ความทรงจำตอนอยู่หอ...

[เอ๋อ]

อ่าว หมดเรื่องกันละเหรอ
ใครยังไม่ได้เล่า มาเล่าอีกเร็วๆ เข้า
เดี๋ยวเช็คชื่อนะ  :twisted:

[ป.ปลา]

เอ้า .... เล่าแล้วจ้า

เอาตอนที่เราอยู่ห้องเชียร์อย่างเอ๋อเล่ามั่งดีกว่า

ถ้าจำไม่ผิด เราอยู่โซนเดียวกันกับเอ๋อนะ
มีพี่อ้อ (ครุฯ 41) เป็นพี่เชียร์ (ดุมากๆ)  

วันแรกพี่ๆ ก็ตั้งชื่อให้พวกเราเหมือนกันหมดนั่นแหล่ะ
เรานั่งเยื้องยายพลอย ข้างหน้าเป็นยายรถเมล์

พอพี่ๆ ให้แนะนำตัว
"น้องชื่อวรรโณบล นามสกุลควรอาจ ชื่อเล่นป.ปลา อยู่ห้อง 1229 ตึกชวนชมค่ะ"

พี่อ้อ (แกรู้จักเราอยู่แล้ว)
"น้องชื่อป.ปลา เหรอ อืม.... ป.ปลา นั้นหายาก  งั้นพี่ขอเปลี่ยนชื่อให้น้องใหม่
เป็นชื่อ "หายาก" แล้วกันนะน้อง"  :shock:  :shock:  :shock:  

 เป็นไง ชื่อห้องเชียร์เรา เก๋ไหม  ชื่อ "หายาก" อืม... หายากจริงๆ  :lol:

[party]

พูดถึงความทรงจำตอนอยู่หอพุดตาน แล้ว....

1.นึกถึง ป้าสน ป้าผู้ค่อยนั่งฟังเราเม้าส์เวลาว่างๆ คิดถึงบ้านก้อจะลงมานั่งเม้าส์กับป้านี้แหละ ป้าแกคงคิดอะว่า ชั้นจะทำงาน(โอนโทรศัพท์) มานั่งคุยอยู่นั่นแหละ ... แต่เม้าส์กับปาร์นี้มันส์จริงๆนะ  :lol:

2.นึกถึง วันปีใหม่ วัวาเลนไทน์ ที่เงียบบบบบบมาก แล้วจู่ๆ 00.00 น. ก้อมีเสียงเพลงสวัสดีปีใหม่มาจากหอชาย มาได้งัยเนี้ยะ ก่อนหน้านี้ยังเงียบอยู่เลย  

3.นึกถึงโต๊ะตรงบันไดเชื่อมแต่ละชั้น ที่ทำให้เราได้แอบดูหอชาย และ เป็นที่กินมาม่า คัพ ได้อร่อยที่สุด  อะคิก อะคิก

4.นึกถึง ตอนไปเที่ยวว่าจะกลับดึก หรือ เช้าดี เพราะ ต้องเดินขึ้นบันได ตั้ง 6 ชั้นแหนะ ถ้ามากว่านี้จะเป็นงัยหนอ  :x

5.นึกถึงว่า ทำไมไม่เอามาม่า ยำยำ ฯลฯ มาขายช่วงสอบหว่า คงขายดี ก๊ากกกกกก

[หล้า]

ยายปาร์เจ้ามีธุรกิจจริงๆ ขยันเก็บตังค์อย่างงี้ จะเอาไปขอผู้บ่าวหรือยะ :lol:

นึกถึงช่วงสอบ ห้องคอมมอนแต่ละชั้น จะมีขาประจำไปกิน+นอน ที่นั่น
เราก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบไปอ่านหนังสือที่นั่น มีสมาธิดี ร้อนๆก็เลื่อนบานหน้าต่างออก
พอตกดึกๆ ก็จะได้ กลิ่นอับๆ ที่ลอยมาจากวัดหัวลำโพง กลิ่นที่ว่านั้นก็คือ กลิ่นเผาศพ นั่นเอง  :shock:  :shock:

