+++แฉตัวเอง.....กระทู้นี้ลงทุนโพสต์+++

[WARM]

พักสายตากันหน่อยนะ

[WARM]

[WARM]

[WARM]

สุกท้ายเป็นร้านขายเสื้อผ้า
ใครอยากแต่งแนวญี่ปุ่น เชิญดู(รู้สึกว่าแถวสำโรงก็แ่งแบบนี้นะ)

[pusadee sitthiphong]

พี่จะคอยอ่านนะคะ
น้องเหนื่อยคุยเรื่องงาน
เปลี่ยนเป็นเรื่องเบาๆเช่นอาหารก็ได้ค่ะ อิๆ

[WARM]

>>>>อันนี้ เอามาโพสต์ซ้ำเพราะ มันน่าจะอยู่ในกระทู้ นี้มากที่สุก<<<<

ใครอ่านมาแล้วข้ามไปเลยเด้อ


เนื่องจากอยู่นี่ไม่ค่อยได้คุย น้ำลายก็เลยบูด

วันนี้ก็เลยมีเรื่องจะมาเล่า

(อันนี้ ติ๊กรู้แล้ว....อย่าว่าเรานะก็เราอยากเล่าอีกอ่ะ)

ในซื้อของเราชอบมั่นใจ คือจะไม่เลือกมาก ซื้อก็ซื้อเลย(นี่เป็นความคิดที่ผิดตั้งแต่ต้น)
วันก่อนจะไปซื้อสายแลน

ดั้น

เป็นสายโทรศัพท์ธรรมดาซะงั้น
ยาวมาก
ก็เลย
แพง

สิ้นเปลืองจริงๆ



แล้วล่าสุด

น่าอายมาก

เห็นว่าเป็นไม้เสียบ มีซอสราด อุ๊ย
นั่นมันปลาหมึกแน่เลย

ปลาหมึกย่าง


(เศษของมันที่ปิ้งแล้วมันม้วนๆอ่ะ)
แพ็คนึงก็แพ้งแพง
แต่ด้วยที่ว่าอยากกินปลาหมึก
จึงลงทุนซื้อมา
กลับห้องก็เวฟซะ

รูดไป สองสามคำ
นี่มันไม่ใช่นี่
ไม่ใช่ปลาหมึก
แต่เป็นหนังไก่

หนังไก่
ที่เค้าม้วนเป็นกอ้นๆเล็ก แล้วย่าง
แล้วราดด้วยซอส

ฉ่ำซะดูไม่ออก
ชั้นก็อยากกินจนหน้ามืด
เกือบพันเยน
ได้กินหนังไก่ซะงั้น

ปกติเราเป็นคนไม่กินหนังไก่
แม้จะพยายามหลับตากิน
ปิดจมูกกินก็แล้ว
แต่เมื่อรู้ว่ามันคืออะไร
ลำคอมันไม่ค่อยต้อนรับนัก
เกรงว่ากินไปแล้วมันจะพาเพิ่อนๆ อาหารที่เากินไปก่อนหน้านั้นออกมาด้วย
จึงต้องจำใจปิดฉากมันลงด้วยการทิ้งอย่างไม่มีเยื่อใย


ช่างเป็นการซื้อที่ไม่ดูตามาตาเรือเอาซะเลย
คอนแทคเลนส์ก็ใส่นะ ไฟห้างเค้าก็สว่างดีนะ
ทำไมๆๆ....

[WARM]

แล้วก็มาต่อกันด้วย เรืองราว ฉบับรวบตึงหลังจาก วันที่ 6 JUNE เป็นต้นมา

มันเหนื่อยอ่ะ!!!! ไม่รู้จะพูดคำไหนดี

เดินก็เยอะ อาหารก็ไม่ถูกปาก คนก็แปลกๆ(ความจริงคือกรูนี่แหละที่แปลกในหมู่เหล่าเผ่ากอของเค้า)

จะว่าไปแล้วก็เหมือน หาษ์ในฝูงกา ไม่มีผิด

กระนั้นก็ยังมีคนเข้าใจว่าเราเป็นคนบ้านเค้าอยู่ดี(ประเด็นนี้พูดบ่อยเหลือเกินนะ)

จิงๆนะพอเริม่เข้าสู่บรรยากาศทำงานปุ๊บ ชั้นก็เลยเปลี่ยนโหมดนาฬิกาเป็นโหมด count down
ทันที

อะไรกัน ทุกคนคุยข้ามหัวเราหมด แถมเม้าเราด้วย(พอจับใจควาได้เป็นคำๆ)

