ตามครูไปเที่ยว

[เริง2520]

ในทุ่งหญ้ากว้างขวางสุดขอบโลก  เป็นแดนเถื่อนมีแต่อินเดียนแดงอาศัยอยู่   สลับด้วยเมืองเล็กๆที่ฝรั่งผิวขาวไปตั้งถิ่นฐานอยู่เป็นหย่อมๆ    พ่อพาแม่และลูกสาวเล็กๆสองคนไปสร้างกระท่อมไม้ซุงอยู่อีกหลังหนึ่ง ห่างจากเมืองอินดีเพนเดนซ์ราว 40 ไมล์     มีผู้อพยพอื่นๆไปสร้างกระท่อมอยู่ห่างๆกันมองกันไม่เห็น
      ที่แคนซัสนี้เอง ลูกสาวคนที่สามถือกำเนิดมา   พ่อแม่ตั้งชื่อตามชื่อแม่ว่า แคโรไลน์   ซีเลสเชีย  แต่เรียกย่อๆว่า "แครี่"
      ทุ่งกว้างแคนซัสมีความอุดมสมบูรณ์อย่างที่ชาร์ลส์หวังไว้    มีสัตว์ต่างๆให้ล่ามากมายตั้งแต่กระต่ายป่า   ไก่งวงป่าไปจนกวาง ลำห้วยก็มีปลาเต็ม     พื้นดินก็เรียบ ไม่มีต้นไม้หรือหินให้เกะกะ  เหมาะจะทำไร่ปลูกข้าว        แต่ภยันตรายอย่างที่ไม่มีในวิสคอนซินก็มีคุกคามมาตลอด คืออินเดียนแดงที่ไม่ชอบพวกผิวขาวว่ามารุกรานถิ่นที่อยู่ของเขา   พวกนี้จะมาที่บ้านบ่อยๆเพื่อขู่เข็ญเอาอาหารและยาสูบไปตามใจชอบ     นอกจากนี้ก็มีฝูงหมาป่าดุร้ายซึ่งกล้าเข้ามาล้อมกระท่อมไว้ทั้งหลัง  ที่ร้ายที่สุดคือยุงซึ่งนำเชื้อไข้ป่า (มาเลเรีย)มาทำให้ครอบครัวเกือบจะถึงตาย
     ชาร์ลส์อยู่ที่แคนซัสได้ปีเศษ  รัฐบาลกลางก็ออกประกาศให้พวกที่ไปตั้งถิ่นฐานออกไปให้พ้นจากเขตของอินเดียนแดง    เท่ากับว่าเขาลงทุนลงแรงไปสูญเปล่า    ประกอบกับเขาได้รับจดหมายจากคนที่ซื้อบ้านไม้ซุงและที่ดินของตัวบ้านว่าไม่มีเงินจะผ่อนอีกแล้ว  ขอให้กลับมารับบ้านคืนไป     
     ชาร์ลส์ก็เลยตัดสินใจพาภรรยาและลูกสาวเล็กๆ 3  คน  คนเล็กยังแบเบาะอยู่    เดินทางด้วยเกวียนประทุนออกจากแคนซัส  ทิ้งบ้านและไร่นาที่ลงทุนลงแรงไว้มากมายให้กลายเป็นที่รกร้างตามเดิม    กลับไปสู่ป่าใหญ่รัฐวิสคอนซินที่เขาจากมา

[หนุน'21]

สวัสดีครับพี่เริง ตามอ่านตามชมครับ
ขอบคุณ ที่ค้นข้อมูลมาแบ่งบัน พี่น้องเรา...

[เริง2520]

ครับผม หลายท่านน่าจะได้เคยอ่านแล้ว ..สนุกมากๆ มีแปดเล่ม

[เริง2520]

