+++แฉตัวเอง.....กระทู้นี้ลงทุนโพสต์+++

อะไรข้างล่าง..
เขียนให้ เมย์ & วีระ..
และเขียนให้ แชมป์ วิศวะ (แชมป์ กำลังจะแต่งงาน 28 ธ.ค. นี้นะคะ : เดี๋ยวแจ้งข่าวในหน้ากระทู้ให้อีกทีค่ะ แชมป์ฝากเชิญเพื่อนพ้องน้องพี่ทุกคนด้วย :))

***********************************

พิธีแห่งจิตวิญญาณ ...และวันที่ “คนรัก” ได้อยู่กับ “คนรัก”

ฉันไม่แน่ใจนักว่า หญิงสาวในหนังเรื่อง 27 Dresses ที่ยินดีรับเชิญไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวในทุกงานที่มีการ์ดมาให้นั้น จะนับเป็นผู้หญิงที่คลั่งไคล้งานแต่งงานมากที่สุดในโลกหรือเปล่า?

แต่ ณ ช่วงวัยหนึ่งของชีวิต สารภาพว่าฉันเคยเป็นหญิงสาวที่หลุดปากออกไปว่า “ชอบไปงานแต่งงาน เพราะชอบอยู่ในบรรยากาศที่อบอวลด้วยความรัก” กับเค้าอยู่เหมือนกัน (แต่ ณ ตอนนี้ ฉันหลงใหลการไปอยู่ในบรรยากาศคอนเสิร์ตของบอยแบนด์เกาหลีนะคะ ท่านใดมีบัตรฟรี กรุณาส่งมาให้ด่วน :))

แต่คล้อยหลังช่วงที่หลุดปากไปได้ไม่นาน หลังจากหลุดเข้าไปอยู่ในลัทธิ Sex and the city และมี มิแรนด้า ฮอบส์ (ตัวละครที่เป็นทนายหญิง แห่งซีรี่ย์เรื่องนี้) เป็นไอค่อนในดวงใจ ฉันก็เริ่ม (กระแดะ) ทำท่ารังเกียจรังงอนงานแต่งงานไปเสียหน่อยๆ

แถมหนำซ้ำยังเคยเอ่ยปากไปด้วยว่า “จะไม่จัดงานแต่งงานหรอกน่า จัดทำไม ... แบรด พิทท์ กับ เจนนิเฟอร์ อนิสตัน ก็จัดงานแต่งงานเสียใหญ่โต แล้วเป็นไง ... ตอนนี้ก็เลิกกันแล้วนี่” (ดูมันคิดได้)

ต่อมาหลังจากอาการดีขึ้นหน่อย ก็เริ่มโอเคกับงานแต่งบ้าง แต่ก็ยังคงรู้สึกกับงานแบบนี้เช่นเดียวกับงานรับปริญญา ที่ว่า “ถึงไม่เข้าพิธีรับ เราก็ได้ใบปริญญาอยู่ไม่ใช่เหรอ?” (หมายเหตุ – ฉันไม่ได้เข้าพิธีรับพระราชทานปริญญาบัตรค่ะ) ประมาณว่า “ไม่มีงานแต่ง แค่รักกันก็น่าจะโอเคแล้วนี่” อะไรเทือกนี้

อย่างไรก็ตามต้องออกตัวว่า ถึงจะรู้สึกแบบนี้ แต่นี่ก็ถือเป็นความรู้สึกที่มีต่อ “เรื่องของตัวเอง” เสียเป็นส่วนใหญ่ เพราะเอาเข้าจริงเวลาไปงานแต่งงานทีไร ฉันก็รู้สึกยินดีกับเจ้าบ่าวและเจ้าสาวจากหัวใจจริงๆ ค่าที่แอบทึ่งกับความอดทนที่คนสองคนได้ฝ่าฟันอุปสรรคสามัญของมนุษย์ (กิ๊กบ้างล่ะ, ทิฐิบ้างล่ะ, แล้วก็ปัญหา ‘แม่สามี / พ่อตา ไม่รับ’ บ้างล่ะ) มาจนมีวันนี้ (ที่มีโต๊ะจีนโต๊ะใหญ่) ได้

แต่ให้ตายเถอะน่า ... ยังไงฉันก็ยังหาเหตุผลที่ทำให้ตัวเองอินไม่ได้เสียทีว่า “ทำไมมนุษย์ต้องก้าวข้ามผ่านพิธีการทำนองนี้ เพื่อพิสูจน์นามธรรมที่เรียกว่าความรักด้วยล่ะ (วะ) ?” (เอ๊ะ.. นี่ฉันเริ่มคิดแบบ Post Modern มากไปหรือเปล่านี่?)