ไม่รู้ตอนนี้น้องๆ ยังได้กลิ่นนี้อยู่อะเปล่า  :lol:

[party]

พอตกดึกๆ ก็จะได้ กลิ่นอับๆ ที่ลอยมาจากวัดหัวลำโพง กลิ่นที่ว่านั้นก็คือ กลิ่นเผาศพ นั่นเอง  :shock:  :shock:

:lol:

มีด้วยเหรอ น่ากลัวจัง  :shock:  :shock:

เราก้อชอบไปคอมมอนรูม เหมือนกัน ไปชวนเพื่อนที่อ่านหนังสือเม้าส์แตก 55555  :lol:

[coco_cola]

อ่านแล้วซึ้งจังเลย เราขอเล่าเรื่องซึ้งๆของเราบ้างละกันนะ
เรื่องเกิดตอนปีสอง คืนหนึ่งที่เงียบเหงา ณ ห้อง 1002  เราและสมาชิกอีกประมาณ 5-6 คน กะลังล้อมวงเล่นไพ่กันอบ่างสนุกสนาน เพลิดเพลินไปจนถึง ประมาณตีสอง ก็ได้ยินเสียงเคาะห้อง เราก็ดีใจนึกว่าขาจะมาเพิ่ม เพราะปกติคืนๆนึงก็จะมีทั้งขาประจำและขาจร รวมๆกันแล้วก็เกือบ 10 คน แต่ตอนนั้นก็เอะใจนิดนึงเพราะปกติพวกเราจะมีรหัสว่าเคาะกันสามครั้งเท่านั้น แต่คนนี้เคาะหลายครั้ง น้ำหนักการเคาะก็แรงๆและเหี้ยมๆ ยังไงก็ไม่รู้ ก็เลยเดินไปเปิดประตูค่ะ ปรากฏว่าเป็นยามตัวดีค่ะ เราเนี่ยมือไม้สั่นไปหมดเลย เพราะว่าตอนเราเดินไปเปิดประตูยังไม่มีใครรู้ตัวยังล้อมวงกันอยู่เลย คิดในใจว่าเด้งหอยกวงแน่ๆ ยามก็ถามว่าทำไรกันอยู่อะ ดึกๆดื่นๆไม่นอน เราก็ไม่กล้าตอบ กะว่าให้เค้าเห็นเอาเองละกัน แต่พอเราหันหลังไปดู ปรากฏว่าจากวงไพ่ที่เล่นกันอย่างเมามัน กลายเป็นภาพสมาชิกล้อมวงกันดูบ้านผีปอบอย่างสนุกสนาน บางคนก็แกล้งหลับค่ะ แต่ขอโทษนะคะ สมาชิกทุกคนยังนั่งกันเป็นวงกลมเป๊ะๆ แต่โชคดีที่ยามไม่ได้เอะใจ พวกเราก็เลยรอดมาอย่างหวุดหวิด แล้วเราก็ได้ข้อคิดว่า การเล่นไพ่ช่วยเสริมสร้างทักษะการเอาตัวรอดค่ะ

[หล้า]

:lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:
 :shock:  :shock: อ่านแล้ว จินตนาการภาพได้ชัดแจ้งเลยอ่ะโก  :lol:  :lol:

[khesorn mueller]

What to do after dinner or supper...around 19.00-20.00...it was a free time before everybody back to the room...yes,time to entertain ourself...P.Ning had to catch her best friends...one from floor 11,one from floor 9 one from floor 7...hurra! the gang was completed...what to do...hey,girls..do you have it by you??yeahh,answered the company...which floor is the best to binocular hor chai??it's time they came back from eating and ...get ready to take a bath!!!herr herr..the first rule...never binocular by your own floor!!!go there at the floor 6 or 5...the air line was perfect....the entertaining for that evening was sooooo amused.If you met other group.just make a place and stand besides..for such "live"slowmotion scene... we can share and very very concretely!!!
p. :twisted:  :twisted:

[veekung]

อ่านแล้วซึ้งจังเลย เราขอเล่าเรื่องซึ้งๆของเราบ้างละกันนะ
เรื่องเกิดตอนปีสอง คืนหนึ่งที่เงียบเหงา ณ ห้อง 1002  เราและสมาชิกอีกประมาณ 5-6 คน กะลังล้อมวงเล่นไพ่กันอบ่างสนุกสนาน เพลิดเพลินไปจนถึง ประมาณตีสอง ก็ได้ยินเสียงเคาะห้อง เราก็ดีใจนึกว่าขาจะมาเพิ่ม เพราะปกติคืนๆนึงก็จะมีทั้งขาประจำและขาจร รวมๆกันแล้วก็เกือบ 10 คน แต่ตอนนั้นก็เอะใจนิดนึงเพราะปกติพวกเราจะมีรหัสว่าเคาะกันสามครั้งเท่านั้น แต่คนนี้เคาะหลายครั้ง น้ำหนักการเคาะก็แรงๆและเหี้ยมๆ ยังไงก็ไม่รู้ ก็เลยเดินไปเปิดประตูค่ะ ปรากฏว่าเป็นยามตัวดีค่ะ เราเนี่ยมือไม้สั่นไปหมดเลย เพราะว่าตอนเราเดินไปเปิดประตูยังไม่มีใครรู้ตัวยังล้อมวงกันอยู่เลย คิดในใจว่าเด้งหอยกวงแน่ๆ ยามก็ถามว่าทำไรกันอยู่อะ ดึกๆดื่นๆไม่นอน เราก็ไม่กล้าตอบ กะว่าให้เค้าเห็นเอาเองละกัน แต่พอเราหันหลังไปดู ปรากฏว่าจากวงไพ่ที่เล่นกันอย่างเมามัน กลายเป็นภาพสมาชิกล้อมวงกันดูบ้านผีปอบอย่างสนุกสนาน บางคนก็แกล้งหลับค่ะ แต่ขอโทษนะคะ สมาชิกทุกคนยังนั่งกันเป็นวงกลมเป๊ะๆ แต่โชคดีที่ยามไม่ได้เอะใจ พวกเราก็เลยรอดมาอย่างหวุดหวิด แล้วเราก็ได้ข้อคิดว่า การเล่นไพ่ช่วยเสริมสร้างทักษะการเอาตัวรอดค่ะ

อ่านแล้วนึกถึงเรื่องที่พี่เฮงชักเลยอ่ะ ถ้าไม่มีวงไพ่ท่าจะแย่เหมือนกันนะเนี่ยะ :lol:

[หล้า]

วี แกอย่าหลอกให้ชั้นอยากรู้ได้ไหม๊ เล่ามา เอาแบบชัดๆ  :wink:

พี่หนิงค่ะ หนูก็เพิ่งรู้นะ ว่าค่านิยมส่องหอชายมีมาตั้งนานแล้ว
นึกว่าเพิ่งมาเริ่มช่วงหลังซะอีก  :lol:

[coco_cola]

