัวเข้ามาท่าทางหวาดกลัวอะไรบางอย่าง ราวครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบ้านน้องแก้มโดยปลอดภัย ผมส่งเธอเข้าบ้านแล้วใช้บริการแท็กซี่คันเดิมให้ไปส่งที่ศรีย่าน บ้านผมอยู่แถวนั้นครับขณะที่นั่งรถมาตามลำพัง ผมก็ได้ทีถามโชเฟอร์ว่ารถคันนี้มีอะไร รึเปล่า? โชเฟอร์พูดว่า
" ไม่มีอะไรหรอกพี่ แต่พี่ถามขึ้นมาก็ดีแล้ว ผมรู้สึกมีอะไรแปลกๆ "
"มันแปลกยังไงหรือครับ? " 
โชเฟอร์เล่าว่า ตลอดทางที่วิ่งมา เขามองกระจกหลังและเห็นเป็นคนสี่คนนั่งอยู่ คือมีผมกับน้องแก้มซึ่งนั่งชิดกันแถวกลางเบาะ แต่มีเงาของผู้หญิงคนหนึ่งนั่งริมหน้าต่างด้านน้องแก้ม และผู้ชายอีกคนหนึ่งนั่งริมหน้าต่างด้านผม! จะว่าตาฝาดหรือเงาหลอนก็ไม่ใช่เอาละสิ! ผมชักหนาวๆร้อนๆ เลยพูดกับโชเฟอร์ตามตรงว่า
" ก่อนที่ผมจะเปิดประตูมานั่งในรถเขาน่ะแฟนผมเห็นชายหญิงคู่หนึ่งเข้ามานั่งก่อน!"
" ผมบอกจริงๆ นะพี่ ว่าก่อนพี่จะมาถึงรถผมน่ะ ผมรู้สึกว่ารถผมมันยวบเหมือนมีใครขึ้นมานั่งจริงๆ แต่ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรไง...โอย! ผมจะทำไงเนี่ย? "
ขากลับนี่เราไม่ได้ขึ้นทางด่วนนะครับ แต่มาตามทางปกติ และเรื่องที่เราสอบถามกันไปมานี่น่ะ ทำเอาเราหนาวๆ ร้อนๆ ทั้งคู่ทันใดนั้น โชเฟอร์ร้องออกมาเบาๆ
" โอ๊ย! พี่...ผมไม่ไหวแล้ว "  เขาเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันข้างทางแล้วรีบ ลงจากรถทันที ผมก็ตาเหลือกสิครับ รีบตะกายลงจากรถตามเขาแล้วถามว่า
" อะไรเหรอ? เห็นอะไร? "
" ผมเห็นอีกแล้ว! ผู้ชายผู้หญิงคู่นั้น เขานั่งอยู่ข้างพี่! ไม่ใช่ผีแล้วอะไรล่ะ?"
เขายืนยันว่าในรถเขาไม่เคยมีประวัติ ภูตผีปีศาจใดๆ ทั้งสิ้น สิ่งที่อยู่ในรถต้องเป็นผีจากแถวอนุสาวรีย์แน่ๆ เป็นใครมาจากไหน? ตายยังไงก็สุดรู้! ผมเดาว่าคงเป็นหนุ่มสาวจากปรโลกที่ชวนกันมาเที่ยว...โธ่! แล้วมานั่งแท็กซี่นี่ทำไม? จะไปไหนกันหรือครับ?โชเฟอร์มือไม้อ่อน บอกว่าขับไม่ไหวแน่ๆ ต้องจอดอยู่ที่นี่จนกว่าจะมีผู้โดยสารเรียก หรือจนกว่าจะเช้า ส่วนผมต้องเรียกแท็กซี่คันอื่นกลับบ้านล่ะครับ!


จาก:www.lakkai.com

[ตุ๋ย 22]

ผีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   กลัวๆๆๆๆๆๆ

[khesorn mueller]

ใครง่ะ?
เอาผีมาปักหมุด
ฮ๊ายยยยยยยยยย
พิเรนจริง!




(excuse me....ข้อความข้างต้น,ไม่ไช่หนุงหนิงคะ....ผีเขียนหลอก!)

[ตุ๋ย 22]

ข้าพเจ้านี่แหละหลงปักหมุดแล้วเอาไม่ออก  เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[khesorn mueller]

ปักให้หมดเลยดิพี่ตุ๋ย!
ท้า....

