กายาจิตวาทีการโต้วาทะระหว่างสสารนิยมและจิตนิยม แต่งด้วยกาพย์ กลอน โคลง ฉันท์ ร่าย เพื่อใช้ในงานเข้าค่าย พสวท. ตอนปี 1
และปรับปรุงนำมาใช้ในวิชาสร้างอำนาจในตน (Self Empowerment)ตอนปี 4
งานร้อยกรองชิ้นแรก ภาษาจึงไม่สละสลวยนะครับ แต่งในหอพักซีมะโด่งนี่เอง ทั้งในห้อง ใต้หอ โรงอาหาร
บางตอนขอความช่วยเหลือจากน้องเมย์ นิสิตา เพื่อนเก่าแก่สมัยมัธยม เลยเอามาแบ่งปันกันนะครับ เพราะถือว่า
เป็นร้อยกรองชิ้นแรกของผม ที่เกิดขึ้นในซีมะโด่ง
กลอนสุภาพ
พิธีกร: มาจะกล่าวบทไป ถึงความศรีวิไลเรืองศรี
วิทยาศาสตร์ก้าวไกลไปทุกที แล้วจิตใจมนุษย์นี้เป็นเช่นไร
พวกเราทั้งหลายมาวันนี้ มาแสดงวาทีวาทะให้
พวกท่านท่านเห็นแจ้งประจักษ์ใจ ทั้งด้านจิตด้านกายท่านชี้นำ
ฉบัง
หนึ่งนั้นคือฝ่ายรูปธรรม วัตถุเน้นนำ
ไม่ยลแยแสจิตใจ
ความจริงคือสิ่งวัดได้ ทั่วจักรวาลไซร้
สสารพลังงานรวมกัน
สองนั้นคือฝ่ายนามธรรม์ ว่าจิตผูกพัน
ปลุงสรรปั้นแต่งขึ้นมา
เป็นมวลสิ่งสรรพโลกา ด้านกายนั้นหนา
คือภาพมายามาแสดง
ทั้งสองจักโต้จักแถลง ว่าฝ่ายตนแรง
ฤทธีใครดีกว่าใคร
อินทรวิเชียร
จิต: ตัวข้าพเจ้าว่า จิตพาแถลงไข
ทุกสิ่ง ณ โลกัย จะมิอยู่สถาพร
ย่อมเป็นอนิจจัง ทุกขังมิแน่นอน
ร่างกายสิม้วยมร- รณะ แน่มิสงสัย
กาย: เรากายภาพคิด คณะจิตสิผิดไป
ฝ่ายเราก็แน่ใจ อมตามนุษย์มี
ร่างกายน่ะจักรกล อะไหล่ยนต์สิเข้าที
เสื่อมถอยจะคอยมี คณะซ่อมและแก้ไข
มาณวกฉบัง
จิต: โอ้เธอคิดได้อย่างไร วิบัติแน่ไซร้
โลกเราจักยิ่งวุ่นวาย
เธอเห็นหรือไม่อันตราย ผู้คนมากหลาย
ไม่มีที่อยู่ที่กิน
จงพิศยล คน สหถิ่น
ทั่ว สรสินธุ์ กิน มหศาล
อาชญกร บ่อน คนพาล
โจรจรบ้าน มารผจญใจ
สิ่งนั้นล้วนแล้วเป็นภัย ธรรมชาติสร้างให้
ชีวิตมีตายมีเกิด
ให้เรารู้จักปลงเถิด อย่าล่วงละเมิด
สัจธรรมจักนำกรรมมา
กาย: กายจรเที่ยว เที่ยวจรหา
เหตุผลมา น่าจะเผชิญ
หลงจิตหม่น ผลมิเจริญ
กายมิได้เมิน เรื่องประชากร
ฝ่ายเราจักบอกท่านก่อน ที่ท่านสังหรณ์
ก็เห็นจะได้เป็นจริง
เพราะผลการทดลองอิง ฉันไม่ไหวติง
ก็เรืองของมันต้องเป็น
มนุษย์ฆ่ากันฉันเห็น เป็นเรื่องจำเป็น
ในเมื่อที่ดินไม่พอ
ธรรมชาติผู้เลือกสรรต่อ กฎดาร์วินก้อ
อธิบายไว้ให้เข้าใจ
ยานี
จิต: กายาเธอช่างคิด สิ่งที่ผิดได้ไฉน
