Cmadong Chula

พี่สิงห์คะพอดีเน็ตออฟฟิศเดี้ยง เพิ่งเข้้าได้ค่ะ มาแว้วๆๆ ขอย้ายมาจาก กระทู้ "คุุยกับมานพฯ " นะคะ จะได้ร่วมรำลึกแบบเน้นๆ  emo9:huhu:

(http://img264.imageshack.us/img264/9966/picturer01.jpg)

ซึ้งง่ะ...พี่สิงห์ น่ารักเสมอ...

(http://img341.imageshack.us/img341/2660/scan0011s.jpg)

(http://img525.imageshack.us/img525/9434/scan0012m.jpg)

ค่ายหนองหว้า พศ.2516
เดิมผมไม่รู้หรอกว่าการไปค่ายคืออะไร เขาไปทำไม ไปทำอะไรกัน
บ้างก็บอกว่าการไปค่ายยากมาก บางแห่งมีการสอบคัดเลือก
แต่ค่ายชาวหอดีนะ ใครไปก็ได้ สนุกดีมีแต่ชาวหอ
นี่คือสิ่งที่เคยได้สัมผัสรับรู้คำว่า"ค่าย"
จนเย็นวันหนึ่ง
กุศล ข้าจะชวนเอ็งไปค่ายด้วยกัน......พี่สิงห์พูดขึ้นในขณะกินข้าวด้วยกัน
ผมต้องกลับไปปักษ์ใต้พร้อมพี่ๆ.....กุศลปฏิเสธ
น่า เอ็งจะได้เตรียมกับข้าวให้พวกเรากินกัน....พี่สิงห์คะยั้นคะยอ
ใช่ ดูสิอาหารที่กุศลสั่งพวกเรากินเกลี้ยงทุกจานเลย....พี่สมนึก กิจวรรณ แสร้งชมเสริม
เออ พี่กูเองเลี้ยงมื้อนี้ ไอ้นึก สอบเสร็จมึงต้องเดินทางตามไปนะ....พี่สิงห์พูดแกมบังคับ
เออ ๆยกเว้นกูต้องสอบผ่านด้วยนะ ฮิๆๆ....พี่สมนึกพูดทีเล่นทีจริง

ตอนที่สอง วันเดินทาง
เร็วๆพวกเอ็งรีบหิ้วกระเป๋าไปขึ้นรถจิ๊บที่หน้าหอตึก.....พี่สิงห์โหวกเหวก
จอบพร้อม เสียมพร้อม ปุ้งกี๋พร้อมทุกคนขึ้นรถ...พี่สมศักดิ์สั่งการ
พี่พยุห์ พี่สิงห์ พี่สมศักดิ์ พี่แม้ว กุศล ลิขิต บวร พอก้าวขึ้นรถก็เกือบเต็มคัน
ไอ้วรกับเพื่อน พวกเอ็งไปนั่งข้างหน้า....พี่พยุห์ออกคำสั่ง
บวรและเพื่อนอีกคนเดินไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับ
รถจิ๊บเครื่อนออกจากหอมุ่งตรงไปเส้นทางนครราชสีมาหรือโคราช
พอรถออกวิ่งกลุ่มชาวหอรุ่น15 คุยกันสนุกสนานหัวเราะตลอดทาง
พวกมึงเกรงใจหน่อยพวกกูจะหลับเอาแรง เมื่อคืนมัวแดก ไม่ได้นอนมาทั้งคืน....หนุ่มรุ่น13ออกคำสั่ง
เท่านั้นแหละ มีแต่เสียงรถจิ๊บวิ่งปุเลงๆตลอดเส้นทาง

สวัสดีครับ...

รอติดตามตอนต่อๆไปครับพี่กุศล   emo48:)

มาอ่านสำนวนของตัวเอง  เมื่อเกือบ 40 ปีที่แล้ว  emo9:huhu:

ดีจังที่พี่กุศล มาเขียนเบื้องหลังของค่ายหนองหว้า   emo4:))

อ่านไป ซาบซึ้งไป....คนดีศรีหอ อีกคนอย่างแท้จริงๆ ค่ะ..

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 27 พฤศจิกายน 2552, 12:37:30
	ค่ายหนองหว้า พศ.2516 เดิมผมไม่รู้หรอกว่าการไปค่ายคืออะไร เขาไปทำไม ไปทำอะไรกัน บ้างก็บอกว่าการไปค่ายยากมาก บางแห่งมีการสอบคัดเลือก แต่ค่ายชาวหอดีนะ ใครไปก็ได้ สนุกดีมีแต่ชาวหอ นี่คือสิ่งที่เคยได้สัมผัสรับรู้คำว่า"ค่าย" จนเย็นวันหนึ่ง กุศล ข้าจะชวนเอ็งไปค่ายด้วยกัน......พี่สิงห์พูดขึ้นในขณะกินข้าวด้วยกัน ผมต้องกลับไปปักษ์ใต้พร้อมพี่ๆ.....กุศลปฏิเสธ น่า เอ็งจะได้เตรียมกับข้าวให้พวกเรากินกัน....พี่สิงห์คะยั้นคะยอ ใช่ ดูสิอาหารที่กุศลสั่งพวกเรากินเกลี้ยงทุกจานเลย....พี่สมนึก กิจวรรณ แสร้งชมเสริม เออ พี่กูเองเลี้ยงมื้อนี้ ไอ้นึก สอบเสร็จมึงต้องเดินทางตามไปนะ....พี่สิงห์พูดแกมบังคับ เออ ๆยกเว้นกูต้องสอบผ่านด้วยนะ ฮิๆๆ....พี่สมนึกพูดทีเล่นทีจริง

(http://img214.imageshack.us/img214/9197/fwddercom215949653sunda.jpg)

(http://img145.imageshack.us/img145/240/wrd0001.jpg)

พี่กุศล และ พี่ ๆ ชาวค่าย มีภาพไปค่ายหอ บ้านหนองจิก อ.พยัคฆภูมิพิสัย จ.มหาสารคาม

ที่ พวกรุ่นผม รหัส 17 ไปกันมาให้ชมด้วยได้หรือไม่ครับ  

 emo47 emo47 emo47

สวัสดีครับ
เข้ามาติดตามด้วยคน
พี่กุศล เล่าแบบ หลับตานึกภาพเมื่อย้อนเวลาไปเลย
เขียนเป็นซีรีส์ นิยายยาวๆได้เลยครับพี่

พี่สิงห์เป็นตัวอย่างของน้องๆเสมอครับ

 emo6::))

 

		อ้างถึง

		อ้างถึง			ข้อความของ สำเริง 17 รุ่น 57 เมื่อ 27 พฤศจิกายน 2552, 17:58:15
	อ้างถึง ข้อความของ KUSON เมื่อ 27 พฤศจิกายน 2552, 12:37:30 ค่ายหนองหว้า พศ.2516 เดิมผมไม่รู้หรอกว่าการไปค่ายคืออะไร เขาไปทำไม ไปทำอะไรกัน บ้างก็บอกว่าการไปค่ายยากมาก บางแห่งมีการสอบคัดเลือก แต่ค่ายชาวหอดีนะ ใครไปก็ได้ สนุกดีมีแต่ชาวหอ นี่คือสิ่งที่เคยได้สัมผัสรับรู้คำว่า"ค่าย" จนเย็นวันหนึ่ง กุศล ข้าจะชวนเอ็งไปค่ายด้วยกัน......พี่สิงห์พูดขึ้นในขณะกินข้าวด้วยกัน ผมต้องกลับไปปักษ์ใต้พร้อมพี่ๆ.....กุศลปฏิเสธ น่า เอ็งจะได้เตรียมกับข้าวให้พวกเรากินกัน....พี่สิงห์คะยั้นคะยอ ใช่ ดูสิอาหารที่กุศลสั่งพวกเรากินเกลี้ยงทุกจานเลย....พี่สมนึก กิจวรรณ แสร้งชมเสริม เออ พี่กูเองเลี้ยงมื้อนี้ ไอ้นึก สอบเสร็จมึงต้องเดินทางตามไปนะ....พี่สิงห์พูดแกมบังคับ เออ ๆยกเว้นกูต้องสอบผ่านด้วยนะ ฮิๆๆ....พี่สมนึกพูดทีเล่นทีจริง (http://img214.imageshack.us/img214/9197/fwddercom215949653sunda.jpg) (http://img145.imageshack.us/img145/240/wrd0001.jpg) พี่กุศล และ พี่ ๆ ชาวค่าย มีภาพไปค่ายหอ บ้านหนองจิก อ.พยัคฆภูมิพิสัย จ.มหาสารคาม ที่ พวกรุ่นผม รหัส 17 ไปกันมาให้ชมด้วยได้หรือไม่ครับ   emo47 emo47 emo47

หมอสำเริงรุ่นเรา ก็ได้ไปค่ายหนองหว้า แต่ไปติดตามค่ายกลางปี 2517(ต.ค17)
ดูรูป ที่เป็นรูปสี ถ่ายที่บันใด ของโรงเรียน
แถวล่าง มีธวัช(หลี) หมอครรชิต และผมเอง  โอเลี้ยงอยู่แถวกลางๆ
หอหญิงรุ่นเราก็มี กัลยา  รัตน์ 
พี่พงษ์ธร เป็น ผอก ค่ายกลางปี

		อ้างถึง			ข้อความของ หนุน'21 เมื่อ 28 พฤศจิกายน 2552, 11:21:19
	สวัสดีครับ เข้ามาติดตามด้วยคน พี่กุศล เล่าแบบ หลับตานึกภาพเมื่อย้อนเวลาไปเลย เขียนเป็นซีรีส์ นิยายยาวๆได้เลยครับพี่ พี่สิงห์เป็นตัวอย่างของน้องๆเสมอครับ  emo6::))

น้องหนุน มาเชียร์ อย่างนี้ emo25:((( emo25:(((
พี่กุศล คงต้องเขียนเล่า บรรยากาศค่าย วันต่อวัน แล้วแหละ emo43 emo43

พี่สิงห์ไม่อยู่ ได้ข่าวว่าไปดูไบ พี่กุศลเล่าต่อ
ตอนที่สาม ประสบอุบัติเหตุ
รถจิ๊บคณะที่ไปเตรียมเกือบสิบชีวิตค่อยเงียบเสียงลงจนได้ยินแต่เสียงรถวิ่ง
พอเข้าเขตโคราชพวกเรารู้สึกรถที่เรานั่งจอดนิ่ง
สงสัยมีคนขอเยี่ยวข้างทาง.....พวกเราคาดเดา
เฮ้ยมีใครอยากนั่งด้านหน้าบ้าง พวกเราเมารถ.....พี่สิงห์ถาม
ผมอาสา......วิบูลย์ตอบ
ดังนั้น บวรจึงถูกย้ายมานั่งด้านหลังซึ่งมีที่นั่งอยู่เพียงสองด้าน
ด้านซ้ายมือของรถจิ๊บ พวกรุ่น13 เช่นพี่ยุห์ พี่สมศักดิ์ พี่สิงห์ พี่เชียรยังนั่งสัปหงก(ไม่สร่างจากเมื่อคืน)
ส่วนด้านขวามือจะเป็นรุ่นน้องๆเช่นลิขิต ไพทูรย์ กุศลและบวรเป็นต้นนั่งแหกปากร้องเพลงไปตามเรื่อง
ส่วนตรงกลางจะมีสัมภาระเช่นกระเป๋าสัมภาระรวมทั้งจอบเสียมอัดแน่นเต็มคันรถ
เฮ้ย ร้องเพลงเบาๆ พวกกูหนวกหู จะนอน .......พี่ศักดิ์ขยับขา ตาเขียวปัก
พุทโธ ธัมโม สังโฆ  ....บวรร้องเพลงเสียงกร่อยลง
ทันใดนั้น
โครมมมมม
พวกเรารู้สึกเหมือนรถถูกกระแทก
พวกเรารู้สึกว่ารถหมุนลอยคว้าง ไม่รู้ว่ากี่รอบ
รถจอดสนิทสักครู่รู้สึกร่างของเราตีลังกาขาชี้ฟ้า ทุกคนเงียบกริบไม่มีเสียงร้องสักแอะ

 emo47

โห  พี่กุศลครับ ทำไมสั้นงี้อ่ะ
กำลังตื่นเต้น
แล้วปล่อยให้ ตีลังกาขาชี้ฟ้า แบบนี้นานๆ
เดี๋ยวก็เมื่อยแย่กันพอดี

เดี๋ยวมาอ่านต่อครับพี่

 emo6::))

มาตามอ่านเหตุการณ์ตอนนี้กำลังอยู่ในครรภ์หม่ามี้ อิอิ  คิดถึงค่ายหอตามพี่ๆ ไปด้วยเลยค่ะ ไปทุกปิดเทอม

สวัสดีครับ ชาวค่ายและสมาชิกชาวเวบที่รักทุกท่าน
                         พี่สิงห์กลับจากดูไบแล้วครับ ต้องขอขอบคุณ คุณน้องปุ๊กกี้ ที่เอามาตั้งกระทู้ใหม่ ตามคำสั่งและข้อเสนอแนะของ ดร.สุริยา
                         ขอขอบคุณ ดร.กุศล  ที่เขียนเล่าเหตุการณ์ให้ทุกท่านทราบ ขอให้เขียนให้จบตลอดค่าย
                         ชาวค่ายโรงเรียนบ้านหนองหว้าที่รักทุกท่านครับ ดร.กุศล ก็เขียนเรื่องไป พวกเราคนตามอ่าน ลองมารำลึก ช่วยกันนึกว่า ที่ค่ายนี้มีสมาชิกเป็นใครกันบ้าง ขอให้สมชายและเสียดในฐานะ สาราณียกร ค่ายหนองหว้า ช่วยกันหารายชื่อ และที่อยู่ปัจจุบัน ของทุกท่านมาลงไว้ในที่นี้จะได้ติดต่อกันได้ และใครนึกอะไรดีๆ ที่ค่ายได้ หรือวีรกรรมของใคร ก็เชิญทุกท่านมาเล่าสู่กันฟัง จะได้รำลึกถึงความหลังกันครับ
                        พี่สิงห์เองเวลาเหงาๆ ไม่ได้พบพวกเรามานาน ก็จะนำ ไดอารี่เล่มน้ยนี้มาอ่าน ด้วยน้ำตาซึมทุกครั้ง ครับ หรือ ใครมี ไดอารีของตัวเองถ้ายังอยู่ เอามาสะแกนอ่านกันครับ มันให้อะไรที่ดีๆ แก่เราเสมอ ในความเอื้ออาทรแก่กันเหล่าน้องพี่ซีมะโด่ง เชิยเลยครับ อาจารย์ถาวร  อย่ารอช้า
                        ถ้า คุณหมอไชยวิทย์  ถ้าเข้ามาอ่าน กรุณา ช่วยโพสต์รูปโรงเรียนบ้านหนองหว้า ณ ปัจจุบันด้วยครับ จักขอบคุณมาก
ใครมีรูป ขอให้เอามาลงเพื่อรำลึกถึงความหลังครับ
                        สวัสดี

ตอนที่4 น้ำใจชาวจุฬา
ขณะรถพลิกตีลังกาอยู่นั้น
ชาวบ้านช่วยกันเปิดประตูหลังของรถจิ๊บ
ผมค่อยๆคลานออกจากรถอย่างงงๆ
คุณๆ แขนคุณหลุดอยู่ข้างใน........ชาวบ้านผู้อารีกล่าวตกใจ
ก็แขนผมยังอยู่ทั้งคู่ นี่ไง........กุศลยื่นแขนสองข้างให้ชาวบ้านดู
โอ๊ย ป้าดึงแขนผมเบาๆ.....บวรถูกป้า สาวชาวบ้านช่วยดึงแขนออกมา
อ้าว แขนคนละคนกันเหร้อ.....ป้าถามอย่างแปลกใจ
แล้วพวกเราค่อยๆคลานออกจากรถจนครบทุกคน
มีใครเป็นอะไรบ้างไหมครับ.....จราจรวิ่งเข้ามาถาม
วิบูรย์ปาดเหงื่อที่เหนือคิ้วพลางอุทาน
คิ้วผมแตกครับ......วิบูลย์รายงาน
คนอืนๆละ......จราจรถามต่อ
พวกเราต่างสำรวจตัวเองในขณะชาวบ้านเริ่มออกมามุงดู
ผมขับตรงไปข้างหน้า พอถึงสี่แยกจู่ๆรถอีแต๋นเลี้ยวขวาตัดหน้าจนเบกไม่ทันครับ....คนขับรถจิ๊บรายงานจราจร
พวกผมเป็นนิสิตจุฬา จะไปเตรียมค่ายที่กุมพวาปี แต่รถมาประสบอุบัติเหตูครับ......พี่สิงห์เล่าต่อ
อ้าว  ผมเป็นชาวจุฬาเหมือนกันเป็นร.พ.ช.อยู่ที่โคราชครับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า.....หนุ่มรพช.เสนอตัว
เอางี้ โชเฟอร์รถจิ๊บพวกเราปลอดภัยทุกคน คุณช่วยไปคุยกับตำรวจที่โรงพัก ส่วนพวกเราเดินทางต่อไป....พี่สิงห์สรุป
งั้นพวกคุณเก็บเข้าของขึ้นรถผมจะไปส่งที่ค่ายวันพรุ่งนี้.....พี่รพช.ชาวจุฬาเสนอ
พวกเราช่วยกันเก็บเข้าของอย่างรวดเร็วขึ้นรถจิ๊บของรพช.จำได้ว่าท่านให้ไปนอนพักที่บ้านพักหมอแห่งหนึ่งในโคราช
ตลอดเส้นทางที่เรานั่งในรถของรพช. พอมีรถวิ่งสวนมาพวกเราเกิดความกลัวเสียวสันหลังตลอดเส้นทาง

ตอนที่5 กาแฟเขาช่อง
บ้านพักที่เราอาศัยคืนนั้นเป็นบ้านทรงไทยสองชั้นเหมือนบ้านพักราชการทั่วไป
ผู้ต้อนรับให้ที่พักอาศัยก็เป็นคุณหมอรุ่นพี่ชาวจุฬาอีกเช่นเคย
เช้ารุ่งขึ้น
อาบน้ำเสร็จออกมากินกาแฟกับปาท่องโก๋นะวางอยู่ที่ระเบียง....คุณหมอผู้อารีกล่าว
พวกเราจะไปเตรียมค่ายที่บ้านหนองหว้าแต่ประสบอุบัติเหตุเสียก่อน....พี่สิงห์รายงาน
ทราบว่าเป็นรถจิ๊บของโรงเรียนสาธิตรึ.....คุณหมอถามยิ้มๆ
ครับ.....พวกเราตอบสั้นๆ มองหน้ากันอย่างกังวล
ไม่เป็นไร คนขับอีแต๋นเขายอมรับผิดแล้ว เดี๋ยวพวกเราเดินทางต่อ ทางนี้พวกผมจัดการให้...คุณหมอผู้อารีย์กล่าว
พวกเรายิ้มออก แต่ไม่วายมีคำถาม
กาแฟคุณหมออร่อยนะครับ ยี่หออะไร...พี่สมศักดิ์ชม
อ๋อ เขาช่อง ของไทย เพิ่งออกใหม่...คุณหมอตอบพลางเดินออกไปทำธุระ
ฮิๆๆ คุณหมอยังกินเขาช่อง.....พี่พยุห์ทำเป็นกระซิบพลางยิ้ม
อ้อ รถมารับพอดี พวกเราไปขอบคุณคุณหมอแล้วเดินทางต่อ...พี่สิงห์สรุป
(หมายเหตุ สมัยนั้น กาแฟเขาช่องเพิ่งออกใหม่ พวกเรายังไม่ค่อยรู้จักจึงตื่นเต้นเป็นธรรมดา)

ตอนที่6 ถึงค่ายบ้านหนองหว้า
พอตอนสาย รถจิ๊บของรพช.ก็ไปส่งพวกเราที่โรงเรียนบ้านหนองหว้า
ครูใหญ่ ผู้ใหญ่บ้าน และชาวบ้านอีกสามสี่คนคอยต้อนรับเราที่โรงเรียน
สภาพของโรงเรียนที่พบเห็นคือเป็นอาคารชั้นเดียวพื้นเป็นดินลูกรัง
ที่สำคัญมีส่วนที่ยกพื้นเตี้ยๆเพียงเล็กน้อยอยู่ด้านหนึ่งของอาคาร
ที่เหลืออีกสามด้านเปิดโล่งไม่มีผนังกั้นใดๆทั้งสิ้น
พัสดุกับชาวค่ายจะมาถึงวันมะรืนนี้ วันนี้พวกผมมาเรียมค่ายกัน....พี่สิงห์รายงานครูใหญ่และผู้ใหญ่บ้าน
งั้นผมเตรียมชาวบ้านใว้แล้ว เชิญพวกคุณไปดูสถานที่ได้เลย....ครูใหญ่กล่าวนอบน้อม
ไปพวกเราเตรียมสร้างห้องน้ำ กับส้วมชั่วคราว.....พี่สิงห์บอกเพื่อนๆ
เออ กู ไอ้ยุ ไอ้สิงห์และคนอื่นๆไปช่วยกันลุย ให้เสร็จก่อนค่ำ....พี่สมศักดิ์สั่งการต่อ
กุศล ลิขิต บวรพวกเอ็งเฝ้าของอยู่นี่อย่าไปใหน....พี่พยุห์สั่งมั่ง
แล้วพวกผมทำไรมั่ง....กศลสงสัย
นอนเฝ้าของสิวะ......พี่พยุห์พูดทีเล่นทีจริง
พอพวกพี่ๆเดินเดินลับตา บวรเดินตามไปอีกคน ทิ้งไว้แต่กุศลกับลิขิต
เราทำอะไรดีวะ เฝ้าของเบื่อชิบเป๋ง....ลิขิตถาม
ก็เขาสั่งให้นอนเฝ้าของ เราก็นอนสิวะ....กุศลสรุป
ต่อจากนั้นกุศลกับลิขิตต่างนอนกระดิกเท้าคุยกันจนเย็นและเผลอหลับจริงๆทั้งคู่

ตอนที่7 โดนล้างหม้อ
โพล้เพล้เย็นวันนั้น
ไอ้กุโว้ย ไอ้วรโว้ย พวกกูกลับมาแล้ว มีอะไรกินมั่งวะ...เสียงพี่ศักดิ์โหวกเหวกมาแต่ไกล
เร็วๆ ลุกขึ้นกุศล พวกนั้นกลับมาแล้ว.....ลิขิตปลุกกุศล
เฮ้ย เมื่อย......กุศลบิดขี้เกียจพลางลุกออกไปต้อนรับพวกพี่ๆ
มากันแล้วเหรอครับ มีอะไรมาฝากกันบ้าง หิวพอดี.....กุศลเสนอหน้า
อ้าว ไอ้ห่า กูนึกว่ามึงทำกับข้าวเตรียมไว้แล้ว อย่าล้อเล่นนะโว้ยกูหิวใส้กิ่ว....พี่พยุห์ว่า
ก็พี่สั่งให้นอนเฝ้าของ ไม่ได้สั่งหุงข้าวสักหน่อย....กุศลเถียง
ไอ้ห่าพวกกูเหนื่อยแทบตาย กูให้พวกมึงทำงานโว้ย ไม่ได้ให้มานอน ......พี่ศักดิ์ตาเขียวปัด
อ้าวมึงเอาข้าวไปชาว กูจะก่อฟืน....พี่สิงห์ส่งหม้อข้าวให้กุศลไปล้าง
เพราะพึ่งเคยซาวข้าวเป็นครั้งแรกในชีวิตพอเทน้ำออกข้าวสารจึงทะลักตามไปด้วย
ดูมันไอ้สิงห์ ว่าเข้าหน่อยมันแกล้งเทข้าวสารทิ้ง......พี่ศักดิ์หันไปฟ้องพี่สิงห์
มากูซาวข้าวเอง มึงหั่นผัก.....พี่สิงห์สั่ง
ไอ้สิงห์โว้ย มันหั่นชินเท่าหัวแม่ตีนใครจะกินลง....พี่ศักดิ์ฟ้องพี่สิงห์ต่อ

...กุศล...อย่าลืมเล่าตอนที่พี่กับกุศลถูกควายวิ่งไล่ขวิดด้วยนะ...ใส่ไข่เยอะๆล่ะ...อิอิ...

 

		อ้างถึง

		อ้างถึง			ข้อความของ too_ploenpit เมื่อ 02 ธันวาคม 2552, 06:37:10
	...กุศล...อย่าลืมเล่าตอนที่พี่กับกุศลถูกควายวิ่งไล่ขวิดด้วยนะ...ใส่ไข่เยอะๆล่ะ...อิอิ...

