Veekung @ Edinburgh UK

เนื่องจากจะหยุดหลายวันที่ไทย บวกกับเน็ทที่หอผมก็ไม่มีวี่แววว่าจะใช้ได้ เลยมา post dairy ไว้สามตอนรวดเลยครับ ^_^ ต่อจากนนี้ก็จะตามเวลาจริงอยู่สองอาทิตย์ และคงจะตามมาจนทันในไม่ช้าแล้วนะครับ

18/3/2551
   วันนี้ไม่ตื่นมาตอนตีสองแล้วแต่เลื่อนเวลามาเป็นตีสี่แทน อาการเหมือนเดินนอนกระสับกระส่ายพลิกไปพลิก จนทนไม่ไหวลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำแล้วพยายามข่มใจให้หลับ ก็หลับ ๆ ตื่น ๆ จนประมาณ 7 โมง ตื่นก็ได้ไปทำอะไรกินดีกว่า ไปแซะเอาหมูที่ซื้อมาเมื่อวันก่อนแข็งแป็กเลย เลยต้องเอาไปแช่น้ำอุ่นให้หายแข็ง แล้วก็จัดการหัน ตั้งกะทะใส่หมูลงไปผัด ๆ จนสุกใส่ผักลงผัด ๆ ๆ ๆ พอผักนิ่มก็ใส่ซอสถั่วเหลืองที่ซื้อมา เอามากินกับขนมปังกลม ๆ ที่ซื้อมาใหม่รสชาติไม่เลวแฮะใช้ได้เลยที่เดียว เลยกั๊กส่วนหนึ่งไว้กินเที่ยงซะเลย

กินเสร็จก็อาบน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน แต่งตัวเพื่อเตรียมไป lab แต่ก็ยังเหลือเวลาอีกประมาณครึ่งชั่วโมง เลยโทรไปหาแม่ คุยกันได้สักพักให้หายคิดถึง จากนั้นก็โทรหาพี่อ้อย คราวนี้ได้คุยกับอาจารย์ด้วย อาจารย์บอกว่าไม่เป็นไรต้องสู้อยู่ได้อยู่แล้ว (มันเป็น national selection ขอบคุณครับ แต่ผมกลัวว่าจะเป็นส่วนที่สูญพันธุ์หายไปนี่สิครับ) พอวางโทรศัพท์จากพี่อ้อยก็ยังพอมีเวลาสวดมนต์ได้อีกหนึ่งบท แล้วก็ออกเดินไปที่ lab


มาถึงที่ lab ก็เหมือนเดิมเปิดคอมนั่งเขียน diary อ่านโน่น อ่านนี่ (เมื่อไหร่จะใช้ internet ได้ซะทีหว่า) จนเกือบ 10 โมง Prof. ก็พาไปรู้จักกับ Post Doc. อีกหนึ่งคนในกลุ่ม ชื่อคาโรล (ที่น่าจะเป็นดูแลเรา หรือเปล่าก็ไม่รู้ เดา) เค้าก็พาไปดู lab บอกข้อควรปฏิบัติต่าง ๆ (ที่ต่างจากที่ไทยมากพอสมควร) ระบบการจัดการข้อมูลต้องยอมรับว่าดีจริง ๆ อย่างที่บอกว่าที่นี่เป็น lab ทั้งตึก แต่ชั้นแต่ล่ะห้องมีหน้าที่เฉพาะตัว การเข้าถึงข้อมูลก็ใช้ระบบ Lan ตัวอย่างเช่น ถ่ายรูป gel ที่ชั้น 5 แล้ว save เข้าเครื่อง (ที่นี่เข้าใช้ user and password ที่ได้มาจากมหาวิทยาลัยเข้าเครื่อง com ได้ทุกเครื่อง) ก็สามารถเข้ามาดึงข้อมูลจากคอมพิวเตอร์ส่วนตัวที่ชั้นล่างได้ (เจ๋งไหมล่ะ)

