Veekung @ Edinburgh UK

[khesorn mueller]

พี่หนิงชอบแถม...

p.nn

[เอ๋อ]

พี่หนิงขา >__________<"
เอ๋ออยากไปมากเลย ยุโรปแบบนี้
อยากมีเงิน จะได้ไปเที่ยวรอบโลก
ไปที่ไหนก็คงมีรุ่นพี่จุฬาฯ ทั่วโลกเลยเนาะ

เพราะว่า "ทั่วราชอาณาจักรนี้เราเป็นหลักอยู่แต่ละส่วน"
นอกราชอาณาจักรก็ต้องมี  :lol:

[nuchon]

พี่หนิงพาทัวร์ซะรอบเลย เหนื่อยมั้ยค่ะ??อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะค่ะ!!!

แล้ววีล่ะ ได้เที่ยวบ้างอ่ะยัง อย่าลืมถ่ายรูปมาฝากบ้างนะ  :lol:  

[Tritti_83]

555 โยงใยทั่วโลก :lol:

[nuchon]

555 โยงใยทั่วโลก :lol:

อย่างงี้  พี่หนิงก้อต้องเป็น Spider Woman!!! จิ  :lol:  :lol:  

[veekung]

เมื่อครู่ลองหมุนตามเบอร์ที่ีวีวี่ให้มา...ไม่มีคนรับสายค่ะ....
p.nn

พี่หนิงโทรมาตอนกี่โมงอ่ะครับ  :shock:

[Tritti_83]

วีวี อ.ที่ภาค genetic ที่จบจาก Scotland ชื่ออะไรนะเราจำชื่ออาจารย์ไม่ได้อะ

[veekung]

วีวี อ.ที่ภาค genetic ที่จบจาก Scotland ชื่ออะไรนะเราจำชื่ออาจารย์ไม่ได้อะ

ไม่ใชอาจารย์ที่ genetic อ่ะ แต่เป็นที่ Bio ต่างหาก ชื่อ อ.เจษฎา อ่ะ

[veekung]

ต่อจากกนี้จะเริ่มทะยอยเอา diary ที่เขียนไว้มาลงแล้วนะครับ จริง ๆ แล้วก็มีเรื่องที่จะเล่าให้ฟังเฉพาะอาทิตย์แรกเท่านั้นล่ะ อาทิตย์ต่อมาเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วอาจจะไม่ค่อยมีอะไรเล่าให้ฟัง นะครับ :wink:

12/03/2008
เหตุการณ์เป็นปกติตื่นแต่เช้าเพื่อเข้าไป lab เป็นวันสุดท้ายก่อนออกเดินทางในเวลาเที่ยงคืนครึ่ง มีแต่คนถามว่ารู้สึกเป็นไงตื่นเต้นม่ะ ความรู้สึกจริง ๆ ตอนนั้นคือไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่ มีแต่ความรู้สึกเกรง ๆ กลัว ๆ ว่าพอไปถึงที่โน่นแล้วจะสื่อสารกับเค้ารู้เรื่องไหมเนี่ยะ (เฮ้อ) ถึงปากจะบอกว่าไม่ตื่นเต้นแต่ก็นั่งไม่สุขเลยครับพี่น้อง เดินทั่ว lab ตั้งแต่เช้าจนถึงเวลาบ่าย ๆ หลังจากที่จัดการขนของจากที่หอ (ของใช้ส่วนตัว) มาเก็บไว้ที่ lab เรียบร้อย (โดยความช่วยเหลือของพี่อ้อย ขอบคุณมากนะครับ) เวลาประมาณสี่โมงเย็นกว่า ๆ ก็ได้ฤกษ์ลาอาจารย์และพี่อ้อยกลับหอไปเตรียมตัวออกเดินทาง อาจารย์ก็อวยพรให้เดินทางโดยสวัสดิภาพและโชคดี ส่วนพี่อ้อยก็ให้กำลังใจอย่างดี (ขอบคุณมาก ๆ ครับ) ตอนแรกกะว่าจะตัดผมอีกรอบเพื่อที่จะได้ไม่ยาวมาก แต่พอมาถึงร้านกลับปิดซะนี่ไม่เป็นไรไม่ตัดก็ได้ ก็ขึ้นไปจัดของและรอลงไปกินข้าวกับ ที่สุด ซิ่ม แก้ว ติ๊งต่อง แล้วก็พี่เทิด และอาหารมื้อสุดท้ายก่อนสั่งลาเมืองไทยก็เป็นอาหารเวียดนาม (ซะงั้น) กินเสร็จก็กลับมาอาบน้ำและนั่งรอเวลาสามทุ่มเพราะเคจะขับรถมารับไปส่งที่สนามบิน ส่วนพ่อ แม่ แล้วก็น้าได้ไปก่อนแล้วที่สนามบินตั้งแต่เวลาสามทุ่ม และแล้วเคก็มารับ ขบวนที่ไปส่งด้วยก็คือ เค ที่สุด พี่เทิด แล้วก็บอม (บ๊อค) ส่วน ซิ่มติดรถไปลงที่ รถไฟฟ้าใต้ดิน แล้วแก้วกับต่องไม่ได้ไปด้วยเพราะงานไม่เสร็จ
มาถึงสนามบินในอีกประมาณเกือบชั่วโมงต่อมา โอ้วพระเจ้าทำไมคนมันเยอะแยะอย่างนี้เนี่ยะ ไม่รอช้าหาเคาเตอร์ของ Qantas ด่วน เจอแล้ว สุดยอดคนต่อแถว check in กว่าร้อยคน แล้วจะทันไหมเนี่ยะ รีบวิ่งไปต่อแถว (ซึ่งยาวล้นออกมาไกลเลยล่ะขอบอก) รอเข้าแถวไป เม้าท์ไป พ่อกับแม่ก็เดินมาหา (ไม่ค่อยได้คุยกับพ่อแม่เลยอ่ะ) กว่าจะถึงคิวที่ได้ check in ก็ปาเข้าไปหนึ่งชั่งโมง ห้าทุ่มครับท่าน เนื่องจากเวลากระชั้นชิดเข้ามาแล้ว บวกกับพวก business กับ first class เค้าก็ check in กันเกือบหมดแล้ว เราก็โดนเรียกให้เข้า check in ที่ช่อง first class (เท่ห์ซะไม่มี)
“เออกระเป๋าน้ำหนักเกินนะคะ” พนัก check in พูดขึ้น เอาล่ะซิเกินไป 10 กว่ากิโลแน่ะ
“พี่... SAS เค้าทำเรื่องขอมาแล้วนี่ครับ” เราก็พูดอย่างที่เตรียมไว้กับพี่เค้า
“รอซักครู่นะคะ” แล้วเธอก็หายไป
“ไม่มีเรื่องส่งมานะคะ” เอาแล้วไง
“แต่ manager เค้าอนุโลมให้ คราวหน้ากรุณาเช็คก่อนะคะว่าเรื่องมาถึงเคาเตอร์หรือยัง”
“ครับ” แล้วกระเป๋าก็ถูกติด Tag แล้วก็เลื่อนเข้าสายพานไป รู้สึกโหว่ง ๆ ชอบกล
“เวลาขึ้นเครื่อง ห้าทุ่มครึ่งนะคะ”
ชิบแล้วสิ มีเวลาครึ่งชั่วโมง รีบเลยครับรีบ มานั่งคิดตอนนี้ไม่น่ามาสายมากเลย เพราะชะล่าใจว่าคนจะไม่เยอะ ไม่ค่อยได้คุยกับพ่อแม่เลย เสียดายจัง พอถึงหน้า ตม. ซึ่งต้องลากับทุกคนอย่างจริงจังแล้ว รู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้ แต่เอาว่ะต้องเดินหน้าต่อไป ลาทุก ๆ คนที่มาส่งแล้วก็เดินเข้า ตม. โอ้วพระเจ้าช่วย(อีกรอบ) คนเยอะมาก  ๆๆๆๆ ขนาดแถวคนไทยยังเยอะแถมไม่ค่อยขยับด้วย ยังไงก็ไม่ทันแน่นอน แต่พี่อ้อยที่ยังโทรมาหาเป็นระยะก็ยังให้คำปรึกษาที่ดีตลอดทางจนผ่านเข้าไปใน gate ได้ แล้วยังไงต่อล่ะที่นี้ ก็มีคนนั่งรอพอสมควรนะ ก็เดินด่อม ๆ มองที่ gate ที่ปิดอยู่ “มันต้องเอาตั๋วไปแตะหรือเปล่าว่ะ” ก็ลองแตะดู ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รีบเดินออกมาเลยครับ ด้วยความอาย ว่าแล้วก็โทรหาพี่อ้อยอีกทีจนได้เรื่องว่าต้องนั่งรอเพราะอาการนี้เครื่อง delay แน่นอน ถ้าเครื่อง delay จริงปัญหาต่อมาก็คือจะต้อง transfer ไม่ทันแน่ ๆ ตอนไปถึง London พี่เค้าก็ให้คำแนะนำมากมาย แต่เราเองที่จำไม่ค่อยได้เพราะกลัว+ตื่นเต้น และแล้วแบตโทรศัพท์ก็หมดลง ความซวยเริ่มบังเกิดแล้วไง “ต่อแต่นี้ไปตัวคนเดียวแล้วนะโว้ย”
พอเค้าเรียกขึ้นเครื่อง โอ้วมีแต่ฝรั่งเต็มไปหมดเลย 55C คือที่นั่งของเราก็เดินเข้าไปจนเจอ ที่นั่งมันแคบใช้ได้เลยอ่ะ พอ ๆ กับรถทัวร์นั่งกลับบ้านที่ระยองเลย เพราะเราตัวใหญ่บวกกับขายาวเลยรู้สึกอึดอัดพอสมควร นี่ต้องทนอึดอัดไปอีก 12 ชั่วโมงเลยเหรอเนี่ยะ แล้วไอ้คุณฝรั่งข้าง ๆ ก็ดันเป็นคน alert ยุกยิก ยุกยิก ตลอดเวลานอนก็ไม่นอน เซ็ง ยังดีนะที่แอร์เค้าคงรู้ว่าเราเป็นคนไทยก็ส่งภาษาไทยให้เรา “ใจชื้นขึ้นเยอะเลยล่ะ”
“เครื่อง delay ขนาดนี้จะไปถึง London กี่โมงครับนี่” เราถามไปด้วยความกังวล
“ก็คงจะช้าแน่นอนค่ะแต่กัปตันจะพยายามเร่งความเร็วให้ไม่ delay มากค่ะ” แอร์ตอบมา
“คือผมต้องต่อเครื่องไป Edinburgh ต่อน่ะครับ”
“น่าจะทันนะค่ะ ถ้าไม่ทัน เครื่องไป Edinburgh เยอะค่ะติดต่อ ground air ได้เลย”
เวลา 12 ชั่วโมงบนเครื่องบินช่างยาวนานเหลือเกิน ถึงแม้ว่าจะมีอาหารให้กิน 2 มื้อ บวกกับมีหนังให้ดู แล้วก็นอนมันก็ยังนานอยู่ดี