พี่ตู่ เล่นบอกบทแบบนี้ พี่กุศล เล่าเพลินเลย
คนอ่าน อ่านแล้วอาจจะมันส์ กว่าคนที่ร่วมไปค่าย 555  emo5:( emo5:(

		อ้างถึง			ข้อความของ สมชาย17 เมื่อ 02 ธันวาคม 2552, 10:16:39
	อ้างถึง     อ้างถึง ข้อความของ too_ploenpit เมื่อ 02 ธันวาคม 2552, 06:37:10 ...กุศล...อย่าลืมเล่าตอนที่พี่กับกุศลถูกควายวิ่งไล่ขวิดด้วยนะ...ใส่ไข่เยอะๆล่ะ...อิอิ... พี่ตู่ เล่นบอกบทแบบนี้ พี่กุศล เล่าเพลินเลย คนอ่าน อ่านแล้วอาจจะมันส์ กว่าคนที่ร่วมไปค่าย 555  emo5:( emo5:(

...เล่าตอนที่พี่กับกุศลแอบไปซื้อโค๊กกินด้วยนะ...อย่าลืม...
...แล้วเล่าวิธีแช่โค๊กให้เย็นแบบชาวบ้านด้วย(คือเย็นได้โดยไม่มีตู้เย็น)...จำได้ป่ะ...อิอิ...
...เป็นภูมิปัญญาแบบชาวบ้าน...
...น้องสมชาย17 คะ...น้องหมอสำเริง17 ก็ไปค่ายหนองหว้าเหรอ...ทำไมพี่ตู่จำไม่ได้ล่ะ...

น้องสมชายกับสำเริงเขาออกค่ายที่เดียวกันกับพวกเรา
แต่เป็นปีถัดไป
และรูปแบบการออกค่ายก็เปลียนไป ผมจะเล่าแถมให้ภายหลัง
เพราะถือว่าเป็นการไปค่ายที่เดียวกัน
ยุคต่อมามีนายโด่ง(พรชัย ใข่เล็ก)เป็นประธานค่ายครับ

ตอนที่8 ไก่หลง
พอตะวันตกดิน อากาศเย็นเริ่มโชยมาบรรยากาศต่างกับกลางวันที่ร้อนอบอ้าว
พวกเรารีบทำอาหารเพราะไฟฟ้าจะเปิดเป็นเวลา
ตกเย็นหลายบ้านที่อยู่หางออกไปเริ่มจุดตะเกียง
มองออกไปเห็นคนเดินตะคุ่มๆมาแต่ไกล
อ้าว ไอ้วร หายหัวไปไหนมาวะกลับมามืดค่ำ.....พี่ศักดิ์ถาม
ผมไปธุระในเมือง พอขากลับลงรถที่ถนนใหญ่แล้วหลงไปหมู่บ้านอื่นครับพี่....บวรตอบอ้อมแอ้ม
แล้วเอ็งหิ้วอะไรมาเยอะแยะ.....พี่สิงห์ถาม
ของใช้ส่วนตัวครับ.....บวรรีบเอาของไปเก็บพลางคว้าจอบได้รีบไปขุดต้นไม้บริเวรเสาธงชาติหน้าโรงเรียน
กระต๊ากๆๆ......ไก่กระทงตัวหนึ่งวิ่งหนีจากพุ่มไม้ที่บวรขุด
เฮ้ย ไก่หลง เย็นนี้เรามีอะไรกินบ้างวะไอ้สิงห์......พี่ศักดิ์ถามพลางมองไก่ตาเป็นประกายด้วยความหิว
มีผัดผักกาดกับใข่เจียว.....พี่สิงห์ตอบ
เฮ้ย กูอยากกินไก่ทอด กลางวันชาวบ้านให้กินใข่เจียวแล้วกูเบื่อ.....พี่ศักดิ์เลียปาก
เออ กูก็เบื่อ อะไรวะมาค่ายทั้งทีอดๆอยากๆ.....พี่ยุว่าตามพี่ศักดิ์
ไอ้ศักดิ์ ไอ้ยุ มึงไปจัดการ เดี๋ยวกูทำไก่อบฟางให้มึงกิน.......พี่สิงห์สั่งการ
ป๊อก......ไม่ถึงสิบนาทีที่รับคำสั่งพี่ศักดิ์หิ้วไก่หัวห้อยกลับมา
เฮ้ยมึงทำไงวะไอ้ศักดิ์ได้ไก่รวดเร็วจริงๆ.....พี่สิงห์ถาม
ด้ามจอบสิวะ กู ไอ้ยุ ไอ้วร ช่วยกันล้อมคนละมุม ป๊อกเดียวจอด.....พี่ศักดิ์เล่าอย่างภูมใจ
บวรวิ่งไปเก็บกองฟางข้างโรงเรียน   
พี่สิงควักใส้ไก่แล้วยัดด้วยเกลือกับตะไคล้
ลิขิตโหมไฟ เอาเหล็กมาเสียบตูดไก่
สักครู่ไก่อบฟางหอมฉุยถูกนำมาวางตรงกลางวงกินข้าวที่มีสมาชิกเจ็ดแปดคน
ไม่ถึงสิบนาทีทั้งข้าว ทั้งกับทุกอย่างถูกกินเกลี้ยงยกเว้นไก่อบฟาง
เนื้อไก่ถูกเล็มเกลี้ยงแต่ข้างในยังพอเหลือเพราะทุกคนสรุปว่ากรอบนอก ดิบใน
จึงไม่มีใครกล้าแตะบริเวรไก่ดิบๆ
พอถึงตอนล้างจาน พี่ๆสรุปว่า
กุศล และลิขิตต้องออกไปล้างจานเพราะวันนี้สบายมาทั้งวัน
ให้ลิขิตกับบวรเป็นคนยกออกไปล้างริมสระ ส่วนกุศลมึงมีหน้าที่กางมุ้ง.....พี่ศักด์ว่า
อ้าว ทำไมกุศลได้รับสิทธ์พิเศษวะ.....บวรแย้ง
มึงไม่รู้อะไร ขืนให้ไอ้กุศลไป มันแกล้งโยนจานลงสระแล้วพรุ่งนี้มึงจะเอาอะไรแดก....พี่ศักดิ์กล่าวอย่างรู้ทัน

ตอนที่9 สาวไร่อ้อย
หลังกินข้าว ทุกคนเริ่มอารมย์ดีขึ้น
พวกเราทยอยกันไปอาบน้ำในสระ(ที่เดียวกับที่ล้างจาน)
พอตกค่ำ
พี่สิงห์ บวร ลิขิต และพี่วิเชียรต่างหลบยุงเข้าไปนอนในมุ้ง
เสียงพี่สิงห์เป่าขลุ่ยก้องกังวานเข้ากับบรรยากาศบ้านนอก
ส่วนกุศล พี่ยุห์และพี่ศักดิ์ยังนั่งคุยกันอยู่
กุศล พวกเราสามคนนอนมุ้งเล็ก เอ็งกางมุ้งกับพื้นนอกระเบียงนะ ลมโกรกดี....พี่ศักดิ์พูดเบาๆ
ได้ครับ....กุศลรับคำอย่างนอบน้อม
กูกลนดังนะโว้ย มีงทนไหวเหรอ.....พี่พยุแกล้งแซวกุศล
ผมก็ถองเข้าให้.....กุศลได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดออกมา
เอ๊ะใครมา แสงตะเกียงวับๆแวมๆพวกเรา.ออกไปดูซิ.......พี่ศักดิ์สั่ง
พวกเราออกไปตัดอ้อยกันครับ คุณนักศักษายังไม่นอนอีกหรือ....ผู้ใหญ่ถามพวกเรา
พวกคุณไปตัดอ้อยกันทั้งคืนเลยเหรอ.....กุศลถาม
ครับ พวกลูกบ้านจะรวมตัวกันลงแขกตัดอ้อยกลางคืนเพราะอากาศสบายกว่ากลางวัน.....ผู้ใหญ่บ้านว่าต่อ
อ้าว สาวคนนั้น ที่เอาอาหารมาให้วันนี้ใช่ใหม......พี่พยุห์ตาใวมองเห็นสาวๆ
พวกพี่ๆไปกับพวกหนูไหมคะ.....สาวๆเอ่ยกล่าวชวน
ไปๆ.....พี่ศักดิ์กับพี่พยุห์กล่าวพร้อมกันรวมกุศลด้วย
แต่เอ็งต้องไปนอน ไม่งั้นพรุ่งนี้ไม่มีคนหุงข้าว.....พี่ศักดิ์สั่ง
ก็ผมหุงข้าวเป็นซะที่ใหน ไปด้วยนะ ๆ....กุศลขอร้อง
เอ็งไปนอนรอในมุ้ง เดี๋ยวคืนนี้กูจะเอาอ้อยควั่นมาฝาก......พี่ศักดิ์ขอร้องแกมบังคับ
กุศลไปนอนรอจนดึก หวังจะได้กินอ้อยควั่น
พอรู้ว่าถูกหลอกจัดการเก็บมุ้งเอาไปซ่อนแล้ววิ่งไปมุดมุ้งหลังใหญ่แทน

ตอนที่10เห็นอะไร
เช้ารุ่งขึ้นอากาศค่อนข้างเย็นสบาย
พอกุศลลืมตาก็เห็นว่าทุกคนลุกออกไปหมดแล้วคงเหลือตัวเองนอนอยู่คนเดียว
รีบเก็บที่นอนหมอนมุ้ง ล้างหน้า แปลงฟัน
เป็นไง หลับสบายดีไหม.....พี่สิงห์ถามพลางเอาไก่ที่เหลือจากเมื่อคืนมาทอดลงกะทะ
กุศลไม่ตอบพลางเดินไปยกกับข้าวซึงปรุงเสร็จแล้วเอามาวาง
กับข้าวเช้านี้มีไก่ทอด(เหลือจากเมื่อคืนเอามาทอดไหม่) กับผัดฟักทองใส่ใข่
ชาวบ้านเอาผักสดๆมาขายพวกเอ็งเอามาผัดกินตอนกลางวันนะ......พี่สิงห์สั่งพลางคดข้าวใส่จาน
หกชีวิตนั่งกินอาหารกันอย่างอะเร็ดอร่อยพอกินได้สักพัก
เออ ไอ้ยุห์กับไอ้ศักดิ์มันหายหัวไปไหนวะ......พี่สิงห์เพิ่งนึกได้
ผมเห็นนอนคลุมโปงอยู่หลังโรงเรียนโน้นแนะ.....บวรบอก
ไอ้กุศล เอ็งไปตามมันมากินข้าว.......พี่สิงห์สั่ง
กุศลทำเป็นไม่ได้ยิน
เร็ว มึงไปตามมันมากินข้าว.....พี่สิงห์ทำเสียงดุ
กุศลวางจานข้าวจำใจลุกออกไปตาม
ชิ หลอกกู บอกจะให้กินอ้อยแล้วหายไปทั้งคืน.....กุศลยังแค้นไม่หาย
ลุกๆๆๆ พี่สิงเรียกไปกินข้าว.....กุศลกระชากผ้าห่มพลางแกล้งเอาขาเขี่ยทั้งคู่
กรี๊ด ว๊ากๆๆ .....กุศลร้องลั่นในภาพที่เห็น

 emo45:( เห็นอะไรน้า....ตื่นเต้นๆ  emo45:(

ตอนที่11 ความลับของพี่ๆ
กุศลวิ่งหน้าตื่นกลับมานั่งหอบที่ในวงกินข้าว
ใหนละไอ้ยุห์กับไอ้ศักดิ์ที่กูให้มึงไปตาม.....พี่สิงห์ถาม
ไม่อยากพูด จะอ๊วก......กุศลทำหน้าสะอิดสะเอียน
ไอ้ห่า แค่ไปตามคนแค่นี้เสียเวลาเดี๋ยวเตรียมค่ายไม่ทันนะโว้ย เขาจะมาวันพรุ่งนี้แล้ว....พี่สิงห์โมโห
ไอ้วรมึงไปดูซิ ไอ้กศล มันเจออะไรมา....พี่สิงห์สั่งอีก
พอบวรลุกออกไปหลายคนสงสัยวิ่งตามไปดู
คิกๆๆ ผมก็จะอ๊วก....บวรว่า
ทำไมเหรอ....พี่วิเชียรปกติจะเงียบแต่อดสงสัยไม่ได้
ก็พี่พยุห์กับพี่ศักดิ์เขานอนหันหลังพิงกันพอแยกจากกันก็มีหนูนานอนตายแบนแต๊ดแต๋อยู่ตรงกลาง.ระหว่างสองคน....บวรเฉลย
อ๊วกๆๆ....ลิขิตคอตื้นทำท่าจะอ๊วก
สักครู่พี่ยุห์กับพี่ศักดิ์เดินงัวเงียตรงมาที่พวกเรากินข้าว
คนอื่นๆรีบเอาจานไปล้างเตรียมเดินทางเพราะครูใหญ่และลูกบ้านมารออยู่
เหลือเพียงกุศลนั่งกินต่อ
พี่พยุห์กับพี่ศักดิ์เข้ามานั่งประกบซ้ายขวาเสื้อแสงก็ไม่ใส่
พอพี่พยุห์เอื้อมตัวไปตักกับข้าวกุศลเห็นขนหนูสองสามเส้นยังติดอยู่กลางหลัง
ยิ่งพอพี่ศักดิ์เอื้อมมือไปตักไก่ทอดแถมเอาหลังมาเบียดจานข้าวของกุศล
ขนหนูที่อยู่กลางหลังพี่สักดิ์ร่วงลงไปในจานข้าวพอดี
เท่านั้นแหละกุศลลุกออกไปอ๊วกแทบหมดใส้หมดพุง
สงสัยเมื่อคืนมันกินเหล้าจัดไปหน่อย.....พี่พยุห์กับพี่สมศักดิ์แอบนินทากุศลพลางหัวเราะชอบใจ

ตอนที่12 น้องนางบ้านนา
พี่ๆและชาวบ้านออกไปทำห้องน้ำ ห้องส้วมชั่วคราวให้ชาวค่ายที่กำลังจะมาวันรุ่งขึ้น
เหลือกุศลและลิขิตต้องเตรียมอาหารให้พี่ๆ
มีฟักทอง ใข่เป็ดและผักอีกหลายอย่าง
เราจะทำอะไรกินดี......ลิขิตถาม
ฟักทองแกงบวช......กุศลเสนอ
แล้วนายทำเป็นไม๊.......ลิขิตถามอีก
ไม่เป็นสักอย่าง........กุศลสารภาพ
เออ เราก็ไม่เป็นเหมือนนายนั่นแหละ.....ลิขิตสารภาพ
กำลังนั่งปรับทุกข์  พลันมีสาวชาวบ้านสองคนเดินเข้ามาในโรงเรียน
กำนันเขาบอกให้เราสองคนมาช่วยทำอาหารให้นักเสือกสา.....สาวคนแรกพูดไม่ชัดแต่ท่าทางดูดี
หนูชื่อพี่นาง และนี่อีหล่า......พี่นางดูมีอายุกว่าอีหล่าเล็กน้อยแต่ขาวกว่า
ดีๆช่วยทำเลย ของอยู่ในตะกล้า.....กุศลดีใจมีคนมาช่วย
ต๊าย ครกก็มีหอมกระเทียมที่เตรียมมาเดี๋ยวพี่นางจะทำปลาร้าให้กิน......พี่นางเตรียมการกระฉับกระเฉง
อีหล่าลวกผักก่อนหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ
พอเริ่มสนิท สาวนางเอ่ยปากถาม
คุณนักเสือกษาคะ พี่ศักดิ์เขาเรียนเป็นอะไร.....นางถามอย่างสงสัย
อ๋อ เขาเรียนรัดสาด....ลิขิตตอบ
เอ่อเขาเรียนไปทำไมกันจ๊ะ...นางถามต่อ
อ๋อ เขาไปเป็นนายอำเภอนะสิ....กุศลรีบเฉลยตัดความรำคาญ
นายอำเภอ.....นางยิ้มหวานทำตาโตเหมือนกับมีผัวเป็นนายอำเภอยังไงยังงั้น
แล้วพี่ยุละจ๊ะ.....อีหล่าถามบ้าง
พี่ยุเขาเรียนวิทยาศาสตร์ไปสร้างเครื่องบินจ้า......กุศลอธิบายยาวยืด
สร้างเครื่องบิน.....อีหล่าดีใจหันไปจับมือกับสหายลิงโลด
สองคนนี้ท่าจะบ้าผู้ชาย....ลิขิตแอบกระซิบบอกกุศล
อ้าวพวกพี่ศักดิ์กลับมาพอดี เดี๋ยวก็รู้อะไรเป็นอะไร......กุศลแอบชำเลืองพลางหัวเราะ

ถาวร  โชติชื่น  น่าจะมีหนังสือเล่มนี้อยู่

อย่าลืมเรื่องพี่สิงห์ไปวิดสระจับปลาช่อน กับน้องเกี้ย นา ก่อนวันทำบุญปิดค่าย
มีอย่างที่ไหน เป็นสาวแท้ๆ ยังจะมาไล่จับปลาช่อนใกล้พี่สิงห์อีก เพราะกลัวจับผิดครับ 555555555555555555555

		อ้างถึง			ข้อความของ manopkd เมื่อ 03 ธันวาคม 2552, 14:54:36
	ถาวร  โชติชื่น  น่าจะมีหนังสือเล่มนี้อยู่ อย่าลืมเรื่องพี่สิงห์ไปวิดสระจับปลาช่อน กับน้องเกี้ย นา ก่อนวันทำบุญปิดค่าย มีอย่างที่ไหน เป็นสาวแท้ๆ ยังจะมาไล่จับปลาช่อนใกล้พี่สิงห์อีก เพราะกลัวจับผิดครับ 555555555555555555555

1.พี กุศล คราวต่อไป ถ้าจะเจอใคร ดูด้วยว่า
เขาจะนำความวุ่นวาย มาให้คนอื่นไหม
ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็อย่าเจอ
2.ใครก็ได้ ช่วยบอก สมชาย 17 ให้บอก น้องสาวสันติ คนที่นามสกุลเดียวกับสมชาย
ให้ช่วยไปบอกสันติ ว่า
   2.1 ถ้าจะออกแบบอะไร แล้วยังจำได้ ก็ควรมีรูปเก็บไว้ด้วย
คนอื่นจะได้ไม่เดือดร้อน
   2.2 ถ้าไม่มีรูป ก็ไม่ควรจำ หรือ ถ้าจำก็ไม่ควรพูด

(http://img142.imageshack.us/img142/1002/scan0001dx.jpg)
(http://img231.imageshack.us/img231/4493/27702629.jpg)

(http://img231.imageshack.us/img231/6295/78830059.jpg)
(http://img231.imageshack.us/img231/3981/66679749.jpg)

                 เท่ากับตอนนี้เราก็มีหนังสือค่าย บ้านหนองหว้าแล้ว อยู่ที่ รองนายกถาวร  ปัญหาคือ ท่านรอง ไม่ยอมลดขนาด และไม่ค่อยได้โพสต์ ขอความกรุณา ช่วยทำสำเนาให้สักเล่มสองเล่ม จะเอาไปให้น้องๆ ชาวค่ายเก็บและอีกเล่มจะเอามาโพสต์ลงในนี้ ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่ให้ผมก็แล้วกันนะครับ ท่านรองนายกถาวร   โชติชื่น
                     ขอขอบคุณล่วงหน้าครับในความเอื้ออารีย์ ครั้งนี้

ตอนที่13 เธอชื่อสาวนาง และสาวอีหล่า
พอพวกพี่ศักดิ์เดินเข้ามา สาวนางและสาวอีหล่าทำเป็นเขินอาย
วิ่งไปยกกับข้าวออกมาวาง มีแกงส้มปลา ปลาร้า ผักจิ้มและแกงบวชฟักทอง
บ๊ะ น้องกุศลทำกับข้าวเด็ดขาดจริงๆ....พี่สิงห์นั่งลงชิม เอ่ยปากชม
กุศลมันทำกับข้าวเป็นที่ใหน หุงข้าวยังไม่เป็นเลย....พี่ยุห์พูดความจริง
เออน่า มันกำกับเป็นก็ดีแล้ว เอ้าเชิญๆพวกเรา ครูใหญ่และสาวๆด้วย.....พี่สิงห์ขยิบตากับพี่ยุห์ให้รู้ว่าแกล้งชมกุศล
ได้ผล ถูกลูกยอกุศลอารมย์ดีเรียกสาวๆมาแนะนำตัว
สาวขาวอวบคนนี้ชื่อพี่นาง มาช่วยทำกับข้าว.....กุศลแนะนำพี่นางให้ชาวเตรียมค่ายรู้จัก
พี่นางยกมือใหว้ออย่างนอบน้อมพลางชำเลืองพี่ศักดิ์เหมือนรู้จักกันดี
ส่วนนี่คุณอีหล่า เป็นน้องสาว บ้านพักอยู่ปากทางเข้าโรงเรียนนี่เอง.....กุศลแนะนำต่อ
อีหล่ายกมือใหว้อย่างเอียงอายพลางก้มหน้าหลบตาพี่ยุห์อย่างมีพิรุธ
เอ่อ ไก่ของนางหลุดหายไปตัวนึง ออกมาตามหาก็เลยได้ทำกับที่นี่แทนคะ......นางพูดเขินๆ
อ๋อ ไก่ที่เรากินเมื่อคืนของคุณนางเหรอครับ ผมนึกว่าเป็นไก่หลง.....บวรพลั้งปากสารภาพ
ฮ่วย ไอ้วรปากพร่อย......พี่ศักดิ์หันมากระซิบ
ไก่ตัวสีดำๆใช่ใหมคะ มันเชื่องคนจะตาย เด็กนักเรียนที่นี่ช่วยกันเลี้ยง....นางพุดตาแดงๆเหมือนกับจะร้องให้
มิน่า เดินช้าๆแต่แหม เนื้อนุ่มอร่อยจริงๆ......บวรยังไม่เลิกพูด
ยังพูดมากไอ้วร  เอ้อ ไอ้สิงห์จ่ายค่าไก่เขาไป แล้วคืนนี้พี่จะไปช่วยตัดอ้อยอีก.....พี่ศักดิ์พูดขึงขังเอาจริงเอาจัง
เออ กูก็ไปด้วย ไอ้สิงห์เอ็งช่วยหาไก่ไปชดใช้เขาสองตัว.....พียุห์ทำตัวเป็นพระเอกขึ้นมาอีกคน
โฮกๆๆ.....กุศลกับลิขิตซดน้ำแกงบวชฟักทองเหมือนคนอดอยาก
ในขณะที่พี่นางและอีหล่าจัดเก็บสำรับไปล้างพลางเหลียวมองพี่ศักดิ์และพี่ยุห์เป็นระยะๆเหมือนจะบอกว่าอย่าลืมนะที่พูดไว้

ตอนที่14 ทำไมพี่ป๋องไม่มา
พอถูกสาวและเพื่อนๆจ้องมองหลายครั้งอย่างมีพิรุธ และจับผิด
พี่ศักดิ์ก็แก้เขินด้วยการเบี่ยงประเด็นแกล้งถามขึ้นมาว่า
เออ ไอ้สิงห์ ไอ้ป็องหายหัวไปไหนวะ ไม่ยักกะมาด้วย....พี่ศักดิ์แสร้งถามพี่สิงห์
กูไม่รู้ แม่งงง  อ้างว่าแก้ไอที่คณะ กูก็ติด ส่งเทอมหน้ายังทัน.....พี่สิงห์พูดงอนๆ
แต่กุศลรู้นะเพราะเหตุไร......กุศลสู่รู้อีกแล้ว
ทำไมวะ.....พี่พยุห์คาดคั้น
ก็ผมไปรู้ความลับพี่ป๋องเข้า....กุศลเชิดหน้าภูมิใจ
ความลับอะไรวะ อย่าบอกนะมึงไปเห็นไอ้นั่นของไอ้ป๋องเข้า คิกๆๆ....พี่ศักดิ์แกล้งแซว
ก็เห็นจริงๆอย่างพี่ว่า ผมไม่เจตนาพี่เขานุ่งผ้าขาวม้ายืนซักผ้าอยู่ในห้องน้ำ....กุศลพยายามนึกเหตุการณ์
แล้วไงๆ.....คราวนี้พี่ศักดิ์ตังใจฟัง
ซักไปด้วย ร้องเพลงด้วย ส่ายสะโพกด้วย จู่ๆผ้าขาวม้าหลุด.....กุศลหลักตานึก
คิกๆๆๆ มึงเลยเห็นไอ้นั่นของไอ้ป๋อง คิกๆๆ......พี่ยุห์หัวเราะดังกว่าเพื่อน
ไอ้ตอนเห็นนะพี่เขาไม่โกรธหลอก แต่เขามาโกรธทีหลังตอนมารู้เรื่องจากพวกหอหญิง.....กุศลเล่าพลางเช็ดเหงื่อ
อ้าว เอ็งเสือกไปเล่าพวกหอหญิงทำไม....พี่ศักดิ์ลอยหน้าถามต่อ
คือผมไปเห็นขนมแป้งทอดขายหน้าหอหญิง เขาเรียกขนมสะดือจุ่น ผมอุทานว่าเหมือนสะดือพี่ป๋องเลย เท่านั้นแหละ ดังไปทั้งหอหญิง พอชาวหอหญิงมาถาม  พี่ป๋องเขาก็อับอายขายหน้า เมื่อรู้ว่าความลับมาจากกุศล และสาบานว่าจะไม่ขอพบชาวหอตลอดไป และที่สำคัญจะไม่มาค่ายด้วย.....กุศลเล่ายืดยาว

ปล.พี่ป๋องทำเป็นเล่นตัว บอกว่ากูไม่ไปค่ายนี้ กูไม่อ่าน
เดี๋ยวว่างๆผมจะเผาให้มันกว่านี้อีก ใครเห็นด้วยช่วยเขียนเชียร์ด้วยครับ

ยกมือขึ้น ทั้ง 2 มือค่า

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 04 ธันวาคม 2552, 14:55:00
	ปล.พี่ป๋องทำเป็นเล่นตัว บอกว่ากูไม่ไปค่ายนี้ กูไม่อ่าน เดี๋ยวว่างๆผมจะเผาให้มันกว่านี้อีก ใครเห็นด้วยช่วยเขียนเชียร์ด้วยครับ

ในฐานะที่เป็นน้องพี่ป๋อง
ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง
ขนาดไม่มีใครเผา
ยังดำขนาดนี้แล้ว
ถ้าโดนเผาเข้าไปอีก
คงต้องเปลี่ยนฉายาเดิมที่ว่า
กระป๋องบิน นิลกาฬ

...เห็นหน้าปกหนังสือค่ายแล้วคลับคล้ายคลับคลาค่ะว่าเคยเห็น...

