Cmadong Chula

http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=lscu&topic=317

ไปหากระทู้เก่าของน้อง ๆ แสงเสียง ก็เลยเอามาฝาก ...

 :o

เอ บอร์ดนั้นเข้ายังไงอ่ะตาชาร์ป อยากดุว่ายังมีเด็ก ๆ เล่นกันอยู่รึเปล่า
หรือว่าแห่มาเล่นที่นี่กันหมดแล้ว ? 8)

มันเป็นป่าช้าไปแล้วครับ

งี้เด๋วก็ให้เอากระทู้ประทับใจมาโพส ที่นี่ซ่ะเลย ที่โน่นจะโดนตัดทิ้งไหมนั่น ?

บอร์ดนู้นของฟรีนะ เค้าคงไม่ตัดหรอก
แต่ย้ายมาไว้นี่ก้อดี

ตาแคม 79

 

		อ้างถึง
	ใครจะหาว่าพี่แก่ก็เอาเหอะ....แต่พอรำลึกความหลังแล้วอยากระบายว่ะ เอาเป็นว่าทุกคนยังจำได้ไหมว่าทำไมถึงเข้าแสงเสียง สำหรับพี่ มันเริ่มต้นจากว่าพี่รู้จักพี่โตโย่งจากบ้านรับน้อง แล้วพอเข้ามาอยู่หอพัก พี่อยากหาชมรมอะไรที่มันน่าสนใจเข้า แล้วก็เลยเลือกชมรมแสงเสียงเพราะว่าอย่างน้อยก็มีพี่ที่รู้จักแล้วก็สนิทกันอยู่ อีกอย่างพี่เองก็ช่วยพ่อต่อไฟ ติดเครื่องเสียง ทำโน่นทำนี่มาบ้าง คิดว่าชมรมแสงเสียงมันก็คงอะไรประมาณเดียวกันนั่นแหละ ที่ไหนได้.....มันไม่ใช่อย่างที่คิดค่ะ.....นอกจากการทำแสงและเสียงแล้ว.....เรายังต้องเป็นกุลีด้วย ในเมื่อบางทีพวกผู้ชายที่มาทำงานไม่พอ....หญิงอ่อนแออย่างเราก็ต้องยกตู้เบส (สมัยที่มันยังไม่ติดล้อ) แล้วก็ต้องปีนนั่งร้านด้วย (แต่ปีนได้เฉพาะในหอ...ออกไปข้างนอกพี่ ๆ ห้ามบอกว่ามันมองไม่ดีถ้าให้ผู้หญิงปีนนั่งร้าน) การเข้าแสงเสียงบทเรียนแรกที่ได้รับจากพี่โตโย่ง (หัวหน้าแผนกในตอนนั้น) ก็คือ ห้ามตบไมค์ เทสต์ด้วยเสียงอย่าเคาะไมค์ ไม่งั้นกรูจะเคาะหัวเมิง.... สายไมค์อย่าม้วนแบบสายไฟเพราะเดี๋ยวลวดข้างในมันหัก....ถ้าเผลอลืมไป จะได้ยินเสียงแปดหลอดของพี่โตโย่งตะโกนด่ามาจากอีกฝั่งของโรงยิม (เฮียบอกว่าเฮียสายตาสั้น....แต่ทำไมเราแอบทำอะไรผิดนิดผิดหน่อยอีกฝั่งของโรงยิม แกเห็นหมดเลยวะ โกหกนี่หว่า) บทเรียนที่สองที่ได้จากพี่โตโย่งก็คือ การทำแสงเสียงต้องรักษาเวลา มีงานนัดมาเตรียมของต้องตรงเวลา เราเป็นแผนกที่ต้องเริ่มงานก่อนใครแล้วก็เลิกงานหลังใคร การรักษาเวลาสำคัญที่สุด ถ้าเราไปสายเจ้าภาพเขาทำงานไม่ได้ หรือ ไปสายจนเตรียมงานไม่ดี เผลอเรอทำอะไรผิดไป งานเขาจะเสียหายได้ บทเรียนที่สามได้จากพี่ต้น (ประธานชมรมในตอนนั้น) เด็กแสงเสียงต้องรักเพื่อนร่วมชมรม ถ้ามีงานพยายามมาช่วยกัน อย่าให้เพื่อนต้องเหนื่อยอยู่แค่กลุ่มเดียว พยายามหาเวลามาช่วย มาดูแล มาช่วยเตรียมของไม่ได้ก็มาช่วยเก็บงาน อย่าทิ้งเพื่อน ถ้าจะเหนื่อยก็เหนื่อยด้วยกัน จะดึกก็ดึกด้วยกัน กฏของชมรมในตอนนั้น....คนที่ติดโปรห้ามเข้าร่วมกิจกรรมชมรม....อันนี้รู้สึกพี่โตโย่งจะตั้งไว้ พี่แกบอกว่าถ้าเอาแต่กิจกรรมจนการเรียนแย่ แสดงว่าแบ่งเวลาไม่เป็น อย่างนี้ไม่ให้มาทำกิจกรรมชมรม (ไอ้เบียร์โดนไปหนึ่งภาคเรียนมั๊ง...พี่โตจับติวเองเลย แมน....แกโดนด้วยปล่าววะ) คำพูดประทับใจจากพี่ชมรม (จำไม่ได้แล้วว่าใครพูด) - ชมรมแสงเสียงไม่มีการไล่สมาชิกชมรมออก ถึงจะหายไป ไม่ว่าด้วยเหตุอะไร เมื่อไหร่ที่กลับมาก็ยังเป็นเด็กแสงเสียงอยู่เสมอ เรื่องที่จำไม่ลืมในช่วงที่ทำแสงเสียง ปีหนึ่ง - พี่โตโย่งล้อว่าเป็นแฟนกับไอ้แมน แล้วไอ้แมนตอบพี่โตกลับไปว่า ไอ้เกศเมิงหวังสูงขนาดนั้นเลยเหรอ แหม.....ช่างน่าประทับใจมาจนถึงปัจจุบัน ปีสอง - งานเฟรชชี่ เกศโดนไฟดูด เพราะพี่ชาร์ป (ประธานชมรม) กับ พี่จี (หัวหน้าแผนก) ต่อสายดินห่วยแตกมาก......ขอประนาม.....ทั้งสองยืนยันอย่างดี....เชื่อพี่ดิ พี่เรียนภาคไฟ แล้วท่าน ๆ ก็ต่อสายดิน แต่พอเกศทิพย์มาคุมมิค เอามือแตะปุ๊บ....ไฟดูดปั๊บ....พอเอาสายไฟลองแตะที่กล่องมิคดู....แห๊ม....ประกายไฟแล่บแปร๊บ.....สวยงามเชียว.....จำได้ว่าอีตาชาร์ปเกาหัวงง ๆ แล้วหัวเราะ....(ม่ายขำเลยเฮีย) ปีสาม - ไอ้แมนเป็นหัวหน้าแผนก กรณีนี้ทำร้ายจิตใจอย่างร้ายแรง ทุกปีหัวหน้าแผนกที่ทำงานกับอบจ. จะต้องประมาณตี๋ขาวหน้าตาดี.....แต่ปีนั้นแทนที่จะเอาเซ้งขึ้นเป็นหัวหน้าแผนก.....ดันเอาไอ้แมนขึ้น.....แทนที่จะได้มีอะไรให้มันชุ่มชื่นสายตาไม่เลย.....ต้องทำงานทั้งปีไปเจอหน้าไอ้แมนไป....น่าเบื่อที่ซู้ด.....(คือปีนั้นพี่ทำอบจ.น้อง...เลยต้องโคงานกับไอ้หน้าตาไม่ดีนี่) ปีสี่....ประทับใจที่สุด เพราะปีสามทั้งปียุ่งอยู่แต่กับงานอบจ.ไม่ค่อยได้ช่วยงานชมรมเท่าไหร่ กับน้อง ๆ ก็ไม่ค่อยได้รู้จักมากมาย แต่พอกลับมา ก็ยังได้รับการต้อนรับอย่างอาบอุ่นเหมือนเดิม....ถึงเจ้าซูมกับเจ้าอาร์มจะกัดกันบ้างเป็นกระสัย แต่ทั้งสองคนก็ดูแลชมรมเป็นอย่างดี เจ้าเอ๋อ เจ้าอ๋อ เจ้าปัท เจ้าปอยก็เป็นทายาทจ๋า ปาล์ม หนิงได้เป็นอย่างดี.....น่ากลัวจริง ๆ เวลาผู้หญิงเมาท์กันเนี่ย.... เล่ามาซะยาว....แบบว่าคิดถึงความหลัง...ขอโทษนะคะถ้าพร่ำเพ้อเกินไป แต่เอาเป็นว่า....อยากรู้จังว่าตอนแรกที่เข้ามาแสงเสียงทุกคนเข้ามาเพราะอะไร แล้วประทับใจอะไรบ้างในชมรม แล้วมีเรื่องอะไรสนุก ๆ จะเล่าให้กันฟังไหม....รออ่านอยู่นะคะ

