ในหลวงของปวงชนชาวไทย

[veekung]

ไปอ่านเจอใน pantip.com เลยเอามาให้อ่านกันนะ

หนึ่งปีที่ผ่านมา......


เราใส่เสื้อเหลือง


เราใส่สายรัดข้อมือสีเหลือง


คนนับแสนไปนั่งรอเป็นชั่วโมงๆ หน้าพระที่นั่งอนันตสมาคม
เพื่อจะได้เห็นพระพักตร์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเพียงไม่กี่นาที


วันนั้น ในขณะที่ทั้งโลกเริ่มเสื่อมศรัทธาในระบบการปกครองโดยมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข
เราได้แสดงให้โลกได้เห็นว่ามีประเทศเล็กๆ ประเทศหนึ่ง
ทีคนทั้งชาติยังซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อราชวงศ์จักรีและพระมหากษัตริย์อันทรงเป็นที่รักยิ่งของคนไทย



.....สิบสองปีที่ผ่านมา......



พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระประชวรหนักด้วยโรคหัวใจเพราะทรงงานหนักเกินไป
ในขณะเดียวกัน สมเด็จพระราชชนนีก็ทรงพระประชวรหนักอยู่ ณ โรงพยาบาลศิริราชเช่นกัน


เรายังจำรูปในหนังสือพิมพ์ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนิน
ไปทรงเยี่ยมพระราชชนนีไม่กี่วันหลังจากการผ่าตัดใหญ่ถวาย พระหัตถ์ข้างหนึ่งกุมอยู่ที่พระอุระ
และในพระหัตถ์อีกข้างหนึ่งทรงถือม้วนแผนที่กรุงเทพฯ เพราะน้ำกำลังท่วมกรุงอยู่


ยังจำกันได้ไหม ?


..... 34 ปีที่ผ่านมา.....



วันที่  14 ตุลาคม พ.ศ. 2516   เป็นครั้งแรกในรัชกาลที่เกิดวิกฤติด้านการเมืองรุนแรงที่สุด


วันนั้น นิสิตนักศึกษาและประชาชนนับหมื่นนับแสนเดินขบวนประท้วงรัฐบาล
เหตุการณ์ร้ายแรงยิ่งขึ้น ตำรวจทหารยิงประชาชน
ในขณะที่นิสิตนักศึกษาก็เผาสถานที่ราชการ
เกิดกลียุคทุกหย่อมหญ้า คนไทยฆ่าคนไทยด้วยกันเอง


คืนนั้น สถานีโทรทัศน์ทุกช่องถ่ายทอดสดจากพระราชวังสวนจิตรลดา
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชดำรัสกันคนไทยทุกคนว่า
“ คนไทยจะฆ่าคนไทยด้วยกันไม่ได้ ทุกอย่างต้องสงบโดยฉับพลัน ”


และทุกอย่างก็สงบโดยฉับพลัน


หลังจากนั้นไม่นาน มีฝรั่งคนหนึ่งมาถามผมว่า
“ เป็นไปได้อย่างไร ที่คนๆ เดียวจะมีอำนาจเหนือคนทั้งประเทศได้อย่างนั้น ?”


ผมไม่ได้ตอบ แต่ตอนนั้นใจผมคิดถึงประโยค
ที่ มรว. คึกฤทธิ์ ปราโมชฯ ได้ให้สัมภาษณ์กับสถานีโทรทัศน์  BBC ว่า
พระองค์ทรงเป็น  "SOUL OF THE NATION"   หรือ “ จิตวิญญาณของคนไทยทั้งชาติ ”



ยังจำกันได้ ไหม ?





แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่ ?