พี่กุขา,
เขียนต่อไปค่ะ
หนิงตามมาถึงนี่
เสร็จแล้วอย่าลืมกลับวิก 15นะพี่

nn.

		อ้างถึง			ข้อความของ suriya2513 เมื่อ 04 ธันวาคม 2552, 17:59:29
	เรื่องราวไร้สาระน้อยกว่านี้มีให้ผมทำตั้งเยอะ จะมาบังคับให้ผมอ่านนิยายติงต๊อง ท่านรองนายกฯคิดดูละกัน (เออ ! แล้วจะให้ท่านคิดอะไรหว่า)

คิดมาหลายวันแล้ว ยังคิดไม่ออก
พี่ป๋องบอกมาก็แล้วกัน
ว่าจะให้คิดอะไร

พี่เหยง,
ใครเป็น roommateพี่น่ะ?

nn.

เข้ามาตามอ่านเรื่องราวชาวค่าย สมัยพี่ๆครับ
ยุคหลัง ปี 21 เราไปกันทุกปีเหมือนกัน
ทั้งคำมืด กระนวน ขอนแก่น
ตะโกโคก โคราช
ทัพละคอน สุพรรณบุรี

เป็นประสบการณ์ ที่มีคุณค่ามาก
ค่ายสอนเราหลายๆอย่างครับพี่

ต้องขอบคุณพี่กุศลและพี่ๆทุกท่าน
ที่มาถ่ายทอดประสบการณ์ครั้งกระโน้นนน....ให้น้องๆได้อ่านกันครับ

 emo6::))

		อ้างถึง			ข้อความของ wannee เมื่อ 27 พฤศจิกายน 2552, 13:46:08
	มาอ่านสำนวนของตัวเอง  เมื่อเกือบ 40 ปีที่แล้ว  emo9:huhu:

สำนวนชวนฝันมากเลยครับ พี่  ^_^

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 01 ธันวาคม 2552, 17:05:18
	ตอนที่4 น้ำใจชาวจุฬา คุณๆ แขนคุณหลุดอยู่ข้างใน........ชาวบ้านผู้อารีกล่าวตกใจ ก็แขนผมยังอยู่ทั้งคู่ นี่ไง........กุศลยื่นแขนสองข้างให้ชาวบ้านดู โอ๊ย ป้าดึงแขนผมเบาๆ.....บวรถูกป้า สาวชาวบ้านช่วยดึงแขนออกมา อ้าว แขนคนละคนกันเหร้อ.....ป้าถามอย่างแปลกใจ

ขำคุณป้า ^_^

ท่านผู้อ่านที่เคารพ
ทุกประโยค ทุกบรรทัดของนิยายที่เขียนมา
เป็นเรื่องจริงทั้งหมด พี่มานพยืนยันได้
มิฉนั้น พี่มานพและพี่ตู่คงจะไม่สนับสนุนให้ผมรำลึกเหตุการณ์ในอดีตขึ้นมาใหม่
แต่เรื่องที่ผมขุดคุ้ยชื่อพี่ป๋องขึ้นมา
เพราะท่านยืนยันทางโทรศัพท์ว่าจะไม่อ่านนวนิยายของกุศลเด็ดขาด
ที่สำคัญท่านสมัยนั้นท่านก็ไม่ได้เด่นดังอะไรนักหนา
ตัวก็ดำ แถมเตี้ยแม็คแค็ก อีกต่างหาก
ตรงกันข้ามกับพี่ศักดิ์ สูง สง่าคารมย์ดี
สำหรับพี่พยุห์ ตัวขาว สันทัด ยิ้มมีเสน่ห์ชวนใหลหลง
ยิ่งพี่ปุ๊ (เสียดายไม่ได้ออกค่าย)ทันตะ หล่อล่ำระดับมารอนแบลนโด
ส่วนพี่สิงห์ เห็นในรูปสมัยนั้น เท่ห์ไม่หยอกแถมกิจกรรมเด่น
คงมีแต่คนรูปชั่วตัวดำเป็นจรกานี่แหละ หลงตัวเอง
ชื่ออะไรกุศลก็จำไม่ได้
ถ้าเก่งจริงโปรดมาทะเลาะกันที่นี่เท่านั้น
แต่ส่วนตัวน้องกุศลขอคารวะเพราะจำไม่ได้ว่าเคยเขียนอะไรใว้บ้าง คิกๆๆๆ
แล้วไง  หลงกลเข้าจนได้ ก๊ากๆๆๆๆ

ละครที่กุศลจะเขียนต่อไปนี้
เป็นตอนที่ชาวค่ายใหญ่จะตามมากว่า60ชีวิต
ดังรายชื่อที่พวกเราได้อ่านกันมาแล้ว
ในค่าย
พวกเราต้องทำสิ่งดีๆหลายประการที่น้องๆรุ่นหลังหรือแม้แต่รุ่นติดๆกันก็ไม่ทราบ
กุศลโชคดีได้ไปเห็นก่อนรูปแบบของค่ายจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ในความยากลำบาก
เราก็มีความสนุกสนาน
และความประทับใจของกันและกันเป็นตัวหล่อหลอม
คิดว่าค่ายบ้านหนองหว้า
น่าจะเป็นการทิ้งทวนความรักสามัคคีของพวกเราอย่างแท้จริง

ตอนที่14 โอ้จำใจลา น้ำตารินล่วง
พรุ่งนี้แล้วสินะชาวค่ายใหญ่เขาจะมากัน พวกคุณๆจะไปพักกันที่ใหนครับ....ครูใหญ่เอ่ยถาม
ทางรพช.เขาจะมากางเต้นใหญ่ที่สนามฟุตบอล เป็นของผู้ชาย1เต๊นและของผู้หญิง1เต้น....พี่สิงห์เฉลย
แล้วคุณจะขอยืมหมอนทางวัดเท่าไรครับ....ครูใหญ่ถามต่อ
ราวๆ70ใบ เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเราบางคนต้องกลับกรุงเทพ โดยเฉพาะไอ้ยุห์กับไอ้ศักดิ์....พี่สิงห์สรุป
เท่านั้นแหละ สาวนางและอี่หล่าทำท่าจะร้องให้
พี่เขาจะกลับแล้วหรือ.....สาวนางเข้ามาถามกุศลเสียงเศร้า
ถามพี่เขาเอง.....กุศลตอบสั้นๆ
สาวนางได้แต่ทำตาแดงๆแต่ไม่กล้าถาม
เดี๋ยวคืนนี้พี่สองคนจะไปช่วยตัดอ้อย....พี่ศักดิ์กระซิบเบาๆให้สาวนางได้รับรู้

ตอนที่15คนที่บ้านหนองหว้า ใจจะขาด
พอตกเย็น
พี่ศักดิ์กับพี่ยุห์รีบไปอาบน้ำใส่ชุดชาวสวนมองดูทมัดทะแมงทั้งคู่
พี่จะไปช่วยชาวบ้านตัดอ้อย กุศลเตรียมที่นอนใว้ เดี๋ยวพี่จะแบกอ้อยมาฝาก.....พี่ศักดิ์พูด
จริงนะ ที่ว่าจะเอาอ้อยมาฝาก.....กุศลขอคำยืนยันเพราะเห็นแก่กิน
เออ คราวนี้กูไม่หลอกมึงเด็ดขาด สาบานได้.....พี่พยุห์สำทับขึ้นอีกคน
สักครู่แสงตะวันลับ มีชาวบ้านถือตะเกียงเดินผ่านหน้าโรงเรียน
มีใครจะไปตัดอ้อยกับพวกเราใหมครับ...ผู้ใหญ่บ้านตะโกนถาม
มีๆ....พี่ศักดิ์และพี่ยุห์ตะโกนตอบพลางเดินหายเข้าไปในกลุ่มชาวบ้าน
พวกเราชาวค่ายที่เหลือก็เตรียมการต้อนรับชาวค่ายใหญ่ที่จะมาถึงราวๆเที่ยงของวันรุ่งขึ้น
เกือบสี่ทุ่มพวกเราแยกย้ายกันไปนอน
พี่สิงห์ พี่เชียร วิบูรย์ ลิขิตและบวร ห้าคนนอนมุ้งใหญ่
ส่วนกุศล พี่ศักดิ์ และพี่ยุห์ต้องนอนมุ้งเล็ก
ประมาณสี่ทุ่มเศษ กุศลสดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงคนคุยกันข้าง
พี่ยุห์กับพี่ศักดิ์นั่นเอง บ๊ะวันนี้กลับเร็วกว่าที่คิด....กุศลคิดในใจ
มึงว่าเขาจะโวยวายใหมถ้ารู้ว่าเราจะกลับกรุงเทพวันพรุ่งนี้...พี่ยุห์ถามพี่ศักดิ์
เราก็หนีกลับเงียบอย่าให้เขารู้สิวะ....พี่ศักดิ์ว่าพลางถอนใจ
เกิดพวกสาวๆตามไปกรุงเทพเราจะทำยังไง....พี่ยุห์ถามต่อ
ถึงตอนนั้นตัวใครตัวมันวะ คิกๆๆ....พี่ศักดิ์ทำเป็นขำแต่เสียงแหบแห้ง

		อ้างถึง			ข้อความของ ดร.มนตรี เมื่อ 08 ธันวาคม 2552, 11:55:22
	สำนวนชวนฝันมากเลยครับ พี่  ^_^

สมัยนั้น พี่เสียดเป็น freshy พี่สิงห์เป็น senior  emo6::))

บางตอน ถ้าเสียดมีภาพจะนำมา post ประกอบค่ะ พี่กุศล  emo4:))

จำได้ว่ามีรูปก่อนที่ร.ร. จะเป็นรูปเป็นร่างค่ะ  emo4:))

ดีครับน้องเสียด พี่เห็นด้วย ใส่รูปเข้ามาได้เลย
พี่กำลังจะเริ่มเรื่องกิจกรรมค่ายพอดี
ขออภัย สมชาย17 พี่ตู่ เจตน์ พี่สิงห์ ถาวร น้องป้อม น้องหนิง พี่ป๋อง เหยง และน้องหนุน ที่ไม่ได้ทักทาย
เพราะมัวลำลึกอะดีด แถมพิมพ์ไม่เก่ง อีกต่างหาก
จะหวังพึ่งท่านพี่นักวิจารย์ให้ช่วยแก้ใขการพิมพ์ให้หน่อย ท่านก็ทำเป็นเล่นตัว ทำเป็นอ้างโน่น อ้างนี่
ชิๆ กะจะบี้ให้แบน คงลืมไปว่าน้องอุอ๋นอยู่แก๊งคุณ"ออ"
เดี๋ยวเหอะจะเรียกพี่อ้อย13มาดึงให้หูยานจะหาว่าไม่เตือน คิกๆๆๆ

ตอนที่16 พากันหนีกลับกรุงเทพ
เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศเย็นสบาย กุศลนอนห่อตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
พี่ศักดิ์ลุกขึ้นเก็บมุ้งก่อนใคร พี่ยุห์ดึงผ้าห่มผืนใหญ่ที่คลุมร่างทั้งสามคนเมื่อคืนนี้ออกมาพับพลางเรียก
ลุกๆๆ ไอ้กุศลนอนกินบ้านกินเมือง....พี่ยุห์เรียกพลางพับผ้าห่มไปเก็บ
อื้อ คนจะนอน....กุศลคู้ตัวเพราะเย็น ตายังหลับ ปากขมุบขมิบ
กุศลตื่น ดูอะไรนี่เร็ว......พี่ศักดิ์นั่งข้างพลางสกิด
ไร พี่ศักดิ์.....กุศลหลี่ตามองยังงัวเงีย
เอ็งเห็นกองกระสอบนั่นไม๊ ใต้กระสอบมีอ้อยแยะเลย กูเอามาให้มึง.....พี่ศักดิ์ชี้ไปที่กองกระสอบข้างๆที่กุศลนอนอยู่
ขอบจายยย......กุศลว่าพลางล้มตัวลงนอนจะหลับต่อ
เดี๋ยวสิอย่าเพิ่งนอน พี่ศักดิ์มีงานให้ทำ.....พี่ศักดิ์ไม่พูดเปล่าดึงร่างกุศลขึ้นมาพูดเป็นงานเป็นการ
กุศลฟังดีๆนะ ใต้กระสอบมีกระเป๋าของพี่ศักดิ์กับของพี่ยุห์ วันนี้พอรถมหาลัยมาส่งพวกเรา กุศลรีบนำกระเป๋าทั้งสองใบไปไห้พี่ที่บ้านกำนันทันที  และห้ามบอกให้ใครรู้เด็ดขาดเข้าใจไหม.....พี่ศักดิ์พูดเป็นงานเป็นการ
เอากระเป๋าไปให้พี่ที่บ้านกำนัน....กุศลทวนคำ
เออๆ......พี่ศักดิ์กับพี่ยุห์รับคำพร้อมกันอย่างยินดี

ตอนที่17ค่ายใหญ่มาแล้ว
บ่ายแก่ๆวันนั้นรถบัสคันใหญ่พานิสิตชาวค่ายมาจอดข้างสนามฟุตบอลห่างจากโรงเรียนพอประมาณ
พี่สิงห์กับคณะเตรียมค่ายรวมทั้งครูใหญ่และนักเรียนตัวเล็กๆต่างพากันออกไปเข้าแถวต้อนรับคณะชาวค่าย
พอรถจอดสนิท พวกนิสิตชายสี่ห้าคนในชุดกางเกงยีน สวมเสื้อยืดออกมาพร้อมของพะรุงพะลังเป็นกลุ่มแรก
พวกเตรียมค่ายและนักเรียนต่างวิ่งไปช่วยกันขนของไปเก็บที่โรงเรียนบ้าง ที่เต๊นชายบ้าง
พอพวกผู้ชายออกมาหมด สักครู่พวกสาวๆตามลงมา
ซาหวัดดีค่า ......พวกนักเรียนตั้งแถวต้อนรับน่ารัก
สาวบางแต่งกายแปลกประหลาด
บางคนสวมม่อฮ่อมสีนำเงิน นุ่งกางเกงชาวเลสีเขียวแป๊ด สวมหมวกปีก และใส่แว่นตาสีดำเดินเชิดหน้า
แถมบางคนยังหิ้วกีต้าร์ลงมาด้วยลีลาเหมือนนักร้องชั้นแนวหน้า
พวกนักเรียนต่างกรูเข้าไปแย่งกระเป๋าและสิ่งของๆพวกสาวๆ
ว้ายตายแล้ว โขมยจ้า ขโมย......พวกสาวๆร้องลั่น
เด็กๆเขาจะมาช่วยคุณครูหิ้วกระเป๋าไปเก็บนะครับ.....ครูใหญ่อธิบาย
ต๊าย น่ารัก เด็กที่นี่น่าร๊ากกกก....ครูอ้อยกล่าวชื่นชม

ตอนที่18กุศลหนีตามพี่ศักดิ์
ขณะทุกคนกำลังตื่นเต้นกับการมาของชาวค่าย
กุศลคว้ากระเป๋าสามใบค่อยๆย่องไปที่ประตูรั้วโรงเรียนพอดีเจอชาวค่าย
อ้าวกุศล มาเหมือนกันเหรอ นั่นจะหิ้วกระเป๋าไปใหน....พี่ตา(พนัส)ถาม
เอ่อ ผมเอาไปซักครับ.....กุศลพูดไม่ทันจบรีบวิ่งไปบ้านกำนันตามคำสั่งพี่ศักดิ์ทันที
จากประตูโรงเรียนเดินตรงไปประมาณร้อยเมตรเศษจะเห็นบ้านกำนันทางซ้ายมือ
พี่ศักดิ์กับพี่พยุห์รออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นกุศลแต่ไกลก็กวักมือเรียก
เหนื่อยไหมวะ เอ้ากินน้ำกินท่า.....พี่สักดิ์รับน้ำจากเมียกำนันส่งให้กุศลดื่ม
ไม่เหนื่อยครับ....กุศลยิ้มแป้นดีใจจะได้กลับกรุงเทพกับเขาด้วย
เฮ้ยมึงหิ้วกระเป๋ามาทำไม กูบอกให้เอามาเฉพาะของกูกับไอ้ยุห์.....พี่ศักดิ์ถาม
ผมจะไปกับพี่.....กุศลตอบสั้นๆพลางยิ้มมีความสุข
ไอ้สิงห์มันรู้แล้วยังว่ามึงหนีกลับกรุงเทพ.....พี่ยุห์คาดคั้น
รู้.....กุศลก้มหน้าตอบ
ไอ้ห่า มึงกลับไปค่ายเดี๋ยวนี้ คนหายทั้งคนเดี๋ยวไอ้สิงห์เดือดร้อนตายห่า...พี่ศักดิ์ดุ
โฮๆๆ ผมจะไปไต้ กลับไปบ้านที่ปักษ์ใต้....กุศลสารภาพความจริง
โธ่กุศล มึงอยู่นี่เดือนเดียวเอง ทำเพื่อประเทศชาติก่อน เชื่อพี่เถอะนะ...พี่ศักดิ์เสียงอ่อนลง
ใช่ๆแล้วพวกกูจะส่งขนมมาให้มึงแดกที่นี่....พี่พยุห์พูดหลอกล่อพลางยักคิ้ว
เออ ก็ได้ แต่อย่าลืมนะพวกพี่ๆเป็นหนี้ค่ากลับแกล้มร้านเจ๊มะ กินก่อนมายังไม่ได้จ่ายตังค์....กุศลเตือนความจำ

คืนนี้แล้ว ที่ชาวค่ายจะประชุมกันเป็นวันแรก
กุศลขอยุติแค่นี้ก่อน
พรุ่งนี้เป็นวันหยุด
ศุกร์กับเสาร์ติดประชุมที่จุฬา
เจอกันวันอังคารหน้าครับ

ช่วงนี้พี่กุศลพักพอดี  เสียด post รูปนะคะ

ร.ร. ขณะที่พวกเราไปถึง

(http://img64.imageshack.us/img64/1169/dsc02120.jpg)

พวกเรา และชาวบ้าน ช่วยกันก่อสร้าง (ภาพจากกรุของหมอบุญเลิศ)

(http://img64.imageshack.us/img64/4164/dsc02125.jpg)

ผ่านไปเป็นเดือนจึงเสร็จ ได้ดังภาพ

(http://img31.imageshack.us/img31/6185/dsc02126k.jpg)

กิจกรรมระยะที่อยู่ค่าย

(http://img693.imageshack.us/img693/8867/dsc02121.jpg)

(http://img693.imageshack.us/img693/7323/dsc02122.jpg)

(http://img207.imageshack.us/img207/5158/dsc02124p.jpg)

(http://img207.imageshack.us/img207/9339/dsc02129u.jpg)

(http://img526.imageshack.us/img526/373/dsc02130b.jpg)

มีกิจกรรมพิเศษ  คือระยะนั้นทางการมีการอบรมลูกเสือชาวบ้าน จึงขอพวกเราเป็นตัวแทน 4-5 คน แยกย้าย ไปร่วมกินนอน พักอาศัยกับชาวบ้านประมาณ 1  อาทิตย์  ในภาพเป็นกลุ่มของเสียด

(http://img294.imageshack.us/img294/1153/dsc02123j.jpg)

มีเหตุระทึก คือเต็นท์ของชาวค่ายหญิง พังในกลางดึกคืนหนึ่งเนื่องจากลมพายุแรง  โกลาหลกันมาก  
ในภาพพวกเรากำลังคุ้ยหา-เ้ก็บข้าวของในตอนเช้า

(http://img35.imageshack.us/img35/7869/dsc02131z.jpg)

...คืนนั้นพายุแรงมากๆ...พี่ตู่กำลังนอนหลับอย่างสบาย...ก็ถูกปลุกขึ้นมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว...
...เสียงพวกเราร้องกันให้ช่วยดึงเสาไว้...แต่ดึงยังไงมันก็เอาไม่อยู่...เพราะลมพัดเปิดเข้ามาทุกด้าน...
...ผลสุดท้ายก่อนที่จะเปียกมากกว่านั้นก็คือมีคนตะโกนบอกให้รีบวิ่งขึ้นข้างบนโรงเรียน...
...จำได้ว่าตัวเองน่าจะแบกเป้ขึ้นมาด้วยนะเพราะเก็บของทุกอย่างไว้ที่นั่น......จำได้แค่นี้ล่ะค่ะ...เพราะว่ามันนานมากๆแล้ว...

พี่หมอเสียด พี่ตู่คะ
หนิงก็เป็นชาวค่ายหอพักคะ
ตามมาชมภาพและเรื่องต่างวาระ
ได้บรรยากาศดีจังค่ะ
ขอบคุณพี่ๆ

nn.

              สำหรับวันที่ชาวค่ายใหญ่มานั้น พี่สิงห์จำได้ว่า ได้แกงฟักทองกับหมู ผัดผัก ไข่เจียว ไว้ต้อนรับ คณะค่ายใหญ่
                  ส่วนการเตรียมค่ายนั้นหน้าที่หลัก คือ ทำห้องสุขา สำหระบ ชาย-หญิง  กางเต้นที่พัก ติดต่อกับอำเภอ ทำห้องอาบน้ำหญิง  ติดต่อขอซื้อไม้สำหรับมาทำโรงเรียน ประสานงานกับผู้ใหญ่บ่าน และครูใหญ่
                  อย่างอื่นยังนึกไม่ออก ใครนึกได้ช่วยรำลึกความจำด้วยครับ

      
   คนที่ยืนบรรยายตามรูป  หน้าตาคุ้นๆ  ใครเหรอเสียด ?

