สิบกว่าปีที่เปลี่ยนไป มีอะไรที่เปลี่ยนแปลง

[ASTASIT]

:shock:  :shock: หวัดดีเพื่อนๆๆ คงจำผมไม่ได้แน่ๆๆ  หลังจากแต่งงานไปไม่ได้กลับเมืองไทยเลยคิดถึงเพื่อนทุกคนนะคับ เบิ้ม :lol:  :lol:  :lol:

[ppornson]

เบิ้มไหนเว้ย..ส่งรูปมาด้วยอ่ะ สวัสดียินดีต้อนรับเด้อ

[khesorn mueller]

น้องbegamon,
สิบปีเหรอคะ พี่เปี่ยนไป๋;
1.weight!
2.figur!
3.mind!
4.wrinkle!
5....คิดช้าด้วยล่ะ
p.nn

[Mr.EggMan]

น้องbegamon,
สิบปีเหรอคะ พี่เปี่ยนไป๋;
1.weight!
2.figur!
3.mind!
4.wrinkle!
5....คิดช้าด้วยล่ะ
p.nn

แถมครับ ว่ายังสวยไม่สร่าง  เอ่ หรือว่า ถ้า สร่างแล้วจะไม่สวย

อิ อิ แอบกัด นิสสสสสนึง

[Surachai Chantosakun]

เบิ้มไหนเว้ย..ส่งรูปมาด้วยอ่ะ สวัสดียินดีต้อนรับเด้อ

ถ้าไม่ผิด น่าจะเป็น เบิ้ม สัตวะ รูมเมทตูแน่เลย

หวัดดีเพื่อน

[Max]

:shock:  :shock: หวัดดีเพื่อนๆๆ คงจำผมไม่ได้แน่ๆๆ  หลังจากแต่งงานไปไม่ได้กลับเมืองไทยเลยคิดถึงเพื่อนทุกคนนะคับ เบิ้ม :lol:  :lol:  :lol:

ดูจากชื่อจริงแล้ว น่าจะใช่ว่ะต้น  

อรรถสิทธิ์  แก้วนาเหนือ

เบิ้ม มึงไปทำไรที่เวียดนามวะ   แล้วอยู่เมืองไร

ซาปา เปล่า  

[BeKamon]

ตอบกระทู้ของตัวเอง

ความเปลี่ยนแปลงของตัวเองที่เห็นชัดคือ เรื่องความคิด มันเปลี่ยนไปจากเดิม

ตอนนี้เข้าใจความเป็นไปของทุกสิ่งมากขึ้น อยู่กับโลกของความจริงมากขึ้น

เมื่อก่อนอาจจะมองโลกตามที่เราคิดหรือฝันไว้

ที่เป็นแบบนี้อาจจะเป็นเพราะได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆ ทั้งที่เกิดขึ้นกับตัวเราเอง และจากคนรอบๆ ตัวเรา

บางแง่มุมก็มองเรื่องนั้นต่างออกไปจากเดิม ความคิดคนเราคงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามประสบการณ์ การรับรู้ และการคิดทบทวนของตนเองซินะ :?:  

เป็นอย่างนั้นมั้ยลูกพิ้ง และท่านทั้งหลายช่วยให้ข้อมูลทางจิตวิทยาหน่อยจ้ะ

[Mr.EggMan]

ตอบคุณ Bekamon

ผมว่าก็คนเราอายุมากขึ้น ก็เลยได้เจออะไรเยอะขึ้นเป็นเรื่องปกติ
บางทีก็ทำให้เรารู้สึกว่า ชั้นรู้แล้ว โห ของแบบนี้ ผ่านมาแล้ว
ซึ่งบางทีก็ดี ที่ได้ผ่านมาแล้ว แต่บางทีมันก็ไม่ดี เพราะไอ้การที่
เรารู้แล้ว ผ่านมาแล้ว ทำให้เรากลับยิ่งมองโลกแคบลง ความคิดแคบลง

