+++แฉตัวเอง.....กระทู้นี้ลงทุนโพสต์+++

ไม่ได้เข้ามาโพสหลายวันเลย

เฮ้อชีวิตช่วงนี้ เหมือนกำลัง บ้าคลั่ง เงินทองก็เอามาใช้จ่ายอย่างเลือดเย็น(ทำไมไม่รู้จักเก็บบ้างนะ)

สารพัดค่าใช้จ่าย ไม่บรรยายดีกว่า ช่างมันเหอะ...

เสาร์ที่ 16 กพ ...เป็นวันหวยออก....ถูก!!!
แต่ไม่เกี่ยวกันกับเรื่องที่กำลังจะเขียนเลยซักนิด

แล้วมีไรเหรอ...

วันนี้เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ทางบริษัทเค้าจัดปาร์ตี้ ให้กับพนักงานต่างด้าวที่มาทำงานที่นี่(ต่างด้าว...ฟังดูสุดๆ ไปเลยอ่ะ..ใครบัญญัติ คำนี้ออกมาใช้เนี่ย คิดได้ไง มันฟังดูแล้วกัดกร่อนหัวใจ ยิ่งกว่า ราดด้วยวิกซอล)

ตอนมาแรกๆ เค้าก็เคยจัดขึ้นครั้งนึง

จำได้มั้ยครั้งนั้น เราทำอะไรลงไป...

เนื่องจากว่าเป้นงานปาร์ตี้ กลางวันแสกๆ (ตอนนั้นอากาศร้อน)

แถมยังกินแอลกอฮอล์แบบว่า ลืมไป...ไม่ใช่น้ำ

ผลออกมาก็เลย แดง ซะจนคนเค้ากลัว

แต่แค่น้นเราไม่แคร์หรอก...

ไอ้ที่แย่ก็คือ สภาพตัวเองบนรถไปขากลับบ้านนี่สิ..อุบาทว์สุดๆ

แถมยังได้ กิฟเซ็ท เป็นอาการปวดหัวกลับมาใช้งานอีกวันนึงเต็มๆ(เป็นไงล่ะเมิง..ไม่เจียม)

ดังนั้นคราวนี้....จากประสบการณ์อันโชกโชน....

แน่นอน ใครจะยอมให้ตัวเองต้องทรมานอีกล่ะ

วันนี้จึงมาพร้อมกับ ปณิธานมันแน่วแน่.....

แอลกอฮอล์ไม่แตะ....เป๊ะมาก

ทุกอย่างถูกวางแผนไว้หมด...ราบรื่นๆ......

ซะที่ไหนหละ..

ดอกแรก ที่คิดว่า เป็นจุดบอกสนิทของวันนี้ก็คือ....

การตื่นสาย

แย่มากๆๆๆ

ปกติถ้ามีธุระสำคัญจะไม่เคยตื่นสาย(ปกติ ตื่นบ่าย)

สงสัยเป็นเพราะอากาศมันหนาวน่านอนใต้ผ้าห่ม...

พอรู้สึกตัวปุ๊บ....ก็เด้งตัวขึ้นจากเตียง..

นี่ถ้าสามารถ เปลี่ยนจากท่านอนเป็นยืน ในทันทีได้ก็จะดี(เร็วขึ้น สามวิ)

รีบทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็ว..ราวกับว่า ไได้อาบน้ำ(เอ๊ะ หรือไม่ได้อาบวะ)

ผมเผ้า ก็รุงรัง ฟูสุดๆ...ช่างมันก่อน กุรีบ....

ทุกอย่างรวดเร็วเหมือนจะทันการ...

มันมาติดไอ้ตรงที่ว่า....วันี้ต้องไปค้างที่หอเพื่อนด้วย.

แล้วลืมอะไรไม่ลืม เสรือก ลืมจัดกระเป๋า..... แม่ม เอ๊ย

เซ็งสุดชีวิต

เอาๆๆ จัด เข้าไป มึนไปหมด จับโยนจับเท ราวกับว่า จะไปค้างแรมเป็นเดือน

พิเสร็จ นึกว่าจะเรียบร้อย

เอ๊ะ ยังมีไรอีกล่ะ

วันนี้ต้องใส่รองเท้าที่ยังไม่ได้ผูกเชือก...อย่าว่าแต่ผูกเลย ยังไม่ได้ร้อยสายลงไปในรูด้วยซ้ำ

ตรงนี้แหละที่เสียเวลาได้อีก...

งานนี้จะโทษใครไม่ได้ เลย นอกจากตัวเอง เจ็บใจชิบ...

แล้วก็เดินไปนั่งรถไฟอยางสิ้นหวัง

ยังไงก็ไปไม่ทัน รถบัส ที่เค้ารอรับอยู่สถานีปลายทาง เพื่อไปยังโรงแรม อันไกลโพ้น

แต่วันนี้ออกบ้านมาแล้วนี่..

ไป เพื่อรอเวลา ปาร์ตี้เลิกแล้วค่อยไปหอเพือนก็แล้วกัน...