แหมวีก็ พูดซะพวกชั้นเป็นขาไพ่ผู้พิทักษ์ซะงั้น

ไหนๆก็ไหนๆแระ ขอเล่าเรื่องพี่เฮง'82 ชักเลยละกันนะ

คือตอนนั้นในห้องพี่เฮง(1315)ก็จะมีรูมเมทคือ พี่เฮง พี่ช้าง เจ๊เกรียม แล้วก็นังเกรท ส่วนพวกชั้นและสมาชิกเนี่ยะ เป็นแขกรับเชิญค่ะ ซึ่งกิจกรรมของเราก็คือ การเล่นไพ่ค่ะ ตั้งใจเล่นมาก รักเสียยิ่งกว่าการเรียน (แป่ว) ในขณะที่การละเล่นกำลังสู่จุดสุดยอดกำลังได้เสียกันพอดี  ซักพักก็ได้ยินเสียงกุกๆกักๆ ทุกคนก็เงี่ยหูฟังนะ เพราะยังจดจำเหตุการณ์ที่พี่ยามมาเคาะห้องได้ดี แต่ก็มั่นใจว่าไม่ใช่เสียงเคาะประตูแน่ ทีแรกก็คิดว่าหูฝาด แต่เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ (ตอนเล่นไพ่เนี่ยะ พวกเราจะปิดไฟกลางห้อง และเปิดแค่ไฟหัวโต๊ะดวงนึงเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย) กวาดสายตาไปจนทั่ว ปรากฏว่าพี่เฮงคร้า กะลังชักอย่างรุ่นแรง มือไม้หงิกเลยค่ะ ทุกคนก็ตื่นเต้นกันมาก วิ่งกันวุ่ยไปหมดเลยค่ะ(หากท่านกำลังคิดภาพประกอบ ก็ให้คิดถึงภาพขาไพ่ที่ส่วนใหญ่เป็นกะเทยค่ะ) แต่ไม่มีใครพุ่งไปช่วยพี่เฮงเลยซักคน แต่ที่ตลกคือ พอพวกเราเสียงดัง นังเกรทกะเทย ครุฯดนตรีที่นอนหลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมาแล้วตะโกนว่า "หนู่ไม่เกี่ยวค่ะ หนูไม่ได้เล่น" ทุกคนก็หันไปวีนshe พร้อมๆกันค่ะ ว่าไม่ใช่ พอเริ่มได้สติก็เลยหาอะไรมาให้พี่เฮงกัด แล้วก็ไปโทรเรียกยามให้เปิดลิฟท์ค่ะ (หลังเที่ยงคืนลิฟท์หอชายจะถูกปิดค่ะ) ยามตัวดีก็ถามเดี๊ยนใหญ่เลยว่าใครเป็นอะไร อาการยังไง เดินเองไม่ไหวเหรอ ก็เลยเจอดีเลยค่ะ เดี๊ยนก็เลยวีนไปว่า ถ้าเค้าเป็ยนอะไรไปจะรับผิดชอบไหวเหรอ จะเปิดลิฟท์มั้ย ทันทีเลยค่ะ ไม่ถึงสองนาทีลิฟท์มาถึงเลยค่ะ ซักพักพวกเราก็ไปถึงโรงพยาบาลจุฬา ในสภาพชุดนอนขาสั้นหวานแหวว รองเท้าแตะบีบคีบ (ทั้งๆที่ชั้นไม่เคยแต่งตัวแบบนี้พ้นบันได้หอเลยซักครั้ง) แต่ก็ดีใจที่ได้ช่วยพี่เฮงเอาไว้ แล้วก็ได้รู้ว่าการเล่นไพ่ก็ช่วยชีวิตคนได้ หุหุ

[หล้า]

น่าซาบซึ้งน้ำใจ+ชุดนอนหวานแหววของแกจริงๆ  :lol:  :lol:

[khesorn mueller]

Heiii,nong Lahnoi...I got it from the generation before me!!!!believe me..nowaday or previous...they have the same sense of humour!!!herr,herr....
p. :twisted:

[ป.ปลา]

ดีนะเนี่ยที่วันนั้นพวกแกเล่นไพ่กันอยู่ ถ้าไม่มีคงลำบากน่าดู
พี่เฮงจะเป็นยังไงก็ไม่รู้เนอะ


ส่วนเรื่องหอหญิง ส่อง หอชาย ไม่เคยมีประสบการณ์
เพราะอยู่ตึกเขียว (ลูกเมียน้อย)
เคยได้ยินแต่ว่าถูกหอชายส่อง
เพราะอยู่ห้องตรงปลายตึก หอชายมองลงมาเห็นหมดเลยว่าห้องเราทำอะไรกัน
 :oops:  :oops:  :oops:

[khesorn mueller]

Sew a curtain to installing at hor ying room..we are an unreachable folk najaaaaa.
p.nn

[เอ๋อ]

ความทรงจำตอนอยู่หอของเราอีกเรื่องก็คือ เราโดนหมากัดเป็นครั้งแรกที่ใต้หอชวนชม โดยที่หมาตัวนั้นคือ "ไอ้บาส" หมาหอ ชช ที่รู้จักมักคุ้นกันดี  :?

เพื่อนๆ คงรู้จักไอ้บาสกันดี มันเป็นหมาพันทาง ลูกผสมโกลเด้นที่ไม่รู้หลงมาอยู่ใต้หอได้ยังไง ด้วยความที่มันหน้าตาดี ทำให้มันเป็นหมาที่ยะโสโอหังที่สุดในหอ ไอ้เรารึก็เอ็นดูมันตามประสาคนอยู่บ้านหลังเดียวกัน พูดจากับมันรึก็ดี๊ดี วันดีคืนดีก็ให้ขนมมันกิน ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับไอ้บาสเป็นไปด้วยดี ไม่มีทีท่าจะเกิดอาเพศอะไรได้

แต่วันนั้น เรามาโทรศัพท์ใต้หอ (โทรไปหาพี่บอย แฟนปอปลาเรื่องฝึกงาน ตอนนั้นอยู่ปี 3 ขึ้นปี 4) ไอ้บาสนอนอยู่ใต้ตู้โทรศัพท์ ไปถึงเราก็เรียก "ไอ้บาส" หนึ่งครั้ง เพื่อให้มันรู้ว่า ฉันจะขอยืนโทรศัพท์ตรงนี้แหล่ะนะ ขณะที่กำลังรอให้คนรับสายไปตามพี่บอยมา จู่ๆ ไอ้บาสก็งับเข้าที่หลังเท้าของเรา เราตกใจมาก ร้องลั่นเลย เกิดมาเป็นคนยังไม่เคยโดนหมากันซักที ที่สำคัญ รู้สึกน้อยใจมากที่หมาตัวที่คุ้นเคยมาลอบกัดกันได้  :cry: (หมาลอบกัดเป็นงี้นี่เอง)

รู้สึกเข้าอกเข้าใจหัวใจชาวนาที่เอางูเห่ามาเลี้ยงแล้วโดนแว้งกัดทันที
แล้วไอ้บาสมันก็เป็นหมาศักดินาด้วย มันเลือกกัดแต่ละคน ไอ้น้องเอก วิศวะ งี้ เจ๊ปาล์มงี้ จนท.สำนักงานหองี้ น่าโดนเด้งหอเสียจริง

แวะไปหอครั้งหลังสุด...รู้สึกบาสจะกลายเป็นหมาหัวเน่า มีขี้เรื้อนขึ้นเต็มตัวไปแล้ว  :?

[หล้า]

น่าสงสารเจ้าบาสเนอะ ตอนนี้ขี้เรื้อนขึ้นเต็มตัว แล้วไม่มีใครช่วยไปรักษาเหรอ   :roll:

เมื่อก่อนเราจำได้ว่า เวลามีพรรคพวกเจ้าบาสไม่สบาย หรือบาดเจ็บ ก็จะมีพี่ๆเพื่อนๆ ที่เรียนสัตวแพทย์ไปช่วยดูแล รักษามันจนหาย ดูแล้วรู้สึกปลื้มใจจริงๆ  :wink:

[veekung]

