รำลึก ค่ายหนองหว้า 2516 by KUSON [rerun]ตอนที่1- 35

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 27 พฤศจิกายน 2552, 12:37:30

ค่ายหนองหว้า พศ.2516
เดิมผมไม่รู้หรอกว่าการไปค่ายคืออะไร เขาไปทำไม ไปทำอะไรกัน
บ้างก็บอกว่าการไปค่ายยากมาก บางแห่งมีการสอบคัดเลือก
แต่ค่ายชาวหอดีนะ ใครไปก็ได้ สนุกดีมีแต่ชาวหอ
นี่คือสิ่งที่เคยได้สัมผัสรับรู้คำว่า"ค่าย"
จนเย็นวันหนึ่ง
กุศล ข้าจะชวนเอ็งไปค่ายด้วยกัน......พี่สิงห์พูดขึ้นในขณะกินข้าวด้วยกัน
ผมต้องกลับไปปักษ์ใต้พร้อมพี่ๆ.....กุศลปฏิเสธ
น่า เอ็งจะได้เตรียมกับข้าวให้พวกเรากินกัน....พี่สิงห์คะยั้นคะยอ
ใช่ ดูสิอาหารที่กุศลสั่งพวกเรากินเกลี้ยงทุกจานเลย....พี่สมนึก กิจวรรณ แสร้งชมเสริม
เออ พี่กูเองเลี้ยงมื้อนี้ ไอ้นึก สอบเสร็จมึงต้องเดินทางตามไปนะ....พี่สิงห์พูดแกมบังคับ
เออ ๆยกเว้นกูต้องสอบผ่านด้วยนะ ฮิๆๆ....พี่สมนึกพูดทีเล่นทีจริง

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 27 พฤศจิกายน 2552, 12:56:11

ตอนที่สอง วันเดินทาง
เร็วๆพวกเอ็งรีบหิ้วกระเป๋าไปขึ้นรถจิ๊บที่หน้าหอตึก.....พี่สิงห์โหวกเหวก
จอบพร้อม เสียมพร้อม ปุ้งกี๋พร้อมทุกคนขึ้นรถ...พี่สมศักดิ์สั่งการ
พี่พยุห์ พี่สิงห์ พี่สมศักดิ์ พี่แม้ว กุศล ลิขิต บวร พอก้าวขึ้นรถก็เกือบเต็มคัน
ไอ้วรกับเพื่อน พวกเอ็งไปนั่งข้างหน้า....พี่พยุห์ออกคำสั่ง
บวรและเพื่อนอีกคนเดินไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับ
รถจิ๊บเครื่อนออกจากหอมุ่งตรงไปเส้นทางนครราชสีมาหรือโคราช
พอรถออกวิ่งกลุ่มชาวหอรุ่น15 คุยกันสนุกสนานหัวเราะตลอดทาง
พวกมึงเกรงใจหน่อยพวกกูจะหลับเอาแรง เมื่อคืนมัวแดก ไม่ได้นอนมาทั้งคืน....หนุ่มรุ่น13ออกคำสั่ง
เท่านั้นแหละ มีแต่เสียงรถจิ๊บวิ่งปุเลงๆตลอดเส้นทาง

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 29 พฤศจิกายน 2552, 12:53:16

ตอนที่สาม ประสบอุบัติเหตุ
รถจิ๊บคณะที่ไปเตรียมเกือบสิบชีวิตค่อยเงียบเสียงลงจนได้ยินแต่เสียงรถวิ่ง
พอเข้าเขตโคราชพวกเรารู้สึกรถที่เรานั่งจอดนิ่ง
สงสัยมีคนขอเยี่ยวข้างทาง.....พวกเราคาดเดา
เฮ้ยมีใครอยากนั่งด้านหน้าบ้าง พวกเราเมารถ.....พี่สิงห์ถาม
ผมอาสา......วิบูลย์ตอบ
ดังนั้น บวรจึงถูกย้ายมานั่งด้านหลังซึ่งมีที่นั่งอยู่เพียงสองด้าน
ด้านซ้ายมือของรถจิ๊บ พวกรุ่น13 เช่นพี่ยุห์ พี่สมศักดิ์ พี่สิงห์ พี่เชียรยังนั่งสัปหงก(ไม่สร่างจากเมื่อคืน)
ส่วนด้านขวามือจะเป็นรุ่นน้องๆเช่นลิขิต ไพทูรย์ กุศลและบวรเป็นต้นนั่งแหกปากร้องเพลงไปตามเรื่อง
ส่วนตรงกลางจะมีสัมภาระเช่นกระเป๋าสัมภาระรวมทั้งจอบเสียมอัดแน่นเต็มคันรถ
เฮ้ย ร้องเพลงเบาๆ พวกกูหนวกหู จะนอน .......พี่ศักดิ์ขยับขา ตาเขียวปัก
พุทโธ ธัมโม สังโฆ  ....บวรร้องเพลงเสียงกร่อยลง
ทันใดนั้น
โครมมมมม
พวกเรารู้สึกเหมือนรถถูกกระแทก
พวกเรารู้สึกว่ารถหมุนลอยคว้าง ไม่รู้ว่ากี่รอบ
รถจอดสนิทสักครู่รู้สึกร่างของเราตีลังกาขาชี้ฟ้า ทุกคนเงียบกริบไม่มีเสียงร้องสักแอะ