(http://img80.imageshack.us/img80/4474/nongwa.jpg)

ตอนที่ 19 ประชุมวันแรก
กุศลเดินกลับเข้าค่ายอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง
ระหว่างทางเจอพี่นางกับอีหล่านั่งพิงเสาเรือนบ้านของตนเอง
แม้เวลาจะโพล้เพล้ แต่บรรยากาศชวนเศร้ายิ่งนัก
ฮือๆ พี่เขากลับไปแล้วใช่ใหม....พี่นางถามเสียงเศร้า
ใช่ ขึ้นรถมหาลัยที่มาส่งพวกเรากลับไปแล้ว....กุศลตอบเศร้าๆพอกับพี่นาง
แล้วเมื่อไหร่พี่เขาจะกลับมา....อีหล่าถามพลางทำท่าเหมือนจะร้องให้อีกคน
คงอีกไม่นาน.....กุศลตอบส่งๆไปอย่างนั้น
พี่นักศึกษากินข้าวกับพวกหนูก่อนนะ....พี่นางชวนกินข้าว
ได้ๆ...... กุศลรับปากและนั่งกินข้าวพี่นางและหมู่ญาติทั้งๆที่มองเห็นแสงไฟจากค่ายชัดเจน

อิ่มข้าวแล้วพี่นางและอีหล่าชวนกันไปส่งที่ค่ายหอทันที
กุศลกลับมาแล้ว เอ๊ะมีสาวๆตามมาด้วย....บวรเริ่มแซว
เอ็งหายหัวไปใหนมาวะ กูนึกว่ากลับไปกับพวกไอ้ยุห์.เสียอีก....พี่สิงห์ซัก
กำลังทำอะไรกันพี่คนเยอะแยะ.....กุศลถามพี่สิงห์เพราะเห็นคนจำนวนมากทั้งชาวค่ายและชาวบ้านเต็มไปหมด
เอ็งกินข้าวแล้วยัง เขาจะประชุมกัน.....พี่สิงห์ตอบ
กินแล้วครับ ดีๆ พี่นางเราไปร่วมประชุมพร้อมกัน....กุศลตอบแล้วพาพี่นางไปแนะนำให้ชาวค่ายได้รู้จัก

ตอนที่20 สาระการประชุม
การประชุมในวันนั้น มีสาระที่สำคัญคือ
ประธานโครงการณ์ได้สรุปผลการเตรียมค่ายที่ผ่านมา
วาระต่อมามีการพูดถึงการดำเนินการค่าย ซึ่งมีการแบ่งกลุ่มการดำเนินงานดังนี้
1.กองอำนวยการมีหน้าที่ประสานงานกรรมการแต่ละแผนก
2.ฝ่ายโครงงานมีหน้าที่สร้างอาคารเรียนตามงบประมาณที่มี
3.ฝ่ายประชาสัมพันธ์มีหน้าที่ออกเยี่ยมชาวบ้าน
4.ฝ่ายอาหารมีหน้าที่เตรียมซื้อและปรุงอาหารให้ชาวค่าย
5.ด้านอนามัยมีหน้าที่ให้การรักษาพยาบาลชาวบ้านและชาวค่าย
6.ฝ่ายสวัสดิการมีหน้าที่บริการชาวค่ายและแผนกอืนๆ
7.ฝ่ายโครงการสอนสอนนักเรียนป.1-ป.4ทุกวันเว้นวันอาทิตย์
8.ฝ่ายศิลปกรรมช่วยทำป้ายโรงเรียน ป้ายชั้น ตกแต่งบอร์ด
9.ฝ่ายทันตอนามัยคอยดูแลรักษาฟันชาวบ้าน นักเรียน และชาวค่าย
10.ฝ่ายสัตวรักษ์ช่วยแนะนำ ดูแลรักษาสัตว์ของชาวบ้านรวมถึงหมู่บ้านใกล้เคียง
ขอแนะนำแค่นี้ก่อน ความจริงมีอีกหลายฝ่ายเช่นฝ่ายพัสดุ ฝ่ายประเมินผล ฝ่ายถ่ายรูป ฝ่ายไปรษณีย์ ฝ่ายบรรณารักษ์และฝ่ายวิจัยชาวบ้านเป็นต้น
คืนนั้นที่ประชุมตกลงกันว่าเราจะแบ่งเป็นฝ่ายๆโดยมีสมาชิกของแต่ละฝ่ายมากน้อยขึ้นอยู่กับจำนวนงานที่ทำ
ไชโย งานแรกพรุ่งนี้เช้ากุศลได้อยู่แผนกโครงงาน

ตอนที่21 แผนกโครงงาน
กองอำนวยการเขาคัดใว้ ชาวค่ายมีฝ่ายหญิง5 คน ชาย5คนและชาวบ้านที่มาช่วยงาน7-8คน
ฝ่ายชายมีคุณสิงห์เป็นหัวหน้า คุณพงษธร คุณธนา คุณสมชาย คุณเกรียงฤทธ์และชาวบ้าน
ฝ่ายหญิงก็มีคุณหนิงหน่องหรือพันทิพย์ คุณรัชนี(อึง) คุณเพลินพิศ คุณอริศราหรือแอนและคุณวนิดาหรือเกี้ย
ส่วนกุศลตกสำรวจจึงขอมาแจมกับฝ่ายนี้
เพราะพี่สิงห์กับชาวบ้านพากันไปแบกไม้มาวางกองหน้าโรงเรียน
กุศลจึงชวนพวกสาวๆปีนขึ้นไปบนหลังคาโรงเรียน
พอนั่งคร่อมหลังคาได้เรียบร้อยดีแล้ว
ส่งตะปูไปให้คนละสิบตัว
สั่งให้ตอกย้ำสังกะสีให้ดีจะได้กันลมพัดกระเด็น
พวกหนุ่มๆกลับมาพอเห็นพวกเราทำงานอย่างขยันขันแข็ง
แทนที่จะชื่นชมกลับตะเพิดให้ลงมาข้างล่าง
กว่าจะปีนลงมาได้หมดไปเกือบครึ่งวัน
สรุปผลฝ่ายโครงงานคืนนั้น
หนิงหน่องตีตะปูงอไปสิบกว่าตัว....พันทิพย์ว่า
กุศลตีงอไปยี่สิบกว่าตัว.....กุศลอวดมั่ง
ของตู่ตีงอไปครึ่งโลเอง.....เพลินพิศกลัวน้องหน้า
พรุ่งนี้โปรดย้ายไอ้กุศลกับพวกสาวๆไปอยู่เวรเลี้ยงให้หมด.....พี่สิงห์กล่าวอย่างมีอารมย์

น้องเสียดครับ
ไปค่ายครั้งนั้น มีพวกเราอาสาไปเป็นลูกเสือชาวบ้าน4คนคือ
1เสียด 2.หนิงหน่องนิเทศ (คอยหิ้วกีต้า) 3หน่อยหรือเทพฤทธ์(บัญชี)และ4.กุศล(ครุ)
เราต้องไปกินนอนอยู่กับชาวบ้านจำได้ไหม
แล้วพี่จะเล่าในตอนต่อไปโปรดอดใจรอ

...วันแรกพี่ตู่ก็ได้อยู่โครงงานเลยเหรอ...
...จำได้ว่าไม่มีแรงตอกตะปูเลย...ตะปูเลยงอเกือบทุกตัวที่ตอกค่ะ...
...พี่จำได้ว่าเป็นคนตอกตรงพื้นกระดาน...ตอกได้ประมาณ 3 ตัว...
...อากาศร้อนมากๆ...พวกเราเป็นโรคอะไรกันเอ่ย...จำได้หรือเปล่า...

พี่กุ,พี่ตู่ ขาาาา
ให้ใครไปบอกพี่หนิงหน่อง ทีคะ
ว่าน้องหนุงหนิงอยากรู้จักค่า

nn.

สวัสดีค่ะพี่หนุงหนิง   สบายดีหรือเปล่าคะวันคืนสู่เหย้าไม่เจอพี่หนุุงหนิงเลยค่ะน้องนุชก็มานะคะมาจากอำนาจเจริญเห็นพี่หนุงหนิงในภาพงานเลี้ยงพระตอนเช้าด้วย

		อ้างถึง			ข้อความของ khesorn mueller เมื่อ 16 ธันวาคม 2552, 16:12:00
	พี่กุ,พี่ตู่ ขาาาา ให้ใครไปบอกพี่หนิงหน่อง ทีคะ ว่าน้องหนุงหนิงอยากรู้จักค่า nn.

...น้องหนุงหนิงคะ...หนิงหน่องคงไม่ได้เข้ามาในเว็บค่ะ...
...เพราะพี่ตู่ก็ไม่เคยเห็นเข้ามาเลยค่ะ...
...ได้เจอหนิงหน่องครั้งนึงก็ตอนงานคืนสู่เหย้าเมื่อปีก่อนโน้นค่ะ...
...ได้ข่าวว่าตอนนี้อยู่ที่ฮ่องกงหรือไต้หวันค่ะ...

		อ้างถึง			ข้อความของ pornchaiketlek เมื่อ 11 ธันวาคม 2552, 21:48:23
	คนที่ยืนบรรยายตามรูป  หน้าตาคุ้นๆ  ใครเหรอเสียด ? (http://img80.imageshack.us/img80/4474/nongwa.jpg)

ตอบว่า คุณโด่ง พรชัย ค่ะ  emo5:(

จะละเอียดกว่านี้ ก็จะไปปรากฎใน google   emo20:)):) emo20:)):)

เป็นโรคเดียวกับชิ้ง ชาญวิทย์ เหรอ ที่ในวัน meeting ถือไมค์แล้วถามว่า จำผมได้มั้ย ผมเป็นใครอ่ะ  emo20:)):) emo20:)):)

ตอนที่22ฝ่ายสัตวรักษ์
เช้าวันที่สอง
ชาวค่ายเริ่มรู้หน้าที่ของตนเองดีขึ้น ต่างแยกย้ายกันไปปฎิบัติหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมาย
ยกเว้นกุศล ต้องตกงานอีกเช่นเคย แทนที่จะสำนึกกลับชอบ
เดินไปเดินมา ทักคนโน้นทีคนนี้ทีทำเหมือนว่ามีภาระกิจเยอะแยะ
สวัสดีจะ น้องกุศล มาทำอะไรอยู่แถวนี้จ๊ะ.....พี่สำเริง กิมกุลสัตวแพทย์สุดหล่อแต่ผอมเข้ามาทักทาย
จุ้น จะไปใหนก็ไป.....กุศลทำเป็นเล่นตัวได้อย่างน่าเหยียบ
อ้าวกุศลมาด้วยเหรอเข้าหมู่บ้านกับพี่ไหม......สัตวแพทย์ดิเรก กิ่งเนตร คนรูปงามสูงใหญ่ถามต่อ
ไปๆ  มีอะไรให้ผมช่วย...... กุศลรีบรับคำไม่รอให้พี่ดิเรกถามซ้ำ
แหม ทีกับพี่หน้าก็ไม่มอง.....พี่สำเริงกล่าวน้อยใจ
มาๆ กุศลช่วยยกของให้พี่ดิเรกคนเดียว คนอื่นออกไปห่างๆ....กุศลประจบต่อ
ก่อนถึงหมู่บ้าน กลางลานสนามฟุตบอล มีชาวบ้านต้อนวัวมาเข้าคอกหลายตัว
บางตัวอยู่ในคอกถูกขึงใว้เรียบร้อยเตรียมการตอน
พี่ดิเรกกับพี่สำเริงช่วยกันทายาชาที่อัณฑะของวัวลงมือตอน มีชาวบ้านช่วยกันยึดวัวไว้
น้องกุศลถือจานพี่จะส่งใข่วัวที่ตอนแล้วมาให้.....พี่ดิเรกว่า
พอถูกเชือดทีไร เสียงวัวร้องลั่น สักครู่พี่ดิเรกส่งใข่วัวที่เปลอะเลือดมาลงในจานที่กุศลถือใว้
ส่งมาได้ไม่กี่ตัว กุศลทำท่าจะเป็นลม โอยเลือดสดๆทั้งนั้น
พี่ครับผมกลับไปค่ายก่อนนะครับ.....กุศลบอกลาพี่ดิเรกกับพี่สำเริง
หนึ่งชั่วโมงต่อมาได้เวลาอาหารเช้า
พรุ่งนี้เช้าไปทำงานกับพี่อีกใหมจ๊ะน้องกุศล...พี่ดิเรกถาม
ไม่.....กุศลตอบไม่ยอมมองคนถามเพราะยังกลัวไม่หาย
ผัดผักใส่ใข่วัวมื่อเช้านี้อร่อยไม๊จะน้องกุศล....พี่สำเริงแซวต่อ
ผัดใข่วัว....กุศลตะโกนลั่นจ้องหน้าพี่ทั้งสองคนเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

ตอนที่23 นางร้าย
พอเอ่ยชื่อนางร้าย หลายคนเสียวสันหลัง
เอาเหอะเป็นนางร้ายนะเดี๋ยวนี้ใครๆเขาก็อยากเป็นกันทั้งนั้น
เป้ย(ปานวาด)เอย น้องแพนเค็กเอย ล้วนโด่งดังเพราะบทนางร้าย
แล้วนางร้ายในค่ายชาวหอเป็นใคร เห็นมีแต่นางเอกทั้งนั้น
เดี๋ยวจะสมมุติคัวละครให้ดูพอสังเขป
ที่แผนกเวรเลี้ยง
หน่อย นี ป้อม วันนี้มีอะไรกินบ้างจ๊ะ......กุศลเดินเข้าไปในครัวด้วยความหิว
อยากกินก็ต้องช่วยงานก่อน แกจะโขรกน้ำพริกหรือขูดมะพร้าว....ไอ้หน่อย ดัมมี่ทำเป็นขู่
โอ๊ย สากกะเบืออันเบอเร่อเบอร่า ใครจะยกใหว.....กุศลรำพัน
ยกไม่ใหวก็ต้องอด.....ยายนีว่าพลางค้อน
ว่าแต่เมื่อวานนี้เห็นพี่ที่มาเยี่ยมค่ายเอาขนมปังกับชอกโกแล๊ตมาให้ตั้งแยะ พวกเราเอาไปซ่อนใว้ใหนหมด...กุศลไม่ลดละ
หมดแล้วมีแต่ซองเปล่าๆกินไหม....ไอ้หน่อยยังกวนไม่เลิก
ใช่เขาให้ตั้งแต่เมื่อวาน มาขออะไรกันตอนนี้....ยายป้อมเข้ามาสมทบ
เออดี ทีใครทีมัน.....กุศลนางร้ายเจ้าเก่าไม่ลดละพลางเดินออกไป
มีพริกขี้หนูสด กินไหมยะ.....ยายป้อมออกฤทธ์
แถมมะขามเปียกอีกต่างหาก กุ๊ยๆๆ  หุยฮา....หน่อยนำพวกสาวๆโห่ไล่
กุศล หิวเหรอ เข้าไปตรวจคนใข้กับพี่และพี่ตู่ เดี๋ยวมีของกินเยอะแยะ....เสียงพี่ประสิทธ์แหบๆ
ว้าย พี่ประสิทธ์ ป้อมไปด้วย.....ป้อมว่าพลางวิ่งไปจับมือพี่ประสิทธ์
พี่ว่าไปแค่สามคนพอแล้ว.....พี่ประสิทธ์พูดอย่างเกรงใจ
ก็นี่ไงสามคน ป้อม พี่ประสิทธ์ และเอ่อ ใครก็ช่าง....ป้อมทำเป็นไม่เห็นพี่ตู๋
ไป สามคนพอคนที่พี่หมอไม่ได้ชวนอย่าสะเออะ....กุศลจำมาจากสำนวนโทรทัศน์
ต๊าย พี่ประสิทธ์ มันว่าป้อมเสียๆหายๆ.....ป้อมก็แสดงบทได้ไม่แพ้นังอิจฉาในโทรทัศน์

กุศลเรียบเรียงงานค่ายไป3งานแล้ว คิดว่าที่เหลืออีกไม่เกิน10ตอนคงจบอวสาน
ตอนนี้ใครมีอะไรดีๆก็โปรดเข้ามาสอดแทรกหรือส่งภาพมาให้ชมกันก็จะดีไม่น้อยครับ

ตอนที่24 สมัครเป็นลูกเสือชาวบ้าน
ที่ประชุมค่ายคืนวันนั้นพี่สิงห์ในฐานะประธานค่ายกล่าวอย่างเป็นงานเป็นการว่า
ผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านข้างเคียงขอร้องให้พวกเราช่วยส่งตัวแทนไปเป็นลูกเสือชาวบ้านสัก3-4คนใครสนใจบ้าง....พี่สิงห์ถาม
หนูสนใจคะ.....เสียดว่า
ใครคัดค้านบ้าง....ประธานถาม
เงียบแสดงว่ไม่มีใครคัดค้านนะครับ....ประธานสรุป
ผมไป หนูไป......เสียงหน่อย กุศลและหนิงหน่องสมัครพร้อมกัน
มีใครคัดค้านไหม....ประธานถามต่อ
ผมขอคัดค้าน....บวรกล่าวเสียงดังฟังชัด
คัดค้านเรื่องอะไร...ประธานถามต่อ
เพราะกุศลไม่ใช่คนท้องถิ่น ไม่ควรไป....บวรแย้ง
คนอื่นๆที่สมัครไม่ใช่คนอิสานทั้งนั้น อนุมัติกุศลไปได้....ประธานสรุป

บวรเพื่อนรัก
ถ้าบวรมีเวลาเข้ามาอ่านตอนนี้
กุศลจะถามว่า วันนั้นคัดค้านเพราะเหตได
กุศลจำได้ดีวันที่เราไปเตรียมค่าย
จู่ๆบวรขอย้ายจากที่นั่งด้านหน้ารถจิ๊บมานั่งด้านหลังข้างๆกุศล
พอรถเบลกก่อนประสบอุบัติเหตุพลิกคว่ำ
แรงอัดบวรแทรกตัวรองรับกุศลเต็มๆ
ผลคือบวรเจ็บหลังมาจนทุกวันนี้ ส่วนกุศลปลอดภัย
ต้องขอจดจำความดีของบวรไม่เคยลืม

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 18 ธันวาคม 2552, 09:28:03
	สมน้าหน้า...พรชัย  ใข่เล็กหรือเกตุเล็ก ผมจำไม่ได้ ทีหลังหัดเข้าเว็บบ่อยๆ จะได้ฝึกฝีปากดีกว่านี้ คิกๆๆ ........

เลยโดนพี่กุศลเหน็บ  emo20:)):) emo20:)):) emo20:)):)

ตอนที่25 ข้อดีของลูกเสือชาวบ้าน
รัฐบาลสมัยนั้นมองว่านักศึกษาเป็นนักประชาธิปไตยจนเกินเหตุ
จึงพยายามละลายพฤติกรรมโดยให้ไปอยู่ไปกินนอนร่วมกับชาวบ้าน
พวกเราทั้ง4คนถูกแยกให้อยู่กันคนละบ้าน
แต่ละบ้านจะมีคนจากหมู่บ้านต่างๆ8-10คนมารวมกัน
การฝึกเน้นความจงรักภักดีต่อชาติ ศาสน์และกษัตริย์
พวกเราทำหน้าที่เป็นตัวแทนชาวหอได้ดีกันทุกคน
ฝึกอยู่5วัน พอวันสุดท้ายพวกลูกเสือชาวบ้านมีน้ำใจไปส่งพวกเราถึงค่าย
สิ่งดีๆที่เรานำติดตัวมาคือเพลงลูกเสือที่พวกเรานำมาสลับกับเพลงชาวค่ายนั่นเอง
เพลง ฝั่งโขงเมื่อยามค่ำแลง
เพลงเดียมบงด๋าวได่
และเพลงอื่นๆที่นักเรียนร้องกันกระหึ่มค่าย
ล้วนแล้วแต่มาจากเพลงลูกเสือชาวบ้านทั้งสิ้น

		อ้างถึง			ข้อความของ manopkd เมื่อ 18 ธันวาคม 2552, 14:24:13
	เมื่อคืน ตื่นมาตีสี่ นอนไม่หลับ ได้แต่หลับตานึกถึงความสุขเก่าๆ สมัยอยู่ค่าย เป็นชีวิตที่มีความสุขจริงๆ ที่ได้ทำประโยชน์ให้ส่วนรวม ทำให้ความทรงจำดีๆที่ค่ายกลับมาสู่สมองพี่สิงห์ทั้งหมด พอที่จะบรรยายลงในห้องนี้ได้แต่กลัวเสียอรรถรสของ ดร.กุศล  รอให้ละคร....จบก่อนก็แล้วกัน คงรอกันได้ สวัสดี

สิงห์ มานพ ตกภาษาไทยหรือเปล่า...ที่ถูกควรเป็นดังนี้
เมื่อคืน ตื่นมาตีสี่ นอนไม่หลับ ได้แต่หลับตานึกถึงความสุขเก่าๆ สมัยอยู่ค่าย เป็นชีวิตที่มีความสุขจริงๆ ที่ได้ทำประโยชน์ให้ส่วนรวม ทำให้ความทรงจำดีๆที่ค่ายกลับมาสู่สมองพี่สิงห์ทั้งหมด พอที่จะบรรยายลงในห้องนี้ได้แต่กลัวเสียอรรถรสของเพราะ ดร.กุศล  รอให้ละคร....จบก่อนก็แล้วกัน คงรอกันได้
สวัสดี

		อ้างถึง			ข้อความของ suriya2513 เมื่อ 18 ธันวาคม 2552, 16:51:35
	อ้างถึง ข้อความของ manopkd เมื่อ 18 ธันวาคม 2552, 14:24:13 เมื่อคืน ตื่นมาตีสี่ นอนไม่หลับ ได้แต่หลับตานึกถึงความสุขเก่าๆ สมัยอยู่ค่าย เป็นชีวิตที่มีความสุขจริงๆ ที่ได้ทำประโยชน์ให้ส่วนรวม ทำให้ความทรงจำดีๆที่ค่ายกลับมาสู่สมองพี่สิงห์ทั้งหมด พอที่จะบรรยายลงในห้องนี้ได้แต่กลัวเสียอรรถรสของ ดร.กุศล  รอให้ละคร....จบก่อนก็แล้วกัน คงรอกันได้ สวัสดี สิงห์ มานพ ตกภาษาไทยหรือเปล่า...ที่ถูกควรเป็นดังนี้ เมื่อคืน ตื่นมาตีสี่ นอนไม่หลับ ได้แต่หลับตานึกถึงความสุขเก่าๆ สมัยอยู่ค่าย เป็นชีวิตที่มีความสุขจริงๆ ที่ได้ทำประโยชน์ให้ส่วนรวม ทำให้ความทรงจำดีๆที่ค่ายกลับมาสู่สมองพี่สิงห์ทั้งหมด พอที่จะบรรยายลงในห้องนี้ได้แต่กลัวเสียอรรถรสของเพราะ ดร.กุศล  รอให้ละคร....จบก่อนก็แล้วกัน คงรอกันได้ สวัสดี

เยี่ยมมาก
ผมอ่านแล้วเห็นภาพ บ่าง ชัดเจนเลย

		อ้างถึง			ข้อความของ tavon เมื่อ 18 ธันวาคม 2552, 17:22:47
	เยี่ยมมาก ผมอ่านแล้วเห็นภาพ บ่าง ชัดเจนเลย

ใช่เลยถาวร
เดี๋ยวกุศลค่อยตามไปลุยช่อง13 คิกๆๆ

ตอนที่26โครงการสอน1
กลับจากการเป็นลูกเสือชาวบ้าน กุศลดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นแยะ
เพราะถูกฝึกความเป็นผู้นำไปใหนพอร้องเพลงลูกเสือชาวบ้านก็มีเสียงตอบรับจากเด็กๆและชาวบ้านทั่วไป
ตกเย็นวันนั้น
กุศล พี่สิงห์ขอให้เอ็งไปเป็นประธานโครงการสอนแทนยายอ้อยได้ใหมเพราะเขาจะกลับกรุงเทพด่วน...พี่สิงห์ขอร้อง
ได้ครับ...กุศลไม่ปฏิเสธเพราะเรียนครูมาโดยตรงแถมคุยได้อีกต่างหาก
วันรุ่งขึ้น กุศลไปสำรวจโรงเรียนตั้งแต่เช้า เดินดูที่ศาลา มีนักเรียนยี่สิบกว่าคน
สายหน่อยชาวค่าย4คนตามมาสอนโดยแบ่งเด็กเป็น4ห้อง สอนป.1-ป4
พอเพื่อนๆเข้าสอนกุศลเดินไปพบครูใหญ่ทันที
มีนักเรียนแค่นี้หรือครับครู.....กุศลถามครูใหญ่
จริงๆแล้วเกือบร้อยแต่ต้องช่วยงานบ้านเพราะพ่อแม่เขาไปอยู่ที่โรงเรียนกันหมด......ครูใหญ่ตอบ
ขณะนี้เหลือห้องละไม่ถึงสิบคน.....กุศลครุ่นคิดในใจ
นักเรียน ออกมาทำโจทย์บนกระดานซิ....เสียงครูสมเดชสั่งการที่เหลือฟุบหลับหมด
นักเรียนคะ ค-ควายเข้านา.....เสียงครูกัลยาดังลั่นโมโหที่เด็กออกเสียงเป็นค-ควย
ไม่ได้การแล้ว เราต้องเอาเด็กในหมู่บ้านมารวมกันที่นี่ให้มากที่สุด.....กุศลคิดในใจ
เก๊งๆๆๆๆ ครูใหญ่กุศลเคาะระฆังสั่งระดมพลนักเรียนทุกคน
พี่กุศลจะสอนคนเดียวทุกชั้นหรือคะ....น้องกัลยาถามดีใจ
เปล่า พี่จะระดมนักเรียนมารวมกันที่นี่.....กุศลตอบน้องกัลยา
นักเรียนทุกคนฟังนะให้ไปตามเพื่อนๆมา เย็นนี้ครูจะแจกแปลงสีฟัน ยาสีฟันและของกินเยอะแยะ...กุศลประกาศ
เย้ๆๆๆ.......เสียงนักเรียนแสดงความดีใจต่างกระจายกันกลับไปตามเพื่อนๆ
วิธีนี้สำเร็จรึกุศล.....สมเดชไม่หายแครงใจ
สำเร็จไม่สำเร็จบ่ายนี้รู้....กุศลกัดฟันตอบ

ตอนที่27 โครงการสอน2และทันตกรรม
ตอนทานอาหารกลางวันกุศลขอความร่วมมือพี่ดี(ประวิทย์ โยทีพิทักษ์และกรองแก้ว นิสิตทันตทั้งคู่ให้มาสอนเด็กแปลงฟัน
ส่วนพวกครูทั้ง4คนก็ให้มาเป็นครูพี่เลี้ยง
บ่ายเศษๆมีนักเรียนทะยอยมาที่โรงเรียนประมาณหกสิบคนได้ สามเท่าของตอนเช้า
หลังจากแจกแปลงสีฟันกับยาสีฟันแก่นักเรียนทุกคนรวมคั้งครูด้วย
เอ้านักเรียนทุกคนร้องเพลงและปฏิบัติตามครู...ครูดีสั่ง
ฟันล่าง สลัดขึ้นบน.....ครูดีหยิบแปลงสีฟันมาสาธิตและร้องเพลงประกอบ
ฟันล่างสลัดขึ้นบน.......นักเรียนปฏิบัติตาม
ฟันบนสลัดลงล่าง....ครูดีร้องเพลงและสาธิตต่อ
นักเรียนทุกคนปฎิบัติตามพร้อมกันอย่างสนุกสนาน
เสร็จจากเปลงฟันพวกครูพาเด็กไปอาบน้ำที่สระน้ำในหมู่บ้าน วันนี้เราเรียนสุขอนามัย....กุศลออกคำสั่ง
เย็นวันนั้น ทั้งครูและนักเรียนลอยคอในสระอย่างสนุกสนาน
พรุ่งนี่ชวนกันมาแยะๆนะ ครูจะแจกชุดนักเรียนและกำจัดเหาด้วยกัน..... ครูกุศลสั่งอย่างปลื้มใจ