อาจเพราะยังไม่อินเสียที ครั้งนึงเมื่อประสบพบเจอกับท่านอาจารย์ที่เคารพ ซึ่งเป็นทั้งไอค่อนในดวงใจ และเป็นทั้งใครที่ฉันยึดถือเป็นแบบอย่าง ก็เลยสอบถามท่านด้วยความใคร่รู้ว่า “เหตุใดอาจารย์จึงตัดสินใจจัดงานแต่งงานคะ?”

เหตุที่ฉันใคร่รู้อยากถามอาจารย์ท่านนี้ เพราะความที่รู้ดีว่า ท่านมีภูมิหลังเลื่อมใสในลัทธิฝ่ายซ้ายในช่วงวัยหนึ่งของชีวิต แถมท่านยังเคยเกือบได้เข้าป่า (ในยุคที่นักศึกษาเข้าป่ากันยุคโน้น) ซึ่งคนที่มีภูมิหลังศรัทธาแนวคิดเช่นนี้ มักจะไม่เลื่อมใสในจารีตหรือพิธีรีตองอะไรพวกนี้อยู่แล้ว (อันนี้ว่ากันตามความเชื่อ และตามความรู้เท่าหางอึ่งของฉันนะคะ)

จำได้ว่า คำตอบของท่าน เป็นคำตอบที่โคตรทำให้ฉันกระจ่างใจมากๆ เพราะท่านบอกว่า ถึงแม้ตัวท่านจะจัดพิธีแต่งงานเพราะต้องการให้ผู้ใหญ่สบายใจ แต่ ณ วินาทีที่ทำพิธีอยู่นั้น ท่านก็รู้ได้ทันทีว่า ทำไมผู้หลักผู้ใหญ่ (ที่คนรุ่นใหม่ – เช่นฉัน – อาจมองว่าคร่ำครึ) ถึงอยากให้ลูกหลานเข้ารับรู้ถึงความศักดิ์สิทธิ์ของพิธีแต่งงานกันนักหนา

ก็เพราะพิธีนี้มีความศักดิ์สิทธิ์ในตัวของมันอยู่ ... เพราะเมื่อวันเวลาผ่านไป ในวันหนึ่งที่เราอาจต้องทะเลาะกันกับคู่ชีวิตเสียใหญ่โต จนถึงขั้นเกลียดขี้หน้าและอยากไปจาก (มัน) ให้พ้นๆ แต่ความทรงจำถึงเมื่อครั้งที่เข้าพิธีศักดิ์สิทธิ์นี้ จะช่วยฉุดรั้งไม่ให้เราแตกหักจากกันจนถึงขั้นต้องไปอำเภอได้ง่ายๆ

“คุณคิดดูว่า ถ้าคุณจดทะเบียนเฉยๆ ไม่มีพิธีให้ระลึกถึง มันอาจง่ายกว่า ที่จะหย่าร้างกัน” จำได้ว่า อาจารย์ตอบกลับมาประมาณนี้

เป็นครั้งแรกที่อยู่ๆ ฉันก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้นในหัวใจ ประหนึ่งได้รู้แจ้งในบางสิ่งเสียที (หลังจากโง่มานานนม)
และเป็นครั้งแรกที่ฉันเกิดมุมมองใหม่ต่องานแต่งงาน ... แน่นอนไม่ใช่มุมมองแสนหวาน (ก็ฉันเป็นผู้หญิง ‘ลัทธิสัจนิยม - Realism” นี่) แต่เป็นมุมที่รู้สึกศรัทธาความศักดิ์สิทธิ์ของพิธีแต่งงาน ค่าที่มันช่วยยึด “จิตวิญญาณ” ของมนุษย์สองคนเข้าไว้ด้วยกันได้

และอาจไม่ใช่แค่มนุษย์สองคนเท่านั้น ... บางครั้งบางที ‘ความขลัง’ ของงานแต่งอาจช่วยทำให้ใครบางคนที่หัวใจตายด้าน (โอ้ย.. ทำไมฉันใช้คำได้โคตรเชย เยี่ยงนี้) ได้กลับฟื้นฟูตัวเอง และส่งต่อนามธรรมที่เรียกว่า “รัก” กระจายไปสู่คนอื่นๆ ต่อไปเป็นวงกว้างอีกมากมายก็เป็นได้