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 01 ธันวาคม 2552, 17:05:18

ตอนที่4 น้ำใจชาวจุฬา
ขณะรถพลิกตีลังกาอยู่นั้น
ชาวบ้านช่วยกันเปิดประตูหลังของรถจิ๊บ
ผมค่อยๆคลานออกจากรถอย่างงงๆ
คุณๆ แขนคุณหลุดอยู่ข้างใน........ชาวบ้านผู้อารีกล่าวตกใจ
ก็แขนผมยังอยู่ทั้งคู่ นี่ไง........กุศลยื่นแขนสองข้างให้ชาวบ้านดู
โอ๊ย ป้าดึงแขนผมเบาๆ.....บวรถูกป้า สาวชาวบ้านช่วยดึงแขนออกมา
อ้าว แขนคนละคนกันเหร้อ.....ป้าถามอย่างแปลกใจ
แล้วพวกเราค่อยๆคลานออกจากรถจนครบทุกคน
มีใครเป็นอะไรบ้างไหมครับ.....จราจรวิ่งเข้ามาถาม
วิบูรย์ปาดเหงื่อที่เหนือคิ้วพลางอุทาน
คิ้วผมแตกครับ......วิบูลย์รายงาน
คนอืนๆละ......จราจรถามต่อ
พวกเราต่างสำรวจตัวเองในขณะชาวบ้านเริ่มออกมามุงดู
ผมขับตรงไปข้างหน้า พอถึงสี่แยกจู่ๆรถอีแต๋นเลี้ยวขวาตัดหน้าจนเบกไม่ทันครับ....คนขับรถจิ๊บรายงานจราจร
พวกผมเป็นนิสิตจุฬา จะไปเตรียมค่ายที่กุมพวาปี แต่รถมาประสบอุบัติเหตูครับ......พี่สิงห์เล่าต่อ
อ้าว  ผมเป็นชาวจุฬาเหมือนกันเป็นร.พ.ช.อยู่ที่โคราชครับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า.....หนุ่มรพช.เสนอตัว
เอางี้ โชเฟอร์รถจิ๊บพวกเราปลอดภัยทุกคน คุณช่วยไปคุยกับตำรวจที่โรงพัก ส่วนพวกเราเดินทางต่อไป....พี่สิงห์สรุป
งั้นพวกคุณเก็บเข้าของขึ้นรถผมจะไปส่งที่ค่ายวันพรุ่งนี้.....พี่รพช.ชาวจุฬาเสนอ
พวกเราช่วยกันเก็บเข้าของอย่างรวดเร็วขึ้นรถจิ๊บของรพช.จำได้ว่าท่านให้ไปนอนพักที่บ้านพักหมอแห่งหนึ่งในโคราช
ตลอดเส้นทางที่เรานั่งในรถของรพช. พอมีรถวิ่งสวนมาพวกเราเกิดความกลัวเสียวสันหลังตลอดเส้นทาง

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 01 ธันวาคม 2552, 17:22:24

ตอนที่5 กาแฟเขาช่อง
บ้านพักที่เราอาศัยคืนนั้นเป็นบ้านทรงไทยสองชั้นเหมือนบ้านพักราชการทั่วไป
ผู้ต้อนรับให้ที่พักอาศัยก็เป็นคุณหมอรุ่นพี่ชาวจุฬาอีกเช่นเคย
เช้ารุ่งขึ้น
อาบน้ำเสร็จออกมากินกาแฟกับปาท่องโก๋นะวางอยู่ที่ระเบียง....คุณหมอผู้อารีกล่าว
พวกเราจะไปเตรียมค่ายที่บ้านหนองหว้าแต่ประสบอุบัติเหตุเสียก่อน....พี่สิงห์รายงาน
ทราบว่าเป็นรถจิ๊บของโรงเรียนสาธิตรึ.....คุณหมอถามยิ้มๆ
ครับ.....พวกเราตอบสั้นๆ มองหน้ากันอย่างกังวล
ไม่เป็นไร คนขับอีแต๋นเขายอมรับผิดแล้ว เดี๋ยวพวกเราเดินทางต่อ ทางนี้พวกผมจัดการให้...คุณหมอผู้อารีย์กล่าว
พวกเรายิ้มออก แต่ไม่วายมีคำถาม
กาแฟคุณหมออร่อยนะครับ ยี่หออะไร...พี่สมศักดิ์ชม
อ๋อ เขาช่อง ของไทย เพิ่งออกใหม่...คุณหมอตอบพลางเดินออกไปทำธุระ
ฮิๆๆ คุณหมอยังกินเขาช่อง.....พี่พยุห์ทำเป็นกระซิบพลางยิ้ม
อ้อ รถมารับพอดี พวกเราไปขอบคุณคุณหมอแล้วเดินทางต่อ...พี่สิงห์สรุป
(หมายเหตุ สมัยนั้น กาแฟเขาช่องเพิ่งออกใหม่ พวกเรายังไม่ค่อยรู้จักจึงตื่นเต้นเป็นธรรมดา)

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 01 ธันวาคม 2552, 17:45:12

ตอนที่6 ถึงค่ายบ้านหนองหว้า
พอตอนสาย รถจิ๊บของรพช.ก็ไปส่งพวกเราที่โรงเรียนบ้านหนองหว้า
ครูใหญ่ ผู้ใหญ่บ้าน และชาวบ้านอีกสามสี่คนคอยต้อนรับเราที่โรงเรียน
สภาพของโรงเรียนที่พบเห็นคือเป็นอาคารชั้นเดียวพื้นเป็นดินลูกรัง
ที่สำคัญมีส่วนที่ยกพื้นเตี้ยๆเพียงเล็กน้อยอยู่ด้านหนึ่งของอาคาร
ที่เหลืออีกสามด้านเปิดโล่งไม่มีผนังกั้นใดๆทั้งสิ้น
พัสดุกับชาวค่ายจะมาถึงวันมะรืนนี้ วันนี้พวกผมมาเรียมค่ายกัน....พี่สิงห์รายงานครูใหญ่และผู้ใหญ่บ้าน
งั้นผมเตรียมชาวบ้านใว้แล้ว เชิญพวกคุณไปดูสถานที่ได้เลย....ครูใหญ่กล่าวนอบน้อม
ไปพวกเราเตรียมสร้างห้องน้ำ กับส้วมชั่วคราว.....พี่สิงห์บอกเพื่อนๆ
เออ กู ไอ้ยุ ไอ้สิงห์และคนอื่นๆไปช่วยกันลุย ให้เสร็จก่อนค่ำ....พี่สมศักดิ์สั่งการต่อ
กุศล ลิขิต บวรพวกเอ็งเฝ้าของอยู่นี่อย่าไปใหน....พี่พยุห์สั่งมั่ง
แล้วพวกผมทำไรมั่ง....กศลสงสัย
นอนเฝ้าของสิวะ......พี่พยุห์พูดทีเล่นทีจริง
พอพวกพี่ๆเดินเดินลับตา บวรเดินตามไปอีกคน ทิ้งไว้แต่กุศลกับลิขิต
เราทำอะไรดีวะ เฝ้าของเบื่อชิบเป๋ง....ลิขิตถาม
ก็เขาสั่งให้นอนเฝ้าของ เราก็นอนสิวะ....กุศลสรุป
ต่อจากนั้นกุศลกับลิขิตต่างนอนกระดิกเท้าคุยกันจนเย็นและเผลอหลับจริงๆทั้งคู่