[khesorn mueller]

วีวี,
ทีนี้นึกภาพออกยัง ว่ากว่าพี่จะพาตัวเองกลับมาเมืองไทยได้นี่...เปลี้ยขนาดไหน

เมื่อวานพี่หมุนมาช่วง 14.30น.เวลาของอังกฤษค่ะ!
p.nn

[party]

ติดตามอ่านและเอาใจช่วยวีผ่านพ้นอุปสรรคนะ :lol:

[khesorn mueller]

ส่วนพี่ภาวนาให้วีวี่หาjobได้เร็วๆ ต่อnotebookในห้องได้ไวๆ...ลองScotch Whiskeyซะที และ...next chapter diary!
p.nn

[veekung]

วีวี,
ทีนี้นึกภาพออกยัง ว่ากว่าพี่จะพาตัวเองกลับมาเมืองไทยได้นี่...เปลี้ยขนาดไหน

เมื่อวานพี่หมุนมาช่วง 14.30น.เวลาของอังกฤษค่ะ!
p.nn

ตอนนั้นยังอยู่ทีี่ lab เลยครับ กว่าจะเสร็จปาเข้า 18.30 น. แน่ะครับ

แล้วก็ job ที่พี่หนิงแนะให้หาเนี่ยะ ไม่รู้จะไปหาที่ไหนอ่ะครับ มองตามบอร์ดก็ไม่เห็นมีประกาศรับสมัครงาน part time เลยครับ มีแต่ประกาศแมวหาย หรือจะไปตามหาแมวดีครับ

[khesorn mueller]

ร้านbakeryก็ได้ง่ายดี...exotic ด้วย...วีวี่ไปกระซิบใครซักคน...ที่เป็นคนท้องถิ่น...ไปคุยกับผู้บริหารห้องสมุดแบบกระซิบๆนะจ้ะ อย่าเอ็ดไป เดี๋ยวพวกมาแย่งป่ะ!!งานยิ่งหายาก...
p.nn

[nuchon]

หา job ได้เร็วๆ นะวี จะติดตาม diary ตอนต่อไปนะ :lol:  

[khesorn mueller]

วันนี้วันหยุด...วีวี่คงได้สำรวจเมือง...หรืออาจจัดห้อง....
p.nn

[khesorn mueller]

น้องๆทุกคน,
เนื่องจากวันนี้ ทั่วภาคพื้นยุโรป ได้ปรับเวลาเป็น summer time...
1.พี่จะห่างจากเมืองไทย 5 ชม.
2.วีวีีจะห่างจากเมืองไทย 6  ชม.นะคะ
โปรดฟังอีกครั้งนึง
p.nn

[veekung]

