◄◄◄ << เมียงู >>►►► .. Life is Beautiful ..

[phraisohn]

		อ้างถึง			ข้อความของ เต้ ณ บ้านครู เมื่อ 21 กุมภาพันธ์ 2553, 10:48:00
	อ้างถึง ข้อความของ เจษฎา เมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2553, 23:27:52 พิมพ์นิยม เอามั่งครับ ขอกระโดดไซด์คิกแบบฉบับของผม สำหรับชาวหอเท่านั้น สวัสดีครับพี่น้องเมียงูทุกคน

โอ้โหแฮะ ถ่ายได้ไงคับเนี่ย วุ้วววว

[swsm]

กดชัตเตอร์ไงคะ .. น้องสน     

[เขยเล็ก_2530]

... ภาพแบบนี้คนถ่ายต้องนอนถ่ายครับ นั่งถ่ายเป็นปกติบ่ได้ครับ นอกจากนอนถ่ายแล้ว
นอนธรรมดา ก็บ่ได้นะครับ ต้องนอนถ่างขาด้วย มิฉะนั้นจะเสียศูนย์ครับ การถ่ายต้อง
Set ให้เป็นการถ่ายภาพแบบต่อเนื่อง ...

[swsm]

หวัดดีพี่หนุนด้วยค่ะ

[เขยเล็ก_2530]

... ขอเชิญรับฟังเพลงจาก Youtube ครับ Memory - Barbra Streisand

<a href="http://www.youtube.com/watch?v=GVwJNg4Wgq4" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=GVwJNg4Wgq4</a>

[swsm]

พี่เจียมขรา .. เจอะอีกประเด็นค่ะ ..


Without the facts surrounding his death, this behavior may seem surprising. But Carter received heaps of criticism for his actions. While in Sudan, near the village of Ayod, Carter found a small, emaciated toddler struggling to make her way to the food station. When she stopped to rest, a vulture landed nearby with his eyes on the little girl. Carter took twenty minutes to take the photo, wanting the best shot possible, before chasing the bird away.

The photo was published in The New York Times in March of 1993, and sparked a wide reaction. People wanted to know what happened the child, and if Carter had assisted her. The Times issued a statement saying that the girl was able to make it to the food station, but beyond that no one knows what happened to her.


ประโยคแรกแปลได้ว่า ..
เด็กน้อยกระเสือกกระสนจะไปที่ซุ้มอาหาร (ซึ่งเป็นการไปด้วยตัวเอง ไม่มีใครช่วยเหลือ)
เด็กอายุขนาดนั้น  คิดได้หรือคะว่าซุ้มอาหารอยู่ที่ไหน
ระหว่างทางจะไม่มีผู้ใดเห็นเลยหรือคะ .. นอกจากช่างภาพคนนี้

ประโยคที่สองแปลได้ว่า ..
ในที่สุด เด็กน้อยก็คลานไปถึงซุ้มอาหารจนได้ (ซึ่งก็น่าจะเป็นหลังจากที่ Kevin ไล่นกไปแล้ว)

ผลสรุปคือ  นายช่างภาพคนนั้นไม่ได้ให้การช่วยเหลือเด็กใช่ไหมคะ ??
เขาเพียงแต่ไล่นกไปอย่างเดียว

[swsm]

แหะ .. หยีจับผิดบทความนี้มากเกินไปไหมเนี่ย ?? ..  แต่อ่านแล้วชอบคิดตามค่ะ  ..   

[swsm]

คุยเรื่องเครียดไปไหมคะเนี่ย .. พี่น้องหายหมดเลย ..     

[ตุ๋ย 22]

		อ้างถึง			ข้อความของ เขยเล็ก_2530 เมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2553, 22:38:25
	... ขอเชิญรับฟังเพลงจาก Youtube ครับ Memory - Barbra Streisand <a href="http://www.youtube.com/watch?v=GVwJNg4Wgq4" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=GVwJNg4Wgq4</a>

ในตีสิบก้ร้องเมมเมอรี่เหมือนกัน

[เขยเล็ก_2530]

... ใช่ครับครู ก็เลยไปค้นมาให้ฟังต้นฉบับแท้ๆ น่ะครับ

[ตุ๋ย 22]

ชอบ  สไตน์ซัน  ร้องเพลงนี้ได้อารมณ์มากๆ

[jeam]

