ข้อคิด คำคม ปรุงผสมเป็น " ยาใจ "

[Jiab16]

บางข้อคิด  คำคม ( ที่มิได้จำกัดอยู่เฉพาะเรื่องธรรมะ ... สาธุ ) ที่ forward มาจากเพื่อนฝูง  ญาติโยม ทั้งหลาย  บางทีก็สามารถกระตุก " ต่อมฉุกคิด " ของเราได้ฉมังดีแท้  ว่ามั้ย ?

เจี๊ยบเอามาเผื่อทุกท่านด้วยล่ะ ... ที่ link นี้ ( มี 3 หน้าแล้วนา )   พี่ๆ น้องๆ อ่านจบแล้ว  เจ้าของกระทู้ก็หวังว่า  ท่านคงจะมี ข้อคิด  คำคม  ดีๆ  เจ๋งๆ  มาแบ่งปันกันอีกเพียบเลย  ใช่มั้ยคะ ?

http://www.cu2516.com/phpBB/viewtopic.php?t=31

*********************

[Junphen Juntana]

จะสะกดรอย ตามต้อยๆ ไปอ่านนะคะพี่เจี๊ยบ

[Jiab16]

ตำนานของมหาวิทยาลัย Harvard & Standford

พี่ชรินทร์ 07 ... ส่งมา

สุภาพสตรีในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายเรียบๆ  กับสามีของเธอในชุดสูทเนื้อผ้าธรรมดาๆ  ก้าวลงจากรถไฟในชานชาลาสถานีเมืองบอสตัน  ทั้งคู่ยืนรออย่างสงบอยู่หน้าสำนักงานอธิการบดีมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด  เลขานุการสาวดูออกในแว่บเดียวว่า  สามีภรรยาซอมซ่อคู่นี้มาจากบ้านนอก  และไม่น่ามีธุระอะไรในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดแห่งนี้ได้  หล่อนขมวดคิ้ว
" เราต้องการพบท่านอธิการบดี "  สามีกล่าวนุ่มนวล
" ท่านติดนัดตลอดทั้งวัน "  เลขาฯสะบัดเสียงเล็กน้อย
" งั้นเราจะรอ "  ภรรยาตอบ

เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เลขานุการทำเป็นไม่สนใจ  โดยประมาณว่าทั้งคู่คงทนไม่ได้  และกลับไปเอง  แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่  เลขาฯสาวเริ่มไม่แน่ใจจึงต้องรบกวนเวลาท่านอธิการบดี
" พวกเขาคงแค่อยากพบท่านครู่เดียวก็กลับ "  หล่อนอธิบาย
 
ท่านอธิการบดีถอนใจด้วยความเบื่อหน่าย  แล้วก็พยักหน้าเสียไม่ได้  จริงๆ แล้วคนสำคัญระดับท่านอธิการจะมีเวลาพบคนระดับนี้ได้อย่างไร ?  แต่นั่นเถอะนะ  ท่านคิด  ดีกว่าปล่อยให้คู่สามีภรรยาบ้านนอกป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ให้ใครต่อใครมาเห็น  ท่านเชิดหน้าอย่างทรงเกียรติใส่ทั้งคู่

ภรรยากล่าวขึ้น " ลูกชายของเราเคยเรียนในฮาร์วาร์ด1 ปี  เขารักฮาร์วาร์ดมาก  และเขาก็มีความสุขที่นี่อย่างยิ่ง  แต่เมื่อปีที่แล้วเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต  สามีและดิฉันก็เลยอยากทำอะไรสักอย่างไว้เป็นที่ระลึกถึงเขา  ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ "

ท่านอธิการไม่รู้สึกร่วมแต่อย่างใด  เพียงแต่ช็อคเล็กน้อย
" คุณผู้หญิง  เราไม่สามารถสร้างรูปปั้นให้กับทุกคนที่เคยเรียนฮาร์วาร์ด  แล้วก็ตายหรอกนะ  ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนั้น  ที่นี่คงดูไม่ต่างไปจากสุสานแน่ "
" โอ ... ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ  ท่านอธิการบดี " ภรรยารีบอธิบาย
" เราไม่ได้ต้องการจะสร้างรูปปั้น  เราคิดว่าเราจะสร้างตึกให้ฮาร์วาร์ดต่างหาก "

ท่านอธิการกรอกตาไปมา  เขามองไปที่ชุดผ้าฝ้ายกับสูทบ้านนอก " สร้างตึก !  พวกคุณรู้ไหมว่าใช้เงินเท่าไรในการสร้างตึกสักหลังหนึ่ง  เราใช้เงินไปมากกว่า 7.5 ล้านดอลลาร์  แค่ตอนเริ่มก่อตั้งฮาร์วาร์ดนี่ "  เป็นครู่ที่สุภาพสตรีเงียบกริบ  ท่านอธิการรู้สึกโล่งอก  ในที่สุดสามีภรรยาคู่นี้ก็ถูกกำจัดไปได้เสียที