กำลังจะมา post พอดี ดีนะที่พี่หนิงมาบอกก่อน  

เอา diary มาลงต่อจ้า


13/03/2008
   และแล้วเครื่องก็ delay จริง ๆ ด้วย ก็ยังดีที่ delay ไปครึ่งชั่วโมง นั่นหมายความว่าจะต้องเปลี่ยนเครื่องให้ทันในหนึ่งชั่วโมง ตอนลงจากเครื่องคุณแอร์คนนั้นก็ยังอุตส่าห์บอกเราว่าน่าจะทันนะ ต้องขอบคุณคุณแอร์มาก ๆ เลยนะครับ พอลงจากเครื่องที่ terminal 4 ต้องนั่งรถต่อไป terminal 1 อีกประมาณ 10 นาที ทำไมนะก้าวแรกที่ แตะ London มหานครของโลกถึงต้องเร่งรีบขนาดนี้ แต่ที่แน่ ๆ คืออากาศหนาวมาก ถึงมากที่สุด (ไม่ได้วัดนะแต่กะ ๆ เอาน่าจะประมาณ 10 กว่า ๆ องศาเซลเซียสหรืออาจจะต่ำกว่า) รีบครับรีบ ยิ่งรีบยิ่งช้า เคยได้ยินม่ะคำ ๆ นี้ เจอกับตัวเต็ม ๆ เลยครับ ไม่รู้หรอกนะว่าช่วงนี้มัน high season เหรอยังไง ทำไมคนมันเยอะแยะแปะแซะ ขนาดนี้ ไหนจะต้องเข้าคิวรอรถไป terminal 1 ไหนจะต้องเข้าคิวขึ้นบันไดเลือน จะทำมาทำไมถ้ามันรับน้ำหนักได้ไม่เยอะ จะต้องรอให้คนขึ้นไปถึงชั้นบนก่อนถึงจะปล่อยให้อีกชุดทยอยขึ้น (ไม่เห็นเหมือนที่มาบุญครองเลยที่บันได้เลือนทุกตัวมีคนขึ้นลงตลอกเวลา) พอไปถึง terminal 1 ก็พุ่งตรงหา information ของ BA ก็ยื่นตั๋วให้เค้าดู เค้าก็พูดอะไรก็ไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่อง จับได้แค่ว่า มีคนใกล้ตกเครื่องประมาณเราอีก10 กว่าคน ให้เรา run run เราก็พุ่งตรงครับ ตรงที่เค้าตรวจ Biometric หรืออะไรซักอย่างนี่แหละ เจ้าหน้าที่ก็ไม่มี พอดีมีคนเข็นรถคนแก่เข้าไปเราก็เดินตามติด แต่ก็มียายป้าแก่คนหนึ่งสะกิดแล้วบอกให้ไปเข้าคิวซะ ไอ้เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเพราะภาษาอังกฤษเราก็ใช่ว่าจะดี ก็ยอมไปเข้าคิวครับ ตอนเดินออกมาก็เจอกับเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง ก็ยื่นตั๋วให้เค้าดูแล้วบอกว่า “I’m not in time” พี่แกก็บอกว่าถูกแล้วไป Edinburgh เข้าช่องนี่แหละ งงครับงงก็ได้แต่เดินไปเข้าคิวครับ


   พอผ่านจากไอ้การตรวจ Biometric เข้ามาได้ ก็เจอ ตม. ก็มีถามอะไรเล็กน้อยเราก็ตอบเท่าที่เราจะเข้าใจและตอบไป และเค้าก็บอกว่าเรามาอยู่ที่ UK เกิน 6 เดือนจะต้องรอตรวจสุขภาพอีก (เออรอเข้าไป) แน่นอนตอนนี้ไอ้ fight ที่เราต้องขึ้นเพื่อมา Edinburgh มันออกไปประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เอาเหอะยังไงก็ไม่ทันแล้วล่ะ ก็นั่งรออย่างใจเย็นแล้วกัน พอตรวจร่างกายเสร็จ ก็ไม่มีอะไรมากแค่ยื่นไอ้ผลการตรวจ TB ที่ IMO ตอนขอ VISA ให้ก็โอเคแล้ว เสร็จแล้วเราก็มุ่งตรงสู่ gate (จำไม่ได้แล้ว) ทำการติดต่อเจ้าหน้าที่ ก็ไม่มีอะไรมากแค่ยื่นตั๋วที่เรามีให้เค้าก็บอกว่าเรา miss the fight ไปเรียบร้อยแล้ว (รู้แล้ว! คิดในใจนะ) เค้าจะจัดการให้ แล้วเราก็ได้ตั๋วใบใหม่ที่ไป Edinburgh ในอีก 1 ชั่วโมงครึ่ง สิ่งที่เป็นห่วงอีกเรื่องก็คือกระเป๋าเพราะ check through จากเมืองไทย ต้องมีปัญหาชัวร์ เค้าก็บอกว่าเค้าจะจัดการเรื่องกระเป๋าให้ เราก็นั่งรอเวลา เพื่อขึ้นเครื่องระหว่างนั้นก็หา internet เพื่อส่งข่าวกลับเมืองไทย (แพงได้ใจมาก 10 นาที 1 ปอนด์ แถมยังต้องซื้อน้ำกิน 1 ขวด 1.2 ปอนด์เพื่อให้ได้เหรียญมาหยอดอีก)


   ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงในการเดินทางจาก London มาที่ Edinburgh ระหว่างทางอากาศมันไม่ค่อยจะดี (มั้ง) เครื่องสั่นยังกับรถวิ่งอยู่บนทางลูกลัง (จริง ๆ ตอนที่นั่งมาจากไทยก็มีช่วงหนึ่งแต่ไม่สนใจเพราะง่วงมาก) และแล้วเครื่อง landing ลงสู่สนามบิน Edinburgh เย้ถึงซะที ของจริงมันต่อจากนี้ต่างหากเพราะต้องฉายเดี่ยวแล้ว ไม่มีใครมารับ สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือไปเอากระเป๋า และสิ่งที่กังวลที่สุดก็เกิดขึ้น กระเป๋าไม่มาครับท่าน ทำไงล่ะทีนี้ เราก็เข้าไปติดต่อที่ baggage service เค้าก็ทำการบันทึกสีและลักษณะกระเป๋าให้เค้าก็บอกว่าน่าจะค้างอยู่ที่ Heathrow ที่ London นั่นแหละคงจะส่งมาถึงในวันนี้ ให้เข้ามาติดต่ออีกที เอาว่ะงั้นเข้าเมืองไปเอาที่พักก่อนแล้วกัน แอบคิดในใจก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องลากกระเป๋าให้พะลุงพะลัง แต่จะเข้าไปยังไงล่ะ TAXI เหรอ


   พอออกมาจาก Airport เพื่อหา TAXI สิ่งแรกที่เจอก็คืออากาศที่หนาวมาก ๆๆๆๆ TAXI อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ ยังดีที่แถวนั้นมีเจ้าหน้าที่อยู่ ก็มุ่งตรงเข้าถามว่าจะไปที่ Pollock hall จะไปยังไง (ท่าทางจะมีคนไปเยอะเค้ารู้จักด้วยล่ะ) เค้าก็แนะนำว่า TAXI มันแพงประมาณ 20 ปอนด์ได้ ให้ไป Shuttle bus ดีกว่าส่งถึงที่เหมือนกันแต่จะมีคนอื่นไปกับเราด้วย (คล้ายรถตู้ที่รับจ้างไม่ประจำทาง) ค่าโดยสารแค่คนล่ะ 8 ปอนด์เอง (ก็แพงอยู่) เอาเหอะยังก็ต้องไป ความรู้สึกแรกที่เห็นเมือง Edinburgh เป็นเมืองที่สวยนะไม่มีตึกสูง ๆ ให้เห็นเลย (หรือว่ายังไปไม่ถึงส่วนที่เจริญก็ไม่รู้นะ) บ้านเมืองก็สวย และแล้วเราก็ถึง Pollock hall เพื่อไปติดต่อเรื่องที่พัก สื่อสารกันยากมาก เราก็ไม่เข้าใจที่เค้าพูด เค้าก็ไม่เข้าใจที่เราพูด แต่สุดท้ายก็ได้เจอคนที่ติดต่อเราทาง E-mail และก็ได้กุญแจมาเป็นที่เรียบร้อย เค้าแนะนำวิธีไปที่ที่พัก ห่างจากที่ Pollock hall ประมาณ 2 กิโลเมตรเค้าก็แนะว่าให้เดินออกไปที่ถนนใหญ่แล้วก็เรียก TAXI ค่าโดยสารประมาณ 5 ปอนด์ เรื่องอะไรจะเสีย  แผนที่ก็มีแล้วเดินครับเดิน เพราะตั้งใจแล้วว่าจะลองเดินสำรวจดู แต่ว่าที่แย่ก็คืออากาศครับไม่ใช่แต่หนาวอย่างเดียวฝนตกด้วยครับ หนาวเป็นสองเท่าเลยที่นี้ แต่ไม่เป็นไรเพราะมันตกไม่มากบวกกับอากาศค่อนข้างแห้งพอตกถูกตัวไม่นานก็แห้งครับ เดินมาก็หลงบ้าง ถูกทางบ้างถ้าหลงมาก ๆ ก็ถามว่าจะไปที่นี่ไปไง คนที่นี่ก็ใจดีนะ บอกทางให้ด้วยความเต็มใจ แต่เราฟังไม่ค่อยรู้เรื่องอ่ะ รู้แค่ว่าต้องเดินไปทางนี้อีกแล้วเลี้ยวซ้าย เอาว่ะ