บทความส่วนที่เหลือครับ

The photo was published in The New York Times in March of 1993, and sparked a wide reaction. People wanted to know what happened the child, and if Carter had assisted her. The Times issued a statement saying that the girl was able to make it to the food station, but beyond that no one knows what happened to her. Because of this, Carter was bombarded with questions about why he did not help the girl, and only used her to take a photograph. The St. Petersburg Times in Florida said this of Carter: "The man adjusting his lens to take just the right frame of her suffering, might just as well be a predator, another vulture on the scene." Filmmaker Dan Krauss said, "In his famous picture of the vulture stalking the Sudanese girl, I began to see the embodiment of his troubled psyche. I believe Kevin did, too. In the starving child, he saw Africa's suffering; in the preying vulture, he saw his own face." Carter's daughter Megan responded to such comparisons with, "I see my dad as the suffering child. And the rest of the world is the vulture."

However, Carter was working in a time when photojournalists were told not to touch famine victims for fear of spreading disease. Carter estimated that there were twenty people per hour dying at the food center. The child was not unique. Regardless, Carter often expressed regret that he had not done anything to help the girl, even though there was not much that he could have done, in all actuality.


(the AWB) begs for his life shortly before being executed by a Bophuthatswana policeman after an abortive attempt to prop up the tyrannical regime of the homeland of Bophuthatswana, March, 1994.

Carter is the tragic example of the toll photographing such suffering can take on a person. Along with his famous photograph, Carter has captured such things as a public necklacing execution in 1980s South Africa, along with the violence of the time, including shootouts and other executions. Carter spoke of his thoughts when he took these photographs: "I had to think visually. I am zooming in on a tight shot of the dead guy and a splash of red. Going into his khaki uniform in a pool of blood in the sand. The dead man's face is slightly gray. You are making a visual here. But inside something is screaming, 'My God.' But it is time to work. Deal with the rest later. If you can't do it, get out of the game."

Carter's suicide is not a direct result of the Sudanese child, nor the accusations that he staged the scene, or criticisms that he did not assist her. Carter had spiraled into a depression, to which many things were a factor, his vocation as a photojournalist in 1980s Africa definitely a large part of it. Carter and his friends Ken Oosterbroek, Greg Marinovich, and Joao Silva longed to expose the brutality of Apartheid to the world. They captured the violence of South Africa so vividly that a Johannesburg magazine Living dubbed them "The Bang-Bang Club." The title stuck.

On April 18, 1994, only 6 days after Carter won the Pulitzer, the Bang-Bang Club made their way to Tokowa to photograph an outbreak of violence there. At around noon, Carter returned to the city, and heard later on the radio that Oosterbroek had been killed in the conflict, and that Marinovich had been seriously wounded. It was obvious to his friends that Carter blamed himself for Oosterbroek's death, and he even confided in his friends that he felt as though he "should have taken the bullet."

Oosterbroek's death hit Carter hard, and little things in his life began to fall apart. He was constantly haunted by the atrocities that he had witnessed through the years, and finally, on July 27, 1994, Carter backed his red Nissan truck against a blue gum tree, attached a garden hose to the exhaust pipe, and rolled up the window to his car. He turned on his walkman and rested his head against his backpack until he died of carbon monoxide poisoning.

Carter has become a symbol in the arts. In music, Manic Street Preachers recorded a song about him, with his name as its title. In literature, Mark Z. Danielewski based his character Will Navidson off of Carter, and even described a photograph identical to Carter's Sudanese child in his novel. In theater, the Junction Avenue Theater Company uses the character of Saul to portray the difficulties of being a photographer in Apartheid South Africa in their play Tooth and Nail.

Excerpts from Cater's suicide note read: "I'm really, really sorry. The pain of life overrides the joy to the point that joy does not exist...depressed ... without phone ... money for rent ... money for child support ... money for debts ... money! ... I am haunted by the vivid memories of killings & corpses & anger & pain ... of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners... I have gone to join Ken if I am that lucky."


