อ่านไปอ่านมา เรื่องสถานที่ กับเรื่อง การให้น้องมาช่วยงาน น่าจะเป็นเรื่องหลัก ๆ ที่ยังสงสัยกันอยู่
การทำงาน ก็คงงี้ล่ะครับ มีมุมมองที่ต่างกัน อยู่เสมอ แต่สิ่งสำคัญคือ จะสร้างความเข้าใจกันได้อย่างไร
ที่ผมเข้าใจ ปัญหาคงเป็นเรื่อง มุมมอง ของคนต่างวัย
ก็คงต้องโทษ ที่เรามีหอพัก ที่อายุครบ 90 ปีแล้ว หมายความว่า เรามีรุ่นทั้งหมด ก็ 90 รุ่น
ความต่างวัย ของรุ่น เลขน้อย (อายุเยอะ) กับรุ่นเลขเยอะ(อายุน้อย) ก็คงส่งผลให้ มีหลาย ๆ จุดที่มอง ไม่ตรงกัน เพราะ ไม่ว่าจะ รุ่นไหน ก็ตาม เมื่อจบออกมา ก็เรียกได้ว่า พี่เก่าหอพัก เหมือนกัน ... เป็นจุดร่วมอันเดียวกัน ที่แสดงให้เห็นถึงความเป็นอันหนึ่งอันเดียว ของชมรมนิสิตเก่าหอพักมหาวิทยาลัย แห่งเดียว ที่ก่อตั้งมานาน และแน่นแฟ้นที่สุด ในประเทศไทย (จำ ๆ คำของพี่มานพ มาน่ะครับ อาจจะเพี้ยนไปบ้างนะครับ )
การทำความเข้าใจกัน บางทีเราอาจจะเริ่มจาก ตอบคำถามว่า เราจัดงานนี้ เราอยากได้อะไร จาก งานคืนสู่เหย้านี้
ในช่วงต้น แต่ละคนอาจจะตอบคำถามไม่เหมือนกัน แต่ เมื่อคุย ทำความเข้าใจกัน คำตอบจึงควรจะเหมือนกัน
แต่ทางคณะผู้จัดงานคงปวดหัวน่า ดู เพราะ ต้องจัดการ กับมุมมอง ของ
- รุ่นเลขเยอะ ที่อายุน้อย ซึ่ง ไฟแรง และ ต่อไปก็คือ ทีมงานจัดงานในอนาคต
และ
- รุ่นเลขน้อย ที่อายุเยอะ ซึ่ง ไฟแรง (น้อยมาหน่อย)
กิจกรรมที่มี ก็ยากเหลือเกินที่จำทำให้ตรงใจ ทั้งรุ่นเลขน้อย และ รุ่นเลขเยอะ
(เพราะ ขนาดงานยังไม่เริ่ม ก็มีความไม่เข้าใจเกิดขึ้นบ้างเล้กน้อยถึงปานกลาง )
...
เรื่อง สถานที่ ผมก็มีแนวคิดว่า สำหรับครั้งต่อไป ถ้าเป็นไปได้ ลองวาง Choice แรกที่หอพัก แล้ว หาทางแก้ปัญหาที่อาจจะตามมา ซึ่งถ้าปัญหาที่คิดว่าจะตามมา นั้น แก้ได้ยาก (โดยเฉพาะ เรื่องฝกตก ที่ขนาด หาสาวพรหมจรรย์ มาปักตะใคร้ เป็น สิบ ๆ ต้นแล้ว แล้ว ยังไม่หายละก้อ หุ หุ) ก็ค่อยมาเลือก ที่ศาลาพระเกี้ยว... จริง ๆ แล้วผมเคยได้ยินว่า เราเคยจัดที่โรงแรม ด้วยในอดีต
ที่บอกว่า เป็นหอพัก นั้น เพราะ เรากลับมาบ้านเก่า ที่มีความทรงจำดี ๆ มากมาย หลายคนเคยมีวีรกรรมไว้ที่นี้ ภาพเหล่านั้น บรรยากาศ เหล่านั้น เคล้าเสียงดนตรีหอพัก พร้อมกับแสงดาว ในคืนแห่งฤดูหนาว ... คงจะผลักดันให้ใครหลายคนที่เก็บภาพนั้นไว้ ในส่วนลึก ออกมาแสดง และระลึกถึง ...
สิ่งนี้ ให้ความรู้สึกได้ดี และ หลากหลายกว่า สไลด์ เป็นไหนๆ เพราะภาพของแต่ละคนที่มี มันไม่มีทางเหมือนกัน อยู่แล้ว ...
ส่วนเรื่อง น้อง ๆ มาช่วยงานนั้น อาจเป็นเพราะ ในช่วงหลายปีหลังมานี้ นิสิตหอพักของเรา เป็นกำลังหลักในการทำงาน กิจกรรม ให้มหาวิทยาลัย มาตลอด ... การคุ้นเคยกับการทำงานกิจกรรม ซึ่งน้อง ๆ เองรู้สึกดีกับการทำกิจกรรมนนั้น ๆ ก็อาจจะ ให้น้อง ๆ นิสิตปัจจุบันได้ทำงาน ที่เป็นของหอพัก โดยเฉพาะ งานศิษย์ เก่า ที่ทำให้รู้สึกเหมือนว่า
น้อง ๆ ทำงานเตรียมบ้าน เพื่อต้อนรับพี่ ๆ ที่เขาจะกลับมาเยี่ยมบ้านที่เขาเคยอยู่ ถึงแม้คุณภาพ อาจจะสู้มืออาชีพไม่ได้ แต่ได้ความรู้สึกที่ดี โดย เราอาจจะ ให้เขาร่วมทำงานกับมืออาชีพ อย่างเต็มที่
และ พี่เก่า ๆ ที่เคยทำกิจกรรมร่วมกันมา ก็อาจจะได้ ร่วมสร้างสรรคืผลงานนี้ กับน้อง ๆ ปัจจุบัน ก็เป็นได้ (ได้แรงงาน อีกเพียบเลยครับ )
... ก็เป็นมุมมองของผม ซึ่ง รุ่นเลขเยอะ แต่อายุน้อย น่ะครับ ...
แต่ถ้าเรานำมุมมอง ของหลาย ๆ รุ่ม มารวมให้ได้ รสชาติ ซีมะโด่ง ที่กลมกล่อม ที่สุด งานคืนสู่เหย้า ก็จะเป็นงานที่สนุก และ ประทับใจสุด ๆ เลยครับ ...
ครั้งนี้ ผมเฝ้ารอมา ปีกว่า ๆ ตั้งแต่ ครั้งที่แล้ว แล้วครับ ...
อีก
30 วัน
...