ซึ่งถ้าเราสามารถต่อ net ที่หอได้ก็สามารถเข้ามาดึงข้อมูลของเราเองได้เหมือนกัน สรุปเค้าวางระบบคอมพิวเตอร์ไว้ดีมาก ๆ เลยล่ะ (ตอนนี้ยังไม่ได้ account กับ password มาก็เลยยังทำอะไรไม่ได้) จนเที่ยงก็ขึ้นไปกินอาหารเที่ยงไอ้ที่เตรียมไว้เมื่อเช้า ใช้ได้เลยที่เดียว (ไม่รู้เพราะหิวมากหรือเปล่านะ แต่ขนมปังมันไม่อยู่ท้องเลยอ่ะ อยากกินข้าว) แล้ว Prof. ก็มาบอกว่าเดี๋ยวประมาณบ่ายสามจะพาไปเอา sample นะ

พอใกล้เวลาเค้าก็ยกลังมาให้สองลังแล้วบอกว่าอีก 10 นาทียกสองลังนี้ไปเจอเค้าที่ประตูใหญ่ เค้าขับรถพาไปอีกที่หนึ่งมันเป็นโรงพยาบาลอ่ะ ระหว่างทางเค้าก็พาคุยโน่นคุยนี่ เราก็รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แล้วเค้าก็พูถึงเรื่องกระเป๋า (ที่เมื่อเช้าเค้าช่วยโทรตามอีกรอบ) ก็บอกว่ากระเป๋าน่าจะอยู่ที่ Heathrow แต่ไม่รู้ว่าจะส่งมาให้เราได้เมื่อไหร่ ทางสายการบินบอกว่าจะพยายามส่งมาให้เร็วที่สุด

เราก็ถามย้ำไปอีกทีว่าเค้าเจอกระเป๋าเราแล้วเหรอ เค้าก็ตอบมาหลายประโยคแต่เราจับใจความไม่ได้เลย แล้วเข้าใจทางสายการบินคงบอกเหมือนกับที่บอกเราครั้งล่าสุดว่ากระเป๋าเรามาถึง Heathrow แล้วที่ terminal 4 แล้วมันจะต้องส่งมา terminal 1 เพื่อให้ทันเครื่องที่เราขึ้นไม่ทัน เรามันก็หายไปตรง terminal 1 นี่แหละ ก็สรุปว่ายังไม่เจอและก็ไม่แน่ใจว่าจะเจอด้วย (เซ็ง)


พอไปถึงโรงพยาบาลที่จะต้องไปเก็บตัวอย่าง Prof. เค้าก็คุยกับคนที่โน่น (เราก็นั่งฟังอยู่ด้วย) รัวซะตามไม่ทันเลย ตอนออกมาเราก็บอก Prof. ว่าเราฟังตามไม่ทันนะ เค้าก็บอกว่าจะสรุปให้เราฟังอีกทีแต่ตอนี้ต้องไปอีกที่แล้ว late มากแล้ว (คราวนี้ขับรถน่ากลัวมาก ๆ) เค้าก็พยายามขับเลี่ยงเมืองออกไปทิวทัศน์ก็สวยดีนะ ระหว่างทางเค้าก็บอกว่าเดี๋ยววันพฤหัสนี้เราจะต้องมาเก็บ sample และเก็บข้อมูลที่โรงพยาบาลเมื่อกี้คนเดียว (!!!! คนเดียววววว)

ดีนะที่เมื่อกี้พยายามดูสายรถเมลล์ว่ามีสายไหนผ่านแล้วคุ้นตาเราบ้าง ตายแน่ ๆ งานนี้ ไหนจะต้องมาเอง ไหนจะต้องคุยเอง แล้วภาษาเรามันดีซะที่ไหนที่เมื่อกี้เค้าคุยกันยังฟังไม่ทัน อย่างมากก็ทันแค่ 30-40% แล้วนี่ต้องไปคนเดียววว แย่แน่ ๆ เลย Prof. เค้าไว้ใจเรามากขนาดนั้นเลยเหรอ กลายเป็นความกดดันมหาศาล (คืนนี้คงนอนไม่หลับอีกแล้ว) แล้วก็มาถึงอีกโรงพยาบาลหนึ่งเป็นโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยเอง

พอมาถึงก็ออกวิ่งเลยเพราะเค้าบอกว่าช้ามากแล้ว ก็วิ่งตาม (Prof. เค้าตัวสูงมากแค่เดินก็เดินตามไม่ทันแล้ว) แต่ว่าลืมครับลืม ลืมไอ้กล่องสองกล่องที่เอามาด้วยตอนแรก เค้าก็บอกว่าให้เราไปเอาให้หน่อย ก็รับปากว่าโอเคได้ แต่ว่ามีปัญหาใหญ่ครับจำทางเข้ามาไม่ได้ แล้วรถทะเบียนอะไรก็จำไม่ได้ หลงครับ ยิ่งเดินยิ่งหลง วิ่งก็ยังหลง

