โรคคนกรุง.................

[ปุจฉา]

กราบพระอาจารย์ค่ะ

ดิฉันเข้ามาเรียนในกรุงเทพ  สังเกตว่าตัวเองเป็นคนเหงา อยู่คนเดียวก็รู้สิกเหงา

อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวจะรู้สึกว่าไม่มีเวลาเหงา  มือไม่เคยว่าง  รับใช้ครอบครัว

พอเหงา นัดเจอเพื่อน ๆ สนุกสนานกันไป   แต่จริง ๆ พอเข้าสังคม อยู่ท่ามกลางคนเยอะๆ

ก็รู้สึกเหงาได้  แปลกใจตัวเองจังค่ะ

กรุณาแนะนำวิธีที่จะอยู่กับตัวเองได้อย่างดี  และมีความสุขแบบไม่เหงาด้วยค่ะ

เหมือนคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร

นมัสการค่ะ

[วิสัชนา]

วิสัชนา...

ความเหงาเป็นอารมณ์ชนิดหนึ่ง เมื่อไรก็ตามที่ความเหงาเกิดขึ้น..ให้กลับมาอยู่กับตัวเอง
 
อย่าพยายามดิ้นรนเเสวงหาคนคลายเหงา เพราะจะทำให้เราไม่มีโอกาสเอาชนะความเหงา

เมื่ออยู่กับตัวเอง ให้พยายามค้นหาตัวเอง ศึกษาเรื่องราวของตัวเอง ทำความรู้จักตัวเอง

เหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ความถูกต้อง...ความบกพร่อง...

อะไรที่ถูกต้องก็พยายามรักษาเอาไว้ อะไรที่บกพร่องก็พยายามแก้ไขออกไป

อะไรที่เราควรทำ..แต่เรายังไม่ได้ทำ อะไรที่เราไม่ควรทำ..แต่เรายังทำอยู่

การจะเข้าใจตนเอง การจะศึกษาตัวเอง  การจะรู้จักตนเอง ต้องอาศัยการอยู่คนเดียว

หากมีคนอื่นเเวดล้อม ยากที่จะเห็นตัวเอง เพราะมันมองเห็นแต่คนอื่น

คนนี้เป็นอย่างนั้น คนนั้นเป็นอย่างนี้ รู้จักหมดว่าใครเป็นอย่างไร

ไม่รู้จักอยู่คนเดียว..คือตัวเอง

เมื่อไรก็ตามที่จำเป็นต้องอยู่คนเดียว ก็ให้คิดว่าเป็นโอกาสอันดีที่จะได้รู้จักกับตัวเอง

คนที่รู้จักตัวเอง เข้าใจตัวเอง เป็นคนที่มีความมั่นใจ เป็นคนที่มีตนเองเป็นที่พึ่ง
 
อยู่กับคนหมู่มากก็ไม่เคอะเขิน อยู่คนเดียวก็ไม่หงอยเหงา

เพราะฉะนั้น..ทุกๆ วัน..ก่อนนอน..หาเวลาประมาณ 10-15 นาที อยู่คนเดียว

นั่งพิจารณาทบทวน สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน ตั้งแต่เช้าจรดเย็น

มีอะไรที่เราบกพร่อง มีอะไรที่เราไม่ถูกต้อง มีอะไรที่เราต้องเเก้ไข

ทำอย่างนี้เป็นประจำ เราจะค่อยๆ รู้จักตัวเองมากขึ้น

เมื่อรู้จักตัวเองดีแล้ว มีตัวเองเป็นที่พึ่งได้แล้ว ...ความเหงาก็เป็นเพียง ..คนเคยคุ้นเคย