Cmadong Chula

หลายๆคนคงตั้งเป้าหมายเอาไว้แล้ว  แต่อีกหลายๆคนอาจจะยังไม่เคยคิดถึง
ว่าเมื่อเฒ่าชะแลแก่ชราในวัยเกษียณแล้วจะทำอะไรคลายเหงากันดี
ก็เลยตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาให้เป็นที่แสดงความคิดเห็นกัน  เผื่อจะเป็นแนวทางชีวิต
ให้ใครหลายๆคนได้บ้าง

ไม่เคยคิดเลยจริงๆครับพี่ ผมเป็นคนคิดสั้น

คาดว่าอายุซัก 65 จะเจ็บป่วยเล็กๆน้อย
พอได้ไปคุยกับหมอแก้เหงา
พออายุ 70 จะปรึกษาหมอเรื่องผ่าตัดใส้ติ่ง
จะได้มีเรื่องตื่นเต้นในชีวิตบ้าง
แผลหายแล้วจะนัดเพื่อนมาสรวลเสเฮฮาที่บ้าน
อ้อย สนใจมามั๊ย จะได้เริมเตรียมอาหารเครื่องดื่ม
ไว้ตั้งแต่ตอนนี้

ส่วนหมอเจษ อย่างอื่นสั้นแล้วยังคิดสั้นอีก

เตรียมไว้รอได้เลยเพื่อน  แต่ขอเป็นอาหารประเภทอ่อนๆเผื่อไว้ด้วยนะ
เพราะตอนนั้นอายุมากแล้ว  เกรงว่าฟันจะไม่แข็งแรงน่ะ

เอ่อ...หลังสรวลเสเฮฮาแล้ว  จะมีคนเกิดอาการอาหารเป็นพิษตายหรือเปล่าเนี่ย
เล่นเตรียมอาหารเครื่องดื่มไว้นานหลายสิบปีแบบนี้..อิ๊..อิ๊

โครงการระยะยาวววววว  อยากทำไร่นาสวนผสมเล็กๆ  จะได้มีผักผลไม้และเนื้อสัตว์ปลอดสารพิษไว้ทำอาหารกินเอง 
มีวิถีชีวิตแบบเศรษฐกิจพอเพียง  อยู่กับธรรมชาติ  คงมีความสุขน่าดูเลย  (ตอนนี้กำลังเล็งหาสถานที่เหมาะๆอยู่)
ถ้าทำได้ตามฝันจะเชิญชาวเว็บแวะมาเยี่ยมชมกันนะคะพี่น้อง 

ความฝันของพี่อ้อย ผมว่ามันเป็น ไทยดรีม เลยนะนั่น

บรรยากาศ ปลายฝน ทุ่งข้าวออกรวง ริมทางเลี่ยงเมืองฝาง
 ปั่นจักรยานออกจากบ้านไป สัก 2 กิโล นั่งเล่นนอนเล่นฟังเสียงลม พริ้วไหวไปกับทุ่งข้าว
มองเห็นดอยผ้าห่มปกเป็นฉากหลัง
(http://img166.imageshack.us/img166/8057/52599913.jpg)

บนทางเลี่ยงเมือง

(http://img407.imageshack.us/img407/8069/84568785.jpg)

หน้าฝน ทุ่งข้าวเขียวขจี
(http://img181.imageshack.us/img181/4162/57848565.jpg)

ทุ่งข้าว เขียวขจี มีดอยผ้าห่มเป็นฉากหลัง
(http://img166.imageshack.us/img166/240/76131759.jpg)

ว่างๆ วันหยุดพาครอบครัว ไปพักผ่อนที่ อุทยานดอยผ้าห่มปก ห่าจากฝาง แค่ 12 โลเอง

(http://img444.imageshack.us/img444/7540/38262607.jpg)

สถานที่กว้างขวาง มีอาบน้ำแร่ นวดสุขภาพ มีน้ำพุร้อนให้ชม


(http://img166.imageshack.us/img166/8452/42119153.jpg)

พอสายลมหนาวมาเยือน ทุ่งข้าวริมทางเลี่ยงเมืองฝางก็เปลี่ยนเป็นสีทอง มีดอยผ้าห่มปกเป็นฉากหลัง สวยงามจับตา

(http://img525.imageshack.us/img525/8295/89875250.jpg)

ให้ดูหลายๆ มุมละกัน

(http://img181.imageshack.us/img181/2210/40739658.jpg)

พอดี ถ่ายเล่นๆ ไม่เน้นเลยไม่สวยเท่าที่ควร

(http://img166.imageshack.us/img166/3246/36468011.jpg)

ยามเย็น บนทางเลี่ยงเมือง

(http://img407.imageshack.us/img407/5629/31672937.jpg)

นี่ก็สวนส้ม ปลูกกันจังนะ...นี่แหละตัวทำลายธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม

(http://img338.imageshack.us/img338/9089/58773308.jpg)

ว่างๆ ก็ปั่นเสือ ขึ้นไปกางเต็นท์นอน กินลมชมวิว บนดอยผ้าห่มปก
เดินป่า ชมดอย ส่องนก แสนเพลินเพลิน
(http://img444.imageshack.us/img444/7062/38160021.jpg)

วิวสวย อากาศหนาวเย็น ห้องน้ำห้องท่าสะดวก พาครอบครัวมาพักผ่อน ปิคนิคสุดแสนอบอุ่น ...ท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงาม ผืนป่าบริสุทธิ์ สวรรค์ของนักดูนกเลยทีเดียว  ขาดุๆหน่อยอย่างผมนี่ ...ปั่นเสือขึ้นไปโลด
(http://img174.imageshack.us/img174/1684/25217377.jpg)

เรื่องราว เกี่ยวกับดอยผ้าห่มปกนี่ ให้เล่าทั้งเดือนก็ไม่จบหรอก รวมทั้งภาพถ่ายที่ผมถ่ายมามีทั้งสวย และไม่สวย อีกเยอะ ไรทืเป็น DVD ได้หลายแผ่น
รายละเอียด พี่อ้อยเข้าไปที่ กระทู้ คนรักกับจักรยาน รุ่น 2532 นะครับ
(http://img291.imageshack.us/img291/8260/97370027.jpg)

บนเส้นทางของสายชีวิต มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เราอยากทำแต่ไม่ได้ทำ ...ถามว่า...ทำไม
สมัยเรียน ผมเคยอยากทำอะไรตั้งหลายอย่าง แต่ก้ไม่ได้ทำ
พอมาทำงานบริษัท ก็มีหลายอย่างอีกที่อยากจะทำ...แต่ก็ไม่ได้ทำอีกนั่นแหละ
ทำไมไม่เดินชีวิตตามทางแห่งความฝัน...ความกลัวเป็นสิ่งที่เราคิดขึ้นมาเอง
แต่ความกลัวคือศรัตรูร้ายของของฝัน...ไล่มันออกไปซะ...แล้วเดินทางตามฝัน



ในความคิดส่วนตัวของผมนะครับ...หาที่สงบๆ เงียบๆ นั่งคิดว่าอยากทำอะไรกับชีวิต...วางแผน..แล้วเดินตามฝัน
ถ้ารอถึงตอนที่เราอายุมาก....บางทีอาจจะ....สายเกินไป ครับ

(http://img57.imageshack.us/img57/3597/53509377.jpg)

ดีมากเลยรอน
ดูแล้วมีความสุขมากเลย
แต่ว่าคงยังไม่มีโอกาสมาชมหรอกนะ
รอนก็ช่วยสงเคราะห์มนุษย์เมืองถ่ายรูปสวยๆมาให้ชมเยอะๆ
แล้วก็บรรยายได้ดีมากเลย
    ตอนนี้ถ้าจะไปได้ก็มีแต่ดอยผีผ้าห่มแหละจ้ะ

(http://i257.photobucket.com/albums/hh236/junrapoo/adoihompok.jpg)

เมืองฝาง เมืองแห่งความประทับใจ ไปทางรถได้สองทาง หากไปจากเชียงใหม่ คุณจะรู้สึกไกลแสนไกล หากไปจากเชียงรายก็เร็วขึ้นหน่อย
สมควรเป็นจังหวัดได้แล้ว แต่การเมืองแทรก เลยช้าหน่อย

หากเวลาเที่ยวเยอะ ขอแนะนำรัศมี 15 กม จากฝางดังนี้

(http://i257.photobucket.com/albums/hh236/junrapoo/DSCF4734.jpg)
ดอยอ่างขาง

(http://i257.photobucket.com/albums/hh236/junrapoo/DSCF4791.jpg)
พระธาตุดอยอ่างขาง

(http://i257.photobucket.com/albums/hh236/junrapoo/DSCF4839.jpg)
ชายแดนไทยพม่า ณ นอแล

(http://i257.photobucket.com/albums/hh236/junrapoo/aSP_A0242.jpg)
โลตัสฝาง ผมสร้างเองครับ

(http://i257.photobucket.com/albums/hh236/junrapoo/aSP_A0257.jpg)
เหนี่อยจากงาน ก็ลงอ่างที่อุทยานแห่งชาติดอยผีผ้าห่ม เอ้ยไม่ไช่ ดอยห่มปก emo29:P:

ขอบคุณน้องรอนและเพือนหมอที่ช่วยนำข้อมูลมาบอกกล่าวกัน
ฝาง...เป็นเมืองที่น่าอยู่จริง  แต่คงไม่มีโอกาสได้ไปอยู่หรอกค่ะ
คงได้แค่ไปเที่ยว  เพราะตั้งใจไว้ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่โคราชนี่ละ
เพราะโคราชก็มีหมู่บ้านที่น่าอยู่หลายแห่ง  พี่ไฝเขาเคยเข้าไปในพื้นที่บ่อยๆ
ตอนนี้ถูกใจที่ อ.เฉลิมพระเกียรติ  กำลังรอให้ผู้ใหญ่บ้านช่วยติดต่อหาทำเลดีๆให้
ที่นี่อุดมสมบูรณ์ดี  ทำนาปรังได้  มีลำนำมูลไหลผ่านไม่เคยแห้ง  มีแต่ท่วม..ฮ่าฮ่า

สำคัญสุดก็คือพี่ไฝแกมีโครงการจะไปสมัครเป็นผู้ใหญ่บ้านหลังเกษียณก่อนกำหนด
ที่หมู่บ้านฝั่งตะคอง   พี่แกเบื่อระบบงานน่ะ  แล้วผู้ใหญ่บ้านคนปัจจุบันเขาถูกคอกับพี่ไฝ
ก็เลยอยากให้ไปลงต่อหลังจากที่เขาเกษียณแล้ว(ไม่รู้ว่าจะได้รับเลือกหรือเปล่า)

อายุเกิน 60 ปีสมัครผู้ใหญ่บ้านไม่ได้จ้อะอ้อย
ถ้าจะเอาจริงต้องก่อน 60 ต้อง early
 สอบถามจาก กรมการปกครองแล้ว

เพื่อนหมอ
              น้ำยาได้ผลหรือยังทำเป็นซุ่มเงียบ
เตือนแล้ว ว่า กระสุนจริงอย่าเอาไปยิงเป้าปลอม

สวัสดียามบ่ายที่ใกล้จะเย็นจ้ะน้องรอน

		อ้างถึง			ข้อความของ kdecha เมื่อ 30 กรกฎาคม 2552, 13:18:14
	ดีมากเลยรอน ดูแล้วมีความสุขมากเลย แต่ว่าคงยังไม่มีโอกาสมาชมหรอกนะ รอนก็ช่วยสงเคราะห์มนุษย์เมืองถ่ายรูปสวยๆมาให้ชมเยอะๆ แล้วก็บรรยายได้ดีมากเลย     ตอนนี้ถ้าจะไปได้ก็มีแต่ดอยผีผ้าห่มแหละจ้ะ

ขอบคุณครับ..
มันก็แปลกๆนะคนเรา  ..พออยู่กรุงเทพฯ อยากเห็นบรรยากาศท้องทุ่ง ชนบท
พอไปอยู่ในชนบท  กลับ อยากเห็นเมืองกรุงเทพฯ...ผมก็เป็นครับ
เอาเป็นว่า จะหาภาพสวยๆ รอบๆ เมืองฝางมาให้ชม แล้วเล่าเรื่องให้ฟังนะครับ
ตอนนี้ ขอคัดภาพหน่อย เพราะว่ามันมีเยอะเหลือเกิน

		อ้างถึง			ข้อความของ อ้อยเค็ม เมื่อ 01 สิงหาคม 2552, 15:58:58
	สวัสดียามบ่ายที่ใกล้จะเย็นจ้ะน้องรอน

สวัสดีครับ ออนไลน์อยู่นี่  เดี่ยวสักพัก ก็ไปปั่นเสือกินลมชมวิวแล้วครับ แสนเพลินเพลินอุรา
เรื่องจะเป็นผู้ใหญ่บ้าน...อย่าเลยครับ ถ้าอยากหาความสงบกับชีวิต
สู้เราหาเงินมากๆ พอ แล้วอยากทำอะไร ก็ทำดีกว่า...อยากช่วยเหลือสังคมก็ทำได้
ถ้ามีการเมืองเข้ามาเกี่ยวแล้ว...หาความสงบเป็นไม่มี