ภรรยาก็หันมาพูดกับสามีเบาๆ ว่า " ใช้เงินแค่นั้นเองน่ะหรือ  ในการสร้างมหาวิทยาลัย ? แล้วทำไมเราไม่สร้างของเราเองสักแห่งหนึ่งล่ะ ? " สามีผงกศีรษะ

สีหน้าท่านอธิการเต็มไปด้วยความงงงวยสุดขีด  แล้วนาย และนาง ลีแลนด์ สแตนฟอร์ด ก็เดินทางไปยังพาโลอัลโตในแคลิฟอร์เนีย  ที่ๆ พวกเขาก่อตั้งมหาวิทยาลัยภายใต้นามสกุลของครอบครัว  เพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ลูกชายที่ฮาร์วาร์ดไม่เคยเห็นคุณค่า

เรื่องนี้ดีมากเลย  มันเป็นเรื่องประวัติความเป็นมาของมหาวิทยาลัย Standford ในสหรัฐฯ  ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดัง  คู่แข่งกับมหาวิทยาลัย Harvard  แต่มันสะท้อนให้เห็นถึงค่านิยมของคนที่ชอบตัดสินคนอื่นจากเปลือกนอก  และอเมริกา-ประเทศที่เราอยากจะเอาตามอย่างเขาเหลือเกิน

[khesorn mueller]

This story is great ka pee Jiab.Thank you for giving me something to think about it.
nn.

[Jiab16]

เริ่มต้นที่ตอนจบ

จิ๋ม-จงรักษ์ เชื้อแก้ว - อักษร 16 ... ส่งมา

บทความ ของ วนิษา เรซ ผู้เชี่ยวชาญด้านอัจฉริยภาพ ปริญญาโท จากฮาร์วาร์ด

มีคนชอบถามหนูดีว่า จะใช้สมองอย่างไรถึงจะคุ้มค่า จะใช้ชีวิต ใช้เวลาอย่างไรถึงจะถือว่าสมองของเราไม่ได้สูญเปล่า ด้วยความที่หนูดีเรียนมาด้านสมองและทำงานเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอัจฉริยภาพ จึงถูกถามในเรื่องนี้เป็นประจำ และก็เป็นคำถามที่ทำให้หนูดีสนุกมากที่จะตอบเสมอ เพราะคำถามชนิดนี้ มีคำตอบได้มากมาย ไม่เคยตายตัว ใครตอบก็ไม่มีวันซ้ำกัน

วันนี้ลองมาฟังนักวิจัยด้านสมองตอบคำถามนี้ดูกันเล่น ๆ ไหมคะ

สมัยที่หนูดีเรียนอยู่ที่อเมริกา เคยถูกให้ทำแบบฝึกหัดหนึ่งซึ่งเปลี่ยนแปลงชีวิตหนูดีไปตลอดกาลเลย คือ เกม “ เริ่มต้นที่ตอนจบ ” โดยเกมนี้เล่นไม่ยาก แต่ใช้เวลาพอสมควร หนูดีเคยนำมาฝึกกับลูกศิษย์ของหนูดีบ่อย ๆ มีคนนั่งหลับตาไป ร้องไห้ไป มาหลายคนแล้ว เพราะเป็นเกมที่ทำให้เราได้ย้อนหลังกลับไปมองชีวิต ไม่ใช่แต่ต้นจนอวสาน แต่ว่ามองจากอวสาน มาตอนต้น ถ้าพูดเปรียบเทียบเป็นภาษานักธุรกิจก็ต้องบอกว่า Begin with the end in mind ก็คือการเริ่มต้นมาจากการมองเห็นภาพตอนจบ หรือสัมฤทธิผลของเรื่อง

เกมนี้เริ่มที่ หนูดีจะขอให้ผู้อ่านลองหาเวลาเงียบ ๆ อยู่กับตัวเองในตอนที่เราไม่มีเรื่องรีบร้อนอันใดต้องไปทำ แล้วให้นั่งลง หลับตาจินตนาการภาพตัวเรา ตอนอายุสักแปดสิบ โดยให้สมมติว่า เราจะต้องตายตอนอายุสักแปดสิบ และตอนนั้น เราเจ็บป่วย นอนอยู่บนเตียง หลังจากนั้นให้เราลองจินตนาการย้อนกลับไปมองทั้งชีวิตของเราว่า ที่ผ่านมาเราได้ใช้มันไปอย่างไรบ้าง เราใช้เวลาของเราทำอะไรไป เราวิ่งตามอะไร เราวุ่นวายกับอะไร เรารักใคร เราไม่รักใคร ความสุข ความทุกข์ของเราเป็นผลจากอะไร