เมื่อก่อนตอนทำงานใหม่ๆ ก็เคยเถียงกับคนที่เค้าแก่กว่า ทำงานมานานกว่า
แต่สุดท้าย เค้าใช้เหตุผลว่า "ผมรู้น่า เคยเจอมาแล้ว ของแบบนี้ รับรอง"
เราก็รู้สึกว่า เฮ้ย นี่มันไม่ใช่เหตุผลที่ดีเลย แค่เคยผ่านมาแล้ว คิดว่าจะถูกเสมอเหรอ

แต่พอมาวันนี้ เราก็กลายเป็น คนที่แก่กว่า คนที่มีประสบการณ์
บางครั้งพอเจอเด็กใหม่ๆไฟแรง ถามนู่น ถามนี่มากๆ เราก็จะบอกไปว่า
"เชื่อพี่เหอะน้อง ของแบบนี้ พี่ผ่านมาแล้ว" แล้วถ้ายิ่งเด็กนั่น ไม่เชื่อหรือเถียง
เราก็คิดว่า แหม ไม่รู้เรื่อง ไอ้เด็กเมื่อวานซืน

ผมจะเปรียบว่า ประสบการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา บางทีก็เปรียบเสมือนก้อนอิฐ
เมื่อเอามากองๆรวมกัน นับวันๆก็จะยิ่งสูงขึ้น จนวันนึงอาจจะกลายเป็นกำแพง
ซึ่งจะสามารถเป็นทั้งสิ่งที่มีประโยชน์ และมีโทษกับตัวเรา ขึ้นอยู่กับว่าเราจะใช้มันยังไง

ถ้าเราเคยผ่านอะไรมาเยอะก็จริง แต่กับงมงายอยู่ในความคิดของตัวเอง
ก็เหมือนเราก่อกำแพงสูง แล้วก็ไปยืนอยู่หลังกำแพง ก็ยิ่งทำให้เราแคบลงๆ

ในทางกลับกัน ถ้าเราสามารถอยู่เหนือความคิด/อคติส่วนตัวได้ ก็เปรียบเสมือน
เราปีนขึ้นมาอยู่บนกำแพงนั้น ก็จะช่วยให้เราเห็นอะไรได้กว้างขึ้น ไกลขึ้น
ยิ่งกำแพงยิ่งสูงเท่าไร เราก็จะยิ่งมองเห็นได้กว้างไกลเท่านั้น

ป.ล. ผมตอบไม่ตรงคำถามเลย แง แง แต่เสียดายพิมพ์มาตั้งเยอะ :?

[Mouy (Again)]

... การเปลี่ยนไปของเวลา ก็นำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลง....และก็ทำให้พี่ได้รู้ว่า...น้องไข่ ที่พี่รู้จักก็เปลี่ยนไป....อืมม...นี่ล่ะ..มหัศจรรย์ของกาลเวลาล่ะ... :wink:

...โลกความฝันและโลกความจริง มันอาจจะดูต่างกัน แต่ก็ใช่ว่าโลกในความฝันจะเป็นไปไม่ได้.... หรือโลกความจริงจะต้องเป็นเช่นนั้นเสมอไป.... อย่างที่ไข่ว่าไว้...การที่เราไม่ทำตัวเหมือนก้อนอิฐ หรือ น้ำที่เต็มแก้ว..ก็คงทำให้เราได้เรียนรู้ ได้ลอง และได้ทำความเข้าใจกับสิ่งใหม่ๆ รอบตัวมากขึ้น... บางสิ่งก็เป็นอย่างนี้ บางคนก็เป็นอย่างนั้น..เป็นไปตามสัจธรรมของโลก.. เราเรียนรู้และปรับเปลี่ยนเพื่อการดำรงอยู่ ด้วยใจที่พยายามเข้าใจในเหตุต่างๆ ที่เกิดขึ้น เพื่อที่จะปรับตัวให้สอดรับกับการเปลี่ยนแปลง...

