จากวันนั้นจนกลายเป็นบัณฑิต

ยังเหมือนรู้สึกว่าเพิ่งจะมีห้องเชียร์เมื่อวานนี้เอง
เสียงพี่วินัยดังก้องอยู่ในหัว สองแถวหน้าไปต่อแถวหลังปฏิบัติ นับ นับ นับ ...
พี่ครับจัดแถวเสร็จแล้วครับ ยังงง พี่ครับจัดแถวเสร็จแล้วครับ ยังงง ...
เสียงของพี่เพลง ขอคนขึ้นเพลงด้วยครับ พลึบ มีแค่นี้เหรอ ขอคนขึ้นเพลงด้วยครับ พลึบๆๆๆๆ เสียงจากรอบข้างก็ดังขึ้น แฟชั่นเหรอไงจ๊ะ
แถวนี้นับ 1 2 3 4 5 6 คนที่6ขึ้นเพลง ซีมะโด่งพร้อม ซีมะโด่ง โด๊ง โด่ง...เฮ้ย...
เป็นแบบนี้อยู่ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์เลย ถามว่าเบื่อมั้ยก็เบื่อนะอยู่แต่หอชายมันก็ดูจะไม่ค่อยมีอะไร
เช้าวันเสาร์ได้ไปร้องเพลงแซวหอหญิง ก็สนุกน่ารักดีนะ เป็นอะไรที่แปลกๆดี
วิ่งคู่กับสาวๆอีก สาวๆเยอะไปหน่อย ก็เลยต้องวิ่งชายหนึ่งแถวหญิงสองแถว
ออกกำลังกายตอนเช้าที่ท่าแปลกที่สุดเท่าที่เคยทำมา
รับของจากหอหญิง ท๊อฟฟี่ มาม่า ที่หนักหน่อยคือ พวกเงาะกระป๋อง ไม่กลัวหัวแตกกันเลยที่เดียว555
พัฒนาหอพักมันก็สะอาดขึ้นบ้าง แต่ที่สำคัญกว่านั้นก็ได้คุยกับเพื่อนใหม่หอหญิงเหมือนกันนะปกติคุยแต่หอชาย
รำวงชาวหอ เป็นงานรื่นเรงที่ไม่คิดว่าจะได้มาทำในกรุงเทพจริงๆ แต่ที่หอก็มีให้ทำ ร้องได้บ้างไม่ได้บ้างก็ออกมารำอย่างสนุกสนาน
ดวลเพลงทั้งสองฝ่ายเตรียมตัวมาอย่างดี ทั้งเพลงทั้งท่า แต่สุดท้ายก็มาจบที่อาจารย์ที่บอกว่า "เสมอ"
คำคืนอันแสนทรหดก็มาถึงเมื่อพี่พี่ถามว่า ชนะหรือว่าแพ้ พวกผมก็ตอบว่า เสมอครับ อะไรนะ พูดใหม่สิ เสมอครับ พวกมึงมันห่วย เรารุ่่นไปเลยห่วยศูนย์หนึ่ง แค่นี้เรื่องต่างๆก็เข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ก็พอจำได้ว่าโดนอะไรมาบ้าง แต่ว่าทุกอย่างก็พาพวกเรามาถึงตอนเช้าของอีกวัน พี่ๆถามใหม่อีกครั้งว่า ชนะหรือแพ้นะ พวกเราตอบไปว่าชนะแต่ว่าก็ไม่แต็มปากสักเท่าไหร่นัก พี่ถามอีก เราก็ตอบกันว่าชนะครับคราวนี้เต็มปากมากๆ พี่ก็บอกว่าเออ พวกมึงอ่าน้องกู แค่นี้น้ำจากไหนก็ไม่รู้มากจากทุกทิศทุกทาง จากความเมื่อยล้าปนความง่วงนอนเมื่อถูกน้ำเข้าไปก็ตื่นเลยครับ เออได้รุ่นแล้วโว้ยเห้ย ทุกอย่างที่เราโดนมาทั้งคืนมันได้คลายออกหมดแล้ว รุ่นเรา กาวเซิบมูย ตะลุยซีมะโด่ง
นี่อาจเป็นกิจกรรมที่ไม่ใช่สำหรับใครบางคนหรือหลายๆคน แต่ว่าเป็นกิจกรรมที่ผมจะจดจำตลอดไป

	ผู้เขียน	หัวข้อ: จากวันนั้นจนกลายเป็นบัณฑิต (อ่าน 30107 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้