ป.ปลา (Miss) @ Surin TH (กระทู้เลียนแบบ)

[ป.ปลา]

เคยบอกไว้ว่าเมื่อต้นเดือน พ.ค. ไป หัวหิน
งาน Summer Fest @ HuaHin มา
ตอนนี้คุณเพื่อนๆ ได้ส่งรูปมาให้แล้ว ก็เลยเอามอวดกันเสียหน่อย
ขอบอกเลยว่ารูปทั้งหมด ป.ปลา ไม่ได้ถ่ายเลยซักกะรูป
 

อ้อ  เพื่อนในรูปนั้น ไม่ใช่ชาวซีมะโด่งนะจ้ะ
อย่าเพิ่งงงกันว่าหน้าตาไม่คุ้น มีป.ปลา อยู่คนเดียวนั่นแหล่ะ ที่เป็น RCU


เอ้ามาดูกันดีกว่าว่าจะมันส์ กันขนาดไหน


บรรยากาศในงานก่อนเลยละกัน





เด็กไว้รุ่นเยอะแยะ

[ป.ปลา]

แดดร้อนมากมาย





แต่เราก็ยังสนุกกันอยู่





กินอะไรกันไปพลางๆ





หรือแย่งเพื่อนกินหว่า

 

[ป.ปลา]

ถ่ายรูปหมู่ รอแดดร่ม





ก็ยังยิ้มกันได้





นั่งเต้นคนเดียวก็ได้แฮะ





สวยใสกันทั้งน้านนนนนนน

[ป.ปลา]

แดดเริ่มร่มแล้ว มาเต้นกันเถอะ





พอเหนื่อยก็ต้องหยุดพัก เติมพลังงานให้กับร่างกาย





เย้ไม่มีแดดแร้วววววว





ลุกเต้นกันเถอะเพื่อนๆ





สนุกกันใหญ่ (ลืมแก่กันไปเรยยยย)

[ป.ปลา]

ทีโบนมาแล้ว เอ้า ฮิก ฮิก ฮิก......





ถ่ายกับหม่อมจุ้ย กลัวเป็นข่าวจริงๆ





ยังไม่เหนื่อย.....





สู้ตายค่า





รูปสุดท้ายเหนื่อยแระ พักดีกว่า





(ป.ล. จริงๆ แล้วเรานั่งใกล้ๆ กับโกลด์ด้วยล่ะ เพื่อนเราถ่ายรูปบรรยากาศมาก็ติดรูปโกลด์มาด้วย
สนุกจริงๆ งานนี้ แต่ตอนกลับนี่สิ เหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกก)

[เอ๋อ]

ดูท่าทางจะห่างเวทีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

แต่ก็ยังมันส์กันอยู่เนาะ

แล้วไหนล่ะ รูปน้ำขึ้น (ให้รีบตัก) น่ะ 

[ป.ปลา]

ตอนน้ำขึ้นไม่มีใครกล้าเอากล้องออกมาถ่าย

เพราะเล่นสาดน้ำกันอย่างกะสงกรานต์





(ป.ล. โปรดติดตามรูปเซ็ตต่อไป เป็นการเดินทางสู่ป่าทุ่งใหญ่ฯ อันหฤโหด แต่สุดประทับใจ)

[ป.ปลา]

ในที่สุดก็มีเวลา (แสนน้อยนิด)
ได้มาปั่นกระทู้ (ที่ช่วงนี้เหงาหงอยจริงๆ ไม่ใช่แค่กระทู้เรา แต่กระทู้รุ่น 2543 ก็เหงา)

อย่างที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ว่า ช่วงต้นเดือน มิ.ย. ที่ผ่านมา
ป.ปลา ได้มีโอกาสเดินทางเข้าป่า ในพื้นที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวร ด้านตะวันออก

และการเดินทาง (ถึงจะไม่เหนื่อย) แต่ก็ทรหดสุดๆ เท่าที่เคยเจอ

เริ่มเลยละกัน


เช้าวันเสาร์ที่ 5 มิ.ย. 52

ทีมงานมูลนิธิฯ และสื่อมวลชนที่ได้รับเชิญ
พร้อมเดินทางจากกรุงเทพฯ สู่ อ.อุ้มผาง จ.ตาก
เพื่อเข้าไปชมการทำงานด้านอนุรักษ์ ร่วมกับชุมชนในป่าเขตรักษาพันธุ์ฯ
โดยเจ้าหน้าที่เขตฯ