...รุ่นน้องคนหนึ่งที่พี่รู้จัก...เวลาผ่านไปหลายปี และได้มีโอกาสเจอะเจออีกครั้ง เราก็เกิดความสงสัยว่า...เอ..นิสัยน้องเรามันเปลี่ยนไปนะ??.....เจ้าตัวก็ยังไม่รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนแปลง จนได้มานั่งนึกถึงตัวเองในอดีต...ก็ได้มาคิดว่า...เอ้อ..ตัวเราเปลี่ยนไปจริงๆ .... จากที่ต้องดิ้นรนด้วยตัวเองในต่างแดน ก็ทำให้วิถีทางการดำเนินชีวิตเปลี่ยนไป...

...แต่อย่างหนึ่งที่พี่ก็ยังเชื่ออยู่บ้างว่า การเปลี่ยนแปลงในแต่ละครั้งนั้น เกิดจากทางเดินหรือเส้นทางที่เราเป็นผู้เลือกที่จะก้าวไป..แต่ก็ขึ้นกับว่าเรามีสติในการก้าวเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงนั้นมากน้อยเพียงไร.... :wink:

เอ...ว่าแต่ที่พี่โพสต์นี้..มันเกี่ยวกะกระทู้ไหมเนี๊ยะ... เริ่มสับสน... :oops:  :oops:

[jviruch-78]

วันก่อนเจอพี่หมวย เลยกระซิบบอกเพื่อนไม่ให้พี่หมวยได้ยินว่า
พี่หมวยยังไม่เปลี่ยนไปเลยว่ะ

ใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์เหมือนเดิม เหมือนทำงานบอลไม่ผิด !!!
ไม่รู้จักแต่งตัวบ้างเล้ย!

[Aj.O]

ตอบกระทู้ของตัวเอง

ความเปลี่ยนแปลงของตัวเองที่เห็นชัดคือ เรื่องความคิด มันเปลี่ยนไปจากเดิม

ตอนนี้เข้าใจความเป็นไปของทุกสิ่งมากขึ้น อยู่กับโลกของความจริงมากขึ้น

เมื่อก่อนอาจจะมองโลกตามที่เราคิดหรือฝันไว้

ที่เป็นแบบนี้อาจจะเป็นเพราะได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆ ทั้งที่เกิดขึ้นกับตัวเราเอง และจากคนรอบๆ ตัวเรา

บางแง่มุมก็มองเรื่องนั้นต่างออกไปจากเดิม ความคิดคนเราคงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามประสบการณ์ การรับรู้ และการคิดทบทวนของตนเองซินะ :?:  

เป็นอย่างนั้นมั้ยลูกพิ้ง และท่านทั้งหลายช่วยให้ข้อมูลทางจิตวิทยาหน่อยจ้ะ

จริงโคตรเลยอ่ะ  เมื่อก่อนเราเคยวาดฝันจะทำสิ่งโน้นสิ่งนี้ หลังจากเรียนจบ แต่ความเป็นจริงมันไม่ได้เป็นตามที่เราคิดเลย ทั้งสถานการณ์ที่ไม่ค่อยอำนวย แม้แต่ความซวยที่คาดไม่ถึง :?

[Mouy (Again)]

555....... :oops: ...เขิน...

โจ้ๆ...สร้อยคอทองคำเส้นใหญ่ๆๆ..ในวันนั้นอ่ะ..รักษาไว้ดีๆ นะ.....ช่วงนี้มีกระชากสร้อยบ่อยๆ.. แต่ที่ห่วงกว่า..ได้ยินว่าตอนนี้โดนกระชากใจไปเสียแล้นนนน....โธ่..น้องเรา!!!..ไปอยู่กะใครหนอ..อยากเห็นคนๆ นั้นจัง...