คราวนี้แย่กว่าเก่าจะกลับไปทางเดิมก็จำไม่ได้แล้วจะหา Prof. เจอไหมเนี่ยะ ยังดีว่าจำได้คลับคล้ายคลับคราว่าเป็น ward 210 ก็พยายามเดินหาจนมาเจอกับ Prof. (โชคดีจริง ๆ ) แต่เราบอกว่าหารถไม่เจอแล้วก็หลงทางด้วย Prof. เค้าทำท่าผิดหวังอ่ะ เราก็ขอโทษไปหลายครั้ง (จนตอนนี้ก็ยังรู้สึกผิดอยู่เลย) เราจำทางไม่ได้จริง ๆ เค้าก็บอกไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยมาใหม่พรุ่งนี้ (ขอโทษจริง ๆ) เราเค้าก็ขับรถกลับมาที่ lab (พร้อมหนึ่งสาวที่ติดรถมาด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร) เราก็นั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อ จนเกือบ 6 โมงเย็น แล้วก็เก็บของกลับหอ


คราวนี้ตั้งใจว่าจะเดินไปหาร้านเพื่อซื้อของใกล้ ๆ ที่พัก จริง ๆ แล้วก็พอรู้ว่ามีร้านชื่อ Saintbury อยู่ใกล้ ๆ ที่พักแต่ยังหาไม่เจอซะที จนวันนี้ตอนที่ Prof. พากลับก็เหลือบไปเห็นพอดี (โชคดีจริง ๆ) ก็เลยเดินไปดูซะหน่อย โอ้โหใหญ่จริง ๆ พอ ๆ กับ Tesco extra ที่เราไปซื้อพวกผ้าห่มกับหมอนเมื่อตอนวันแรกที่มาถึงเลย ที่สำคัญของถูกกว่าด้วย (แล้วทำไมไม่เจอตั้งแรกฟ่ะเนี่ยะ) มีเสื้อผ้าด้วย เอาว่ะถ้าอาทิตย์นี้กระเป๋ายังไม่ได้ก็จะมาซื้อเสื้อผ้าที่นี่แหละไม่เดินถึง Meadowbank ให้เมื่อยแล้ว

หลังจากเดินสำรวจก็ตัดใจซื้อรองเท้าแตะที่ใช้ใส่ใน flat กับน้ำส้มอีกหนึ่งกล่อง โดนค่าเสียหายไป 5.58 ปอนด์ แล้วก็เดินกลับหอก็ไม่ไกลมากโอเค กลับมาก็เจอกับคุณเฟรัลโด้นั่งกินอาหารเย็นอยู่ ก็จัดการเก็บของแล้วก็มาทำอะไรกินบ้าง ก็ไอ้ขนนปังที่รสชาติแสนจะห่วยมาทำเหมือนเมื่อวาน ตอนกำลังทำอยู่พี่อั๋นก็ออกมาถามว่าเป็นไงบ้างแล้วก็ถามเรื่องกระเป๋าได้คืนหรือยังเราก็บอกว่ายัง เค้าก็ถามว่าขาดอะไรไหม เค้าจะให้ยืม เราก็ถามว่าที่นี่เค้าซักผ้ากันยังไง และก็ได้รู้ว่ามีห้องซักผ้าอยู่ข้างล่างตรงลานจอดรถ (ทำไมต้องไปอยู่ข้างนอกด้วยฟ่ะ มันหนาวนะเฟ้ย)

แล้วเค้าก็ให้ผงซักฟอกมาสองก้อนแล้วก็แลกเงินเพื่อเอาไปหยอดเครื่อง แล้วก็ได้คุยกันนานล่ะคราวนี้ ซักพัก flat mate คนอื่น ๆ ก็กลับมาได้คุย (ส่วนใหญ่จะเป็นคนฟังซะมากกว่า) ให้หายกลุ้มบ้าง พอได้เวลาก็แยกย้ายเข้าห้อง เราก็อาบน้ำ สวดมนต์ แล้วก็เข้านอนตอนประมาณ 3 ทุ่ม หวังว่าคราวนี้จะหลับยาวถึงเช้าล่ะนะ (แต่ท่าทางจะยาก เพราะมีเรื่องที่ต้องไปเก็บ sample ในวันพฤหัสนี้คนเดียวให้คิด+กังวลหนัก วันนี้ลองชั่งน้ำหนักดู เหลือ 70 กิโลกรัม มาไม่ถึงอาทิตย์น้ำหนักลดลงไปสามกิโล (ตอนนี้รู้สึกเหมือนพวกหมีขั้วโลกต้องใช้ไขมันในตัวเองเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ยังไงไม่รู้ แต่อย่าเป็นโรคกระเพาะนะ สาธุ สาธุ)