[ตุ๋ย 22]

ปักเป็นแต่ถอดไม่เป็น  เหอๆๆๆๆๆ

[พธู ๒๕๒๔]

                        เรื่องที่ผมจะเล่ามีอยู่ว่า ผมได้เรียนมหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่ง   คณะที่ผมเรียนนี้ส่วนมากจะเรียนกันที่อาคาร 7 ซึ่งเป็นตึกคณะนิเทศศาสตร์ โดยชั้น 6 ก็จะมีห้องตัดต่อ ซึ่งนักศึกษาจะมาต่อคิวทำงานกันเยอะมากในช่วงกลางวัน

                       วันนั้นกลุ่มผมได้คิวเข้าใช้ห้องตัดต่อเป็นกลุ่มสุดท้าย ตอนนั้นเวลาใกล้จะหกโมงเย็นแล้ว ขณะ ที่ตัดต่องานอยู่ปรากฏว่าไฟดับ การทำงานทั้งหมดก็ต้องหยุดชะงัก..ระหว่างที่รอไฟฟ้ามานั้น เพื่อฆ่าเวลา ผมก็ออกไปนั่งรอที่บันไดซึ่งอยู่ด้านหน้าห้องตัดต่อ บรรยากาศภายนอกตอนนั้นเริ่มมืดครึ้ม ฟ้ามีสีแดงปนส้ม บรรยากาศในตึกก็เงียบสงัด เพราะนักศึกษาคนอื่นๆต่างเริ่มกลับลงตึกกันหมดแล้ว..

                       ระหว่างที่ผมนั่งรออยู่นั้นไม่นาน ผมก็เริ่มได้ยินเสียงคนวิ่ง เป็นเสียงรองเท้าผ้าใบ วิ่งมาอย่างรวดเร็ว เร็วจนเสียงเริ่มเข้ามาใกล้ตัวผมมากๆ ตอนนั้นผมยังไม่ได้คิดอะไรมาก จนสักพักเหมือนมีอะไรบางอย่างมาเหยียบตรงหัวไหล่ ช่วงนั้นเพียงเสี้ยววินาที ผมยังไม่รู้สึกเจ็บ แต่ภาพที่ผมเห็นตรงหน้า มันทำให้ผมตะลึงจนขาดสติไปเลย..

                      ภาพที่ผมเห็นคือ ผู้หญิงใส่กระโปรงพีช [กระโปรงจีบรอบตัว] ผมเซอร์ๆ เหมือนเด็กอาร์ต ได้กำลังกระโดดข้ามหัวผมไป แล้ว พุ่งออกนอกระเบียงตกไปด้านล่าง..วินาทีนั้นผมทำอะไรไม่ถูก..จำไม่ได้เลยว่า ตัวเองเป็นอะไร..ทุกอย่างมันหยุดนิ่ง มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่เพื่อนมาสะกิดว่าไฟมาแล้ว..

                     ถึง ไฟฟ้าจะมาแต่ผมก็ไม่ขออยู่ทำต่อ..รีบเก็บของแล้วบอกเพื่อนๆลงไปข้างล่างให้ เร็วที่สุด..ทันทีที่ผมถึงข้างล่าง ผมรีบตรงไปหาพี่ยามที่ผมสนิทด้วย..พร้อมถามตรงๆว่า "ที่นี่มีผีหรือเปล่า.." พี่ยามไม่พูดอะไรต่อเลยครับ..ไม่ถามด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่กลับกระซิบบอกผมเบาๆว่า "เขาเป็นเด็กคณะศิลปกรรมฯ ที่เคยกระโดดตึกลงมาเมื่อหลายปีก่อน"

 

เรื่องเล่าจาก   พี่ลาเต้  เว็บไซต์เด็กดีดอทคอม

[ตุ๋ย 22]

นายทูก้เปลี่ยนให้ทีซิ  งงว่ะ

[khesorn mueller]

งงเรื่องผี?
รึงงเรื่องถอดหมุดไม่ได้คะ?

[ตุ๋ย 22]

บอกแล้วไงปัญหาคือถอดหมุดไม่เป็นขอรับ   เหอๆๆๆๆๆๆ

[khesorn mueller]

เราจะงงกันต่อ..
จนกว่าหมุดจาหลุุดเอง
แบบผีๆน่ัแหละพี่

[Leam]