เราเดินทางด้วยรถ 2 คัน คันแรกเป็นรถกระบะแค็บ 4WD (พวกเราเรียกมันว่า "วีโก้" ตามรุ่นของมัน)
อีกคันเป็นรถกระบะ 4 ประตู (เราเรียกมันว่า เจ้า "D4D") 
ส่วนพี่ๆ สื่อฯ จากมติชน ได้เดินทางล่วงหน้าไปก่อนพวกเราแล้ว
และรอสมทบที่ตัวเมือง อ.อุ้มผาง จ.ตาก

วันแรกนี้มีแต่การเดินทาง นั่งรถตลอดทาง
ป.ปลา นั่งเจ้า D4D มากับพี่ๆ อีก 3 คน (ขอไม่บอกแล้วกันว่าเป็นใครมั่ง เพราะไม่ได้ขออนุญาตเจ้าตัว)

กว่าจะถึงอุ้มผาง ก็ประมาณ 4-5 โมงเย็น เพราะโค้งพันกว่าโค้ง จากแม่สอด - อุ้มผาง ทำให้ทำความเร็วได้ไม่มาก

และจากอุ้มผาง สู่ สำนักงานเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวร (ตะวันออก) ฟ้าก็มืดพอดี



พอไปถึง หัวหน้าเขตฯ ก็เข้ามาให้ความรู้กับพวกเรา
พูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็น

หัวหน้าเล่าให้ฟังว่า "ที่สำนักงาน มีสัตว์ป่าผ่านให้เห็นอยู่เป็นประจำ
ช้างป่ามักจะออกมากินลูกมะม่วงเวลากลางคืน
กระทิงมาเล็บหญ้ารอบๆ สำนักงาน
เก้ง กวาง นี่เห็นทุกเช้า"

นั่งฟังไป ก็ตื่นเต้นไป อยากจะเห็นสัตว์ป่าเป็นๆ สักตัว

[ป.ปลา]

วันที่ 6 มิ.ย.

 
555 ได้ที่สุดก็ได้เจอสัตว์ป่าตัวเป็นๆ (แต่ไม่มีรูป เพราะคุณพี่ช่างภาพยังไม่ตื่น)

ตอนเช้าตรู่ เก้งตัวหนึ่ง เดินด้อมๆ มองๆ อยู่ที่ลานหญ้าใกล้โรงอาหาร
ทีแรกเราเองก็ตื่นเต้น ที่ได้เจอเก้งในระยะใกล้ๆ ยังตื่นเต้นได้ไม่เท่าไหร่
หัวหน้าฯ ก็เล่าให้ฟังว่า เก้งตัวนี้ เป็นตัวเมีย ชาวบ้านซื้อมาจากฝั่งพม่า เพื่อเอามาเลี้ยง
แต่มันไม่เชื่อง เลี้ยงไม่ไหว เลยเอามาปล่อยที่เขตฯ

หัวหน้าก็รับมา แต่ก็ไม่ได้ขังไว้ ปล่อยให้มันเดินเล็มหญ้า กินผลไม้ในสำนักงานตามใจมัน
แล้วตั้งชื่อว่า "เมย" (ชื่อของแม่น้ำชายแดนไทย - พม่า)
วันดีคืนดี ก็มีเก้งหนุ่มตัวใหญ่จากในป่าเข้ามาเกี้ยว "น้องเมย" เลยเป็นสาวใจแตก หนีตามผู้ชายเข้าป่าไป

หายไปซักพัก she ก็กลับมาพร้อมลูกตัวน้อยๆ 1 ตัว
มาหากิน เล็มหญ้า อยู่ที่สำนักงานต่อ

หัวหน้าบอกว่ามันอยู่อย่างนี้ จนตอนนี้มีลูก 5 ตัวแล้ว (เก้งตกลูกครั้งละ 1 ตัว)
เมยเป็นขวัญใจของเจ้าหน้าที่ เพราะมันเชื่องมาก
คงเป็นเพราะในสำนักงานฯ ไม่มีใครทำร้ายมัน ไม่มีการกักขัง
แถมมีข้าว มีน้ำ มีผลไม้ (ของชอบน้องเมยคือลิ้นจี่)