ใครจะรู้? ... เนอะ

อาจเพราะรู้แจ้ง (บ้าง) แล้วกระมัง จึงทำให้วันนี้ (ที่เขียนคือวันที่ 23 พฤศจิกายน 2551) ฉันอุตส่าห์ (ย้ำ! ... มันกล้าใช้คำว่า ‘อุตส่าห์’) ถ่อสังขารวัยปลาย 20 ของตัวเอง ไปงานแต่งงานเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยที่คุ้นเคยกันบ้าง (แต่ก็ไม่ได้สนิทมากในระดับที่จะกล้าชวนเค้าไปตามนักร้องเกาหลีด้วยกันได้ :))

แม้ในงานแต่งนี้ อาจไม่ได้มีพิธีเรียกน้ำตาแบบที่ชวนให้เราขนลุกและซาบซึ้งถึงพลังแห่งรักแบบถึงแก่น (เช่นในหนังเกาหลี) แต่แววตาละมุนยามที่คนสองคนที่เป็นเจ้าของงานลอบมองกัน ... แค่นั้น ฉันก็ว่า “ขลัง” และน่าจะทำให้เรา “อิน” จนใจพองโตได้มากพอแล้ว

ฉันลาจากงานนี้มาด้วยความรู้สึกที่ดีมาก ส่วนหนึ่งอาจเพราะการได้รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของ “ต้นรัก” ของเจ้าบ่าวเจ้าสาว ที่ยืนต้นท้าทายความเปลี่ยนแปลงของโลก (ตั้งแต่สมัย บิล คลินตัน ยังเป็น ปธน.อเมริกา จนถึงสมัยนี้ที่ โอบามา มาจ่อคิวรอเป็นแล้วแน่ะ) มาได้ยาวนานตั้ง 9 ปีแล้ว

มีไม่มากหรอกนะ ... ที่ “คนรัก” ในวันเก่าก่อนของเรา จะเป็นคนเดียวกันกับที่เราได้จูงมือเข้าพิธีวิวาห์
มีไม่มากหรอกนะ ... ที่คนสองคน จะก้าวข้ามผ่าน ทิฐิมานะ มาจนมีวันที่สามารถกล่าวประโยค “Grow Old With Me” และแก่เฒ่าไปด้วยกันจริงๆ ได้

คนคู่ที่ฉันเพิ่งไปงานแต่งมา ... เป็นคนคู่ที่ “เคยเป็น”, “ได้เป็น” และ “ฉันหวังว่าพวกเขาจะเป็น” ได้อย่างเช่นข้อความในสองย่อหน้าข้างต้นที่ฉันเขียนมาจริงๆ

.....เป็น “คนรัก” ที่ได้อยู่กับ “คนรัก”
.....และเป็น “คนรัก” ที่ได้แก่เฒ่าไปด้วยกัน

**************************

ฉันเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อเพื่อนวิศวะ 2 คน และเพื่อนบัญชีอีกคนหนึ่ง
คนแรกและคนที่สาม คือคนที่ฉันเพิ่งไปงานแต่งของทั้งคู่มาในวันนี้
ส่วนคนที่สอง เป็นคนที่ฉันเพิ่งได้รับอีเมล์ในวันนี้ ว่าเขาจะแต่งงานในช่วงปลายปี

และข้างล่างนี่...คือคำอวยพรและคำขอบคุณจากผู้หญิงที่อาจจะไม่ได้คลั่งไคล้งานแต่งงานมากที่สุดในโลก หรือในจักรวาล
(แต่ถ้าเป็นเรื่องคลั่งไคล้บอยแบนด์เกาหลีนี่ก็ไม่แน่นะ :))

“ขอบคุณที่รักกันมาได้จนป่านนี้
และขอบคุณที่เชิญเรามา (ไป) งานแต่งงาน
ให้ได้เห็นภาพ ‘คนรัก’ ได้อยู่คู่กับ ‘คนรัก’
รวมถึงได้มารับรู้ถึงความ ‘ขลัง’ ของพิธีแต่งงาน
...ว่ามันไม่ได้มีอยู่แต่ในตำนาน...
แต่
มัน
มี
อยู่
จริงๆ .”

********

ปล. "เลี่ยน" ไปบ้างก็ต้องขออภัย ช่วงนี้ได้รับเชื้อความหวาน จากเพลงของบอยแบนด์ นาม "ทงบังชินกิ" เยอะไปหน่อย .. ฮ่าฮ่า (ไม่หน่อยแล้วมั้งนี่?)

	ผู้เขียน	หัวข้อ: +++แฉตัวเอง.....กระทู้นี้ลงทุนโพสต์+++ (อ่าน 744574 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 2 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้