แหมวีก็ พูดซะพวกชั้นเป็นขาไพ่ผู้พิทักษ์ซะงั้น

ไหนๆก็ไหนๆแระ ขอเล่าเรื่องพี่เฮง'82 ชักเลยละกันนะ

คือตอนนั้นในห้องพี่เฮง(1315)ก็จะมีรูมเมทคือ พี่เฮง พี่ช้าง เจ๊เกรียม แล้วก็นังเกรท ส่วนพวกชั้นและสมาชิกเนี่ยะ เป็นแขกรับเชิญค่ะ ซึ่งกิจกรรมของเราก็คือ การเล่นไพ่ค่ะ ตั้งใจเล่นมาก รักเสียยิ่งกว่าการเรียน (แป่ว) ในขณะที่การละเล่นกำลังสู่จุดสุดยอดกำลังได้เสียกันพอดี  ซักพักก็ได้ยินเสียงกุกๆกักๆ ทุกคนก็เงี่ยหูฟังนะ เพราะยังจดจำเหตุการณ์ที่พี่ยามมาเคาะห้องได้ดี แต่ก็มั่นใจว่าไม่ใช่เสียงเคาะประตูแน่ ทีแรกก็คิดว่าหูฝาด แต่เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ (ตอนเล่นไพ่เนี่ยะ พวกเราจะปิดไฟกลางห้อง และเปิดแค่ไฟหัวโต๊ะดวงนึงเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย) กวาดสายตาไปจนทั่ว ปรากฏว่าพี่เฮงคร้า กะลังชักอย่างรุ่นแรง มือไม้หงิกเลยค่ะ ทุกคนก็ตื่นเต้นกันมาก วิ่งกันวุ่ยไปหมดเลยค่ะ(หากท่านกำลังคิดภาพประกอบ ก็ให้คิดถึงภาพขาไพ่ที่ส่วนใหญ่เป็นกะเทยค่ะ) แต่ไม่มีใครพุ่งไปช่วยพี่เฮงเลยซักคน แต่ที่ตลกคือ พอพวกเราเสียงดัง นังเกรทกะเทย ครุฯดนตรีที่นอนหลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมาแล้วตะโกนว่า "หนู่ไม่เกี่ยวค่ะ หนูไม่ได้เล่น" ทุกคนก็หันไปวีนshe พร้อมๆกันค่ะ ว่าไม่ใช่ พอเริ่มได้สติก็เลยหาอะไรมาให้พี่เฮงกัด แล้วก็ไปโทรเรียกยามให้เปิดลิฟท์ค่ะ (หลังเที่ยงคืนลิฟท์หอชายจะถูกปิดค่ะ) ยามตัวดีก็ถามเดี๊ยนใหญ่เลยว่าใครเป็นอะไร อาการยังไง เดินเองไม่ไหวเหรอ ก็เลยเจอดีเลยค่ะ เดี๊ยนก็เลยวีนไปว่า ถ้าเค้าเป็ยนอะไรไปจะรับผิดชอบไหวเหรอ จะเปิดลิฟท์มั้ย ทันทีเลยค่ะ ไม่ถึงสองนาทีลิฟท์มาถึงเลยค่ะ ซักพักพวกเราก็ไปถึงโรงพยาบาลจุฬา ในสภาพชุดนอนขาสั้นหวานแหวว รองเท้าแตะบีบคีบ (ทั้งๆที่ชั้นไม่เคยแต่งตัวแบบนี้พ้นบันได้หอเลยซักครั้ง) แต่ก็ดีใจที่ได้ช่วยพี่เฮงเอาไว้ แล้วก็ได้รู้ว่าการเล่นไพ่ก็ช่วยชีวิตคนได้ หุหุ

เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นะแต่ได้ยินที่ไรขำทุกที ไม่ใช่ขำเรื่องพี่เฮงนะแต่ขำเกรซอ่ะ she ตื่นขึ้นมารีบโวยวายก่อนแลย "หนูไม่เกี่ยวหนูไม่ได้เล่น" อันนี้ต้องนึกภาพตามนะขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายเรื่องพี่เฮงอยู่ต้องหันมามองเกรซแบบเซ็ง ๆ ในใจคิด "อะไรของมรึง" แล้วก็ไม่สนใจดูแลพี่เฮงต่อ แป่ววววว