ชีวิตมนุษย์ไซร้ ใช่จักเกิดกันง่ายดาย
สงครามความศึกโศก ความวิโยคโชคสลาย
มนุษย์ฆ่ากันตาย จะดีได้อย่างไรกัน
กาย: เธอเห็นแล้วใช่ไหม ชีวิตใครก็สำคัญ
เรื่องซ่อมสังขารนั้น เธอก็ควรสนับสนุน
เราช่วยมนุษย์โลก ไม่รอโชคมาเจือจุน
ผู้คนที่ขาดทุน เพราะโรคพันธุกรรมมา
อีกโรคภัยไข้เจ็บ เราจักเก็บมารักษา
ให้พ้นเวทนา ตัวข้าว่าน่ายินดี
จิต: เพราะบุญกรรมกำหนด ให้ต้องชดใช้กรรมที่
ได้ก่อไว้นานปี เมื่ออดีตชาติมา
เร่งนำทำกุศล ส่งบุญผลดลชาติหน้า
บุญกรรมจักนำพา ไปในที่ที่เจริญ
ฉบัง
กาย: ข้าพเจ้าไม่แยแลเมิน ที่ท่านเทิดเทอญ
ในเรื่องเวรกรรมนำพา
แม้เรามีกฎอยู่ว่า Action นั่นหนา
เท่ากับ Reaction นั่นแรง
เรานั้นมีสิทธิ์เปลี่ยนแปลง ทันทีที่แสดง
เพราะเรากำหนดตัวตน
ชาติหน้านั้นไร้เหตุผล คนเราหนึ่งคน
เป็นเพียงแค่ก้อนโปรตีน
จิต: ไร้ซึ่งความคิด! ผิดศีล! เวรกรรมจักกิน!
นรกจักจกหัวกบาล!
โบราณท่านได้คิดอ่าน โยงใยผสาน
เป็นธรรมค้ำจุนชั่วดี
ธำรงสังคมเรานี้ ยั่งยืนสุขขี
มนุษย์ไม่เบียดเบียนกัน
ร่ายสุภาพ
(เมย์, นิสิตา; ช่วยแต่ง)
กาย : นั่นน่ะหรือแยบคาย กฎหมายสิดีกว่า เป็นอัตตาตัวตน
ชั่วให้ทนท่วมทุกข์ สิ้นสุขสิงตะราง เจ็บร่างจนตระหนัก เลวนักจักประหาร
คงนานกว่านรก จะจ้วงจกสั่งสอน บันทอนชีวิตา ข้าสิจะจัดการ
ผลาญคนชั่วต่ำช้า ด้วยสองมือแห่งข้า จวบสิ้นสามาณย์ นาพ่อ
จิต: ยาวนานสักเท่าใด กว่าจะได้ลงโทษ คนชั่วโฉดหยาบช้า
สามาณย์จนหมดสิ้น พังพินธ์ม้วยมลาย กฎหมายคือปลายเหตุ ผิดเจตจิตจำนง
ศีลสิยงคู่หล้า รักษาใจมนุษย์ ให้พิสุทธิ์ทั้งมวล ชวนกายใช้ปัญญา
พิจารณาธรรม ว่าเลิศล้ำเลิศล้น ข่มมนะชั่วพ้น จักใช้ตัวศีล นั่นแล
โคลงสุภาพ
กาย: ได้ยินฝ่ายจิตนั้น บรรยาย นานา
ก็ยิ่งแสดงเห็นได้ แน่แท้
ว่าไร้ซึ่งแก่นให้ จับยึด ถือนา
มีแต่ลอยลมแล้ ผ่านพ้นพึงสลาย
กฎหมายล้วนก่อด้วย แก่นสาร
ใครผิดติดโทษทัน หยั่งได้
เฉกเช่นกฎทุกอัน ทุกสิ่ง
ที่ฝ่ายเราแจงไว้ แม่นแล้วทดลอง
หนึ่งมองคุณภาพพึง พิเคราะห์ ออกมา
สองจับปริมาณเจาะ จึ่งรู้
ว่าถูกต้องแม่นเหมาะ คณิตศาสตร์ จริงแฮ
สิ่งผิดคิดข้าสู้ แต่ใช้เหตุผล
ยลธรรมคำเลิศล้ำ จิตตา นั่นนา
เปรียบนิรนัยอุปมา แค่นั้น
แล้วไตร่ตรองมองว่า จักผิด หรือถูก
ก้อจบขบคิดสั้น ถูกต้องหรือเธอ
สุรางคนางค์
ธรรมชาติที่เจอ