ชาร์ลส์กลับไปถึงป่าใหญ่ในวิสคอนซินอีกครั้ง    สู่บ้านไม้ซุงที่จากมา   ในตอนแรกเจ้าของใหม่ที่บอกคืนบ้านยังไม่ย้ายออก   ครอบครัวอิงกัลส์จึงต้องไปอาศัยอยู่ชั่วคราวกับลุงเฮนรี่     เด็กๆก็ได้เล่นกันเป็นครอบครัวใหญ่อีกครั้ง จนกระทั่งเจ้าของใหม่ย้ายออกไป  ชาร์ลส์ก็พาลูกเมียกลับสู่บ้านเดิมที่เขาสร้างและเป็นที่เกิดของลูกสาวทั้งสอง
ชาร์ลส์กลับไปปลูกพืชผลในที่หักร้างถางพงกลางป่า เหมือนอย่างที่เคยทำอีกครั้ง     ลอร่าเติบโตพอจะจำความได้แล้วในตอนนี้ เธอบันทึกรายละเอียดชีวิตในแต่ละช่วงของฤดูกาล ตั้งแต่การสะสมอาหารในปลายฤดูใบไม้ร่วงเตรียมไว้ก่อนหิมะตก     ค่ำคืนที่อบอุ่นข้างไฟในเตาผิง มีเสียงซอของพ่อให้ความสุขสนุกสนานตลอดเวลาที่หิมะตกหนักภายนอก    จนหิมะละลาย   เด็กๆออกไปวิ่งเล่นนอกบ้านได้อีกครั้ง   และเมื่อฤดูร้อนมาเยือน ญาติๆก็มาเยี่ยมเยียนกัน
ความทรงจำอันแสนสุขในรอบสองที่กลับบ้านในป่าใหญ่  ถูกบันทึกไว้ในหนังสือ "บ้านเล็กในป่าใหญ่" ที่เป็นตอนแรกของนิยายชุดนี้     เพียงแต่ลอร่าสร้างให้เป็นชีวิตแรกเริ่มตั้งแต่เกิดจนห้าขวบ    ไม่ใช่ชีวิตรอบสองในป่าใหญ่อย่างในชีวิตจริงเบื้องหลัง

[เริง2520]

แมรี่อายุหกขวบ เริ่มไปโรงเรียนที่อยู่ห่างจากบ้านไป 1 ไมล์   ลอร่าอยากไปมากแต่เธอยังเล็กเกินกว่าจะไปได้   เธอก็เลยหัดอ่านอยู่ในบ้านโดยมีแม่เป็นคนสอน      สิ่งที่พ่อแม่ชอบตรงกันคือหนังสือ ในบ้านมีอยู่หลายเล่ม   ตอนค่ำแม่จะอ่านหนังสือดังๆให้พ่อและลูกฟัง    ดังนั้นเมื่อลอร่าหัดอ่านหนังสือเธอก็เลยอ่านได้เร็วเพราะมีพื้นฐานมาจากฟังแม่อ่านดังๆแล้วก่อนหน้านี้
   เมื่อลอร่าโตพอจะไปเรียนหนังสือได้ เธอก็ตามพี่สาวไปเรียนด้วย    ลอร่าสนุกกับชีวิตนักเรียนมาก   เธอไม่เคยร้องไห้โยเยไม่ยอมไปร.ร.   หรือขี้เกียจอ่านขี้เกียจเขียน      ความรักหนังสือที่ถ่ายทอดจากพ่อแม่ ทำให้ลอร่ารักการอ่านและเขียน    สิ่งนี้เป็นภูมิหลังที่มั่นคงรองรับความเป็นนักเขียนของเธอในห้าสิบกว่าปีต่อมา

    แต่ความสุขในชีวิตช่วงนี้ก็จบลงใน 2 ปี ในเมื่อต้องเลี้ยงปากท้องเพิ่มขึ้น เป็น 5 คนในบ้าน   งานหักร้างถางพงในป่าเพื่อปลูกไร่ข้าวโพดและข้าวสาลีเป็นงานหนักเกินไปสำหรับชาร์ลส์   ปัญหาใหญ่คือต้นไม้ต้นเล็กต้นน้อยในดินที่แตกแขนงใหม่ให้ต้องขุดทิ้งไปเรื่อยไม่รู้จักจบ        ประกอบกับมีผู้อพยพมาตั้งบ้านเรือนกันจนคับคั่ง ล่าสัตว์ได้ยากขึ้นทุกที      เขาก็อยากจะอพยพอีกครั้งตามนิสัยผู้ไม่ชอบอยู่กับที่       คราวนี้เขาตัดสินใจไปแสวงหาถิ่นฐานใหม่ในรัฐมินเนโซตา ซึ่งเป็นรัฐติดกันกับวิสคอนซิน อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ   ไม่ไกลอย่างแคนซัส
 