   และแล้วก็ถึงห้องพัก ไม่มีอะไรเลยนอกจากเตียงเปล่า ๆ ตู้เสื้อผ้า โต๊ะ ตาย ๆ อากาศก็หนาวขนาดนี้กระเป๋าก็ยังไม่ได้ แล้วจะนอนยังไงฟ่ะ เอาฟ่ะ เดียวจะกลับไปที่ airport อีกทีเพื่อดูว่ากระเป๋ามายัง คือจริง ๆ แล้วก็ check ว่ากระเป๋ามาหรือยังเค้าก็ให้ website กับเบอร์โทรศัพท์มาให้ แต่ยังใช่ internet ไม่ได้ โทรศัพท์จึงเป็นวิธีเดียว ที่สายการบินก็แนะมาแล้วว่าให้หาคนที่คุยรู้เรื่องโทรมานะ (คงเห็นว่าเราไม่สามารถคุยรู้เรื่องแน่นอน) เราก็เดินหาตู้โทรศัพท์แล้วก็จัดการโทรซะ ไม่รู้เรื่องจริง ๆ ด้วยพูดอะไรไม่รู้รัวซะจับใจความไม่ได้เลยอ่ะ เลยตัดสินใจเข้าไปที่ airport อีกรอบ แต่จะเข้าไปยังไงนี่ซิ มองหา TAXI ก็ไม่มี (ไม่เหมือนเมืองไทยที่ TAXI วิ่งกันให้ว่อน) ฝนก็ตก หนาวก็หนาว TAXI ก็ไม่มีแล้วจะไป airport ยังไงฟ่ะ เดินตากฝนอยู่พักหนึ่งก็มี TAXI วิ่งมาให้โบก “go to the airport” พูดอยู่หลายครั้งเลยล่ะ กว่าเค้าจะเข้าใจ สงสัยสำเนียงเราจะเข้าใจยากหรือไม่ภาษาเราก็ห่วยมาก ๆ และเป็นจริงอย่างที่เจ้คนที่แนะนำเรื่องการเดินทางค่า TAXI 20 ปอนด์ จริง ๆ ด้วย พอไปถึง airport อากาศก็ช่างเลวร้ายจริง ๆ ฝนตกอากาศหนาวเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย หนาวจนพูดไม่ออกเลยจริง ๆ


หลังจากเข้าไปส่งภาษาอย่างงู ๆ ปลา ๆ กับสายการบินก็ได้ความกลับมาว่ายังไม่เจอกระเป๋าเลย ไม่รู้ว่ามันหายไหน เนี่ยะเดี๋ยวจะมี fight จาก London มาสาม fight ก็ลองดูแล้วกัน (ใครจะรอดูฟ่ะ) ดีนะที่ fight แรกที่ว่ามาพอดี ก็ไปด่อม ๆ มอง ๆ ก็ยังไม่มีกระเป๋าของเราโผล่มาให้เห็น เครียดมาก ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะอากาศหนาวมาก บวกกับที่ยังไม่เห็นว่าจะมี heater ในห้องปรากฏร่างให้เห็นแล้วคืนนี้ตูจะนอนยังไงกับอากาศแบบนี้ไม่ไหวจริง ๆ นะหนาวมาก ดีนะก่อนมาพอจะศึกษาข้อมูลบ้างส่วนมาแล้วว่ามันมี tesco อยู่ด้วยแต่อยู่ที่ไหนนี่สิ เอาว่ะกลับไปพึ่ง shutter bus 8 ปอนด์ ก็ได้ แต่หลังจากพูดคำว่า tesco อยู่นาน (สำเนียงเราคงไม่ไหวจริง ๆ บวกกับอากาศที่หนาวมากจนเปิดปากแทบไม่ได้) เค้าก็บอกว่าให้นั่งรถ Airport express ไปลงที่ Dumbrae หรืออะไรซักอย่างนี่แหละ (เวลาอ่านแนะนำให้ออกสำเนียงแขก ๆ เข้าไว้) เรามันคนเชื่อคนง่ายอยู่แล้วไป ก็ ไป ก็ต้องไปส่งภาษาให้คนขายตั๋วเข้าใจว่าจะไป tesco เค้าก็ถามกลับมาว่าจะไปที่ไหนล่ะมีเยอะแยะน่ะ tesco (อันนี้เดาจากคำที่จับได้บางคำนะ) เราก็บอกว่า “the big one” เค้าก็คงไม่เข้าใจหรอก แล้วก็หันไปปรึกษาเจ้คนข้าง ๆ แป็บเค้าก็กางแผนที่แล้วก็บอกว่าให้บอกคนขับรถว่าจะลง Dumbrae พร้อมกับจ่ายเงินไป 3 ปอนด์ นั่งออกมาไอ้เราก็ไม่รู้หรอกนะว่ารถเมล์ที่นี่น่ะเวลาจะลงเค้าทำไง ไม่รู้ล่ะไม่มีใครรู้จักเราอยู่แล้วพอคนขับรถบอกว่าถึง Dumbrae แล้ว เราก็พุ่งพรวดไปที่ประตูเลย (กลัวเค้าไม่จอด เลยแล้วจะยุ่ง) ก็ไม่ได้ตั้งใจพุ่งหรอกนะแต่เค้าจอดรถได้ใจจริง ๆ จอดทีพุ่งไปสามก้าวหมือนรถเมล์เมืองไทยเลย