สรุปค่าใช้จ่ายวันนี้ 5.58 ปอนด์ คิดเป็นเงินไทย 375.12 บาท (แค่รองเท้าแตะกับน้ำส้มหนึ่งกล่องนะเนี่ยะ)

19/3/2551
   อย่างที่กลัวจริง ๆ ด้วยสะดุ้งตื่นตอนตีสองครึ่งอีกแล้ว แล้วก็คิดวนไปวนมาเกี่ยวกับที่ต้องเก็บตัวอย่างคนเดียว (สารพัดความกลัวก็ถูกขุดขึ้นมา) ก็รู้นะว่าคิดไปก็เท่านั้นมันไม่ช่วยทำอะไรให้ดีขึ้นมาได้หรอก แต่ก็นะมันไม่ขาดอ่ะ นอนพลิกไปพลิกมาอยู่หลายตลบ หลับ ๆ ตื่น ๆ จน 7 โมงกว่าก็ลุกขึ้นไปทำอาหารเที่ยง (เหมือนเมื่อวานนั่นแหละ) แล้วก็จัดการข้าวเช้าเป็น ซีเรียลใส่นมหนึ่งชาม กินเสร็จก็ไปอาบน้ำแต่งตัว สวดมนต์แล้วก็กินกล้วยอีกหนึ่งลูกค่อยออกเดินมา lab


มาถึงก็เหมือนเดิมอีกแล้ว เปิดคอม เขียน diary อ่านโน่นอ่านนี่ (ไร้สาระไปเรื่อย ๆ) เครียดอ่ะไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร ไม่มีใครมาสนใจเลยอ่ะ คาโรล ก็ไม่เห็นจะเข้ามาเรียกให้ไปดูอะไรหรือทำอะไรเลย (หรือว่าเราต้องเข้าไปหาเองหว่า) Prof. ก็หายไปไหนก็ไม่รู้ แล้วเรื่องพรุ่งนี้จะทำยังไงล่ะ (เค้าจะรู้ไหมนะว่ากลุ้มมาก) แล้วก็นั่งเรื่อยเปื่อยจนเย็นเลย มองเวลาผ่านไปที่ล่ะนาที ที่ล่ะนาที ง่วงก็ง่วง ไม่รู้จะทำอะไรจริง ๆ ทรมานมาก ๆ

จนเกือบห้าโมงไม่ไหวแล้วเข้าไปหา Prof. คุยให้รู้เรื่องเลยดีกว่า เข้าไปก็บอกว่า “ I’m worry about tomorrow” แล้วก็บอกต่อว่าเราตามที่พูดกันเมื่อวานไม่ทันเดี๋ยวจะพลาดไปใน detail ที่สำคัญ เค้าก็อธิบายมานิดหน่อย (จริง ๆ เค้าคงตั้งใจจะอธิบายให้เราฟังพรุ่งแน่นอน) เราก็บอกว่า “again please” เค้าก็เอากระดาษมาอธิบายอย่างจริงจัง แต่ก่อนอื่นเค้าจะโทรศัทพ์ตามเรื่องกระเป๋าเราให้ก่อน ผลปรากฏว่าทางสนามบินเจอกระเป๋าเราแล้ว แล้วจะส่งมาให้ที่หอพักคืนนี้ (หูไม่ได้ฝาดไปนะ จริง ๆ หรอ เราจะได้เจอกันคืนนี้แล้วเหรอ) ดีใจได้แป๊บเดียวก็ต้องมากลุ้มเรื่องพรุ่งนี้ต่อ Prof. ก็อธิบายทีล่ะ step เค้าก็คงรู้ว่าเรากลัวเค้าก็บอกลองเริ่มดูนะแล้วจะดีเอง (ขอบคุณครับ)