[หล้า]

แล้วตอนนี้น้องเกรซไปอยู่ไหนแล้วอ่ะ เรียนหรือว่าทำงาน  :roll:

เรื่องหอหญิงส่องหอชาย
อย่างที่บอกว่า ห้องเรามีกล้องอยู่ตัวหนึ่ง แต่เนื่องจากว่าห้องเราจะถูกบังมองไม่เห็นหอชาย
ก็เลยต้องไปอาศัยแอบส่องจากห้องเหมี่ยว  :wink:
ถ้าเป็นตอนกลางคืนก่อนส่องก็จะปิดไฟตรงระเบียง (เพื่อไม่ให้เหยื่อรู้ตัว) ส่วนตอนกลางวันก็จะส่องจากหลังผ้าม่าน (ประตูมุ้งลวด)  :lol:  :lol:  :lol:

[Tritti_83]

สงสัยไอ้บาสจะหิวเห็นขาเอ๋อเป็นขาหมูแน่เลย....เด๋วนี้รู้สึกมีนจะเลิกหยิ่งแล้วเพราะมันไม่หล่อเหมือนสมัยก่อนอะ

[veekung]

เกรซเรียนต่อ อยู่ท่หอนั่นแหละ

[ป.ปลา]

เดี๋ยวนี้ไม่เห็นบาสแล้วอ่ะ
ไม่รู้ไปเตร่อยู่ที่ไหนแล้ว กลายเป็นหมานิสัยเสียไปเลย  

[por-sim]

เดี๋ยวนี้ไม่เห็นบาสแล้วอ่ะ
ไม่รู้ไปเตร่อยู่ที่ไหนแล้ว กลายเป็นหมานิสัยเสียไปเลย  

มันอยู่พุดตาน ไปเฝ้าป้าที่เคยอยู่ ชช มาก่อน ป้าย้ายไปตึกนั้น ตอนนี้ขี้เรื้อนเริ่มหายแล้ว แต่มันผอมมากเลย

[por-sim]