อยากจะด่า ก็กลัวเค้าไม่สอนงาน

จึงทำให้เราฝึกควาอดทนชนิด ระดับ อรหันต์เลยทีเดียว

ถ้าเอาปรอทวัดไข้มาวัดนี่น่าจะพอๆกับน่ำพุร้อน

แต่....ขอโทษเราก็ทำงานเต็มที่นะ ทุกวินาที่จิงๆ

คนญี่ป่นที่ว่าขยันๆ ก็ยังเม้ากัน

แต่เรา ก้มหน้าก้มตากำงานอย่างเดียว(ไม่เยี่ยว ไม่ขี้)

ก็แน่ล่ะสิ ไม่มีใครคุยกับเรานี่

ยกเว้นคนที่สอนงาน

แหม.....เค้าก็พูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยู้เรื่อง
ทุก
วันนี้เวลาพูดกับเค้าต้องใช้โครงสร้าง และศัพท์ที่ง่ายที่สุด

หามผัน verb

ทำไปทำมา เราว่า ภาษาอังกฤษเราก็จะแย่ลงไปด้วยนะเนี่บ

ทำไงดีวะ

อีกตั้งปีนึงแน่ะ


มาที่เรื่องเที่ยวกันบ้าง


คืนวันศูกร์ไปเที่ยวมา

กับพี่คนไทย ที่ย้ายมาอยู่ใหม่

แหมทีแรกว่าจะไม่กินเหล้สกินเบีนร์

แต่พอเค้าแลี้ยงแค่นั้นแหละ..... น้องๆเบียร์แก้วนึง


พูดเล่น....เค้าสั่งมาให้ตอนเราไปเข้าห้องน้ำ

ก็เลยต้องกิน พี่เคาเมาแล้วเค้าก็พูด เป็นฉากๆ

เราก็ยังฟังได้เพราะเพิ่งเริ่มกิน

แต่เนื่งอจากว่าเวลากินเหล้ากินเบีนร์เนี่ย

ถ้าเมา แล้วไม่ได้เต้นมันก็จะหลับ

จึงเกิดอาการยิ้มไปหลับไป

กว่าจะกลับก็ดึกมากมาย

ไม่มีรถไฟแล้วตอนนี้

แท็กซี่เท่านั้น.....งานนี้จ่ายเฉพาะแท็กซี่ อย่างเดียว

พี่เค้าหมดไปสองสามหมื่น
เราจ่ายไปแค่ สองพันห้าร้อย  จะว่าเปลืองก็เปลืองนะ

แต่งานนี้ขอขอบคุณ คุณพี่คนไทย จริงๆ


พอวันอาทิตย์ก็มพี่คนไทยอีกคนที่กำลังจะกลับไทย

ชวนไปเที่ยวในเมือง

แน่นอน..ถ้าเป็นในเในเมืองมีเหรอที่จะปฏิเสธ

(เหมือนอยู่ที่ไทย เพื่อนๆก็จะรู้ดีว่า บ้านเราอยู่ไหน แต่ก็ต้องไปสยามทุกศุกร์ เสาร์ อาทิตย์)

พี่เคาาไปกินราเมง เค้าบอกว่าดัง เพราะออกรายการ ทีวีแชมเปี้ยน

แต่คนก็เยอะจิงๆ เข้าคิวรอกันยาวเหยียด(คนที่นี่เค้าชอบรอ....ครึ่งช่วโมงเลยนะ)

ราคาก็ไม่แพงเท่าไหร่(เมื่อเทียบกับความโด่งดังและ ปริมาณ......ทำไมเค้าไม่ให้น้อยๆ แล้ว ให้ราคาถูกกว่านี้วะ)

850 เยน

จากนั้นก็ไปซื้อสายแลน(หลังจากที่ครั้งแรก โง่ซื้อสายโทรศัพท์มา) หมดไปเยอะมากๆๆๆๆ

ยังคิดอยู่เลยว่าคุ้มมั้ยเนี่ย

แต่พอดีมันแว๊บเข้ามาว่า แลกกับความสบายใจที่จะได้ติดต่อกับชาวโลกซะที(แม้ว่า ยังขอพ่วงของเค้าอยู่ก็ตาม)

จากนั้นก็ไปกินเค้กกันต่อ(พอดีว่าพี่ กับเพื่อนของเค้า คงจะไฮโซมาก ใช้เงินไม่คิดเลยอ่ะ)

ควาจริงป็นคนที่ไม่ชอบเค้กเลยแต่..............อร่อยมากกกกกกกกกกกกกกก
ราคาอยู่ที่ 550 เยน ถึง 900 เยนต่อชิ้น(ใหญ่นะ)

