ตามครูไปเที่ยว

[เริง2520]

แหลม

รอชมตลาด "หมาก (สง)" ของไต้หวัน ..

[เริง2520]

ภาพ"ดอกไม้ที่บ้าน"

[เริง2520]

[เริง2520]

ส่วนนี่ข้างบ้าน

[ติ๋ม จันทร์ฉาย]

 
น้องเริง
ดอกไม้ปลูกไว้เองในบ้านเหรอคะ

[เริง2520]

ครับผม ..ปลูกที่บ้าน  มีหลายเจ้าของ ของลูกบ้างเช่นกุหลาบ ของพ่อเช่นบานบุรี  นอกนั้นของแม่

[ติ๋ม จันทร์ฉาย]

น่ารักและอบอุ่นดีจัง เออพี่จะเอาอย่างบ้างดีกว่า เล่นปลูกอยู่คนเดียว สุขคนเดียว

		อ้างถึง			ข้อความของ เริง2520 เมื่อ 27 กุมภาพันธ์ 2557, 11:14:36
	ครับผม ..ปลูกที่บ้าน  มีหลายเจ้าของ ของลูกบ้างเช่นกุหลาบ ของพ่อเช่นบานบุรี  นอกนั้นของแม่

[เริง2520]

วันนี้มีไป คลองอ้อมนนท์ ภาพสามหรือสีภาพจะตามมา


                      

คลองอ้อมนนท์ เคยเป็นส่วนหนึ่งของแม่น้ำเจ้าพระยาในสมัยก่อน เมื่อถึงปี พ.ศ. 2179 พระเจ้าปราสาททองโปรดเกล้าฯ ให้ขุดคลองลัดแม่น้ำเจ้าพระยาในช่วงเมืองนนทบุรี ซึ่งมีความคดเคี้ยว การเดินทางสัญจรต้องใช้เวลานาน เมื่อขุดคลองลัดแล้ว แม่น้ำก็เปลี่ยนทางไหลเข้าคลองขุดใหม่กลายเป็นแม่น้ำเจ้าพระยาสายใหม่ดังปัจจุบันนี้ [1] ซึ่งมีความยาวประมาณ 5 ก.ม. ส่วนแม่น้ำสายเดิมนั้นเล็กลงกลายเป็นทางน้ำอ้อม เรียกกันว่าแม่น้ำอ้อม เมื่อถึง พ.ศ. 2208 สมเด็จพระนารายณ์โปรดเกล้าฯ ให้สร้างป้อมปราการตรงปากแม่น้ำอ้อม และโปรดฯ ให้ย้ายเมืองนนทบุรีมาอยู่ปากแม่น้ำอ้อมด้วย [2] ก่อนจะมีการย้ายเมืองนนทบุรีมายังที่ตั้งปัจจุบันในสมัยรัตนโกสินทร์

คลองอ้อมนนท์ ปัจจุบันเป็นคลองที่แยกจากแม่น้ำเจ้าพระยาที่อำเภอเมืองนนทบุรี เข้าเขตอำเภอบางใหญ่ วกลงทางใต้ ไปจรดคลองบางกรวย แล้วออกแม่น้ำเจ้าพระยาในท้องที่อำเภอบางกรวย (ในช่วงนี้เรียกว่าคลองบางกรวย) มีความยาว 17.5 ก.ม.[3] ชื่ออื่นๆที่นิยมเรียกได้แก่ คลองอ้อม แม่น้ำอ้อม คลองบางอ้อม คลองอ้อมน้อย หรือถือเป็นส่วนหนึ่งของคลองบางกอกน้อย ลำคลองสายนี้เป็นแหล่งท่องเที่ยวชมวิถีชีวิตริมน้ำ และมีสถานที่ท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมหลายแห่ง

[หนุน'21]

ตามอ่าน ตามชม เพลินครับพี่เริง
ขอบคุณมากครับ

 

[เริง2520]

มาที่ ลอร่า ผู้เขียนหนังสือชุดบ้านเล็ก

บัดนี้ลอร่าอายุ 76  เธอขะมักเขม้นทำงานมา 11 ปีเต็มๆ    เธอทำให้พ่อ แม่ พี่ๆน้องๆ ยืนยงอยู่เป็นอมตะในหน้าหนังสือวรรณกรรมสำหรับเด็กที่ได้รางวัลนิวเบอรี่ถึง  4 รางวัลติดต่อกัน     ก็ถึงเวลาที่จะวางปากกาเสียที    
    แฟนหนังสือทั่วประเทศ  สำนักพิมพ์ และเพื่อนฝูงของเธอต่างเรียกร้องให้ลอร่าเขียนหนังสือต่อ    แต่เธอก็ปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่า   เธอขออยู่ชื่นชมกับเวลาปัจจุบันของเธอให้เต็มอิ่ม หลังจากเดินย้อนกลับไปในอดีตนานพอแล้ว    ในวัย 76 และแอลแมนโซ 86  เธอยังแข็งแรงดี  ส่วนเขาเองแม้ว่าเริ่มมีโรคภัยเบียดเบียนบ้าง แต่ก็ยังช่วยตัวเอง ไปไหนมาไหนและทำงานเล็กๆน้อยๆในฟาร์มเองได้   นับเป็นชีวิตวัยทองที่สงบสุข จนลอร่าไม่อยากจะแลกกับสิ่งอื่นแม้แต่ชื่อเสียงเงินทองที่จะไหลมาเทมา