		อ้างถึง			ข้อความของ kdecha เมื่อ 01 สิงหาคม 2552, 12:35:16
	อายุเกิน 60 ปีสมัครผู้ใหญ่บ้านไม่ได้จ้อะอ้อย ถ้าจะเอาจริงต้องก่อน 60 ต้อง early  สอบถามจาก กรมการปกครองแล้ว

ขอบคุณที่ช่วยสอบถามข้อมูลมาให้จ้ะแก้ว
แก้วไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ  พี่ไฝแกทำงานอยู่ สนง.พัฒนาชุมชน อยู่บนที่ว่าการ อ.เฉลิมพระเกียรติ และเป็น กกต.ด้วย
พี่แกวางแผนไว้ว่า อีก 10 ปีเป็นอย่างเร็วรอส่งเสียให้ลูกสาวเรียนจบปริญญาตรีก่อน  ส่วนลูกชายก็คงได้ทำงานแล้ว  
แกถึงจะเกษียณก่อนกำหนด  แต่ถ้าลูกทั้งสองคนอยากต่อโทก็อาจจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย  ส่วนเราก็คงจะออกตามพี่ไฝ
ไปเป็นผู้ใหญ่ไฝกับนางอ้อย  แข่งกับผู้ใหญ่ลีกับนางมาซะเลย  ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เป็นจริงจังหรอกนะ  
แค่อยากสร้างสีสันให้กับชีวิตตอนแก่กันน่ะ  และแค่อยากจะเป็นกลไกเล็กๆของสังคม น้อมนำเอาทฤษฎีเศรษฐกิจพอเพียง
ของในหลวงมาทำให้ชาวบ้านได้เห็นของจริงใกล้ๆตัวเขา  ตอนเป็นข้าราชการก็ช่วยให้คำแนะนำชาวบ้านได้อยู่หรอก
แต่มันมีอะไรหลายๆอย่างในระบบราชการที่มันน่าเปื่อ  สู้ออกมาเป็นนายตัวเองดีกว่า    ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ น่าจะมีเงินบำนาญ
กินกันสองคนตายายรวมกันต่อเดือนไม่น่าจะตำกว่าสามหมื่นบาท(ตกวันละพัน)  แถมเจ็บไข้ได้ป่วยก็เบิกได้  เงินทองก็คงไม่ค่อยได้ใช้
เพราะมีผักสด  ผลไม้  ไข่   เนื้อสัตว์  และสมุนไพรไว้ให้ใช้อยู่ที่บ้านแล้วนี่   ก็โอเคละนะสำหรับชีวิตที่เกิดมาบนโลกใบนี้  
ขอให้ได้ตอบแทนบุญคุณแผ่นดินอีกครั้งหลังเกษียณด้วยวิธีการนี้ก็ภูมิใจแล้วละ

การสมัครเป็นผู้ใหญ่บ้านของพี่ไฝน่ะ  ไม่ได้จริงจังแบบอิงการเมืองหรอกจ้ะรอน  พี่แกแค่จะลองดูเล่นๆเท่านั้นเอง
ไม่ได้คิดจะเอาเงินไปทุ่มหรือหาหัวคะแนนเพื่อหาเสียงหรอก  หรือถ้าได้เป็นจริงๆก็คงไม่ยอมเป็นฐานเสียงให้ใคร 
และถ้ามันยุ่งยากนักสักพักก็ลาออกได้  (พอถึงเวลานันจริงๆอาจไม่ลงสมัครเลยก็ได้จ้ะ  บอกแล้วว่าเป็นแค่การสร้างสีสัน
ให้กับชีวิตเท่านั้นเอง)  จุดใหญ่จริงๆก็คือการทำไร่นาสวนผสมที่อยากจะทำให้สำเร็จอย่างจริงจังจ้ะ 

ออกตอนนี้เลยก็ได้ครับพี่ เพราะข้าราชการสิทธิการรักษาน้อยกว่าบัตรทองแล้ว

สมัึคร อบต. เลยครับ น่าจะเวิร์คกว่าผู้ใหญ่บ้านนะ ดูมีบทบาทมากกว่า

		อ้างถึง			ข้อความของ kdecha เมื่อ 01 สิงหาคม 2552, 12:36:38
	เพื่อนหมอ               น้ำยาได้ผลหรือยังทำเป็นซุ่มเงียบ เตือนแล้ว ว่า กระสุนจริงอย่าเอาไปยิงเป้าปลอม

ยังเลย ยิงไปก็หลุดเป้า เพราะเป้ามาไม่ค่อยตรงกัน เรายิงได้เฉพาะวันเสาร์อาทิตย์

ต้องเรียง priority ใหม่นะพี่หมอ อย่าว่าสอนเลย(ก็สอนนั่นแหละ) อิอิ

ยังไม่มีใครมาแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมอีกเลยว่าอยากจะทำอะไรกัน
งั้นอ่านข้อมูลดีๆที่ค้นเจอมา  เพื่อเป็นข้อมูลในการเตรียมวางแผนกันไว้ก็แล้วกันนะ



                                                                                     เกษียณ
                              
   มีคนสอบถามผมว่า อีกปีหนึ่งท่านจะเกษียณอายุแล้ว ท่านจะทำอะไรบ้างและควรทำอย่างไร เพื่อให้สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้โดยไม่ลำบากนัก อยากให้ผมลองคิดค้นและบันทึกไว้เป็นความทรงจำ กับคนที่เกษียณอายุและกำลังจะเกษียณอายุเช่นผมนี้ จะได้นำไปปฏิบัติหรือเตรียมตัวก่อนวัยเกษียณ ซึ่งตัวผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน ก็เลยลองคิดค้นจากเอกสารหลายอย่าง หลายประเภท ทั้งเป็นของเก่าและของใหม่ที่สามารถพบได้ตามแหล่งความรู้ต่าง ๆ ที่สามารถเสาะหาได้เสมอ ตามแหล่งของการเรียนรู้ครับ ผมอ่านหนังสือมาหลายเล่ม หลายหัวข้อด้วยกัน

ความหมายของคำ
   ผมกลับมาชอบใจ ความหมายของคำแปลมาจากภาษาอังกฤษครับ เพราะคิดว่าเป็นความหมายที่ตรงตัวของคำว่า เกษียณ ได้ดีที่สุด ความหมายหนึ่ง โดยคำว่า เกษียณ มาจากคำภาษาอังกฤษที่ว่า R+E+T+I+R+E+M+E+N+T โดยมีความหมายของคำ ดังนี้
   R – Review หมายความถึง การทบทวนเวลาที่ผ่านมาของชีวิตในอดีต แต่ละคนก็มีความสำเร็จที่น่าภาคภูมิใจ มีความล้มเหลว การได้ใช้เวลาหลังเกษียณ ได้ทบทวนอดีต จะเป็นสิ่งที่ทำให้รู้ว่าชีวิตมีค่ามากกว่า    ที่เราเคยคิดเสมอ   
   E – Emotion หมายความถึง อารมณ์ความรู้สึก เพื่อรองรับสภาพของการเป็นคนว่างงาน หลังจาก       ที่ทำงานมานาน จะต้องเตรียมตัวเพื่อรับกับการไม่มีตำแหน่ง ไม่มีงานทำ ไม่มีลูกน้อง จะต้องอยู่กับตัวเอง       อาจต้องมีการวางแผนเพื่อปรับอารมณ์และความรู้สึก เพื่อคุณภาพชีวิตและสุขภาพจิตที่สมบูรณ์
   T – Travel หมายความถึง การท่องเที่ยว การเดินทางไปทบทวนความทรงจำเก่า ๆ ที่เคยประทับใจ เช่น อาจจะไปโรงเรียนสมัยมัธยม ไปเยี่ยมสถานที่ทำงานเมื่อเริ่มทำงานครั้งแรก หรือการท่องเที่ยวไปในโลกกว้าง เพื่อเพิ่มพูนประสบการณ์ จะทำให้เกิดความรู้สึกที่ดี ๆ ต่อตนเองและสังคม รวมทั้งจะทำให้ความเข้าใจการเปลี่ยนแปลงมากขึ้นว่าเป็นเรื่องธรรมดา
   I – Induce หมายความถึง การเป็นแบบอย่างที่ดี ควรนำประสบการณ์ที่สั่งสมมาตลอดชีวิตราชการ        เป็นตัวขับเคลื่อนสังคมให้มีความเจริญก้าวหน้า โดยปฏิบัติตนให้เป็นตัวอย่างที่ดีของสังคม ยึดหลักแห่งความถูกต้องและชอบธรรม พร้อมที่จะนำพาคนรุ่นหลังได้เดินตามอย่างถูกต้อง ดีงาม
   R- Religion หมายความถึง ศาสนา เป็นหนทางแห่งความสงบสุข ชีวิตหลังเกษียณจะเป็นช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้ที่ยิ่งใหญ่ เป็นห้วงแห่งการเชื่อมชีวิต โลกและธรรมชาติเข้ามาหากันอย่างแท้จริง
   E – Exercise หมายความถึง การออกกำลังกายจะต้องเป็นสิ่งที่คู่กันกับคนวัยหลังเกษียณ               เพราะช่วงเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่จะเป็นช่วงเวลาแห่งการพัฒนาคุณภาพชีวิต ต้องอยู่แบบมีคุณภาพ
   M – Modeling หมายความถึง เป็นแบบอย่างที่ดีให้กับอนุชนรุ่นหลัง โดยจะต้องแสดงความสง่างาม ทั้งกาย วาจา และใจ ให้สมกับเป็นประชากรอาวุโสของชาติ ต้องไม่เป็นพวกบริโภคนิยม ต้องใช้ชีวิตอยู่กับความจริง โดยจะต้องเป็นแบบอย่างในเรื่องความพอเพียง
   E – Enough หมายความถึง เพียงพอ วัยหลังเกษียณน่าจะเป็นวัยที่หยุดการสะสมทรัพย์สมบัติทางวัตถุ โดยหาจุดสมดุลยของชีวิตให้ได้ แล้วเปลี่ยนไปสะสมทรัพย์ทางปัญญา เปลี่ยนจิตให้เป็นแบบจิตสาธารณะ
   N – Navigation หมายความถึง เป็นผู้นำทาง ชี้แนะแนวทางให้กับสังคม ผู้ที่เกษียณทั้งหลายเป็นผู้ที่มีความรู้ความสามารถ ดังนั้น จึงไม่ควรให้ความรู้เหล่านั้นได้สูญหายไปตามกาลเวลา ควรจะร่วมในกิจกรรมทางสังคมให้มากที่สุดเท่าที่สังขารจะรับได้ เช่น การเข้าร่วมเวทีประชาคม ร่วมกิจกรรมการกุศล เป็นต้น
   T – Teaching หมายความถึง ผู้ที่เกษียณควรเอาประสบการณ์มาถ่ายทอดให้กับคนรุ่นใหม่ ๆ เพื่อจะได้นำเอาความผิดพลาดมาเตรียมการแก้ไข นำเอาความสำเร็จมาสู่การนสร้างพลังใจ จะเป็นการสืบสารสายใยแห่งปัญญาอย่างแท้จริง