ตกเย็นก็ไปกินข้าวกัน ทีนี้เค้าพาไปร้านอาหารไทย....โอ้โห อายกมากๆๆๆ

จึงสั่งส้มตำ เป็นลำดับแรก ตามด้วยปลาราดพริก และต้มแซ่บ .....พอและ

อ๋อแล้วก็ที่ขาดไม่ได้คือ ข้าวเหนียว(เม็ดมันป้อมๆ สงสัยเป็นของญี่ปุ่น)

รสชาติก็อร่อยถูกปาก

หารออกมาก็คนละ 1500 เยน(กิน สามคน)

แล้วก้กลับบ้าน

หลังจากนั้นอีก 1 วัน ข้าพเจ้าก็สามรถใช้อินเตอร์เนต ได้(แต่ยังไม่ถาวร)

[ป.ปลา]

โอ้โห  ชีวิตของพี่วอร์มนี่สนุกจริงๆ เลยนะ
เอามาลงอีกนะ จะรออ่านอีก (แต่ตอนนี้ปวดตามั่กๆ)

[ป้าแจง]

ว่างๆแกก็ปล่อยมุขที่บริษัทซิวอร์ม เค้าจะได้คุยกับแกไง

[ลาล่า]

ฮามากจ้า หงษ์ในฝูงกา...

[veekung]

ยังไม่สามารถตามอ่านได้หมดอ่ะพี่วอร์มเยอะจริง ๆ  :lol:  ไม่ต้องตกใจนะพี่ถ้าผมมาcomment ย้อนหลังไกลมาก เพราะอ่านม่ายไหวเยอะมากกกกกกกกก แต่ก็ดีแล้วพี่อย่าหยุดพิมพ์นะ พอกลับมาเมืองไทยพิมพ์เป็นพ็อกเก็ตบุ๊คขายเลย :lol:

[veekung]

อ่านจบแล้วสนุกดีนะพี่ อย่างที่ผมว่านะว่าครบปีเป็นพ็อกเก็ทบุ๊ดได้เลยนะเนี่ยะ แต่พี่ยังโชคดีนะที่เค้ายังพูดภาษาอังกฤษกันได้ ไม่กันดารมากเท่าไหร่อ่ะ

[WARM]

วี ที่ว่าภาษาอังกฤษน่ะ จะดีหน่อยกแต่ไม่ใช่คนที่สอนงานพี่นะ

แต่วันนี้มัคนชวนคุยด้วย
สงสัยเห็นเรานั่งน้ำตาคลอ

ความจริงคือหาว แบบกลั้นๆน่ะ(แบบไม่เปิดปาก ปากจะสั่นๆหน่อย เหมือนจะร้องไห้น่ะ)

[WARM]

พอดีวันนี้มีเรื่องเล่า


15 JUNE 2007


คงเป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วว่า เรื่องการพยากรณ์อากาศนี้แม่นนักหนา

แน่นอนว่าเราต้องเตรียมตัวให้พร้อมกับอากาศที่ญี่ปุ่น

การดูพยากรณ์อากาศจึงสำคัญพอๆกับการขี้เยี่ยว(ยกตัวอย่างดีๆกว่านี้ไม่ได้เหรอ....รู้นะว่าบางคนต้องติแบบนี้แน่เลย)

และแน่นอน เมือวานเราพลาดมาแล้วที่ไม่เอาร่มติดมือไปด้วย

แม้จะตกแบบเป็นละออง แต่ลืมไปว่าเดินไกล ก็เลยเปียกซะ น่าอายมากๆ ทั้งออฟฟิศเปียกอยู่คนเดียว

เอาน่า...มันผานมาละ

วันนี้ขอแก้ตัว เนื่องจากเค้าพยากณ์ว่าฝนจะตก ทั้งวัน หลายวันด้วย

เมื่อคืนก็เลยเอาร่มไปวางไว้ข้างประตูเลย

เช้าวันนี้ จึงถือร่มติดมือมาด้วยแต่.........

ไหนล่ะฝน!!!!