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 01 ธันวาคม 2552, 18:02:21

ตอนที่7 โดนล้างหม้อ
โพล้เพล้เย็นวันนั้น
ไอ้กุโว้ย ไอ้วรโว้ย พวกกูกลับมาแล้ว มีอะไรกินมั่งวะ...เสียงพี่ศักดิ์โหวกเหวกมาแต่ไกล
เร็วๆ ลุกขึ้นกุศล พวกนั้นกลับมาแล้ว.....ลิขิตปลุกกุศล
เฮ้ย เมื่อย......กุศลบิดขี้เกียจพลางลุกออกไปต้อนรับพวกพี่ๆ
มากันแล้วเหรอครับ มีอะไรมาฝากกันบ้าง หิวพอดี.....กุศลเสนอหน้า
อ้าว ไอ้ห่า กูนึกว่ามึงทำกับข้าวเตรียมไว้แล้ว อย่าล้อเล่นนะโว้ยกูหิวใส้กิ่ว....พี่พยุห์ว่า
ก็พี่สั่งให้นอนเฝ้าของ ไม่ได้สั่งหุงข้าวสักหน่อย....กุศลเถียง
ไอ้ห่าพวกกูเหนื่อยแทบตาย กูให้พวกมึงทำงานโว้ย ไม่ได้ให้มานอน ......พี่ศักดิ์ตาเขียวปัด
อ้าวมึงเอาข้าวไปชาว กูจะก่อฟืน....พี่สิงห์ส่งหม้อข้าวให้กุศลไปล้าง
เพราะพึ่งเคยซาวข้าวเป็นครั้งแรกในชีวิตพอเทน้ำออกข้าวสารจึงทะลักตามไปด้วย
ดูมันไอ้สิงห์ ว่าเข้าหน่อยมันแกล้งเทข้าวสารทิ้ง......พี่ศักดิ์หันไปฟ้องพี่สิงห์
มากูซาวข้าวเอง มึงหั่นผัก.....พี่สิงห์สั่ง
ไอ้สิงห์โว้ย มันหั่นชินเท่าหัวแม่ตีนใครจะกินลง....พี่ศักดิ์ฟ้องพี่สิงห์ต่อ

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 02 ธันวาคม 2552, 15:00:57

ตอนที่8 ไก่หลง
พอตะวันตกดิน อากาศเย็นเริ่มโชยมาบรรยากาศต่างกับกลางวันที่ร้อนอบอ้าว
พวกเรารีบทำอาหารเพราะไฟฟ้าจะเปิดเป็นเวลา
ตกเย็นหลายบ้านที่อยู่หางออกไปเริ่มจุดตะเกียง
มองออกไปเห็นคนเดินตะคุ่มๆมาแต่ไกล
อ้าว ไอ้วร หายหัวไปไหนมาวะกลับมามืดค่ำ.....พี่ศักดิ์ถาม
ผมไปธุระในเมือง พอขากลับลงรถที่ถนนใหญ่แล้วหลงไปหมู่บ้านอื่นครับพี่....บวรตอบอ้อมแอ้ม
แล้วเอ็งหิ้วอะไรมาเยอะแยะ.....พี่สิงห์ถาม
ของใช้ส่วนตัวครับ.....บวรรีบเอาของไปเก็บพลางคว้าจอบได้รีบไปขุดต้นไม้บริเวรเสาธงชาติหน้าโรงเรียน
กระต๊ากๆๆ......ไก่กระทงตัวหนึ่งวิ่งหนีจากพุ่มไม้ที่บวรขุด
เฮ้ย ไก่หลง เย็นนี้เรามีอะไรกินบ้างวะไอ้สิงห์......พี่ศักดิ์ถามพลางมองไก่ตาเป็นประกายด้วยความหิว
มีผัดผักกาดกับใข่เจียว.....พี่สิงห์ตอบ
เฮ้ย กูอยากกินไก่ทอด กลางวันชาวบ้านให้กินใข่เจียวแล้วกูเบื่อ.....พี่ศักดิ์เลียปาก
เออ กูก็เบื่อ อะไรวะมาค่ายทั้งทีอดๆอยากๆ.....พี่ยุว่าตามพี่ศักดิ์
ไอ้ศักดิ์ ไอ้ยุ มึงไปจัดการ เดี๋ยวกูทำไก่อบฟางให้มึงกิน.......พี่สิงห์สั่งการ
ป๊อก......ไม่ถึงสิบนาทีที่รับคำสั่งพี่ศักดิ์หิ้วไก่หัวห้อยกลับมา
เฮ้ยมึงทำไงวะไอ้ศักดิ์ได้ไก่รวดเร็วจริงๆ.....พี่สิงห์ถาม
ด้ามจอบสิวะ กู ไอ้ยุ ไอ้วร ช่วยกันล้อมคนละมุม ป๊อกเดียวจอด.....พี่ศักดิ์เล่าอย่างภูมใจ
บวรวิ่งไปเก็บกองฟางข้างโรงเรียน   
พี่สิงควักใส้ไก่แล้วยัดด้วยเกลือกับตะไคล้
ลิขิตโหมไฟ เอาเหล็กมาเสียบตูดไก่
สักครู่ไก่อบฟางหอมฉุยถูกนำมาวางตรงกลางวงกินข้าวที่มีสมาชิกเจ็ดแปดคน
ไม่ถึงสิบนาทีทั้งข้าว ทั้งกับทุกอย่างถูกกินเกลี้ยงยกเว้นไก่อบฟาง
เนื้อไก่ถูกเล็มเกลี้ยงแต่ข้างในยังพอเหลือเพราะทุกคนสรุปว่ากรอบนอก ดิบใน
จึงไม่มีใครกล้าแตะบริเวรไก่ดิบๆ
พอถึงตอนล้างจาน พี่ๆสรุปว่า
กุศล และลิขิตต้องออกไปล้างจานเพราะวันนี้สบายมาทั้งวัน
ให้ลิขิตกับบวรเป็นคนยกออกไปล้างริมสระ ส่วนกุศลมึงมีหน้าที่กางมุ้ง.....พี่ศักด์ว่า
อ้าว ทำไมกุศลได้รับสิทธ์พิเศษวะ.....บวรแย้ง
มึงไม่รู้อะไร ขืนให้ไอ้กุศลไป มันแกล้งโยนจานลงสระแล้วพรุ่งนี้มึงจะเอาอะไรแดก....พี่ศักดิ์กล่าวอย่างรู้ทัน