เราสร้างค่านิยมผิดๆ ว่าคนที่ประสบความสำเร็จคือคนที่มีเงินมากที่สุด

เราโกงทุกครั้งที่มีโอกาส

เราเรียกร้องประชาธิปไตยโดยคิดถึงแต่ “ สิทธิ ” แต่ลืมคำว่า “ หน้าที่ ”

เรากำลังฆ่ากันเองทุกวันในภาคใต้

เราสร้าง “ กฎหมู่ ” ให้เหนือ “ กฎหมาย ”

เราเดินขบวนประท้วงในทุกอย่างที่เราไม่เห็นด้วย

เราก้าวร้าวต่อกัน เราแตกแยกกัน

และทั้งโลกกำลังจับตามองเราอยู่



เราเคยหยุดคิดกันบ้างไหมว่า
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเรา จะทรงเสียพระทัยเพียงใด ?



80 ชันษาของพระองค์ท่าน
หากเปรียบกับคนธรรมดาก็สมควรที่จะได้พักเต็มที่ ได้รับการดูแลและระมัดระวังเป็นพิเศษ
ไม่สมควรที่จะตรากตรำทำงานหนัก หรือกระทบกระเทือนใจแต่อย่างใด


แต่กลับเป็นว่า ในปีที่ครบ 80 ชันษาของพระองค์
ท่านยังต้องทรงงานอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ทรงต้องอยู่ภายใต้การถวายการดูแลของคณะแพทย์



พระองค์ต้องรับทุกข์ของคนไทยทั้งชาติ




ความสุขของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้
ไม่ใช่จะประทับอยู่ในพระราชวังใหญ่โตสวยงาม แห่ล้อมด้วยข้าราชบริพาร


หากแต่ความสุขของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้คือ
เมื่อประชาชนของพระองค์ท่านรักสามัคคีกัน
รู้จักความพอเพียง และมีสติ  เพียงเท่านี้เอง



แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่ ?




หรือนี่คือการแสดงความกตเวทีต่อพระมหากษัตริย์ของเรา ?




ได้รับฟอร์เวิร์ดเมล์ฉบับนี้มา อยากให้ทุกคนได้อ่านนะคะ
ไม่ทราบว่าใครเป็นคนเขียน แต่ยังไงก็อยากขอบคุณ
ที่ช่วยเตือนสติคนไทยทุกคนให้หันกลับมามองตัวเองบ้าง  


ขอบคุณนะคะ


อันนี้เป็น link จ้าhttp://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A5526464/A5526464.html

[veekung]

ขอพระองค์จงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน _/l\_

[ป.ปลา]

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

[veekung]

ขอพระองค์จงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน _/l\_

[หล้า]

อ่านแล้วรู้สึกตื้นตันใจจริงๆ  พ่อหลวงของพวกเรา

[เอ๋อ]

[party]

เราเคยไปยืนรอรับเสด็จพระองค์หลายครั้ง แล้วแบบ..ร้องไห้...เลยอะ น้ำตาไหล ปลื้ม ตื้นตันมากกก

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ รักพระองค์มากกกกก
 

[WARM]

น้ำตาไหลเลย

ปีนี้ปีมงคลของพระองค์แท้

ทำไมมีแต่เรื่องที่....แย่ๆ


ปล. youtube ยัง ไม่ถอดคลิปนะ

แต่บางคลิป คนที่เคยเข้าใจผิดมาก่อน

เค้าก็ออกมาทำคลิปขอโทษ .... น้ำเสียงนี่แบบว่าสำนึกผิดสุดๆ



แล้วพวกที่ยังไม่รู้สำนึกเล่า...

[por-sim]

รักในหลวงมาก ๆ

[por-sim]

มาบอกรักในหลวงวันละครั้ง รักน้อย ๆ แต่รักนาน ๆ

[por-sim]

แค่แวะมา ถวายพระพรในหลวง :)

[veekung]

เอาเรื่องราวของพระองค์ท่านมาให้อ่านอีกแล้ว อันนี้ save เก็บไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วนั่งอ่านไปน้ำตามันไหลไม่หยุดเลยอ่ะ มันไหลออกมาเองไม่ได้เศร้าแต่ปลื้ม จะทยอยลงนะแล้วแต่เวลาจะอำนวยแต่ต้องออกตัวไว้ก่อนว่าจำไม่ได้แล้วว่า save มาจากที่ไหน น่าจะใน pantip.com นะถ้าจำไม่ผิด