แต่สองคำถามที่สำคัญที่สุดก็คือ เราจะเสียดายที่สุด หากเราตายไปโดยไม่ได้ทำอะไร ... เราจะเสียดายที่สุด หากเราไม่ได้ใช้เวลากับใคร หากเราตอบคำถามเหล่านี้ได้อย่างกระจ่างชัด ก็จะมีเวลาบางช่วงที่เราจะไม่ใช้ไปอย่างที่เราใช้อยู่ จะมีกิจการบางกิจการ ที่เราไม่เลือกจะก่อตั้ง มีเพื่อนบางคนที่เราอาจจะเลิกคบ มีเงินบางก้อนที่เราจะปฏิเสธไม่รับ สารพัดของสิ่งที่จะเกิดขึ้น ถ้าเรามีเวลาถอยออกมาจากชีวิต แล้วย้อนกลับไปมองเหมือนกับว่า เรากำลังดูหนังวิดิโอชีวิตของคนอื่นอยู่ แล้วก็วิจารณ์ว่าเขาคนนั้นตอนยังมีชีวิตอยู่ น่าจะทำอะไรที่ควรทำ

ทั้งหมดนี้เป็นเทคนิคที่ง่ายดายและลึกซึ้ง เมื่อหนูดีลองทำแล้ว เป็นประโยชน์อย่างยิ่งถึงขั้นหนูดีเปลี่ยนอาชีพ เปลี่ยนชีวิต เพราะจากที่เคยคิดอย่างเด็กอายุยี่สิบ หนูดีกระโดดข้ามไปคิดแบบแปดสิบได้ ตอนนี้เลยเหมือนย้อนกลับมาใช้ชีวิตรอบสอง โดยอายุยังไม่ครบสามสิบเลย เหมือนมีสองชีวิตเลยค่ะ

เมื่อก่อนหนูดีเคยคิดว่า ความสำเร็จในชีวิตก็เหมือนกับการหาของใส่กล่อง คนเก่งกว่าก็ใช้เวลาเป็น ใช้ชีวิตคุ้ม ก็หาของมาใส่กล่องได้เร็วและมากกว่าคนอื่น แต่อีกปัจจัยที่ทำให้กล่องเต็มได้ ที่หนูดีไม่เคยคิดมาก่อนจะเล่นเกมนี้ก็คือ แค่เราเปลี่ยนขนาดกล่องให้เล็กลงซะ มันก็เต็มได้โดยไม่ยากเย็นเลย

ดังนั้นการใช้สมองให้เต็มที่ คุ้มค่า เพื่อให้ชีวิตมีสุขได้ครบด้านและง่ายดาย น่าจะอยู่ที่ศักยภาพในการถอยออกมาแล้วมองชีวิตจากมุมห่างออกไปอีกหน่อย มองย้อนกลับจากวันสุดท้ายของชีวิต ก็เป็นความท้าทายที่น่าสนุกอีกแบบหนึ่ง มันเปลี่ยนชีวิตหนูดีมาแล้ว ในทางที่ดีขึ้นอย่างมหัศจรรย์ ด้วยคำถามง่าย ๆ ไม่กี่คำถาม

แล้ววันนี้ ท่านผู้อ่านของหนูดีคิดว่า " ชีวิตนี้ ไม่ได้ทำอะไรแล้วจะเสียดายที่สุดคะ และไม่ได้ใช้เวลากับใครแล้วจะเสียดายที่สุดคะ "

[Jiab16]

บางครั้ง ความสุขก็ไม่จำเป็นต้องไขว่คว้ามา

นายสัตวแพทย์ สากล 16 ... ส่งมา

บางครั้งมันอาจจะจะอยู่ใกล้ๆตัวคุณก็ได้ ...  ลองอ่านดูเผื่อคุณจะพบความสุขในไม่ช้านี้...