   สงครามโลกครั้งที่ 2  ลามจากยุโรป ส่งผลกระทบถึงสหรัฐอเมริกาโดยตรง    เมื่อญี่ปุ่นโจมตีเพิร์ล ฮาเบอร์ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1941   อเมริกาทั้งประเทศก็ตกอยู่ในภาวะสงคราม   พวกผู้ชายถูกเกณฑ์ทหารไปรบนอกประเทศ    เชื้อเพลิงกลายเป็นของขาดแคลน  ทำให้ลอร่าและแอลแมนโซกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมไม่ได้อีก    ส่วนอาหารการกินไม่เป็นปัญหา เพราะเธอปลูกผักผลไม้และเลี้ยงสัตว์เองในฟาร์ม จึงไม่กระทบกระเทือนในด้านนี้
     สามีของแครี่ถึงแก่กรรม    แครี่จึงค่อนข้างว้าเหว่    เธอก็เป็นอีกคนที่ได้นิสัยชอบเดินทางมาจากพ่อ    ในค.ศ. 1944 เธอเดินทางจากดาโกต้าใต้มาพักกับพี่สาวระยะหนึ่งที่มิสซูรี่  บัดนี้พี่น้องเหลือกันอยู่แค่สองคนเท่านั้น  ทั้งสองตกลงกันว่าซอไวโอลินที่เป็นมรดกตกทอดจากพ่อ  ควรจะเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์มากกว่าเก็บเป็นสมบัติส่วนตัว    ลอร่าจึงบริจาคซอให้พิพิธภัณฑ์ในเมืองเดอสเม็ต    ซอก็ยังอยู่มาจนทุกวันนี้

[เริง2520]

ตลอดช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2   ลอร่ากับแอลแมนโซใช้ชีวิตในร็อคกี้ริดจ์อย่างสงบ  ภัยสงครามไม่ได้กระทบกระเทือนบ้านไร่เล็กๆ เพราะอาหารการกินทุกอย่างหาได้จากพื้นที่ของตัวเอง   เหมือนอย่างที่พ่อกับแม่เคยทำสมัยตั้งถิ่นฐานนอกเมืองเดอสเม็ต
    ลอร่าปลูกผักกับผลไม้ไว้เหลือเฟือ    ใส่รถเอาไปขายในเมืองได้สม่ำเสมอ   แอลแมนโซเลี้ยงวัว  ฟาร์มนี้จึงมีนมสดๆจากแม่วัวเอาไว้ทำเนยแข็ง และเนย  เหลือกินก็เอาไปขาย   ลอร่าเลี้ยงไก่เอาไว้กินไข่ และขายไข่สดเช่นเดียวกับนมวัว    และยังมีเนื้อไก่ให้กินได้อีกด้วย   คำว่า "อดอยาก" จึงไม่แผ้วพาน  แม้ว่าสงครามดำเนินอยู่ยาวนานถึง 6 ปีก็ตาม
    สิ่งเดียวที่ขาดแคลนก็แต่เชื้อเพลิง ทำให้เธอไม่สามารถเดินทางกลับไปดาโกต้าใต้ได้ง่ายๆอีก     ลอร่าจึงไม่ได้กลับไปดูใจน้องสาวคนเดียวที่เหลืออยู่   เมื่ออายุมากขึ้น แครี่ป่วยเรื้อรังด้วยโรคเบาหวาน   มีอาการแทรกซ้อนจนถึงแก่กรรมในค.ศ. 1946   หลังสงครามโลกสงบลงปีเดียว  อายุได้ 75 ปี
    ก่อนหน้านี้ 5 ปี เกรซน้องสาวคนสุดท้องก็ล่วงหน้าไปก่อนแล้วด้วยโรคเบาหวานเช่นเดียวกัน   

[เริง2520]