เอาว่ะสู้ตายงานนี้ หลังจากที่กลุ้มใจมากทั้งวันตอนเดินกลับหอพักก็สบาย ๆ ทั้งเรื่องพรุ่งนี้แล้วก็เรื่องกระเป๋า (หวังว่าคงไม่ใช่หรอกให้เสียวแล้วเลี้ยวกลับนะ ให้ความหวังแล้วจากไปไม่ดีนะครับ) เออลืมบอกว่าวันนี้ได้โอกาสรู้อุณหภูมิของที่นี่ในวันนี้ด้วยล่ะ ให้ทายว่าเท่าไหร่ ... 9-10 องศาเซลเซียส ครับท่าน นี่แสดงว่าที่เราเข้าใจว่า 10 กว่า ๆ นี่ผิดเลยนะเนี่ยะ ถึงว่าล่ะหนาวมาก ๆ ถ้าใครนึกไม่ออกก็นึกถึงไอ้ห้องที่เค้าให้เข้าก่อนเพื่อปรับสภาพก่อนจะเข้าไปในเมืองหิมะของ dream world ไอ้ห้องนั้นก็ประมาณ 10 องศาเหมือนกัน ดีนะที่ต่อจากนี้ไปจะค่อย ๆ เริ่มอุ่นขึ้น แต่พยากรณ์อากาศพรุ่งเค้าบอกว่าฝนตกล่ะ (เซ็งแล้วทำไมต้องมาตกไอ้วันที่ต้องออกไปข้างนอกด้วยฟ่ะ)


ระหว่างเดินกลับห้องก็แวะซื้อ นม โควสลอ กับ ผักกาดแก้ว ที่ tesco โดนค่าเสียหายไป 2.02 ปอนด์ แล้วก็จัดการทอดไข่เจียวกินกับขนมปัง (ไม่เข้าอย่างแรง ฝืด ๆ ยังไงไม่รู้ อยากกินข้าวอ่ะ) แล้วไอ้โควสลอก็ดันใส่หอมหัวใหญ่ด้วย (ใส่ทำไม) แต่ก็ซื้อมาแล้วนี่ก็ต้องกินล่ะ วันนี้ได้คุยกับพี่อั๋นแล้วก็ เฟรัลโด้ เยอะเลยล่ะ จากนั้นก็อาบน้ำรอกระเป๋าจนเกือบสามทุ่ม พอเห็นท่าว่าไม่มาเป็นแน่แท้ก็สวดมนต์เข้านอน (หลอกให้เสียวแล้วเลี้ยวกลับจริง ๆ ด้วย)

สรุปค่าใช้จ่ายวันนี้ 2.02 ปอนด์ คิดเป็นเงินไทย 129.28 บาท

20/3/2551

ตลอดคืนฝันแต่ว่าได้กระเป๋ามาแล้ว ในลักษณะเหตุการณ์ต่าง ๆกัน (แบบว่ารู้ว่าฝัน ก็เปลี่ยนไปฝันอีกอย่างซะงั้น แต่ยังคงเป็นเรื่องได้กระเป๋าคืน เคยเป็นม่ะ) แล้วก็ตื่นตอนประมาณตีสี่ พลิกไปพลิกมาจนทนไม่ไหวต้องลุกไปเข้าห้องน้ำ (แอบเดินไปดูที่ประตูว่ามีกระเป๋าของเราปรากฏร่างหรือเปล่า แต่ก้ไร้ร่องรอย) พอตอนเช้าพ่อก็โทรมาหา เราก็บอกว่าทางสนามบินเค้าเจอกระเป๋าแล้ว แล้วจะส่งให้เมื่อคืนแต่ยังไม่เห็นเลย ไว้ถ้าเค้าส่งมาให้จะโทรไปบอกอีกทีแล้วกัน จากนั้นก็เตรียมอาหารเที่ยง + กินอาหารเช้า แล้วก็อาบน้ำแต่งตัวไป Lab