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 02 ธันวาคม 2552, 15:31:52

ตอนที่9 สาวไร่อ้อย
หลังกินข้าว ทุกคนเริ่มอารมย์ดีขึ้น
พวกเราทยอยกันไปอาบน้ำในสระ(ที่เดียวกับที่ล้างจาน)
พอตกค่ำ
พี่สิงห์ บวร ลิขิต และพี่วิเชียรต่างหลบยุงเข้าไปนอนในมุ้ง
เสียงพี่สิงห์เป่าขลุ่ยก้องกังวานเข้ากับบรรยากาศบ้านนอก
ส่วนกุศล พี่ยุห์และพี่ศักดิ์ยังนั่งคุยกันอยู่
กุศล พวกเราสามคนนอนมุ้งเล็ก เอ็งกางมุ้งกับพื้นนอกระเบียงนะ ลมโกรกดี....พี่ศักดิ์พูดเบาๆ
ได้ครับ....กุศลรับคำอย่างนอบน้อม
กูกลนดังนะโว้ย มีงทนไหวเหรอ.....พี่พยุแกล้งแซวกุศล
ผมก็ถองเข้าให้.....กุศลได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดออกมา
เอ๊ะใครมา แสงตะเกียงวับๆแวมๆพวกเรา.ออกไปดูซิ.......พี่ศักดิ์สั่ง
พวกเราออกไปตัดอ้อยกันครับ คุณนักศักษายังไม่นอนอีกหรือ....ผู้ใหญ่ถามพวกเรา
พวกคุณไปตัดอ้อยกันทั้งคืนเลยเหรอ.....กุศลถาม
ครับ พวกลูกบ้านจะรวมตัวกันลงแขกตัดอ้อยกลางคืนเพราะอากาศสบายกว่ากลางวัน.....ผู้ใหญ่บ้านว่าต่อ
อ้าว สาวคนนั้น ที่เอาอาหารมาให้วันนี้ใช่ใหม......พี่พยุห์ตาใวมองเห็นสาวๆ
พวกพี่ๆไปกับพวกหนูไหมคะ.....สาวๆเอ่ยกล่าวชวน
ไปๆ.....พี่ศักดิ์กับพี่พยุห์กล่าวพร้อมกันรวมกุศลด้วย
แต่เอ็งต้องไปนอน ไม่งั้นพรุ่งนี้ไม่มีคนหุงข้าว.....พี่ศักดิ์สั่ง
ก็ผมหุงข้าวเป็นซะที่ใหน ไปด้วยนะ ๆ....กุศลขอร้อง
เอ็งไปนอนรอในมุ้ง เดี๋ยวคืนนี้กูจะเอาอ้อยควั่นมาฝาก......พี่ศักดิ์ขอร้องแกมบังคับ
กุศลไปนอนรอจนดึก หวังจะได้กินอ้อยควั่น
พอรู้ว่าถูกหลอกจัดการเก็บมุ้งเอาไปซ่อนแล้ววิ่งไปมุดมุ้งหลังใหญ่แทน

[สมชาย17]

สวัสดีครับ พี่ป๋อง

ขอบคุณครับที่นำเรื่อง ค่ายหอปี 2516 มาลงให้อ่านกันใหม่

พี่กุศล ท่านเขียนเก่ง เนอะ. รายละเอียดครบ อ่านแล้ว เห็นภาพเลย เหมือนไปด้วยตัวเอง

ขอให้พ่ป๋อง ลงต่อ วันละตอนก็ยังดี นะครับ

[เริง2520]

หลังจากนั้นจะไปเยี่ยมค่ายนี้กันเหรอครับ พี่ป๋อง

[suriya2513]

คงไม่ไหวกระมังครับครูเริง

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 02 ธันวาคม 2552, 15:54:10

ตอนที่10เห็นอะไร
เช้ารุ่งขึ้นอากาศค่อนข้างเย็นสบาย
พอกุศลลืมตาก็เห็นว่าทุกคนลุกออกไปหมดแล้วคงเหลือตัวเองนอนอยู่คนเดียว
รีบเก็บที่นอนหมอนมุ้ง ล้างหน้า แปลงฟัน
เป็นไง หลับสบายดีไหม.....พี่สิงห์ถามพลางเอาไก่ที่เหลือจากเมื่อคืนมาทอดลงกะทะ
กุศลไม่ตอบพลางเดินไปยกกับข้าวซึงปรุงเสร็จแล้วเอามาวาง
กับข้าวเช้านี้มีไก่ทอด(เหลือจากเมื่อคืนเอามาทอดไหม่) กับผัดฟักทองใส่ใข่
ชาวบ้านเอาผักสดๆมาขายพวกเอ็งเอามาผัดกินตอนกลางวันนะ......พี่สิงห์สั่งพลางคดข้าวใส่จาน
หกชีวิตนั่งกินอาหารกันอย่างอะเร็ดอร่อยพอกินได้สักพัก
เออ ไอ้ยุห์กับไอ้ศักดิ์มันหายหัวไปไหนวะ......พี่สิงห์เพิ่งนึกได้
ผมเห็นนอนคลุมโปงอยู่หลังโรงเรียนโน้นแนะ.....บวรบอก
ไอ้กุศล เอ็งไปตามมันมากินข้าว.......พี่สิงห์สั่ง
กุศลทำเป็นไม่ได้ยิน
เร็ว มึงไปตามมันมากินข้าว.....พี่สิงห์ทำเสียงดุ
กุศลวางจานข้าวจำใจลุกออกไปตาม
ชิ หลอกกู บอกจะให้กินอ้อยแล้วหายไปทั้งคืน.....กุศลยังแค้นไม่หาย
ลุกๆๆๆ พี่สิงเรียกไปกินข้าว.....กุศลกระชากผ้าห่มพลางแกล้งเอาขาเขี่ยทั้งคู่
กรี๊ด ว๊ากๆๆ .....กุศลร้องลั่นในภาพที่เห็น

[หนุน'21]

เห็นอะไร มารอลุ้นระทึก ด้วยคนครับพี่ป๋อง เหอ เหอ

 

