ตามครูไปเที่ยวอีก

[เริง2520]

[เริง2520]

ศาลาการเปรียญตั้งอยู่หน้าวัด เป็นศาลาการเปรียญสร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง โดย สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์ ทรงให้สร้างเลียนแบบจากศาลาการเปรียญวัดใหญ่สุวรรณาราม จังหวัดเพชรบุรี ถือเป็นศาลาการเปรียญที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยสำหรับ ๑๐๐๐คน ตอนนี้เปิดเฉพาะวันพระ

[เริง2520]

ยังมีต่อ ๕ ๕

[เริง2520]

ศาลาหลวงพ่อนาค

[เริง2520]

พระบรมสารีริกธาตุในศาลานี้

[เริง2520]

อาคารสร้างในปี พ.ศ. ๒๔๔๖






อาคารที่สร้างในปี พ.ศ. ๒๔๔๔

[เริง2520]

อาคารเก่าสวยๆอื่นๆ

[เริง2520]

กลับล่ะ

[เริง2520]

ปีนี้ วัดนางชี  เขตภาษีเจริญ จะจัดงานแห่พระบรมสารีริกธาตุระหว่างวันทึ 7 ถึง 9 พย.

วันเสาร์ที่ 8 มีพิธีแห่ทางน้ำเป็นประเพณีโบราณสืบทอดกันมา 200 ปีแล้ว

วัดนางชีเป็นวัดที่สันนิษฐานกันว่าสร้างขึ้นในสมัยอยุธยา สาเหตุที่สร้างเนื่องมาจาก ลูกสาวของเจ้าพระยาพิชิตชัยมนตรีป่วยโดยไม่รู้สาเหตุจนกระทั่งชีปะขาวมาเข้าฝันเจ้าพระยาพิชิตชัยมนตรีให้แก้บนโดยการให้ลูกสาวบวชชี ดังนั้นเมื่อลูกสาวหายจึงให้ลูกสาวบวชชี และได้สร้างวัดนี้ขึ้น ต่อมา ได้กลายเป็นวัดร้างในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ พ่อค้าชาวจีนดชได้เป็นผู้บูรณะ ปฏิสังขรณ์ใหม่และแก้ไขดัดแปลงให้เป็นอุโบสถและวิหารแบบจีน มีการประดับ ประดาด้วยตุ๊กตาหินแบบจีน และได้ถวายให้พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช พระนามว่า วัดนางชีโชติการาม ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ 3 ได้มีการบูรณะปฏิสังขรณ์อีกครั้ง



ประเพณีแห่พระบรมสารีริกธาตุวัดนางชี ทางวัดจะนำพระบรมสารีริกธาตุมาให้สรงน้ำกันในตอนเช้า หลังจากนั้นก็จะเคลื่อนขบวน โดยมีเรือที่คอยลากจูงเรือพระที่เป็นเรือใหญ่ตั้งบุษบกและตกแต่งสวยงาม และมีวงปี่พาทย์บรรเลง ในสมัยต่อมาให้เรือยนต์เป็นเรือประดิษฐานพระบรมสารีริกธาตุเรือที่ตามขบวนเป็นเรือหางยาวและชาวบ้านไม่ได้มาร่วมขบวนเหมือนสมัยก่อน แต่จะนั่งดูขบวนแห่ตามริมคลอง ในขบวนมีการละเล่น ร้องรำทำเพลงเมื่อถึงวัดไก่เตี้ยก็จะอัญเชิญพระบรมสารีริกธาตุขึ้นประดิษฐานให้ชาวบ้านได้สักการะบูชา

[เริง2520]

และวันที่ ๒๘ ธันวาคม ที่น่าจะไปฝั่งธนบุรี ที่วัดอินทาราม นอกจากวันแห่ฯที่วัดนางชีแล้วครับ

วันที่ 28 ธันวาคม ของทุกปี ที่พระเจ้าตากสินมหาราช ทรงปราบดาภิเษกขึ้นเป็นกษัตริย์พระองค์แรกและพระองค์เดียวแห่งแผ่นดินกรุงธนบุรี

[เหยง 16]

จำแม่นๆ อยู่แล้วครับ 28 ธ.ค.
หากเป็นปีคู่ จะเป็นวันพระราชทานเครื่องราชอิศริยาภรณ์รามาธิบดีครับ

[เริง2520]

พรุ่งนี้ วันอาทิตย์ที่ ๒๑ กย. อากาศดี ไปวัดอีกแล้ว เบื่อไหมเนี่ย

วัดที่ริมคลองบางกอกน้อย (แม่น้ำเจ้าพระยาสายเดิม) มีภาพจิตรกรรมในพระอุโบสถสวยด้วย หากเปิดมีภาพให้ชมแน่

[เริง2520]

วัดสุวรรณารามราชวรวิหาร หรือชื่อเดิม วัดทอง เขตบางกอกน้อย กรุงเทพฯ

[เริง2520]

ข้ามคลองบางกอกน้อยไปฝั่งธนบุรี ย่านบางขุนนนท์









กวีโบราณได้กล่าวถึงวัดนี้ เมื่อเดินทางมาตามคลองบางกอกน้อยและผ่านวัดนี้ไป

[เริง2520]

รัชกาลที่ ๙ ได้เคยเสด็จฯถวายผ้าพระกฐิน

[เหยง 16]

ตามครูมาเที่ยวในวันนี้แล้วครับ

[เริง2520]

ครับผม พรุ่งนี้มีต่อวัดนี้อีก

วันก่อนไป ศาลายา อำเภอพุทธมณฑล ด้านหลังเป็นสถานีรถไฟ เพิ่งเคยไปสวยดีครับ

[เริง2520]