1. นึกไว้เสมอว่า การโกรธ 1 นาที จะทำให้ความทุกข์อยู่กับคุณนาน 3 ชั่วโมง

2. ถ้ายิ้มให้กับคนที่อยู่ในกระจก  รับรองว่าเขาต้องยิ้มตอบกลับมาทุกครั้ง

3. ลองปลูกต้นไม้เองซักต้น  การเติบโตของมันจะบ่งบอกตัวตนของคุณได้

4. หลับตานิ่งๆ สัก 3 นาที  เมื่อรู้สึกว่าอะไรที่อยู่ตรงหน้า มันช่างยากเย็นเหลือเกิน

5. ระหว่างแปรงฟัน ฮัมเพลงไปด้วยจนจบ  จะทำให้ฟันสะอาดขึ้นเป็น 2 เท่า

6. เคี้ยวข้าวแต่ละคำให้ช้าลง  จากรสชาติที่ธรรมดา  ก็จะอร่อยขึ้นเยอะเลย

7. ไม่ว่าผมจะสั้นหรือยาวแค่ไหน  ก็ต้องการให้หวีอย่างทะนุถนอมเหมือนกันหมด

8. การขึ้น-ลงบันไดสูงๆ แบบไม่ให้เมื่อย  คือการไม่นับว่ากำลังยืนอยู่บันไดขั้นที่เท่าไร

9. คนตาบอดจะเห็นว่าคุณสวยมากๆ  ทันทีที่คุณถามเขาว่า “ ให้ช่วยพาข้ามถนนไหมคะ ”

10. เมื่อจะหยิบเศษเงินให้ขอทาน  ไม่จำเป็นต้องนับก่อนที่จะหย่อนลงกระป๋องหรอก

11. ควรหัดพูดคำว่า " ไม่เป็นไร " ให้เคยปาก  มากกว่าจะพูดคำว่า " จะเอายังไง "

12. ลองตั้งนาฬิกาให้เร็วขึ้น 15 นาที  รับรองว่าจะไม่ไปสายเหมือนเมื่อก่อน

13. สัตว์เลี้ยงที่บ้านเก็บความลับเก่ง  ดังนั้นเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้  จึงเล่าให้มันฟังได้

14. อาหารที่จะไม่ชอบกินตอนเด็กลองตักเข้าปากอีกสักที  เผื่อจะกลายเป็นอาหารจานโปรด

15. เขียนชื่อคนที่คุณเกลียดใส่กระดาษ  แล้วฉีกทิ้ง ( หรือแปะไว้ใต้รองเท้าแล้วใส่รองเท้านั้นไปเดินเล่นสักพัก )  ความเกลียดจะเบาบางลงเรื่อยๆ

16. ปล่อยน้ำตาให้ไหลโดยไม่ต้องเช็ด  เมื่อน้ำตาแห้ง  จะดูแทบไม่ออกเลยว่าเพิ่งร้องไห้

17. ตุ๊กตาและของเล่นเก่าๆ  จะทำให้เรายิ้มออกเสมอ  เมื่อได้เห็นมันอีกครั้ง

18. ก่อนซื้ออะไรก็ตาม  ต้องคิดหาประโยชน์ของมัน ทำให้ได้ 3 ข้อก่อน

19. ถึงเสื้อและกางเกงในตู้จะมีอยู่น้อย  แต่ถ้าใสสลับกันไปเรื่อยๆ  ก็จะดูเหมือนมีเยอะขึ้น

20. ซาลาเปา 1 ลูก กินได้ 2 คน  ลูกชิ้นปิ้ง 1 ไม้ กินได้ 4 คน  ถ้าคุณคิดจะแบ่งเท่านั้นเอง

21. เลือกให้ของขวั­ญแก่คนที่ไม่เคยได้   ดีกว่าให้คนที่ได้เยอะ  จนจำชื่อคนให้ได้ไม่หมด

22. ในวันที่รู้สึกเศร้าหรือเหงาๆ  เดินไปซื้อดอกไม้ให้ตัวเองซักดอก  ก็จะดีขึ้น

23. แอบรักใครสักคน ... ยังไงก็ยังดีกว่าไม่เคยรู้ว่า " ความรู้สึกรัก " มันเป็นอย่างไร

24. ถึงจะไม่ได้ออกไปไหน  แต่ก็ไม่ได้หมายความจะแต่งตัว สวยๆ หล่อๆ ไม่ได้นี่

25. ฝึกโรแมนติกง่ายๆ คนเดียวบ้าง   ด้วยการนั่งนับดาวให้ครบ 100 ดวงก่อนนอน

26. ถ้าคุณเช็ดกระจกที่ขุ่นมัวที่สุดจนสดใสได้  ทำไมถึงจะเรียนดีกว่านี้ไม่ได้

27. พยายามอ่านหนังสือทุกชนิดในมือให้จบ  มันอาจจะไม่สนุก  แต่ก็มีประโยชน์แฝงอยู่

28. วันที่ตื่นเช้าให้บิดขี้เกียจให้นานที่สุด  เท่าที่จะนานได้  ถ้าขี้เกียจออกกำลังกาย