จากน้องเกศ

 

		อ้างถึง
	ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เผาไอ้แมนต่ออีกหน่อย....คือช่วงที่พี่เริ่มทำงานปีแรก พี่กลับบ้านที่นครสวรรค์เสาร์-อาทิตย์ คืนวันเสาร์นั้นเองก็ได้รับโทรศัพท์จากแมน ถามว่าอยู่นครสวรรค์หรือเปล่า เจ้าตัวเขามาทำบุญขึ้นปีใหม่บ้านน้าที่นครสวรรค์แล้วก็เลยโทรมาถามจะให้พาออกหาอะไรกิน เกศทิพย์ก็ตอบตกลงค่ะ แล้วก็ไปขออนุญาตพ่อกับแม่ค่ะ เพราะมันทุ่มกว่าแล้ว คุณพ่อขัดใจตามประสาว่ามีลูกสาวสวยค่ะว่าไอ้หนุ่มที่ไหนมันจะมารับลูกถึงบ้าน แถมพาออกไปทานข้าวดึก ๆ ดื่น ๆ เกศทิพย์ก็ยืนยันว่าเพื่อนกันค่ะ เพื่อนชมรมแสงเสียงที่กินนอนมาด้วยกัน ไม่เป็นอย่างอื่นไปได้ พ่อเลยส่งแม่ลงมารอแมนด้วยกัน แบบว่ามาดูลาดเลาค่ะ ปรากฏว่าแมนปรากฏตัวด้วยสภาพหัวกระเซิง เสื้อยืดมอซอ กางเกางขาสั้น รองเท้าแตะ ขนขายุ่บยั่บ.....อี๋....ประโยคแรกที่มันพูดคือ "หวัดดีครับแม่" (คือ คิดอยู่ในใจ เมิงนี่เนียนเนอะ) แม่ก็รับไหว้แล้วหยอกว่าเนี่ยพ่อเขาเป็นห่วง มีหนุ่ม ๆ มาชวนลูกสาวออกไปกินข้าวดึก ๆ ดื่น ๆ แมนสวนกลับไปทันทีว่า "ไม่ต้องห่วงหรอกครับแม่ ไอ้เกศเนี่ย ผมไม่เอามันหรอก" คือ ถ้ามารดาดิฉันไม่ยืนอยู่ตรงนั้น ดิฉันจะกระโดดเตะก้านคอไอ้แมนค่ะ.... ปรากฏว่าคืนนั้นพ่อนอนหลับสบายไม่ห่วงลูกเลย เพราะแน่ใจแล้วว่าลูกปลอดภัยแน่....แต่แม่เนี่ยสิ....อึ้งไปว่าลูกสาวเราเลวร้ายขนาดนี้เลยเหรอ ล่าสุดที่ผ่านมา แม่ยังถามอยู่ว่าเพื่อนลูกคนที่เขาบอกว่า "ผมไม่เอามันหรอกครับแม่" น่ะ ยังสบายดีหรือเปล่า.....เฮ้อ.....ฝังใจไปซะแล้วแม่เรา..... พี่ถึงบอกไงคะ.....ให้โลกนี้เหลือผู้ชายคือไอ้แมนคนเดียว พี่ขอบวชชีค่ะ.....