น้องสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ก็จากไปแล้ว    ลอร่าตระหนักว่าเธออายุย่างเข้า 80  ส่วนสามีก็ใกล้ 90     วันเวลานับถอยหลังอย่างกระชั้น   เธอจึงวางแผนรับมือกับชีวิตบั้นปลายอย่างรอบคอบรัดกุม     ก่อนหน้านี้ เธอขายกระท่อมแบบอังกฤษที่โรสสร้างให้พ่อแม่ไปแล้ว  เพราะเห็นว่าแม้เป็นบ้านสวยงามมาก แต่ในเมื่อเธอกับแอลแมนโซไม่ได้อยู่อาศัยอีกต่อไปก็ไม่ควรเสียดาย   มีแต่จะเป็นภาระ เสียแรงและเสียภาษีเปล่าๆปลี้ๆ  เธอจึงขายพร้อมที่ดินโดยรอบ    ได้เงินมาอีกก้อน  และไม่ต้องเปลืองค่ารักษาดูแลอีกด้วย

              บ้านที่โรสสร้างให้

      อีกเรื่องหนึ่งคือเธอรู้ว่าโรสไม่มีวันกลับมาใช้ชีวิตที่ฟาร์มร็อคกี้ริดจ์       ลูกสาวเธอชินกับการใช้ชีวิตอย่างชาวเมืองใหญ่มาหลายสิบปี   ก็คงจะอยู่ในเมืองใหญ่ตลอดไป      เธออยากรักษาฟาร์มอันเป็นที่รักไว้ แทนที่จะปล่อยไปตามยะถากรรม  จึงบอกขายให้สามีภรรยาคู่หนึ่งที่เธอคุ้นเคย   เชื่อว่าเขาสองคนจะรักษาฟาร์มและดูแลบ้านของเธอด้วยดี   โดยมีเงื่อนไขว่าเขาจ่ายผ่อนส่งค่าซื้อให้เธอเป็นรายเดือน เดือนละ 50 เหรียญ  เธอกับแอลแมนโซมีสิทธิ์จะอยู่ไปจนสิ้นชีวิต  หลังจากนั้นบ้านและที่ดินจึงจะตกเป็นของผู้ซื้อ      สองคนนั้นก็ตกลงตามเงื่อนไข   ก็เป็นอันหมดห่วงเรื่องฟาร์มร็อคกี้ริดจ์ไป

   ภาพนี้คือลอร่าในวัย 80  และแอลแมนโซถ่ายกับหลานชายเมื่อเขาอายุ 90 ปี

[เริง2520]

ก่อนหน้านั้น ลอร่ากลับไปถึงเมืองเล็กที่เธอเคยอยู่ตั้งแต่เห็นเมืองก่อตัวขึ้นกลางทุ่งกว้าง  พ่อเป็นผู้อพยพมาตั้งถิ่นฐานคนแรก   บัดนี้ก็ยังเป็นเมืองเล็กไม่ต่างจาก 37 ปีก่อนที่เธอจากที่นี่ไป    อากาศในฤดูร้อนยังคงร้อนและแห้งแล้งเช่นเก่า    เพื่อนนักเรียนและเพื่อนบ้านบางคนยังตั้งถิ่นฐานอยู่ที่เดิม   แต่หนุ่มสาววัยเดียวกันในสมัยโน้นกลับกลายเป็นคนแก่ในวัยเกษียณกันหมดแล้ว   แปลกตาจนลอร่าต้องบันทึกเอาไว้ในสมุดความจำของเธอ ว่า ทุกคนที่เธอรู้จักกลายเป็นคนชรากันไปทั้งหมด

เดอสเม็ตในปัจจุบันยังคงทิ้งร่องรอยเมื่อลอร่าเคยอยู่  แม้ว่าเกวียนและรถม้า กลายเป็นรถยนต์  ถนนก็ขยายกว้างขึ้นแทนที่จะเป็นถนนดินปนฝุ่นของเดิม 

[เริง2520]

ชื่อเสียงของลอร่าที่แพร่หลายไปทั่วประเทศมานานปี  ก้าวขึ้นสู่อีกระดับหนึ่งคือระดับนานาชาติ
    หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 จบลง  วรรณกรรมชุด "บ้านเล็ก" เกิดไปกระทบสายตานายพลดักลาส แม็คอาเธอร์ ผู้บัญชาการรบภาคพื้นแปซิกฟิก ในสมัยสงครามและเป็นผู้ทำให้ญี่ปุ่นยอมลงนามพ่ายแพ้แก่ฝ่ายพันธมิตร       เขาติดต่อผ่านกระทรวงการต่างประเทศของอเมริกาให้แปลเป็นภาษาเยอรมันและญี่ปุ่น   แมคอาเธอร์มีความเห็นว่านิยายของลอร่าให้ภาพที่ถูกต้องตรงตามความเป็นจริงของชีวิตชาวอเมริกัน     ดังนั้นถ้าแปลเป็นภาษาเยอรมันและญี่ปุ่นได้ก็จะเป็นประโยชน์แก่ชาวประเทศทั้งสองที่จะเข้าใจชีวิตคนอเมริกันดีขึ้น
     "บ้านเล็ก" จึงมีทั้งภาษาเยอรมันและญี่ปุ่น นับแต่นั้น