29. แค่เอาข้าวที่กินไม่หมดไปให้หมาที่เดินผ่าน  ก็เป็นการทำบุ­ญที่ไม่ต้องลงทุนแล้ว

30. ปิดไฟดวงที่ไม่จำเป็นในบ้าน  แม่จะได้มีค่าขนมให้คุณเพิ่มขึ้นอีกหลายบาท

[อ้อย 14]

น้องเจี๊ยบขา
                    :lol:  :arrow:  พี่พยายามให้ตาหมออิ้ดโทรให้หนูโทรกลับมาหาพี่  อย่างไร  ช่วยติดต่อมาที่ 086-6408229 ก่อนวันประชุมหอด้วยนะคะ

[khesorn mueller]

psst,P.Oy ka,
may I call??
nn.

[Jiab16]

:cry:  อ๊าว !  เจี๊ยบมีแต่เบอร์เก่าของพี่อ้อย  081-954-0746  มิน่าล่ะ  โทร.ไปแล้ว  เค้าบอกว่ายังไม่ได้เปิดให้บริการในระบบ GSM Advance ค่ะ ... กำลังมึนอยู่ว่า  แล้วจะได้คุยกับพี่อ้อยมั้ยเนี่ย ?

[khesorn mueller]

psst,P.Jiab ka,
as khun pee still confused about the right number...nungning ,she did it already...herr,herr...mouthtaek across the Atlantic...direct to Khonkaen,wow! incredible to talk to P.Oy14...
nn.

[Jiab16]

คำสอนดี ๆ

แต๋ม - อริสา - ครุ 16 ... ส่งมา

[khesorn mueller]

I love it so much( then hold her lipstick and make it up a little bit more)
thank you ka P.Jiab kon soey jing!
nungning jing jing na

[Jiab16]

Do not ever lose the hope.

นุชน้อย - อักษร 16 ... ส่งมา

[Jiab16]

มีทำไม ?

ต๊อก-ฤทธิ์ณรงค์ - วิทยา 16 ... ส่งมา

[Jiab16]

ข้อคิดดีๆ

นายสัตวแพทย์ สากล ... ส่งมา

[krongon2513]

ขอบคุณน้องเจี๊ยบนะคะ
พี่ชอบมากค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกดี..ดีจังเลย

[Jiab16]

:oops: ขอบคุณค่ะ  ที่พี่อ้อยให้กำลังใจคนโพสต์

[Jiab16]

สิ่งที่ผู้หญิงต้องการจริงๆ ... คืออะไร ?

นายสัตวแพทย์ สากล 16 ... ส่งมา

กาลครั้งหนึ่งนานานมาแล้ว ... อาเธอร์ถูกจับ และจะถูกประหารชีวิตแต่ กษัตริย์เสนอให้เขาเป็นอิสระ ถ้าหากเขาสามารถตอบปัญหาแสนยากข้อหนึ่งได้ถูกต้อง อาเธอร์มีเวลาหาคำตอบ 1 ปีเต็ม ถ้าเขาตอบไม่ได้เขาก็จะถูกประหารชีวิต

คำถามนั้นคือ ... สิ่งที่ผู้หญิงต้องการจริงๆ นั้น ... คืออะไร ?

ปัญหานี้ช่างแสนยากเย็น จนแม้นักปราชญ์ที่ชาญฉลาด ก็ยังงุนงง เขากลับไปยังอาณาจักรของเขา และเริ่มหาคำตอบจากทุกผู้คน แต่ไม่มีใครให้คำตอบที่น่าพอใจได้ คนส่วนมากจะแนะนำให้เขาไปปรึกษาเรื่องนี้กับยายแม่มดแก่ ซึ่งน่าจะเป็นผู้เดียวที่รู้คำตอบ แต่ราคาค่าปรึกษาคงจะแสนแพง แล้ววันสิ้นปีก็มาถึง อาเธอร์ไม่มีทางเลือกอื่น ... แม่มดตกลงจะให้คำตอบ แต่อาเธอร์ต้องยอมรับเงื่อนไขแลกเปลี่ยนก่อน นังแม่มดต้องการแต่งงานกับกาเวน-อัศวินผู้ทรงเกียรติสูงสุดของเหล่าอัศวินโต้ะกลม และเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของอาเธอร์ อาเธอร์หนุ่มถึงกับสยองขวัญ เพราะยายแก่หลังโก่ง เหม็นก็เหม็น มีฟันเหลือซี่เดียว ตัวเหม็นเหมือนถังส้วม ชอบทำเสียงประหลาดน่ารังเกียจ