[เริง2520]

[เริง2520]

ภาพจิตรกรรม

[เริง2520]

ออกมาผ่านหอระฆัง  อับเฉา และพักรับลมริมน้ำ รพ.ศิริราชขวาสุด

[เริง2520]

และข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา ไปต่อ

[เริง2520]

ไปย่านบางลำภู เลยมานิด ใกล้กับป้อมพระเมรุ

[เริง2520]

มีร้านค้าโบราณ ขายหลายอย่าง ห้าง ต.เง็กชวน  ที่รู้จักกันดีคือ แผ่นเสียงตรากระต่าย ของ ต.เง็กชวน ปัจจุบันขายขนมเบื้องไทย"แม่ประภา"ซะแล้ว

[เริง2520]

แล้ว ต.เง็กชวน ท่านเป็นใครกัน


ได้ยินเสียงเพลงแล้วคิดถึงกระต่าย
?ต.เง็กชวน
กระต่ายตัวนี้ มีเสียงเพลง
นายยางสน..คนบางขวาง

ย้อนเวลากลับไปในสมัยแผ่นดินของพระพุทธเจ้าหลวง ราวปี พ.ศ.2437 ในค่ำคืนหนึ่ง ที่ตำบลบ้านใหม่ เมืองฉะเชิงเทรา มณฑลปราจีนบุรี

คืนนั้น จักจั่นเรไรที่เคยกรีดก้องพ้องเสียงยามเมื่อคล้อยแสงแห่งทิวาส่งบรรเลงเป็นทิพย์สำเนียงเพลงธรรมชาติ มิอาจทานทัดและจำต้องยินยอมสยบศิโรราบด้วยเสียงมหรสพสมโภชประโคมแข่งในงานบุญรื่นเริง วาระของการโกนจุกเด็กน้อยผู้เป็นแก้วตาดวงใจของสองผู้เฒ่าตายาย ผู้มั่งคั่ง ด้วยการประกอบสัมมาชีพในด้านการซื้อขายแลกเปลี่ยนทองรูปพรรณ? จนเป็นที่รู้จักมักคุ้นกันดีในชาวบ้านละแวกตลาดบน ในชื่อ ตาเตียงและยายหมา

เมื่อ? ?บ้านนี้มีงาน? และยิ่งเป็นบ้านผู้มีอันจะกิน จึงถือว่าเป็นลาภอันประเสริฐของชาวบ้านทั่วไปที่จะได้เพลิดเพลินเจริญใจกับสิ่งบันเทิงที่สามารถเลือกทัศนาตามแต่ความนิยมชมชอบหลากหลายประเภท โดยที่ไม่ต้องเสียอัฐเสียสตางค์ ทั้งที่เคยชินหู ชินตา กันมาบ้างแล้ว? หรือแม้แต่ ของแปลก ของแหกตา สารพัด ที่ว่าจ้างจัดกันมาแต่เมืองหลวง???

หน้าบ้านตาเตียงและยายหมา ได้ปลูกโรงขึงผ้า ยกแคร่ขึ้นง่ายๆ อุปโลกกันด้วยประชามติที่เป็นเอกฉันท์ของผู้ชม สมยอมให้เป็นเป็นท้องพระโรง เป็นป่า มหาสมุทร สุดตามแต่ท้องเรื่องจะพาไป ที่นั่นเป็นการแสดงลิเกของ คณะนายสุ่ม ซึ่งในสมัยนั้นใช้ผู้แสดงเป็นชายล้วน ตัวนางก็เป็นชาย (เพียงร่างกายหรือจะมีใจปฏิพัทธ์เป็นทุนด้วยก็มิอาจยืนยัน) จึงต้องเอาผ้าขาวม้ายัดโน่นยัดนี่ ให้เกิดเส้นสายองค์เอวที่น่ามอง สมจริงสมใจมากขึ้น

ในบริเวณใกล้เคียงก็เป็นคณะละครรำของขุนหลี โดยมีแม่ปุ่ยสาวงามเป็นนายโรงจับเรื่องร้องรำกับแม่สินผู้ซึ่งรับบทนางยักษ์ได้อย่างสนิทสนม แม้เธอจะมองเห็นโลกด้วยตาเพียงข้างเดียวก็ตาม

หากแต่การแสดงของทั้งสองคณะมีชาวบ้านสนใจดูเพียงหยิบมือเพราะเป็น ?ของตาย? เคยเห็น เคยฟังกันอยู่ หนำซ้ำนักแสดงทั้งหลายยังเป็นคนกันเองที่มีพำนักถิ่นฐานอยู่ในตำบลนั้นเข้าให้อีก ซึ่งดูจะผิดแผกกับการแสดงงิ้วที่ลานดินกว้างหน้าโรงบ่อน (อัครสถานแห่งความบันเทิงที่ผู้นิยมการวัดดวงสิงสถิตย์กัน) ที่เนืองแน่นไปด้วยฝูงชน ไทย จีน ลาว แขก ทุกเพศทุกวัย มุงดูกันมืดมิด จนมองไม่เห็นตัวนักแสดงที่กำลังวาดลวดลายอยู่ มีเพียงเสียงปี่ ซอจีน ม้าฬ่อ และเครื่องดนตรีต่างๆดังลอดออกมาเท่านั้น

หนึ่งในนั้นก็คือเด็กชายเตีย วัย 5 ขวบ ลูกชายหมอยาจีน สมญา ?ซินแสส่ง? รวมอยู่ด้วย