จากน้องเกศ อีกนั้นล่ะ

 

		อ้างถึง
	ไอ้เกศ....มรึงไม่ต้องกลัว ถึงมรึง จะหัวสูง แต่ กู ไม่หน้ามืดแน่... confirm !

จากไอ้แมน

 

		อ้างถึง
	ปกติหน้าเมิงก็มืดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ....คิดว่าตัวเองขาวหนัก

จากไอ้น้องเกศ

 

		อ้างถึง
	เอาเข้าไป คู่นี้ แต่มีอะไรจะสารภาพด้วยแหละ ผมเป็นคนนึงนะที่ออกปากไล่น้องออกจากชมรม ส่วนสาเหตุก็เพราะว่า... ลองอ่านกระทู้ของเจ๊แล้ว แน่นอนครับ มันไม่ใช่เด็กแสงเสียงอย่างแน่นอน (รู้สึกดีมากเลย อ่านเรื่อง

จากไอ้กุ๊ยแสงเสียง

 

		อ้างถึง
	มีอะไรจะสารภาพเหมือนกัน.... ไม่ได้เข้าชมรมนี้ด้วยความเต็มใจ แต่เพราะถูกไอ้เพื่อนคนหนึ่งทิ้ง แล้วจริงๆก็มี first impression ที่ไม่ค่อยดีนักเกี่ยวกับชมรม แต่เวลา 4 ปีที่ผ่านมานี้ก็ได้พิสูจน์แล้วว่า สิ่งที่เราเห็นตอนแรก...มันก็เป็นความจริงนั่นแหละ...เอ้ย...ไม่ใช่...ถ้าผ่านมาขนาดนี้แล้วยังคิดแบบเดิมก็คงไม่อดทนโผล่หน้ามาชมรมบ่อยขนาดนี้หรอก มาถึงตอนนี้ก็คงได้แต่ขอบคุณไอ้เพื่อนทรยศและพี่อาร์ม(พี่จังหวัดและเพื่อนพี่เราเอง)ที่ถือว่ารู้จักกันมาก่อนช่วยเพื่อนมันจิกอีกแรงที่ทำให้ได้มาอยู่ในชมรมนี้(คงไม่ได้เล่าที่มาที่ไปยาวขนาดเจ๊อ่านะ...เพราะคงไม่มีใครสนใจอ่าน--ก็มันถามกะเจ้าตัวก็ได้หนิ) เจ๊เกศ...คำถามที่ว่า"ทำไมถึงเข้าแสงเสียง"มันก็มีคำตอบหลากหลายนะ แต่ก็คงคิดได้ไม่ยาก แต่ตอนนี้คำถามที่อยู่ในใจคือ"ทำไมถึงไม่อยากออกจากแสงเสียง"เนี่ย จะตอบว่าไงดีอ่าคะเจ๊ ปล.ตากอล์ฟ...ตาไม่ได้ไล่ใครออกจากชมรมหรอกนะ เพราะถ้าคนที่ตากอล์ฟพูดด้วยอ่า ถ้าเค้าคิดว่าเค้าเป็นเด็กแสงเสียงจริงๆเต็มภาคภูมิอ่านะ คำพูดแค่นั้นก็ทำอะไรเค้าไม่ได้หรอก

จากน้อง ตึง ชิง ชิว

 

		อ้างถึง
	ดี ใจจริง ๆ มีน้อง ๆ รักชมรมกันขนาดนี้ ... อนาคตชมรมจะดีหรือแย่ ก็ขึ้นกับ พวกเรา ๆ ล่ะนะ เป็นรุ่น ๆ สืบต่อไป ทำไมถึงอยากเข้า และ ทำไมถึงไม่อยากออก ... คงสนุกมั้งเนอะ สนุกกับงาน สนุกกับเพื่อน ๆ สนุกกับ

จากคนหน้าตาดี  :lol:

 

		อ้างถึง
	เข้ามาเพราะหน้าตาดีค่ะ ตอนนี้ก้อใกล้จะได้ลาจาก เพราะหน้าตาเริ่มดีเกินไป... มันสนุกจิง ๆ นะ มาอยู่ชมรมเนี่ย มีเพื่อน พี่ น้อง ได้พบปะผู้คนมากหน้าหลายตา ได้ทำงานอะไรแปลก ๆ ที่ไม่คิดว่าจะได้ทำในชีวิตมหาลัย (คงไม่มีใครคาดคิดมาก่อนหรอกว่า เข้ามหาลัยมาแล้ว จะได้มายกลำโพง ต่อนั่งร้าน คุมมิกซ์) ทำให้ชีวิตนิสิตมีสีสัน มีแสงเสียง ต้องบอกว่า ของเค้าดีจริง ๆ

จากน้องเต่ยเต้ย

 

