๏】๏】๏】รูปเล่าเรื่อง【๏【๏【๏ *เรื่องเล่าจาก-หมูพจน์*

ฉันเกลียดยายชมาวดี……….

มันอาจเป็นรายการ”เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด”ก็ได้ ที่ฉันจะมาสารภาพประกาศความจริงลึกสุดใจของฉัน ที่มีต่อยายชมาวดี นาถนิติธาดา รัฐศาสตร์บัณฑิตความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ มหาบัณฑิตจากบอสตันยูนิเวอร์ซิตี้ ชาวหอรุ่น2524 หรือยายแจง อดีตหัวซีเนียร์หญิงของพวกเรานี่แหละ…..

ยายแจงที่มีกระทู้เป็นของตัวเองว่า-ชมาวดีชวนชม ที่อุดมไปด้วยดอกไม้สวย นานาพันธุ์ที่ขยันประชันดวลดอกไม้กันกับคุณอุดมศักดิ์ โสมศิริพัฒน์ หนุ่ม’ถาปัด นั่นแหละ-มิใช่คนอื่นคนไหน…..แถมยังเป็นคนที่ฉันตะลอนเที่ยวกันไปไกลทั้งในและนอกประเทศราวกับว่าฉันกับยายแจงรักกันซะแทบตาย แต่ที่จริงๆแล้วไม่ใช่ เพราะฉัน—เกลียดยายชมาวดี!!!

ฉันเจอยายแว่นหนาคนนี้ครั้งแรกที่ไหน ฉันจำไม่ได้เพราะเปิดเทอมใหม่ๆ ฉันต้องคอยสอดสายตามองหาเพื่อนหอชายตลอด(จนชินๆมาถึงทุกวันนี้ อิอิ)พยายามจำชื่อ คณะ จังหวัด ให้ได้มากที่สุด เพื่อความปลอดภัยของชีวิต ถ้าต้องมานั่งติดกันตอนโดนว้าก-จะได้ตอบพี่ๆถูกว่าใครเป็นใคร ถ้าคณะเดียวกันจังหวัดเดียวกันจะได้หนีห่างไม่ให้อยู่ซ้าย ขวา หน้า หลัง ก็ฉันไม่ได้ไปนั่งเรียงกับพวกหอหญิงนี่นา จะได้ตั้งหน้าตั้งตาจำ-ยายพวกเด็กหอหญิง

แต่ที่หล่อนทำให้ฉันขัดเคืองใจหมั่นไส้สุดๆ (ทั้งที่นิสัยไม่ดีแบบนี้ไม่ควรมี--แบบเปิดเผย) ราวกับเป็นการเปิดตัวของการพบกันครั้งแรก ก็คือตอนไปแคมป์น้องใหม่สระบุรีตอนปีหนึ่ง ที่พวกรุ่นฉันต้องมีวิบากกรรมต้องไปขุดดินก่อนถึงจะได้กินข้าวราวกับไปออกค่ายมิใช่ไปแคมป์หอ วันนั้นราหูคงอยากงาบหัวฉันเพราะแทนที่ฉันจะได้ยืนต่อแถวขนดินต่อจากหนุ่มๆหล่อล่ำประมาณคุณหมอชาติชาย หรือไม่ก็หนุ่ม P.E.หน้าใสอย่างคุณหมู-สมทรง หรืออาตี๋หัวชี้อย่างนังJACKY ฉันกลับได้ยืนเคียงคู่กับยายแจง ที่ตอนแรกก็ดูเหมือนไม่มีพิษภัยไร้มลภาวะ แต่อีคนถัดไปนั้นมันคือเจ้าทู นิติ 24 ที่ผีช่างเจาะปากมันมาเพื่อพูดโดยเฉพาะ แล้วนังสองคนนี้ก็ทอล์คอะเบ๊าท์เม้าซิ่งกันนันสต๊อปแบบโลกนี้มีเราสองคนตลอดเวลาที่ขนดิน ไม่รู้ว่าไปหาหัวข้อจากที่ไหนมาคุย ประดุจดั่งแฝดคนละฝาที่พลัดพรากแล้วมาพบกันโดยบังเอิญ โดยไม่เห็นเงาหัวฉันที่ยืนโด่อยู่ข้างๆแม้แต่น้อย!!!