[safetysafe]

สำหรับกระผม
เหมือนเดิมมากๆ อยู่หอเหมือนเดิมเลย แต่ตอนนี้เป็นอาจารย์ผู้ช่วยอนุสาสก ไม่เคยคิดเลยนะเนี่ย
แต่ถึงจะอยู่หอ แต่ก็ไม่กินข้าวหอแล้ว  (ไม่ไหวจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยนะ รสชาติเหมือนเดิม แต่ 12 ปีนี่ เบื่อมากๆ)

ตอนนี้กำลังจะซื้อบ้านแล้ว อยู่แถวเดอะมอลล์ งามวงศ์วาน  ว่างๆจะชวนเพื่อนๆไปเที่ยวนะคร้าบ

จะว่าไปนะผึ้ง ในยุคพวกเราเนี่ยทุกอย่างจะเปลี่ยนอย่างรวดเร็วเหมือนติดจรวด
แต่เราก็ขอให้ความรู้สึกดีดีของพวกเราอย่าได้เปลี่ยนไปเลย (เว่อร์ไปป่ะเนี่ย 555)

เซฟเองจ้า

[ppornson]

ถึงจะผ่านประสบการณ์(ชีวิต) มามาก..แต่ก็ยังอยากให้ทุกท่าน..อย่าละทิ้งความฝัน

ถึงแม้ความฝันกับความจริงจะห่างกันเพียงไหนก็ตาม

[Sleepy]

อยากมีบ้านริมทะเล มีเรือลำนึง มีเมียเด็ก มีหมาตัว พอละชีวิตกรู :lol:  :lol:

[ลูกพิ้ง]

 น้าแจ้น > น้าแจ้นและคณะอยู่หอ..

จนกลายเป็นมาสคอตหอซีมะโด่งได้แล้วนะนี่...

12 ปีก็เท่ากับจบการศึกษาภาคบังคับแล้นนน...อิ๊อิ...ได้เวลาไปเติบโตข้างนอกแล้วละสิ..

ขึ้นบ้านใหม่...เมื่อไหร่...อย่าลืม..ชักชวนด้วยน๊า...จะได้ไปแสดงความยินดีกับ...

เคหาสน์ดาว...ที่มีนางฟ้าสถิตอยู่ด้วย.. :oops: ..วันก่อนไปบ้านดวงธิดา...

ชื่นชมฝีมือการออกแบบของ..บอโบ...และการเซ็นแบบอนุมัติสร้างโดย...น้าแจ้น...ด้วยแล้วน๊า

อืมม...อ่านที่มาโพสต์ไว้วรรคสุดท้าย...แล้วซึ้งใจ...

หวังว่ามิตรภาพของพวกเราจะได้เติบโตเป็นดั่งต้นไม้ที่งดงาม

ตามกาลเวลา...

ผึ้ง > เราทุกคนมีการเปลี่ยนแปลงกันทั้งนั้นแหละ....ในทุกทุกด้าน...ร่างกาย...จิตใจ...

และความคิด...ตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าเลยล่ะ...

เราว่ายิ่งโตขึ้น...เรายิ่งต้องเข้าใจ...อะไรหลายหลายอย่างมากขึ้นนะ...

เหมือนกับจะบอกว่า...เราเกิดมา...เพื่อทำความเข้าใจ...กับทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเรา...

เมื่อก่อนเราคิดว่าทุกอย่างต้องหมุนรอบตัวเรา...แต่เอาเข้าจริงแล้ว...เราต่างหมุนด้วยตัวเอง

เราไม่มีใครเหมือนกันหรอก...เธอก็มีโลกของเธอ...ฉันก็มีโลกของฉัน...

แต่พอเรามาอยู่ใกล้ๆ กัน เพื่อให้เราแลกเปลี่ยนและทำความเข้าใจกันและกัน...

ยิ่งพอเรามีคนข้างๆ กายและเด็กตัวน้อยๆ..เราอาจคิดถึงตัวเองน้อยลง...

และพร้อมที่จะคิดถึง...คนอื่นมากขึ้นนะ....

ความคิดที่เติบโตขึ้น...ก็เหมือนกับจะบอกว่าเราได้ผ่านหรือมีประสบการณ์กับสิ่งนั้นมาแล้ว...

คิดแบบเด็กๆ ที่มีความฝัน...มีจินตนาการก็ดี...จะช่วยให้เราอยากที่จะลองทำสิ่งนั้น...