เรื่อง"เดิมพันของเรา"

ครั้งหนึ่ง เมื่อหม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมช กราบบังคมทูลถามพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวว่า "เคยทรงเหนื่อย ทรงท้อบ้างหรือไม่"
ครั้งนั้น พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชกระแสตอบว่า ความจริงมันน่าท้อถอยหรอก บางเรื่องมันน่าท้อถอย แต่ว่าฉันท้อไม่ได้ เพราะเดิมพันของเรานั้นสูงเหลือเกิน เดิมพันของเรานั้นคือบ้านคือเมือง คือความสุขของคนไทยทั่วประเทศ

ข้อมูลจาก ไทยรัฐ ฉบับ 5 ธ.ค.32



เรื่อง "ราษฎรยังอยู่ได้"
ปีพุทธศักราช 2513 เมื่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชประสงค์ที่จะเสด็จพระราชดำเนินไปเยี่ยมราษฎรในตำบลหนึ่งของอำเภอเมืองพัทลุง อันเป็นแหล่งที่ผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ปฏิบัติการรุนแรงที่สุดในภาคใต้เวลานั้น
ด้วยความห่วงใยอย่างยิ่งล้น ทางกระทรวงมหาดไทยได้กราบบังคมทูลขอให้ทรงรอให้สถานการณ์ดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่เสียก่อน แต่คำตอบที่ทางกระทรวงมหาดไทยได้รับก็คือ ราษฎรเขาเสี่ยงภัยยิ่งกว่าเราหลายเท่า เพราะเขาต้องกินอยู่ที่นั่นเขายังอยู่ได้ แล้วเราจะขลาดแม้แต่จะไปเยี่ยมเยียนทุกข์สุขของเขาเชียวหรือ

ข้อมูลจากคำอภิปรายเรื่อง "พระบิดาประชาชน"

และมีอีกหนึ่งพระกระแสพระราชดำรัสที่เป็นคำตอบว่าเหตุใดจึงไม่อาจหยุดทรงงานได้
...คนเราจะอยู่สุขสบายแต่คนเดียวไม่ได้ ถ้าคนที่อยู่ล้อมรอบมีความทุกข์ยาก ควรต้องแบ่งเบาความทุกข์ยากของเขาบ้าง ตามกำลังและความสามารถเท่าที่จะทำได้!

[หล้า]

รักในหลวงค่ะ

[por-sim]

ทรงดีมาก ๆ เลย รักพระองค์มาก วี ถ้าว่างเอามาลงอีกนะ

[veekung]

ต่อ ๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องจากภาพในตำนานที่พระองค์ท่านก้มลงรับดอกบัวที่เหี่ยวแล้วจากแม่เฒ่าคนหนึ่ง และไม่มีใครรู้ว่าพระองค์ตรัสว่าอะไรกับแม่เฒ่าคนนั้น
"ดอกไม้จากหัวใจ"

ที่นครพนม บนเส้นทางรับเสด็จตรงสามแยกชยางกูร-เรณูนคร บายวันที่ 13 พ.ย. 2498 อาณัติ บุนนาค หัวหน้าส่วนช่างภาพประจำพระองค์ ได้บันทึกภาพในวินาทีสำคัญที่กลายเป็นภาพประวัติศาสตร์ภาพหนึ่งของประเทศ

ภาพที่พูดได้มากกว่าคำพูดหนึ่งล้านคำ

วันนั้นหลังจากทรงบำเพ็ญพระราชกุศล ณ วัดพระธาตุพนมวรมหาวิหารเสร็จสิ้นในช่วงเช้าแล้ว ทั้ง 2 พระองค์ได้เสด็จฯ โดยรถยนต์พระที่นั่งกลับไปประทับแรม ณ จวนผู้ว่าราชการจังหวัดนครพนม ราษฎรที่รู้ข่าวก็พากันอุ้มลูก จูงหลานหอบกันมารับเสด็จที่ริมถนนอย่างเนืองแน่น