พอไปถึงที่ lab ก็เปิดคอมเตรียมจะเขียน diary Prof. ก็เข้ามาเรียกไปทำ lab พอดี คราวนี้ทำ non-stop เลยอ่ะ จนถึงเกือบ 10 โมง Prof. ก็มาอธิบายวิธีไปโรงพยาบาลที่ต้องไปเก็บตัวอย่าง ตอนแรกก็เขียนแผนที่ว่าจะต้องขึ้นรถที่ไหน (เป็นรถ shuttle ของมหาลัย) แต่คงกลัวเราหลงเลยพาเดินไปที่ท่ารถบัสเลย (สงสัยยังเข็ดกับเหตุการณ์ที่ให้เราลงไปเอาของที่รถ) พอรถมาเค้าก็ยื่นบัตร staff ของเค้ามาให้เผื่อเค้าตรวจ (พร้อมบอกวิธีโกงโดยเอามือปิดรูปเอาไว้) แล้วบอกว่าจะมีรถออกจากที่โน่นเวลา 4 โมงเย็น แล้วรถมันก็สุดสายที่โรงพยาบาลไม่ต้องห่วงว่าจะลงไม่ถูก คราวนี้ได้นั่งรถรอบ ๆ เมือง Edinburgh ก็สวยดีนะ (ถ้าไม่ได้มาเรื่องงานจะสวยกว่านี้มาก ๆ )

พอไปถึงที่โรงพยาบาลก็หลงอยู่สักพักเพราะหาไอ้ตึกที่เราต้องไปติดต่อไม่เจอ ดีนะที่ก่อนออกมาศึกษาข้อมูลบวกกับ Prof. บอกให้ดูแผนที่ เลยหาเจอ ไปกดออด แล้วก็รอซักพัก คุณลุงที่เป็นเจ้าหน้าที่ประจำก็ตอบออกมาว่าอะไรไม่รู้ไม่รู้เรื่อง แล้วก็ทำหน้าใสซื่อไม่รู้เรื่องจนเค้าตะโกนกลับออกมาอีกรอบ เราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เราก็พยายามเขย่าประตู (นึกว่าเค้าเปิดให้แล้ว) จนลุงแกต้องเดินมาเปิดให้แล้วก็ชี้ไปที่ที่เรากดออดเมื่อกี้แล้วก็พูดอะไรไม่รู้ (ฟังไม่ออกจริงๆ นะ แต่เดาว่าให้กดที่ปุ่มใดปุ่มหนึ่งซักปุ่มบนนนั้นประตูก็จะเปิดออก)


ตัวอย่างที่เราต้องมาเก็บก็ไม่ใช่อะไรมันก็คือ อึ นั่นเอง (ทำไมดวงมันสมพงษ์กับของอย่างนี้ฟ่ะ) นั่งถ่ายอึจากหลอดใหญ่ของที่นั่นมาใส่หลอดเล็กที่เราเตรียมมาเอง ทั้งหมด 200 กว่าตัวอย่างทำตั้งแต่ 11 โมงกว่าจะเสร็จปาเข้าไปเกือบ สี่โมงเย็น นี่ทำแบบไม่พักกินข้าวเที่ยงเลยนะ (เพราะมันไม่อยากกินอ่ะไม่ใช่เพราะกะจะไดเอ็ทหรอกนะ) ตอนทำที่ไทยในห้อง lab ตัวเองมันมี hood ให้ (ตู้ดูดอากาศ กลิ่นเลยบรรเทาไปเยอะ) แต่นี่ทำสด ๆ บนโต๊ะธรรมดา (พระเจ้า) สารพัดกลิ่นโชย ครับ โชย ดีนะที่ฝรั่งมันไม่ค่อยกินผัก ไม่เหมือนคนไทย ไม่อย่างนั้นไม่อยากคิด

แล้วก็เป็นความโชคดีที่เราได้ฝึกวิทยายุทธในการเก็บอึมาจากเมืองไทยจนเลิกรังเกียจไปแล้ว เลยทำได้อย่างสบาย ๆ แต่ถึงกระนั้นก็เป็นงานที่ใช้เวลามากกว่าที่คิด ไม่ใช่แค่เก็บอึอย่างเดียวจะต้องเก็บข้อมูลด้วย หลังจากที่คำนวณเวลาแล้วไม่ทันแน่ ๆ เพราะ Prof. บอกว่าจะอยู่รอเรา ก็เลยตัดสินใจว่าข้อมูลจะเข้ามาเอาวันจันทร์แล้วกัน (จะต้องมากดออดแล้วก็ถูกตาลุงคนนั้นตะคอกใส่อีกแว้ว) ก็จัดการลาคนที่โน่นแล้วบอกว่าจะเข้ามาอีกทีวันจันทร์ แล้วก็เดินอย่างเร่งรีบไปขึ้นรถ shuttle ปรากฏว่าไม่ทันอ่ะมันออกไปแว้ว ก็เลยต้องเสียเงินขึ้นรถเมล์กลับมา โดยค่าเสียหายไป 1 ปอนด์ (เพราะช้าแท้ ๆ )