คิดดูแล้วกันว่าจอมเม้าท์แตกอย่างฉันต้องโดนลูบคม อมน้ำลายจนบูดไม่ได้พูดอะไรซักคำ กระทั่งจะหันมาพยักเพยิดให้ฉันเออออห่อหมกด้วยก็ไม่มี หยามกันมาก หยามเแบบนี้โกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติ ฉันเลยต้องเขียนบทให้ตัวเอง เป็นน้องใสๆใส่ใจในงานขุดดิน อมยิ้มพริ้มเพราดั่งชื่นชอบงานแบกหามนี้เป็นนักหนา…โอ …ในใจแทบบ้า ข้าวก็หิว แถมหนวกหู ที่สำคัญไม่มีใครชวนคุยจนน้ำลายบูดซึ่งเป็นสาเหตุพอเพียงที่สุดแล้วที่ฉันจะเกลียด-ยายชมาวดี……

จนงานแคมป์หอเลิกกลับมายังกรุงเทพ ฉันนึกว่าชีวิตของฉันคงจะสงบสุขซะที แต่วันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังเดินไปโรงอาหาร นึกเมนูเด็ดว่าจะกินมาม่าผัดของโปรด พลันก็เห็นยายแว่นหนายืนจ้องหน้าตรงทางเดินเข้าโรงอาหาร
“จิ้งจก เธอมาพอดีเลย กำลังหาตัวอยู่” เธอเอื้อนเอ่ยมธุรสวาจา ประดุจดังเพื่อนรักใคร่สนิทสนมกลมเกลียว
“หาฉัน หาทำไม?” ประโยควันนั้นอาจไม่เรียบเรียงได้ดังนี้ แต่ความหมายก็คือๆ กัน…
“จะชวนเล่นละครปีหนึ่งวันรับน้อง เธอเล่นได้แน่ๆ บทก็เหมาะกับเธอมาก….”
อร๊ายยย อะไรจ๊ะ แทนที่จะติดต่อผ่านโมเดลลิ่งหรือผู้จัดการส่วนตัวที่ฉันสังกัด นี่เล่นมาจู่โจมฉันตอนกำลังจะกินข้าว แล้วเธอก็คุยจ้อต่อไปประมาณ—ยายจุ๋มก็เล่น กระด้งก็เล่น ….แล้วบอกเสร็จสรรพว่าเธอจะนั่งตำแหน่งผู้กำกับ!!!!

แค่นั้นก็คงจะเพียงพอแล้วที่ฉันจะเอ่ยปากตอบรับว่า “ไม่” ยืนกระต่ายขาเดียวว่า”ไม่” โดยไม่อธิบายเหตุผลว่าเพราะฉันเกลียดเธอ ….ตอนนั้นวิญญาณยังบารมีไม่แกร่งกล้าที่จะทำท่าจองหองใส่ใครๆ อาจเพียงยิ้มอายๆแล้วบอกว่า “เล่นไม่ได้ เล่นไม่เป็น…หาคนอื่นเถอะนะครับ ขอโทษด้วย….” ตอบแบบคนดีๆไม่มีพิษไม่มีภัยเป็นจิ้งจกใสๆไม่มีผีสิง….แทนที่จะบอกคำเดียวแล้วสะบัดหน้าพรืดว่า….
“ฉันไม่เล่น..เพราะฉันเกลียดเธอ……”

ถ้าใครเคยสงสัยว่าทำไมตอนปีหนึ่งฉันไม่ได้ขึ้นเวทีหอ ตอนนี้ก็คงถึงบางอ้อกันแล้วล่ะซิ คนที่มาเสียบแทนฉันในบทกามเทพที่แผลงศรให้โรเมโอ-กระด้งกับ จูเลียต-จุ๋ม บนเวทีจึงกลายเป็น เจ้าแต๋น(ตอนนั้นอยู่วิศวะ) แทน (ศรเลยไม่ศักดิ์สิทธิ์-ถ้าเป็นฉัน กามเทพที่ยายแจงเลือกตัวจริง-ป่านนี้คงไม่เป็นอย่างทุกวัน อิอิ คือแทนที่จุ๋มจะบอกว่ายังโทรคุยกันอยู่ อาจจะบอกว่าไม่ต้องพูดชื่อมันนะ-ฉันเกลี๊ยดดดด…..)