ดังเช่นครอบครัวจันท์นิตย์ ที่ลูกหลายช่วยกันนำ แม่ตุ้ม จันทนิตย์ วัย 102 ปี ไปรอรับเสด็จ ณ จุดรับเสด็จห่างจากบ้าน 700 เมตร โดยลูกหลานได้จัดหาดอกบัวสายสีชมพูให้แม่เฒ่าจำนวน 3 ดอก และพาออกไปรอที่แถวหน้าสุดเพื่อให้ใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาทที่สุด

เปลงแดดร้อนแรงตั้งแต่เช้าจนสาย เที่ยงจนบ่าย แผดเผาจนดอกบัวสายในมือเหี่ยวโรย แต่หัวใจรักภักดีของหญิงชรายังเบิกบาน เมื่อเสด็จฯ มาถึงตรงหน้า แม่เฒ่าได้ยกดอกบัวสายโรยราสามดอกนั้นขึ้นจบเหนือศีรษะแสดงความจงรักภักดีอย่างสุดซึ้ง พระเจ้าแผ่นดินทรงโน้มพระองค์อย่างต่ำที่สุด จนพระพักตร์แนบชิดกับศีรษะของแม่เฒ่า ทรงแย้มพระสรวลอย่างเอ็นดู พระหัตถ์แตะมือกร้านคล้ำของเกษตรกรชราชาวอีสานอยางอ่อนโยน

เป็นคำบรรยายเหมือนไม่จำเป็น สำหรับภาพที่ไม่จำเป็นต้องบรรยาย ไม่มีใครรู้ว่าทรงกระซิบคำใดกับแม่เฒ่า แต่แน่นอนว่าแม่เฒ่าไม่มีวันลืม

เช่นเดียวกับที่ในหลวงไม่ทรงลืมราษฎรคนสำคัญที่ทรงพบริมถนนวันนั้น หลานและเหลนของแม่เฒ่าเล่าว่า "หลังจากเสด็จพระราชดำเนินกลับกรุงเทพฯ แล้ว ทางสำนักพระราชวังได้ส่งภาพรับเสด็จของแม่เฒ่าตุ้ม พร้อมทั้งพระบรมรูปหล่อด้วยปูนพลาสเตอร์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว พระราชทานแผ่นมาทางอำเภอพระธาตุพนมให้แม่เฒ่าตุ้มไว้เป็นที่ระลึก"

พระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้นี้ อาจมีส่วนชุบชูชีวิตให้แม่เฒ่ายืนยาวขึ้นอีกด้วยความสุขต่อมาอีกถึงสามปีเต็ม ๆ แม่เฒ่าตุ้ม จันทนิตย์ ราษฎรผู้โชคดีที่สุดคนหนึ่งในรัชกาลที่ 9 สิ้นอายุขัยอย่างสงบด้วยโรคชราเมื่ออายุได้ 105 ปี


ข้อมูลจาก "แม่เฒ่าตุ้ม จันทนิตย์" ภาคพิเศษโดย คุณหญิงศรีนาถ สุริยะ วารสารไทย

[เอ๋อ]

เมื่อวันที่ 5 ธันวา ปีที่แล้ว
เราได้ไปรับเสด็จฯ ที่ถนนราชดำเนินด้วยนะ
คนรอกันเต็มสองฝั่งเลย ตอนรถพระที่นั่งขาไป เราไม่ทันเห็นเพราะรถวิ่งเร็วมาก
แต่ตอนขากลับ รถแล่นช้าๆ ประชาชนค่อยๆ ตะโกนทรงพระเจริญไล่มาเรื่อยๆ จนถึงที่ๆ เรายืนอยู่
ตั้งใจว่าจะขอมองให้ชัดๆ เต็มสองตา จะได้จำไว้ในใจไปจนตาย