เช้าวันนี้เลยได้ป้อน ลิ้นจี่ ให้น้องเมย ไป 3-4 ลูก
(ต้องปอกให้ she ด้วยนะ ไม่ปอกให้ก็ไม่กินอีกตะหาก 555)

วันนี้เราต้องเดินทางจากสำนักงานเขตรักษาพันธุ์ฯ เข้าไปในพื้นที่ชุมชน
โดยจะต้องไปที่หมู่บ้านเก่าทีชอแม และค้างคืนที่นั่น 1 คืน
ก่อนจะเดินทางเข้าสู่พื้นที่ชุมชนที่จะเข้าไปดูงานในวันต่อไป

สรุป 2 วันที่ผ่านมา ก็ยังไม่มีอะไรให้เราตื่นเต้นเท่าไหร่
ฝนตกปรอยๆ บ้าง แต่หลังจากนี้ ความหฤโหดกำลังรอเราอยู่
 

(ขอจบแค่ 2 วันก่อน พรุ่งนี้มาลงต่อสำหรับวันหฤโหด กับภาพถ่ายมันๆ)

[เอ๋อ]

โอ๊ะ น่าอิจฉามากกกกกกกกกกกกกกกกก

[ป.ปลา]

มาเล่าต่อ คืนวันที่ 6 มิ.ย. 52

เรามาถึงที่หน่วยทีชอแมก็เย็นเข้าแล้ว
พวกเราผูกเปลนอนกันบนบ้านพัก เพราะพื้นบ้านเป็นไม้ไผ่ มีมดเดินไต่ไปมาเต็มไปหมด
เลยตกลงใจกันว่าผูกเปลนอนกันดีกว่า


อากาศที่นี่เย็นสบายเพราะฝนตกบ้าง หยุดบ้าง
ตอนดึกได้ยินเสียงฝน เสียงกบ แมลงเต็มไปหมด

ตื่นเช้าวันที่ 7 มิ.ย. เราต้องออกเดินทางแล้ว
เป้าหมายคือ หมู่บ้านแม่จันทะ (พี่ๆ เก่า คนสมัยเดือนตุลา น่าจะคุ้นชื่อนี้กันดี)
ซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในป่า ในพื้นที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่ฯ ตะวันออก

กว่าจะไปถึงบ้านแม่จันทะ จะต้องผ่านบ้านยูไนท์ กรูโบ ซะก่อน และต้องข้ามน้ำด้วย
แต่ปัญหาหลักของการเดินทางคือ ถนนในเขตฯ เป็นถนนดิน และแคบ
พอฝนตกดินจะแฉะ นุ่ม ทำให้เดินทางลำบาก
ปกติเจ้าหน้าที่จะไม่เดินทางหน้าฝนอย่างนี้ แต่นี้มันเป็นงานเลยต้องไปกัน

ก่อนออกเดินทางพี่ๆ เจ้าหน้าที่มูลนิธิฯ เจ้าหน้าที่เขตฯ ช่วยกันผูกโซ่ที่ล้อของรถทั้งสองคัน
โซ่ที่ผูกไว้จะช่วยให้ล้อเกาะโคลนได้ดีขึ้น เพราะว่ารถของเราถึงจะเป็น 4WD แต่ล้อเล็ก
ไม่พอที่จะเกาะถนนโคลนได้ เลยต้องใส่โซ่เพิ่มการยึดเกาะ



 

[ป.ปลา]

ออกมาจากทีชอแม พ้นบ้านยูไนท์ได้ไม่เท่าไหร่ สภาพถนนก็เริ่มเป็นอย่างที่เห็น

คันนี้คือเจ้าวีโก้ สลิงที่ผูกอยู่ด้านหน้านี่ใช้แรงคนฉุดนะ 





ส่วนนี่ D4D ป.ปลานั่งคันนี้หลังคนขับพอดี ที่ดึงๆ กันอยู่นี่ก็แรงคนฉุด

[ป.ปลา]

ตอบเอ๋อ   ถ้าได้ไปอาจจะบอกว่าไม่เอาอีกแล้วก็ได้นา เหอ เหอ


เดินทางมาได้สักพักเราก็มาเจอกับรถของเจ้าหน้าที่เขตฯ
จอดเสียอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อคืนวาน เราก็เลยต้องช่วยกันดู ช่วยกันซ่อม
กว่าจะพากันเดินทางต่อไปได้ 