		อ้างถึง
	วิสัจฉนา: เข้าชมรมนี้เพราะอยากสวยค่า!!! (อารมณ์ว่าอัตราส่วนผู้หญิงต่อผู้ชายมีน้อย คงพอช่วยให้เราดูสวยขึ้นมาได้) ชมรมแสงเสียงให้อะไรเยอะมากๆ ขอบอกว่าที่เป็นตัวเป็นตน เป็นผู้หญิงอดทนได้ขนาดนี้เพราะชมรมและพี่ๆ เจ้ๆ แท้ๆ เชียว จำได้ว่าตอนปี 1 งานหลักที่ผู้หญิงชมรมต้องทำก็คือ "Line สายไฟ และ เก็บสายไฟ" เอ๋อ ปัท ปอย ทำงานกันอย่างขันแข็ง ถึงจะอยากช่วยยกของขนาดไหน แต่พอเสนอหน้าเข้าไปยกนั่งร้าน จะโดนพี่โต(โย่ง) ไล่ตะเพิดเอาทุกที รวมไปถึงการขึ้นนั่งร้านที่เป็นข้อห้ามอย่างเด็ดขาดสำหรับผู้หญิง (บุคคลที่พวกเราเกรงกลัวมากคือ พี่โตโย่งกะตาจี แค่ชี้หน้าก็ทำให้ขาสั่นแล้วล่ะค่า) พอขึ้นปี 2 แม้ว่าน้องเอ๋อจะไปทำกรรมการ แต่งานแสงเสียงก็ไม่เคยขาด เป็นปีที่สนุกมากๆ เพราะเรามีโอกาสได้นั่งชี้นิ้วใช้พวกไอ้เดียร์ ไอ้กอล์ฟ ไอ้ตอง ไอ้คาร์พ ฯลฯ แบบพวกเจ๊ๆ ที่เราชื่นชมมาตั้งแต่ปี 1 (หน้าที่ผู้หญิงคือการเม้าท์และชี้นิ้ว 555) และถูกพี่ๆ กัด จิก ด่า ทอ หาว่าเราเอาแต่เม้าท์ (พี่ๆ: พวกตะขาบนี่เม้าท์กันอีกละ...หาๆ อะไรนะ เล่าใหม่ดิ๊) ปี 3 อิอิ เป็นปีที่สบายมาก และเริ่มฝึกวิชาตามที่เจ๊สอนอย่างจริงจัง (แกๆ มีน้องผู้หญิงใหม่มาล่ะ เกลียดมันเนาะ จิกหัวใช้มันเร็ว) โดยไม่ต้องหยิบจับอารายเลย...เพราะใช้ให้น้องมันทำตาหลอดเลย... ปี 4 เพราะต้องปฎิบัติภารกิจหัวหอ เลยไม่ค่อยว่างมาช่วยชมรม แต่ทุกครั้งที่ต้องการความช่วยเหลือ (ด้านแรงงาน) น้องๆ ชมรมก็จะ support พี่ได้เป็นอย่างดี เป็นความประทับใจต่อชมรมอย่างสุดซึ้ง ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ขอก็จะได้รับอย่างเต็มที่ (โดยเฉพาะงานเชียร์รวม ขอบคุณน้องๆ มาก) ชมรมสำหรับพี่ เป็นเหมือนครอบครัวใหญ่ ไม่ว่าพี่จะทำกิจกรรมอะไรมากมาย แต่พี่ก็ยังพอใจที่จะเรียกตัวเองว่า "เด็กแสงเสียง" มากกว่าอะไรทั้งหมด ขอบคุณพี่ๆ (พี่โตโย่ง พี่ต้นหมี ตาชาร์ป พี่จี ตาหลิม พี่ปะแต่ง ตาดล พี่ป้อ พี่แมน พี่เซ้ง พี่นพ(ตื๊ด) พี่แก่น พี่ท็อป เจ๊ปาล์ม เจ๊จ๋า เจ๊หนิง เจ๊เกศ ฯลฯ ขออภัยพี่ๆ ที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ) ที่ช่วยสั่งสอนและตบกะโหลกให้ไอ้เด็กเปรต เด็กเวร เด็กบ้า ของพี่ๆ อยู่รอดปลอดภัยได้ในสังคม (จริงๆ นะ) ...ขอให้น้องๆ ได้สืบทอดความรู้สึกแบบนี้ให้กับสมาชิกชมรมรุ่นต่อๆ ไป

จากไอ้เอ๋อ

 

		อ้างถึง
	อบอุ่นจังเลย......... เมื่อไหร่ช่างจะมาซ่อมแอร์ที่ทำงานซักทีน้า...

จากไอ้กุ้ย

 

		อ้างถึง
	อ่านแล้วขนลุก (ไม่ได้ปวดอี้น่ะ) น่าดีใจมีน้องๆรักชนรมขนาดเนี้ย สมัยพี่ปีหนึ่งแทบไม่มีใครสนใจ มีแต่อคติ คิดว่าไม่ดี เหนี่อย มองไม่ค่อยดีอ่ะ ตอนปีหนี่งพี่เข้าทุกชมรม ไม่ว่าจะเป็นค่ายหอ ดนตรีสากล กรรมการหอ กิจกรรมคณะ พบว่าชมรมแสงเสียงไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับ พี่จึงตั้งใจว่าจะต้องทำให้เป็นที่ยอมรับในสังคมของเด็กจุฬาให้ได้ ทุกคณะ ทุกชั้นปี ต้องรู้จักชมรมนี้ ต้องให้เกียรติ และรักชมรมนี้ แสดงให้ทุกคนเห็น ต้องขอบคุณน้องๆทุกปีที่สืบทอดต่อไป น้องเจ้ คิดเหมือนพี่เลย พี่เคยเป็น หัวหน้ากิจกรรมภายนอกหอพัก ประธามเชียร์หอพัก ประธานเชียร์งานบอลจุฬาธรรมศาสตร์ แชมป์บอลภาควิศวะเคมี (เกี่ยวมั๊ยเนี้ย)ไม่ว่าพี่จะมีกิจกรรมใดๆ มีตำแหน่งใดๆ แต่พี่ภูมิใจที่สุด คือ "เด็กแสงเสียงจุฬา" เช่นกัน แสดงความคิดเห็นกันอีกน่ะ น่าประทับใจ ชักอยากเจอน้องๆซะแล้ว ปล.ไอ้โตนี้มันดุโว้ย ไม่รู้ได้จากใคร แล้วไอ้ต้นมันหายไปใหนใครเจอมัน