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 02 ธันวาคม 2552, 16:25:15

ตอนที่11 ความลับของพี่ๆ
กุศลวิ่งหน้าตื่นกลับมานั่งหอบที่ในวงกินข้าว
ใหนละไอ้ยุห์กับไอ้ศักดิ์ที่กูให้มึงไปตาม.....พี่สิงห์ถาม
ไม่อยากพูด จะอ๊วก......กุศลทำหน้าสะอิดสะเอียน
ไอ้ห่า แค่ไปตามคนแค่นี้เสียเวลาเดี๋ยวเตรียมค่ายไม่ทันนะโว้ย เขาจะมาวันพรุ่งนี้แล้ว....พี่สิงห์โมโห
ไอ้วรมึงไปดูซิ ไอ้กศล มันเจออะไรมา....พี่สิงห์สั่งอีก
พอบวรลุกออกไปหลายคนสงสัยวิ่งตามไปดู
คิกๆๆ ผมก็จะอ๊วก....บวรว่า
ทำไมเหรอ....พี่วิเชียรปกติจะเงียบแต่อดสงสัยไม่ได้
ก็พี่พยุห์กับพี่ศักดิ์เขานอนหันหลังพิงกันพอแยกจากกันก็มีหนูนานอนตายแบนแต๊ดแต๋อยู่ตรงกลาง.ระหว่างสองคน....บวรเฉลย
อ๊วกๆๆ....ลิขิตคอตื้นทำท่าจะอ๊วก
สักครู่พี่ยุห์กับพี่ศักดิ์เดินงัวเงียตรงมาที่พวกเรากินข้าว
คนอื่นๆรีบเอาจานไปล้างเตรียมเดินทางเพราะครูใหญ่และลูกบ้านมารออยู่
เหลือเพียงกุศลนั่งกินต่อ
พี่พยุห์กับพี่ศักดิ์เข้ามานั่งประกบซ้ายขวาเสื้อแสงก็ไม่ใส่
พอพี่พยุห์เอื้อมตัวไปตักกับข้าวกุศลเห็นขนหนูสองสามเส้นยังติดอยู่กลางหลัง
ยิ่งพอพี่ศักดิ์เอื้อมมือไปตักไก่ทอดแถมเอาหลังมาเบียดจานข้าวของกุศล
ขนหนูที่อยู่กลางหลังพี่สักดิ์ร่วงลงไปในจานข้าวพอดี
เท่านั้นแหละกุศลลุกออกไปอ๊วกแทบหมดใส้หมดพุง
สงสัยเมื่อคืนมันกินเหล้าจัดไปหน่อย.....พี่พยุห์กับพี่สมศักดิ์แอบนินทากุศลพลางหัวเราะชอบใจ

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 02 ธันวาคม 2552, 16:58:36

ตอนที่12 น้องนางบ้านนา
พี่ๆและชาวบ้านออกไปทำห้องน้ำ ห้องส้วมชั่วคราวให้ชาวค่ายที่กำลังจะมาวันรุ่งขึ้น
เหลือกุศลและลิขิตต้องเตรียมอาหารให้พี่ๆ
มีฟักทอง ใข่เป็ดและผักอีกหลายอย่าง
เราจะทำอะไรกินดี......ลิขิตถาม
ฟักทองแกงบวช......กุศลเสนอ
แล้วนายทำเป็นไม๊.......ลิขิตถามอีก
ไม่เป็นสักอย่าง........กุศลสารภาพ
เออ เราก็ไม่เป็นเหมือนนายนั่นแหละ.....ลิขิตสารภาพ
กำลังนั่งปรับทุกข์  พลันมีสาวชาวบ้านสองคนเดินเข้ามาในโรงเรียน
กำนันเขาบอกให้เราสองคนมาช่วยทำอาหารให้นักเสือกสา.....สาวคนแรกพูดไม่ชัดแต่ท่าทางดูดี
หนูชื่อพี่นาง และนี่อีหล่า......พี่นางดูมีอายุกว่าอีหล่าเล็กน้อยแต่ขาวกว่า
ดีๆช่วยทำเลย ของอยู่ในตะกล้า.....กุศลดีใจมีคนมาช่วย
ต๊าย ครกก็มีหอมกระเทียมที่เตรียมมาเดี๋ยวพี่นางจะทำปลาร้าให้กิน......พี่นางเตรียมการกระฉับกระเฉง
อีหล่าลวกผักก่อนหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ
พอเริ่มสนิท สาวนางเอ่ยปากถาม
คุณนักเสือกษาคะ พี่ศักดิ์เขาเรียนเป็นอะไร.....นางถามอย่างสงสัย
อ๋อ เขาเรียนรัดสาด....ลิขิตตอบ
เอ่อเขาเรียนไปทำไมกันจ๊ะ...นางถามต่อ
อ๋อ เขาไปเป็นนายอำเภอนะสิ....กุศลรีบเฉลยตัดความรำคาญ
นายอำเภอ.....นางยิ้มหวานทำตาโตเหมือนกับมีผัวเป็นนายอำเภอยังไงยังงั้น
แล้วพี่ยุละจ๊ะ.....อีหล่าถามบ้าง
พี่ยุเขาเรียนวิทยาศาสตร์ไปสร้างเครื่องบินจ้า......กุศลอธิบายยาวยืด
สร้างเครื่องบิน.....อีหล่าดีใจหันไปจับมือกับสหายลิงโลด
สองคนนี้ท่าจะบ้าผู้ชาย....ลิขิตแอบกระซิบบอกกุศล
อ้าวพวกพี่ศักดิ์กลับมาพอดี เดี๋ยวก็รู้อะไรเป็นอะไร......กุศลแอบชำเลืองพลางหัวเราะ

[Manop Klabdee]

มันเป็นอดีตผ่านไปแล้ว ๔๐ ปี พอดี

จำผิดบ้าง  ถูกบ้าง  ก็ถือว่าเป็นเรื่องเล่าขำขัน ของ ดร.กุศล ก็แล้วกัน

ไม่มีใครจำได้ทั้งหมดหรอก  ความสุขของคนวัยชราก็คือ เล่าในสิ่งที่เคยประทับใจในอดีต

โรงเรียนก็รื้อทิ้งไปแล้ว  วิฑูรย์ ก็ตายจากไปแล้ว บวรก็ใหญ่เกินไปที่เขาจะมาติดต่อกับเรา มี ดร.กุศล  ว่างอยู่คนเดียว  ก็ดี เขียนออกมา เด็กรุ่นหลังมาอ่าน ก็จะมีคำถามตามมามากมายว่า พี่ ๆ เขาไปทำอะไรกันแบบนั้น !

เพิ่งเข้ามาอ่าน พยายามเป็นผู้ดู  ไม่ให้เป็นผู้เป็น กลัวว่า ผู้ติดตามอ่าน และผู้เขียน จะเสียอารมณ์ เลยขออุเบกขา 555!

