คุณพ่อของลูกศิษย์เจอเอ๋ที่ร้านอาหาร ทักทายกันเสร็จ ก็ขับรถกลับบ้านและกลับมาที่ร้านอาหาร
อีกครั้ง เพื่อเอาภาพที่ลูกสาวคนโตวาดมาให้ชม แข่งขันภายในจังหวัดได้รับรางวัลเหรียญเงิน -
เชียวนะคะ..ที่ดีใจไปกว่านั้นก็เพราะว่าลูกศิษย์วัยประถมคนนี้เคยมาเรียนกับเอ๋ราว3-4คอร์สได้ละ
มัง คุยกับพ่อแม่ตกลงกันว่า จะไม่เน้นวิชาการมาก ให้ช่วยดูแลปรับเปลี่ยนพฤติกรรมฯลฯ ..ยังจำ-
ภาพของดญ.คนนี้ในชั่วโมงแรกที่เจอกันในห้องเรียนได้ติดตา นั่งหันหน้าเข้ามุมห้อง นั่งนิ่งหรือ
ไม่ก็โยกตัวไปมา ไม่พูดกับใครเลยหันมามองป้าเอ๋แบบตาขวางๆเป็นระยะๆ ป้าเอ๋ก็ยิ้มหวานให้ทุก
ครั้งที่หันมามองล่ะค่ะ แล้วบอกว่าพร้อมเมื่อไหร่ก็มานั่งกับเพื่อน นั่งกับป้าเอ๋นะคะ..เจอกันทุกวัน -
เสาร์ ทดลองหลายวิธีในการเจอกันแต่ละครั้ง..ก็ปรับเปลี่ยนได้ กลายเป็นขยันมาเรียน คุยเล่นกับ
เพื่อนมากขึ้นๆ เข้ามากอดมาหอมแก้มป้าเอ๋เองบ่อยๆเลยทีนี้ วาดภาพมาให้ชมบ่อยๆ พูดจากิริยา
ดีขึ้น ฯลฯพ่อแม่บอกว่าลูกสาวคนเดิมกลับมาแล้ว ไม่ต้องไปรพ. พบหมอ และทานยาสารพัดอย่าง
เพื่อปรับสภาพจิตใดๆอีกแล้ว..เอ๋ก็ดีใจค่ะ ดีใจมากในแง่ที่ว่า พ่อแม่คาดหวังน้อยลง/และไม่คาด-
หวังลูกในสิ่งที่ลูกอาจทำให้ไม่ได้(พ่อแม่ก็ควรปรับหลายอย่างเช่นกันนะคะ)ไม่ดุว่าไม่กดดันฯและ
พ่อแม่ก็พยายามค้นหาทางออกทางเลือก/มาจูงใจ เสนอ และผลักดันลูกให้ได้มีโอกาสทำในสิ่งที่ -
เค้าชอบ ใฝ่ฝัน หรือสิ่งที่เค้าทำได้ดี/ดีมากนะคะ ..มื้อนั้นเลยรับทานอร่อย มีความสุขใจกับข่าวนี้..