แต่เวลาลงมือทำ...ก็ตัดสินใจแบบผู้ใหญ่...สักนิด...ไตร่ตรอง..และใช้สติในการแก้ปัญหา..

..เราว่าการที่เราได้กล้า...ออกไปมีประสบการณ์ใหม่ๆ มันก็ช่วยขยายโลกของความคิดเรา

ได้มากขึ้นเหมือนกันนะ...ไปพบเจอกับใคร..สังคมใหม่...ที่เราอยากจะโคจรเข้าไปเจอ....

..แบบเด็กในหนังเรื่อง..THE P0LAR EXPRESS ที่ลองกระโดดรถไฟดู

บางทีเราก็ไม่รู้ว่ามันจะพาไปที่ไหน...แต่ที่สำคัญ...เราเลือกที่จะกระโดดขึ้นไปรึเปล่า...

ก็ลองออกไปหาไปเจอกับสิ่งนั้นดู...ถ้าใช่กับสิ่งที่เราปรารถนาแล้วละก้อ...

บางทีเราอาจจะได้แรงบันดาลใจหรือความฝันที่ส่งออกมาจากคนรอบข้างที่เราไปพบเจอได้นะ...

ความฝันมันกระเพื่อมถึงกันได้นะ...ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม...จงอย่าละทิ้งความฝัน.... :wink:

[ppornson]

สงสัยว่าทำไมต้องเมียเด็กวะไอ้แบต..

[Imm]

เด็กๆมันง๊องแง๊งขี้อ้อนน่ารักน่าเอ็นดูใช่มะแบต  ก็เนี่ยน๊า....
อิอิ

ขอตอบกระทู้ของหนูผึ้งละนะ  ได้ฤกษ์ซะที...

พูดถึงความเปลี่ยนแปลงคิดว่าตัวเองเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน
นึกถึงวันแรกที่มาอยู่กรุงเทพฯใหม่ๆ
ตอนนั้นป่วยบ่อยมาก  ร่างกายยังปรับตัวไม่ได้มั๊ง
แล้วจิตใจก็แสนจะเปราะบาง อ่อนไหวต่อสิ่งต่างๆได้ง่ายเหลือเกิน
แต่ก็คิดว่าตัวเองโชคดีนะ ที่ได้อยู่หอซีมะโด่ง
เพราะด้วยสภาพกายและใจแบบนั้น  ต้องเสร็จไอ้เข้ไอ้โขงข้างนอกแน่ๆ
ถนนหนทางก็ไม่ค่อยรู้เรื่องกับเค้าหรอก ได้ไป RCA ครั้งแรก ตอนที่ทำงานแล้วนู่นล่ะ
4 ปีของชีวิตนิสิตมีแต่อยู่หอ ไปคณะ ไปสยาม ดูหนัง ช้อปปิ้ง หาอะไรอร่อยๆกิน
(ฟังดูไฮโซดีเนอะ my favorite hangout spot is Siam ฮ่าๆๆๆๆ)

พอเรียนจบต้องถอดชุดนิสิตออก  เหมือนเปลือกที่สวยงามที่คอยโอบอุ้มเราตลอดสี่ปีได้ถูกถอดออกไป
เราไม่ได้กำลังเป็นนิสิตจุฬาฯอีกต่อไป  ไม่มีเข็มพระเกี้ยวที่เราสามารถเดินเฉิดฉายอยู่ในสยามได้อย่างไม่อายใคร (ก็นี่ถิ่นช้านนนน)
ยอมรับว่าแอบเคว้ง  เพราะตลอดสี่ปีไม่ได้คิดถึงซีนนี้เลย...
...ที่ต้องหางานทำ  ใส่ชุดทำงาน ทิ้งสถานะนิสิตไปเป็นพนักงานบริษัท
อิ๋มเบรกไปประมาณปีนึงเพื่อถามตัวเองว่าอะไรคือสิ่งที่เราอยากทำจริงๆ
พอไม่มีชุดนิสิตแล้วเป็นเกราะแล้ว  เราจะอยู่รอดในสังคมแบบนี้ได้อย่างไร
Transforming process ก็เลยเกิดขึ้นตรงนี้ล่ะ