จำได้ว่าระหว่างรอฝนก็หยุดๆ ตกๆ อยู่อย่างนี้
เราเลยลงจากรถ ออกมารองน้ำฝนกิน
ดื่มน้ำฝนในป่าสะอาดๆ นี่มันสดชื่นจริงๆ นะ





จุดนี้เป็นจุดที่เรากลัวมากที่สุด เพราะทางแคบมาก
จากรูปทางขวามือจะเป็นภูเขา ส่วนทางซ้ายก็เป็นลำห้วย
แล้วน้ำก็ไหลทะลักลงมาจากเขาลงห้วย
แล้วตรงมุมล่างซ้ายนั่น คือจุดที่ลื่นที่สุด พี่เจ้าหน้าที่ก็บอกให้ระวัง
เจ้า D4D นี่สภาพแย่แล้ว เจ้าหน้าที่เลยต้องลงมาช่วยกันผลักรถ
เพื่อกันไม่ให้รถตกลำห้วย  แต่ถ้าเกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมา
ก็ตกกันทั้งคนทั้งรถ เรานั่งอยู่ข้างในลุ้นก็ลุ้น อีกใจนึงก็คิดว่ามันส์จริงๆ

[ป.ปลา]

ระหว่างทางเราบังเอิญได้เจอกับทีมเจ้าหน้าที่อีกชุด กำลังเดินทางกลับจากการลาดตระเวน
ซึ่งมีเจ้าหน้าที่ของเขตรักษาพันธุ์ฯ กับ ชาวบ้าน
เดินลาดตระเวนร่วมกัน เป็นการทำงานอย่างมีส่วนร่วมของชุมชน กับ หน่วยราชการ
การลาดตระเวนแต่ละครั้งใช้เวลา 10 วัน ขอบอกว่าเป้ที่พี่ๆ เค้าสะพายอยู่นี่ยกแทบไม่ขึ้น
หนักมากๆ





เจ้าหน้าที่และชาวบ้าน ร่วมกันทำงานอย่างแข็งขัน
เงินเดือนน้อย แต่ใจเต็มร้อย สู้ๆ นะค้าทุกคน

[ป.ปลา]

และแล้วก็มาถึงสายน้ำสำคัญที่เราจะต้องข้ามผ่าน ไปหมู่บ้านกรูโบ
ปกติหน้าแล้ง รถยนต์จะสามารถขับข้ามได้ แต่เนื่องจากฝนตกมาตลอด 2 วัน
ระดับขึ้นเร็วมาก น้ำก็ไหลเชี่ยว

จำต้องจอดรถไว้ที่ฝั่งนี้ แล้วนั่งแพ ข้ามไปที่ฝั่งบ้านกรูโบ

พอบอกว่าเป็นแพ บางคนคงนึกถึงแพใหญ่ๆ นั่งได้หลายๆ คนกัน
หรือแพไม้ไผ่กว้างๆ แต่ที่นี่ไม่ใช่

แพที่นี้ใช้ไม่ไผ่ 5-7 ลำมาต่อกันเป็นแพลำแคบๆ
นั่งโดยสารกันได้ไม่เกิน 5 คน (แค่ 4 คนก็จะแย่แล้วล่ะ)






ชอบรูปนี้ พี่ที่มูลนิธิฯ กำลังนั่งข้ามมาอีกฟาก

[ป.ปลา]

ขอปิดท้ายวันนี้ด้วยภาพนี้

พอเราข้ามฟากมาได้ ก็ต้องนั่งรถอีกคันเพื่อที่จะเข้าหมู่บ้าน "แม่จันทะ"
แต่ลองนึกดู ตอนขามาเรามากันด้วยรถ 3 คัน (รวมรถของเจ้าหน้าที่)
แต่พอข้ามฟาก ต้องอัดให้อยู่ในรถคันนี้ให้ได้ (รวมแล้วกว่า 20 ชีวิต)