จากพี่โจ้เลีย

 

		อ้างถึง
	พี่โจ้....เราเคยเจอกันแล้วแวบ ๆ ตอนเกศอยู่ปีสองหรือปีสามเนี่ยแหละ พี่โจ้กลับมางานคืนสู่เหย้ามั๊งคะ....แต่ม่ได้คุยกันเท่าไหร่ เกศติดทำอะไรสักอย่างอยู่เนี่ยแหละ แต่หวัดดีพี่ด้วยน้า แหะ ๆ อยากบอกว่าตั้งกระทู้นี้น่ะ เกิดจากความคิดถึงเพียว ๆ คิดถึงจังน้อง คิดถึงจังพี่ คิดถึงจังเพื่อน เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกน้า... อยากกลับไปทำงานแสงเสียงอีก....แต่เด็ก ๆ จะหาว่าเราแก่ไหมนะ งั้นไปนั่งเป็นอีแก่ดูเด้ก ๆ ทำงานก็ได้...นั่งซึมซับบรรยากาศก็สุขใจและ ขอบคุณพี่ ๆ อีกที ถ้าไม่ได้พี่ ๆ ที่รักแสงเสียงอย่างมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ช่วยกันดุแลลชมรมนี้ให้อยู่รอดปลอดภัยมาได้ถึงรุ่นเกศ เกศกับเพื่อน ๆ คงไม่สามารถส่งต่อความรู้สึกดี ๆ และความผูกพันต่อไปยังน้อง ๆ ได้ ขอบคุณนะคะ พี่ ๆ ทำให้ความทรงจำตอนเรียนมหาวิทยาลัยมีค่าขึ้นอีกเยอะเลย... วันรับปริญญาเราไปถ่ายรูปคู่กับห้องแสงเสียงด้วยนะ รู้สึกว่าถ้าไม่ได้ถ่ายด้วย มันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง....แม่ยังถามเลยว่าถ่ายมาทำไมเนี่ย....ก็แบบ....คนมันรักอ้ะ ฮิ๊ว......

จากน้องเกศ

 

		อ้างถึง
	ถ้าพี่ๆ คิดถึง ก็มางานบายเนียร์ชมรมสิคะ มานะๆๆๆ น้องมันคงรอกันอยู่ (ของฟรีทั้งน้า

จากน้องเอ๋อ

 

		อ้างถึง
	เข้าชมรมเพราะทำแล้วมันครับ เหตุผลสั้นๆ แต่ไม่ต้องคิดมาก รักชมรมมากๆ ขอให้น้องๆ รักชมรมกันมากๆ นะ

จากพี่ตาแคม

 

		อ้างถึง
	ที่เข้าชมรมก็เพราะ วันอาไรซักอย่างนึง ประมาณวันบายศรีมั้งหลังเลิกห้องเชียร์ ก็อยู่จนจบงานแหละ แล้วเห็นพี่ๆเก็บของกัน ก็เลยไปช่วยเก็บของ เพราะรู้แต่ว่า เห็นเค้าเก็บของกันอยากช่วย ไม่ได้รู้หรอก ว่านี่มันคือชมรมแสงเสียงนะ พอเก็บของเสร็จ จำได้เลยว่าพี่ซูม บอกว่า น้องๆ ไปกินข้าวกัน แล้วก็จำได้อย่างดีว่าร้านนั้นคือ เกาเหลาตรงสามย่าน (ไม่อร่อยอย่างไงก็อย่างงั้น) นั่นแหละจุดเริ่มต้น อันเนื่องมาจากความใฝ่ดีมีน้ำใจของเรานั้นเอง (ฮี่ฮี่) จากนั้นก็ไปสัมมนา ก็ดี เป็นจุดเริ่มต้นของการรู้จักเพื่อนๆ ในรุ่นและพี่ๆ (ตอนนั้นไม่มีน้อง) ก็ดีเหมือนกัน มีงานก็มาทำ มีข้าวกิน ไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่ แต่ก็พอทน ว่าไปแล้วชมรมแสงเสียง ทำให้เราได้พบเจอคนมากมายเลยนะเนี่ย ถ้าไม่ได้เข้าชมรมคงไม่มีเพื่อน พี่ และน้องเยอะแยะ ชีวิตนิสิตคงไม่สนุกเท่านี้ ดีใจจังที่ได้เข้าชมรม ปอลอ ความจริงมีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับชมรม แต่ขี้เกียจพิมพ์ อยากรู้มาถามเอาเองละกันนะ ฮี่ฮี่ (ถ้าคนถามหน้าตาดี ท่านจาจะตอบยาวเป็นพิเศษ)

จากน้องจา

 

		อ้างถึง
	ผมอยู่ RCU 87 ก็เลยไม่ค่อยได้รู้จักกับพี่ๆ สำหรับเหตุผลที่เข้าชมรมนั้น ต้องเริ่มจากวัน first meeting ผมก็กินไปเยอะอยู่(อาหารอร่อยมาก) ก้เลยกะว่าตอนแรกจะไปทำงานช่วยพี่ๆเค้านิดน่อยแต่เอาเข้าจริงกลับทำมาตลอดเลย ผนไม่รู้เหตุผลว่าทำไมผมถึงอยู่กับชมรมนี้มาตลอด และไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร จะเหนื่อยไปเพื่ออะไร ทั้งที่เราอยู่เฉยๆสบายๆก็ได้ แต่มีอย่างนึงที่ผมรู้สึกก้คือ การที่เพื่อนๆพี่ทุกคนในชมรมมีความสุข ที่ได้อยู่ด้วยกัน ทำงานด้วยกัน เหนื่อยก้เหนื่อยด้วยกัน หิวก้หิวด้วยกัน มันเปนอะไรที่ได้ " ใจ " ที่สุดแล้วครับ ขอบคุณทุกคำสั่งสอนของพี่ๆน่ะคับ มันทำให้ผมได้ประสบการณ์อะไรหลายๆอย่าง ที่ไม่รู้ว่าต่อไปในชีวิตจะมีประสบกรณืดีๆอย่างนี้อีกหรือไม่ และสุดท้ายนี้ อยากให้น้องๆปีหนึ่งรักกันให้มากๆ เพื่อชมรมเราต่อไปในอนาคตขึ้นอยู่กับน้องๆแล้ว