งานแรกที่ทำก็อยู่ค่ายเพลงอินเตอร์ เรียกว่าโชคดีที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก
งานที่สองก็ยังเป็นค่ายเพลงอินเตอร์อยู่  ได้เรียนรู้สังคมมากมายและต้อง transform ตัวเองให้อยู่ได้กับทุกรูปแบบ
งานที่สามเป็นเอเจนซี่โฆษณายิ่งเขี้ยวเข้าไปอีก  นี่ก็กำลังมองหางานที่สี่อยู่ ^^

ลองมองย้อนกลับไปดูตัวเองเมื่อ 12 ปีที่แล้ว  ช่างแตกต่างจากตัวเองในวันนี้ซะเหลือเกิน
จากเด็กผูกเปียถือชะลอมยืนเคว้งอยู่ที่หัวลำโพง  (พรรณนาโวหารจนเห็นภาพมากไปป่ะ เอิ๊กกก)
มาเป็นผู้หญิงวัยสามสิบ ที่รู้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆมากขึ้น เข้มแข็งขึ้น
ที่สำคัญรู้ซอกรู้ซอยในกรุง จนเพื่อนๆเรียกว่า อิ๋มแท็กซี่  ไม่หลงแล้วว๊อยยย  อิอิ
เมื่อต้นเดือนได้กลับไป reunion กับเพื่อนสมัยมัธยมที่อุบลฯ
หลายคนบอก แกไปทำอะไรมา!   แหม่, มีดหมอไม่ได้กินตังค์ชั้นหรอก ^^

แต่ก็พยายามบอกตัวเองอยู่บ่อยๆเหมือนกันว่า ไม่ว่าในวันนี้เราจะเป็นยังไง
ข้างนอกจะ transform เป็นอะไรก็เถอะ  แต่ข้างใน...
อย่าลืมว่าเราเคยเป็นใคร เคยนั่งร้องไห้เพราะอะไรบ้าง
เก็บตรงนั้นเป็นบทเรียน ประสบการณ์จะสอนเราเอง
และอย่าลืมว่าในวันที่เคยอ่อนแอ เราเปราะบางแค่ไหน
ต่อไป ถ้าเราเห็นใครที่เคยเป็นตัวเราในอดีต  เราก็รู้ใช่มะว่าต้องทำยังไง ^^

ปล. อ่านดูเหมือนจะเป็นคนดีมีสติขึ้น แต่หารู้ไม่ว่า....
วันกระนู้นยังบอกเพื่อนๆอยู่เลยว่า  “แย่ละเพื่อนๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีตังค์เก็บอยู่แค่นี้เอง”
ก็นะ..เกิดเป็นคนนี่มันลำบากจริงจริ๊งงง  ชีวิตคือการเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา
ตอนนี้ก็กำลังเรียนรู้การสร้างสมดุลทางการเงินให้กับตัวเองอยู่
กิเลศหนอ กิเลศ  งดช้อปสักปีคงจะรวยขึ้น (มั๊งเนอะ)   :)

[Max]

แนะนำอิ๋มครับ

ว่าให้ไปอ่านหัวข้อ INVESTMENT ของผมนะครับ

ยังไงถ้ามีสตางค์เหลือสักเดือนล่ะ 2,000 บาท ลงทุนทุกเดือน

เชื่อเรานะ .... อยากให้มาลงทุนในกองทุนที่เราจะแนะนำให้ครับ

http://www.one-asset.com/ThailandMutualFund/AMP.pdf

ถ้าลงสักครึ่งปีก็ประมาณ 12,000 บาท แล้วค่อยมาดู Return ก็ได้ว่าโอเคไหม

ถ้าโอเค ก็ค่อยออมต่อครับ  หรือจะถอนหน่วยลงทุนไปเที่ยวก้ได้ 555

เพื่อนๆ คนอื่นที่สนใจก็ลองดูนะครับ เข้าใจว่ามันน่ากลัวครับ สำหรับเรื่องหุ้น หรือการลงทุน

แต่อยากให้เงินมันทำงานให้เพื่อนๆ กันบ้างครับ  

[ppornson]

ตอนอยู่ที่หออิ๋มไม่เคยไป RCA เลยเหรอ...โอ้..ไม่น่าเชื่อ..