มาจาก http://www.fanpop.com/spots/photography/articles/2845/title/kevin-carter-consequences-photojournalism

copy มาครับ ส่วนการวิเคราะห์ว่า ด้วยเหตุผลอะไร เราอาจจะไปวิเคราะห์ได้ไม่ถูกต้องก็ได้ว่า
เขาคิดยังไงกันแน่ เลยไม่ขอวิเคระห์ครับ แค่คิดในแง่ของชีวิตของแต่ละคน

[เขยเล็ก_2530]

... เป็นเพลงประกอบภาพยนต์ เธอเล่นคู่กับ โรเบิร์ต เรดฟอร์ด ครับ ประทับใจอย่างที่ซู้ดครับครู

[ตุ๋ย 22]

		อ้างถึง			ข้อความของ เขยเล็ก_2530 เมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2553, 22:50:39
	... เป็นเพลงประกอบภาพยนต์ เธอเล่นคู่กับ โรเบิร์ต เรดฟอร์ด ครับ ประทับใจอย่างที่ซู้ดครับครู

ผมเคยดู   คนเก่งมากๆ

[swsm]

วันนี้หยีฟัง Queen ทั้งวัน .. We will rock you .. คิดถึง ปั๊ด ตา ยา   

[ตุ๋ย 22]

		อ้างถึง			ข้อความของ swsm เมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2553, 22:42:57
	คุยเรื่องเครียดไปไหมคะเนี่ย .. พี่น้องหายหมดเลย ..

ไม่เครียดหรอ  กำลังคุยกะสาวๆ ในเอ็มอยู่ครับ

[ตุ๋ย 22]

<a href="http://www.youtube.com/watch?v=y1BSCWQaKeE" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=y1BSCWQaKeE</a>
ฟังลุงแมต  มอนโรกันครับ

[swsm]

ขอบคุณสำหรับข้อมูลค่ะ  พี่เจียม .. อ่านแล้วดีมาก ๆ ..
ความจริงหากได้นั่งคุยกัน แล้วถกเถียงกัน คงจะสนุกกว่านี้นะคะ

จริงอย่างพี่ว่า .. เราตีความตามประสบการณ์ ภูมิหลัง และตามความคิดของตัวเองเป็นหลัก

ขอบคุณค่ะ

[swsm]

		อ้างถึง			ข้อความของ ตุ๋ย 22 เมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2553, 22:52:50
	อ้างถึง ข้อความของ swsm เมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2553, 22:42:57 คุยเรื่องเครียดไปไหมคะเนี่ย .. พี่น้องหายหมดเลย ..      ไม่เครียดหรอ  กำลังคุยกะสาวๆ ในเอ็มอยู่ครับ

 

[ตุ๋ย 22]

		อ้างถึง			ข้อความของ jeam เมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2553, 22:50:13
	บทความส่วนที่เหลือครับ The photo was published in The New York Times in March of 1993, and sparked a wide reaction. People wanted to know what happened the child, and if Carter had assisted her. The Times issued a statement saying that the girl was able to make it to the food station, but beyond that no one knows what happened to her. Because of this, Carter was bombarded with questions about why he did not help the girl, and only used her to take a photograph. The St. Petersburg Times in Florida said this of Carter: "The man adjusting his lens to take just the right frame of her suffering, might just as well be a predator, another vulture on the scene." Filmmaker Dan Krauss said, "In his famous picture of the vulture stalking the Sudanese girl, I began to see the embodiment of his troubled psyche. I believe Kevin did, too. In the starving child, he saw Africa's suffering; in the preying vulture, he saw his own face." Carter's daughter Megan responded to such comparisons with, "I see my dad as the suffering child. And the rest of the world is the vulture." However, Carter was working in a time when photojournalists were told not to touch famine victims for fear of spreading disease. Carter estimated that there were twenty people per hour dying at the food center. The child was not unique. Regardless, Carter often expressed regret that he had not done anything to help the girl, even though there was not much that he could have done, in all actuality. (the AWB) begs for his life shortly before being executed by a Bophuthatswana policeman after an abortive attempt to prop up the tyrannical regime of the homeland of Bophuthatswana, March, 1994. Carter is the tragic example of the toll photographing such suffering can take on a person. Along with his famous photograph, Carter has captured such things as a public necklacing execution in 1980s South Africa, along with the violence of the time, including shootouts and other executions. Carter spoke of his thoughts when he took these photographs: "I had to think visually. I am zooming in on a tight shot of the dead guy and a splash of red. Going into his khaki uniform in a pool of blood in the sand. The dead man's face is slightly gray. You are making a visual here. But inside something is screaming, 'My God.' But it is time to work. Deal with the rest later. If you can't do it, get out of the game." Carter's suicide is not a direct result of the Sudanese child, nor the accusations that he staged the scene, or criticisms that he did not assist her. Carter had spiraled into a depression, to which many things were a factor, his vocation as a photojournalist in 1980s Africa definitely a large part of it. Carter and his friends Ken Oosterbroek, Greg Marinovich, and Joao Silva longed to expose the brutality of Apartheid to the world. They captured the violence of South Africa so vividly that a Johannesburg magazine Living dubbed them "The Bang-Bang Club." The title stuck. On April 18, 1994, only 6 days after Carter won the Pulitzer, the Bang-Bang Club made their way to Tokowa to photograph an outbreak of violence there. At around noon, Carter returned to the city, and heard later on the radio that Oosterbroek had been killed in the conflict, and that Marinovich had been seriously wounded. It was obvious to his friends that Carter blamed himself for Oosterbroek's death, and he even confided in his friends that he felt as though he "should have taken the bullet." Oosterbroek's death hit Carter hard, and little things in his life began to fall apart. He was constantly haunted by the atrocities that he had witnessed through the years, and finally, on July 27, 1994, Carter backed his red Nissan truck against a blue gum tree, attached a garden hose to the exhaust pipe, and rolled up the window to his car. He turned on his walkman and rested his head against his backpack until he died of carbon monoxide poisoning. Carter has become a symbol in the arts. In music, Manic Street Preachers recorded a song about him, with his name as its title. In literature, Mark Z. Danielewski based his character Will Navidson off of Carter, and even described a photograph identical to Carter's Sudanese child in his novel. In theater, the Junction Avenue Theater Company uses the character of Saul to portray the difficulties of being a photographer in Apartheid South Africa in their play Tooth and Nail. Excerpts from Cater's suicide note read: "I'm really, really sorry. The pain of life overrides the joy to the point that joy does not exist...depressed ... without phone ... money for rent ... money for child support ... money for debts ... money! ... I am haunted by the vivid memories of killings & corpses & anger & pain ... of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners... I have gone to join Ken if I am that lucky." มาจาก http://www.fanpop.com/spots/photography/articles/2845/title/kevin-carter-consequences-photojournalism copy มาครับ ส่วนการวิเคราะห์ว่า ด้วยเหตุผลอะไร เราอาจจะไปวิเคราะห์ได้ไม่ถูกต้องก็ได้ว่า เขาคิดยังไงกันแน่ เลยไม่ขอวิเคระห์ครับ แค่คิดในแง่ของชีวิตของแต่ละคน