..โชคร้ายในวันหวยออก.....ก็นี่ไง หวยออกจริงๆ เป้นคนเดียวที่ตกรถ...กรรม!!!

แต่แล้ว ในความโชคร้ายก็ยังไมีความโชคดี แฝงอยู่บ้าง

นี่ไง โชคดีจริงๆ....ถูกหวยจริงๆ

รถไฟ ก็ขบวน ย๊าวววววยาว

ปรากฎว่ามีคนญี่ปุ่นเป็นผู้จัดการอยู่ที่เดียวกันเค้าจะไปร่วมงานด้วย

...เค้าจะต่อ แท็กซี่ไป

ไม่ต้อง เอ่ยปาก...เค้าก็ชวนเราไปด้วย....เพราะเค้าดูเวลาแล้วรู้แน่ว่าเรา ตกรถไปแล้ว

แถมค่าแท็กซี่ก็ยังไม่ต้องจ่ายอีก....

โชคดีมั้ย( ...แต่วันหลังขอเปลี่ยนเป็นถูก ล็อตเตอรี่ซักชุดใหญ่ได้มั้ย...ได้คืบจะเอาศอก)

พอไปถึงงานก็ยังไม่สาย เพราะเค้าเผื่อเวลาไว่หน่อยนึง

เราก็ได้ไปเจอเพื่อนพี่น้อง พูดคุย ถ่ายรูป เวิ่นเว้อ อะไรกันไป

งานนี้มีคนนึงแหละ ที่ชาวหอ รู้ักเป็นอย่างดี ..ก็ไอ่น้อง บอน รุ่นปี 43 ไง

ตอนนี้ มันมาขาว แข่งกับคนญี่ปุ่นที่นี่( เม้านิดนึงนะบอน..หุหุ)

คาดว่าชีวิต ก็คงสุขสบายดี (ใช่มั้ย)

ส่วนมากแล้ว คนที่ได้มาทำงานทางเมืองนี้จะมีความสุขกว่า ตรงที่ว่า คนญี่ปุ่นหรือทางแผนกจะมีประสบการณ์ในการดูแลพนักงานต่างด้าว ได้อย่างดีกว่า และ มืออาชีพกว่า (คงรู้นะว่ากำลังเปรียบเทียบกับชีวิตของใคร)

..
เวิ่นเว้อเสร็จ

ก็ได้เวลาเข้างาน.....

ไม่ค่อยได้ถ่ายรูป
เพราะอะไรน่ะเหรอ

กลัวกินไม่ทัน( คือสายตามัน กะไม่ถูกว่า อาหารที่ว่างอยู่มันจะเพียงพอกับคนทั้งห้องหรือไม่)

กิจกรรมอะไรไม่สน

ก็ปรบมือ อะไรไป

แต่ใจ กำลัง เอื้อมไปหยิบช้อน หยิบจาน

มันหิวนี่

ช่วงรอเปิดงานก็ซัดน้ำไปหลายแก้วเลย

น้ำส้ม น้ำชา....(แค่นี้ก็จวนจะอิ่มเข้าไปแล้ว)

กว่าอาหารจะเข้าท้อง....

ตอนนี้เริ่มปวดท้องแล้วครับ...ปวดกระเพาะ..อย่างแรง

ทรมานมากๆๆ

แต่ก็ยังกินและสนุกต่อ ได้อีก...

กานยก็เป็นกินไปคุยไป...มีกิจกรรมก็โชว์กันไป มีส่วนร่วมกันไป...

คนที่เค้าอยู่ที่เดียวกัน เจอหน้ากันบ่อยๆ เค้าจะสนุกรึป่าวไม่รู้

แต่สำหรับ เราพอใจแล้วก็มีความสุขแล้วหละ ที่ได้มาเห้นหน้า เพื่อนพี่น้อง
แม้จะไม่ครบ
แต่ก็มาดู เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม รอยตีนกา...เอ๊ะ!!!!

เล็กๆ น้อยๆ ก็มีความสุขได้ สำหรับคนที่ไม่เคยมีมัน หรือ สัมผัสมันเลย

พองานเลิก เราก็เดินเนียนขึ้นรถ บัส อีกสายหนึ่งที่ไปยังหอเพื่อน

ง่ายๆ ไม่มีการตรวจใดๆ ทั้งสิ้น..

ไม่นานนัก รถบัสก็มาถึงหอพนักงานแห่งหนึ่ง

ข้างนอก ก็งั้นๆ

แต่ข้างในนี่สิ

อุปกรณ์ เพรียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

มีทุกสิ่งให้เลือกสรร

แล้ว มไหอกรู มัน ด้อย อย่างแรงวะ

มันคนละคลาสกันเลย

ยิ่งความกว้างนี่ไม่ต้องพูดถึง....