   เอาว่ะ ใกล้ tesco เข้าไปอีกนิดแต่มันอยู่ไหนล่ะไม่เห็นมี อารมณ์นี้ถามอย่างเดียวครับและแล้วก็มีชายหนุ่มรูปงาม (หรือเปล่า) ผ่านมาให้ถาม เค้าก็ใจดีมากเลยตอบมายาวเหยียด จำใจความสำคัญไม่ค่อยจะได้ รู้แต่ว่าไปได้สองทาง ไอ้ทางแรกเนี่ยะไม่รู้เรื่องเลย ส่วนอีกทางก็พอจับได้เลา ๆ เอาว่ะทางที่สองแล้วกัน พอ thanks you very much ไปเรียบร้อย (คำนี้ต้องท่องให้ขึ้นใจ กับคำว่า sorry) ก็ออกเดินตามทางที่คิดว่าใช่ เดินไป เดินไป หนาวก็หนาว ฝนก็ตก ไหนฟ่ะ Tesco ก็เดินมาถูกทางนี่หว่า เลยต้องแวะถามอีกหนึ่งหนุ่ม (มีแต่ผู้ชายเดินผ่านมาจริง ๆ นะไม่ได้เลือกถามเฉพาะผู้ชาย ถ้ามีผู้หญิงผ่านมาจะเลือกถามผู้หญิงนะเพราะรู้สึกว่าจะฟังง่ายกว่า) ปรากฏว่ามาถูกทางเดินต่ออีกหน่อย Tesco ก็ปรากฏโฉมให้เห็น โธ่เอย ไอ้ทางแรกที่เราฟังไม่รู้เรื่องมันใกล้กว่ามาก ๆ หลงไปเดินอ้อมซะไกล ไม่รู้ล่ะพุ่งเข้า Tesco เลยครับ


   หลังจากเข้าไปเดินวนใน Tesco อยู่นานก็ตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าใส่นอนหนึ่งชุด (เสื้อกับกางเกงขายาว) กางเกงใน ถุงเท้า (อย่างล่ะ 4) หมอน ผ้านวม ผ้าปูที่นอน ยาสีฟัน โลออน สบู่ ยาสระผม ซีเรียล+นม (อันนี้ได้ความคิดจากอาหารเช้าบนเครื่องบินก็อร่อยดีนะ) โรลไส้กรอก (สอยมา 2 แพ็ค แพ็คล่ะ8ชิ้น มาลองกินแล้วรสชาติไม่ได้เรื่องเสียดายเงิน) โดนค่าเสียหายไปทั้งหมด 81.50 ปอนด์ (ตอนจ่ายเงินนี่กลั่นใจหยิบมากเลยอ่ะ) ปัญหาต่อไปคือจะกลับที่พักยังไง ไอ้เราก็ถามพนักงานคิดเงินแล้วว่าจะเรียก TAXI ได้ที่ไหน เค้าก็บอกว่าโทรศัพท์เรียกเลย ไม่ไหวล่ะครับเข็ดหลังจากที่โทรไปถามเรื่องกระเป๋าไม่เอาแล้วเสียเงินโทรศัพท์ฟรี ก็เลยตัดสินใจหอบของพรุงพรังไปที่ถนนเพื่อดักเรียก TAXI อากาศหนาวกับการหิ้วของหนัก ๆ นี่สุดยอดเลยอ่ะ เหมือนนิ้วจะหลุด เดินวนไปวนมาอยู่นาน (ดีนะที่ไม่ได้เป็นเมืองไทยไม่งั้นจะต้องโดนมองว่าบ้าแน่ ๆ เลย แต่ที่เมืองไทย TAXI หาไม่ยากอย่างนี้นะ) และแล้วก็มี TAXI มาโบกครับโบก เปิดประตูบอกจุดหมายปลายทางแน่นอนคง concept ต้องพูดมากกว่าหนึ่งครั้ง (กว่าเค้าจะเข้าใจเกือบต้องควักแผนที่ขึ้นมาแล้ว) ด้วยความหวาดระแวงบวกกับไม่รู้จักทางคิดไปไกลเลยล่ะว่าจะโดนโกงหรือเปล่า จะโดนพาไปไหนหรือเปล่า จนท้ายสุดก็กลับมาถึงหอโดยสวัสดิภาพ โดนค่าเสียหายไปเกือบ 20 ปอนด์เท่าที่ไปสนามบินเลยอ่ะ แต่คุณคนขับเค้าดีมากเลย ตอนทอนเงินก็บอกที่ล่ะเหรียญคงเห็นว่าไอ้นี่เป็นบ้านนอกเข้ากรุง (Edinbugh) แน่นอน ก่อนจากยังถามอีกว่าไม่ต้องการให้ช่วยถือของจริง ๆ เหรอ ไอ้เราก็ปฏิเสธด้วยความเคยเชิน ทั้ง ๆ ที่มือจะหลุดอยู่แล้ว แล้วคุณคนขับ TAXI ก็เข้ามาตบหลังพร้อมอวยพรให้ “good luck” (ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับทำให้มีกำลังใจขึ้นมาอีกโข)  