การเตรียมตัวก่อนเกษียณ
   การเตรียมตัวก่อนวัยเกษียณ ควรมีการเตรียมล่วงหน้าไว้บ้าง ไม่ควรปล่อยชีวิตไปตามยะถากรรม หรือให้ความสำคัญกับปัจจุบันมากจนเกินไป สิ่งที่ควรเตรียมประการแรกก็คือ
   1. ด้านค่าใช้จ่าย
      ด้านเศรษฐกิจหรือค่าใช้จ่ายนับว่ามีความสำคัญไม่น้อย เพราะหากว่าเรามีรายได้ที่ลดลง แต่รายจ่ายยังคงที่ หรืออาจมีมากกว่าเดิม เราไม่มีการเตรียมการไว้ให้ดี ก็อาจจะเกิดความเดือดร้อนรำคาญ พาลไปกระทบถึงเรื่องอื่น ๆ ไปด้วย ดังนั้น เราจะต้องมีการวางแผนการใช้เงินไว้ล่วงหน้า ดูรายรับ รายจ่ายให้สมดุลกัน รู้จักทำบัญชีควบคุม รายจ่ายให้อยู่ในวงเงินที่กำหนด ต้องรู้จักประหยัด ไม่ฟุ่มเฟือยหรือจ่ายสิ่งของที่ไม่จำเป็น เช่น เสื้อผ้า เครื่องสำอาง อาหารบางชนิด เหล้า บุหรี่ หรือการเที่ยวสถานเริงรมย์ เป็นต้น หากมีภาระครอบครัว เช่น ต้องส่งเสียลูกที่ยังเล็ก ต้องผ่อนบ้าน ต้องผ่อนรถ ควรมีการวางแผนการใช้เงินเพื่อหาเงินเสียแต่เนิ่น ๆ ก่อนวัยเกษียณ เพื่อมิให้เกิดความเครียดจนกลายเป็นปัญหาครอบครัวภายหลัง การวางแผนค่าใช้จ่าย    ผมได้รับคำบอกกล่าวจากผู้บังคับบัญชาท่านหนึ่งที่เกษียณอายุไปแล้วว่า หากเรายังอยากจะอยู่ต่อไปในโลกอีก 20 ปี หลังวัยเกษียณ เราจะต้องดูค่าใช้จ่ายรายเดือนของเราว่า ต้องมีค่าใช้จ่ายเท่าใด มีรายรับจากเงินบำนาญหรือเงินยังชีพเท่าใด แล้วนำเอารายจ่ายมาตั้งลบด้วยรายได้ที่แน่นอน บวกกับรายได้ที่คาดว่าจะได้รับระหว่าง 20 ปีด้วย      (แต่ต้องถือเป็นศูนย์ก่อน) เช่น คิดว่ามีรายจ่ายเดือนละ 10,000 บาท มีรายได้จากเงินบำนาญรวมเงินสงเคราะห์ 9,000 บาท คาดว่าจะมีรายได้ระหว่างมีชีวิตอยู่เดือน 1,000 บาท รวมรายจ่ายลบรายรับ ก็สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ แต่หากมีอะไรผันแปรไป เช่น เจ็บไข้ได้ป่วย ก็จะลำบากเหมือนกันนั้นเป็นสูตรหนึ่ง แต่หากเราคิดว่าต้องใช้เงินเดือนละ 30,000 บาท  ปีหนึ่งก็ต้องใช้ 360,000 บาท  10 ปีก็ต้องใช้ 3,600,000 บาท  20 ปีก็ต้องใช้  7,200,000 บาท สูตรนี้คิดจากรายจ่ายเท่านั้น ก็ต้องวางแผนหางบประมาณมาตั้งไว้ หรือเก็บหอมรอมริบไว้ตั้งแต่ต้น ขณะยังมีกำลังทำงานอยู่นั้นต้องอยู่กับขีดความสามารถของแต่ละคนไม่เหมือนกัน หากบางคนดำรงชีวิตอย่างพอเพียงไม่ค่าใช้จ่ายเลย มีแต่สิ่งที่ต้องรักษาพยาบาลคนเองเท่านั้น หากมีรายได้ไม่น้อยกว่ารายจ่าย ก็สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างพอเพียง เช่นกัน
   2. ด้านสังคม
      ด้านสังคม มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ผู้เกษียณอายุไม่ควรแยกตัวออกจากสังคม หรือเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในบ้าน ควรออกไปคบการสมาคมกับเพื่อนฝูง และนัดสังสรรค์กันบ้าง เพื่อให้ชีวิตสดชื่น ไม่เหี่ยวเฉา บางครั้งอาจจะต้องหางานอดิเรกทำ หรือเคยฝันว่าอยากทำอะไรแล้วยังไม่ได้ทำก็นำกลับมาฟื้นฟูมาทำใหม่ เช่น อยากหัดเต้นรำ ก็เต้นรำ อยากฝึกเรียนคอมพิวเตอร์ ก็ไปเรียนเพิ่มเติม อยากศึกษาวิชาโหราศาสตร์ ก็ไปเรียนหาความรู้เพิ่มเติม จะได้มีงานทำมีเพื่อนฝูง
อย่า 7 ประการ
      การดำรงชีวิตกับครอบครัวก็สำคัญ ต้องสามารถดำรงชีวิตร่วมกับคนอื่นได้ โดยเฉพาะคนหนุ่มสาว อย่าทำตัวเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในครอบครัวหรือหมู่คณะ อย่าชอบยุ่งกับคนอื่น ถ้าไม่ได้รับการขอร้อง อย่าใช้ความแก่เป็นข้ออ้างที่จะรับสิทธิพิเศษ อย่าพูดมาก อย่าพล่ามแต่อดีต อย่าเรียกร้องความสนใจตลอดเวลา อย่าจู้จี้บ่น การปฏิบัติตนในวัยเกษียณนั้น ควรใช้เวลาให้เกิดประโยชน์กับคู่ครองและครอบครัวตนเอง ควรประพฤติปฏิบัติตนเป็นตัวอย่างที่ดีในครอบครัว ควรตั้งตนอยู่ในความถูกต้อง มีศีล มีธรรม ควรให้ผู้อื่นให้ความเคารพด้วยความสนิทใจ
   3. ด้านสุขภาพ
      ด้านสุขภาพนั้นนับว่ามีความสำคัญต่อคนวัยเกษียณเป็นอย่างมาก คนวัยเกษียณควรดูแลสุขภาพของตนเองอย่างสม่ำเสมอ มีสุขลักษณะประจำตนที่ดี เข้ารับการรักษาตัวเมื่อเจ็บป่วย มีกิจกรรมทำงานตลอดเวลาจะทำให้ชีวิตมีความยืนยาวขึ้น เพราะกิจกรรม ทำให้มีความสุข ความพึ่งพอใจในชีวิต ตามสภาวะเศรษฐกิจและสังคมจะเอื้ออำนวย เพื่อคงไว้ซึ่งกิจกรรมด้านร่างกาย จิตใจ และสังคม
      การออกกำลังกายก็เป็นวิธีการหนึ่งที่จะช่วยเพิ่มความสามารถและความสมบูรณ์ให้กับ           ผู้เกษียณ กระตุ้นให้มีการเคลื่อนไหว ออกแรงใช้พลังงาน ก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงภายในร่างกาย แต่สำคัญก็คือการออกกำลังกายตามความสามารถของตน การดำรงชีวิตของคนวัยเกษียณ นอกจากที่กล่าวมาแล้ว จะต้องพยายามพัฒนาความรู้ในเรื่องต่าง ๆ ในชีวิตประจำวันตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นการอ่านหนังสือ การดูโทรทัศน์ การติดตามสถานการณ์ข่าวสารต่าง ๆ เป็นวิทยากรบรรยายในหน่วยงานต่าง ๆ จะทำให้มีความรู้ที่ทันสมัย         รู้สภาพของสังคม สิ่งแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงไป ทำให้สามารถจัดการกับชีวิตในบั้นปลายได้อย่างมีความสุข
      นอกจากสุขภาพทางกายแล้ว จะต้องให้ความสำคัญกับสุขภาพจิตด้วย ต้องสร้างความตระหนักถึงความรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมกับบุคคลในครอบครัว เพื่อน ๆ หรือกลุ่มคนในสังคมของตน การช่วยเหลือคนในกลุ่ม ทำให้คลายเหงา ไม่ต้องอยู่โดดเดี่ยว ทำให้สุขภาพจิตดีขึ้น การดูแลครอบครัวทางด้านการจัดสิ่งแวดล้อมก็มีความสำคัญกับคนวัยเกษียณ ไม่ว่าจะเป็นทางด้านที่พักอาศัย อาหาร น้ำดื่ม น้ำใช้และ ขยะมูลฝอย การสร้างสุขภาพจิตให้ปลอดโปร่ง มองโลกในแง่ดีย่อมนำความสุขมาให้ผู้ที่เกษียณอายุ

สรุป
      การดำรงชีวิตในวัยเกษียณ จำต้องมีการวางแผน คนส่วนใหญ่ไม่ได้วางแผนในอนาคต และไม่ได้ตั้งจุดมุ่งหมายที่จะทำอะไรให้สำเร็จ แต่มุ่งจะดำเนินชีวิตไปวัน ๆ ต้องการพักผ่อน และบุตรหลานไม่ต้องการให้ทำงาน แต่การดำรงชีวิตในบั้นปลายเช่นนี้ ต้องมีความเพลิดเพลินมีกิจกรรมร่วมกับสังคมตามสภาพของร่างกาย การวางแผนจึงเป็นเรื่องสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการวางแผนทางด้านการเงิน การวางแผนด้านสุขภาพทั่วทางร่างกายและจิตใจ การวางแผนการท่องเที่ยว หรือการวางแผนด้านอื่น ๆ นับว่ามีความสำคัญต่อการดำรงชีวิตของคนในวัยเกษียณทั้งสิ้น หรือไม่จริง ท่านลองตรองดู
                                                                                                                                               
                                                                                                                                              นายจารุพงศ์  พลเดช
                                    ผู้ว่าราชการจังหวัดลพบุรี

                           บันทึกความทรงจำ
                           1    ตุลาคม    2551

ของผมคงออกเดินทางครับเยี่ยมเพื่อน ญาติที่ยังมีชีวิตอยู่ อยากไปให้ครบทุกจังหวัดแบบพี่หมอ ด้วยจักรยานครับ

ผมก็คิดว่า..จะเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน ปั่นเดี่ยวเที่ยวไทย ทำไงได้...คนมันรักเสือ

มีข้อคิดดีๆที่ค้นเจอ  มาให้อ่านกันต่อค่ะ



เทคนิคการบริหารชีวิตหลังเกษียณสำหรับคนรุ่นใหม่ (ตอนที่ 1)
   
  ณรงค์วิทย์ แสนทอง
narongwit@peoplevalue.co.th

         พอพูดถึงคำว่า “ เกษียณ” หลายคนคงคิดถึงคนทำงานแก่ๆที่อายุไม่น้อยกว่า 55 ปีขึ้นไป และคนในวัยหนุ่มสาวรู้สึกว่าคำๆนี้ยังห่างไกลจากชีวิตตัวเองมาก ก็เลยไม่ค่อยให้ความสำคัญมากนัก จนอายุใกล้ๆหกสิบแล้วค่อยคิดถึงชีวิตหลังเกษียณ คนทำงานในบ้านมักจะคิดและดำเนินชีวิตเช่นนี้มาโดยตลอด

         แต่...คำว่า “ เกษียณ ” ที่ผมกำลังจะพูดถึงต่อไปนี้ ไม่ได้หมายถึงเฉพาะการเกษียณด้วยอายุตัวที่มากตามที่องค์กรต่างๆกำหนดไว้ แต่หมายถึง ชีวิตหลังการทำงานประจำ เป็นชีวิตแห่งการพักผ่อน เป็นช่วงชีวิตแห่งอิสระที่อยากจะทำอะไรตามที่ใจคิดได้ อยากไปเที่ยวก็ไปได้ อยากจะทำประโยชน์เพื่อสังคมก็ทำได้ อยากจะหยุดอยู่บ้านเฉยๆก็ทำได้ ฯลฯ

         ดังนั้น คำว่า “ เกษียณ ” จึงไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุตัว คนอายุยี่สิบสามสิบก็สามารถเกษียณตัวเองได้ ถ้ามีทรัพย์สมบัติมากเพียงพอที่จะเลี้ยงตัวเองได้ตลอดชีวิต ผมเคยเห็นคนหนุ่มสาวบางคนอายุยังไม่มากและเกษียณตัวเองจากการทำงานประจำ คนเหล่านี้ใช้ชีวิตในการทำงานหาเงินเพียงไม่กี่ปี และเงินที่หามาได้สามารถเลี้ยงตัวเองได้ตลอดชีวิต อย่างนี้ก็สามารถเรียกกว่า “ เกษียณ ” ได้เช่นกัน

         เมื่อเป็นเช่นนี้ ผมเชื่อว่าการเกษียณจึงไม่ใช่เรื่องที่ห่างไกลกับชีวิตคนทำงานในวัยหนุ่มสาวอีกต่อไป คนทำงานทุกวัน ควรจะใส่ใจและให้ความสำคัญกับการบริหารชีวิตหลังเกษียณให้มากขึ้น ผมไม่อยากเห็นคนไทยใช้ชีวิตหลังเกษียณอยู่บ้านเพียงอย่างเดียว เพราะอายุมาก สุขภาพแย่ เงินไม่มี จึงไปไหนไม่ได้ ผมอยากให้คนที่เกษียณในบ้านเราใช้ชีวิตอย่างอิสระ มีความสุข และสามารถนำเอาผลพวงแห่งความสุขนั้นไปช่วยเหลือสังคมบ้าง

         เมื่อไหร่ก็ตามเรายังยึดติดกับการเกษียณด้วยอายุแล้ว ผมเชื่อว่าคนที่มีกำลังกายและกำลังสมองก็จะถูกใช้งานในฐานะของลูกจ้างไม่สามารถไปทำประโยชน์อะไรให้กับใครได้นอกเหนือจากประโยชน์ของนายจ้างและตัวเอง คนทำงานเปรียบเสมือนคนที่ถูกล่ามเชือกหรือโซ่ที่ต้องสาละวนอยู่กับหน้าที่ความรับผิดชอบที่ถูกกำหนดโดยคนอื่น ไปไหนไม่ได้ ชีวิตอยู่กับเงื่อนไข “ ถ้า........., แล้ว......... ” อยู่ตลอดเวลา เช่นถ้าไม่ทำงานก็ไม่มีเงินเดือน ถ้าไม่ขยันก็อาจจะตกงาน ฯลฯ และสุดท้ายก็ต้องใช้ชีวิตอยู่กับความจำเจ หาเช้ากินค่ำ หาต้นเดือนกินปลายเดือนอยู่ร่ำไป พูดง่ายๆว่าคนเก่งๆในสังคมจะถูกจับจองเป็นเจ้าของโดยองค์กรต่างๆ ถูกตีตราว่าคนนั้นคือพนักงานขององค์กรนี้ คนนี้คือพนักงานขององค์กรนั้น เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตจึงถูกจำกัดโดยเงื่อนไขของการว่าจ้าง จึงทำให้คนทำงานขาดอิสระที่จะไปคิดไปทำอะไรตามที่ใจปรารถนา ทั้งๆที่ในความเป็นจริงสามารถทำได้ แต่คนส่วนใหญ่หมดกำลังใจที่จะแสวงหาโอกาสในยามวิกฤติ คนทำงานเหมือนคนที่ติดคุกทางใจที่นายจ้างกั้นลูกกรงซี่ห่างๆไว้ แต่คนทำงานจะเสริมลูกกรงให้มันมีความถี่ยิ่งขึ้น จนปิดกั้นจิตใจตัวเองไม่ให้วิ่งออกไปนอกกรง คนทำงานชอบคิด(เอาเอง)ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้หรอกเพราะเป็นลูกจ้างอยู่ อย่าไปคิดทำอะไรเลย มันเสี่ยงกว่าการเป็นลูกจ้าง