แต่ว่าพอรถพระที่นั่งมาใกล้ๆ มันเหมือนเวลานั้นหยุดนิ่งไปเลย
เราจำไม่ได้ว่าพระพักตร์พระองค์ท่านเป็นยังไง เหมือนในทีวีไหม
พระเนตร พระโอษฐ์เป็นยังไงก็จำไม่ได้
รู้แต่ว่าที่ประทับในรถพระที่นั่งนั่นแหล่ะในหลวง เราได้เห็นแล้ว
เราจำได้แค่นั้นแหล่ะ...แล้วก็น้ำตาไหลใหญ่เลย

[veekung]

เมื่อวันที่ 5 ธันวา ปีที่แล้ว
เราได้ไปรับเสด็จฯ ที่ถนนราชดำเนินด้วยนะ
คนรอกันเต็มสองฝั่งเลย ตอนรถพระที่นั่งขาไป เราไม่ทันเห็นเพราะรถวิ่งเร็วมาก
แต่ตอนขากลับ รถแล่นช้าๆ ประชาชนค่อยๆ ตะโกนทรงพระเจริญไล่มาเรื่อยๆ จนถึงที่ๆ เรายืนอยู่
ตั้งใจว่าจะขอมองให้ชัดๆ เต็มสองตา จะได้จำไว้ในใจไปจนตาย

แต่ว่าพอรถพระที่นั่งมาใกล้ๆ มันเหมือนเวลานั้นหยุดนิ่งไปเลย
เราจำไม่ได้ว่าพระพักตร์พระองค์ท่านเป็นยังไง เหมือนในทีวีไหม
พระเนตร พระโอษฐ์เป็นยังไงก็จำไม่ได้
รู้แต่ว่าที่ประทับในรถพระที่นั่งนั่นแหล่ะในหลวง เราได้เห็นแล้ว
เราจำได้แค่นั้นแหล่ะ...แล้วก็น้ำตาไหลใหญ่เลย

ไปรับเสด็จมาเหมือนกัน เห็นเต็ม ๆ สองตาเลยอ่ะ

ทรงพระเจริญ

[veekung]

ต่อ ๆ  ครับเรื่องราวดี ๆ ของพระองค์ท่านที่จะติดตรึงตราในดวงใจตลอดไป _/l\_

"เขาเดินมาเป็นวัน ๆ"

...มีอยู่ครั้งนึง ข้าพเจ้าอายุ 18 ปี ได้ตามเสด็จ...ตอนนั้นเป็นช่วงหลังพระราชพิธีบรมราชาภิเษก เสด็จฯ เยี่ยมราษฎรทุกจังหวัดและอำเภอใหญ่ๆ ก็เสด็จฯ ประมาณ 9 โมงเช้า เสด็จออกทรงเยี่ยมราษฎรมาเรื่อย ๆ ทีนี้ข้าพเจ้าก็รู้สึกว่า แหม นานเหลือเกิน ตอนนั้นยังไม่กางร่ม ตอนนั้นยังไม่ค่อยกลัวแดด ไม่ใส่หมวก ก็รู้สึกแดดเปรี้ยง หนังเท้านี้รู้สึกไหม้เชียว ก็เดินเข้าไปกระซิบท่านว่า พอหรือยัง ก็โดนกริ้ว

นี่เห็นไหมราษฎรเขาเดินมาเป็นวัน ๆ เพื่อมาดูเราแม้แต่นิดเดียว แต่นี่เรายืนอยู่ไม่เท่าไรล่ะ ตอนนี้ทนไม่ไหวเสียแล้ว..


พระราชดำรัสสมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ วันที่ 11 ส.ค. 2534

"ต่อไปจะมีน้ำ"

บทความ "น้ำทิพย์สาดเป็นสายพรายพลิ้วทิวงาม ทั่วเขตคามชื่นธารา" เขียนโดย มนูญ มุกข์ประดิษฐ์ ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ ฉบับวันที่ 5 ธ.ค.2528 ได้เล่าให้ผู้อ่านชาวไทยได้ประจักษ์ถึงเรื่องอัศจรรย์ของ "ในหลวง" กับ "น้ำ" ที่เกิดขึ้นในคำวันหนึ่งของเดือน ก.พ.2528