ขนาดซื่อๆใสๆอย่างผมยังโดนเพื่อนหลอกไปตั้งหลายรอบ

[Apirat T.]

เค้าก้อไม่เคยไป RCA อารายไม่รู้จัก
ใสซื่อ
หุหุ

ถึง Max สนใจอ่ะ จัดมาให้หน่อย ไอ้เดือนละ 2,000 หน่ะ
ขอเด็ดๆ ไม่เด็ดไม่เอา

ตาแคม  :wink:

[ลูกพิ้ง]

กาลเวลาที่ผันผ่านไป..

ความคิดของพวกเราก็ตึกผลึกกันมากขึ้น..

ถ้ามีโอกาสไปบอกกับน้องใหม่ปี 1 ที่จะใช้ชีวิตอยู่ในหอพัก..

เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ อยากบอกอะไรให้กับน้องใหม่ร้ายบริสุทธิ์กันบ้างค่ะ :?:  :wink:

[BeKamon]

ขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆ ที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นนะคะ

Mr. Eggman -- ตอบมาดีแล้วค่ะ ได้แง่คิดอีกต่างหาก เรื่อง อิฐหลายๆ ก้อนในชีวิตที่เราอาจจะ

ก่อก้อนอิฐจนกลายเป็นกำแพงชีวิตไป บางครั้งทำงานจนจริงจังเกินไปก็มีนะ เลยเห็นด้วยกับกำแพงนี้

บางครั้งเราก็ควรเลือกที่จะนำอิฐเหล่านั้นมาทำอะไร.. ทำให้ดีขึ้น หรือปิดกั้นความคิดของตนเอง

Aj.O -- อย่าเพิ่งละทิ้งความฝันนะคะ ฝันต่อไปและก็เก็บเกี่ยวมันด้วยการทำตามที่ฝัน เราเองบางทีฝันมากกว่าทำจริง มันก็เหมือนเราไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่มีอะไรหยิบจับได้จริง รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน ช่วงนี้พยายามที่จะทำตามที่ฝันไว้ให้มากที่สุด อย่างที่ลูกพิ้งแนะนำ "ชีวิตมีไว้ให้เราใช้" ค่ะ

Safe, ลูกพิ้ง และทุกๆ คน -- ช่วยเสริมวรรคสุดท้ายของ Safe ค่ะ ว่า รู้สึกดีจริงๆ ที่เป็นส่วนหนึ่งของซีมะโด่ง

สำหรับตัวเอง เวลาไม่สบายใจ (เช่น เรื่องงาน) ถ้าอยู่หน้าจอคอมฯ ก็จะเข้ามาดูเว็บบอร์ดอะ เข้ามาดูว่ามีใครโพสต์อะไรใหม่บ้าง

คือ หาทางทำไงก็ได้ให้อารมณ์ดีขึ้นอะค่ะ พอเข้ามาอ่านแล้วก็รู้สึกดีขึ้น

บางทีเพื่อนๆ พี่ๆ โพสต์สิ่งที่เป็นประโยชน์ไว้ พอได้อ่านก็คิดได้ เหอๆๆ ก็รู้สึกดีขึ้นซะงั้น

(นี่พูดจริงๆ นะ มิได้เอาใจพี่ๆ ที่ทำบอร์ดให้ แต่ก็ขอบคุณพี่ๆ มากๆ นะคะ ที่ทำให้มีแหล่งชุมชนของหอแบบนี้)

[ลูกพิ้ง]

ดีแล้วล่ะ..ผึ้ง...บางทีการได้เข้ามาคุยกันด้วยมิตรภาพ...