         ผมเคยได้ยินว่านักโทษที่ติดคุกส่วนใหญ่ใช้ชีวิตเหมือนคนติดคุก แต่ก็มีนักโทษบางคนใช้ชีวิตในคุกได้อย่างคุ้มค่า เช่น มีนักโทษบางคนถือโอกาสฝึกอาชีพ บางคนฝึกชกมวยจนสามารถออกมาชกตามเวทีนอกคุกได้ บางคนใช้เวลาที่อยู่ในคุกแต่งหนังสือ ผมเคยได้ยินเพลงลูกทุ่งเพลงหนึ่งดีเจประกาศว่าคนแต่งคือนักโทษในคุก นอกจากนี้มีนักโทษหลายคนที่ใช้เวลาที่อยู่ในคุกสร้างโอกาสให้กับตัวเองในการศึกษาต่อจนจบในระดับต่างๆ ฯลฯ จากตัวอย่างนี้แสดงให้เห็นว่าคนติดคุกเขาติดคุกเฉพาะร่างกายเท่านั้น แต่ใจเขาไม่ได้ติดคุกไปด้วย จิตใจและสมองของเขายังมีอิสระที่จะคิดที่จะทำอะไรตามที่ใจต้องการภายใต้ข้อจัดที่คนอื่นเห็นว่าเป็นวิกฤติ ในขณะที่คนเหล่านี้คิดว่ามันเป็นโอกาสเพราะมีเวลาว่างเยอะ ไม่มีภาระใดๆในการทำงาน ซึ่งตรงกันข้ามกับคนทำงานที่ร่างกายมีอิสระ แต่ใจติดคุกแทน และเป็นคุกที่ตัวเองสร้างขึ้นมาเองเสียส่วนใหญ่ ใครก็ตามที่ใจติดคุกทางใจ แม้กระทั่งการหายใจเพื่อความอยู่รอดก็ยังรู้สึกเหนื่อย

         แต่ถ้าเราสามารถสร้างค่านิยมให้คนไทยเกษียณตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย ตั้งแต่กำลังกายและกำลังสมองยังแข็งแรงอยู่ ผมเชื่อว่าคนเกษียณเหล่านี้มีโอกาสออกมาสร้างประโยชน์ให้กับสังคมไทยของเราได้มากยิ่งขึ้น เพราะเมื่อชีวิตของเราไม่ต้องหาเช้ากินค่ำ ชีวิตของเขามีอิสระมากขึ้น การคิดถึงคนอื่นก็จะเพิ่มมากขึ้น โอกาสที่จะช่วยเหลือคนอื่นนอกเหนือจากตัวเองและนายจ้างก็มีมากขึ้นเช่นกัน

         เมื่อคำว่าเกษียณมิได้หมายความแค่เพียงคนอายุมากที่ทำงานมานานเพียงอย่างเดียว ดังที่ได้กล่าวมาแล้ว ดังนั้น เราควรจะมีแนวทางอย่างไร จึงจะทำให้คนทำงานรุ่นใหม่ๆ สามารถเกษียณตัวเองออกจากงานประจำให้เร็วกว่าคนรุ่นก่อน และทำอย่างไรจึงจะให้ชีวิตหลังเกษียณออกจากงานประจำมีคุณค่ามากยิ่งขึ้น

         ถึงแม้ผมเองก็ยังไม่ใช่คนที่เกษียณอายุ(คือไม่ต้องทำงานก็อยู่ได้)ที่แท้จริง แต่ผมก็ได้ก้าวออกมาจากงานประจำได้ระยะเวลาหนึ่งแล้ว ก็อยากจะเสนอแนวทางในการวางแผนเกษียณตัวเองออกจากการเป็นลูกจ้างดังนี้

 
 
 

เทคนิคการบริหารชีวิตหลังเกษียณสำหรับคนรุ่นใหม่ (ตอนที่ 2)
   
   ณรงค์วิทย์ แสนทอง
narongwit@peoplevalue.co.th

           เมื่อตอนที่แล้ว ผมได้พูดถึงคำจำกัดความของคำว่า “ เกษียณ ” ไปแล้ว และทิ้งท้ายไว้ว่าจะนำเสนอแนวทางในการเกษียณตัวเองออกจากงานประจำ วันนี้ผมขอนำเสนอเทคนิคและแนวทางในการวางแผนเพื่อเกษียณตัวเองจากการเป็นลูกจ้างดังนี้

ถามตัวเองว่าอยากเกษียณออกจากงานประจำหรือไม่ เพราะอะไร ?
คำถามนี้ต้องเป็นคำถามแรกสำหรับทุกคน เพราะถ้ายังไม่มีคำตอบ และตอบว่า “ ไม่อยาก ” ก็อย่าเพิ่งไปสร้างความลำบากให้กับชีวิตเลย ทำงานเป็น “ มนุษย์เงินเดือน ” ทำงานไปเดือนๆรับเงินไปเดือนๆก็สบายดีอยู่แล้ว อย่าหาเรื่องให้ตัวเองลำบากมากไปกว่านี้เลยครับ

แต่..ถ้าใครที่ตอบว่า “ อยาก ” ก็ยังมีนัยอยู่สองอย่างคือ คุณอยากเกษียณเพราะเบื่องานประจำที่ทำอยู่ หรือไม่ก็คุณมีไฟที่อยากจะทำอะไรที่คุณคิดว่าน่าจะทำได้ดีกว่านี้ ใครที่อยากเกษียณเพราะเบื่องานประจำ ขอแนะนำว่าขอให้คิดเสียใหม่ และอย่าเพิ่งคิดหรือทำอะไรต่อเลย เพราะขนาดทำงานประจำคุณยังรู้สึกเบื่อ แล้วจะแน่ใจได้ว่าถ้าเกษียณจากงานประจำไปทำอาชีพอิสระหรืออยู่บ้านเฉยๆคุณจะไม่เบื่ออีก ใครก็ตามที่เกิดความรู้สึกเบื่อบ่อยๆ รับรองได้ว่าไม่ว่าคุณจะไปอยู่ที่ไหน ทำอะไร ความเบื่อก็จะมาเยือนคุณอย่างสม่ำเสมอ

ถ้าอยากจะเกษียณออกจากงานประจำ อยากจะเริ่มเมื่ออายุเท่าไหร ?
ใครตอบคำถามข้อแรกได้ว่า “ อยาก ” และอยากเกษียณเพราะรู้สึกว่าอยากจะออกไปทำในสิ่งที่ตัวเองรักตัวเองชอบหรืออยากจะออกไปทำประโยชน์ให้สังคมที่กว้างกว่านี้ ก็ต้องถามตัวเองต่อว่า แล้วคิดว่าอยากจะเกษียณอายุจากงานประจำตอนอายุประมาณเท่าไหร่ เมื่อบวกลบกับอายุปัจจุบันแล้ว เหลือเวลาวางแผนเพื่อเตรียมตัวเกษียณตัวเองจากการเป็นลูกจ้างอีกกี่ปี

สิ่งที่อยากจะทำหลังจากออกจากงานประจำคืออะไร ?
เมื่อรู้แล้วว่าตัวเองอยากจะเกษียณจากการทำงานประจำอายุเท่าไหร่ ต้องถามต่อว่าแล้วชีวิตหลังเกษียณจากงานประจำ คุณอยากจะทำอะไร เพราะคงไม่มีใครอยากจะนั่งกินนอนกิน(แถมมีคนป้อนให้กินอีกต่างหาก...อัมพฤต อัมพาต)อยู่บ้านเฉยๆ คุณอยากจะทำสิ่งที่ตัวเองชอบเพื่อตัวเอง หรือคุณอยากจะทำสิ่งที่ตัวเองเพื่อคนอื่น(สังคม) หรือจะแบ่งสัดส่วนหรือช่วงเวลาของชีวิตเพื่อทำสิ่งต่างๆอย่างไร เช่น ช่วงแรกทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ เมื่อประสบความสำเร็จแล้วจะขยายผลไปสู่การช่วยเหลือคนอื่นในสังคม

หาประสบการณ์โดยผ่านการพูดคุยกับ “ อดีตมนุษย์เงินเดือน ” ไว้บ้าง ?
เมื่อตัดสินใจอย่างแน่นอนแล้วว่าจะเกษียณอายุจากงานประจำเมื่อไหร่ ในระหว่างที่ยังทำงานประจำอยู่ควรลดเวลาคุยกับคนทำงานประจำให้น้อยลง และควรหาโอกาสและแบ่งเวลาไปคุยกับคนที่เกษียณอายุจากงานประจำไปแล้วให้มากขึ้น เพราะเท่ากับเป็นการเรียนรู้จากประสบการณ์ชีวิตคนอื่นแบบเรียนลัด ถึงแม้ชีวิตเรากับเขาจะแตกต่างกัน แต่ผมเชื่อว่าแนวคิดและหลักใหญ่ๆในการดำเนินชีวิตหลังเกษียณน่าจะใกล้เคียงกันหรือพอนำมาประยุกต์ใช้กันได้บ้าง

งานอิสระคือบันไดคั่นระหว่างงานประจำกับคนเกษียณอายุจากการทำงาน
คนรุ่นใหม่หลายคนกำหนดบันไดให้ชีวิตหลังวัยเรียนอยู่ 3 ขั้นคือ บันไดขั้นแรกคือการทำงานประจำเพื่อสะสมทรัพย์และประสบการณ์รวมถึงเป็นช่วงเวลาในการค้นหาตัวเอง บันไดขั้นที่สองมักจะเป็นการออกจากงานประจำไปทำอาชีพอิสระเพราะยังมีไฟอยู่และอยากจะทำในสิ่งที่อยากทำแต่ไม่ค่อยได้มีโอกาสทำตอนที่ทำงานประจำ และบันไดขั้นสุดท้ายคือการเกษียณอายุจริงๆเป็นช่วงที่มีทรัพย์มากพอที่จะเลี้ยงตัวเองได้ไปตลอดชีวิตและไม่คิดจะหาทรัพย์อะไรเพิ่มเติมแล้ว คิดอยากจะทำหรือไม่ทำอะไรก็ได้ เป็นช่วงของการเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากการลงทุนในชีวิตที่ผ่านมา

ต้องวางแผนชีวิตว่าถ้าเราเกษียณเร็ว แล้วเวลาที่เหลือในชีวิตเราจะไปทำอะไร ?
คนรุ่นเก่าที่เกษียณอายุเมื่ออายุห้าสิบหกสิบคงไม่ต้องคิดวางแผนชีวิตอะไรให้มากมายเพราะชีวิตช่วงที่เหลือมักจะน้อยกว่าชีวิตช่วงที่ผ่านมา แต่...พอมาถึงคนรุ่นใหม่ที่มักจะวางแผนเกษียณด้วยวัยที่ยังไม่มากนัก จะต้องวางแผนการใช้ชีวิตหลังเกษียณให้ดี เพราะช่วงชีวิตหลังเกษียณอาจจะยาวกว่าช่วงชีวิตที่ผ่านมา พูดง่ายๆว่าคนรุ่นใหม่ต้องใช้เวลาหลังเกษียณนานกว่าคนรุ่นเก่า จึงต้องวางแผนให้ดี

ฝึกซ้อมการใช้ชีวิตหลังเกษียณไว้บ้าง
ก่อนที่จะเกษียณตัวเองออกจากการทำงานประจำ ควรจะซ้อมเกษียณไว้บ้าง เช่น ลาพักร้อนเพื่ออยู่บ้านและลองคิดว่าถ้าวันนี้เราเกษียณจากงานประจำแล้ว เราจะอยู่ได้หรือไม่ เพราะเพื่อนๆวัยเดียวกันยังทำงานอยู่ เราจะทำอะไร โดยใช้ช่วงเวลาสั้นๆเพียงไม่กี่วันลองสมมติตัวเองว่าเป็นเวลาแห่งการเกษียณจากการเป็นลูกจ้าง เพื่อทดสอบว่าสภาพจิตใจของเราพร้อมแล้วหรือยัง ถือเป็นการชิมลางของชีวิตหลังการเป็นลูกจ้าง ถ้าชิมแล้วยังรู้สึกไม่ชอบ ก็ยังพอที่จะเปลี่ยนใจเปลี่ยนแผนได้ แต่ถ้าชอบอาจจะต้องลองชิมบ่อยๆ เพื่อให้มั่นใจว่าชอบจริงๆ ไม่ใช่แค่อยาก