เขาปฎิเสธที่จะให้เพื่อนรักแต่งงานกับหล่อน ฝ่ายกาเวนพอได้รับทราบถึงข้อเสนอนั้น เขายอมแต่งงานเพื่อชีวิตของอาเธอร์ และให้สมาชิกอัศวินโต้ะกลมยังคงอยู่ครบ ยายแม่มดก็ให้คำตอบแก่อาเธอร์ว่า สิ่งที่ผู้หญิงต้องการจริงๆ ก็คือ " การเป็นตัวของตัวเอง "

ทุกคนทราบได้ทันทีว่าแม่มดได้กล่าวอมตะวาจาอันยิ่งใหญ่ ทำให้อาเธอร์จะรอดพ้นจากการโดนประหารแน่นอน และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่ทว่า ... งานแต่งงานของแม่มดกับกาเวนช่างเหลือรับจริงๆ

กาเวนนั้นสง่าผ่าเผยเช่นปกติ ทั้งยังสุภาพอ่อนน้อมส่วน ฝ่ายนังแม่มดเฒ่านั้น ออกลายนิสัยเลวสุดขีด ทั้งกินมูมมามด้วยสองมือ ทั้งเรอ ทั้งตด ผู้คนต่างรู้สึกอึดอัด และแล้วคำคืนของวันส่งตัวก็มาถึง กาเวนได้แต่ปลอบใจตนเอง และพร้อมรับคำคืนสยอง เขาก้าวเข้าสู่ห้องวิวาห์ ... แล้วก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง .... หญิงสาวแสนสวยที่สุดที่เคยพานพบ นอนรออยู่เบื้องหน้า

กาเวนงุนงง ... สาวแสนสวยเฉลยว่าเพราะกาเวนช่างแสนดีกับหล่อน ( เมื่อยามเป็นแม่มด ) ดังนั้นครึ่งหนึ่งของวัน เธอจะอยู่ในสภาพพิกลพิการน่ารังเกียจ ส่วนอีกครึ่งหนึ่งของวันเธอจะอยู่ในร่างแสนสวยนี้ ... ตอนกลางวันเขาอยากให้เป็นแบบไหน ... นับว่าเป็นคำถามที่ช่างโหดร้าย ...

กาเวนเริ่มคิดไตร่ตรอง หญิงสาวสวยยามกลางวัน เพื่ออวดต่อเพื่อนฝูง แต่กลางคืน เมื่ออยู่กันสองต่อสองเป็นแม่มด หรือว่าเขาควรจะเลือกยายแม่มดตอนกลางวัน แล้วเลือกสาวสวยเพื่อเริงระบำยามคำคืนดี ... เป็นคุณล่ะ จะเลือกอย่างไร ?

กรุณาหยุดคิด ... สักนิดแล้วค่อยดูบรรทัดต่อไป ....

OK. เมื่อได้คำตอบของคุณแล้ว ... อ่านคำตอบของกาเวนที่อยู่ข้างล่างนี้

กาเวนตอบว่า " ข้าขอมอบให้เธอเป็นผู้ตัดสินใจเลือกเอง " เมื่อเธอได้ยินดังนั้นเธอจึงประกาศก้องว่า เธอจะสวยตลอดเวลา เพราะเขาได้ให้ความเคารพ และให้เธอเป็นตัวของตัวเอง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ...

1. ผู้หญิงไม่ว่าจะสวย หรือน่าเกลียด ลึกๆ ข้างในเธอคือ แม่มด

2. ผู้หญิงจะกลายร่างเป็นแม่มด หรือเป็นสาวแสนสวยเมื่อไหร่นั้น ขึ้นอยู่กับความประพฤติของผู้ชาย

[Jiab16]

แก่นแท้ของชีวิต

พี่ชรินทร์ 07 ... ส่งมา

ที่มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของสยามประเทศ บรรดาศิษย์เก่าที่จบจากสถาบันนี้ แยกย้ายกันไปประกอบอาชีพมีชื่อเสียงในวงการสังคมต่างๆ มากมาย มีทั้งที่ประสบความสำเร็จเป็นอย่างดี และที่กระท่อนกระแท่นยังดิ้นรนอยู่ในหน้าที่การงานก็เยอะ

เนื่องในวาระที่อาจารย์พ่อ ซึ่งเป็นที่เคารพของศิษย์เก่าทุกคนเกษียณอายุ บรรดาศิษย์เก่าจึงถือเป็นโอกาสดีที่จะกลับไปเยี่ยมสถาบัน เพื่อเลี้ยงสังสรรค์และรำลึกถึงอาจารย์พ่อ