ด้วยความทุกข์ที่เปี่ยมล้นใจอันเนื่องมาจากต้องเผชิญความแห้งแล้งอย่างหนัก หญิงชราคนนึ่งที่มาเข้าเฝ้าฯ รับเสด็จได้คลานเข้ามากอดพระบาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว กราบบังคมทูลด้วยน้ำตาอาบแก้ม ขอพระราชทานน้ำ

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชดำรัสตอบว่า

ยายไม่ต้องห่วงแล้วนะ ต่อไปนี้จะมีน้ำ เราเอาน้ำมาให้

แล้วพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ทรงพระดำเนินกลับไปยังรถพระที่นั่งซึ่งจอดห่างออกไปราว 5 เมตร ปรากฎว่าท่ามกลางอากาศที่ร้อนแล้ง จู่ ๆ ก็เกิดฝนตกลงมาเป็นครั้งแรกในรอบปี ทำให้ผู้ตามเสด็จและราษฎรในที่นั้นถึงกับงุนงงไปตาม ๆ กัน

"เก็บร่ม"

การเสด็จพระราชดำเนินทุกครั้ง แม้จะต้องเผชิญกับแดดร้อนหรือลมแรง ราษฎรก็ไม่เคยย้อท้อที่จะอดทนรอรับเสด็จให้ถึงที่สุด แม้ฝนจะตกหนักแค่ไหนก็ไม่มีใครยอมกลับบ้าน

ร้อยเอกศรีรัตน์ หริรักษ์ เล่าไว้ในบทความ "พระบารมีปกเกล้าฯ ที่อำเภอท่ายาง" ตีพิมพ์ในหนังสือ "72 พรรษาราชาธิราชเจ้านักรัฐศาสตร์" ว่า ครั้งหนึ่งที่โครงการห้วยสัตว์ใหญ่ เมื่อเฮลิคอปเตอร์พระที่นั่งมาถึง ปรากฎว่าฝนตกลงมาอย่างหนัก ราษฎรและข้าราชการที่มาเข้าแถวรอรับเสด็จต่างเปียกปอนกันหมด แต่ก็ยังตั้งแถวเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่อย่างนั้น

เมื่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ นายตำรวจราชองค์รักษ์ที่ตามเสด็จได้เข้าไปกางร่มถวาย ทรงทอดพระเนตรเห็นบรรดาข้าราชการและราษฎรที่มายืนตั้งแถวรอรับเสด็จอยู่ต่างก็เปียกฝนโดยทั่วกัน

"จึงมีรับสั่งให้นายตำรวจราชอครักษ์เก็บร่ม แล้วทรงพระดำเนินเยี่ยมข้าราชการและราษฎรที่เข้าแถวรอรับเสด็จ โดยทรงเปียกฝนเช่นเดียวกับข้าราชการ และราษฎรทั้งหลายที่ยืนรอรับเสด็จในขณะนั้น"

[ป.ปลา]

ขอจงทรงพระเจริญ

[veekung]

ต่อ ๆ ก่อนจะตกหน้าไปซะก่อน ^_^

"สิ่งที่ทรงหวัง"

ครั้งหนึ่งขณะเสด็จฯ เยี่ยมเยียนราษฎรในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ผู้สื่อข่าวต่างประเทศคนหนึ่งได้ขอพระราชทานสัมภาษณ์ และได้กราบบังคมทูลถามว่า การที่เสด็จฯ เยี่ยมราษฎรและมีโครงการตามพระราชดำริเกิดขึ้นมากมายนั้น ทรงหวังว่าจะให้คอมมิวนิสต์น้อยลงใช่หรือไม่

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงรบสั่งตอบว่า มิได้ทรงสนพระทัยว่าคอมมิวนิสต์จะน้อยลงหรือไม่ แต่ทรงสนพระทัยว่าประชาชนของพระองค์จะหิวน้อยลงหรือไม่

"รักถึงเพียงนี้" และ "จุดเทียนส่งเสด็จ"