           สรุป คนรุ่นใหม่ต้องเปลี่ยนทัศนคติในการมองคำว่า “ เกษียณ ” ในเชิงลบมาเป็น “ โอกาส ” และต้องตั้งเป้าหมายว่าตัวเองควรจะเกษียณออกจากงานประจำเมื่อไหร่ เพื่อจะได้มีเวลาใช้ชีวิตหลังเกษียณไปทำสิ่งที่ตัวเองรักตัวเองชอบ และจะได้มีโอกาสสร้างประโยชน์ให้กับสังคมและโลกนี้ได้มากขึ้น มากกว่าการมีสังกัดและทำงานที่ได้ใช้ความรู้ความสามารถในขอบเขตที่จำกัด ผมเชื่อว่าถ้าคนรุ่นใหม่อยากจะเกษียณอายุตัวเองจากงานประจำเร็วขึ้น น่าจะเป็นผลดีต่อทุกฝ่าย นายจ้างก็จะได้คนทำงานที่มีไฟ ถึงแม้เขาจะอยู่กับองค์กรไม่นาน แต่ก็น่าจะสามารถสร้างผลงานให้กับองค์กรได้มากขึ้น เพราะการที่คนรุ่นใหม่จะเก็บเงินได้มากเพียงพอต่อการเกษียณตัวเองจากการเป็นลูกจ้างมีทางเดียวคือต้องประสบความสำเร็จในอาชีพลูกจ้างให้เร็วขึ้น ซึ่งก็หมายถึงประโยชน์ที่องค์กรจะได้รับ สำหรับคนทำงานเองก็จะได้ใช้ชีวิตได้อย่างคุ้มค่าสมราคาของการเกิดมาเป็นคนได้มากยิ่งขึ้น และสุดท้ายสังคมหรือโลกของเราก็จะมีผลงานแห่งชีวิตของคนเพิ่มมากขึ้น

ข้อมูลจำเพาะ

วันที่เขียน 22 ตุลาคม 2548
สถานที่เขียน ริมสระว่ายน้ำของโรงแรมอินทรา (ประตูน้ำ) เวลาประมาณ 07.00 น.ระหว่างรอบรรยายหลักสุตร “ บันไดสู่อาชีพอิสระ”
มูลเหตุจูงใจ ได้มีโอกาสสนทนากับนักท่องเที่ยวชาวนิวซีแลนด์ที่เกษียณอายุ(อายุประมาณ 56 ปี) และมาเที่ยวพักผ่อนที่เมืองไทย
 
 
 
 

สวัสดีค่ะน้องอ้อยเค็มและน้องรอนพี่ตามอ่านอยู่ค่ะเมืองฝางวิวและอากาศ
ดีมากๆเลยค่ะ
พี่คนหนึ่งแหละที่เคยคิดเหมียนกันค่ะว่าสัีกวันอยากใช้ชีวิตอย่างที่เราเคยฝัน
แต่ยังไม่เคยทำค่ะพี่ก็ไม่รู้เหมียนกันค่ะเมื่อไรจะได้ ทำอย่างใจฝันหรือจะเป็นฝันแบบลมๆแล้งๆ
ไปวันๆก็ไม่รู้ค่ะเฮ้อออออออออออ
 emo4:)) emo4:)) emo4:))

Plan ไว้แบบนี้ครับ  ^_^


(http://img513.imageshack.us/img513/3139/dare.jpg)

ช่วงนี้กำลังแพ็คกระเป๋า เลือกของใส่เป้....เตรียมไปกทม.แน่ๆ อิอิ

รอ

รอ

รอ ด้วยใจจดจ่อ  emo48:)

รอต่อไปครับผม emo43

ไม่ว่างเข้ามาอ่านสักที  ช่วงนี้มัวยุ่งอยู่กับงานเอกสารที่เยอะมากๆ (แต่เกิดประโยชน์กับเด็กนิดเดียว)
เพราะเป็นโรงเรียนนำร่องหลักสูตรใหม่ 2551  สงสารเด็กไทยรุ่นต่อๆไปจังเลย  มัวแต่สั่งให้ครูทำ
เอกสาร/หลักฐานสวยหรู  จนไม่มีเวลามานั่งคิด/เตรียมกิจกรรมการเรียนหรือสืบค้นเทคนิค/ความรู้ใหม่ๆมาสอนเด็ก 
เริ่มเบื่อชีวิตครูอีกแล้ว  เกลียดการทำเอกสาร(ที่ไร้ประโยชน์กับเด็ก)เข้ากระดูกดำเลยจริงๆ
อยากเกษียณก่อนกำหนด  แต่ก็ยังทำไม่ได้  เฮ้อ...อิจฉารอนจังเลย

       โอยยย...คิดถึงพี่อ้อยใจจะขาด...หายหน้าหายตาไปนานเลย...ตายๆๆๆ...นึกว่าไปไหนมา
คนในเวบบอร์ดถามหากันจ้าละหวั่น....พี่มาแล้ว...เดี๋ยวผมโซโล่ต่อละกัน
      ส่วนเรื่องประเด็นเกี่ยวการศึกษานี่ ผมให้พี่อ้อยเปิดกระทู้ใหม่เลย...ผมมีอะไรที่จะแสดงความคิดเห็นอีกมากมาย หลายเรื่องหลายราว
ในฐานะที่เปิดศูนย์กวดวิชา มาร่วมกว่า 5 ปี

		อ้างถึง			ข้อความของ sugarcane เมื่อ 14 พฤศจิกายน 2552, 11:32:01
	ไม่ว่างเข้ามาอ่านสักที  ช่วงนี้มัวยุ่งอยู่กับงานเอกสารที่เยอะมากๆ (แต่เกิดประโยชน์กับเด็กนิดเดียว) เพราะเป็นโรงเรียนนำร่องหลักสูตรใหม่ 2551  สงสารเด็กไทยรุ่นต่อๆไปจังเลย  มัวแต่สั่งให้ครูทำ เอกสาร/หลักฐานสวยหรู  จนไม่มีเวลามานั่งคิด/เตรียมกิจกรรมการเรียนหรือสืบค้นเทคนิค/ความรู้ใหม่ๆมาสอนเด็ก  เริ่มเบื่อชีวิตครูอีกแล้ว  เกลียดการทำเอกสาร(ที่ไร้ประโยชน์กับเด็ก)เข้ากระดูกดำเลยจริงๆ อยากเกษียณก่อนกำหนด  แต่ก็ยังทำไม่ได้  เฮ้อ...อิจฉารอนจังเลย

นี่แหละประเทศไทย น้องอ้อย  อย่าเบื่อสอนเด็กก็แล้วกัน

    จริงๆ แล้วระบบมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ครับพี่อ้อย  เห็นหลายๆโรงเรียนจัดทำแต่ระบบเอกสาร เอาผลงาน เอารางวัลโรงเรียนพระราชทาน  แต่หารู้ไม่ว่าการประเมินผลระบบศึกษาธิการบ้านเรานี่ มันเป็นระบบผักชีโรยหน้า   ในอุตสาหกรรม ก็มี ISO 9000 ไง
     แต่ถ้ามองภายใน จะพบว่า ปัญหาที่แท้จริง เด็กสอบไม่ติด แต่โรงเรียนได้รางวัล....ทำไมเราไม่ประมินผลคุณภาพการศึกษาที่ตัวนักเรียนเองละ ทำไมไปประเมินแต่เอกสาร  อาคารเรียน ห้องคอม สารพัด ฯลฯ
ในความคิดเห็นของผมนะ

ข้อที่หนึ่ง เงินเดือนครูน้อยครับ ถ้าเทียบกับวุฒิปริญาตรีในสาขาอื่นๆ  มันเลยขาดแรงจูงใจ คนเก่งๆ ที่ไหนเลยจะอยากมาเป็นครู  ..ครูจึงได้ชื่อว่าผู้เสียสละ เป็นพ่อแม่คนที่สอง...ถ้าไม่มีอุดมการณ์อยู่ไม่ได้หรอก...แต่อุดมการณ์ปากท้องมันต้องอิ่ม ไหนจะลูกจะเมีย..โอย...เรื่องนี้ต้องแก้ไข

ข้อที่สอง  การกระจายการศึกษา นี่ เข้าถึงเฉพาะโรงเรียนในเมือง ในชนบทที่ผมเห็นมานี่นะ มากมาย  ...คุณภาพมันไม่ได้เอาจริง..หรือเราจะจัดเพียงแค่อ่านออกเขียนได้..ว้าเหว่จริง....โรงเรียนไหนได้งบมาหน่อย มีแต่งบคอมพิวเตอร์...เศร้า ที่ฝางนี่ผมเห็นมาเยอะ และผมชอบไปแอบดู ไม่มีใครรู้จักผม ชอบไปนั่งสังเกตุการณ์การเรียนการสอนโรงเรียนในชนบท...แล้วจะเห็นปัญหาอีกมากมาย...เฮ้อเศร้า...ผู้หลักผู้ใหญ่แก้ปัญหากัน วันๆเอาแต่นั่งประชุมกันในห้องแอร์...

ข้อที่สาม  เกณฑ์การสอบคัดเลือกเข้าเรียนต่อในระดับอุดมศึกษา ยิ่งระบบ PAT/GAT ข้อสอบไม่ได้มารตฐาน ไม่รู้เอาอะไรมาออก ไม่ตรงตามที่เรียนมาเลย ง่ายๆ ก็ง่ายจนเด็ก ม.3 ก็ทำได้ ไอ้ที่ยากก็ไม่รู้เอาอะไรมาถาม  ยิ่งวิชาฟิสิกส์นี่  เรียนกันเกือบตาย  ขอโทษ...ไปเอาหนังสือวิทย์ ม.3 มาอ่าน แล้วไปสอบ ยังจะได้คะแนนดีกว่า..น่าเสียดายคนออกข้อสอบก็ร่ำเรียนมาสูงๆ มาออกข้อสอบได้แค่นี้

 ข้อที่ สี่  ค่าเรียน ในระดับอุดมศึกษา แพงเอามาก ๆ  คนจนหมดสิทธ์ กันพอดี....หลายๆคนหมดกำลังใจ...ถ้าพึ่งทุนการศึกษา รัฐยังจัดให้ไม่ทั่วถึงหรอก ก็รู้อยู่ว่าประเทศไทย คนจนมันมากขนาดไหน

บ่นพอแล้วละ...ในฐานะเป็นคนหนึ่งที่สนใจ และเป็นห่วงอนาคตเด็กไทย

อืม ดีครับ

เขียนมาให้อ่านอีกนะครับท่านเซียนพี่รอน

 emo42

บิล เกตส์
สตีฟ จ๊อบส์
ไม่จบมหาลัย รวยได้
แต่เมืองไทยถ้าไม่มีเพตดีกรี เก่งแค่ไหน เค้าก็ว่าเฟื่อง
จริงๆแล้วถ้าระบบการศึกษามันห่วย ในฐานะปัจเจกย่อมมีสิทธิที่จะปฏิเสธ
แต่อย่างว่า มันต้องมีเพตดีกรี

    มันเป็นเช่นนั้นจริงนะเจษ...คือคนที่ไม่มีวุฒิ โอกาสก้าวขึ้นสู่ความสำเร็จมันยาก บ้านเรานะ...ส่วนเมืองนอกเขาค่อนข้างเปิดกว้างในการทำธุกิจ เพราะเขาต้องการให้คนลงทุนเยอะๆ รัฐจะได้เก็บภาษีมากๆ  แต่บ้านเราสอนให้เรียนเก่งๆ เรียนสูงๆ จบมามีงานทำ เงินเดือนดีๆ  มันมีหนังสือที่เขียนได้ดีมากๆ เลย  นั่นคือ " พ่อรวยสอนลูก "  และ ภาคต่อ " เงินสี่ด้าน "  แต่บ้านเราความคิดมันยังไม่ไปถึงจุดนั้น

อีกอย่างของเราไม่สนใจกระบวนการด้วย สนใจแค่ผลงานอย่างเดียว มันถึงไม่มีที่ว่างให้คนที่ล้มลุกคลุกคลานเพื่อทำบางสิ่งที่ไม่มีใครเคยทำมาก่อน เอาง่ายๆตอนที่ภราดรยังไม่ดังพ่อแม่แทบฉิบหายขายตัวหาเงินมาให้ลูกตระเวนแข่งต่างประเทศ ใครๆก็มองว่าบ้ารึเปล่า เป็นไปไม่ได้หรอก ต่างๆนาๆ พอสำเร็จแล้วทุกคนพร้อมที่จะโดดเข้ามาเก็บเกี่ยว

ตอนนี้มีนักเทนนิสหญิง

และนักกอล์ฟหญิง ที่ขึ้นชั้นไปเล่นระดับเยาวชนโลกแล้วครับ

ผมว่ามันน่าจะมีมาเรื่อยๆนะครับ emo49:)) emo49:))

     ว่าจะเล่าเรื่องราว ของรอน สามย่าน ต่อ พอดีไม่ว่างสักที...อีกอย่างมันเริ่มไม่เข้าประเด็นของกระทู้สักที อันครั้นจะเล่าแบบรวบรัด มันก็ไม่น่าติดตาม...เอ..ยังจะมีคนอ่านอีกไหมหนอ จะได้มาเล่าต่อให้ฟังกันนะ...ขอเสียงหน่อยครับ