สวัสดี

[สมชาย17]

พี่ ดร กุศล ท่านเขียนได้ดี

ได้อรรถรส เชิงนิยาย อิงความจริงของชีวิตชาวค่ายหอจุฬา. อาจใส่ไข่บ้างพอเอามัน

ก็สนุกดีครับ อ่านแล้วไม่เบื่อครับ  ปรบมือให้พี่กุศล อีกครั้งครับ

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 04 ธันวาคม 2552, 14:12:12

ตอนที่13 เธอชื่อสาวนาง และสาวอีหล่า
พอพวกพี่ศักดิ์เดินเข้ามา สาวนางและสาวอีหล่าทำเป็นเขินอาย
วิ่งไปยกกับข้าวออกมาวาง มีแกงส้มปลา ปลาร้า ผักจิ้มและแกงบวชฟักทอง
บ๊ะ น้องกุศลทำกับข้าวเด็ดขาดจริงๆ....พี่สิงห์นั่งลงชิม เอ่ยปากชม
กุศลมันทำกับข้าวเป็นที่ใหน หุงข้าวยังไม่เป็นเลย....พี่ยุห์พูดความจริง
เออน่า มันกำกับเป็นก็ดีแล้ว เอ้าเชิญๆพวกเรา ครูใหญ่และสาวๆด้วย.....พี่สิงห์ขยิบตากับพี่ยุห์ให้รู้ว่าแกล้งชมกุศล
ได้ผล ถูกลูกยอกุศลอารมย์ดีเรียกสาวๆมาแนะนำตัว
สาวขาวอวบคนนี้ชื่อพี่นาง มาช่วยทำกับข้าว.....กุศลแนะนำพี่นางให้ชาวเตรียมค่ายรู้จัก
พี่นางยกมือใหว้ออย่างนอบน้อมพลางชำเลืองพี่ศักดิ์เหมือนรู้จักกันดี
ส่วนนี่คุณอีหล่า เป็นน้องสาว บ้านพักอยู่ปากทางเข้าโรงเรียนนี่เอง.....กุศลแนะนำต่อ
อีหล่ายกมือใหว้อย่างเอียงอายพลางก้มหน้าหลบตาพี่ยุห์อย่างมีพิรุธ
เอ่อ ไก่ของนางหลุดหายไปตัวนึง ออกมาตามหาก็เลยได้ทำกับที่นี่แทนคะ......นางพูดเขินๆ
อ๋อ ไก่ที่เรากินเมื่อคืนของคุณนางเหรอครับ ผมนึกว่าเป็นไก่หลง.....บวรพลั้งปากสารภาพ
ฮ่วย ไอ้วรปากพร่อย......พี่ศักดิ์หันมากระซิบ
ไก่ตัวสีดำๆใช่ใหมคะ มันเชื่องคนจะตาย เด็กนักเรียนที่นี่ช่วยกันเลี้ยง....นางพุดตาแดงๆเหมือนกับจะร้องให้
มิน่า เดินช้าๆแต่แหม เนื้อนุ่มอร่อยจริงๆ......บวรยังไม่เลิกพูด
ยังพูดมากไอ้วร  เอ้อ ไอ้สิงห์จ่ายค่าไก่เขาไป แล้วคืนนี้พี่จะไปช่วยตัดอ้อยอีก.....พี่ศักดิ์พูดขึงขังเอาจริงเอาจัง
เออ กูก็ไปด้วย ไอ้สิงห์เอ็งช่วยหาไก่ไปชดใช้เขาสองตัว.....พียุห์ทำตัวเป็นพระเอกขึ้นมาอีกคน
โฮกๆๆ.....กุศลกับลิขิตซดน้ำแกงบวชฟักทองเหมือนคนอดอยาก
ในขณะที่พี่นางและอีหล่าจัดเก็บสำรับไปล้างพลางเหลียวมองพี่ศักดิ์และพี่ยุห์เป็นระยะๆเหมือนจะบอกว่าอย่าลืมนะที่พูดไว้

[Manop Klabdee]

วันนี้ ดร.กุศล 

ได้ line ข้อความมาให้ผม เขียนสรุปในการไปค่าย

แต่พี่สิงห์ ได้บอกไปว่าขอ อุเบกขา  กลัว ไม่สนุก ปล่อยให้ ดร.กุศล  ว่าไป เป็นเรื่องขำขัน ในยามที่พี่น้องซีมะโด่ง ไม่ค่อยแวะเวียนมาเวบ

สวัสดี

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 04 ธันวาคม 2552, 14:40:40

ตอนที่14 ทำไมพี่ป๋องไม่มา
พอถูกสาวและเพื่อนๆจ้องมองหลายครั้งอย่างมีพิรุธ และจับผิด
พี่ศักดิ์ก็แก้เขินด้วยการเบี่ยงประเด็นแกล้งถามขึ้นมาว่า
เออ ไอ้สิงห์ ไอ้ป็องหายหัวไปไหนวะ ไม่ยักกะมาด้วย....พี่ศักดิ์แสร้งถามพี่สิงห์
กูไม่รู้ แม่งงง  อ้างว่าแก้ไอที่คณะ กูก็ติด ส่งเทอมหน้ายังทัน.....พี่สิงห์พูดงอนๆ
แต่กุศลรู้นะเพราะเหตุไร......กุศลสู่รู้อีกแล้ว
ทำไมวะ.....พี่พยุห์คาดคั้น
ก็ผมไปรู้ความลับพี่ป๋องเข้า....กุศลเชิดหน้าภูมิใจ
ความลับอะไรวะ อย่าบอกนะมึงไปเห็นไอ้นั่นของไอ้ป๋องเข้า คิกๆๆ....พี่ศักดิ์แกล้งแซว
ก็เห็นจริงๆอย่างพี่ว่า ผมไม่เจตนาพี่เขานุ่งผ้าขาวม้ายืนซักผ้าอยู่ในห้องน้ำ....กุศลพยายามนึกเหตุการณ์
แล้วไงๆ.....คราวนี้พี่ศักดิ์ตังใจฟัง
ซักไปด้วย ร้องเพลงด้วย ส่ายสะโพกด้วย จู่ๆผ้าขาวม้าหลุด.....กุศลหลักตานึก
คิกๆๆๆ มึงเลยเห็นไอ้นั่นของไอ้ป๋อง คิกๆๆ......พี่ยุห์หัวเราะดังกว่าเพื่อน
ไอ้ตอนเห็นนะพี่เขาไม่โกรธหลอก แต่เขามาโกรธทีหลังตอนมารู้เรื่องจากพวกหอหญิง.....กุศลเล่าพลางเช็ดเหงื่อ
อ้าว เอ็งเสือกไปเล่าพวกหอหญิงทำไม....พี่ศักดิ์ลอยหน้าถามต่อ
คือผมไปเห็นขนมแป้งทอดขายหน้าหอหญิง เขาเรียกขนมสะดือจุ่น ผมอุทานว่าเหมือนสะดือพี่ป๋องเลย เท่านั้นแหละ ดังไปทั้งหอหญิง พอชาวหอหญิงมาถาม  พี่ป๋องเขาก็อับอายขายหน้า เมื่อรู้ว่าความลับมาจากกุศล และสาบานว่าจะไม่ขอพบชาวหอตลอดไป และที่สำคัญจะไม่มาค่ายด้วย.....กุศลเล่ายืดยาว