บทความชื่อ "แผ่นดินร่มเย็นที่นราธิวาส" ตีพิมพ์ในนิตยสาร "สู่อนาคต" ฉบับพิเศษเนื่องในวันเฉลิมฯ ได้เล่าย้อนให้เราได้เห็นภาพความยากลำบากในการเสด็จฯ เยี่ยมราษฎรทางภาใต้เมื่อหลายปีก่อน

โดยเฉพาะช่วงก่อนสร้างพระราชตำหนักทักษิณราชนิเวศน์นั้น เป็นที่รู้กันว่าจังหวัดนราธิวาสชุกชุมไปด้วยโจรร้าย โจรปล้นสะดมและพวกโจรเรียกค่าไถ่ ถึงขนาดที่ในหลาย ๆ หมู่บ้านนั้น แม้แต่เจ้าหน้าที่ของรัฐก็ไม่กล้าย่างกรายเข้าไป

ทว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงตระหนักในทุกข์อันลึกล้ำของชาวบ้านที่ทั้งทุกข์เพราะยากจนและทุกข์เพราะภัยคุกคาม จึงได้เสด็จฯ ลงไปเยี่ยมเยียนเป็นขวัญกำลังใจให้ราษฎรของพระองค์โดยไม่ทรงหวาดหวั่น บางวันถึงกับเสด็จฯ เป็นการส่วนพระองค์โดยปราศจากกำลังอารักขา และบางหมู่บ้านตำรวจเพิ่งถูกคนร้ายแย่งปืนแล้วยิ่งตายก่อเสด็จไปถึงเพียงไม่กี่ชั่วโมง

ทรงรักราษฎรถึงเพียงนี้ จึงไม่แปลกที่หญิงชราคนหนึ่งในหมู่บ้านหนึ่งของอำเภอรือเสาะจะ .."เข้ามาเกาะพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวร้องไห้แล้วบอกว่า ไม่นึกเลยว่าพระเจ้าอยู่หัวเป็นคนไทยชาวพุทธ จะมารักมุสลิมได้ถึงขนาดนี้"..

บทความเดียวกันได้เปิดเผยต่อไปอีกว่า ที่อีกหมู่บ้านหนึ่งในอำเภอเดียวกันนั้น "โต๊ะครูได้พาพรรคพวกมายืนรอรับเสด็จแล้วพูดขึ้นว่า ..รายอกลับไปเถอะ ประไหมสุหรีกลับไปเถิด ประเดี๋ยวพวกโจรจะลงจากเขา..."

และเมื่อถึงเวลาเสด็จฯ กลับที่มืดสนิทอย่างน่ากลัว โต๊ะครูกับชาวบ้านก็พากันมาจุดเทียนส่งเสด็จตลอดเส้นทางอันตราย ด้วยความห่วงใยใน "รายอ" และ "ประไหมสุหรี" หรือ พระราชาพระราชินีของพวกเขาอย่างสุดซึ้ง

อ่านที่ไรน้ำตาไหลทุกทีเลย

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

[por-sim]

ได้มาจากเว็บ Kruaklaibaan มีเรื่องและภาพของราชวงศ์ที่ยังไม่เคยเห็นอยู่หลายเรื่อง ลองแวะเข้าไปดูดิ

[veekung]

ต่อ ๆ
"รถติดหล่มกับถนนสายนั้น"

หากย้อนกลับไปค้นหาจุดเริ่มต้นของพระราชกรณียกิจในด้านการพัฒนาแล้ว ชื่อของ "ลุงรวย" และ "บ้านห้วยมงคล" คือสองชื่อที่ลืมไม่ได้ เรื่องราวของ "ลุงรวย" เกิดขึ้นตั้งแต่ปี 2495 หรือมากกว่าห้าสิบปีล่วงมาแล้ว ที่บ้านห้วยมงคล ตำบลหินเหล็กใน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์