เมฆมันแหวกเป็นวงเหมือนขอบชักโครก ให้ดวงอาทิตย์สาดแสงลงมา

เราชะงักไปชั่วขณะ แล้วก้มมองไปที่มือตัวเองที่ถือร่มอยู่........วันนี้มึงอยู่เฝ้าห้องต่อไปเหอะนะ

ว่าแล้วก็เดินกลับห้องเอาร่มไปเก็บที่เดิม

...อะไรเนี่ย ฝนไม่ตก...ไหนล่ะ ที่บอกว่าแม่นนักแม่นหนา(ครั้งเดียวเค้าก็พลาดกันได้..ทำเป็นบ่น)

ก็ใช่น่ะสิ เพราะนี่มันไม่ใช่ครั้งแรก(โห...ผิดหวังว่ะ)น่ะสิ

ตั้งแต่มาอยู่นี่มันหลายครัง้แล้วอ่ะ

มีอยู่วันนึง ฝนตก ฟ้าคะนอง ฟ้าร้อง ฟ้าผ่า  พี่คนไทยที่เค้าอยู่มาปีกว่า ก็บอกว่าเพิ่งเห็นนี่แหละ

ที่ฝนตกเป็นเม็ด(ปกติมันตกเป็นเมล็ด....!)

ตกหนักมากๆ เหมือนบ้านเราเลย แต่มีอยู่อย่างนึงที่ไม่เหมือนคือ...คนที่ไม่มีร่ม เค้าก็จะซื้อร่มทันที

แต่บ้านเรา คนจะไปซื้อของ แล้วเอาถุงที่ใส่ของ มาคลุมหัวแทน!!!(เด็ดกว่ามั้ยล่ะ)

อ้าวๆๆ นอกเรื่องไปแล้ว  .....นั่นแหละก็เป็นอีกครั้งนึงที่พยากรณ์ผิดอย่างใหญ่หลวง

ก็อย่างว่าแหละนะ สิ่งที่เที่ยงแท้แน่นอน คือ ความไม่เที่ยง

[ป.ปลา]

โฮ่ะๆ เรื่องร่มนี่คงต้องพกไว้ตลอดเลยหรือเปล่าอ่ะพี่
เดี๋ยวคราวต่อไปไม่พก แล้วมันดันตกอีก คงเซ็งน่าดู

อ้อ ... ตอนนี้ป.ปลา เรียนภาษาญี่ปุ่นอยู่ล่ะ
ไม่รู้จะได้ใช้หรือเปล่า แล้วพี่วอร์มล่ะได้ใช้มั้งมั้ย
อิเต๊ะๆ ฮาๆๆ ล้อเล่ง  :lol:

[Max]

พี่มาปูเสื่อรออ่านด้วยครับ

แต่ว่าไปทำงานบริษัทไรครับ   :wink:

[WARM]

วี รวมเล่มให้หน่อยละกัน

ตอนนั้นชั้นคงขี้เกียจแล้วหละ เพราะ จะรวยมากๆ :lol:

[WARM]

 

		อ้างถึง
	มาปูเสื่อรออ่านด้วยครับ แต่ว่าไปทำงานบริษัทไรครับ

ให้ทายครับ

เริ่ม!

[WARM]

สิ่งที่ทำให้เรา WOW!  เมื่อมาอยู่นี่นี่ก็คือ....

1. ที่นี่มีแชมพูยี่ห้อนึงที่เคยขายที่เมืองไทย แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว

มันคือยี่ห้อ วิเดิลแซสซูน รุ่นเราขึ้นไปคงรู้จัก

[WARM]

2. ที่นี่มีแชมพู ยี่ห้อลักส์ ด้วย ขวดเหมือน ครีมอาบน้ำบ้านเราเลย

กลัวจะหยิบมาอาบน้ำเหมือนกัน


แต่ที่แน่ๆเมื่อเช้า บีบบโฟมล้างหน้าใส่แฟรงสีฟันอีกแล้ว(พฤติกรรมนี้เกิดขึ้นหลายครั้งมากตอนอยู่ที่ไทย) นี่ชั้นไปเป็นไรรึป่าวเนี่ย

ใครเป็นหมอขอปรึกษาหน่่อย( กรุณาอย่าคิดตังค์)

[WARM]

3. หนังไก่รวบตึง

ก็ไอ้ที่เราซื้อผิดมานั่นแหละ แหมทำซะเหมือนปลาหมึกเชียวนะ มีเสียบม้งเสียบไม้ ราดซ็อสซะชุ่ม(ก็งี้แหละ นอกจากอ่านไม่ออก แล้วก็ยังตาถั่วอีก)

[WARM]

4. มันไม่ได้แพงไปซะทุกอย่างนี่นา

เอาเป็นว่าใครจะมาอยู่ยาว ไม่่ต่องขนสิ่งเหล่านี้มา

1 เสื้อเชิ้ต ทำงาน(ถ้าคิดจะซื้อตัวใหม่ก่อนมา) 1980 เยน แถมยังมีเซลอีกนะ

2 ทิชชู่ มาซื้อเอาที่นี่นะบางยี่ห้อถูกกว่าบ้านเรามาก(แต่กรูขนมาสำหรับ 1 ปีเลย)