ฮิ้วววววว

ผมบริจาคพันธุ์ข้าวกระสอบนึง

		อ้างถึง			ข้อความของ opas เมื่อ 27 พฤศจิกายน 2552, 18:57:08
	สิ่งที่อยากทำมานาน  ตั้งแต่ยังเรียนโน่น   แบบไม่ต้องบั้นปลายชีวิต  (ไม่ต้องรอเกษียน) คืออยากไปอยู่บ้านนอก  ปลูกผัก ปลูกหญ้า  ปลูกข้าว  แบบไม่ต้องซื้อ  หรือซื้อหาแต่น้อย  เหลือก็ขายได้   มีบ้านเล็กๆ ทำด้วยไม่ไผ่  เศษไม้   ดิน   ต่อเรือแบบอยู่ได้ด้วยอีกซักลำ ( บ้านผมอยู่ไม่ไกลคลองที่ออกทะเลได้)  นอนบ้านบ้าง  นอนเรือบ้าง  ออกทะเลบ้าง พอเรียนจบ (เรียน10 ปี) ปั้บ  ดันมีภาระกิจด่วน ต้องออกแบบบ้านให้อาจารย์  ดูแลเป็นคนงานด้วย  หลายเดือน  เสร็จชิ้นนั้นก็ต่อชิ้นใหม่  จนผ่านไปอีก  เกือบ 10 ปี  ก็ยังทำอยู่คล้ายๆเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง  ได้งานแค่ไม่กี่ชิ้น  ยังดีที่ค่อนข้างอิสระ  ไปไหนมาไหนได้ตามใจ  (แต่ยังยากจน อิ อิ  อันนี้นอกประเด็น) จนมาช่วงนี้  ความคิดเดิม  เริ่มมีพลังมากขึ้น  เลยตั้งใจว่าจะทำซะที   หลังเบิร์ดเดย์ กุมภานี้  จะเอาจริง  เตร๊ง ....เตรง....เตร่ง....เตร๊ง....เตรง เตร่ง เตร๊ง เตรง  เตร่งงงงง.. ผมจะเลิกเป็นสถาปนิกละนะ   ตอนนี้เลิกรับงานชิ้นใหม่  (ว่าจะเบี้ยวงานเก่าด้วย  5 5 5 ) ปล  พี่ๆคนใดอยู่ธนาคาร   ขอกู้ตังหน่อยค้าบบบบ

พี่ก็เหมือนกันครับน้องโอพลาด

ขอเวลาทำงานอีกซัก 5-8 ปี....ว่าจะไปซื้อที่ดินแถวปากช่อง เขาใหญ่ เพราะอากาศเย็นสบายดี

ปลุกบ้านหลังเล๊กๆ....เลี้ยงวัว ปลูกองุ่นขาย ใช้ชีวิตเป็นชาวสวน....น่าจะมีความสุขดี

คุยกับเพื่อนว่า  จะไปจองห้อง (หรือบ้าน) สำหรับคนชราอยู่คนละห้อง
ตอนเช้า ก็โผล่หน้ามาดูกัน .. "อ้อ วันนี้เอ็งยังอยู่เหรอ ??"

นั่งอ่านหนังสือ ดูดอกไม้ ปักผ้าครอสติช ..
และคุยกัน
ตกค่ำ  อาจร้องเพลงคาราโอเกะนิดหน่อย 
จิบไวน์สัก 1-2 แก้ว

แยกย้ายกันเข้านอน .. ตื่นเช้าก็โผล่หน้ามาดูกันอีกรอบ .. วนเวียนเช่นนี้

 emo43 emo43

ความคิดนี้เข้าท่าดีครับท่านพี่หะหะหะหยี emo43

พี่ก็คิดว่าเข้าท่าค่ะ .. ตายเมื่อไร ก็เมื่อนั้น
ไม่ต้องรบกวนลูกหลาน
ให้เขามีชีวิตของเขาไป ..
ไม่ทำตัวเราให้เขาเป็นห่วง เป็นกังวล


ชีวิตตามแบบที่ฝันไว้ 
ก็ไม่เลวเลยนะ  สำหรับวัยหลังเกษียณ
อาจจะดูเป็นฝรั่งหน่อย  แต่ทุกคนก็ควรจะมีชีวิตเพื่อตัวเองนะคะ


ปั้นปลายของพี่ 
ไม่อยากทำให้ตัวเองเป็นภาระของลูกหลานค่ะ 

ดูรูปพี่แล้ว
อีกสามสิบปีค่อยเริมคิดเรื่องเกษียณนะครับ

ไม่อยากรอถึงเกษียณหรอก  อยากเออรี่มากว่า  จะได้ใช้ชีวิตหนุ่ม  เหอๆๆๆๆๆ

สิ่งที่อยากทำในบั้นปลายของชีวิตหลังเกษียณ

ก็คือ....มานั่งอ่านกระทู้ เหมือนตอน นี้หล่ะ   emo20:)):)

		อ้างถึง			ข้อความของ khesorn mueller เมื่อ 06 ธันวาคม 2552, 17:33:25
	มาจากไหนคะ? หายไปนาน... จนพี่คิดว่า...เกษียณไปแล้วววว

เกษียณยังไม่ได้หรอกครับ ชาตินี้ยังไงก็ต้องขอเป็น
"อภิมหาอมตะเซียนตลอดกาลนานเทอญ สาธุ.." ให้ได้ซะก่อน   

ไม่ทราบว่าเมื่อไหร่จะได้เกษียณค่ะ....ถึงเวลานั้นคงมีเวลามาปั่นกะทู้แข่งกับพี่หนุงหนิง.

		อ้างถึง			ข้อความของ เจษฎา เมื่อ 28 พฤศจิกายน 2552, 13:37:36
	ผมบริจาคพันธุ์ข้าวกระสอบนึง

ผมบริจาคปุ๋ย ก้อน นึง emo20:)):)

		อ้างถึง			ข้อความของ opas เมื่อ 14 ธันวาคม 2552, 05:16:16
	ไปบริจากในที่เลยนะครับ

คือว่า..ไม่สะดวกน่ะครับ ค่อนข้างขี้อาย ขออนุญาตส่งเป็นพัสดุลงทะเบียนส่งตรงถึงผู้รับ แทนได้ไหมครับ emo29:P:

อยากปลูกกระท่อม เลี้ยงวัว ปลูกองุ่น อากาสดีๆ emo43

		อ้างถึง			ข้อความของ paitoonx เมื่อ 15 ธันวาคม 2552, 23:21:31
	อ้างถึง ข้อความของ opas เมื่อ 14 ธันวาคม 2552, 05:16:16 ไปบริจากในที่เลยนะครับ คือว่า..ไม่สะดวกน่ะครับ ค่อนข้างขี้อาย ขออนุญาตส่งเป็นพัสดุลงทะเบียนส่งตรงถึงผู้รับ แทนได้ไหมครับ emo29:P:

ก็พอได้ครับ  ขอกล่องชนิดย่อยสลายได้เองนะครับ  จะได้ไม่ต้องเปิด

พัสดุลงทะเบียนนี่จ่าหน้าดีๆนะครับ  ลงที่อยู่ผู้รับผิด  มันจะกลับไปหาผู้ส่ง  emo5:( emo5:( emo5:(

		อ้างถึง			ข้อความของ opas เมื่อ 16 ธันวาคม 2552, 08:26:30
	ก็พอได้ครับ  ขอกล่องชนิดย่อยสลายได้เองนะครับ  จะได้ไม่ต้องเปิด พัสดุลงทะเบียนนี่จ่าหน้าดีๆนะครับ  ลงที่อยู่ผู้รับผิด  มันจะกลับไปหาผู้ส่ง  emo5:( emo5:( emo5:(

ไม่เป็นไรครับ ไม่ห่วงเรื่องนี้เท่าไหร่ ผมจะลงชื่อ ที่อยู่ของหมอเดชาเป็นผู้ส่ง น่ะครับ   emo20:)):)

ระบุว่าเป็นอะมัลกัมสด  อิ อิ

		อ้างถึง			ข้อความของ Pantakant เมื่อ 28 พฤศจิกายน 2552, 16:09:14
	อ้างถึง ข้อความของ opas เมื่อ 27 พฤศจิกายน 2552, 18:57:08 สิ่งที่อยากทำมานาน  ตั้งแต่ยังเรียนโน่น   แบบไม่ต้องบั้นปลายชีวิต  (ไม่ต้องรอเกษียน) คืออยากไปอยู่บ้านนอก  ปลูกผัก ปลูกหญ้า  ปลูกข้าว  แบบไม่ต้องซื้อ  หรือซื้อหาแต่น้อย  เหลือก็ขายได้   มีบ้านเล็กๆ ทำด้วยไม่ไผ่  เศษไม้   ดิน   ต่อเรือแบบอยู่ได้ด้วยอีกซักลำ ( บ้านผมอยู่ไม่ไกลคลองที่ออกทะเลได้)  นอนบ้านบ้าง  นอนเรือบ้าง  ออกทะเลบ้าง พอเรียนจบ (เรียน10 ปี) ปั้บ  ดันมีภาระกิจด่วน ต้องออกแบบบ้านให้อาจารย์  ดูแลเป็นคนงานด้วย  หลายเดือน  เสร็จชิ้นนั้นก็ต่อชิ้นใหม่  จนผ่านไปอีก  เกือบ 10 ปี  ก็ยังทำอยู่คล้ายๆเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง  ได้งานแค่ไม่กี่ชิ้น  ยังดีที่ค่อนข้างอิสระ  ไปไหนมาไหนได้ตามใจ  (แต่ยังยากจน อิ อิ  อันนี้นอกประเด็น) จนมาช่วงนี้  ความคิดเดิม  เริ่มมีพลังมากขึ้น  เลยตั้งใจว่าจะทำซะที   หลังเบิร์ดเดย์ กุมภานี้  จะเอาจริง  เตร๊ง ....เตรง....เตร่ง....เตร๊ง....เตรง เตร่ง เตร๊ง เตรง  เตร่งงงงง.. ผมจะเลิกเป็นสถาปนิกละนะ   ตอนนี้เลิกรับงานชิ้นใหม่  (ว่าจะเบี้ยวงานเก่าด้วย  5 5 5 ) ปล  พี่ๆคนใดอยู่ธนาคาร   ขอกู้ตังหน่อยค้าบบบบ พี่ก็เหมือนกันครับน้องโอพลาด ขอเวลาทำงานอีกซัก 5-8 ปี....ว่าจะไปซื้อที่ดินแถวปากช่อง เขาใหญ่ เพราะอากาศเย็นสบายดี ปลุกบ้านหลังเล๊กๆ....เลี้ยงวัว ปลูกองุ่นขาย ใช้ชีวิตเป็นชาวสวน....น่าจะมีความสุขดี

หมอรุ่ง

อีกแปดปีคนล้นปากช่องแล้ว

แล้วมึงจะเลี้งวัวด้วยองุ่นเชียวรึ
อีกอย่าง...วัวมันไม่ชอบกินองุ่นหรอก
กินมากขี้ไหล

อยู่เฝ้าสถานีรถไฟต่ออีกนิดละกัน

อย่ารีบร้อน

		อ้างถึง			ข้อความของ Sataya1111 เมื่อ 17 ธันวาคม 2552, 13:20:41
	อ้างถึง ข้อความของ Pantakant เมื่อ 28 พฤศจิกายน 2552, 16:09:14 อ้างถึง ข้อความของ opas เมื่อ 27 พฤศจิกายน 2552, 18:57:08 สิ่งที่อยากทำมานาน  ตั้งแต่ยังเรียนโน่น   แบบไม่ต้องบั้นปลายชีวิต  (ไม่ต้องรอเกษียน) คืออยากไปอยู่บ้านนอก  ปลูกผัก ปลูกหญ้า  ปลูกข้าว  แบบไม่ต้องซื้อ  หรือซื้อหาแต่น้อย  เหลือก็ขายได้   มีบ้านเล็กๆ ทำด้วยไม่ไผ่  เศษไม้   ดิน   ต่อเรือแบบอยู่ได้ด้วยอีกซักลำ ( บ้านผมอยู่ไม่ไกลคลองที่ออกทะเลได้)  นอนบ้านบ้าง  นอนเรือบ้าง  ออกทะเลบ้าง พอเรียนจบ (เรียน10 ปี) ปั้บ  ดันมีภาระกิจด่วน ต้องออกแบบบ้านให้อาจารย์  ดูแลเป็นคนงานด้วย  หลายเดือน  เสร็จชิ้นนั้นก็ต่อชิ้นใหม่  จนผ่านไปอีก  เกือบ 10 ปี  ก็ยังทำอยู่คล้ายๆเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง  ได้งานแค่ไม่กี่ชิ้น  ยังดีที่ค่อนข้างอิสระ  ไปไหนมาไหนได้ตามใจ  (แต่ยังยากจน อิ อิ  อันนี้นอกประเด็น) จนมาช่วงนี้  ความคิดเดิม  เริ่มมีพลังมากขึ้น  เลยตั้งใจว่าจะทำซะที   หลังเบิร์ดเดย์ กุมภานี้  จะเอาจริง  เตร๊ง ....เตรง....เตร่ง....เตร๊ง....เตรง เตร่ง เตร๊ง เตรง  เตร่งงงงง.. ผมจะเลิกเป็นสถาปนิกละนะ   ตอนนี้เลิกรับงานชิ้นใหม่  (ว่าจะเบี้ยวงานเก่าด้วย  5 5 5 ) ปล  พี่ๆคนใดอยู่ธนาคาร   ขอกู้ตังหน่อยค้าบบบบ พี่ก็เหมือนกันครับน้องโอพลาด ขอเวลาทำงานอีกซัก 5-8 ปี....ว่าจะไปซื้อที่ดินแถวปากช่อง เขาใหญ่ เพราะอากาศเย็นสบายดี ปลุกบ้านหลังเล๊กๆ....เลี้ยงวัว ปลูกองุ่นขาย ใช้ชีวิตเป็นชาวสวน....น่าจะมีความสุขดี หมอรุ่ง อีกแปดปีคนล้นปากช่องแล้ว แล้วมึงจะเลี้งวัวด้วยองุ่นเชียวรึ อีกอย่าง...วัวมันไม่ชอบกินองุ่นหรอก กินมากขี้ไหล อยู่เฝ้าสถานีรถไฟต่ออีกนิดละกัน อย่ารีบร้อน