หลังจากกินเลี้ยงกันมาได้พักใหญ่ วงสนทนาก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นการบ่นพร่ำเกี่ยวกับความเครียดในการทำงาน และปัญหาชีวิต แต่ละคนมีปัญหาแตกต่างกันออกไปมากบ้างน้อยบ้าง อาจารย์พ่อฟังปัญหาของลูกศิษย์ทุกคน
อย่างตั้งใจ รับฟังโดยไม่มีคำวิจารณ์ หรือนำเสนอความเห็นของอาจารย์เลยแม้แต่น้อย เมื่อฟังปัญหาของลูกศิษย์จบทุกคน อาจารย์พ่อเสนอเลี้ยงกาแฟกลุ่มลูกศิษย์เก่า ท่านเดินเข้าไปในครัว และออกมาพร้อมกับกาแฟเหยือกโต และถ้วยกาแฟแบบต่างๆ บ้างเป็นถ้วยกระเบื้อง บ้างเป็นถ้วยพลาสติก และบ้างทำด้วยแก้ว มีถ้วยกาแฟหลายใบที่เป็นแบบพื้นๆ ธรรมดา บางใบ สวยวิจิตรสูงค่า

" อาจารย์ชงกาแฟใส่เหยือกมาให้แล้ว พวกเธอจัดการรินใส่แก้วดื่มกันเองนะ " บรรดาลูกศิษย์มองถ้วยกาแฟหลากหลายด้วยความสนใจ แล้วพากันเลือกถ้วยกาแฟพร้อมๆ กับรินกาแฟออกมาจากเหยือกใส่ถ้วยต่างกันออก
ไป เมื่อลูกศิษย์ทุกคนต่างมีถ้วยกาแฟในมือกันทุกคนแล้ว อาจารย์พ่อจึงกล่าวว่า

" ลองดูถ้วยกาแฟในมือของพวกเธอ กับถ้วยกาแฟที่เหลืออยู่ในถาดซึ่งไม่มีคนเลือกสิ สังเกตุกันรึเปล่า ... ถ้วยสวย ๆ แพง ๆ ถูกเลือกไปหมด เหลือไว้แต่ถ้วยแบบธรรมดาราคาถูก เป็นเรื่องปกติ ... ที่พวกเรามักจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุด โดยลืมคิดถึงความต้องการที่แท้จริงของเรา และนี่คือที่มาของความเครียด และปัญหาทั้งหลายในชีวิต "

" ความจริงวันนี้ สิ่งที่พวกเราต้องการแท้จริงคือกาแฟ ไม่ใช่ถ้วยกาแฟ แต่จิตสำนึกกลับนำพาเราไปเลือกที่ถ้วย มิหนำซ้ำยังคอยชำเลืองมองถ้วยของคนอื่นๆ อีกด้วย หากชีวิตคือกาแฟ หน้าที่การงาน ตำแหน่งต่างๆ ในสังคม ก็คือถ้วยกาแฟ มันเป็นเพียงเครื่องมือ อุปกรณ์ช่วยหยิบจับ หรือประคองชีวิตของเรา มันไม่ได้ทำให้เนื้อหาจริงๆ ของชีวิต บางครั้ง .... การมัวเพ่งที่ถ้วยใส่กาแฟ มันก็จะทำให้เราลืมใส่ใจกับรสชาติของตัวกาแฟ "

" ถ้ารู้จักชีวิตที่แท้จริง ... ของ หรือตำแหน่งหน้าที่ มันก็แค่ส่วนเคลือบ ไม่ใช่เนื้อหา หรือแก่นแท้ที่สำคัญของชีวิต "

[khesorn mueller]

Great.
nn.

[Jiab16]

คำคม จากวัดหลวงปู่ชา  จ.อุบลราชธานี

นุชน้อย - อักษร 16 ... ส่งมา

[Jiab16]

เพราะถือ ... จึงหนัก

พูลศรี Algaier - ครุ 16 ... ส่งมา

นาวาเอกผู้หนึ่งได้เข้าไปกราบสมเด็จพระสังฆราชเจ้ากรมหลวงวชิรญาณวงศ์ ซึ่งเคยเป็นพระอุปัชฌาย์เขาเมื่อครั้งบวชที่วัดบวรนิเวศ หน้าตาของนาวาเอกดูหม่นหมองและอิดโรย ท่าทางอมทุกข์ สมเด็จฯ จึงรับสั่งถามว่า " เป็นไงมั่งพักนี้ ? "
" หนักครับ " เขาทูล " ช่วงนี้แย่มากเลยครับ "
" หนักอะไร " สมเด็จฯ ถาม

