วันนี้กลับดึก ก็เลยโพสดึก....
แต่ที่แน่ใครที่แวะเข้ามาทักทายกัน ก็ขอให้ถูกหวยบ่อยๆ ละกันนะ
29/08/2007 มื้อนี้สุดตีน!!
ตั้งแต่เมือวานแล้วหละที่รู้ว่าวันนี้พี่จากเมืองไทยที่เค้ามาประชุมจะนัดกินข้าวเย็น แน่นอนว่าไม่ใช่
เรื่องอะไรที่ต้องคิดนาน แค่รู้ วันเวลา สถานที่ และรู้ว่าฟรี แค่นี้ จบ.....
โดยที่ไมได้พิจารณาเลยว่า เค้าอาจจะชวนเป็นมารยาทรึป่าว..เพราะว่าเราไม่เคยรู้จักพี่เค้ามาก่อน
เลย และเค้าก็ไม่รู้จักเราด้วย พอดีเค้าก็ชวนๆกัน ผ่านพี่คนไทยที่รู้จักกันอีกคนนึง.....ไม่รู้
หละ รับปากไปแล้ว
วันนี้ก็ตั้งหน้าตั้งตารออย่างเดียวเลยว่าเมื่อไหร่จะเลิกงาน (อย่าคิดว่าชั้นอดมื้อเที่ยง รอ เพื่อการ
นี้นะ ...) อยากไปกินอะไรแบบหรูๆ ดีๆ แพงๆ ฟรีๆ (น้ำหนักจะมาเน้น ข้อหลังซะส่วนมาก)
พอเลิกงานปุ๊บก็นัดหมายพบกันเสร็จสรรพ ก็นัดเจอกับพี่ที่เค้ามาประชุม..ที่โรงแรมหรูสุของเมือง
นี้(พี่เค้าเป็นคนมีตำแหน่ง) ร้านอาหารที่จะไปกินก็อยู่ในโรงแรมนี้แหละ
ก็เดินไปสิ ทุกคนก็คงหิวเหมือนกัน.......นั่นไงร้านนั้น.....สายตาของคนเรา แน่นอน...ใคร
จะมองตรงอย่างเดียว...เราจึงกวาดสายตา เพื่อหาดูรูปภาพอาหาร ของร้านนี้........
เป๊ะ!!!!! แจ๊คพอต แล้วครับ นี่คือร้านที่มีแต่อาหารที่ดูญี่ปุ่นที่สุด....อาหารที่เราไม่อยาก
เผชิญหน้ากับมันมากที่สุด....
อืมใช่!!!.......ปลาดิบทั้งปวง!!!!!
โอ้โห จานแรกที่เสิร์ฟ.....ไม่มีอะไรสุกเลยซ้ากกกกกกอย่าง กุ้งดิบ ปลาหมึกดิบ หอยดิบ
ปลาดิบ ผีดิบ!!(อันหลังนี้ไม่ใช่ละ)
ขอโทษนะครับ ตอนนี้น้ำลายแเต็มปากแล้ว ไม่ได้ยากกินนะ....แต่ อยากอ้วก.....สุดๆ
(ทำไมกูต้องมาเผชิญกับโลกที่โหดร้ายอย่างงี้ อยากร้องไห้ออกมาเลยอ่ะ..จิงๆ)
แต่มื้อนี้ เป็นมื้อที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ด้วยประการทั้งปวง ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ... เพราะมาถึงจุดนี้
แล้ว จะขอตัวกลับก็ใช่เรื่อง
จะป่วยก็ไม่ใช่ เพราะยิ้มหน้าระรื่นมาโดยตลอด (แต่ตอนเห็นจานแรกที่มาเสิร์ฟ รอยยิ้มก็เหยียบ
เบรกหัวทิ่ม ไปหลายนาที
เหมือนกัน กว่าจะฉีกยิ้มหน้าระรื่นได้ใหม่นี่นานพอสมควร)
ทำไงดีวนก่อนนู้นที่แผนกเลี้ยงก็กินไปทีนึง แต่ชิ้นเดียว(อันนั้นเราบอกมานานแล้วว่าไม่กินของ
ดิบ เค้าคงสงสารคีบให้กิน แค่หนึ่งชิ้น)
แต่มางวดนี้หมดสิทธิ์ครับทั่น อาหารอย่างอื่นก็ไม่มีอะไรเลย ข้างหน้าก้มีแต่จานปลาดิบของ
ใครของมัน มีเบียร์ มีวาซาบิ
แล้วก็ผ้าเช็ดมือ(หรือกูจะทำเป็นหยิบผิด...เอาผ้าเช็ดมือมากิน แล้วทำสำลักผ้าเช็ดมือ แล้วก็ขอ
ตัวกลับ.....ก็เวอร์ไป)