จากน้อง นกนกนก

 

		อ้างถึง
	น้องพูดได้ cheap มาก

จากน้อง จจบ (มุกนี้ ขอสงวนไว้ ไม่เอ่ยนาม)

 

		อ้างถึง
	เฮ้ย....น้องจาจาบิ๊ง....ไอ้พูดได้ Cheap มากนี่มันหมายความว่าอะไรเหรอ....คือ พี่ว่าพี่คงตกยุคแล้วล่ะ อธิบายหน่อยดิ

จากไอ้เกศ (ยังมีหน้ามาต่อมุกเขาอีก )

 

		อ้างถึง
	cheap=ถูก

จาก น้อง จจบ (ได้เรื่องเลย ท่าทางมุกแบบนี้ จะคงอีกยาว)

 

		อ้างถึง
	ถูก = right

 

		อ้างถึง
	write = เขียน

จากน้องจิ๋มแดงแสลงใจ (มาเล่นทีเดียว 2 reply)

 

		อ้างถึง
	ตูคงแก่แล้วจริง ๆ เฮ้อ....

จากน้องเกศ (โชคดีหน่อยมีคนมาหยุดมุก ไว้ก่อน )

 

		อ้างถึง
	มาชมรมแล้วมี "ความฉุก" ค่า เหนื่อยแต่มันก็ฝึกให้เราสู้งาน (ยิ่งงานที่ใช้แรงงานเนี่ย...ไหวๆ) เข้ามาตอนแรกเพราะไม่รู้จาเข้าชมรมอาราย ก็ลองๆมาดู มาแล้วก็เห็นพี่ๆขำๆกันดี จำไม่ค่อยได้แล้ว แต่เรามาตั้งแต่ต้นเลยนะ มากัน 3 คน เอ โบ จิ๊บ ได้ทำอะไรๆกับเพื่อนด้วยมั้งฉนุกดี ตอนแรกพี่ๆก็จาสอนทุกอย่างเลย ก็งงๆ เออารายหว่า งานแรกก็เจอเลย เราต้องดูสคริปให้ "พี่ตอง" ที่คุมฟอลโล่อยู่ ก็แอบคิดในใจ "โหดมากไอ้พี่คนนี้ ดูผิดนิดนึงก็บ่นแล้ว แบบเพิ่งรู้จักกันรักษาน้ำใจกันนิดนึงก็ไม่ได้" ตอนนั้นก็กลัวๆไปเลย แต่ที่ประทับใจมากๆก็คือ ความรู้สึกที่ว่าเรามีเพื่อน มีพี่คอยพูดคุยทักทาย มารวมตัวกันทำอารายซักอย่างที่มันทำให้ตื่นไปเรียนไม่ไหว จริงๆเราว่าเหมือน เรามี"ครอบครัว"ของเราในหอ แต่ครอบครัวนี้ใหญ่หน่อย ก็เลยอบอุ่นมาก พอตอนนี้มีน้องๆเข้ามาก็เอ! งานก็ไม่ต้องทำแล้ว กะว่าคงจาเริ่มหายๆบ้าง ลองไปทำงานอื่นดู แต่มันก็ไปไหนไม่รอด ก็เลยมานั่งดูเฉยก็ได้วะ ดูความน่ารักของน้อง....(ๆ) อิ๊อิ๊ ดีค่ะ จนบางทีอีเอ็กซ์กับอีหนอนมันน่าจะรำคาญ กับเพื่อนๆรุ่นเดียวกันก็ดี อย่างเอ จิ๊บ ออร์แกน ปวลี ติว น้ำค้าง อีเอ็กซ์ อีหนอน อีปอน อีน้องพิช อีเซิน ไอ้ปาล์มอ้วน และยาย่า (ลืมใครมั้ยเนี่ย) เป็นเพื่อนกันมาก็ซักพักแล้ว มีอารายให้ช่วยก็บอก ด่าชั้นก็ได้น้า! ชมรมทำให้มีไอ้เพื่อนพวกนี้ ก็ดีค่ะ ร๊ากกานร๊ากกาน

จากน้องโบ

 

		อ้างถึง
	เจ๊เกศศศศ... (ทำเสียงแบบเจ๊เอ๋อ) ไอ้จามันว่าเจ๊หน้าตาไม่ดีแหละ!!!!

จากไอ้กุ้ย

 

		อ้างถึง
	น่าสนใจ ท้าทาย สนุก โหด มัน ฮาค่ะ

จากผู้หญิงเดินดิน

 

		อ้างถึง
	เจ๊เกศ...เจ๊ไม่ได้แก่หรอกที่ตามมุขไอ้จามันไม่ทันน่ะ แต่เรื่องของเรื่องก็คือว่าต้องเป็นคนที่ฝึกวิทยายุทธมาพอสมควรแล้วถึงจะเก็ตว่าไอ้จามันต้องการจะสื่ออะไร...พยายามต่อไปนะ...ไอ้จา

จากน้องตึง ชิง ชิว

 

		อ้างถึง
	บอกจาด้วยว่า.....ไม่แปลกหรอก....ถ้าไม่ใช่ฝรั่งหน้าตาดีจะมองไม่เห็นหรอกว่าพี่สวยมาก....งงเหมือนกันเนี่ย.... อืม....ส่วนเรื่องมุก เข้าใจแล้วว่าไม่ใช่เพราะพี่ เป็นความผิดน้องจานั่นเอง