[เริง2520]

คราวนี้ชาร์ลส์มีเพื่อนร่วมเดินทางด้วย คือปีเตอร์พี่ชายของเขากับอีไลซ่าภรรยาซึ่งเป็นน้องสาวของแคโรไลน์  ตัดสินใจจะโยกย้ายถิ่นฐานไปมินเนโซตาด้วยกัน       ในตอนแรกแคโรไลน์ไม่เต็มใจที่จะอพยพออกจากป่าใหญ่ไประเหเร่ร่อนอยู่ตามทุ่งกว้างไกลจากความเจริญ     แต่ในเมื่อมีครอบครัวพี่น้องไปด้วยกัน เธอก็รู้สึกว่ายังดีกว่าไปกันตามลำพังเหมือนครั้งไปอยู่แคนซัส

ชาร์ลส์ขายบ้านไม้ซุงและที่ดินไปในราคา 1,000 ดอลล่าร์ เอาไปตั้งตัวในดินแดนใหม่     ท่ามกลางความหนาวทารุณเต็มไปด้วยหิมะตกหนัก  ครอบครัวทั้งสองก็ต้องออกเดินทางไปในเกวียนประทุน     ท่ามกลางความห่วงใยและไม่เห็นด้วยของญาติพี่น้อง แต่ทุกคนก็รู้ว่าไม่มีทางเลือก  ชาร์ลส์กับปีเตอร์จะต้องเดินทางข้ามทะเลสาบเปปินเพื่อข้ามเขตเข้าในรัฐมินเนโซตา     และต้องเลือกกลางฤดูหนาวที่ทะเลสาบเป็นน้ำแข็งหนาทึบพอที่เกวียนจะเดินทางข้ามไปได้      ถ้ารอให้อากาศอุ่นกว่านี้ น้ำแข็งจะเริ่มบางลงและแตกง่าย ทำให้ม้าและเกวียนตกลงไปในน้ำเย็นเจี๊ยบไหลเชี่ยวใต้ทะเลสาบ  จมน้ำตายกันหมดที่นั่น

ลอร่าเดินทางไปในความหนาวต่ำกว่าศูนย์องศาไม่รู้ว่าเท่าไหร่    ไปในเกวียนประทุน    ต้องข้ามทะเลสาบไปจนขึ้นฝั่งจึงจะก่อไฟ  ผิงไฟกันหนาวกันได้ 

[เริง2520]

ข้ามทะเลสาบเปปินมาได้ก็เข้าเขตมินเนโซตา      ถึงเมืองเลคซี้ตี้  ครอบครัวที่เผชิญความหนาวนี้ก็เข้าไปพักชั่วคราวในโรงแรม  ตรงกับวันเกิดอายุครบ 7 ขวบของลอร่าพอดี     พ่อออกจากโรงแรมฝ่าความหนาวไปซื้อของขวัญมาให้ลูก คือหนังสือรวมบทกวีนิพนธ์ ชื่อ The Floweret   
    เขตที่ทั้งสองครอบครัวมาถึงคือมินเนโซตาตะวันออก     ลุงปีเตอร์พบฟาร์มแห่งหนึ่งที่เขาอยากจะปักหลักลงที่นั่น   อ ยู่ริมแม่น้ำซัมบโร    ส่วนชาร์ลส์อยากจะเดินทางต่อไปทางตะวันตกของรัฐ    ดังนั้นสองครอบครัวก็ตกลงจะแยกทางกัน    ชาร์ลส์พาครอบครัวเดินทางต่อไปตามลำพัง
    ในที่สุดเขาก็มาถึงหมู่บ้านเล็กๆชื่อวอลนัท โกรฟ   เป็นหมู่บ้านใหม่เพิ่งตั้งได้แค่ 3  ปี   ชาวบ้านส่วนใหญ่มีเชื้อสายนอร์เวย์      เขาพบชาวนอร์เวย์คนหนึ่งต้องการจะขายที่ดินริมลำธารชื่อพลัมครี้กห่างหมู่บ้านออกไปอีกหน่อย   เนื้อที่ 172 เอเคอร์    รวมบ้านโพรงดิน คือบ้านที่ขุดเข้าไปริมตลิ่ง เป็นห้องเล็กๆขนาดเท่าเกวียน    มีพื้นหญ้าแทนหลังคา    รายรอบด้วยที่ดินซึ่งหว่านข้าวสาลีเอาไว้เบาบาง
    ชาร์ลส์ตกลงซื้อที่ดินผืนนั้น   เพื่อลงหลักปักฐานอยู่ในมินเนโซตา
    ชีวิตช่วงนี้อยู่ในนิยายบ้านเล็ก ตอนที่ชื่อว่า   On the Banks of Plum Creek