พี่เจียมขยันหาข้อมูลจริง  แต่ภาษาอังกฤษผมไม่แข็งแรงขนาดวิเคราะห์ได้ครับ

[ตุ๋ย 22]

		อ้างถึง			ข้อความของ swsm เมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2553, 22:55:47
	อ้างถึง ข้อความของ ตุ๋ย 22 เมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2553, 22:52:50 อ้างถึง ข้อความของ swsm เมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2553, 22:42:57 คุยเรื่องเครียดไปไหมคะเนี่ย .. พี่น้องหายหมดเลย ..      ไม่เครียดหรอ  กำลังคุยกะสาวๆ ในเอ็มอยู่ครับ

เติมพลังให้ชีวิต   เหอๆๆๆๆๆๆๆ

[swsm]

จดหมายลาตายของ Kevin ดูสับสนอยู่มากนะคะ .. คงเครียดเอาเรื่องทีเดียวล่ะ ..

เศร้าค่ะ   


มีพี่ตุ๋ยสุขอยู่คนเดียวนี่ล่ะ ..  .. คุยกับสาว ๆ เพลินเลย

[ตุ๋ย 22]

น้องในเอ็ม  เค้าบอกว่าผมหล่อ  เหอๆๆๆๆ  นานๆ ทีจะมีสาวๆ ชม  มีชีวิตชีวา  เหอๆๆๆๆๆๆๆ

[swsm]

		อ้างถึง			ข้อความของ ตุ๋ย 22 เมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2553, 22:59:32
	น้องในเอ็ม  เค้าบอกว่าผมหล่อ  เหอๆๆๆๆ  นานๆ ทีจะมีสาวๆ ชม  มีชีวิตชีวา  เหอๆๆๆๆๆๆๆ

ระวังโดนตุ๊ดหลอกว่าเป็นผู้หญิง นะคะ

[เขยเล็ก_2530]

... ผมขอนำเหนอ พ่อหนุ่มคนนี้ครับ คลื่นลูกใหม่ครับ

Josh Groban - To Where You Are จาก YouTube เช่นเคยครับ

<a href="http://www.youtube.com/watch?v=-uIQp9Dqcrw" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=-uIQp9Dqcrw</a>