แลกเปลี่ยนทัศนะดีดี...ได้แง่คิดสะกิดใจอะไรบางอย่างกลับไป..

มันก็ทำให้ผ่อนคลายและรู้สึกเหมือนกันว่าสายใยแห่งโลกเสมือนนี่

เชื่อมโยงพวกเราด้วยกันไว้นะ..ถึงแม้ว่าไม่เจอหน้าค่าตาได้ส่งเสียงกัน...แต่เห็นข้อความดีดี

ที่ส่งถึงกัน..แค่นี้ก็ชื่นนนใจแล้ววว...ว่าแล้วก็นึกถึงเพลงนี้..

จะอยู่ไกลห่างสักเท่าไหร่ สิ่งหนึ่งที่ยึดใจเราอยู่ ไว้ไม่ให้เราห่างกัน
คือความห่วงใยที่เธอให้ฉัน คำพูดเหล่านั้น ที่เธอคอยส่งมา

ให้ฉันได้รับรู้ ให้ฉันนั้นได้มั่นใจ ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้งถึงคุณค่า
ผ่านมาจากถ้อยคำนั้น ผ่านมาจากสายตาฉัน และสิ่งๆนั้นบอกฉันให้รู้ตลอดมา

ฉันและเธอจะเดินไปด้วยกัน ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าจะสุขสันต์ ฉันจะมีเธอข้างกาย
วันเวลาจะนานสักเพียงไหน เพื่อนฉันคนนี้นั้นไม่มีวันห่าง และไม่มีวันจากไปไหน

ในวันที่ฉันไม่มีใคร เปิดอ่านข้อความเก่าๆ ช่างมีความหมายจากวันนั้น
คือความห่วงใยที่เธอให้ฉัน ข้อความเหล่านั้น ที่เธอคอยส่งมา

ให้ฉันได้รับรู้ ให้ฉันนั้นได้มั่นใจ ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้งถึงคุณค่า
ผ่านมาจากถ้อยคำนั้น ผ่านมาจากสายตาฉัน และสิ่งๆนั้นบอกฉันให้รู้ตลอดมา

ฉันและเธอจะเดินไปด้วยกัน ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าจะสุขสันต์ ฉันจะมีเธอข้างกาย
วันเวลาจะนานสักเพียงไหน เพื่อนฉันคนนี้นั้นไม่มีวันห่าง และไม่มีวันจากไปไหน

ให้ฉันได้รับรู้ ให้ฉันนั้นได้มั่นใจ ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้งถึงคุณค่า
ผ่านมาจากถ้อยคำนั้น ผ่านมาจากสายตาฉัน และสิ่งๆนั้นบอกฉันให้รู้ตลอดมา

ฉันและเธอจะเดินไปด้วยกัน ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าจะสุขสันต์ ฉันจะมีเธอข้างกาย
วันเวลาจะนานสักเพียงไหน เพื่อนฉันคนนี้นั้นไม่มีวันห่าง และไม่มีวันจากไปไหน

เนื้อเพลง: ข้อความ
อัลบั้ม: Mild  ของ พอส

[Imm]

^
^
เพลงเพราะๆ

แม็กซ์ - น่าสนใจเนอะ  เด๋วว่างๆจะโทรไปคุยนะ  อยากมีความั่นคงแบบไม่ต้องขายแอมเวย์มั่ง  5555

แต่ตอนนี้อยากคุยกับเพื่อนโต้งมากกว่า  
แบบว่าอยากจะทำอพาร์ทเมนต์ที่อุบลฯ  ที่มีแระ  ทำเลดีด้วย แต่ไม่รู้กฏระเบียบหรือการก่อสร้างอะไรเล้ยยย


ลป1. เห็นเค้าเปรี้ยวปรี๊ดดดแถมฮาร์ดคอร์แบบนี้  ตอนเรียนไม่เที่ยวเลยน๊า  ใสซื่อสุดๆ ^^

ลป2. อีนังแครม ตกลงแกจะลงทุนหรือว่าขอหวยแมกซ์กันแน่วะ   ขอเด็ดๆ - -"