[เริง2520]

ตัวอย่างในบ้าน





ที่เชื่อว่าเป็นตรงนี้




เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หนูน้อยลอร่าวัย 7 ขวบต้องมาอยู่บ้านที่ขุดลึกเข้าไปในดิน     เรียกว่า dugout    บ้านแบบนี้สร้างง่ายกว่าบ้านไม้ซุง และลงทุนน้อยกว่ามาก    คือหาบริเวณที่เป็นตลิ่งชนิดชัน หรือเนินเขาเตี้ยๆ  แล้วขุดจากด้านข้างเข้าไปเป็นห้อง   จากนั้นก็ทุบผนังให้เรียบและแน่น     ด้านหน้าอาจจะใช้ไม้ซุง หรือไม้กระดาน หรืออิฐหินเรียงซ้อนกันเป็นผนัง  มีประตูเปิดเข้าไปได้  ส่วนหน้าต่างก็เจาะเอา ให้มีแสงสว่างลอดเข้ามา    ส่วนหลังคา ใช้กิ่งไม้ใหญ่ๆประสานกันแล้วเอาดินแผ่นปูทับอีกที   หญ้าบนดินก็จะขึ้นเขียวงอกงามยึดกันเอาไว้เป็นหลังคา
บ้านโพรงดินจะเย็นในฤดูร้อน และอบอุ่นในฤดูหนาว ไม่เปลืองฟืน

[เริง2520]

สวนสนประดิพัทธ์

[เริง2520]

[เริง2520]

[เริง2520]

ตลาดน้ำหัวหิน

[เริง2520]

[เริง2520]

[เริง2520]

ที่นี่มีแกะไว้โชว์

[เริง2520]

[เริง2520]

บ้านหนองบัว จันทบุรี

[เริง2520]

บ้านของน้องสาวยาย คงเหลือหลังเดียวในชุมชน ที่ประตูเป็นแบบนี้แต่หลังคาและด้านข้างปรับเพื่อให้แข็งแรง ทุกวันนี้หลานอยู่

[เริง2520]

บ้านนี้มีหิ้งเคารพและนาฬิกาโบราณที่ใช้ได้อยู่











บ้านอื่นที่ใกล้กัน

[เริง2520]

ฮวงซุ่้ยของพ่อ รศ.ดร. พิชนี โพธารามิก  อดีตนายกสมาคมนักเรียนเก่า

โรงเรียนเซนฟรังค์ซีสซาเวียร์คอนแวนต์  ภรรยาของดร. อดิศัย โพธารามิก

แห่งบริษัทจัสมิน และอดีตนายกสมาคมนิสิตเก่าจุฬาฯ

[เริง2520]

โรงทำก๋วยเตี๋ยวแบบดั้งเดิม ใช้แกลบเป็นเชื้อเพลิง  ตอนนี้รุ่นที่สองแล้ว(จากการเกิดมาแล้วเห็นนะ)

[ทราย 16]

ตามน้องเริงไปเที่ยว ... ได้หลากหลายรสน่ะคะ

[เริง2520]

ครับผม สวัสดีปีใหม่เช่นกัน..พี่ทราย

[เริง2520]

โรงเรียนดีในชุมชนที่คนในชุมชนรวมทั้งผมด้วยได้เรียน

ในปี ๒๕๕๖ นี้ ครบ ๙๔ ปีแล้ว.. อีก๖ ปีจะครบ ๑๐๐ ปี

[เริง2520]

คนชุมชนได้จัดงานเนื่องในโอกาสนี้..บางภาพและบางเรื่องราวจากหนังสืออนุสรณ์ฯที่มีคุณค่า