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 08 ธันวาคม 2552, 16:58:36

ท่านผู้อ่านที่เคารพ
ทุกประโยค ทุกบรรทัดของนิยายที่เขียนมา
เป็นเรื่องจริงทั้งหมด พี่มานพยืนยันได้
มิฉนั้น พี่มานพและพี่ตู่คงจะไม่สนับสนุนให้ผมรำลึกเหตุการณ์ในอดีตขึ้นมาใหม่
แต่เรื่องที่ผมขุดคุ้ยชื่อพี่ป๋องขึ้นมา
เพราะท่านยืนยันทางโทรศัพท์ว่าจะไม่อ่านนวนิยายของกุศลเด็ดขาด
ที่สำคัญท่านสมัยนั้นท่านก็ไม่ได้เด่นดังอะไรนักหนา
ตัวก็ดำ แถมเตี้ยแม็คแค็ก อีกต่างหาก
ตรงกันข้ามกับพี่ศักดิ์ สูง สง่าคารมย์ดี
สำหรับพี่พยุห์ ตัวขาว สันทัด ยิ้มมีเสน่ห์ชวนใหลหลง
ยิ่งพี่ปุ๊ (เสียดายไม่ได้ออกค่าย)ทันตะ หล่อล่ำระดับมารอนแบลนโด
ส่วนพี่สิงห์ เห็นในรูปสมัยนั้น เท่ห์ไม่หยอกแถมกิจกรรมเด่น
คงมีแต่คนรูปชั่วตัวดำเป็นจรกานี่แหละ หลงตัวเอง
ชื่ออะไรกุศลก็จำไม่ได้
ถ้าเก่งจริงโปรดมาทะเลาะกันที่นี่เท่านั้น
แต่ส่วนตัวน้องกุศลขอคารวะเพราะจำไม่ได้ว่าเคยเขียนอะไรใว้บ้าง คิกๆๆๆ
แล้วไง  หลงกลเข้าจนได้ ก๊ากๆๆๆๆ

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 08 ธันวาคม 2552, 17:31:17

ตอนที่14 โอ้จำใจลา น้ำตารินล่วง
พรุ่งนี้แล้วสินะชาวค่ายใหญ่เขาจะมากัน พวกคุณๆจะไปพักกันที่ใหนครับ....ครูใหญ่เอ่ยถาม
ทางรพช.เขาจะมากางเต้นใหญ่ที่สนามฟุตบอล เป็นของผู้ชาย1เต๊นและของผู้หญิง1เต้น....พี่สิงห์เฉลย
แล้วคุณจะขอยืมหมอนทางวัดเท่าไรครับ....ครูใหญ่ถามต่อ
ราวๆ70ใบ เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเราบางคนต้องกลับกรุงเทพ โดยเฉพาะไอ้ยุห์กับไอ้ศักดิ์....พี่สิงห์สรุป
เท่านั้นแหละ สาวนางและอี่หล่าทำท่าจะร้องให้
พี่เขาจะกลับแล้วหรือ.....สาวนางเข้ามาถามกุศลเสียงเศร้า
ถามพี่เขาเอง.....กุศลตอบสั้นๆ
สาวนางได้แต่ทำตาแดงๆแต่ไม่กล้าถาม
เดี๋ยวคืนนี้พี่สองคนจะไปช่วยตัดอ้อย....พี่ศักดิ์กระซิบเบาๆให้สาวนางได้รับรู้

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 08 ธันวาคม 2552, 17:59:29

ตอนที่15คนที่บ้านหนองหว้า ใจจะขาด
พอตกเย็น
พี่ศักดิ์กับพี่ยุห์รีบไปอาบน้ำใส่ชุดชาวสวนมองดูทมัดทะแมงทั้งคู่
พี่จะไปช่วยชาวบ้านตัดอ้อย กุศลเตรียมที่นอนใว้ เดี๋ยวพี่จะแบกอ้อยมาฝาก.....พี่ศักดิ์พูด
จริงนะ ที่ว่าจะเอาอ้อยมาฝาก.....กุศลขอคำยืนยันเพราะเห็นแก่กิน
เออ คราวนี้กูไม่หลอกมึงเด็ดขาด สาบานได้.....พี่พยุห์สำทับขึ้นอีกคน
สักครู่แสงตะวันลับ มีชาวบ้านถือตะเกียงเดินผ่านหน้าโรงเรียน
มีใครจะไปตัดอ้อยกับพวกเราใหมครับ...ผู้ใหญ่บ้านตะโกนถาม
มีๆ....พี่ศักดิ์และพี่ยุห์ตะโกนตอบพลางเดินหายเข้าไปในกลุ่มชาวบ้าน
พวกเราชาวค่ายที่เหลือก็เตรียมการต้อนรับชาวค่ายใหญ่ที่จะมาถึงราวๆเที่ยงของวันรุ่งขึ้น
เกือบสี่ทุ่มพวกเราแยกย้ายกันไปนอน
พี่สิงห์ พี่เชียร วิบูรย์ ลิขิตและบวร ห้าคนนอนมุ้งใหญ่
ส่วนกุศล พี่ศักดิ์ และพี่ยุห์ต้องนอนมุ้งเล็ก
ประมาณสี่ทุ่มเศษ กุศลสดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงคนคุยกันข้าง
พี่ยุห์กับพี่ศักดิ์นั่นเอง บ๊ะวันนี้กลับเร็วกว่าที่คิด....กุศลคิดในใจ
มึงว่าเขาจะโวยวายใหมถ้ารู้ว่าเราจะกลับกรุงเทพวันพรุ่งนี้...พี่ยุห์ถามพี่ศักดิ์
เราก็หนีกลับเงียบอย่าให้เขารู้สิวะ....พี่ศักดิ์ว่าพลางถอนใจ
เกิดพวกสาวๆตามไปกรุงเทพเราจะทำยังไง....พี่ยุห์ถามต่อ
ถึงตอนนั้นตัวใครตัวมันวะ คิกๆๆ....พี่ศักดิ์ทำเป็นขำแต่เสียงแหบแห้ง