3 สบู่ แชมพู ครั้งแรกที่ซื้อจะรู้สึกแพงนิดหน่อย แต่ครั้งต่อไป ถ้าซื้อรีฟิลแล้วล่ะก็ไม่แพงเลย

บางอย่างถูกกล่วบ้านเรา ส่วนมากจะพอๆกันนะ

4 น้ำยาล้างคอนแทคเลนส์  พอๆกับบ้านเราเลย

5 ของกินบางอย่าง

ตอนี้คิดออกแค่นี้

คนที่อยู่ญี่ปุ่นมาช่วยกันคิดซิ

เพื่อจะได้เป็นประโยชน์ กับคนที่จะมาในอนาคต

[WARM]

5. ใส่สูทกันถ้วนหน้า

คนทำงานที่นี่ ผู้ชายจะใส่สูท กันซะมาก

ถ้าเป็นในเมืองก็จะเป็น MEN IN BLACK ทั้งขบวน

ถ้าเป็นนอกเมือง ก็จะใส่สูท ปั่นจักรยานกันอย่างไม่เคอะเขิน (ดีแฮะ)

ลองเป็นบ้านเราสิ ใส่ปุ๊บ แซวปั๊บ


แต่ไม่ใส่ก็ไม่ผิดนะ

[weera]

ขอโทษที พอดีเราไม่มีเบอร์วอร์ม แล้วปกติเราเองก้อไม่ค่อยได้เข้ามาอ่าน เว็บบอร์ดบ่อยนัก

นี่เราก้อรู้มาจากเมย์ว่า WARM มาเขียนกระทู้ไว้ ก่อนอื่นเราบอกเบอร์เราก่อนนะ

090-6462-5864 ของSoft Bank น่ะ ถ้าหากว่าใช้เหมือนกันก้อโทรหากันฟรีนะ

มีอะไรก้อโทรมาได้เลยนะ เดี๋ยวนัดกันไปเที่ยว เดี๋ยวเราพาไป อยากไปไหนบอกได้

เราเองช่วงนี้ก้อลำบากมากเหมือนกัน อยู่มาปีนึง ก้อยังปรับตัวไม่ได้เหมือนกัน

เพราะโดนย้ายบ่อยมาก เปลี่ยนProjectที เราก้อถูกย้ายที่ทำงานที แต่ละที่ก้อไกลกันมาก

สังคมก้อแตกต่าง ต้องปรับตัวอยู่ตลอด นี้ก้อเพิ่งโดนย้ายมาที่ใหม่ได้ 2 อาทติย์ คงจะช่วงเวลา

เดียวกันกับที่WARM มาเริ่มงานที่นี่ ตอนนี้เราอยู่ Takaoka Plant สุดไกลแล้วก้อบ้านนอกกว่า

ที่เดิมมาก ต้องตื่นเช้ามากเพราะมีรถรอบเดียว ถ้าพลาด ต้องปั่นจักรยานไป ประมาณ ชั่วโมงครึ่ง!

ทางขึ้น ลงเขาด้วย ซวยมาก ตอนนี้เราเองก้อเจอGM ที่ค่อนข้างเข้มงวดมาก ก้อกำลังปรับตัวอยู่

แต่ก้อดีเพราะจะได้เป็นงานเร็วๆ เพื่อนที่ทำProjectด้วยกันเค้า ก้อบ่นว่าหัวหน้าคนนี้เข้มเกินไป

อยู่ด้วยแล้วอาจจะกดดันมากไปหน่อย แต่ก้อต้องอดทน เพราะเราเลือกไม่ได้

OK วันนี้แค่นี้ดีกว่านะเราไม่ค่อยได้พิม ไม่รู้จะพิมอะไร ไว้เดี๋ยวคุยกันทางมือถือเนอะ

อย่าลืมโทรมานะ เราจะได้มีเบอร์WARM ด้วย แล้วเดี๋ยวเราไปหาแล้วกัน

[WARM]

oho


และแล้วคนที่ทำงานอยู่จังหวัดเดียวกัน
ก็เจอกันที่เว็บบอร์ดของชาวหอนี่เอง

ดีใจวุ้ย

ตอนนี้จดเบอร์วีระไว้แล้ว

ยังไงซะเราต้องให้วีระเป็นไกด์ให้แน่นอน แต่จะมายังไงอ่ะ เท่าที่อ่าน ดูไกลมากเลยอ่ะ