แหมวีก็ พูดซะพวกชั้นเป็นขาไพ่ผู้พิทักษ์ซะงั้น

ไหนๆก็ไหนๆแระ ขอเล่าเรื่องพี่เฮง'82 ชักเลยละกันนะ

คือตอนนั้นในห้องพี่เฮง(1315)ก็จะมีรูมเมทคือ พี่เฮง พี่ช้าง เจ๊เกรียม แล้วก็นังเกรท ส่วนพวกชั้นและสมาชิกเนี่ยะ เป็นแขกรับเชิญค่ะ ซึ่งกิจกรรมของเราก็คือ การเล่นไพ่ค่ะ ตั้งใจเล่นมาก รักเสียยิ่งกว่าการเรียน (แป่ว) ในขณะที่การละเล่นกำลังสู่จุดสุดยอดกำลังได้เสียกันพอดี  ซักพักก็ได้ยินเสียงกุกๆกักๆ ทุกคนก็เงี่ยหูฟังนะ เพราะยังจดจำเหตุการณ์ที่พี่ยามมาเคาะห้องได้ดี แต่ก็มั่นใจว่าไม่ใช่เสียงเคาะประตูแน่ ทีแรกก็คิดว่าหูฝาด แต่เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ (ตอนเล่นไพ่เนี่ยะ พวกเราจะปิดไฟกลางห้อง และเปิดแค่ไฟหัวโต๊ะดวงนึงเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย) กวาดสายตาไปจนทั่ว ปรากฏว่าพี่เฮงคร้า กะลังชักอย่างรุ่นแรง มือไม้หงิกเลยค่ะ ทุกคนก็ตื่นเต้นกันมาก วิ่งกันวุ่ยไปหมดเลยค่ะ(หากท่านกำลังคิดภาพประกอบ ก็ให้คิดถึงภาพขาไพ่ที่ส่วนใหญ่เป็นกะเทยค่ะ) แต่ไม่มีใครพุ่งไปช่วยพี่เฮงเลยซักคน แต่ที่ตลกคือ พอพวกเราเสียงดัง นังเกรทกะเทย ครุฯดนตรีที่นอนหลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมาแล้วตะโกนว่า "หนู่ไม่เกี่ยวค่ะ หนูไม่ได้เล่น" ทุกคนก็หันไปวีนshe พร้อมๆกันค่ะ ว่าไม่ใช่ พอเริ่มได้สติก็เลยหาอะไรมาให้พี่เฮงกัด แล้วก็ไปโทรเรียกยามให้เปิดลิฟท์ค่ะ (หลังเที่ยงคืนลิฟท์หอชายจะถูกปิดค่ะ) ยามตัวดีก็ถามเดี๊ยนใหญ่เลยว่าใครเป็นอะไร อาการยังไง เดินเองไม่ไหวเหรอ ก็เลยเจอดีเลยค่ะ เดี๊ยนก็เลยวีนไปว่า ถ้าเค้าเป็ยนอะไรไปจะรับผิดชอบไหวเหรอ จะเปิดลิฟท์มั้ย ทันทีเลยค่ะ ไม่ถึงสองนาทีลิฟท์มาถึงเลยค่ะ ซักพักพวกเราก็ไปถึงโรงพยาบาลจุฬา ในสภาพชุดนอนขาสั้นหวานแหวว รองเท้าแตะบีบคีบ (ทั้งๆที่ชั้นไม่เคยแต่งตัวแบบนี้พ้นบันได้หอเลยซักครั้ง) แต่ก็ดีใจที่ได้ช่วยพี่เฮงเอาไว้ แล้วก็ได้รู้ว่าการเล่นไพ่ก็ช่วยชีวิตคนได้ หุหุ

เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นะแต่ได้ยินที่ไรขำทุกที ไม่ใช่ขำเรื่องพี่เฮงนะแต่ขำเกรซอ่ะ she ตื่นขึ้นมารีบโวยวายก่อนแลย "หนูไม่เกี่ยวหนูไม่ได้เล่น" อันนี้ต้องนึกภาพตามนะขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายเรื่องพี่เฮงอยู่ต้องหันมามองเกรซแบบเซ็ง ๆ ในใจคิด "อะไรของมรึง" แล้วก็ไม่สนใจดูแลพี่เฮงต่อ แป่ววววว

เพิ่งรู้นะเนี่ย สงสารพี่เฮงเนอะ แต่ตลกอีเกรซ

[por-sim]

พูดถึงเรื่องหมากัด จำได้เลยว่าวันก่อนรับปริญญา 1 วัน เอาของไปไว้ที่หอ แล้วรีบเพราะจะไปทำงานสายเลยวิ่ง หมางับเลยค่ะ ก็นึกว่าไม่เป็นไรเพราะกระโปรงไม่มีรอย  แต่พอไปดูที่ห้องน้ำ ปรากฏว่าเป็นรูเขี้ยวเลยเลือดออกเยอะเลย แต่สปีริตแรงค่ะ ไปทำงานก่อนแล้วบ่ายเสร็จงานก็ไปหาหมอที่โรงบาลตำรวจ แต่ที่ทำให้กลัวหมาก็เพราะไปล้างแผลที่โรงบาลประมาณ 1 สัปดาห์จนแผลเริ่มปิดแล้ว ที่นี้ไม่ว่างเลยไปคลินิกแถวบ้าน หมอบอกว่ามีหนอง เพราะล้างแผลไม่สะอาดต้องขุดเนื้อที่ปิดปากแผลไปออกให้หมดแล้ว ขูดหนองออก ล้างแผลใหม่ เจ็บมากกกก

ตอนนี้เลยกลัวหมาไปเลย