จากน้องเกศ

 

		อ้างถึง
	โห จะบอกว่าแฟนหล่อ ว่างั้นเถอะ

จากไอ้กุ้ย

 

		อ้างถึง
	เป็นธรรมดา คนมันเกิดมาเพิ่งเคยมีแฟน ก็ต้องแอบภูมิใจกันบ้าง

จากนู๋เอ๋อ

 

		อ้างถึง
	อ่านแล้วคิดถึงชมรมมากๆ โดยเฉพาะคำพูดที่พี่เกศประทับใจนั่นน่ะ มีครั้งนึ่งที่มีคนบอกว่าสมาชิกภาพของคนในชมรมสิ้นสุดลงเมื่อตาย แล้วก็มีเสียงแว่วๆลอยมาว่า มึงแน่ใจหรอว่าตายแล้วจะพ้น โหย.... ลึกซึ้งน่ะนั่น ชอบจัง ส่วนที่ว่าทำไมถึงเข้าแสงเสียง ก็พอรู้ว่าจะได้อยู่หอใน พี่เปิ้ล เภสัช(รุ่นพี่โตโย่งมั้ง) บอกว่า น้องค้างลองเข้าชมรมแสงเสียงสิ แล้วก็ไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรมาอีก มีแต่หัวเราะ หึ หึ แล้วก็มาเจอตอนงานอะไรซักอย่างตอนที่ยังไม่จบห้องเชียร์ เห็นพี่ๆเก็บของกันยกใหญ่เลยเข้าไปช่วย พี่ก็ให้พันสายไฟ อ่ะ งง.. พันก็พัน แล้วก็พัน พันจนแขนดำปี๋ พันไปดูพี่ๆไป โอ้...บุคคลกลุ่มนี้นี่ ช่างน่าค้นหานัก (ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าคือชมรมแสงเสียง ) เพราะว่าพองานเลิก ก็กุลีกุจอมาเก็บข้าวของ เป็นคนดีจัง หลังจากนั้นพอพี่ๆเปิดรับสมัครคนเข้าชมรม ก็ไปสมัครที่แรกเลย พอมาทำงานวันแรก พี่ซูมก็มาสอนค้าง กับปาล์ม ไล่ให้ฟังทั้งสองระบบตั้งแต่ต้นจนจบ โห..คุณพี่ ใจเย็นๆ ค่ะ น้ำค้างก็ปลาทองปาล์มก็เด็กสายศิลป์ แล้วที่พี่ซูมมาคอยสอนอยู่นานสองนาน โอเคค่ะ ทั้งเล่ามาทั้งหมดนู๋เข้าใจ15%แต่พี่ซื้อใจหนูไปแล้ว100% แล้ววันต่อๆมา พี่จาก็มาสอนอีก ใช่เลย get เลย เข้าใจ15.7% แล้วก็ ชอบ ชมรมนี้มากขึ้นเรื่อยๆ จนเปลี่ยนเป็น "รัก" ชมรมตั้งแต่ตอนที่ไปสัมมนา เพราะทำให้ได้รู้ซึ้งกับคำว่า ชมรมแสงเสียง ถึงแม้ว่าตอนนี้น้ำค้างจะไม่ได้เป็นเด็กจุฬาแล้ว แต่ก็ยังรัก คิดถึง พี่ๆ เพื่อนๆ และชมรมอยู่ตลอดนะคะ เพราะชมรมนี้ให้อะไรมากมายจริงๆอย่างที่ทุกคนรู้สึก ขอโทษพี่ๆด้วยที่น้ำค้างมักจะดื้อไม่ค่อยอยู่ในโอวาท พอกลับไปคิดถึงตอนปีหนึ่งแล้วอยากตบกบาลตัวเองจริงๆ ไม่มีที่ไหนที่รุ่นพี่จะสอนรุ่นน้องด้วยความบริสุทธิ์ใจเท่านี้แล้ว ไหนๆวันนี้ก็เป็นValentine Day บางครั้งความรักแบบหนุ่มสาว มันทำให้เราเจ็บปวด แต่มีสองสถานที่ ที่มีไว้เพื่อรักเราโดยไม่มีข้อแม้ ก็คือ ครอบครัวของเราเอง และครอบครัวแสงเสียงนี่แหละ รักนะ แต่ไม่แสดงออก

จากน้องน้ำค้าง

 

		อ้างถึง
	น้ำค้าง เราซึ้งเลยอ่ะ ก็กลับมาเยี่ยมเยียนกันบ้างดิ ตอนงานบอลก็ไม่เจอ

จากน้องโบ

 

		อ้างถึง
	คิดถึงน้องน้ำค้างด้วย....เข้าใจเลยเรื่องการสอนของเจ้าซูมน่ะ....มันพูดธรรมดา มันยังพูดไม่รู้เรื่องเลย...เราเข้าใจที่มันพูดได้ถึง ๑๕ เปอร์เซนต์นี่ก็เก่งแล้วนะ ฮ่า ๆ ๆ ล้อเล่นนะซูมนะ พี่รูว่าซูมตั้งใจแล้ว แต่ทำได้แค่นั้น อิ อิ อิ โอย....อยากกลับแล้วน่ะ

จากนู๋เกศ

 

		อ้างถึง
	ตกหลุมรักชมรมนี้ เข้าแล้ว... โงหัวไม่ขึ้นเลย เต็มที่ค่ะ ที่เข้าเพราะว่าอะไรก็ไม่รู้ แต่เข้ามาแล้วมีความสุขที่สุดเลย..... เหนื่อย แต่มันส์ เพื่อนเยอะดี ทำงานด้วยกันก็ได้รู้จักกันมากขึ้น รู้นิสัย รักแสงเสียงจัง

จากน้องตาล RCU88

 