ตอนที่28 โคลงการสอน3และสวัสดิการ
ขอเอ่ยเรื่องของโครงการสอนเป็นฉากสุดท้าย
วันนี้กุศลและน้องๆพาเด็กไปริมสระเพื่อสางผมเอาเหาออกและสระผมพร้อมๆกัน
แต่พอไปถึงริมสระ ก็พบว่ามีสาวนางหนึ่งนั่งคอตกอยู่ริมสระ
เดินเข้าไปใกล้ๆพี่ตู่นั่นเอง
อ้าวพี่ตู่มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ....กุศลถาม
พี่อยูฝ่ายสวัสดิการเขาให้มาซักผ้ากองใหญ่.....พี่ตู่ชี้ไปที่ผ้ากองเพนิน
อ้าวแล้วเพื่อนไปใหนมด ป้อมเอย หนิงเอย สี่ห้าคน....กุศลถาม
ฮือๆเขาทิ้งพี่ไปหมดแล้ว ทิ้งให้ทำคนเดียว....พี่ตู่มองกุศลตาปริบๆ
โถ นางซิน กุศลซํกผ้าไม่เป็นเสียด้วย จะทำไงดี....กุศลได้แต่สงสาร
ผมซักเป็นครับ หนูวักเป็นคะ.....พวกเด็กๆแย่งกันซักคนละชิ้นสองชิ้น
เพียงครู่เดียวทุกอย่างเสร็จสิ้น
แล้วพี่ประสิทธืจะรู้ไหมนะว่านางซินถูกกลั่นแกล้ง

Post รูปที่มีเพิ่มเติมค่ะ จะได้ทราบว่ามีใครบ้าง

(http://img526.imageshack.us/img526/3861/dsc02502c.jpg)

(http://img526.imageshack.us/img526/6258/dsc02503d.jpg)

ตอนที่29 ฝ่ายอนามัย
ผ้ากว่า90ชิ้นถูกนักเรียนและคณะครูชาวค่ายนำขึ้นราวตากอย่างเป็นระเบียบ
ต่อจากนั้นเด็กๆและครูทั้งหลายลงเล่นในสระน้ำของหมู่บ้านอย่างสนุกสนานจนเย็นเริ่มทยอยแยกย้ายกลับบ้าน
ตู่ กุศล ไปตรวจใข้ชาวบ้านกับพี่ใหม....พี่ประสิทธ์ คุณหมอผู้อารีนั่นเองตะโกนเรียก
ไปครับพี่ ครูสมเดช ครูกัลยา ฝากเด็กๆด้วยนะ....กุศลและพี่ตู่ตอบพลางเดินตามพี่ประสิทธ์
พี่ตู่โดนแกล้งให้ซักผ้าคนเดียวกองพะเนิน.....กุศลฟ้องพี่ประสิทธ์ทั้งๆที่พี่ตู่ห้ามใว้
อ้าว เห็นยายป้อมกับเพื่อนๆไปชวนพี่เล่นเก้าเก เห็นคุยว่างานเสร็จเร็ว....พี่ประสิทธ์งุนงง
หนีงานละไม่ว่า แถมยังชวนพี่ประสิทธ์เสียคนอีก....กุศลรำพัน
คิกๆๆ พี่หนีมันออกมาข้างนอก ปล่อยให้ไอ้หน่อยเล่นแทน.....พี่ประสิทธ์พูดแบบเอาใจพี่ตู
เชิญคุณหมอขึ้นไปดูคนใข้บนเรือนครับ....ชาวบ้านออกมาต้อนรับคุณหมอ ส่วนกุศลและพี่ตู่รออยู่ใต้ถุนบ้าน
ขณะนั่งรอคุณหมอเยี่ยมคนใข้นั้น ชาวบ้านผู้เป็นสามีก็มีน้ำใจเอามะม่วงดิบมาให้เราจิ้มกะปิกินกัน
กินยาแล้วนอนพัก อย่าเพิ่งออกไปทำงาน พรุ่งนีถ้าอาการยังไม่ดีต้องส่งโรงพยาบาล....พี่โอภาสสั่งและลาคนใข้
กว่าคณะเยี่ยมใข้จะกลับค่ายก็เย็นพอดี ชาวบ้านต้อนวัวควายผ่านมาฝูงใหญ่
คิกๆหมวกสีแดงที่ผมกับพี่ตู่สวม ชาวบ้านให้มา....กุศลอวดพี่ประสิทธ์
แหม เท่ย์น่าดู ทีพี่เขาไม่ยักให้....พี่ประสิทธ์แกล้งแซว
กรี๊ด คุณๆระวัง ควายไล่ขวิด....เสียงชาวบ้านตะโกนมาจากด้านหลัง
คิกๆๆ ควายยังอิจฉา....กุศลนึกขำคิดว่าโดนแซว
ควา ควายจริงๆกุศล พี่สิทธ์ หนีเร็ว.....พี่ตู่ดะโกนตกใจ
กุศลหันไปเห็นควายทะมึนควบตรงดิ่งมาที่เราทั้งสามคน.....

พบกันวันพรุ่งนี้ต่อนะครับ

ตอนที่30ฝ่ายศิลปกรรม
หนีการถูกไล่ล่าจากควายวันนั้น
กุศล หมอประสิทธ์ และพี่ตู่ต้องหนีกระเจิงคนละทิศคนละทางเข้าไปในป่า
พี่ดี หมอฟันคนงามเข้ามาแนะนำว่า วัวควายมันไม่ชอบสีแดงๆพอเห็นเข้ามันก็วิ่งไล่ทันที
กุศล ใจยังสั่นไม่หายรีบเดินขึ้นไปบนโรงเรียนที่สร้างพื้นล่างเสร็จใหม่ๆเพราะคิดว่าที่นั่นปลอดภัยที่สุด
นอนแผ่หลาหมดเรี่ยวแรงได้ไม่ทันไร ได้ยินเสียงป๊อกๆดังมาจากใต้ถุน
จึงแอบมองผ่านร่องกระดานเห็นปี๊ด รองรัตน์รูมเมตเราเองนั่งแกะสลักไม้ทำป้ายโรงเรียน
เลยใต้ถุนออกไปมีแสงสว่าง มองเห็นเจ้าน้อย ฉัตรชัยนั่งเขียนป้ายชั้นเรียนเหยงๆ
แอบดูอะไรวะกุศล....เจ้าหน่อยจอมจั่วเพื่อนกุศลมายืนมองกุศลและถาม
ดูหนุ่มสาวเขาจู๋จี๋กัน....กุศลทำกระซิบเจ้าหน่อยหูผึ่ง
ใหนๆ เราแอบดูมั่ง โรแมนติกรึเปล่า....เจ้าหน่อยระรี้ระริก
ดื่มน้ำไหมจะปิ๊ด น้ำแดงหวานชื่นใจ....เสียงพี่แอ นราพรอุตส่าห์เอาน้ำไปเสริบปี๊ด
จ๊วบ.....ขอบใจนะจ๊ะ แอ......เสียงปี๊ดดูดน้ำพลางยิ้มหวานให้พี่แอ
ชั้นว่าคู่นี้ ขืนแต่งกัน ลูกออกมาจะเป็นไง....เจ้าหน่อยปากมอมดูถูกเพื่อน
ก็ดีกว่าแกแหละ ลูกเกิดในบ่อน เพราะพ่อแม่งนั่งจั่วทั้งวัน.....กุศลจี้ใจดำเจ้าหน่อย
แกเสือกรู้ได้ไงว่าชั้นชอบจั่ว....เจ้าหน่อยทำกลบเกลื่อน
รู้สิ แกเพิ่งโดนสาวๆหลอกเล่นไพ่จนหมดตูดเมื่อบ่ายใช่ไหมละ....กุศลพูดความจริง
ทำเป็นรู้ดีเดี๋ยวปั๊ด เตะถวายเจ้าซะนี่....หน่อยโกรธเพราะถูกจี้ใจดำ
กุศลไปอาบน้ำที่สระกันไป....พี่โอภาสเข้ามาขัดจังหวะชวนกุศลไปอาบน้ำ

มาค่ายครั้งนี้จะเห็นว่า ความเห็นอกเห็นใจในการทำงาน
ทำให้ชาวค่ายหลายคนกลายเป็นแฟนกันจริงๆ
เช่นพี่ตู่กับหมอประสิทธ์
คู่ของปี๊ดกับพี่แอ เป็นต้น
แต่คู่นี้มาแปลก
หนุ่มชาวหอกับสาวชาวบ้าน
เป็นอย่างไรโปดติดตาม

ตอนที่31 ฝ่ายสวัสดิการ
การบริการชาวค่าย หรือการติดต่อราชการในหมู่บ้านเป็นหน้าที่ของฝ่ายสวัสดิการ
ชาวค่ายเมื่อจากบ้านมานานๆก็มีการเขียนจดหมายส่งข่าวถึงทางบ้าน
วันนี้พี่จะเข้าไปรับจดหมายในตำบล กุศลจะไปกับพี่ใหม.....พี่ตาหรือพนัสถามขึ้นเช้าวันหนึ่ง
ไปครับผมมาอยู่นี่นานแล้วไม่เคยออกไปใหนเลย....กุศลรับปากพี่ตา
ประมาณโมงเศษมีรถอีแต๋นจากหมู่บ้านเข้าตัวเมือง พี่ตาพากุศลไปดักขึ้นรถ
ความจริงกุศลยังกลัวรถอีแต๋นไม่หาย แต่เพราะไม่มีทางเลือกจึงขึ้นไปนั่งดีกว่าต้องเดินตั้งครึ่งค่อนวัน
นั่งรถอีแต๋นประมาณชั่วโมงเศษ พอถึงสถานีรถไฟ พีตาชวนลงจากรถ
ไปใหว้แม่พี่ก่อนนะกุศลแล้วเดี๋ยวเราค่อยเดินทางต่อ....พี่ตาบอก
บ้านพี่ตาเป็นห้องแถวเรือนไม้ชั้นเดียวแบบโบราณ แต่สะอาดสะอ้านน่าอยู่
ฝั้งตรงกันข้ามเป็นห้องแถวสองชั้นมีร้านกาแฟตรงหัวมุม พี่ตาบอกว่าเป็นบ้านของหมออี๊ด ไชวิทย์
ที่น่าแปลกใจคือลูกของคนบ้านนั้น เรียนหมอทุกคน....พี่ตาเล่าให้กุศลฟัง
เจี๊ยะๆก่อนนะ อาตากะเพื่อนๆ....อาม้าของพี่ตาใจดีเรียกลูกหลานมากินข้าว
ทำไมลื้อไม่กลับมานอนที่บ้านก่อนละอาตา...อาม้าถามพี่ตา
เดี๋ยวพองานค่ายเสร็จแล้วจะกลับมานอนนี่ก่อนกลับกรุงเทพ....พี่ตาตอบอาม้า
โสภาอีถามถึงลื้อทุกวันว่าเมื่อไหร่จะกลับ...อาม้ารายงาน
..........พี่ตาก้มหน้าพุ้ยข้าว แต่หูคอยฟังต่อ
ระวังนา อั๊วได้ข่าวมีครูพละที่โรงเรียนมาสนใจอีอยู่....น้องชายพี่ตารายงาน
แล้วเอ็งเคยเรียนกับครูโสภาไม๊...พี่ตาถามน้องชาย
ไม่เคย อั๊วเรียนชั้นมัธยมแต่อีสอนเด็กเล็ก....อาตี๋น้องชายพี่ตารายงาน

ตอนที่32 ครูโสภา
ครูโสภาในดดีตเคยเรียนชั้นประถมและมัธยมมาพร้อมๆกับพี่ตา
เพราะความที่เป็นดาวเด่นของโรงเรียน นางสาวโสภาจึงเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆในละแวกนั้น
แต่เพราะความใกล้ชิดสนิทสนมและบ้านพักก็อยู่ในละแวกเดียวกัน
โสภาจึงมีความสนิทสนมกับนายพนัสมากกว่าคนอื่นๆ
สร้างความอิจฉาให้กับเพื่อนๆในละแวกบ้านเป็นอย่างยิ่ง
เหมือนพรหมลิขิต พนัสสอบติดคณะวิศวะจุฬา
ส่วนโสภาไปเรียนปกศ.ที่วิทยาลัยครูใกล้บ้าน
พอเรยนครบ1ปีก็มาสอบรรจุเป็นครูในหมูบ้านที่ตนอยู่
พวกนุ่มๆพอรู้ว่าพนัสต้องไปเรียต่อที่กรุงเทพต่างดีใจกันยกใหญ่
โดยเฉพาะเบิ้ม ครูพละซึ่งจบแค่ม.ศ.3ก็ได้เป็นครูอยู่ที่เดียวกับครูโสภา
เดี๋ยวพี่ขอแวะที่โรงเรียนประจำตำบลก่อนไปรับจดหมายนะกุศล...พี่ตาบอก
ครับ .....กุศลรับปากเพราะตัวเองก็ไปใหนไม่ถูก
พอไปถึงโรงเรียน พี่ตาถามหาครูโสภาทันที
อยู่ในห้องพักครูคะ...ครูที่นั่นบอก โชกดีเราไปในช่วงพักครูพอดี
ตา มาได้ไง.....ครูโสภีดีใจทันทีที่เห็นพี่ตา
พี่มาออกค่ายที่หนองหว้า จึงแวะมาเยี่ยม....พี่ตายิ้มสดใส
กุศลขอออกไปรออยู่หน้าห้องนะ.....กุศลขอตัวตามมารยาท
นักเรียนช่วยยกน้ำไปเสริบเพื่อนครูด้วย....โสภาบอกนักเรียนช่วยเสริบน้ำกุศล
กุศลนั่งรอหน้าห้องพักครูสักครู่ได้ยินเสียงเอะอะเหมือนคนเถียงกันจึงชะโงกเข้าไปดู
คุณไม่ควรเข้ามายุ่งกับคนของผมที่นี่...เบิ้มครูพละเสียงดังเหมือนคนเมา
ผมจะมาหาเพื่อน คุณไม่มีสิทธิไล่.....พี่ตาไม่ละลด
พอเถอะเบิ้ม คุณไม่ควรมาหาเรื่อง อายคนเปล่าๆ....ครูโสภาเตือนเบิ้ม
อ้อ คุณเห็นคนอื่นดีกว่าผม.....ครูเบิ้มเสียงดังมากขึ้นพลางเข้าไปผลักอกพี่ตา
เบิ้ม อยุดเดี๋ยวนี้ นี่เป็นสถานที่ราชการ ถ้าเมาไปเมาที่อื่น....เสียงครูใหญ่สาวใหญ่ดังลั่น
ได้ผล พอเหตการณ์เงียบสงบพี่ตาจำได้ว่าครูใหญ่คือครูเก่าของพี่ตานั่นเองส่วนครูเบิ้มมองพี่ตา ตาเขียวปัด

ตอนที่33รับจดหมาย
ตอนไปรับจดหมายที่ไปรษณีย์
พี่ตาแอบเขียนจดหมาย1ฉบับส่งถึงครูโสภา
ขณะที่เขียนจดหมายพี่ตาลุกไปห้องน้ำปล่อยจดหมายเขียนค้างใว้ว่า
"เรียนจบผมจะรีบกลับมาขอครูโสภาแต่งานโดยเร็ว"
อยากอ่านต่อแต่เกรงใจเพราะพี่ตากลับมาพอดี
พอรับจดหมายของชาวค่ายเสร็จแล้วพี่ตาพากุศลไปหาของทานและซื้อกับข้าวในตลาด
ขณะที่นั่งรถอีแต๋นกลับเข้าค่ายกุศลรู้สึกพี่ตามีสีหน้าหม่นหมองใจลอยชอบกล
อาจเป็นลางความผิดหวังหรือไม่ในขณะนั้นไม่มีใครสามารถเดาได้

ตอนที่34 อำลา
พอถึงปลายเดือนค่ายใกล้ปิดฉากลง
โครงงานสร้างโรงเรียนเกือบเสร็จสมบูรณ์
ภายในโรงเรียนสร้างเกือบเสร็จ เหลือแค่ติดป้ายห้องเรียนเป็นอันเสร็จสมบูณ์....ครูใหญ่รายงาน
คณธกรรมการทุกฝ่ายทำหน้าที่เสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว...กองอำนวยการรายงาน
คืนนี้เราจะมีกิจกรรมสังสรรค์ก่อนอำลา....ฝ่ายประชาสัมพันรายงาน
ยัง ยังไม่สมบูรณ์ ......ฝ่ายวิจัยรายงาน
ยังมีอะไรอีกละ.....ชาวค่ายถามขึ้น
พวกเราต้องไปวิดน้ำลอกสระให้ชาวบ้าน  มิฉนั้นแล้งนี้ชาวบ้านไม่มีน้ำใช้.....ฝ่ายวิจัยยืนยัน
เอ้าพวกเราทุกคน ไปช่วยกันลอกสระเดี๋ยวนี้ก่อนค่ำเป็นงานสุดท้าย....ประธานมานพสรุป
ได้เลยพวกเรา ลุย....พี่ตาเสริม พวกสาวๆไม่รอช้ากระโดดลงสระกันเป็นแถว
ไม่ถึงชั่วโมง น้ำในสระเริ่มแห้งขอดชาวค่ายถือโอกาศจับปลาเป็นผลพ่วง
กรี๊ด  ฉวีวรรณ จับได้ปลาหมอ....ฉวีวรรณจับปลาหมอลงข้องพวกเราเฮ
กรี๊ด วรรณีจับได้ปลาช่อน.....วรรณีจับปลาช่อนลงข้องพวกเราเฮ
กรี๊ด เกี้ยวนิดาจับได้ปลาชะโด......วนิดาตะครุบปลาชะโดสุดแรงดึงเท่าไรไม่ขึ้น
ใกล้ๆเกี้ย คุณมานพประธานค่ายยืนจุกหน้าเขียว
เหมือนมีใครมากระชากของรักของหวงไปอย่างนั้น

ตอนที่35 ปิดค่ายที่หนองหว้า
คืนวันสุดท้ายก่อนอำลาจากกัน
หน้าเวทีการแสดงของเด็กนักเรียน
เสียงเพลงค่ายและเพลงลูกเสือชาวบ้านก้องกังวานไปทั้งหมู่บ้าน
พรุ่งนี้แล้วสินะ พวกนักศึกษาเขาจะกลับกรุงเทพ...ชาวบ้านต่างอาลัยอาวรณ์
พรุ่งนี้แล้วสินะ เราจะได้กลับบ้านไปหาพ่อแม่ของเราเสียที...นี่คือมุมคิดของชาวค่าย
เวทีการแสดงของนักเรียนปิดฉากลง
พรุ่งนี้รถจะมารับนักศึกษากลับกรุงเทพแต่เช้า
พวกเรามีแต่ความรู้สึกอำลาและอาลัย
แม้เหตการณืจะผ่านไปกว่าสามสิบปี
แต่ความรู้สึกดีๆระหว่างชาวค่ายและชาวบ้านยังผูกพันไม่มีวันลืม
จริงอยู่ งานค่ายเป็นงานที่หนักมากสำหรับคนที่มีแค่มันสมอง และสองมืออย่างพวกเรา
ผู้เขียนอาจแต่งต่อเติมเลอะเทอะไปบ้าง
แต่นี่คืองานของพวกเรา ชาวค่ายทุกคนที่ไม่มีวันลืม..........
อวสาน

จบแล้ว ครับ ตื่นๆ ให้คนอื่นมาช่วยกันเขียนบ้าง
กุศลขอไปรับค่าเขียนจากประธานค่ายยุคนั้น
ขอแค่อินทผาลัมภ์แห้งสักถุงเล็กๆก็พอ
สวัสดีอีกหนครับ

สวัสดี คุณน้องเสียด(น้องสาวแสนดีของพี่สิงห์)
                       ถึงเวลาที่เธอต้องมาเขียนบทละครชาวค่าย เล่าความจริงสมัยนั้น ตามสไตร์ของเธอบ้างแล้ว อย่าทำให้ผิดหวัง
                       สวัสดีค่ะ คืนนี้ราตรีสวัสดิ์ ครับ
                      

สวัสดีค่ะ คุณน้องตู่
                         ขอความกรุณา หาที่อยู่ หรือ เบอร์โทรศัพท์ พี่ไก่ และพี่ดี ให้ด้วย จักขอบคุณมาก ทราบว่าอยู่ชลบุรี ครับ หรือให้พี่ทั้งสองเข้ามาในเวบห้องนี้ก้ได้ครับ
                          สวัสดี

...สวัสดีค่ะ...คุณพี่สิงห์...
...พี่ไก่เคยมาทำงานอยู่ ร.พ.สมเด็จฯ ณ ศรีราชา...ช่วงนั้นได้เคยติดต่อกันอยู่ค่ะ...
...แบบว่าเคยไปทัวร์จุฬาชลบุรีด้วยกันเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว...
...ตอนนี้ไม่ได้ติดต่อกันเลยค่ะ...จะลองถามพี่หมอโอภาสดูนะคะ...
...ส่วนพี่ดีไม่ได้ติดต่อกันเลยค่ะ...แต่พี่ดีสนิทกับรัช(รัชนี 14) ก็จะลองถามรัชดูค่ะ...

		อ้างถึง			ข้อความของ too_ploenpit เมื่อ 24 ธันวาคม 2552, 12:09:40
	...สวัสดีค่ะ...คุณพี่สิงห์... ...พี่ไก่เคยมาทำงานอยู่ ร.พ.สมเด็จฯ ณ ศรีราชา...ช่วงนั้นได้เคยติดต่อกันอยู่ค่ะ... ...แบบว่าเคยไปทัวร์จุฬาชลบุรีด้วยกันเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว... ...ตอนนี้ไม่ได้ติดต่อกันเลยค่ะ...จะลองถามพี่หมอโอภาสดูนะคะ... ...ส่วนพี่ดีไม่ได้ติดต่อกันเลยค่ะ...แต่พี่ดีสนิทกับรัช(รัชนี 14) ก็จะลองถามรัชดูค่ะ...

สวัสดีค่ะ คุณน้องตู่
                        ขอบคุณมากๆ
                        สวัสดี

พี่สิงห์ขา,
ท่านพี่กุไปไหน?
วันนี้คริสต์มาสนะคะ
ส่งสาวๆเต้นฮูล่าฮาวายเอี้ยนมาฝากชาวค่ายคะ

nn.