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 09 ธันวาคม 2552, 15:11:39

ตอนที่16 พากันหนีกลับกรุงเทพ
เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศเย็นสบาย กุศลนอนห่อตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
พี่ศักดิ์ลุกขึ้นเก็บมุ้งก่อนใคร พี่ยุห์ดึงผ้าห่มผืนใหญ่ที่คลุมร่างทั้งสามคนเมื่อคืนนี้ออกมาพับพลางเรียก
ลุกๆๆ ไอ้กุศลนอนกินบ้านกินเมือง....พี่ยุห์เรียกพลางพับผ้าห่มไปเก็บ
อื้อ คนจะนอน....กุศลคู้ตัวเพราะเย็น ตายังหลับ ปากขมุบขมิบ
กุศลตื่น ดูอะไรนี่เร็ว......พี่ศักดิ์นั่งข้างพลางสกิด
ไร พี่ศักดิ์.....กุศลหลี่ตามองยังงัวเงีย
เอ็งเห็นกองกระสอบนั่นไม๊ ใต้กระสอบมีอ้อยแยะเลย กูเอามาให้มึง.....พี่ศักดิ์ชี้ไปที่กองกระสอบข้างๆที่กุศลนอนอยู่
ขอบจายยย......กุศลว่าพลางล้มตัวลงนอนจะหลับต่อ
เดี๋ยวสิอย่าเพิ่งนอน พี่ศักดิ์มีงานให้ทำ.....พี่ศักดิ์ไม่พูดเปล่าดึงร่างกุศลขึ้นมาพูดเป็นงานเป็นการ
กุศลฟังดีๆนะ ใต้กระสอบมีกระเป๋าของพี่ศักดิ์กับของพี่ยุห์ วันนี้พอรถมหาลัยมาส่งพวกเรา กุศลรีบนำกระเป๋าทั้งสองใบไปไห้พี่ที่บ้านกำนันทันที  และห้ามบอกให้ใครรู้เด็ดขาดเข้าใจไหม.....พี่ศักดิ์พูดเป็นงานเป็นการ
เอากระเป๋าไปให้พี่ที่บ้านกำนัน....กุศลทวนคำ
เออๆ......พี่ศักดิ์กับพี่ยุห์รับคำพร้อมกันอย่างยินดี

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 09 ธันวาคม 2552, 15:31:06

ตอนที่17ค่ายใหญ่มาแล้ว
บ่ายแก่ๆวันนั้นรถบัสคันใหญ่พานิสิตชาวค่ายมาจอดข้างสนามฟุตบอลห่างจากโรงเรียนพอประมาณ
พี่สิงห์กับคณะเตรียมค่ายรวมทั้งครูใหญ่และนักเรียนตัวเล็กๆต่างพากันออกไปเข้าแถวต้อนรับคณะชาวค่าย
พอรถจอดสนิท พวกนิสิตชายสี่ห้าคนในชุดกางเกงยีน สวมเสื้อยืดออกมาพร้อมของพะรุงพะลังเป็นกลุ่มแรก
พวกเตรียมค่ายและนักเรียนต่างวิ่งไปช่วยกันขนของไปเก็บที่โรงเรียนบ้าง ที่เต๊นชายบ้าง
พอพวกผู้ชายออกมาหมด สักครู่พวกสาวๆตามลงมา
ซาหวัดดีค่า ......พวกนักเรียนตั้งแถวต้อนรับน่ารัก
สาวบางแต่งกายแปลกประหลาด
บางคนสวมม่อฮ่อมสีนำเงิน นุ่งกางเกงชาวเลสีเขียวแป๊ด สวมหมวกปีก และใส่แว่นตาสีดำเดินเชิดหน้า
แถมบางคนยังหิ้วกีต้าร์ลงมาด้วยลีลาเหมือนนักร้องชั้นแนวหน้า
พวกนักเรียนต่างกรูเข้าไปแย่งกระเป๋าและสิ่งของๆพวกสาวๆ
ว้ายตายแล้ว โขมยจ้า ขโมย......พวกสาวๆร้องลั่น
เด็กๆเขาจะมาช่วยคุณครูหิ้วกระเป๋าไปเก็บนะครับ.....ครูใหญ่อธิบาย
ต๊าย น่ารัก เด็กที่นี่น่าร๊ากกกก....ครูอ้อยกล่าวชื่นชม

[KUSON]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 09 ธันวาคม 2552, 15:53:09

ตอนที่18กุศลหนีตามพี่ศักดิ์
ขณะทุกคนกำลังตื่นเต้นกับการมาของชาวค่าย
กุศลคว้ากระเป๋าสามใบค่อยๆย่องไปที่ประตูรั้วโรงเรียนพอดีเจอชาวค่าย
อ้าวกุศล มาเหมือนกันเหรอ นั่นจะหิ้วกระเป๋าไปใหน....พี่ตา(พนัส)ถาม
เอ่อ ผมเอาไปซักครับ.....กุศลพูดไม่ทันจบรีบวิ่งไปบ้านกำนันตามคำสั่งพี่ศักดิ์ทันที
จากประตูโรงเรียนเดินตรงไปประมาณร้อยเมตรเศษจะเห็นบ้านกำนันทางซ้ายมือ
พี่ศักดิ์กับพี่พยุห์รออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นกุศลแต่ไกลก็กวักมือเรียก
เหนื่อยไหมวะ เอ้ากินน้ำกินท่า.....พี่สักดิ์รับน้ำจากเมียกำนันส่งให้กุศลดื่ม
ไม่เหนื่อยครับ....กุศลยิ้มแป้นดีใจจะได้กลับกรุงเทพกับเขาด้วย
เฮ้ยมึงหิ้วกระเป๋ามาทำไม กูบอกให้เอามาเฉพาะของกูกับไอ้ยุห์.....พี่ศักดิ์ถาม
ผมจะไปกับพี่.....กุศลตอบสั้นๆพลางยิ้มมีความสุข
ไอ้สิงห์มันรู้แล้วยังว่ามึงหนีกลับกรุงเทพ.....พี่ยุห์คาดคั้น
รู้.....กุศลก้มหน้าตอบ
ไอ้ห่า มึงกลับไปค่ายเดี๋ยวนี้ คนหายทั้งคนเดี๋ยวไอ้สิงห์เดือดร้อนตายห่า...พี่ศักดิ์ดุ
โฮๆๆ ผมจะไปไต้ กลับไปบ้านที่ปักษ์ใต้....กุศลสารภาพความจริง
โธ่กุศล มึงอยู่นี่เดือนเดียวเอง ทำเพื่อประเทศชาติก่อน เชื่อพี่เถอะนะ...พี่ศักดิ์เสียงอ่อนลง
ใช่ๆแล้วพวกกูจะส่งขนมมาให้มึงแดกที่นี่....พี่พยุห์พูดหลอกล่อพลางยักคิ้ว
เออ ก็ได้ แต่อย่าลืมนะพวกพี่ๆเป็นหนี้ค่ากลับแกล้มร้านเจ๊มะ กินก่อนมายังไม่ได้จ่ายตังค์....กุศลเตือนความจำ