เล่นซะกรูนึกภาพออกเลยไอ้หน๋อย

มุขวัวกินองุ่นของมึงขี้ไหลอ่ะ....อิอิอิอิ emo20:)):)

ฉากต่อไป แด่หมอรุ่ง
ผู้จะวางหัวกรอฟันมาปลูกองุ่นเลี้ยงวัว

เช้าวันหนึ่ง หมอรุ่งตื่นนอนแต่เช้า
กะจะมารีดนมวัว

เมื่อคืนวัวทั้งฝูงหลุดจากคอก
มากินต้นองุ่นทีปลูกไว้จนเกลี้ยง
หมอรุ่งน้ำตาซึม ที่องุ่นทั้งสวนหายเกลี้ยง
บ่ายวันนั้นหมอรุ่งเยี่ยวแทบราด
วัวทั้งฝูงนอนตายเรียบ
เพราะเมือวานให้คนงานพ่นยาฆ่าแมลง
วัวกินเถาองุ่นตายตามองุ่นไป

ขายที่
เอาเงินไปซื้อทีแปลงใหม่
ปลูกองุ่น เลี้ยงวัวใหม่
ไม่กลัวน้ำร้อน

กลัวเป็นซะเมื่อไหร่

สุ้ต่อไป...ทาเคชิ

		อ้างถึง			ข้อความของ Sataya1111 เมื่อ 22 ธันวาคม 2552, 14:22:02
	ฉากต่อไป แด่หมอรุ่ง ผู้จะวางหัวกรอฟันมาปลูกองุ่นเลี้ยงวัว เช้าวันหนึ่ง หมอรุ่งตื่นนอนแต่เช้า กะจะมารีดนมวัว เมื่อคืนวัวทั้งฝูงหลุดจากคอก มากินต้นองุ่นทีปลูกไว้จนเกลี้ยง หมอรุ่งน้ำตาซึม ที่องุ่นทั้งสวนหายเกลี้ยง บ่ายวันนั้นหมอรุ่งเยี่ยวแทบราด วัวทั้งฝูงนอนตายเรียบ เพราะเมือวานให้คนงานพ่นยาฆ่าแมลง วัวกินเถาองุ่นตายตามองุ่นไป ขายที่ เอาเงินไปซื้อทีแปลงใหม่ ปลูกองุ่น เลี้ยงวัวใหม่ ไม่กลัวน้ำร้อน กลัวเป็นซะเมื่อไหร่ สุ้ต่อไป...ทาเคชิ

ถ้าวัวมันตายเยอะขนาดนั้น..เพราะล่อ..องุ่น ฉีด โฟลีดอน
แนะนำให้ เอาเงินไปซื้อ ไห
มาหมักเป็น..วัวร้า..
ดีกว่า จะได้ไม่เสียของ  emo20:)):)

ไอ้รุ่ง เข้ามาฟังไว้
ผู้ใหญ่สอนสั่ง

พี่ก๊อดถ่ายรูป คอลเล็คชั่นไห
มาให้ไอ้รุ่งมันเลือกหน่อย
ไอ้นี่มันไม่รุ้จักไหทั่วไปหรอกครับ
มันรู้แต่ไอ้ประเภท...หูดำ

มันเป็นคนมีชาติตระกูลรู้จักแต่...ไหผู้ดี
หรือไม่ก็ประเภท...ไหผี

		อ้างถึง			ข้อความของ Sataya1111 เมื่อ 23 ธันวาคม 2552, 12:54:38
	ไอ้รุ่ง เข้ามาฟังไว้ ผู้ใหญ่สอนสั่ง พี่ก๊อดถ่ายรูป คอลเล็คชั่นไห มาให้ไอ้รุ่งมันเลือกหน่อย ไอ้นี่มันไม่รุ้จักไหทั่วไปหรอกครับ มันรู้แต่ไอ้ประเภท...หูดำ มันเป็นคนมีชาติตระกูลรู้จักแต่...ไหผู้ดี หรือไม่ก็ประเภท...ไหผี

ไหพวกนี้.. ล้วน แต่ ไม่มี..เจ้าของ
จก..ได้..ตามสะดวก emo20:)):)

ช่วงนี้หมอรุ่งหายไปหลายวัน
กำลังไปหาซื้อวัวฝูงใหม่อยู่ครับ

กรูยังอยู่เว้ยไอ้หน๋อย

นานๆมาทีปล่อยมุกไม่ยั้งเลยนะมึง

 emo20:)):) emo20:)):)

เฮ้ รุ่งคิดจะซื้อวัวจริงๆๆ รึปะ...แถวบ้านเราซื้อวัว แถมควายไปด้วยน่ะ สนปะ

		อ้างถึง			ข้อความของ จุ๊บ ครุฯ 33 เมื่อ 25 ธันวาคม 2552, 17:32:34
	เฮ้ รุ่งคิดจะซื้อวัวจริงๆๆ รึปะ...แถวบ้านเราซื้อวัว แถมควายไปด้วยน่ะ สนปะ

ไม่ได้คิดที่จะซื้อครับจุ๊บ

ในอนาคตไม่แน่....อาจซื้อครับผม....

ขอให้ได้ที่ดินแถวๆปากช่องก่อนครับ

 emo20:)):) emo20:)):)

เอาไว้ใช้หลังเกษียณรึ...แต่ทำงานเองนี่...กะจะเกษียณเมื่อไหร่ดีล่ะ รุ่ง

		อ้างถึง			ข้อความของ จุ๊บ ครุฯ 33 เมื่อ 25 ธันวาคม 2552, 18:04:47
	เอาไว้ใช้หลังเกษียณรึ...แต่ทำงานเองนี่...กะจะเกษียณเมื่อไหร่ดีล่ะ รุ่ง

emo20:)):) emo20:)):)ครับ จุ๊บ emo48:)

แถวบ้านผมไม่เหลือวัวซักตัว
ขายส่งควายเรียนไปหมดแล้ว
ตั้งแต่ปี 2533

 emo47

		อ้างถึง			ข้อความของ Sataya1111 เมื่อ 29 ธันวาคม 2552, 10:31:42
	แถวบ้านผมไม่เหลือวัวซักตัว ขายส่งควายเรียนไปหมดแล้ว ตั้งแต่ปี 2533  emo47

สงสัยหว่ะไอ้หน๋อย

สงสัยขายควาย ส่งมึงกะกรูไปเรียนหว่ะ.....อิอิอิ emo20:)):) emo20:)):)

เออ...ดีที่จบ
เพราะงั้น ต่อไปต้องเริ่มซื้อวัวไปคืนบ้างแล้ว

อ้อ...เหลือตังค์ไว้มั่ง
ไว้ส่ง Buff. jr. เรียนต่ออีกหน่อย
เผื่อสอบเข้าจุฬาฯได้

แล้วเขาขายกันไร่ละเท่าไร ที่เมืองฝางน่ะ
จะได้เก็บเงินไปซื้อบ้าง
เผื่อในอนาคตน้ำท่วม กทม จะได้มีที่ซุกหัวนอน

		อ้างถึง			ข้อความของ Pae เมื่อ 27 มกราคม 2553, 14:16:54
	แล้วเขาขายกันไร่ละเท่าไร ที่เมืองฝางน่ะ จะได้เก็บเงินไปซื้อบ้าง เผื่อในอนาคตน้ำท่วม กทม จะได้มีที่ซุกหัวนอน

ไม่แพงครับเป้...ผมอยู่มาเกือบ 10 ปี แล้ว
ยังไม่ที่เลย  คิดๆอยู่ว่า จะซื้อไว้ 
แต่เงิน ไม่พอ...รอพ้นคดีล้มละลายก่อน

		อ้างถึง			ข้อความของ Sataya1111 เมื่อ 23 ธันวาคม 2552, 12:54:38
	ไอ้รุ่ง เข้ามาฟังไว้ ผู้ใหญ่สอนสั่ง พี่ก๊อดถ่ายรูป คอลเล็คชั่นไห มาให้ไอ้รุ่งมันเลือกหน่อย ไอ้นี่มันไม่รุ้จักไหทั่วไปหรอกครับ มันรู้แต่ไอ้ประเภท...หูดำ มันเป็นคนมีชาติตระกูลรู้จักแต่...ไหผู้ดี หรือไม่ก็ประเภท...ไหผี

ถ้าไห มีไม่พอ  ก็ไปเอามาจากนี่บ้างก็ได้ครับ....ไหโตดี


(http://img255.imageshack.us/img255/9809/29122009028rz.jpg)

ดูไหโตดี  ซึ่งเป็นไหโบราณๆ สภาพค่อนข้างจะเป็น ไหป่นปี้ จาก Opas แล้ว ผมขอนำเสนอแบบ ไหทันสมีย ..สักหน่อย   emo20:)):)

นี่ครับ  ไหพ่นสี ..ไหกลมก็มี รีๆก็มี ทุกใบล้วนแต่เป็น ไหสภาพดี ?
อ่า...ก็มีทั้งแบบสั่งทำ และ ไหพร้อมชี้..emo5:(  เอาขึ้นรถได้เลย  

(http://img532.imageshack.us/img532/4948/jar223t.jpg)

จากไหบ้านๆ  กลายเป็นไหราคาดี?  รึเปล่า..ซึ่งผมไม่ทราบจริงๆ แต่เท่าที่ประเมินด้วยตา น่าจะแพงเอาเรื่อง emo29:P:

เห็นสวยๆแบบนี้ เลยไม่แน่ใจว่า เป็นไหผู้ดี ? ..หรือไม่ พอดีเจ้าของร้านไม่อยู่ ... โดยเฉพาะ ไหลายถี่ๆ   emo20:)):)
มีโอกาสจะถามให้ครับ  emo20:)):)

ไปไสมาล่ะอ้าย

		อ้างถึง			ข้อความของ khesorn mueller เมื่อ 23 มีนาคม 2553, 20:13:32
	นั่น...นั่นครกหินนี่? แล้วสากอยู่ไหนง่ะ?

แปะ อยู่ข้างๆ เรือ ไง ครับพี่  emo47

สากกระเบือกยันเรือรบ    emo20:)):)

    พี่ เข้ามาให้ข้อมูลแก่น้องๆบ้าง และเปลี่ยนกันนะคะ ในฐานะคนที่ใกล้เกษียณแล้วจริงๆ
    เดิมเมื่อ ประมาณ๒๐ ปีที่แล้ว พี่ฝันอยากมีสวนในต่างจังหวัด
    ไปซื้อที่ทำสวน ปลูก มะม่วง ขนุน ส้มโอ  และอื่นๆ ทำกับมือ
    แต่ชีวิตชาวสวนไม่ใช่ง่ายๆ  ผลไม้ออกแล้วไม่มีที่ส่ง จะขายเองให้ได้ราคาก็ไม่มีเวลาเพราะต้องทำงาน
     หาที่ส่งก็ได้ราคาถูกมาก ไม่คุ้มค่ารถ ค่าปุ๋ย และอื่นๆ สุดท้ายต้องปล่อย ทิ้งไว้    
     จบชีวิตชาวสวน
     ต่อมา ก็คิดว่า  เราดำเนินชีวิตมาประสบความสำเร็จพอควร อยากทำอะไรให้สังคมบ้าง
      ก็ไปติดต่อเพื่อจะไปเป็นครูสอนหนังสือโรงเรียน ตชด. ที่กาญจนบุรี
      มีที่อยู่ให้ อยู่กับเด็ก และทำกับข้าวด้วยกัน อยู่เทอมเดียว ก็กลับได้ ก็คิดว่าจะทำ
      แต่น้องสาวที่ไปสอนก่อน เป็นมาเลเรีย ป่วยกลับมา ก็เลยชักจะแหยง  เลิกคิด
     ตอนยังมีแรงเคยคิดว่า  เมื่อมีเงินมากพอ ไม่ต้องทำงานแล้วอยากจะขับรถไปเรื่อยๆ  เที่ยวๆ ค่ำไหนนอนนั่น ที่ไหนชอบอาจจะเช่าบ้านอยู่เป็น   เดือน เป็นปี ตามที่ใจอยาก จนเบื่อแล้วค่อยย้ายไปอำเภออื่น จังหวัดอื่น แบบไม่มีจุดหมาย
     สิ่งที่อยากทำก็เปลี่ยนไปตามสภาพร่างกาย อายุ  เงินทอง
     จนป่านนี้ ยังไม่รู้ชัดว่าความตั้งใจที่ตั้งใจไว้  และที่ยกเลิกไปแล้ว จะทำอะไรต่อไป
     รู้แต่ว่าไม่หวังอะไรมากแล้ว  จะทำตามความเหมาะแก่การ และกาล ให้ตนเองมีความสงบ และมีคุณค่าเป็นประโยชน์แก่คนอื่นตามความรู้และวัยเท่านั้น
    แต่เรื่องเที่ยว แก่แล้วก็ยังอยากเที่ยวอยู่  