เอาเป็นว่าคืนนี้รอดจากอาการหนาวจนนอนไม่ได้ บวกกับมีเสื้อผ้าเปลี่ยนนอน แล้วพรุ่งนี้ก็นัดกับที่ lab ที่นี่ว่าจะเข้าไป นาฬิกาปลุกก็ไม่มีเอาว่ะ ใช้สมาธิบวกกับนาฬิกาข้อมือแล้วกัน  นอนก็ไม่ค่อยหลับหรอกนะเพราะความกังวลเรื่องกระเป๋ามันพุ่งสูงเลยล่ะ ทุกอย่างอยู่ในนั้น ที่แน่ ๆ ถ้ายังไม่ได้กระเป๋าคืน Notebook ที่เอามาจะใช้ได้แค่ 2 ชั่วโมงกว่า ๆ (เพราะตัวปลั๊กเสียบให้ใช้กับปลั๊กที่นี่มันอยู่ที่กระเป๋าใหญ่ เป็นบุญมากเลยที่ไม่ได้ตัดสินใจเอาตัวแปลงไฟของ Notebook ใส่กระเป๋าใหญ่ ไม่งั้นหมดสิทธิ์ใช้เจ้า Notebook แน่นอน) และกล้องถ่ายรูปเพราะตัวชาร์จแบตอยู่ในนั้น นั่นคือพอแบตหมดก็หมดสภาพทันที และคิดว่าคงหาซื้อที่นี่ยากมาก ๆ (ซื้อกล้องตัวใหม่จะง่ายกว่า แต่ก็เป็นไปไม่ได้เพราะไม่มีเงินมากพอ) ถึงจะตั้งใจนอนแล้วตื่นเช้า แต่ก็สะดุ้งตื่นตอนเที่ยงคืน แล้วก็คิดวนเวียนไปถึงกระเป๋ากับการใช้ชีวิตที่นี่และอื่น ๆ อีกมากมาย ทำไมเรื่องมันเยอะอย่างนี้จะรับไม่ได้อยู่แล้วนะ เครียดดดดดด

สรุปค่าใช้จ่าย 134.7 ปอนด์ คิดเป็นเงินไทย 8,620.6 บาท (วันแรกก็เกือบหมื่นบาทแว้ว)

[MahDee]

โอ้วววว ช่างเป็นประสบการณ์ที่ ... สุด ๆ จริง ๆ เลย วีเอ้ย
 
สู้โว้ย  :lol:  :lol:

[khesorn mueller]

โอวีวี่...น้องรัก....โหดนะนั่น่นะ....ดีค่ะจะได้เก่ง....ขนาดรู้ภาษาอังกฤษนะ...พี่ไม่เคยเล่าให้ใครฟังว่าพี่โดนปล่อยเกาะให้ทำอะไรเองตั้งแต่อาทิตย์แรกที่ไปถึง
ยังไม่ได้เข้าโรงเรียนเรียนภาษาเยอรมัน...ต้องซื้อตั๋วจับรถไฟกลับบ้านเอง...ต้องเดินไปติดต่อเรื่องวีซ่าบ่อยๆ เพราะได้ visa tourist มาแค่ 3 เดือน(เอกสารส่งไปผิดเมืองเพื่อขอ visa marriage) ...บางวันมีคนอุบาทว์ๆมาหลี ชวนไปดื่มกาแฟ...พี่กลัวมากเลยแหละ แต่ไม่กล้าแสดงความกลัวออกมา....แต่พี่เป็นแบบนี้อยู่แค่ 2-3อาทิตย์แรก...หลังจากนั้นเราจะคุ้นเคยกับกิจวัตประจำวันไปเอง...ความกลัวทำให้เรา active ในทุกเรื่องเพื่อความอยู่รอด...เราจะคล่องและตื่นตัวกับสิ่งรอบๆตัวเรา...เชื่อพีเถอะค่ะ...อีกแปีบนึงวีวี่จะคล่องมาก และไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น!
p.nn

[Tritti_83]

เพื่อนเราเก่งนะเนี่ยถ้าเป็นเราเรื่องอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้ยังไงก็สู้ๆนะเอาใจช่วย...

[party]

ยอดเยี่ยมมากเพื่อน สู้ต่อไปนะ คนที่นี้ให้กำลังใจแกอยู่นะวี

สู้วุ้ย  

ป.ล.ลองหาสถานทูตไทยดูดิ เผื่อจะมีสมาคมไทยหรือคนให้ปรึกษาได้บ้าง

[khesorn mueller]

คงเป็นสถานกงสุลมังคะ...สถานทูตต้อง London ??
p.nn

[veekung]

เอารูปตอนที่อยู่ที่สุวรรณภูมิลงคร้าบ

แก็งค์การที่ไปส่ง


เม็ทที่อยู่ด้วยกันหลายปีมาก ๆ แล้วก็เป็นคนที่ถ่ายรูปเมื่อกี้



พ่อแม่ แล้วก็น้าครับ

[veekung]

ตอนที่ติดอยู่ที่ Heathow


น้ำขวดล่ะปอนด์กว่า ๆ



สภาพก่อนรู้ตัวว่ากระเป๋าหาย