กลับไปถึงที่ lab ก็ไปหา Prof. แล้วก็เอาตัวอย่างไปเก็บ แล้ว Prof. เค้าก็ถามว่าพรุ่งนี้จะไปไหนหรือเปล่า เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด ไม่ต้องมาที่ Lab ก็ได้ แต่เค้าจะเข้ามา เราก็บอกว่าจะเข้ามาเพราะอยู่ที่หอก็เบื่อไม่มีอะไรทำ เค้าเลยนัดเราพรุ่งนี้ 10 โมงที่หน้าตึกเพราะเป็นวันหยุดประตูมันล็อค เราคงเข้าไม่ได้ ก่อนกลับ Prof. ก็โทรตามเรื่องกระเป๋าอีกที คราวนี้ทางสายการบินบอกว่าจะส่งมาให้ภายใน 2 ทุ่มวันนี้ (เย้ ๆ) จากนั้นก็เดินกลับหอด้วยความเหนื่อยอ่อน เพราะยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย


กลับมาถึงหอก็จัดการอุ่นข้าวเที่ยงที่ไม่ได้กิน ระหว่างนั้นก็เหลือบเห็นจดหมายของเราเกี่ยวกับการเปิด account ของ bank มันส่งกลับมาเพราะกรอกข้อมูลไม่ครบกับหน้าพาสพอตที่ถ่ายเอกสารถูกปั๊มมาว่า “Unclearify Photocopy” มันหมายความว่าไงฟ่ะ (มาถามพี่อั๋นตอนหลัง พี่เค้าบอกว่าต้องไปถามธนาคารอีกทีแล้วล่ะว่าเค้า notify ให้เราได้หรือเปล่า มันไม่เหมือนที่ไทยที่เราเซ็นต์สำเนาถูกต้องได้น่ะ) จากนั้นก็อาบน้ำนั่งรอกระเป๋า

และแล้วมันก็มาเฟรัลโด้เป็นคนช่วยเซ็นต์รับแล้วก็ยกขึ้นมาให้ (ขอบคุณมาก ๆ หนักนะนั่น) กระเป๋าอยู่ในสภาพที่เยินพอสมควร หูกระเป๋าข้างที่จะหลุดที่สุวรรณภูมิ พังไปแล้วพร้อมกับ Tag ที่เราติดเอง ล้อแตกไปหนึ่งข้าง สภาพกระเป๋าเหมือนผ่านการลากมาเป็นระยะทางยาวไหลมากจนสายที่รัดไปเกือบขาด แต่ข้าวของที่อยู่ข้างในอยู่ครบและก็ไม่มีอะไรเสียหาย (จะได้กินข้าวแล้วเพราะหม้อหุงข้างสมบรูณ์ดี) นั่งจัดข้าวอยู่นานเลยล่ะเพราะพอเอาออกมาจากกระเป๋าแล้วมันเต็มห้องเลย ดีนะที่ไม่ตัดสินใจซื้อของมาเพิ่มระหว่างรอกระเป๋าเยอะเกิน (แต่กระนั้นมีดโกนหนวดก็มีเป็น สิบ ๆ อัน) ดีใจจังเลยได้กระเป๋ากลับคืนมาแล้ว หมดห่วงไปเยอะเลยล่ะ หลังจากจัดของเสร็จก็สวดมนต์เข้านอน อย่างสบายใจ (ไม่ลืมโทรไปบอกพ่อว่ากระเป๋ามาแล้ว) เป็นวันแรกตั้งแต่มาถึงที่นอนหลับโดยไม่ต้องกังวลเรื่องกระเป๋า

สรุปค่าใช้จ่ายวันนี้ 1 ปอนด์ คิดเป็นเงินไทย 64 บาท (เพราะช้าแท้ ๆ ไม่งั้นวันนี้ก็ไม่เสียเงินซักปอนด์ แค่ปอนด์เดียวยังจะหวงอีกเนอะ)

	ผู้เขียน	หัวข้อ: Veekung @ Edinburgh UK (อ่าน 476858 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 5 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้