     เมื่อออกไปสู่สายตาชาวโลก     "บ้านเล็ก" ก็เหมือนติดจรวด   หลายประเทศแปลวรรณกรรมเด็กเรื่องนี้เป็นภาษาของตน   ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างชาติต่างภาษาได้เรียนรู้ถึงชีวิตของครอบครัวอิงกัลส์   จนกลายมาเป็นแฟนคลับเพิ่มขึ้นจากแฟนคลับทั่วอเมริกา  จดหมายต่างภาษาก็หลั่งไหลมาสู่ตู้จดหมายของร็อคกี้ริดจ์

[หนุน'21]

ขอบคุณพี่เริง ที่สรรหา มาให้อ่านกันครับ


 

[เริง2520]

และได้แปลออกเป็นภาษาต่างๆทั่วโลกมากกว่า ๔๐ ภาษา รวมทั้งภาษาไทยโดย 'สุคนธรส' เมื่อ พ.ศ. ๒๕๐๐

                          

[เริง2520]

รูดม่าน"บางกอก รายสัปดาห์" ปิดตำนานนิตยสาร(เคย)ยอดขายสูงสุด บนเส้นทางเหยียบ60ปี

                             

ยุคสมัยจะเปลี่ยนไป มีนิตยสารเกิดขึ้นมากมาย  ความนิยมในเรื่องของนิยาย ก็ค่อยๆ คลายลงไป เพราะมีนักเขียนหน้าใหม่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องบนสังคมออนไลน์ และตามหนังสือรวมเล่มของสำนักพิมพ์ต่างๆ นั่นอาจทำให้ นิตยสารบางกอกอาจได้รับผลกระทบจากกลุ่มผู้อ่านที่ค่อยๆ ลดน้อยลง   แต่ถึงกระนั้น ในสังคมต่างจังหวัด หรือตามร้านเสริมสวย ร้านนั่งเล่นต่างๆ ก็ยังเห็น นิตยสารเก่าแก่ดังกล่าววางให้เลือกหยิบอ่านบ้างอยู่  ด้วยเนื้อหา สาระ ต่างๆ ล้วนอัดสารแน่นครบถ้วน ทั้งสุขภาพ ความงาม ปกิณกะ  ธรรมะ ศิลปะ

นี่คงเป็นการเดินทางมาถึงมาถึงจุดอิ่มตัว ของ "นิตยสาร บางกอก รายสัปดาห์" เสียแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่  เชื่อว่า บรรดามิตรรักนักอ่าน ที่เป็นแฟนคลับเหนียวแน่นมาตั้งแต่รุ่นปู่ รุ่น ย่า คงรู้สึกเสียดาย กับการปิดตัวครั้งนี้ไป ไม่ใช่น้อย

จากนี้  เราคงจะได้เห็น "บางกอก รายสัปดาห์" ฉบับที่ 2917 วันที่ 31 มีนาคม เป็นฉบับสุดท้าย ที่ถูกตีพิมพ์...เป็น ตำนาน ให้คนรุ่นหลัง ได้รำลึกความคิดถึงตลอดไป..


                 

[เริง2520]

ไปโรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย นนทบุรี

[เหยง 16]

น้องเริง


มีภาระกิจรัดตัว ไม่ได้เข้าเว็ปมาหลายวัน
ชื่นชมวรรณกรรม บ้านเล็กในป่าใหญ่ ซึ่งดูเป็นหนังมากกว่าอ่านหนังสือ
เสียดายหนังสือดีๆ ที่จะปิดตัวเมื่ออายุ 60 ปี

[ติ๋ม จันทร์ฉาย]

สวัสดีครับน้องเริงเอิงเอย
พี่มาตามอ่านอย่างเคยค่ะ

[เริง2520]

ครับผม..  พี่ติ๋ม  

พี่สุนีย์  ครุศาสตร์ ๑๖ เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย นนทบุรี ครับ









ภาพแถม..ในวันเดียวกัน ๕๕๕

[ติ๋ม จันทร์ฉาย]

ลูกชายน้องเริงเรียนที่สวนกุหลาบนนท์นั่นหรือเปล่าคะ
 

[เริง2520]

คงเป็นปีการศึกษาหน้า ...เดือนพค.ครับ

[ติ๋ม จันทร์ฉาย]

ดีใจด้วยนะคะน้องเริง

		อ้างถึง			ข้อความของ เริง2520 เมื่อ 12 มีนาคม 2557, 16:01:02
	คงเป็นปีการศึกษาหน้า ...เดือนพค.ครับ

[หนุน'21]

สวัสดีคร้าบบบบบ พี่เริงและพี่น้องทุกท่าน