แล้วน้องรอนเอง มีความหวังหลังเกษียณแล้วหรือ ยัง
 อยู่ที่ฝาง ที่อยู่มีคุณภาพชีวิตที่ดีอยู่มาก
งานสอนหนังสือก็ให้โอกาสเด็กต่างจังหวัด ก็เป็นอาชีพที่ดี ทำแล้วมีความสุขเช่นกัน
 แต่จะรวยหรือไม่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ขึ้นอยู่กับว่าการรวย จนของเราอยู่ตรงไหน พอใจตรงไหน วัดจากอะไร
จะมีอย่างอาจารย์อุ๊ อาจารย์ปิง และ อื่นๆ เจ้าของสำนักกวดวิชา ดังๆ นั้นมี ไม่มาก
เมื่อเดือนที่แล้ว พี่คิดว่าพี่พอมีพอใช้ ตามประสาคนเป็นข้าราชการ ไม่ยากจนอะไร
แต่พอเดือนนี้ลูกบอกว่า  ไป open house แพทย์  ทันต. ม . รังสิต มา เครื่องมือดีมาก ให้คนต่อคนเลย  แม่หากหนูสอบตรงไม่ได้ ไม่ รอ กสพท.นะ จะ เข้า  ม . รังสิต เลย แต่ลูกไม่ได้ถามค่าเล่าเรียนมา รู้แต่ว่า สถานที่ เครื่งมือใหม่ดี เท่านั้น
 พี่ก็เข้าไปดูค่าเล่าเรียนของเขา  เรียนทันต ประมาณ ๔ ล้านกว่า รู้สึกตัวเองเป็นคนจนเลย
  เห็นไหม สเกลความจนรวย  พี่อยู่ดีๆ พอต้องวัดด้วย ทันต . ม. รังสิต พี่เป็นคนจนทันที
   

   สวัสดีค่ะ น้องรอน
    หากยังมีความฝัน ความหวัง ก็ยังมีหนทางเสมอ
    อาชีพเป็นสิ่งที่เราเลือก บางคนก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ บางคนก็มุ่งมั่นในสิ่งที่ตนอยากจะทำ
    หากเราเลือกแล้ว ทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่อาชีพทำเงิน นั่นคือเราเชื่อว่าจะเหมาะสมกับเรา
    หากไปเปรียบเทียบอีกก็จะเป็นทุกข์เสียเปล่าๆ   ตัวอย่างใกล้ตัว
     เมื่อพี่ตัดสินใจเลือกเป็นข้าราชการ รู้ว่าเงินเดือนน้อย เมื่อเทียบกับการไปทำงานเอกชน
แต่พอทำงานได้สักพักในงานเลี้ยงรู่น พี่นั่งรถเมล์ เพื่อนๆขับรถดีๆกันทั้งน้น และเริ่มคุยกันในหัวข้อที่ห่างไกลจากความรู้ของพี่มาก   เช่นการไปเที่ยวเมืองนอก ของใช้ หรืออะไรอื่นๆ ที่เกินกำลังข้าราชการเล็กๆ จะไปใช้ ไปกินได้ พอไปร่วมงานแล้วกลับมาก็รู้ไม่สบายใจแทนทีจะรู้สึกสนุกสนาน  
   แต่ต่อมาพี่คิดได้ว่า ทีพี่เป็นอย่างนี้ เพราะพี่ไม่ภูมิใจตัวเอง ไม่ภูมิใจในงานของพี่ พี่ดูถูกตัวเอง จึงรู้สึกว่าต่ำต้อยกว่าเพื่อนๆ พี่ไปเทียบกับเพื่อนๆด้วยเงิน และวัตถุ ไม่ใช่ความมีคุณค่าในอาชีพของพี่ ที่จะนับเป็นความสำเร็จในชีวิตได้อีกอย่างหนึ่ง และที่ว่าต่ำต้อยนั้นพี่คิดเองทั้งนั้น ไม่ได้เกี่ยวกับเพื่อนๆเลย
    พี่จึงกลับไปงานรุ่นอีก ได้ติดต่อกัน ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน กับเพื่อนดีๆมาจนปัจจุบัน
หากพี่ไม่ได้เปลี่ยนความคิดตอนนั้นคงจะเสียดายแย่เลย
   พี่เล่ามาเผื่อว่าจะเป็นประโยชน์แก่น้องรอนบ้าง
    ความฝันของน้องรอนดีจัง และน่าสนใจด้วย ทำให้สำเร็จนะ
น่าสนใจจัง  เห็นจะดีที่พี่จะเปลี่ยนใจจากการไปช่วย ตชด. สอนหนังสือ เป็นไปช่วยน้องรอนแทน ก็แล้วกัน หนาวละสิ
 พี่สอนเก่งนะ  แม้ว่าจะดุไปหน่อย
ถามลูกพี่ได้

ให้มีกำลังใจสู้ต่อไป จะคอยให้กำลังใจไปเรื่อยๆนะคะ
พี่เหมาเอาว่าพี่เป็นคนไกลตัวตามที่รอนว่าด้วยคนก็แล้วกันนะ

		อ้างถึง			ข้อความของ เอมอร 2515 เมื่อ 16 มกราคม 2554, 14:07:14
	พี่ เข้ามาให้ข้อมูลแก่น้องๆบ้าง และเปลี่ยนกันนะคะ ในฐานะคนที่ใกล้เกษียณแล้วจริงๆ     เดิมเมื่อ ประมาณ๒๐ ปีที่แล้ว พี่ฝันอยากมีสวนในต่างจังหวัด     ไปซื้อที่ทำสวน ปลูก มะม่วง ขนุน ส้มโอ  และอื่นๆ ทำกับมือ     แต่ชีวิตชาวสวนไม่ใช่ง่ายๆ  ผลไม้ออกแล้วไม่มีที่ส่ง จะขายเองให้ได้ราคาก็ไม่มีเวลาเพราะต้องทำงาน      หาที่ส่งก็ได้ราคาถูกมาก ไม่คุ้มค่ารถ ค่าปุ๋ย และอื่นๆ สุดท้ายต้องปล่อย ทิ้งไว้          จบชีวิตชาวสวน      ต่อมา ก็คิดว่า  เราดำเนินชีวิตมาประสบความสำเร็จพอควร อยากทำอะไรให้สังคมบ้าง       ก็ไปติดต่อเพื่อจะไปเป็นครูสอนหนังสือโรงเรียน ตชด. ที่กาญจนบุรี       มีที่อยู่ให้ อยู่กับเด็ก และทำกับข้าวด้วยกัน อยู่เทอมเดียว ก็กลับได้ ก็คิดว่าจะทำ       แต่น้องสาวที่ไปสอนก่อน เป็นมาเลเรีย ป่วยกลับมา ก็เลยชักจะแหยง  เลิกคิด      ตอนยังมีแรงเคยคิดว่า  เมื่อมีเงินมากพอ ไม่ต้องทำงานแล้วอยากจะขับรถไปเรื่อยๆ  เที่ยวๆ ค่ำไหนนอนนั่น ที่ไหนชอบอาจจะเช่าบ้านอยู่เป็น   เดือน เป็นปี ตามที่ใจอยาก จนเบื่อแล้วค่อยย้ายไปอำเภออื่น จังหวัดอื่น แบบไม่มีจุดหมาย      สิ่งที่อยากทำก็เปลี่ยนไปตามสภาพร่างกาย อายุ  เงินทอง      จนป่านนี้ ยังไม่รู้ชัดว่าความตั้งใจที่ตั้งใจไว้  และที่ยกเลิกไปแล้ว จะทำอะไรต่อไป      รู้แต่ว่าไม่หวังอะไรมากแล้ว  จะทำตามความเหมาะแก่การ และกาล ให้ตนเองมีความสงบ และมีคุณค่าเป็นประโยชน์แก่คนอื่นตามความรู้และวัยเท่านั้น     แต่เรื่องเที่ยว แก่แล้วก็ยังอยากเที่ยวอยู่

ขอบพระคุณค่ะที่ให้แง่คิด

 
       ตามมาอ่านค่ะ..อ่านแล้วได้แง่คิดดีดีเยอะ...
       ไว้วันไหนว่างๆจะเข้ามาแลกเปลี่ยนบ้าง
        ตอนนี้มันยังว่างไม่จริง เพียงแต่เป็นว่างแฝงค่ะ...
       ขอบคุณ พี่อร และน้องรอนที่นำเอาประสบการณ์ตรงมาแลกเปลี่ยนกัน
       ทำให้คนตามอ่านได้ประเทืองปัญญาไปด้วย..ขอบคุณค่ะ

ตอนนี้จะเข้านอนก่อนค่ะ

ไว้คิดเรื่องบั้นปลายใหม่

ราตรีสวัสดิ์ ค่ะ

รุ่นหนูอาจได้เกษียณที่ 70 ค่ะ

ขอบคุณครับ พี่อ้อย 17
สำหรับคำชม...

ก็อย่างว่าละครับ
บางครั้ง คนเราเอาแต่ทำงานๆ....จนลืมไปว่า
ทุกวันนี้ ต้องทำงานอะไรกันนักหนา...จะรอให้ถึงวัยเกษียณแล้วเท่านั้นหรือ
ถึงจะหยุดทำงาน และให้รางวัลกับชีวิต

จนหลายครั้ง...ผมยังรู้สึกเสียดายว่า
หลายสิ่งหลายอย่าง ในอดีต ที่อยากจะทำ แต่ไม่ได้ทำ
มันก็เลยมาคิดได้ ...อืม เราน่าจะทำตั้งนานแล้วนะ
ทำไม ต้องรอให้ทุกอย่าง เพรียบพร้อม ถึงจะทำ

อย่างเช่นการเดินทางท่องเที่ยว...ผมอยากไปไหน ผมก็ไป
แบกเป้ ลุยเดี่ยว ผมก็ไป...ไม่ต้องคิดว่า มีใครจะไปกับเรา หรือไม่ไปกับเรา
นะครับ...เป็นอย่างนี้มานานแล้ว..

		อ้างถึง			ข้อความของ รอน  สามย่าน เมื่อ 31 มกราคม 2554, 22:08:57
	ขอบคุณครับ พี่อ้อย 17 สำหรับคำชม... ก็อย่างว่าละครับ บางครั้ง คนเราเอาแต่ทำงานๆ....จนลืมไปว่า ทุกวันนี้ ต้องทำงานอะไรกันนักหนา...จะรอให้ถึงวัยเกษียณแล้วเท่านั้นหรือ ถึงจะหยุดทำงาน และให้รางวัลกับชีวิต จนหลายครั้ง...ผมยังรู้สึกเสียดายว่า หลายสิ่งหลายอย่าง ในอดีต ที่อยากจะทำ แต่ไม่ได้ทำ มันก็เลยมาคิดได้ ...อืม เราน่าจะทำตั้งนานแล้วนะ ทำไม ต้องรอให้ทุกอย่าง เพรียบพร้อม ถึงจะทำ อย่างเช่นการเดินทางท่องเที่ยว...ผมอยากไปไหน ผมก็ไป แบกเป้ ลุยเดี่ยว ผมก็ไป...ไม่ต้องคิดว่า มีใครจะไปกับเรา หรือไม่ไปกับเรา นะครับ...เป็นอย่างนี้มานานแล้ว..

  ดีแล้ว น้องรอน...เรื่องกินเรื่องเที่ยว ไม่ต้องรอใคร..เราพร้อมเมื่อไหร่ทำเลย...
 มันเป็นความสุขส่วนตัวนะ พี่ว่า.. พี่ก็ชอบเที่ยว.....

พระธรรมโครินธ์ 13:4-8 กล่าวไว้ว่า  ความรักนั้นก็อดทนนานและกระทำคุณให้ ความรักไม่อิจฉา ไม่อวดตัว ไม่หยิ่งผยอง ไม่หยาบคาย ไม่คิดเห็นแก่ตนเองฝ่ายเดียว ไม่ฉุนเฉียว ไม่ชอบจดจำความผิด ไม่ชื่นชมยินดีเมื่อมีการประพฤติผิด แต่ชื่นชมยินดีเมื่อประพฤติชอบ ความรักทนได้ทุกอย่างแม้ความผิดของคนอื่น และเชื่อในส่วนดีของเขาอยู่เสมอ และมีความหวังอยู่เสมอ และทนต่อทุกอย่าง
Happy Valentine Day ค่ะ

อัพกระทู้ดีๆสักหน่อยครับ