แต่ราวกับว่าฉันกับยายแว่นหนาคนนี้จะหนีกันไม่พ้น วันรับขวัญที่มีการผูกข้อมือกัน ฉันดันได้ผูกข้อมือกับยายคนนี้ มัดกันเอาไว้ประหนึ่งสัญญาว่าเราจะไม่พรากจากกันนิรันดร….โฮ โฮ ทำเวรอาไรมาวะนี่….แล้วชีวิตนี้ก็ต้องเจอกันตาหลอด…ไม่ว่าจะที่ห้องค่าย วันแคมป์น้องใหม่ของรุ่น 25 เธอก็มาอยู่กลุ่ม AB กับฉัน จะจับจะแตะงานไหนๆ เธอก็มาปรากฏกายในชุดยูนิฟอร์ม—เสื้อม่อห้อม กับกางเกงยีนส์ (ซักหรือเปล่ายะหล่อน) ลุยไปด้วยกันทุกที เพราะมีผีกิจกรรมเข้าสิงด้วยกันทั้งคู่….ค่ายห้วยน้ำใส สระไม้แดงหล่อนก็ไป แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ฉันเกลียดเธอมากขึ้นทุกวัน…..

ลำพังคนจิตใจอ่อนโยนและแสนดีอย่างฉัน คงจะลืมเลือนและให้อภัยกับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนั้นไปแล้ว ถ้าตอนไปค่ายไม่มีรูปถ่ายกลับมาบ้าน นังน้องสาวตาดีของฉันดูอัลบั้มแล้วบอกฉันว่า

“พี่คนนี้สวย…”
“หา…ใครสวยนะ ยายอ้อยน่ะเหรอ …” ในรูปนั้นจะมีนังอ้อย นังปูมหัวฟู และยายแจงแว่นหนา
“ไม่ใช่--พี่คนนี้-คนใส่เสื้อม่อห้อม” นังน้องสาวจิ้มลงไปที่รูปยายแจงแบบเฉพาะเจาะจง
“สวยตรงไหน…” ฉันรำพึง
“จมูกเขาสวยจัง ปากก็สวย ฟันก็สวย…พี่เขาหุ่นดีด้วย สูงจัง” อีน้องสาวพล่ามต่อ…

ฉันไม่พูดอะไร แต่คืนนั้นฉันเอารูป”ยายแว่นหนา”มานอนดู แล้วฉันก็เห็น-อย่างที่น้องฉันเห็น เออหนอคิ้วคาง ปากจมูกสวยได้รูป..ถ้าถอดแว่นนั้นออก อร๊ายยยยยย ฉันเกลียด-ยายชมาวดี…………

“ยิ่งคิดยิ่งให้เกลียด เกลียด …เกลี๊ยด เกลียด เกลียด …”

เพลงนี้ลูกเล็กเด็กแดง-คิตตี้น้อย-ที่แอบเข้ามาอ่าน คงงงๆว่าอีป้านี่เขียนอะไร…
แต่ถ้าใครทัน”ข้าวนอกนา”เวอร์ชั่น บุปผารัตน์ ญาณประสิทธิกุลและช่อเพชร ชัยเนตร คงร้องอ๋อแล้วคลอตามเพลงคุณยายแดง-ฉันทนา กิตติยะพันธุ์ คุณแม่ป้าแอม เสาวลักษณ์ ลีละบุตร ที่ฮิตระเบิดระเบ้อ แบบไม่ต้องจ่ายเพลงละพัน วันละเพลง แบบยุคนี้-เป็นต้องรู้จัก

เป็นเพลง”ข้าวนอกนา”เวอร์ชั่นดั้งเดิมไม่ใช่เวอร์ชั่นนันทนา บุญหลงทางช่องเจ็ดสีนะยะ……

ด้วยความที่ฉันเป็นกรรมการหอ สมัยก่อนที่มีงานต่างๆแล้วจะแปะรูปไว้ให้คนสั่ง ไม่ได้เหมือนสมัยนี้ เอะอะก็ส่งไฟล์แนบ ก็เลยเก็บความลับอย่างหนึ่งเอาไว้คือรูปเดี่ยวยายแว่นหนา มีชายหนุ่มมาแอบสั่งกันเยอะนะจ๊ะ เนื้อหอมใช่เล่นนะหล่อน…แต่ใครสั่งบ้าง บอกไม่ได้ผิดจรรยาวิชาชีพ…..