แล้วนาวาเอกก็ทูลเล่าถึงปัญหาต่าง ๆ ที่ประดังประเดเข้ามาทั้งเรื่องชีวิต เรื่องการงาน เขาบอกว่าตอนนี้จวนจะแบกไม่ไหวแล้ว จึงมาเฝ้าสมเด็จฯ ขอบารมีเป็นที่พึ่ง สมเด็จฯ นั่งสักพัก ก็รับสั่งให้เขานั่งคุกเข่า และยื่นมือทั้งสองออกมาข้างหน้า แล้วพระองค์ก็หยิบกระดาษชิ้นหนึ่งมาวางบนฝ่ามือทั้งสองของนาวาเอก จากนั้นพระองค์ก็เสด็จออกไปจากที่ประทับ พร้อมกับรับสั่งว่า " นั่งอยู่นี่แหล่ะ อย่าขยับหรือไปไหนจนกว่าข้าจะกลับมา จะเข้าไปข้างในสักประเดี๋ยว " แล้วจึงเสด็จเข้าไป

นาวาเอกนั่งอยู่ในท่าคุกเข่า และประคองกระดาษทั้งสองมืออยู่เป็นเวลานาน ๑๐ นาทีก็แล้ว ๒๐ นาทีก็แล้ว สมเด็จฯ ก็ยังไม่ออกมา เขาเริ่มเหนื่อย แขนก็เริ่มเมื่อยล้า กระดาษชิ้นเล็ก ๆ ซึ่งเบาหวิวดูจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนเหงื่อเริ่มออก ในที่สุดสมเด็จฯ ก็เสด็จเข้ามาประทับที่เดิม ทำทีเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น สักพักก็มองกระดาษที่มือนาวาเอก แล้วทรงถามว่า " เป็นไง ? "
" หนักครับ พระเดชพระคุณ เมื่อยจนจะทนไม่ไหว "
" อ้าว ทำไม ไม่วางมันลงเสียล่ะ ? " สมเด็จฯ รับสั่ง " ก็ไปยอมให้มันอยู่อย่างนั้น มันก็หนักอยู่อย่างนั้นนะสิ มันจะเป็นอย่างอื่นไปได้ยังไง "

กระดาษชิ้นเล็ก ๆ ที่เบาหวิว หากถือไปนาน ๆ เข้า ก็ย่อมกลายเป็นของหนัก ตรงกันข้าม ก้อนหินก้อนใหญ่ ถ้าไม่ไปแบกหรืออุ้มมัน ก็ไม่รู้สึกหนัก ฉะนั้นถ้าไม่อยากให้ชีวิต หรือจิตใจหนักอึ้ง ควรรู้จักปล่อยวางเสียบ้าง

แม้แต่ของที่มีประโยชน์ เราควรยึดถือก็ต่อเมื่อถึงเวลาใช้งาน เมื่อใช้เสร็จ ก็ควรวางลงเสีย นับประสาอะไรกับของที่ไร้ประโยชน์

[Jiab16]

Something Nice to Share

อริสา - ครุ 16 ... ส่งมา

[Jiab16]

Colored

ประภาพรรณ - ครุ 16 ... ส่งมา

This poem was nominated by UN as the best poem of 2006, written by an African Kid.

When I born, I black
When I grow up, I black
When I go in Sun, I black
When I scared, I black
When I sick, I black
And when I die, I still black

And you white fellow
When you born, you pink
When you grow up, you white
When you go in sun, you red
When you cold, you blue
When you scared, you yel low
When you sick, you green
And when you die, you grey

And you calling me colored ? ?

[Jiab16]

An elderly Chinese woman ...

มนูญ - วิศวะ 16 ... ส่งมา

An elderly Chinese woman had two large pots, each hung on the ends of a pole which she carried across her neck.

One of the pots had a crack in it while the other pot was perfect and always delivered a full portion of water.

At the end of the long walks from the stream to the house, the cracked pot arrived only half full.

For a full two years this went on daily, with the woman bringing home only one and a half pots of water.

Of course, the perfect pot was proud of its accomplishments.

But the poor cracked pot was ashamed of its own imperfection, and miserable that it could only do half of what it had been made to do.

After two years of what it perceived to be bitter failure, it spoke to the woman one day by the stream.
" I am ashamed of myself, because this crack in my side causes water to leak out all the way back to your house. "

The old woman smiled, " Did you notice that there are flowers on your side of the path, but not on the other pot's side ? "

" That's because I have always known about your flaw, so I planted flower seeds on your side of the path, and every day while we walk back, you water them. "

" For two years I have been able to pick these beautiful flowers to decorate the table."

Without you being just the way you are, there would not be this beauty to grace the house."

Each of us has our own unique flaw. But it's the cracks and flaws we each have that make our lives together so very interesting and rewarding.

You've just got to take each person for what they are and look for the good in them.

SO, to all of my crackpot friends, have a great day and remember to smell the flowers on your side of the path!