" นั่งกันนานไปหน่อยแล้วมั๊งง....ขึ้นจากเรือดีกว่าค่ะ...."ดีแล้วค่ะ. น้องอ้อย มาช่วยยกพลขึ้นบกเสียที. อยู่ที่นี่หลายราตรีแล้ว
จน....จน.....ไม่อยากบอกเล้ยยย..ว่า
จำได้ว่ามีเหตุการณ์ที่น่าประทับใจอยู่เหตุการณ์หนึ่งที่อยากเล่า
เมื่อเราเดินทางจากโตนเลสาบไปนมัสการองค์เจ๊ะ องค์จอมเสร็จ
พี่นกกับพี่นิดรีบหาสถานที่...สุขาอยู่หนใดทันที ตามประสาคนที่
เป็นสว.กลัวว่าทุกคนในรถจะรอก็กลัว แต่ไม่ไหวแล้ว จึงขออนุญาต
คุณเหลืองว่า"ขอช้านิดนึงนะ"
พี่ทั้งคู่ก็รีบบึ่งมาหาสถานที่..ทันที ณ ที่นี่ก็พบพีๆและน้องๆของเรา
ห้า-หกคนยืนคุยกัน ก็รู้สึกสบายใจว่า ยังมีผู้ที่ยังไม่ขึ้นรถอีกจำนวนนึง
ไม่ใช่มีเพียงพี่และเพือนสองคน
สงสัยว่าพี่และน้องที่ยืนอยู่ทั้งหมดคงเดาอากัปกริยากริยาลุกลี้ลุกลน
ในความทุกข์ของเราออก จึงชี้ประตูสวรรค์ให้ พี่นกก็ถามทุกคน
ที่ยืนอยู่ว่า
"เรียบร้อยแล้วเหรอคะ" มีเสียงตอบว่า"เรียบร้อยแล้ว" พี่ก็พรวดเข้าประตูทันที
เมื่อเสร็จภารกิจออกมาก็ยังเห็นทุกคนยืนอยู่ที่เดิม ไม่ไปขึ้นรถ
แสดงว่าทุกคนที่ยืนก็จะต้องรอเข้าห้องน้ำเหมือนกัน แต่....เพราะ?..
พี่รู้สึกซาบซึ้งในความเสียสละและความเป็นสุภาพบุรุษของ
พี่ๆน้องๆชาวCmadongมากทันที. ถ้าวันนั้น...มีคำตอบว่า"ไม่เป็นไร "
พี่ก็คงเข้าใจได้ว่าทุกคนก็รอเข้าห้องน้ำด้วยเช่นเดียวกัน
และพี่นกก็คงไปต่อ ท้ายแถวตามธรรมเนียมปฏิบัติด้วย. "ความทุกข์ทรมาน"
แต่คำว่า"
เรียบร้อยแล้ว"ของน้อง-พี่Cmadong
ทำให้วันนั้นคือสวรรค์ของพี่นกจริง ๆ ขอขอบคุณทุกคนมากเลยค่ะ
(ปล.จำไม่ได้ว่ามีใครบ้างค่ะ พรุ่งนี้จะโทรถามพี่นิดว่ามีใครบ้างจะมา
ประกาศเกียรติคุณอีกครั้ง)
พี่ Nok15ค่ะ