ยายแจงเป็นคนเก่ง—คุณสมบัติข้อนี้ไม่ใช่สาเหตุสำคัญ ที่ฉันเกลียด—ยายชมาวดี เพราะปราชญ์ย่อมยอมรับในความสามารถของปราชญ์ด้วยกัน แต่ฉัน-ซึ่งเป็นแค่ตัวประหลาดหรือไม่ก็ตัวปาดก็อดที่จะทึ่งยายแจงไม่ได้ เป็นต้นว่าSheเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ โปโลน้ำ แล้วยังสามารถในการถ่ายภาพ(ยุคที่ไม่มีโปรแกรมช่วย) She แบกกล้องและเลนซ์ซูม รวมทั้งฟิลเตอร์นานาชนิด ติดตัวเสมอ จนฉันซึ่งทีแรกก็ชอบถ่ายภาพต้องกลับลำเป็นชอบถูกถ่ายภาพ เพราะถือคติว่า-มีคนทำให้เรื่องอะไรจะทำเอง- แล้วก็แอบยัดเยียดตำแหน่งตากล้องประจำตัวให้จนถึงทุกวันนี้ แล้วที่ต้องพึ่งพาความสามารถทางภาษาของยายเด็ก AFS อีกอย่างก็คือ เวลามีเพลงฝรั่งใหม่ๆออกมา ฉันต้องให้ยายแจงแกะเนื้อร้องให้ฉัน เพื่อจะได้ร้องได้ก่อนใคร นั่งแกะกันที่ห้องกรรมการหอใต้ถุนหอหนึ่งนั่นแหละ แล้วเธอก็เป็นนักอ่านตัวยง เป็นสาวก”ลลนา”เหมือนกันกับฉัน เราปลื้มอาจารย์จักรพันธุ์ ปลื้มป้าแต๋ว-สุวรรณี ปลื้มการถ่ายภาพของน้าเซียน-นภดล โชตะสิริเหมือนๆกัน แล้วเราก็เชือดกันไม่ลง เมื่อฉันแต่งกลอนไปลงหนังสือ”เปรียว” ยายแจงก็มีผลงานลง”เรียงร้อยถ้อยคำ”ใน”ลลนา”ถึงบางคนจะมองว่าคุณสมบัติพวกนี้ธรรมดาเมื่อเทียบกับเหล่าผู้วิเศษทั้งหลาย แต่นั่นแหละเมื่อมันมากองรวมกันในคนธรรมดาๆที่สัมผัสได้ ที่เป็นเด็กหอ ที่เป็น”เพื่อน”ของเรา โดยไม่ต้องผ่านการปรุงแต่งภาพลักษณ์ให้ดูดีเกินมนุษย์มนา เพราะบางคราเธอก็มีบทนางร้ายโผล่ออกมาเมื่อจำเป็นที่จะต้องเล่นตามสถานการณ์บังคับให้เป็นไปเธอก็เล่นได้ โดยรวมแล้วเธอดูดีมีคุณสมบัติควรค่าแก่การชื่นชมว่าเป็นคนเก่งอย่างเต็มปาก

แล้วด้วยแรงของสายสิญจน์ที่ผูกกันมา ชีวิตของฉันกับยายแจงก็นับวันยิ่งมีกิจกรรมทำร่วมกันมากขึ้นๆ เป็นต้นว่า เวลาไปเต้นระบำที่โรม(บาร์กะเทยยุคแรกของเมืองไทย) ยายแจงก็จะติดกลุ่มไปด้วย –ไอ้ความที่ทั้งกลุ่มล้วนเป็นพวก”นะยะ” ยายแจงก็เลยโดนมองว่า SHE แรงแปลงเพศแต่งหญิงเข้าบาร์ อิอิ….

ที่สนุกมากก็คือฉันกับเพื่อนสาวหอชาย(ไม่กล้าออกนาม) ไปค้างบ้านยายแจง ที่ชลบุรีมียายอ้อยไปด้วย คุณพ่อแจงที่เป็นนายทหารเรือ ไม่เคยเห็นพวก-ไม่แสดงออก(ต่อหน้าผู้ใหญ่) ไม่เอาเปรียบ รักธรรมชาติ เหงา ต้องการคนรู้ใจ ฯลฯ เพราะในสายตาท่านอีพวกกะเทยก็คือมีนม ผมยาว เกล้ากระบัง เคี้ยวหมาก ทาปากแดง ไม่ใช่พวกองอาจมาดแมนอย่างพวกฉัน ท่านถึงแก่ตะลึงงัน เมื่อ ชายสองหญิงสองพากันหายเข้าไปในห้องนอนของลูกสาวแสนสวย ที่บ้านก็มีห้องว่างทำไมมันเข้าไปนอนด้วยกัน…

ยี่สิบปีต่อมา—ยายแจงมาเฉลยว่า พอตอนเช้า ที่คุณพ่อคุณแม่ทำหน้าเฉยๆไม่สนใจ เพราะเมื่อคืนท่านมาแอบฟังหน้าประตู ได้ยินเสียงผู้หญิง 4 คนเม้าท์แตกกันสนั่น(ตอนเดินเข้าห้องเป็นชาย2 หญิง 2) ท่านเลยโล่งอกโล่งใจ ปล่อยๆมันไป ท่านถึงได้เข้าใจว่าเพศที่สามมีจริงๆแล้วก็เฮี้ยนจริงๆ คริคริ….