		อ้างถึง			ข้อความของ manopkd เมื่อ 23 ธันวาคม 2552, 20:16:09
	สวัสดี คุณน้องเสียด(น้องสาวแสนดีของพี่สิงห์)                        ถึงเวลาที่เธอต้องมาเขียนบทละครชาวค่าย เล่าความจริงสมัยนั้น ตามสไตร์ของเธอบ้างแล้ว อย่าทำให้ผิดหวัง                        สวัสดีค่ะ คืนนี้ราตรีสวัสดิ์ ครับ

พี่สิงห์หง่ะ  ทุกวันนี้พิมพ์คุยก็แย่อยู่แล้ว  ให้มาเขียนบทละครชาวค่ายจะไหวมั้ยเนี่ย  emo33:(:

ไม่อยากทำให้ผิดหวังแต่ไม่กล้ารับปากจริงๆ  emo30:sorry:

จาพยายามก้อแล้วกาน  emo29:P:  ขอไปคิดรูปแบบก่อน   emo40::

ตอนนี้ไปขอฟังเพลงของหนิงก่อน  emo4:))

น้องเสียดครับ
ตอนอยู่ค่าย ประทับใจอะไร หรือไม่ชอบอะไร เล่ามาเลยไม่ต้องอาย
เหตการณ์ผ่านมาสามสิบกว่าปีแล้ว จ้างก็หาหลักฐานไม่เจอ
อ้อ ตอนเราเป็นลูกเสือชาวบ้าน แล้วต้องแยกกันอยู่คนละบ้านเป็นอย่างไรบ้าง
เล่ามาเลย แล้วพี่จะช่วยเขียนเชียร์เอง
สำหรับน้องหนิง
พี่กุศลยังอยู่ครับ
แต่ตอนนี้ต้องคอยหลบหน้าหลบตาเจ้าพ่อบางคน
ถึงขั้นส่งลูกน้องไปดักทำร้ายกันแล้ว
สงสัยต้องจ้างมือปืนใว้คอยคุ้มกันซะแล้ว emo25:(((

            ผมเองนั้น รู้สึกตัวเองว่า ค่อนข้างที่จะสนิทสนมกับคุณน้องตู่มาก(ในความเห็นของผม) ในบรรดาชาวค่ายหอหญิงนอกจากน้องเสียด เป็นความรู้สึกฉันพี่ ฉันน้องจริงๆ ไม่เกี่ยวกับหนุ่มๆ สาวๆ และน้องตู่เป็นคนที่ผมพูดคุยด้วยสนิทใจ เพราะ คุณน้องตู่ เป็นแฟนพี่ประสิทธิ์ ทำให้ผมไม่เขินอาย ไม่ประหม่า ความรู้สึกที่ดีๆ ต่อกันนั้น ไม่เคยจางหายไปจากใจผมเลย สามสิบกว่าปีแล้ว เพียงแต่ ณ ปัจจุบัน คุณน้องตู่ตามความคิดพี่สิงห์ไม่ทันเท่านั้น ครับ อาจจะเป็นเพราะ เธอดูหนังดูละครมากเกินไป และเป็นแม่บ้าน(ในความเห็นของพี่สิงห์)แต่พี่สิงห์ก็ยังถือว่า เธอยังร่วมงานกับพี่สิงห์สมัยอยู่ค่ายอยู่ดี ไม่มีอะไรจะทำให้ความรู้สึกนั้นจางหายไปได้จากพี่สิงห์ ยังเหมือนเดิมทุกประการ สำหรับพี่สิงห์  ถ้าน้องตู่สังเกตให้ดี จะพบได้เอง พี่สิงห์จะคุยกับเธอด้วยความสนิทใจเสมอ กล้าที่จะพูดเล่น หรือกระเซ้าเย้าแหย่(เช่นเดียวกับ ดร.กุศล) ซึ่งพี่สิงห์ไม่ค่อยทำบ่อยนักกับคนอื่น ที่มีความรู้สึกว่าไม่สนิทสนมจริงๆ
                    หลายคนอาจจะคิดว่า พี่สิงห์หยิ่ง ไม่ค่อยพูดคุยกับน้องหอหญิง ในสมัยนั้น หรือพี่สิงห์ชอบใครอยู่ ? จริงๆ แล้วพี่สิงห์ไม่ได้จีบใครเลยทั้งนั้น มีแต่พี่ แต่น้องทั้งน้้น แต่บังเอิญพี่สิงห์เป็นคนขี้อาย และไม่มีความกล้าเพียงพอเท่านั้นที่จะคุญกับน้องๆหอหญิง แต่ถ้าน้องคนไหนคุยกับพี่สิงห์ พี่สิงห์ก็จะคุยด้วยเสมอ ที่ค่ายพี่สิงห์คือว่า อาวุโส รองจากพี่ประสิทธิ์ ดังนั้น เรื่องความปลอดภัยของน้องๆ พี่สิงห์เป็นห่วงเสมอ และคอยระวังให้ แต่ไม่เคยแดงออกให้ใครทราบเลย สังเกตจากตำแหน่งที่พี่สิงห์นอน ไม่ว่าในเต้น หรือ บนโรงเรียน ถ้าใครคิดมิดีมิร้ายต่อชาวค่ายหญิง ต้องผ่านพี่สิงห์ก่อน และพี่สิงห์สามารถไปช่วยได้ทันที จากตำแหน่งที่นอน และเป็นคนหูไว ระวังอยู่ทุกขณะ
                   นี่คือ สิ่งที่พี่สิงห์คิดจริงๆ ในสมัยอยู่ค่าย ถึงบอกว่า ที่ค่ายเป็นชีวิตที่มีความสุขจริงๆ ถึงแม้จะเหนื่อยมากก็ตาม และยังมีความทรงจำอยู่เสมอ  เวลาคิดถึงใคร ผมจะเอาไดอารี่เล่มน้อยมาอ่านเสมอ อ่านไปความตื่นตันใจก็เกิดและน้ำตาคลอเสมอ
                   สวัสดี
                    

ขอบคุณพี่กุศลมากครับ
ที่เอาบรรยากาศชาวค่ายมาเล่าสู่กันฟัง
อ่านไปก็นึกถึงตอนที่ได้ไปออกค่ายด้วย
แม้จะต่างกาล ต่างสถานที่กัน
แต่บรรยากาศ...อบอุ่นแฝงไปด้วยประสบการณ์...ไม่ต่างกันครับ
 emo6::))

ใช่แล้วครับ น้องหนุน บรรยากาศค่ายช่วยปลูกฝังสิ่งที่ดีๆให้เรามาจนทุกวันนี้
แต่นิยายที่พี่เขียน พยายามปรุงแต่งเสริมบรรยากาศไม่ให้น่าเบื่อเท่านั้น
อยากให้น้องหนุนมาเล่าเรื่องค่ายที่เคยประสบมาว่าเป็นอย่างไร
พี่จะคอยติดตามและขอเป็นกำลังใจด้วยคน

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 25 ธันวาคม 2552, 14:55:13
	สำหรับน้องหนิง พี่กุศลยังอยู่ครับ แต่ตอนนี้ต้องคอยหลบหน้าหลบตาเจ้าพ่อบางคน ถึงขั้นส่งลูกน้องไปดักทำร้ายกันแล้ว สงสัยต้องจ้างมือปืนใว้คอยคุ้มกันซะแล้ว emo25:(((

 bodyguard ลํ่าบึ๊ก
กล้ามเป็นมัดๆนะคะ
หนิงจะได้ขอร่วมขบวน...
ตาม bodyguardต่อคะพี่

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 25 ธันวาคม 2552, 14:55:13
	น้องเสียดครับ ตอนอยู่ค่าย ประทับใจอะไร หรือไม่ชอบอะไร เล่ามาเลยไม่ต้องอาย เหตการณ์ผ่านมาสามสิบกว่าปีแล้ว จ้างก็หาหลักฐานไม่เจอ อ้อ ตอนเราเป็นลูกเสือชาวบ้าน แล้วต้องแยกกันอยู่คนละบ้านเป็นอย่างไรบ้าง เล่ามาเลย แล้วพี่จะช่วยเขียนเชียร์เอง ...........

พี่กุศลคะ  ที่เป็นปัญหาคือ ลืม ลืมไปเยอะเลยค่ะ นอกจากมีคนพูดถึง แล้วก็เสียดก็เอามาปะติดปะต่อถึงนึกออกบ้าง  emo4:))

                 ทั้งพี่ไก่ และพี่ดี เป็นพี่สาวที่น่ารักสำหรับพี่สิงห์อย่างมาก คอยเป็นกำลังใจ และพูดคุยกันด้วยเสมอ พี่สิงห์พูดคุยด้วยอย่างสนิทใจเพราะนับถือว่าเป็นรุ่นพี่ โดยเฉพาะ พี่ไก่ เป็นชาวสิงห์บุรี ด้วยกัน ส่วนพี่ดี เป็นชาวเมืองชล เป็นลูกสาวท่านผู้ว่าชลบุรี สมัยนั้น ภายหลังจากกลับจากค่าย ผมเองก็ได้แวะไปเยี่ยมพี่สาวทั้งสองที่คณะทันตแพทย์บ่อยๆ เวลาผมไปประชุมกับหัวหอทันตแพทย์ และภายหลังจบแล้วก็ยังได้เจอกัน  ผมจำได้ว่าวันแต่งงานพี่ไก่  ผมก็ไปร่วมงานด้วยที่ชลบุรี
                            ผมเองเสียดายว่า ในการไปค่ายครั้งนี้ ผมไม่ได้ไปร่วมงานกับแผนกอื่นเลย นอกจากอยู่โยง แผนกโครงการเพราะรับผิดชอบไว้สูง อยากให้โรงเรียนเสร็จตามกำหนด จึงไม่ขอไปทำงานแผนกอื่นๆ นอกจากแผนกโครงงานก่อสร้างโรงเรียนและแผนกอาหาร ซึ่งก็อยู่ในโรงเรียน เลยไม่มีโอกาสเหมือนกับชาวค่ายท่านอื่นๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ดี ทำให้หลายฝ่ายตำหนิผม ในครั้งนั้น แต่ภายในจิตใต้สำนึกของผมก็อย่างที่เรียนให้ทราบ ต้องการให้โรงเรียนเสร็จ ไม่ใช่ปิดค่ายแล้วโรงเรียนไม่เสร็จ เหมือนอย่างค่ายที่แล้วที่โรงเรียบ้านโนนำราญและก็ไม่สวย ดังนั้นผมจึงไม่มีโอกาสไปคลุกคลีกับชาวบ้าน  ไม่เคยไปทำงานกับพี่ไก่และพี่ดี เลย มีแต่พี่ไก่ พี่ดี มาทำงานกับผม
                  แต่ระยะหลังๆ ไม่ได้เจอกันเลยเพราะมัวแต่ทำงาน ครับ
                  คิดถึงพี่สาวที่แสนดีทั้งสองมาก ครับ ผมระลึกถึงอยู่เสมอ ครับ
                  สวัสดี

พี่สิงห์ขา,
พี่ไก่และพี่ดีในรูป
คณะอะไรคะ?
เดาว่าท่านนึงทันตะ.

nn.27

		อ้างถึง			ข้อความของ khesorn mueller เมื่อ 05 มกราคม 2553, 18:04:58
	พี่สิงห์ขา, พี่ไก่และพี่ดีในรูป คณะอะไรคะ? เดาว่าท่านนึงทันตะ. nn.27

ถูกต้องแล้วครับ
เดาได้เก่งมาก
ท่านหนึ่งทันตะ
ส่วนอีกท่านหนึ่งเป็นหมอฟัน

พี่ไก่และพี่ดีมาสมทบงานค่ายในฐานะฝ่ายทันตกรรม
เอ๊ะ เป็นชาวหอด้วยรึเปล่า ใครเฉลยที
แต่คนสวยด้วยและเก่งด้วย เพี๊ยง ขอให้เป็นญาติชาวหอ คิกๆๆ

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 07 มกราคม 2553, 14:57:44
	พี่ไก่และพี่ดีมาสมทบงานค่ายในฐานะฝ่ายทันตกรรม เอ๊ะ เป็นชาวหอด้วยรึเปล่า ใครเฉลยที แต่คนสวยด้วยและเก่งด้วย เพี๊ยง ขอให้เป็นญาติชาวหอ คิกๆๆ

...พี่ไก่และพี่ดีไม่ใช่ชาวหอซีมะโด่งค่ะ...
...จำไม่ได้ว่าใครเป็นคนติดต่อให้มาค่ายหอค่ะ...
...เพราะว่าปีนั้นหานิสิตทันตะมาค่ายไม่ได้เลย...

พี่ตู่ครับ
คืนวันหนึ่งที่ค่ายหนองจิกมีพายุลมแรงมาก
ชาวค่ายทั้งชายและหญิงวิ่งหนีออกจากเต๊นท์กลางสนามฟุตบอล
ขึ้นมาอยู่บนโรงเรียนซึ่งแข็งแรงกว่ากันแทบทุกคน
ขณะที่ลมพายุพัดมาอย่างแรงจนผ้าใบหลุดจากเสา
ทุกคนในโรงเรียนมองเห็นสตรีนางหนึ่งอยู่ในเต๊นท์หอหญิงตะคุ่มๆ
พยายามกอดเสาเหล็กใว้แน่นอยู่เพียงคนเดียว
ใครเรียกเท่าใหร่ก็ไม่ยอมวิ่งออกมา
สตรีนางนั้นคือ นางสาวเพลินพิศ พิบูลสัคคะ

เบื้องหลังที่กอดเสาเหลืออยู่เพียงคนเดียวให้พวกเราใจหายใจคว่ำเล่นคืออะไร วานช่วยเฉลยให้หายข้องใจหน่อยครับ

...ดร.กุศล  น้องรัก...อิอิ
...นามสกุลเก่าของพี่ คือ วิบูลย์สัคคะ  ค่ะ...
...ตกลงคืนนั้นเหลือพี่คนเดียวเองเหรอที่กอดเสาอยู่...
...พี่ตู่ก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันค่ะ...คิดว่าคนอื่นๆเค้ายังกอดกันอยู่  ก็พยายามสู้ลมให้ได้...
...พี่คิดว่าพี่ขึ้นมาอยู่บนโรงเรียนก่อนคนอื่นอีกค่ะ...
...ตอนขึ้นมายังเห็นพวกเราวิ่งเก็บของกันอยู่เลยค่ะ...

เริ่่มเป็นสองแนวคะ
แต่จะนึกภาพทั้งสองค่ะพี่ตู่,พี่กุศล
เดาว่าเป็น 2 versions ที่ตื่นเต้นไม่แพ้กัน
มีฟ้าคะนองด้วยมั้ยคะ?
ลมแรงก่อนฝนตกเหรอพี่ๆ?


nn.

สวัสดีครับ ชาวค่ายที่รักทุกท่าน
                           ปัญหาของฝ่ายโครงการในการก่อสร้างโรงเรียนสมัยนั้น คือ
                           1). มีชาวค่ายเก่งๆ หลายคนและเชื่อมั่นในตัวเองมากเช่น
                                 - คุณพนัส  ถือว่า เป็นบ้านตัวเอง เป็นวิศวฯ และเป็นคนต้นคิดให้มาสร้างโรงเรียนนี้ และเป็นประธานชมรมค่าย แต่ไม่ใช่ผู้อำนวยการค่าย และไม่ใช่ประธานโครงการ ดร.พงษ์ธร เป็นผู้อำนวยการค่าย ใหญ่ที่สุดในคณะ ดังนั้น คุณพนัส  จะทำอย่างที่ตัวเองต้องการนั้น มันก็ไม่ได้ทุกอย่าง ครับ ขึ้นอยู่ที่เหตุ และผล ของใครจะดีกว่ากัน และทำได้หรือไม่ได้
                                 - คุณธนา พิริยาพรรณ เป็นวิศวกรโยธา บ้านที่ชลบุรีเป็นโรงขายไม้ก่อสร้าง จึงมีความรู้ทางช่างพอสมควร เป็นคนพูดมาก ต้องมีเหตุ มีผล ถึงจะลงมือทำ ดั้งนั้น ผล คือ มัวแต่เถียงกัน ว่าจะทำอย่างไร เสียเวลามาก
                                 - คุณวิวัฒน์ สาหร่ายทอง เป็นสถาปนิก เคยทำงานค่ายหอพักมาสองครั้ง ก็มีความคิดไปอีกแบบหนึ่ง
                                 - คุณมานพ  ในฐานะประธานโครงการก่อสร้าง ผู้มีอำนาจเต็มในการสั่งการ ก็เป็นลูกช่างก่อสร้าง เป็นวิศวกร เคยเป็นลูกมือพ่อ ทำการก่อสร้างบ้านตัวเองมาตั้งแต่เล็ก ก็มีประสพการณ์ในการก่อสร้างบ้านงานไม้พอสมควร ก็มีความคิดเป็นของตัวเอง
                                  - ดร.พงษ์ธร  เป็นกลาง และตามใจขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฝ่ายโครงการ ว่าจะเอาอย่างไร? เพราะตัวเองไม่ถนัด
                          2). จะเห็นว่า มีเสือหลายตัว ที่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง อยู่ในถ้ำเดียวกัน และแต่ละคนก็จะทำตามความคิดของตัวเอง ทั้งนั้น ดังนั้น อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ครับ คือ เถียงกันเป็นส่วนใหญ่ในระยะแรกๆ ไม่เป็นอันทำงานกัน แต่มีวัตถุประสงค์อันเดียวกัน คือ ต้องการให้โรงเรียนสำเร็จตามตารงที่กำหนดไว้
                          3). แล้วจะทำอย่างไร?ให้โรงเรียนมันเสร็จได้ละครับ ในเมื่อมีแความขัดแย้งในการลงมือก่อสร้าง
                          4). คงเป็นโชคชะตา ที่ฟ้าลิขิตว่า โรงเรียนนี้ต้องก่อสร้างให้สำเร็จ และทันเวลาด้วย (ค่ายโนนสำราญ ก่อสร้างโรงเรียนไม่เสร็จ และไม่สวยงามครับ)
                           - คุณพนัส  คุณวิวัฒน์  ท่านผู้อำนวยการค่าย ดร.พงษ์ธร ให้ไปเปิดค่ายย่อยใหม่อีกแห่งที่โรงเรียนบ้านหนองจิก สองอาทิตย์ เพราะค่ายเรามีงบประมาณและกำลังคนเหลือเฟือ
                                  - คุณธนา  ต้องกลับมาเรียน Summer ต่อ
                                  ดังนั้นเหลือผมอยู่คนเดียวในค่าย โดยผมมีหมอบุญเลิศ และน้องๆรุ่น 2516 เป็นลูกมือ และคุณรองรัตน์ ผมไม่ต้องขัดแย้งกับใครอีกแล้ว ผมตั้งใจไว้เลยว่า ก่อนที่คุณพนัสจะกลับจากค่ายหนองจิก โรงเรียนต้องเสร็จให้ได้ ดังนั้น ผมจึงมุ่งมานะ อดทน ทุกอย่าง ยอมเหนื่อยทั้งกลางวันและกลางคืน ขออยู่ฝ่ายโครงการตลอด ยอมผิดกฎ ในการวนเวียนเปลี่ยนตำแหน่ง เพราะผมไม่มีใครขัดแย้งอีกแล้ว ผลคือ โรงเรียนเสร็จก่อนที่คุณพนัส  กลับจากค่ายหนองจิก ทำให้ผมโล่งใจ  คุณพนัสกลับมาก็ทำอะไรไม่ได้ และโรงเรียนก็ออกมาสวยกว่าที่คุณพนัส คิด และยอมรับในตัวผม รวมทั้งคุณวิวัฒน์ ด้วย  จึงมีแต่บรรยากาศชื่นชมในฝีมือของพวกชาวค่ายด้วยกัน ที่ไม่น่าเชื่อ ว่า มีแต่ชาวค่ายที่ไม่เคยทำงานก่อสร้าง แต่ทำไมพวกเราทำได้ และแรงงานตอกตะปูส่วนใหญ่ก็เป็นชาวค่ายสุภาพสตรีเท่านั้น ไม่ที่ทำทุกชิ้น ผมใสเองทั้งหมด เพราะไม่มีใครใช้กบไฟฟ้าเป็นเนื่องจากผมเคยถูกบังคับจากพ่อให้ใสไม้เป็นประจำด้วยมือ ผมสามารถใช้ซิ่ว  ขวาน  ฆ้อน เลื่อยได้อย่างชำนาญ เพราะทำกับพ่อมามาก ประกอบกับ น้องๆ ทุกคนขยัน ไม่มีบ่น พี่สิงห์สั่งให้ทำอะไรก็ทำหมดและทำได้ดีด้วย ผมเองก็ใช้ข้อดีของแต่ละคนที่มี คือ คุณรองรัตน์ คุณหมอบุยเลิศ  คุณวสันต์(ดร.วสันต์) คุณฉัตรชัย และน้องๆ ท่านอื่นๆ ให้แสดงสักยภาพที่แท้จริงออกมา คือ ใครอยากแสดงฝีมืออะไรก้เอาออกมาในการทำโรงเรียนหลังนี้ ช่วยกันคิด ช่วยกันติ ทำให้มันดีให้ได้ เอาไหนเอากัน ผลคือ เราสามารถทำโรงเรียนได้เสร็จก่อนกำหนอ  ห้า-หกวัน จนเรามีเวลาไปทำศาลาประชาคมในหมู่บ้านเพิ่ม และมีเวลาพักผ่อนไปชมหมู่บ้าน บ้านเชียง ที่ท่านผู้ว่าราชการจังหวัด มอบสิ่งตอบแทนให้กับพวกเรา ที่พวกเราทำโรงเรียนให้กับบ้านหนองหว้า ในจังหวัดของท่านครับ
                             ผมเอง ผมจำเหตุการได้ดี พวกเราเอาแต่เถียงกัน จนวันแรกเราทำงานไม่ถึงไหนเลยเพราะเถียงเรื่องวิธีการ  ดังนั้น วันที่สองผมเลยตัดสินใจว่าจะเอาอย่างนี้ คือ ลงมือขุดหลุม และฝังเสาเลย เพราะมัวแต่เถียงกันงานไม่เดิน นับว่าโชคดีจริงๆ ครับ ที่เสืยหลายตัว ต้องออกไปทำมาหากินที่อื่น ปล่อยให้เหลือเสือเฝ้าถ้ำเพียงตัวเดียวคือ ผม จึงทำให้โรงเรียนเสร็จ ผมเองถ้าไม่ได้น้องๆ ที่เป็นลูกมือ คือ ชาวค่ายทุกคนที่วนเวียนเข้ามาในฝ่ายโครงการคอยทำงานให้ด้วยความแข็งขัน เอาจริงเอาจัง ขอให้สั่งมาทำได้ทั้งนั้น นี่คือ ความสามารถของพวกเราในสมัยนั้น ที่เรายังเป็นนิสิตอยู่ครับ
                             ผมเองเวลามองดูภาพถ่ายโรงเรียน ทีไร จะหลับตานึกถึงภาพที่พวกเราชาวค่าย ช่วยกันทำด้วยความเหน็ดเหนื่อย ไม่เคยทำมาก่อน มีความสนุกสนาน  เฮฮา ทำงานแบบมีความสุก และภูมิใจในผลงานที่ช่วยกันทำ  ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเอง ว่า โรงเรียนนี้เราสร้างหรือ มันสำเร็จได้อย่างไรกัน ในเวลา 20 วัน จากกลุ่มคนที่ไม่เคยทำงานก่อสร้างมาก่อน ต้องทำเองทุกอย่าง แม้กระทั้งวงกบประตูหน้าต่าง เพราะคุณพนัส  ไม่ได้สั่งไว้แต่แรก จึงไม่มีขายหาซ์อไม่ได้ทั่วทั้งจังหวัดอุดร ต้องจ้างช่างมาสอนวิธีการทำวงกบให้ผม ซึ่งไม่ได้ใช้ตะปูต้องใช้ลูกประสักแทนตะปู และผมเองก็สามารถทำได้จนครบเท่าที่เราต้องการ
                             ผมมาประมวลดูแล้วแรงจูงใจที่ทำให้ผมมุมานะทำให้สำเร็จ คือ ต้องการจะเอาชนะคุณพนัส ให้ได้ก่อนที่เขาจะกลับมา จะได้ไม่ต้องเถียงกันทางความคิดที่แตกต่างกัน นี่เป็นเรื่องจริง ครับ
                             ผมภูมิใจในตัวชาวค่ายทุกคนครับ ที่ร่วมทำงานด้วยกัน จนเราสนิทสนมกันมาจนถึงปัจจุบัน เป็นยาทางใจสำหรับผมครับ
                             คิดถึงชาวค่ายทุกท่าน ครับ ยังระลึกถึง ยังมีความรู้สึกที่ดี ในขณะอยู่ค่ายด้วยกัน จนถึงขณะนี้ครับ
                             สวัสดี

เย็นวันนั้นท้องฟ้าเป็นสีส้ม
พอค่ำมีเมฆเริ่มปกคลุม ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำ
ลมเริ่มกระโชคแรงขึ้นๆ ชาวค่ายรีบหลบฝนเข้าไปอยู่ภายในเต๊นท์ชาวค่ายชายและชาวค่ายหญิง
กุศลช่วยบ่งหนามให้พี่หน่อย ใสไม้ที่โรงเรียนมา....พีหมอประสิทธ์บอกกุศล
ตะเกียงเจ้าพายุแกว่งแรงเหลือเกินจนมองเสี้ยนไม่เห็น ท่าจะมีพายุข้างนอก....กุศลบอกพี่ประสิทธ์
สักครู่ เสียงลมพายุจากภายนอกพัดมาแรงขึ้นตามลำดับ สลับกับเม็ดฝนกึกก้องไปทั่ว
โครมๆๆ เสียงต้นไม้ล้มมาแต่ไกล พายุฝนพัดเข้ามาอย่างแรงภายในเต๊นท์
พวกเราทุกคนรีบหนีขึ้นไปที่โรงเรียนโดยด่วน พายุมา....เสียงตะโกนเรียกจากบุคคนภายนอก
ชาวค่ายหลายคนวิ่งหนีพายุขึ้นไปหลบฝนบนอาคารเรียน
ขณะที่ลมและฝนกระโชกมาเป็นระยะๆพวกเราที่อยู่ในโรงเรียนมองไปยังเต๊นท์กลางสนามฟุตบอล
เต๊นท์หอชายพังทะลายลงตามแรงลมพายุ
แต่แปลกเต๊นท์หอหญิงหาได้หวั่นใหวตามแรงลมไม่
ครั้นลมกรรโชกมาอีกครั้งจนผ้าใบด้านข้างหลุดออก
พวกเรามองเห็นสาวน้อยร่างเล็กกำลังกอดเสาเต๊นท์อยู่เพียงผู้เดียวโดยไม่ยอมหนีออกมา
พายุสงบเช้าวันรุ่งขึ้น
สตรีนางนั้นค่อยๆเดินกระย่องกระแย่งขึ้นมาบนโรงเรียนในสภาพเปียกปอนด์แต่เพียงผู้เดียว
แป๊ะๆๆๆๆ......เสียงปรบมือสดุดีวีระสตรีผู้รักษาเต๊นท์ใว้ได้
เธอคือ นางสาวเพลินพิศ วิบูลย์สัคคะ วีรสตรีผู้เฝ้าเต๊นท์แต่เพียงผู้เดียว......จบ

...ไม่จริงหรอก...พี่ขึ้นมา...แน่นอน...
...เต้นท์ผู้ชายก็พังเหรอ...เท่าที่รู้...พังแต่เต้นท์ผู้หญิงนี่...