ไม่ต้องทาย ป.ปลา นั่งกระบะ (เพราะด้านหน้าพี่ผู้หญิงที่เป็นสื่อฯ กับพี่อีกคนนั่งแล้ว)
ป.ปลาเกาะอยู่ตรงขอบกระบะด้านหน้าทางขวา
เส้นทางที่แสนหฤโหด บางครั้งกระโดดจนตัวลอย เพราะทางขรุขระ
(แถมคุณพี่คนขับคันนี้แกขับแบบไม่มียั้งซะด้วย เล่นเอาตัวน่วมเลย T T)
บางครั้งก็ต้องก้มหลบกิ่งไม้แหลมๆ กิ่งหนาม กิ่งไผ่
(ดีนะที่ตอนเด็กๆ นั่งรถแบบนี้มาจนมีวิชาติดตัว เอาตัวรอดได้ไม่เดือดร้อนคนอื่น)

มีหลายคนโดนไผ่ดีดตา ตาแดง แสบตากันบ้าง ส่วนเราถูกแค่กิ่งไม้ครูดแขนเป็นลายพร้อยไปหมด

ระหว่างทางฝนก็ตกตลอด หนาวก็หนาว เบียดกันก็เบียด มือต้องหาที่จับที่เกาะจนชาไปหมด
 
รูปนี้เป็นจังหวะที่ต้องขับรถขึ้นเนินชัน และยาว
รถขึ้นไม่ไหว พวกเราก็ต้องลงมารอข้างล่าง
แล้วเอาสายสลิงผูกกับต้นไม้ข้างบน ใช้รอกไฟฟ้าฉุดเอา

รถของที่นี่อายุไม่ต่ำกว่า 10 ปี สภาพมันแย่มากๆ
แต่พวกเขาก็ต้องใช้กัน เพราะไม่มีอะไรให้ใช้ (น่าเห็นใจ)

เจ้าหน้าที่ในพื้นที่ทำงานกันลำบากแค่ไหน ก็ดูกันเอาเองนะคะ
 




(ป.ล. พรุ่งนี้จะมาเขียนเล่าความมันส์กันต่อนะคะ)

 

[veekung]

น่าอิจฉานะ ป.ปลา ไม่ใช่ว่ทุกคนจะมีโอกาสแบบนี้ มันเป็นความฝันอย่างหนึ่งของเราเลยล่ะ แต่ถ้าไปเจอเข้าจริง ๆ ยังไม่รู้ว่าจะชอบหรือเปล่า T_T แต่ก็อยากซักครั้งในชีวิตเหมือนกัน แต่ตอนนี้ต้องมาปล้ำกับไอ้ไข้หวัด 2009 ไปก่อนล่ะนะ

[เอ๋อ]

สุดยอดอ่ะปอปลา

ถึงจะเหนื่อย
แต่เราว่าถ้ามันคือสิ่งที่เราฝันไว้...มันก็อาจจะกลายเป็นความสุขก็ได้นะ


ว่าแต่...เรานี่กำลังถอยห่างจากฝันของตัวเองอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้

[ป.ปลา]

เข้ามาบอกว่าช่วงนี้งานยุ่งมากมาย
ไม่รู้ว่าจะได้มาลงรูปต่ออีกเมื่อไหร่
เพราะวันจันทร์นี้ จะต้องเดินป่าทุ่งใหญ่ ฝั่งตะวันตก

เดินเท้าอย่างเดียวด้วย T_T



ตอบวี
เรื่องแบบนี้ไม่ลองไม่รู้
ถ้าอยากรู้ก็ต้องลอง
แต่แนะนำแบบเบาๆ ก่อน
ดูว่าเราไปได้หรือเปล่า ไหว ไม่ไหว ก็ค่อยมาคิดกัน
บางคนใจสู้ แต่ร่างกายไม่ให้
บางคนบึกบึน แต่ใจไปก่อนตัวก็มี
(เราเองบางทริปเคยคิดท้อระหว่างเดินก็มีนะ
แบบอารมณ์อยากทรุดลงนั่งร้องไห้เลยล่ะ)

สำหรับเราที่ชอบอะไรแบบนี้ คงเพราะตั้งแต่ตอนเรียน
เวลาเดินทางเหนื่อยๆ หนักๆ แล้วไปถึงที่หมาย
มันทำให้รู้สึกว่า "ถึงแล้ว" "เราทำได้แล้ว"
มันเป็นการพิสูจน์ตัวเอง พิสูจน์ใจตัวเองอีกแบบหนึ่ง