ยายแว่นหนาใส่แว่นจนเรียนจบ ทีแรกหล่อนไปทำงานที่แบงค์เอเชีย ฉันเจอหล่อนตอนถอดรูปฉันนึกว่า จงฉู่หง นางเอกหนังมาเมืองไทย ฉันมาป่าวประกาศแจ้งให้เพื่อนๆทราบว่า”มันยอมสวยแล้ว”นัดเจอกันที่โรงอาหารหอ แต่อนิจจา หล่อนมาพร้อมสิวเม็ดเป้งและแว่นหนาอันเดิม ฉันโดนเพื่อนจิกด้วยสายตา”ไหนวะ ที่แกบอกว่ามันสวย….”

จนโฆษณาแบงค์เอเชียออกมา หล่อนก็ปรากฎหราในจอทีวี ให้ฉันร้องเพลง”เกลียดคนสวย”ฮึมฮัม ในลำคอ แต่ก็บอกว่า”เพื่อนฉัน…เพื่อนฉัน…ฉันบอกแล้วไง…ว่ามันสวย…..”
แล้วก่อนที่หล่อนจะไปเรียนโทต่อที่บอสตัน ก็ทิ้งทวนถ่ายแบบในนิตยสารฉบับหนึ่งก่อนขึ้นเครื่องให้ฉันเพิ่มความเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ……(ตอนแซยิดฉันจะสแกนมาโชว์นะจ๊ะ)

ก่อนแจงไปนอก ก็มีเรื่อง--แจงต้องผ่าไตที่เปาโล นอนพักฟื้นอยู่ ตอนนั้นมีประกวดนางสาวไทย พวกฉันรวมกลุ่มกันไปเชียร์ในโรงพยาบาลไล่คนไข้ถอยไปแล้วนางงามทั้งหลายก็ยึดเตียงเป็นเวทีประกวด-คนผ่าไตหัวเราะแผลแทบปริเพราะฤทธิ์ร้ายของพวกฉัน มันกันละเกิน….

แล้วเวลาก็ผ่านไปแจงเรียนจบกลับมา…สายสิญจน์ที่ผูกกันไว้ก็ยังเรียกหาให้วนกลับมาคบกันเหมือนเดิม…

แต่ตอนนี้ถ้ามีใครเอาไมค์มาจ่อปาก แล้วถามฉันว่า…”แล้วเกลียดยายแจงตรงไหน …หรือเลิกเกลียดไปแล้ว…”
ฉันก็จัดแถลงการณ์ทันใด…แต่ร้องผ่านไมค์เป็นเสียงเพลง[/size]

“ยิ่งคิดยิ่งให้เกลียด เกลียด …เกลี๊ยด เกลียด เกลียด …
เกลี๊ยด..เกลียด เกลียด…เกลียด เกลียด เกลียด –
ฉันแสนเกลียดชังคนสวยทุกคน…..”

ใครเถียงฉันบ้างว่ายายชมาวดี –ไม่สวย…ไปเปิดกระทู้คุยกับพี่จิ้งจกดูรูปล่าสุดของหล่อนเมื่อเร็วนี้ซิ เข้าเขตหลักสี่ มุ่งสู่หลักห้า แล้วก็ยังสวยไม่สร่าง…..

ก็นั่นแล้ว..เหตุผลสำคัญที่ฉันเกลียดหล่อน….
ก็ฉันเกลียดคนสวยนี่นา….

แล้วสวยไม่เสร็จ งามไม่สร่างอย่างหล่อนจะไม่ให้ฉันเกลียดได้อย่างไร….

“ยิ่งคิดยิ่งให้เกลียด เกลียด …เกลี๊ยด เกลียด เกลียด …
เกลี๊ยด..เกลียด เกลียด…เกลียด เกลียด เกลียด
–ฉันแสนเกลียดชังคนสวยทุกคน…..”

HAPPY BIRTHDAY นะคนสวย-
ฉันเกลียดคนสวย
ฉันเกลียดยายชมาวดี!!!!

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ๏】๏】๏】รูปเล่าเรื่อง【๏【๏【๏ เรื่องเล่าจาก-หมูพจน์ (อ่าน 1019609 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 3 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้