กุศลนั่งทางใน ย้อนเวลากลับไปดูอดีต
เออ จริงด้วย เต๊นหอหญิงพังตั้งแต่ตอนที่พี่ตู่ขนของขึ้นมาเที่ยวแรก
แต่...เอมีประจักษ์พยานหลายปาก พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
ตอนมีลมพายุโถมเข้ามา
หลายคนเห็นพี่ตู่กอดเสาเต๊นท์อยู่เพียงผู้เดียว
แม้เพื่อนฝูงมีเสียงตะโกนเรียกเท่าไรก็ไม่ยอมขึ้นมา
เดี๋ยวขอนั่งหลับตารำลึกอดีตอีกนิด
เห็นแล้วๆ พี่ประสิทธ์กำลังดูแลชาวหออยู่ในโรงเรียน
คุณมีใข้สูงมาก เดี๋ยวพายุสงบผมจะเอายามาให้.....พี่ประสิทธ์เอามือจับหน้าผากคนใข้
อยาอยู่ที่ใหนหรือ เดี๋ยวตู่ไปเอามาให้....พี่ตู่เสนอตัว
ในเต๊นท์หอชาย ต้องรอพายุสงบก่อน.....พี่ประสิทธ์ตอบ
สักครู่ต่อมา
พี่ประสิทธ์ๆ พี่ตู่วิ่งฝ่าพายุเข้าไปในเต้นท์ชาย......เสียงชาวหอตะโกนเรียกพี่ประสิทธ์
แย่แล้ว น้องตู่คงไปเอายา.....หมอประสิทธ์อุทาน
ตู๋ พี่มาช่วยแล้ว.....พี่ประสิทธ์วิ่งฝ่าพายุตามไปช่วยพี่ตู่ท่ามกลางความตระหนกของชาวค่าย
ท่ามกลางพายุ หลายคนปรบมือแสดงความยินดีที่พี่ประสิทธ์พาพี่ตู่และได้ถุงยาออกมาช่วยคนใข้สำเหร็จ

วีรสตรีต่อสู้กับควาย
เรื่องนี้ต้องขยายความ
เรื่องของเรื่องมีว่า
ตอนที่ พี่ประสิทธ์ กุศลและพี่ตู่กลับจากเยี่ยมใข้ชาวบ้าน
จู่ๆมีควายฝูงหนึ่งวิ่งตรงมาที่ทั้งสามคนที่กำลังเดินกลับค่าย
ต้นเหตุคือเหล่านางอิจฉา(สมมุติ)ไปจ้างชาวบ้านให้ลอบทำร้ายพี่ตู่
แกเอาไปร้อยนึงแล้วต้อนควายไปขวิดผู้หญิงคนนั้นให้ใส้ทะลักหรือเสียโฉมก็ได้.....เหล่าหญิงป้อม หญิงหน่องสั่งการ
กรี๊ด ควายเจ้าข้าควาย....กุศลตกใจวิ่งออกนอกถนนเข้าป่าไปทางซ้าย พลางตะโกนลั่น
ตู่มาทางพี่.....พี่ประสิทธ์คว้าแขนพี่ตู่พลางอุ้มวิ่งไปทางขวามือ
เจ็บใจๆๆ .....ป้อมกับหน่องโกรธแค้นที่ผิดแผน
นายครับ เอามาร้อยนึงค่าไล่ต้อนควาย....ชาวบ้านแบมือขอสตังค์
เผี๊ยะ นี่แนะงานไม่สำเร็จเสือกมาขอ....ป้อมตบหน้าชาวบ้านโกรธแค้นที่ไม่เป็นดังแผน

พี่สิงห์คะ  จำได้อยู่ค่ะว่า...ยังติดหนี้กระทู้นี้อยู่ ที่จะมาเล่าเรื่องค่าย  emo30:sorry:

หนิงใจเต้น...
เกรงพี่หมอเสียดจะต่อ
 

		อ้างถึง
	พี่สิงห์คะ  จำได้อยู่ค่ะว่า...ยังติดหนี้กระทู้นี้อยู่ ที่จะมาเล่าเรื่อง...ควาย

เพราะ she ได้ inไปกะ versionพี่กุศล..อย่างกู่ไม่กลับ

          ลวดรายลูกกรงรอบๆนอกชานโรงเรียนนั้น ผมเป็นผู้ออกแบบเอง แต่ก็ได้รับจากการปรึกษาหารือกันระหว่างผม คุณรองรัตน์ ดร.วสันต์ และหมอบุญเลิศ ครับ โดยผมทำตัวอย่างออกมาให้ดูก่อนว่าจะเอาอย่างนี้ พอทุกคนเห็นดีด้วย ก็ลงมือเลย  ผมก็เอาความคิดมาจากโครงสร้าง Truss ที่เรียนมา เอามาประยุกต์ให้เป็นลวดลายครับ
               สำหรับบันไดโรงเรียนนั้น ผมจำได้ว่า คุณรองรัตน์  เป็นคนเสนอแบบ ว่าอยากได้ลอยๆ แบบนั้นและมีราวบันไดกันตก ทุกคนก็เห็นดีด้วยครับ

             สำหรับป้ายโรงเรียนนั้น พวกเราทำด้วยกันสองป้าย คือ


             ป้ายโรงเรียนบ้านหนองหว้า นั้น คุณรองรัตน์  เป็นผู้ออกแบบและแกะสลักด้วยตัวเอง  จนเกิดนิยายรักขึ้นใต้ถุนโรงเรียน ขณะแกะสลักปีกไม้ (ขอมอบให้ดรงกุศล  เอาไปเขียนเป็นนิยาย มาเล่าสู่กันฟัง) ปัจจุบันป้ายนี้ชำรุดปลวกกินหมดแล้วครับ
             ส่วนป้าย "ชมรมค่ายอาสาสมัคร หอพักนิสิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย" นั้น คุณฉัตรชัย   เรืองมณี เป็นผู้ออกแบบและแกะสลักเอง นั้นติดอยู่ตรงลูกกรงด้านทิศใต้ของโรงเรียน ซึ่งปัจจุบัน ทางโรงเรียนยังรักษาป้ายนี้ให้คงอยู่คู่กับโรงเรียน รอคอยคณะของชาวค่ายให้กลับไปดูเพื่อระลึกถึงความหลังครับ ว่านี่หรือ คือสิ่งที่พวกเราชาวค่ายสร้างขึ้นมากับมือ (สังเกตุให้ดีจะเห็นป้ายติดอยู่ครับ)

                     สำหรับกระดานดำนั้น รู้สึกว่า คุณรองรัตน์จะเป็นผู้ทำครับ ผมเองมีหน้าที่กั้นฝาห้องให้เท่านั้น ครับ โรงเรียนเรามีสี่ห้องเรียน คือ สำหรับชั้น ประถมปีที่ 1-4 ครับ และไม้ที่เหลือจากการก่อสร้างโรงเรียน เราเหลือไว้ให้เพื่อทำโต๊ะ-เก้าอี้ ครับ

		อ้างถึง			ข้อความของ manopkd เมื่อ 15 มกราคม 2553, 16:17:55
	(http://img682.imageshack.us/img682/5227/10853934.jpg) คนที่ยืน หล่อนะครับ แต่ทำไมไม่มีใครสนใจครับที่อยู่ค่าย

ความรักของประธานค่าย
ความรักๆเจ้าขา จู่ๆก็มาไม่ทันตั้งตัว...
ผู้ชายหล่อเหลาคนนั้น จู่ๆพบกันมิทันตั้งตัว.......
เพลงของพุ่มพวงดังขึ้น ทุกครั้งที่พ่อหนุ่มน้อย"มานพ"เดินไปอาบน้ำที่สระตอนเย็น
พี่มานพของเรานุ่งผ้าขาวม้าทะมัดทะแมง แถมรวบชายผ้าไปเหน็บไว้ข้างหลัง
ไม่ยอมให้ชายผ้าปลิวไป ปลิวมาเหมือนหนุ่มคนอื่นๆ
ขณะสาวๆว่ายน้ำอยู่ในสระนำของหมู่บ้าน พวกหล่อนถูสบู่ดำและผุดดำว่ายกันอย่างสนุกสนาน
และแน่นอนพวกหนุ่มๆชาวค่ายที่ตามมาทีหลังก็มักจะนุ่งผ้าขาวม้า เดินทอดน่องกินลมผ่านมาอย่างช้าๆ
ถือโอกาศชำเลืองสาวๆที่อยู่ในน้ำอย่างเอียงอาย
รอจนสาวๆอาบน้ำเสร็จพวกหนุ่มๆค่อยๆแหย่ตัวลงน้ำ
ใช้เท็คนิกพิเศษพอก้นสัมผัสน้ำก็รีบถอดผ้าขาวม้าโยนขึ้นมาให้เพื่อน
ส่วนตัวเองก็จะเหลืออันเด้อร์แวร์ชิ้นเล็กๆปิดไว้พอเป็นพิธี
ครั้นดวงตะวันลับตาสาวๆกลับที่พักกันหมดแล้วก็จะเหลือเฉพาะหนุ่มๆเท่านั้น
เวลานี้ชายหนุ่มที่ตามมาทีหลังผ้าขาวม้าและกางเกงในก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป
เพราะคิดว่าความมืดคืออาภรณ์ชั้นดีแถมไม่ต้องเสียเวลาซัก
พวกเอ็งอย่าเล่นน้ำนานนัก พวกเรารอกินข้าวอยู๋....พี่มานพตะโกนบอกเพือนๆ
พี่สิงห์ถอดผ้าขาวมาวางไว้นะ ผมจะได้ขอยืมใส่กลับ.....บวรตะโกนมาจากในน้ำ
เออ.....พี่สิงห์รับปากพลางถอดผ้าขาวมาเหลือแต่อันเด้อร์แวตัวน้อย
แว๊บ......ไฟฉายส่องมาตรงที่พี่สิงห์ยืนพอดี
ใครแกล้งกูวะ กำลังโป๊พอดี.....พี่สิงห์เอามือป้องหน้าบังแสงไฟ
เกี้ยเองคะ มาหาพวงกุญแจ หล่นตรงที่พี่สิงห์ยืนพอดี.....เกี้ยตอบ
ตูมๆๆ.....เสียงพี่สิงห์กระโดดลงน้ำพร้อมเอามือปิดส่วนนั้นไว้
คิกๆๆ.....เสียงพวกเราหัวเราะเพราะพี่สิงห์ไม่ยอมขึ้นจากน้ำทั้งที่เกี้ยเดินกลับไปตั้งนานแล้ว
(หมายเหตุ เกี้ยคือสาวคณะบัญชีรุ่น15 ซึ่งหนุ่มๆชาวหอยุคนั้นยอมรับว่าเป็นคนที่มีนัยตาเซ็กซี่ที่สุด)

		อ้างถึง			ข้อความของ manopkd เมื่อ 23 ธันวาคม 2552, 20:18:59
	สวัสดีค่ะ คุณน้องตู่                          ขอความกรุณา หาที่อยู่ หรือ เบอร์โทรศัพท์ พี่ไก่ และพี่ดี ให้ด้วย จักขอบคุณมาก ทราบว่าอยู่ชลบุรี ครับ หรือให้พี่ทั้งสองเข้ามาในเวบห้องนี้ก็ได้ครับ                           สวัสดี

               สวัสดีครับสิงห์      ผมได้เข้ามาอ่านในห้องนี้เห็นกล่าวถามกันถึงเรื่องหมอไก่ ทันตแพทย์หญิง

               กรองแก้ว บุญมา(นามสกุลเดิม สุวรรณพงษ์) ที่ทำงานอยู่ที่ รพ.สมเด็จ ณ.ศรีราชา อ.ศรีราชา

               จ.ชลบุรี  เผอิญผมเคยได้ข่าวว่าหมอไก่ป่วยเมื่อปลายปีที่แล้วและไม่ทราบว่าหายหรือยัง วันนี้ผมก็เลย

               พยายามหาข่าวที่แน่ชัด ได้ติดต่อสอบถามคนที่รู้จักหมอไก่ก็ได้ทราบข่าวว่าหมอไก่ได้เสียชีวิต

               แล้วเมื่อวันที่ 29 ตค 52 ด้วยโรคเส้นโลหิตในสมองแตก(อยู่ที่ห้อง ICU  2-3 วันก่อนสิ้นลม)

               จึงขอแสดงความเสียใจและขอแจ้งมาให้สิงห์และน้องๆชาวค่ายฯทราบครับ

              

http://www.youtube.com/watch?v=o9oRuHQ7zr4

...ขอแสดงความเสียใจต่อการจากไปของพี่ไก่ด้วยค่ะ...
...รักและคิดถึงเสมอ...ขอให้พี่ไก่ไปสู่สุขคติค่ะ...

		อ้างถึง			ข้อความของ khesorn mueller เมื่อ 22 มกราคม 2553, 17:14:21
	แล้วพี่หมออีกท่านหนึ่งล่ะคะ เป็นอย่างไรบ้าง. ลงรูปความหลังอีกคะพี่ๆ เสมือนติดตามข่าวกันอยู่ในที

คุณหมอฟันอีกท่านหนึ่ง  ต้องให้คุณน้องตู่และพี่แก้ว  ช่วย เพราะพี่ดีก็อยู่เมืองชลบุรี ครับ

		อ้างถึง			ข้อความของ manopkd เมื่อ 15 มกราคม 2553, 16:17:55
	(http://img682.imageshack.us/img682/5227/10853934.jpg) คนที่ยืน หล่อนะครับ แต่ทำไมไม่มีใครสนใจครับที่อยู่ค่าย

สมุดบันทึกของชาวค่าย
ก่อนจากกันในยุคนั้น พวกเรานิยมมีสมุด "Friend Ship"เป็นของตนเองกันคนละเล่ม
วิธีการให้ได้มาก็ไม่ยาก
ฝากซื้อจากพวกที่ไปจ่ายกับข้าวในตลาดว่าช่วยซื้อสมุดบันทึกให้ 1 เล่ม
ต่อจากนั้นหน้าแรกก็เขียนชื่อและประวัติของตนเองพอสังเขป
เสร็จแล้วก็เอาไปใส่ใว้ในลังที่เขียนว่ารวบรวมสมุดเฟล็นชิพ
พอใครว่างก็จะไปหยิบเล่มของคนอื่นมาเขียนทักทายกันพอสังเขป
เขียนเสร็จก็ย้ายไปทักทายคนอื่นไปเรื่อยๆ
กว่าจะจบงานค่ายก็จะมีคนเข้ามาเขียนในสมุดของเรามากมาย
ดังตัวอย่างที่พี่สิงห์เอามาถ่ายทอดให้พวกเราดูตั้งแต่หน้าต้นๆ
แต่มีอยู่คนหนึ่ง ไม่มีสมุดเป็นของตนเอง
ซ้ำร้ายไม่ค่อยเขียนให้ใคร
แต่วันสุดท้ายเอามาอวด
พี่แกมีสมุดหนากว่าของคนอื่นๆ
ด้วยความสงสัย กุศลจึงถามเจ้าตัวตรงๆว่า
พี่แม้วๆ ทำไมพี่แม้วมีสมุดเฟร็นชิพหนากว่าชาวบ้าน ขโมยใครเขามา....กุศลคาดคั้น
กูไม่ได้ขโมยโว้ย แต่กูได้มาจากที่ทุกคนเขียนนั่นแหละ....พี่แม้วปฎิเสธ
อ้าว ก็พี่แม้วไม่มีเล่มเป็นของตัวเองแล้วจู่ๆเล่มนี้โผล่มาได้ไง.....กุศลยังไม่หายสงสัย
คืองี้ เอ็งอย่าบอกใคร.....พี่แม้วทำเสียงกระซิบ
เออๆ ไม่บอก ขโมยของใครมา....กุศลยังคาใจ
กูรวบรวมจากที่พวกมึงชอบเข้าไปเขียนใว้ในส้วมไง  นี่ไงมึงลองอ่านดู.....พี่แม้วกล่าวยิ้มๆ
กุศลลองเปิดดูแล้วอ่านออกเสียงดังๆว่า.....
ภายในสุขา เช้านี้เรามานั่งปรดทุกข์ ได้ยินเสียงดนตรีจากสุขาหญิงความว่า" ยิบซี่ยิบซี่" แต่พอเราตอบไปว่า "ปู๊ด" เสียงนั้นพลันหายไป.........ลงชื่อเทพฤทธิ์

เห็นแล้วนึกเวลาไปค่าย  สิ่งปลุกสร้างเป้นเพียงสื่อกลางให้พี่น้องชาวค่ายได้มีโอกาสเสียสละความสุขส่วนตัว  รู้จักการอยู่ร่วมกัน  การทำงานร่วมกัน   ที่สำคัญคือการสร้างอุดมการณ์  ให้เกิดขึ้นกับชาวค่าย

สัปดาห์หน้าจะมาเล่าต่อ
จบงานค่ายแล้วพวกเราไปไหนกันบ้าง
ก็อยู่หอมานานจนเคยตัว
ไปใหนคนเดียวไม่เป็น
ยกทีมกันเที่ยวต่อ
จนเหลืออีกวันสองวันจึงค่อยคิดถึงบ้าน อดใจใว้คอยอ่านต่อ

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 30 มกราคม 2553, 11:30:11
	สัปดาห์หน้าจะมาเล่าต่อ จบงานค่ายแล้วพวกเราไปไหนกันบ้าง ก็อยู่หอมานานจนเคยตัว ไปใหนคนเดียวไม่เป็น ยกทีมกันเที่ยวต่อ จนเหลืออีกวันสองวันจึงค่อยคิดถึงบ้าน อดใจใว้คอยอ่านต่อ

เวลาไปไหนเดินเข้าแถวด้วยหรือป่าวพี่กุศล

กิจกรรมหลังงานค่าย
เมื่อกลับจากค่ายชาวหอที่หนองจิก
พวกเรากลับไปที่หอพักนิสิตจุฬาฯ
ต่อจากนั้นก็แยกย้ายกันไป บ้านใครบ้านมัน
ปีนั้นจำได้ว่าที่บ้านคุณพ่อย้ายไปรับราชการที่จังหวัดยะลา
พวกพี่ๆของผมส่วนใหญ่เรียนกันที่ธรรมศาสตร์
พวกเขามีโครงการชวนเพื่อนๆไปเที่ยวปีนัง
ชาวหอพวกเราที่อยู่ทางใต้พอทราบข่าวก็ขอติดตามไปด้วยหลายคน
ที่จำได้ก็มีตะวัน และเทพชัย(พ่อของลีซอ)เป็นต้น
พวกเรามีเงินกันคนละเล็กน้อย บางคนมีไมถึงร้อย
แต่ได้ไปเที่ยวปีนังกันทุกคน
โดยใช้เส้นทางยะลา เบตง โกล๊ะ และปีนัง
กลับจากเที่ยวปีนังจึงแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเอง
พอกลับถึงบ้านสิ่งที่ผมถูกถามคือ
ไอ้ลูกคนนี้ทำไมดำจัง
ไปค่ายมาครับ.....กุศลตอบพลางมองพรรคพวกหวังช่วยพูดเชียร์
ใช่ พวกเราออกค่าย และมีรถคว่ำด้วย....เทพชัยเล่าต่อ
ฮ้า มีรถคว่ำแล้วทำไมไม่บอก....พ่อของกุศลอุทานงงๆ
ดังนั้นพอเพื่อนๆกลับหมดแล้ว กุศลถูกคุณพ่อพาไปรดน้ำมนต์เสดาะเคราะห์จากหลวงพ่อวัดดังแถบนั้น
กลับจากรดน้ำมนต์ก็เป็นใข้อีกหนึ่งวัน บางคนบอกแล้วจะเฮง แต่ที่แน่ๆป่วยเพราะต้องนั่งรถจิ๊บฝ่าเปลวแดดไปรดน้ำเย็นๆจ้า

พี่กุศลมาแล้ว ตั้งตารออ่านต่อค่ะ

เอาใว้ว่างๆ พี่จะหามาให้ชม
ทราบข่าวว่าพี่สิงห์เขาเตรียมจัดกอร์ฟ
หาเงินไปช่วยเด็กที่หนองหว้า
ขอแสดงความยินดีด้วย
แสดงว่าอีกไม่นานพวกเราคงได้ไปที่โรงเรียนบ้านหนองหว้าอีกครั้ง
หมออี๊ด เจ้าถิ่น
และพี่พนัส(ตา)
รวมถึงหมอเสียดและชาวค่ายจะรู้ไหมนะ?

เรียนคุณ New Star
           โรงเรียนบ้านโนนสำราญนั้น พี่สิงห์เป็นหัวหน้าไปเตรียมค่าย แต่ต้องกลับมาเรียน Summer จึงอยู่ไม่ครบ โรงเรียนตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างสองหมู่บ้านเพื่อให้เด็กนักเรียนของทั้งสองหมู่บ้านเดินมาเรียน สมัยนั้นการเดินทางต้องใช้รถไฟไปลงที่สถานีห้วยแถลง ซึ่งเป็นอำเภอไกลปืนเที่ยงคือ กันดาลมากๆ หลังจากนั้นต้องนั่งเกวียนเข้าไปที่โรงเรียน แต่ค่ายจริงมีรถสองแถววิ่งวันละเที่ยวครับ ตอนเตรียมค่ายเกิดลมพายุฤดูแล้ง และมีแดดผีตากผ้าอ้อม น่ากลัวมากๆๆ ชาวบ้านไม่ออกนอกบ้านเลยวันนั้น แต่พวกเราไม่รู้จะทำอย่างไรได้ ก็ต้องนั่งรวมกลุ่มกันด้วยความกลัว รุ่งเช้าผู้ใหญ่บ้านจึงมาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง
                  ในสมัยเตรียมค่ายมีการแข่งขันมชกวยวัดระหว่างหมู่บ้าน คุณไพทูรย์  อาสาไปต่อยมวยชื่อ ไพทูรย์   ลูกบ้านโนนสำราญ ผลคือ แพ้ เพราะฝีมือดีแต่ไม่มีแรงชก แต่ก็ประทับใจชาวบ้าน
                  หมู่บ้านนี้แล้งมาก ชาวบ้านต้องขุดแมงกุดจี่ รับประทาน ผมเองชอบรับประทาน หนอนไหม มาก เพราะทั้งหมู่บ้านจะปลูกหม่อนเลี้ยงไหม ครับ ชาวบ้านยากจนจริงๆ แต่ทางค่ายได้มอบสนามเด็กเล่นอย่างดีให้ เพราะเรารับบริจาคมาจาก รพช. สมัยนั้น
                  สวัสดี

สวัสดีครับพี่สิงห์

ผมไม่แน่ใจว่าตอนที่พวกพี่ ๆ ไปออกค่ายนั้นเป็นปีไหนครับ แต่คาดว่าผมคงยังเล็กมาก อาจจะยังไม่เข้าประถม หมู่บ้านโนนสำราญ เป็นหมู่บ้านกันดารจริง ๆ อย่างที่พี่สิงห์ว่าไว้แหล่ะครับ แ้ม้ผมโตแล้ว ก็ยังเป็นหมู่บ้านที่กันดารอยู่ แต่ปัจจุบันนี้เข้าใจว่าคงดีขึ้นมากแล้วมั๊ง อย่างที่บอกครับ ผมเคยเข้าไปหมู่บ้านนี้ครั้งเดียว น่าจะไปหลังจากเรียนจบไม่นานครับ (ไปที่โรงเรียนเลยครับ)

ส่วนเรื่องการเดินทางสมัยก่อนมาห้วยแถลงต้องรถไฟอย่างเดียวครับ ถนนยังเป็นลูกรังอยู่ครับ ผมก็โตมากับการนั่งรถไฟตลอดเวลาเข้าเมืองโคราช

เพลง ห้วยแถลง ของพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ ก็แต่งจากเรื่องจริงครับพี่