บางที่เดินมาเหนื่อยๆ แล้วเจอวิวสวยๆ นี่หายเหนื่อยไปเลยนะ
แต่ก็ไม่ทุกครั้งหรอก เพราะบางครั้งเดินไปจนถึงจุดหมาย
ก็ไม่มีอะไรน่าดู น่ามอง แต่ผู้คน ความคิด น้ำใจ ของคนที่เราร่วมทางด้วย
ก็ทำให้การเดินทางมันมีคุณค่าของมันได้

ถ้าว่างตรงกัน จัดทริปเล็กๆ สักทริปน่าจะดีนะ


ตอบเอ๋อ

ถ้าตั้งคำถามอย่างเดียวคงหาคำตอบไม่ได้
แต่นี่แกได้ลอง "กลับบ้าน" ดูแล้ว
คงได้คำตอบมาบ้างแหล่ะ

ยังไงก็สู้ๆ นะแก

ส่วนชั้น ก็ต้องเดินตามความฝันต่อไป ไขว่คว้ามันต่อไปอยู่ดี
เพราะชั้นฝันว่าอยากรวย อยากสวย ฯลฯ 555 

[ป.ปลา]

มาต่อกันดีกว่า เดี๋ยวไม่จบ
มีทริป จะเอารูปมาลงอีกเพียบเลย อิอิ


ต่อจากนั่งรถแบบสมบุกสมบัน
เราก็ถึงหมู่บ้านแม่จันทะเป็นที่เรียบร้อย
กิจกรรมไม่มีอะไรมาก ส่วนใหญ่เป็นการพูดคุยกับชาวบ้าน
ชี้แจง และแลกเปลี่ยนความคิดเห็น

ภาพนี้คนตรงกลางเป็นเจ้าหน้าที่เขตฯ กำลังพูดคุยกับชาวบ้าน





เด็กๆ ชาวกะเหรี่ยง หน้าตาน่ารัก

[ป.ปลา]

ออกจากหมู่บ้าน เราก็ต้องนั่งแพกลับ

ดูจากภาพ เราเคยบอกว่านั่งได้ 3-4 คน
แต่นี่เป็นลำที่เรานั่งกับ ผู้ร่วมชะตาเป็น 5 คน
แพปริ่มน้ำ น่ากลัวมาก

ช่วงกลางลำน้ำมีคนเกร็งๆ จนแพเอียงหวิดล่มด้วยล่ะ
เรางี้ภาวนา.. อย่าล่ม อย่าล่ม อย่าล่ม

แพแบบนี้ เคยมีเจ้าหน้าที่มูลนิธิฯ นั่งมาแล้วแพแตกไปครั้งนึง
แกเกือบเอาชีวิตไม่รอด เราเองก็กลัวๆ เหมือนกัน

[ป.ปลา]

นี่ไง จังหวะที่มันเริ่มเอียงๆ

น่ากลัวมากมาย




ขากลับ มีสาวกะเหรี่ยงขอติดรถเข้าเมืองมาด้วย
เพราะสามีเค้าป่วยเป็นมาลาเรีย
ชอบรูปนี้เพราะไอ้ตัวเล็กนี่ตาแป๋วเชียว

[ป.ปลา]

ขึ้นมาจากแพ ไม่ทันไร พวกเราก็ต้องเจอกับอาการติดหล่มอีกครั้ง
คราวนี้ติดเป็นชั่วโมง เจ้า D4D ที่น่าสงสาร ติดอยู่ตรงเนินสูงๆ นี่
ไปไหนไม่ได้






อืม ถ้าขึ้นไม่ได้ก็ต้องลองผลักลง





ผลักลงก็ไม่ไปไหน งั้นลากขึ้นแล้วกัน

 

[ป.ปลา]

เลอะเทะกันน่าดู กว่าจะหลุดจากตรงนี้ได้

[ป.ปลา]

ตรงนี้ก็น่ากลัว
รถวิ่งอยู่ดีๆ ล้อดันลื่นเกือบเหวี่ยงท้ายตกลำห้วยด้านขวา
ดีที่มีต้นไม้ช่วยยันเอาไว้ ทุกคนเลยต้องลงมาช่วยกันดึงรั้งไว้
ไม่ให้รถไหลตกลงไป แต่ก็แลกกับการเบียดเจ้าต้นไม้ต้นด้านขวามือนี่แหล่ะ





เสียแค่ไฟท้าย ถือว่ายังโชคดี