คิดอยู่ชั่วครู่.....เอาวะ ตายเป็นตาย!!! ตะเกียบก็คีบของดิบ จุ่มลงไปในซีอิ๊วประมาณว่าลึกสุด
ถ้วย (ในใจนี่กูอยากจะให้ถ้วยซีอิ๊ว กลายเป็นกระทะเล็ก กุจะได้ทอดให้สุกก่อนแล้วค่อยกิน)
แล้วก็ยัดเข้าปาก...คิดดู เคี้ยวยงไม่กล้าเคี้ยวเลย เอาฟันไปขบ ซักสองสามที แล้วก็ รีบส่ง
ต่อให้หลอดอาหารเลย..(อยู่ในปากนานไม่ได้เดี๋ยว ต่อมรับรสจะตื่น แล้วกุจะแย่)
ช่วงนั้นเหมือนอยู่ในภวังค์อ่ะ เค้าคุยไรกันไม่ได้รู้เรื่องเลย เพราะจิต มาช่วยลำเลียงอาหารเหล่า
นั้นเป็นพัสดุด่วนพิเศษ และพยายามควบคุมการจราจรของทางเดินอาหารให้เป็น ทาง one
way ....(คือเมิงห้ามมีไรสวนทางออกมานะเว้ย)
.....สำเร็จ ทุกชิ้นก็หมดลงภายในพริบตา....พริบตาจริงๆ (พี่ๆ เค้าอาจคิดว่าเราโปรด
มากกกกก ก็เลยกินเร็ว แต่...ปล่าวนะพี่.....กุเกลียดมากกกกก) ในขณะที่คนอื่นเค้ากำลัง
เพลินอยู่กับการกินไปคุยไป แต่....ไม่รู้เราไปแล้ว ...จบแล้ว แล้วก็ตามด้วยเบียร์ทันที..
(กลบกลิ่น).....จากนั้นถึงค่อยมาร่วมฟังที่เค้าคุยกันว่าเกี่ยวกับอะไร....
ซักพัก....จานที่สงก็มาถึง....ช่วงที่กำลังจะวางลงตรงหนา ก็ลุ้นสิกรู......เป๊ะ!!!! คราวนี้
สุก!!! ปลาย่าง (อ้าว..มึงก็ทำกันเป้นนี่)
จานนี้ก็กินเร็ว แต่คนละอารมณ์ จานนี้คือ อยากกินมากเพราะเป็นอาหารสุก และรู้สึกว่า นี่แหละที่ใช่!!!
คนอื่นเค้ายังกินไม่ถึงครึ่งเลยอ่ะ....แต่เรา จบแล้ว
จานที่สามมาแล้ว.....จานโต.....วางลงซิ........
เป๊ะ !!!!! ซูชิหน้าปลา(ต่างๆล้วน)ดิบ ข้าวห่อสาหร่ายมีเนื้ออะไรดิบอยู่ข้างในก็ไม่รู้....(เฮ้อ กู)
คราวนี้แต่ละชิ้นมันใหญ่มาก....ทำไงดีวะ.....
กินก็กิน!!!! แต่คราวนี้กินช้ามาก.....เป็นอารมณ์ที่อยากให้คนอื่นรู้สึกว่าเรากำลังจะอิ่มแล้ว( แต่
ข้างในกระเพาะนี่..โครกกกกกกกกก คร้ากกก)
พอได้จังหวะปุ๊บ...อ่ะพี่ กินของผมดิ ผมอิ่มแล้ว.....นั่นไง..เป็นโอกาสที่เราได้ยกจานที่มีอาหาร
เหลืออยู่เกือบครบให้เค้าไป(อยากถอนหายใจดังๆ ......เฮ้อ! โล่งอก)
จากนั้น เราก้รีบซดซุป ซดเบียร์ ซดชาเขียว แล้วก็ออกจากร้านไป ด้วยใบหน้าระรื่นกันทุก
คน....ทุดคนโปรดปรานปลาดิบกันสุดตีน...
ก่อนกลับพี่คนมีตำแหน่งคนนั้นเข้าได้ซื้อของมาฝาก(ฝากพี่อีกคนนึง แต่พอดีชั้นไปด้วย เค้าก็
เลยต้องพูดประมาณว่าเอาไป
แบ่งๆกัน) ตอนนี้ ชั้นจึงมีสิทธิ์ที่จะได้รับส่วนแบ่งขงฝากเหล่านั้นโดยถูกต้องชอบธรรม(หน้าด้าน
ซะไม่มี)
และขอโทษนะของฝากน่ะ คือพวกน้ำพริก ยายนั่น แม่นี่ ตานู่น ทั้งหลายแหล่ ที่เรากำลังต้อง
การอยู่พอดี.....
อาหารมื้อนี้ไม่ถูกปาก แต่ของฝากน่ะถูกใจเจงๆ