		อ้างถึง
	น้องตาลรุ่นห่างจากพี่สิบปีแนะ ถ้าทันพี่สงสัยจะหลงรักชมรมนี้มากกว่านี้อีกน่ะ และยังมีอะไรน่าค้นหาอีกแยะ รู้

จากพี่โจ้เลย (งูแกโผล่มานิดหน่อย)

 

		อ้างถึง
	เริ่มมีคนเสพติดมากขึ้นอีกแล้ว 5555+ แสงเสียงจงเจริญ

จากไอ้กุ้ย

 

		อ้างถึง
	เริ่มมีคนเสพตูดมากขึ้นอีกแล้ว 5555+ แสงเสียงจงเจริญ

จากเกย์แสงเสียง

 

		อ้างถึง
	เมื่อตากอล์ฟโดน...(ดูข้อความ35) 555 ว่าแต่น้องตาลเข้ามาเพราะอะไรก็ไม่รู้จริงเหรอ เหอๆๆ แต่ยังไงก็ยินดีต้อนรับเข้าบ้านแสงเสียงนะ^_^

จากน้อง ตึง ชิง ชิว

 

		อ้างถึง
	จริงๆ ไม่อยากเข้าหรอกครับชมรมเนี้ย หม่อมแม่ท่านก็ไม่อยากให้ลูกมาตรากตรำกรำงานหนักๆ แบบนี้หรอก แต่ทำไงได้ เกิดมาหน้าตาดี ชาติตระกูลดี ผู้หญิงในชมรมก็เลยบังคับให้เราเข้า เราก็ไม่ปฏิเสธคนไม่เป็น เลยเข้าชมรมด้วยประการนี้แล... ว่าเข้าไปนั่น จริงๆ แล้วก็คือ "ไอ้เหี้ยตั้ว" ลากมานั่นเอง (เวบนี้ใช้คำว่า "เหี้ย" ได้ใช่มะ)

จากน้องเดียร์

 

		อ้างถึง
	คุณพี่ด.เดียร์คะ ก็ดูตามคนในชมรมอะค่ะ แต่จริงๆใช้ว่าพี่"เตี้ยหั้ว"ก็เป็นอันรับรู้โดยทั่วกันทั้งชมรมแล้วนะคะคุณชายกรวิทย์ "...กรวิทย์ กรวิทย์ กากี มือเปิงอย่ามอง...มะละกอ มาซอยตำแน..." ปล.มุขนี้ของพี่เดียร์เนี่ยน้องปีหนึ่งอาจจะไม่เก็ตเท่าไหร่...ถ้าอยากรู้ต้องเข้าห้องเชียร์+มีเพื่อนเป็นคนอีสานนะ

จากน้อง ตึง ชิง ชิว

กระทู้นี้ เริ่ม Post เมื่อ 5 ก.พ. 49 ปีที่แล้ว แล้วมาหยุดเมื่อวันที่ 20 ก.พ. 49

...

ความทรงจำดี ๆ ยังคงมีอยู่ในใจเสมอ

ทุกครั้งที่ระลึกถึง ... รอยยิ้มเล็ก มักโผล่มาเสมอ ...

.... :o

ตอนแรกตกใจ เข้ามาดูหน้ารวมเห็น replies ตั้ง 25 อัน ที่แท้ก็ตาชาร์ปนี่เอง
นี่สิ ลูกผู้ชายตัวจริง  :lol:

ดีจัง กลับมาอ่านอีกทีก้อยังดีอยู่

ตาแคม 79  :wink:

อ่านข้อความเก่าที่พี่ชาร์ปเอามาให้ดูแล้วก็ยิ้มออกเลย ภาพเมื่อตอนอยู่กับครอบครัวแสงเสียงมันก็หวนกลับมาเป็นฉากๆ ความรัก ความสามัคคี ความสัมพันธ์ผองเพื่อนและน้องพี่ เรื่องราวต่างๆ จนวันนี้เกิดเป็นความอิ่มเอิบ ตื้นตัน และดีใจคับ

ไม่เสียชาติเกิดที่เกิดมาเป็นแสงเสียง

พี่ก็รู้สึกดีเหมือนกันที่ ชาร์ปเอากระทู้นี้มาลงอีกครั้ง

อยากให้ทุกคนรักกัน รำลึกถึงความหลัง

ชาร์ปคงต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง

อยากเจอน้องๆแสงเสียงจัง

อยากเจอน้อง....


เดี๋ยวก็โดนขายเสื้ออีกหรอกตา....  :shock:

น้องๆก็อยากให้พี่ๆมาเยี่ยมมากเหมือนกันครับ
เมื่อพี่ๆกลับมาแล้วมันอาจจะต่างจากครั้งเมื่อพี่ยัง
อยู่ที่นี่ เพราะตอนนั้นชมรมทั้งชมรมพี่ก็คงจะคุ้นเคย
กันทุกคน แต่มาวันนี้ไม่เหมือนวันวาน พี่อาจจะคิดว่า
กลับมาแล้วคงไม่เหลือคนที่รู้จักอีกแล้ว แต่เชื่อเถอะครับ
ว่าน้องๆทุกคนอยากจะรู้จักพี่ อย่างน้อยพี่ก็เคยอยู่ที่นี่
ที่ตรงนี้ที่พวกผมอยู่ก็เป็นรอยเท้าพี่ๆทั้งนั้นเลยครับ

ยังยินดีต้อนรับและคิดถึงพี่ๆทุกคนนะครับ

น้องมันเย๊อะ
กี่คนแล้วนะ เฉียดร้อยเลยนี่

พูดยังกะเจ๊ไปไปเลี้ยงมัน  :?:

ทำไมเป็นรอยเท้าละคับ เขาไม่มากวาดเหรอคับ ?

สกปรกแย่เลยนะเนี้ยะ

น้องรุ่นใหม่กินง่าย ถ่ายคล่องครับพี่เอ๋อ
ไม่เกี่ยงอยู่แล้วครับ