เรานั้นเลิศเลอ ค้นพบยิ่งใหญ่
คลื่นน้ำ เสียง แสง อีกแรงทั้งหลาย
อะตอมมากมาย กลายเป็นโลกา
อุณหพลศาสตร์
อธิบายไม่พลาด ไม่คลาดไม่คลา
กลศาสตร์เคลื่อนที่ ทฤษฎีไฟฟ้า
ศาสตร์แห่งดารา ค้นคว้ากันไป
กฏบอยล์-กฎชาร์ล
เคมีของเรา ได้นำมาใช้
สัดส่วนคงที่ ตริเตรทสบาย
ตารางธาตุใช้ อธิบายสมบัติ
ชีววิทยา
ศึกษากันมา ทั้งพืชและสัตว์
ระบบนิเวศน์ เป็นเหตุแน่ชัด
อนุกรมวิธานจัด วิวัฒนาการ
ภาษาคณิตศาสตร์
ถูกต้องแน่ชัด เป็นบรรทัดฐาน
เทคโนโลยี มีมากมหาศาล
Globalization เจริญกันเรื่อยมา
โคลงสุภาพ
(เมย์, นิสิตา; ช่วยแต่ง)
จิต: กฎนั่นนานอกเนื้อ นะคุณ
ฤๅจะค้ำเจือจุน โลกได้
ศีลธรรมที่การุน นั่นหรอก พ่อเฮย
จึ่งจักช่วยโลกไว้ ว่างเว้นทรมา
ภายในคือจุดเริ่ม พัฒนา
ในประเสริฐจึ่งนำพา นอกได้
ในแย่จักแหลกมาถึงนอก แน่เฮย
กฎนี่แหละจริงไซร้ แซ่ซ้องภพไตร
ใยท่านจึงจักต้อง วุ่นวาย
ปริมาณน่ะเปล่าดาย ค่าไร้
คุณค่าจักหยั่งได้ ด้วยปัญ- ญาเฮย
เฉกเช่นธรรมพร่ำไว้ เนิ่นแล้วนานนม
สุรางคนางค์
เรื่องโลกกลมกลม
ขัดขืนขื่นขม สับสนวุ่นวาย
ทางอริยสัจ แจ้งจัดชัดใส
มรรคแปดคือไฟ เผาไหม้นิวรณ์
โอวาทปาฏิโมกข์
จิตใสไม่โศก ไม่โยกไม่คลอน
ทำดีละชั่ว เตรียมตัวไว้ก่อน
สังขารจากจร จำจากพรากไป
ปฏิจจสมุปบาท
โชติแช่มแจ่มชัด วัฏจักรเกิดตาย
เวียนวนไม่หยุด ไม่สุดไม่หาย
จนกว่าจักได้ ไปสู่นิพพาน
โลกล้วนมายา
หากท่านศึกษา ช่างน่าสงสาร
มันเป็นอจินไตย พูดไปเท่านั้น
ไม่จบครบครัน คืนวันเปล่าดาย
หาทางพ้นทุกข์
วิมุตติสุข บ่วงมัดรัดหาย
รู้แจ้งเจนจบ พบทางสบาย
ไม่ต้องวุ่นวาย ลองคิดให้ดี
กลอนสุภาพ
พิธีกร: เวลาล่วงเลยมาถึงตอนนี้ ยังไม่มีฝ่ายใดจักยอมให้
จะโต้กันวันเดือนเคลื่อนผ่านไป ก็เชื่อว่าคงไม่จบสักที
อันความคิดทั้งสองฝ่ายกายและจิต ไม่มีผิดไม่มีถูกอย่างเต็มที่
ให้ท่านคิดพิจารณาทั้งชั่วดี และเลือกข้อที่เข้าทีมาใช้งาน
พวกเราเด็กยุคใหม่วัยสรรค์สร้าง เป็นตัวอย่างสร้างคนสร้างคุณค่า
แม้เชียวชาญวิชาการทุกสาขา แต่อย่าลืมคุณค่าของจิตใจ
วิทยาพัฒนาโลกมนุษย์ ดั่งไฟจุดส่องสว่างทางสุกใส
มีเหตุผลไม่หลงไม่งมงาย ให้เข้าใจสรรพสิ่งอิงข้อมูล
แต่สังคมจะธำรงคงอยู่ได้ ไม่สูญหายม้วยมลายตายดับสูญ
หากอยู่ที่ใจมนุษย์สุดเกื้อกูล และเทิดทูนคุณค่าราคาคน