บ้านห้วยมงคลนี้อยู่ทั้ง "ใกล้และไกล" ตลาดหัวหิน ใกล้เพราะระยะทางที่ห่างกันนั้นไม่กี่กิโลเมตร แต่ไกลเพราะไม่มีถนน หากชาวบ้านจะขนพืชผักไปขายที่ตลาดต้องใช้เวลาเป็นวัน ๆ

ห่างไกลความเจริญถึงเพียงนี้ แต่วันหนึ่งกลับมีรถยนต์คันหนึ่งมาตกหล่มอยู่ที่หน้าบ้านลุงรวย เมื่อเห็นทหารตำรวจกว่าสิบนายระดมกำลังกันช่วยรถคันนั้นขึ้นจากหล่ม ลุงรวยผู้รวยน้ำใจสมชื่อก็กุลีกุจอออกไปช่วยทั้งงัด ทั้งดัน ทั้งฉุด จนที่สุดล้อรถก็หลุดจากหล่ม

เมื่อรถขึ้นจากหล่มแล้ว ลุงรวยจึงได้รู้ว่ารถคันที่ตัวทั้งฉุดทั้งดึงนั้นเป็นรถยนต์พระที่นั่งและคนในรถนั้นคือ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระราชินีนาถ

แม้จะตื่นเต้นตกใจที่ได้เฝ้าฯ ในหลวงอย่างไม่คาดฝัน แต่ลุงรวยก็ยังจำได้ว่าวันนั้น "ในหลวง" มีรับสั่งถามลุงว่า "หมู่บ้านนี้มีปัญหาอะไรบ้าง.."

ลุงได้กราบบังคมทูลว่า ปัญหาใหญ่ที่สุดคือไม่มีถนน จึงนอกจากจะโชคดีได้รับพระราชทาน "เงินก้นถุง" จำนวน 36 บาท ซึ่งลุงนำไปเก็บใส่หีบบูชาไว้เป็นสิริมงคลจนถึงทุกวันนี้แล้ว

อีกไม่นานหลังจากนั้น ลุงรวยก็ได้เห็นตำรวจพลร่มกลุ่มหนึ่งเข้ามาช่วยกันไถดินที่บ้านห้วยมงคล และเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น ชาวบ้านก็ได้ถนนพระราชทาน ถนนห้วยมงคลที่ทำให้ชาวไร้ห้วยมงคลสามารถขนพืชผักออกมาขายที่ตลาดหัวหินได้ภายในเวลาเพียง 20 นาที

[por-sim]

ดีจัง แต่แกไปเอาเรื่องแบบนี้มาจากไหน (ถามเฉย ๆ หามาให้น่ะดีแล้ว)

[เอ๋อ]

อ่านแล้วอ่านอีก ก็ยังน้ำตาไหล...

แต่ตอนนี้เราไม่ชอบเลย เพราะตอนนี้เวลามีความขัดแย้งอะไรก็ดึงเอาพระองค์ท่านมาเกี่ยวข้องไปหมด ไม่ว่าม็อบแบบไหน ก็อ้างว่าสู้เพื่อพ่อหลวง (แม้แต่ม็อบ นปก. ก็ยังมีหน้ามาชูรูปในหลวง) เราคิดว่า ถ้าจะสู้เพื่อในหลวงจริง ก็ไม่ควรจะก่อความวุ่นวาย แม้จะคิดต่างกัน ก็ควรแสดงออกอย่างถูกต้อง ถูกวิธี และสงบเรียบร้อย

แม้แต่ตอนนี้ในพันทิปเอง ก็มีกระทู้เรื่อง "ใครไม่ยืนถวายความเคารพเวลาเพลงสรรเสริญในโรงหนังดัง ถือว่าไม่รักพระองค์ ควรถูกไล่ออกนอกประเทศ"
ทะเลาะกันใหญ่โต อ่านแล้วมันหดหู่

ยุคสมัยแห่งความสิ้นหวัง โพสต์-โมเดิร์น ของจริงกำลังจะมา (โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ปืหน้าร้องไห้แล้ววิ่งออกไป)

[por-sim]

อะไรคือโพสต์-โมเดิร์น