แดดผีตากผ้าอ้อมเป็นอย่างไรครับ ไม่เคยได้ยิน เคยได้ยินแต่ผีปอบ ผีแม่หม้าย


ช่วงเหตุการณ์ล้อมปราบนักศึกษา ปี 2516 มีพี่ ๆ นิสิตนักศึกษาหลายร้อยคนมาพักที่ศาลาวัดและโรงเรียนที่หมู่บ้านผม จำความได้ว่าสุดท้ายเจอเจ้าหน้าที่รัฐกดดันให้ออกไป เพราะช่วงนั้นยังมีการโฆษณาชวนเชื่อเกี่ยวกับลัทธิคอมมิวนิสต์ เข้่าใจว่าทางเจ้าหน้าที่รัฐพยายามให้ชาวบ้านกดดันให้ออกจากพื้นที่เพราะอ้างว่าคนกลุ่มนี้เป็นคอมมิวนิสต์ ผมยังพอจำความได้นิดหน่อยว่าตอนเด็ก ๆ ผมมักออกไปวิ่งเล่นกับพี่ ๆ นิสิตนักศึกษา โดยเค้าพาร้องเพลง เล่นเกมส์ มีครั้งหนึ่งที่พ่อกับแม่ผมไม่อยู่บ้าน ผมเป็นไข้ขึ้นสูงมาก จนถึงกับเป็นลม ชัก เลยครับ ก็ได้พี่ ๆ นิสิตนักศึกษากลุ่มนี้เช่ารถพาไปโรงพยาบาลที่พิมาย (เมื่อก่อนที่ห้วยแถลงยังไม่ีมีโรงพยาบาลมีแต่สถานีอนามัย)

สวัสดีคุณ Newstar
                        บรรยากาศวันนั้น เข้าใจว่าชาวบ้านโนนสำราญเขาทราบกัน จึงไม่มีใครออกจากบ้านและมาที่โรงเรียนที่พวกเรากำลังเตรียมค่ายกันอยู่ ผู้ใหญ่บ้านไม่ได้บอกพวกเราเพราะกลัวว่าพวกเรากลัว ตอนเย็นบรรยากาศเงียบสงบวังเวงมาก ไม่พบคนเลย ยามเย็ยมีแสงแดดอ่อๆ ไม่ร้อน ซึ่งผีแม่ลูกอ่อนจะออกมาสักผ้า และเอาผ้าอ้อมตากให้แห้ง ลมไม่พัดเลย แสงแดดนั้นไม่เหมือนทุกวันที่ผ่านมา น่ากลัวมาก พอตกค่ำ เกิดพายุฤดูร้อน พัดลมแรงมาก และฝนตกฟ้าคะนอง ทั้งคืน พวกเราได้แต่นั่งเบียดกันด้วยความกลัว แต่เรายังไม่ทราบว่าวันนี้ผีแม่ลูกอ่อนได้ออกมาตากผ้าอ้อม ที่สระน้ำที่เราไปอาบ เพราะวันนี้ชาวบ้านและพวกเราก็ไม่ได้อาบน้ำครับ ตามโบราญว่า แสงแดดผีตากผ้าอ้อม ห้ามไม่ให้เราไปรับแสงแดด จะเป็นไข้ ไมสบายได้  คืนนั้พวกเราไม่ได้นอนกันเลยเพราะกลัวครับมันบรรยากาศวังเวง จริงๆ แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้ เพราะทุกคนมีจิตใจและเจตนาที่ดีในการมาค่ายครั้งนี้ ครับ
                         ก็พอจะเล่าได้เท่านี้ครับ
                         สวัสดี

มาสวัสดีต้อนรับปีใหม่แบบจีนครับ พี่สิงห์

ผมชื่อ ชัยพร ครับ เรียกสั้น ๆ ว่า พร หรือ พอล ก็ตามแต่จะเรียกครับ

แถวอีสานนี่ผีเยอะจริง ๆ นะครับ ผีปอบ ผีแม่หม้าย ผีตากผ้าอ้อม สารพัดผีเลย ยังไม่รวมผีเปรตอีกนะเนี่ย แล้วแต่ความเชื่อ บางทีก็เป็นภูมิปัญญาชาวบ้านครับ ผมดูข่าวทางทีวีเมื่อสัปดาห์กว่า ๆ ที่ผ่านมา เห็นมีข่าวผีปอบด้วย ไม่แน่ใจว่าแถวสกลนครหรือกาฬสินธุ์มั๊งครับ

พี่ก็ดูรายการโทรทัศน์ช่องหนึ่ง
นักวิชาการกล่าวว่า
ผีปอบเป็นภูมิปัญญาชาวบ้าน
ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงของสังคม
ที่มองเห็นความสำคัญของวัตถุในยุคปัจจุบัน
ชาวบ้านที่มีสมบัติเป็นที่นา เมื่อราคาที่ดินสูงขึ้น
จึงมีชาวบ้านบางคนถูกใส่ร้ายว่าเป็นปอบและถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้านและพวกพ้อง
ต้องไปอาศัยตามวัดหรือที่อยู่ใหม่ห่างไกลจากที่อยู่เดิม
มีอยู่วัดหนึ่งมีพวกปอบไปอาศัยหลายคน
พอนักวิชาการไปสอบถามจึงทราบว่าเบื้องหลังมีพฤติกรรมคล้ายกัน
คือเป็นโสด ไม่มีญาติแต่ร่ำรวยที่นา จึงถูกกล่าวหาว่าเป็น "ปอบ"เพื่อจะได้ขับไล่ออกจากหมู่บ้านโดยง่าย

ลืมบอกไป
ผีปอบเป็นได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
วิธีการขับไล่ปอบออกจากหมู่บ้านคือมีตัวแทนชาวบ้านถือไม้1อันคอยไล่ชี้ว่าใครเป็นปอบ
คนที่ไร้ยาทขาดมิตรแต่มีสมบัตรคือที่ดินซึ่งปัจจุบันมีราคาสูงจะซวย
เพราะคนชี้มักจะชี้ไปที่บุคคนเหล่านี้ แล้วชาวบ้านก็จะช่วยกันทุบตีขับไล่ออกจากหมู่บ้าน
พวกนายทุนจะถือโอกาศยึดครองที่นาทำกินของพวกที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นปอบ
จนมีพระวัดหนึ่งทางอิสานช่วยชุบเลี้ยงพวกปอบในวัดใว้หลายคน
จึงได้ข้อสรุปว่า แท้จริงชาวบ้านที่ถูกกล่าวหามีสภาพปัญหาเหมือนๆกัน
ในทีวีจบลงนี้ แต่ไม่ได้บอกว่าพวกถูกกล่าวหาว่าเป็นปอบได้ไปเรียกร้องที่ดินคืนมาแล้วหรือยัง......

ไฟฟ้าเข้าถึงนะคะ
จะทำให้มองเห็นอะไรเป็นอะไร
ทำให้เกิดความกลัวอะไรในความมืดน้อยลง.
ชนบทบ้านไกล มีอะไรนิดหน่อยก็ตีไปต่างๆ
ผีสางนางไม้ล้วนเป็นเรื่องของสิ่งที่ยากแก่การ
พิสูจน์ ... อีกทางนึงเรื่องเล่าเหล่านี้ก็เหมือนจะ
เป็นตัวกำกับให้คนอยู่เหย้าเรือนเมื่อยามวิกาล
ข้างนอก...ในความมืด...เป็นที่สัญจรของผี โจร
แลผู้ไม่พึงประสงค์!
ทำบ้านป่าแดนไกลให้สว่างไสวคะ....แล้วจะรู้ว่า
คนในแสงจ้า แลกลางวันแสกๆนี่แหละ...น่ากลัวกว่า
ปอบ-กระหัง-กระสือ-ตาโขน แลแม่นาคเป็นไหนๆคะ


ลงชื่อ
น้องผีถ้วยแก้ว

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2553, 11:04:39
	..... แสดงว่าอีกไม่นานพวกเราคงได้ไปที่โรงเรียนบ้านหนองหว้าอีกครั้ง หมออี๊ด เจ้าถิ่น และพี่พนัส(ตา) รวมถึงหมอเสียดและชาวค่ายจะรู้ไหมนะ?

เสียดพอทราบค่ะ     emo4:))
โด่ง พรชัย รองประธานฯฝ่ายกิจกรรมเพื่อสังคม  กำลังอยู่ในระหว่างหาข้อมูลค่ะ  emo6::))

น้องเสียดครับ
โด่งสำรวจอยู่หรือ
มหาเศรษฐีจาก บ.พรอบเพอร์ตี้ดำเนินการเอง
และเคยเป็นประธานค่ายที่นี่ในปีถัดมาต่อจากพี่สิงห์
ช่วยหาทุนมาแจกเด็กแยะๆหน่อยนะ...สาธุ

สำรวจค่ายเก่า " โรงเรียนบ้านหนองหว้า " 15 กุมภาพันธ์ 2553

        ในปี 2553 นี้  กรรมการชมรมฯ มีนโยบายที่จะจัดกิจกรรมซีมะโด่งสัญจรเพื่อพบปะสังสรรค์ เชื่อมสายสัมพันธ์กับชาวซีมะโด่งในภาคอิสาน  พร้อมกับจะไปเยี่ยมค่ายเก่า " บ้านหนองหว้า "  และไปทำพิธีเปิด " ห้องซีมะโด่งดอทคอม " ที่พวกเราช่วยกันบริจาคเงิน และเครื่องคอมพิวเตอร์  ที่โรงเรียนบ้านโนนทัน ของคณุตุ๋ยด้วย

       ช่วงวันที่ 13-15 กุมภาพันธ์ เป็นวันหยุดเทศกาลตรุษจีน  ผมกลับไปเยี่ยมบ้านแม่ยายที่เมืองพล  จ. ขอนแก่น  ก็เลยถือโอกาสไปสำรวจค่ายเก่าที่ " โรงเรียนบ้านหนองหว้า " จ. อุดรธานี  เยี่ยมบ้านครูตุ๋ย  และโรงเรียนบ้านโนนทันด้วย  เพื่อหาข้อมูลมาทำแผนงานเสนอกรรมการชมรมฯ ต่อไป

       ก่อนหน้านี้ก็ได้ให้คุณเจี๊ยบค้นหาเบอร์โทรศัพท์ของโรงเรียนบ้านหนองหว้าให้  จนรู้ว่าผู้อำนวยการโรงเรียนชื่อ อาจารย์สมพงศ์  และนัดกันว่าจะมีตัวแทนจากกรรมการชมรมนินิตเก่าหอพักนิสิตจุฬาฯ ไปเยี่ยมโรงเรียน ในวันจันทร์ที่ 15 กุมภาพันธ์  ประมาณ 10 โมงเช้า
 

ผมขับรถไปตามถนนมิตรภาพ  เส้นทางอุดร - ขอนแก่น  ผ่านแยก อ. กุมภวาปีไปประมาณ 10 ก.ม.  พบทางแยกบ้านห้วยเกิ้ง  แล้วเลี้ยวซ้ายไปประมาณ 4 ก.ม.  เจอสถานีรถไฟบ้านห้วยเกิ้งที่รู้สึกคุ้นตามาก  จำได้ว่าเคยมาเยี่ยมค่ายในปี 2517 โดยทางรถไฟ  เมื่อ 36 ปีที่แล้ว    
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfudd-a4fe08.jpg)

จากสถานีรถไฟไปอีกประมาณ 4 ก.ม.  เลี้ยวขวาเข้าบ้านกุดจิก  ขับรถผ่านตัวหมู่บ้านไปหน่อย  ก็ถึงเขตเทศบาลตำบลบ้านหนองหว้า  สภาพหมู่บ้านเจริญกว่าเมื่อ 36 ปีก่อน  แต่ก็ยังพอจำบ้านที่ผมเคยไปพักค้างกับชาวบ้านได้  ถนนหนทางสภาพดีมาก  ชาวบ้านทำไร่อ้อยกันสุดลูกหูลูกตา
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfufb-d08f32.jpg)

ถึงแล้วครับ ... โรงเรียนบ้านหนองหว้า
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfui1-e365ce.jpg)

อาคารเรียนหลังปัจจุบัน
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfum9-b50496.jpg)

โรงครัวของโรงเรียน
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfuof-aa4611.jpg)

อาคารเอนกประสงค์หลังใหม่ที่เพิ่งสร้างเสร็จเมื่อปีที่แล้ว  ด้วยไม้เก่าจากอาคารเรียนหลังเดิมที่ชาวค่ายซีมะโด่งมาสร้างให้เมื่อ 36 ปีที่แล้ว
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfutw-fc2e69.jpg)

ผอ.สมพงศ์ มารอต้อนรับ  พร้อมพาชมป้ายชื่อค่ายไม้แกะสลัก  ซึ่งยังคงเก็บรักษาไว้จนถึงทุกวันนี้
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfyj9-e24f56.jpg)

ป้ายไม้แกะสลักข้อความว่า “ ค่าย 3  หอจุฬาฯ  เมษา ”
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfyha-715c89.jpg)

อาจารย์สมพงศ์เล่าว่า อาคารเรียนหลังเดิมมีสภาพเก่าทรุดโทรม ผุมาก ไม่สามารถรักษาไว้ต่อไปได้ ในปี 2551 จึงได้รื้อถอน  แล้วนำไม้ที่ยังใช้ได้มาสร้างอาคารเอนกประสงค์หลังที่เห็น    
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfyma-ba2587.jpg)

โรงเรียนบ้านหนองหว้ามีนักเรียน 96 คน  เปิดสอนตั้งแต่ชั้นอนุบาล จนถึง ป. 6  เมื่อเด็กเรียนจบแล้ว  ก็จะไปเรียนต่อที่โรงเรียนบ้านหว้ยเกิ้ง  หรือในตัวอำเภอกุมภวาปี      
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfyp7-c01c77.jpg)

มีครู 6 คน  วิทยากร 1 คน  และนักการ 1 คน
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfyre-534aca.jpg)

คุณครูพากันดูรูปเก่า เมื่อ 36 ปีที่แล้ว ที่ผมปริ้นจากคอมพิวเตอร์ติดมือมาด้วย ... ครูจันทร์เพ็ญ  พึ่งสว่าง เห็นรูปตัวเองแล้วจำได้ บอกว่าตอนนั้นเรียนอยู่ชั้นป. 2  และบอกว่ายังจำครูรัชนี กับครูอ้อย-จารุวรรณได้แม่นเลย
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyfyua-5b0181.jpg)

ผอ. เชิญคณะครูมาแนะนำให้รู้จัก  พร้อมเสริ์ฟอาหารว่างที่เตรียมไว้ต้อนรับผู้มาเยือน
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyhmvo-e82174.jpg)

รูปที่เตรียมไปทำหน้าที่เป็นสื่อได้อย่างดี  ทำให้ทุกคนช่วยกันเล่าความหลังเมื่อ 36 ปีที่แล้ว ว่าตอนนั้นตัวเองยังเป็นเด็กเล็กๆ เรียนอยู่ชั้น ป.2-ป.3 ... ในปี 2517 นักการคนปัจจุบันมีอายุเพียง 17 ปี  เล่าว่ามีนักศึกษามาสร้างอาคารเรียนให้ ที่หมู่บ้าน
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyhnqu-2c3aed.jpg)

ผมเล่าว่า " เรื่องราวของค่ายบ้านหนองหว้าถูกเขียนเป็นนวนิยาย โดยนักเขียนมีชื่อ ซึ่งสมัยนั้นได้มาออกค่ายด้วย  เสียดายที่ไม่ได้ติดมือมา  คราวหน้าจะเอามาให้อ่าน  " ... ครูจันทร์เพ็ญตื่นเต้นมาก
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyhohx-04a00e.jpg)

ครูจันทร์เพ็ญ  มีตำแหน่งเป็นวิทยากร
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyhoif-974a9a.jpg)

เรือนหลังนี้ ใช้งานได้เอนกประสงค์จริงๆ  ใต้ถุนโล่ง  เย็นสบาย  ใช้รับแขกได้ด้วย
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyhojb-81e03c.jpg)

ผอ. พาขึ้นไปชมการแสดง วงโปงลาง ของโรงเรียน
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyhold-51d24a.jpg)

...โรงเรียนทันสมัยขึ้นค่ะ...เป็นเพราะหมู่บ้านเจริญขึ้น...
...เด็กๆก็แต่งตัวดีขึ้นด้วย...แต่ก่อนนี้บางคนรองเท้าก็ไม่ใส่นะ...

ผอ. เล่าว่า " วงโปงลาง " เป็นผลงานเด่นที่โรงเรียนภาคภูมิใจ  นอกจากจะเป็นสื่อช่วยสอนให้เด็กมีพัฒนาการทางอารมณ์แล้ว  วงโปงลางยังมีส่วนช่วยสร้างความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนกับชุมชนได้เป็นอย่างดี
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kym1ph-e32d47.jpg)

เด็กๆ ตั้งใจเล่นสุดฝีมือ ให้ ผอ. / แขกผู้ใหญ่ และเพื่อนๆ ชม
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kym1r5-5cf918.jpg)
 
มาชมบรรยากาศในห้องเรียนกันดีกว่า ... การเรียนการสอนที่นี่ ใช้ระบบทางไกลถ่ายทอดผ่านดาวเทียม จากวังไกลกังวล หัวหิน  ห้องเรียนจึงมีอุปกรณ์รับสัญญาณดาวเทียมครบทุกห้อง
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kym27d-09bcc3.jpg)

สภาพโต๊ะ-เก้าอี้นักเรียน ที่แตกต่างกัน คนละรุ่น
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kym2q2-e43c6f.jpg)
 
เด็กๆ หน้าตาสดใส
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kym2u8-3924f2.jpg)

 
วิชาภาษาอังกฤษ
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kym342-920993.jpg)

ห้องคอมพิวเตอร์  มีเครื่องคอมพ์.อยู่ 4 เครื่อง และกำลังจะได้รับเพิ่มจาก " โครงการไทยแข้มแข็ง " อีก 5 เครื่อง
ทำให้เพียงพอกับจำนวนนักเรียน  เด็กใช้คอมพ์.เรียนคนละ 1 เครื่อง
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kym44w-d2669d.jpg)

วันนี้มีคอมพิวเตอร์จาก " โครงการไทยเข้มแข็ง " มาส่งพอดี  ได้รับคอมพ์. เพิ่ม 5 เครื่อง และเครื่องฉายภาพ
LCD พร้อมจอ 1 ชุด
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kym4c5-0d300e.jpg)

ผมแวะห้องธุรการ  ขอลองเปิดเว็ป cmadong.com  แต่เปิดไม่ได้  เลย copy รูปค่ายหอสมัยก่อนไว้ให้เป็นที่ระลึก
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kym4x7-2b0351.jpg)

ผอ. เลี้ยงอาหารกลาง ก่อนกลับ  ส้มตำอร่อยมาก 
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kymc3l-b561b8.jpg)

พร้อมให้ของฝากเป็นฟักทองลูกใหญ่ จากไร่บ้านหนองหว้า
(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kymc46-bb26ad.jpg)

    
          ขอบคุณครับพี่สิงห์  การไปเยี่ยมค่ายบ้านหนองหว้า  ผมคิดว่าคงได้ไปในปีนี้  รอกำหนดเวลาว่าวันไหนจึงจะเหมาะ  ขอฟังความเห็นจากที่ประชุมอีกที  ที่สำคัญคือ เราจะมีกิจกรรมอะไรบ้าง  อยากฟังความคิดเห็นข้อแนะนำจากทุกท่านครับ
                  
        ทางโรงเรียนก็ยินดีมากเมื่อทราบว่าเราจะกลับไปเยี่ยมโรงเรียนอีกครั้ง  ที่สำคัญเด็กหนุ่มสาวนิสิตจุฬาฯ เมื่อ  36 ปีที่แล้วมาทำค่าย  สร้างอาคารเรียนเรือนไม้ที่สวยงาม  วันนี้จะพวกเขาจะกลับมาที่ค่ายเดิมอีกครั้ง  อาจารย์สมพงค์ยังเล่าว่า  มีคนที่ตลาดบ้านห้วยเกิ้งไปเรียนที่จุฬาฯ  เดี๋ยวนี้มาเป็นหมอที่ขอนแก่น  สองปีก่อนเคยมาเยี่ยมที่นี่ยังให้นามบัตรไว้เลย  ผมคิดว่าหมออี๊ด และพี่พนัส-ตา จะเป็นต้นแบบแรงบรรดาลใจให้เด็กๆ มีความฝันได้เป็นอย่างดี

...ไปค่ายหอมา 2 ค่าย คือ ค่ายโนนสำราญ กับ ค่ายหนองหว้า...
...รู้สึกว่ามันรวมๆกันหมดเลยค่ะ...เดี๋ยวต้องไปหารูปดูอีกที...
...จำได้แค่เพียงว่า...ค่ายหนองหว้านี่แหล่ะ...ที่เกือบถูกควายขวิดค่ะ...

...นักเรียนยังขาดแคลนอะไรอีกคะ...
...พี่สิงห์ระดมทุนได้เลยค่ะ...

พี่ตู่คะ ตอนนี้การจัดกอล์ฟ ก็จะนำไปใช้ที่ค่ายหนองหว้าด้วยค่ะ  ในโบชัวร์มีพิมพ์ไว้ค่ะ emo4:))

เมื่อวาน เสียดไป กฝภ.กับสมเกียรติ และเจี๊ยบ  ท่านผู้ช่วยฯ สมชัย -พี่สือ 15 ให้มา 2 ทีมก่อน

และวันนี้ โทร.คุย บอกเสียดว่า  ถ้าไม่พอ ให้เสียดโทร.เรียนให้ทราบด้วย  จะพยายามหาให้อีก

ขอขอบพระคุณพี่สือ 15 นะคะ  emo30:sorry:

พี่สือ 15 ที่ศาลาหมู่บ้าน  ไปพูดคุย  ให้ความรู้กับชาวบ้าน

และมีพี่ตู่ 14  เสียด ที่สวมหมวกสาน 2 คน

เล็ก-พูลศรี 16  คนที่เห็นหน้า

(http://www.cmadong.com/imageupload/2010_Cmadong-Image/data/image/kyp61n-71565e.jpg)

เสียดชวนพี่สือเปิดดูกระทู้นี้ด้วย

พี่สือบอกว่า จำโด่งได้ ค่ะ

ขอบคุณโด่ง ที่เอารูปมาให้พวกเราชม  ทุกคนที่ไปค่ายนี้เห็นแล้วต้องตื่นเต้นทุกคนค่ะ

สวัสดีครับ คุณโด่ง

        พี่สิงห์ขอขอบคุณมาก ที่ช่วยหาทีมกอล์ฟให้จำนวนหลายทีมครับ

        สวัสดี

          

               ไม่เป็นไรครับพี่สิงห์  เป็นภารกิจของกรรมการชมรมฯ ต้องช่วยกัน
        วันนี้พี่เชาวลิต cot โทร. มาขอเบอร์บัญชี  ผมแจ้งไปเรียบร้อยแล้ว
        จะ Fax ใบโอน และชื่อผู้เล่นมาให้พรุ่งนี้

พี่โด่งครับขอรูปไปเยี่ยมผมกะโรงเรียนบ้านโนนทันหน่อยครับ  วันนั้นกล้องผมแบตหมด

    
         ได้ครับครูตุ๋ย  จะโพสในห้องโรงเรียนบ้านโนนทัน วันสองวันนี้  แต่อยากให้ครูตุ๋ยถ่ายภาพบรรยากาศหมู่บ้านโนนทัน
  
มาลงบ้าง  พร้อมกิจกรรมเด็กๆ  ผมไม่ได้ถ่ายไว้  ผมชอบบ้านโนนทันมาก  ไม่เหมือนอิสานเลย
  
เหมือนแถวจังหวัดเลย หรืออุตรดิตถ์มากก่วา  น่าไปทำสวนยางแถวนั้น  ถ้ามีเงินชื้อที่ดินผืนใหญ่พอ  

ผมจะนำสื่อการเรียนคอมพิวเตอร์มัลติมีเดี่ยไปฝากคุณครูที่นั่นครับ

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 05 มีนาคม 2553, 12:29:57
	ผมจะนำสื่อการเรียนคอมพิวเตอร์มัลติมีเดี่ยไปฝากคุณครูที่นั่นครับ

น่าจะบริจาคเงินทุนเพื่อการศึกษา สัก 10 ทุน ทุนละ 1,000 บาท ตอนนี้อยู่สุขสบายเพราะบุญเก่าที่เคยทำมาในอดีต  มัวแต่เก็บเงิน ระวังปลวกจะกินเสียหมด เงินก็หมดบุญก็ไม่ได้ทำ  พวกขี้เหนียว(ยิว)

เสียดายจริงๆ  ครับผมติดสอนในวันจันทร์  เลยไม่ได้ขอติดไปเยี่ยมโรงเรียนบ้านหนองหว้ากับพี่โด่ง  โรงเรียนประถมเดี๋ยวนี้ค่อนข้างใกล้เคียงกันเว้นในเมือง  คือไม่ได้รับงบประมาณสิ่งก่อสร้าง  ผู้บริหารต้องหาเงินเอง  มันจึงขึ้นอยู่ว่าผู้บริหารจะหาเงินทางไหนมาอุดหนุน   โรงเรียนบ้านโนนทัน  สร้างรั้วโดยขอผ้าป่าจากชาวบ้าน และชาวบ้านที่ไปทำงานต่างประเทศ  ได้เงินประมาณ 100000  บาทเอาสร้างรั้วจนรอบโรงเรียน   อยากได้ถนนก็ประสานไปทางอบต.  และหาเงินมาเสริมจากการบริจาคของชาวบ้านในเขตบริการ  ได้ถนนคอนกรีต ประมาณ 100 เมตร  จึงทำให้โรงเรียนดูสะอาด