แต่ทำไงได้

ตอนนี้ชินซะแระ กับ คุก ขังเดี่ยว

อยูทั้งวันทั้งคืนก็อยู่ได้ (ถ้าตู้เย็นยังไม่ว่างเปล่า)

พอเก็บข้างของแล้ว เพื่อนๆ ก็นัดกันปั่นจักรยานไปซื้อ ของ ซื้ออาหารมาทำกันกินเอง

(น่าจะเป็นปกติชีวิต ของเพื่อนๆที่นี่)

เค้าทำกันเป้นทีมงาน กินกันเป็นทีมงาน

วันหยุดสุดสัปดาห์ก็เฮฮาปาร์ตี้กันไป...

นี่เป็นครั้งแรก ที่เราจะได้ร่วมวงโคจรนี้...หลังจากมาอยู่ที่นี่ได้....9 เดือนแล้ว

ได้ปั่นจักรยานครั้งแรกในเมืองโตโยต้า (ก็ที่ผ่านมา ปั่นในเมืองนาโกย่า)

ได้ข่าวว่า ไกลๆจริงๆ ใน แต่ละ สถานที่

แต่ท่ามกลางลมหนาว เราทำได้ทุกอย่าง( ถ้าเป็นหน้าร้อน....ขอตัว)

การเดินซื้ออาหาร...เหมือนพวกเค้ารู้ใจกันดี...อย่างนั้นดี อย่างนี้อร่อย

เราล่ะ ไม่มีความเห็นครับงานนี้

ยิ้ม สุขใจ อย่างเดียว

ทำไปเหอะ อะไรก็คงอร่อย แต่ที่มากกว่า ความอร่อย คือ ความสนุก..

(อย่ามาทำให้ชั้นติดใจรสชาด ชีวิต แบบนี้ตอนใกล้จะกลับได้มั้ยยยย)

พอกลับมาเรื่องทำอาหารก็เหมือนเดิม

ยังไง ก็อย่างนั้น

ปรุงไม่เป็น ก้ต้อง คอยหั่น นั่นสับนี่ เป็นลูกมือ อย่างเดียว( อารมณ์นี้ แล้วอยาก ไปค่าย ได้อีก)

เมื่อหาหารเสร็จ แวลัทุกคนพร้อมหน้า....

การสนทนาก็ยุติลง....

กินสิครับ กิน....อาหารมากมายเกินอิ่ม แถมราคาไม่แพงอีกต่างหาก

กินกันอย่างสนุกสนาน...เมื่ออาหารเริ่มอยู่ตัว

ก็ต้องต่อด้วย แอลกอฮอล์....

กินในเคหสถานแบบนี้แหละ ชอบที่สุดแล้ว...

เมา แมร่งให้เต็มที่ได้เรย

ก็กินเบีนร์กินเหล้า คุ้ยฟุ้ง มากมายจิปาถะดูหนัง ฟังเพลง ดูรายการตลกๆ

เฮฮามากๆ

แล้วช่วงนั้นก็มะอะไรบางอย่างมาขโมยซ๊น ครับ...

หิมะตก...

มาได้ไงเนี่ย ดูได้ซักพัก

พวกเราก็เมาเมิ่นเว้อกันต่อ...จนดึก

ต้องมีสมาชิกบางส่วนกลับหอ(ที่อื่น)

บางส่วนก็ยังอยู่ต่อ ก็กิน เหล้า เมาฟุ้ง ร้องเพลง ราวกับว่ามีคาราโอเกะ กันต่อปาย....

ช่างเป็นอะไรที่สนุกสนานจริงๆ

แน่น่าแปลกมากกกกก

ไม่ค่อยเมาแฮะ ไม่อ้วก ด้วย ที่ปกติกินไม่เท่าไหร่ ก็ต้องไปก่อนชาวบ้านเค้าแล้ว
สงสัยวันนี้มาแรงแฮะ

..แต่ก็แอบวางกระป๋องเบียร์ผิดรูปแบบนิดหน่อย...คือกระป๋องเบียร์มันล้ม เราก็เลยจับมันวางตั้งขึ้นให้ม้เนหมือนเดิม แต่ปรากฎว่า ตั้งผิดด้าน..กลายเป็นว่า เราไปคว่ำกระป๋องมันซะงั้น...แอบตกใจเพราะทำห้องเค้าเลอะ ได้อีก ทั้งๆ ที่ไม่อ้วกซํกนิด

เมื่อสมควรแก่เวลา งานเลี้ยงก็ย่อมมีวันเลิกรา....นอนสิครับ นอนคนนะ ไม่ใช่นกฮูก

(ตอนนี้เราได้ทำการเช็ดพื้นแห้งไปแล้ว...แหะๆ)

บอน ถ้าเข้ามาอ่าน อย่า เอาเรื่องนี้ไปคุยกับเพื่อนของเราที่อยู่อีกหอนึงนะ ถ้าบอกล่ะก็ โกดดดดดดดดด (เค้าของห้องยังไม่รู้เรื่อง มั้ง)

	ผู้เขียน	หัวข้อ: +++แฉตัวเอง.....กระทู้นี้ลงทุนโพสต์+++ (อ่าน 723968 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 10 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้