Cmadong Chula

เอาล่ะ หลังจากนอนคิดมาทั้งคืน ก็ได้เวลาริเริ่มโครงการดึงเรตติ้งและโน้มน้าวให้เพื่อนๆ ที่คอยอ่านอยู่ได้แสดงตัว โดยการตั้งกระทู้ที่ทุกคนสามารถแสดงความคิดเห็นได้

เรามาเล่าความหลังครั้งยังเยาว์กันดีกว่า...ใครมีเรื่องอะไรที่จดจำได้สมัยอยู่หอก็ขุดมาแชร์กันเถอะ (ทำตัวเป็นคนแก่ เผื่อเรตติ้งจะพุ่งแรงเหมือนห้องคนแก่ อิอิ) จะขำจะฮาโปก หรือจะประทับใจซาบซึ้งยังไงก็มาบอกกันนะ

เพื่อนๆ ชาวขาประจำ ก็อย่าเอาแต่กัดกันไปมา แซวได้ แต่อย่าลืมแชร์ความทรงจำกันนะ เดี๋ยวกระทู้กลายพันธุ์ไปอีก ส่วนเพื่อนๆ ที่แวะเวียนมา นึกอะไรได้ก็บอกกันมั่งนะ ^^ (เอ๊ะ ฉันไมได้เจ้ากี้เจ้าการใช่ไหมนี่?)

ในฐานะที่เราเป็นคนตั้งกระทู้นี้ เราก็จะขอเล่าก่อน เอาเป็นเรื่องห้องเชียร์ละกัน


ตอนเข้าห้องเชียร์ ส่วนใหญ่ก็จะได้รับชื่อพระราชทานกันใช่ไหม ไหนๆ ใครได้ชื่ออะไรกันมั่ง ส่วนเราด้วยความมั่นใจในชื่อของตัวเองมาก ตอนรายงานตัวก็เลยพูดเสียงดังฟังชัดว่า

"หนูชื่อ นางสาว อรสุธี ชัยทองศรี คณะอักษรศาสตร์ มาจากจังหวัดเชียงใหม่...ชื่อเล่นชื่อ "เอ๋อ" ค่ะ!!!"

เสียงพี่เชียร์ข้างหลังเงียบไปอึดใจ เหมือนกำลังกลั้นหัวเราะ แล้วก็มีเสียงพี่เชียร์คนหนึ่งพูดขึ้นมาแบบกลั้นหัวเราะว่า "ชื่อน้องจริงๆ เหรอคะ"

"ค่ะ!!" อิฉันยังคงเซลฟ์
"น้องนั่งลงได้ค่ะ ชื่อสมตัวดีแล้ว"

เพราะงั้น เราก็เลยแขวนป้ายชื่อ "เอ๋อ" อย่างภาคภูมิใจ เผลอๆ อาจมีคนคิดว่านี่เป็นชื่อพระราชทานของเราก็ได้ มารู้ทีหลังว่านังอ๋อซึ่งนั่งอยู่หลังๆ เราไปแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะถ้าไม่มีเรา มันคงเป็นคนที่ได้ชื่อเอ๋อไปแน่นอน  :lol:

(อย่าลืมมาเล่านะเพื่อนๆ อ้อ หล้า ถ้าฉันทำสำเร็จอย่าลืมสัญญาล่ะ ฉันจดไว้แล้ว  :twisted: )
พี่ๆ ก็โพสได้นะคะ เอาให้เปรี้ยงปร้างเหมือนกระทู้ blog tag ห้อง common room เลย  8)

แปะนี่ให้ด้วย ช่วยรำลึกความหลัง (ทำขนาดนี้ โพสกันหน่อยเหอะนะ :oops: )

<div><div> </div></div>

แหม..ยายเอ๋อ เรื่องอื่นลืมได้ เรื่องกินฟรี ลืมไม่เป็นจริงๆ เลยนะแก  :lol:

ชั้นไม่ลืมหรอกจ้า สัญญาแล้ว ไม่กลับคำจ้า  :wink:

หล้า ฉันบอกให้แกเล่าเรื่องไง เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ ต่อไปฉันจะทำตัวเป็นยามบอร์ด ใครพาออกนอกเรื่องจะซ้ำให้ตายคาบอร์ดเลย (เพื่อของฟรี แง่มๆๆๆ  :twisted: )

เอ๋อ แกนั่นแหล่ะคนแรกพาออกนอกเรื่อง
ยังไงก็สนองนโยบายเอ๋อหน่อยแล้วกัน...ก็เป็นเรื่องความแสบของสาวหอเฟื่องฟ้า
เช้าวันหนึ่งเราก็ตื่นอาบน้ำไปเรียนอย่างแจ่มใสตามปกติ...พอเข้าห้องเรียนเพื่อนๆสาวๆ(ขอสงวนชื่อแล้วกัน)ที่คณะก็มองหน้าเราแล้วก็ยิ้มๆป้อนคำถามใส่เราทันทีไม่ให้ตั้งตัวถามว่าเมื่อคืนอาบน้ำกี่โมง...เราเริ่มสงสัยว่าต้องมีอะไรแน่ๆเลยตอบกลับไปว่าไม่รุ้เหมือนกันจำไม่ได้ว่าอาบกี่โมง เจอหมัดชุดสวนมาทันที อาบตอน 3 ทุ่มใช่มั๊ย ที่ห้องอยู่กันเยอะเนอะตั้ง 6-7 คน ปัดใส่เสื้อ สีดำ  วาใส่เสื้อสีขาวสงสัยจะยังไม่อาบน้ำ ท็อปใส่เสื้อกีฬาสีขาว ส่วนแกใส่เสื้อหนังนุ่งผ้าเช็ดตัว:shock:  อึ้งสิครับท่านพูดได้เหมือนตาเห็นขนาดที่ระเบียงมีบังตา แถมมุ้งลวดที่ห้องก็สะอาดจนแสงแทบจะส่องผ่านไม่ได้ แถมเลยระเบียงออกไปยังมีกิ่งจามจุรีกิ่งใหญ่ๆอยู่อีกรู้ได้ยังไง....
เราถามกลับไป   คุณเธอหยิบกล้องส่องทางไกลอันเล็กๆตาเดียวออกมาให้ดู นีไงล่ะอาวุธลับ เห็นหมดเลย...(แสบมั๊ยล่ะ) :x

โห..ดุได้ใจจริงๆ เพื่อนเรา
เรื่องประทับของชั้นเหรอ มันมีเยอะอ่ะ งั้นชั้นขอเลือกเรื่องประทับใจรูมเมทชั้น

เราอยู่ห้อง 508 ตึกพุดตาน มีเพื่อนร่วมห้อง 2 คน ชื่อ ปอ กับ ปอนด์ เราทั้งสามเป็นสาวครุศาสตร์
- ปอ  เป็นคนเมืองนคร (นครศรีธรรมราช)
- ปอนด์ จากนครปฐม

จำได้ว่าวันแรกที่เข้าหอพัก เราเอาของไปไว้ที่ห้อง ก็เห็นกางเกงยีนส์แนวๆแบบผู้ชาย ตัวหนึ่งตากอยู่หลังห้อง ก็ตกใจแกมสงสัย (ทำคิ้วชนกัน) เอ้...รูมเมทเราเป็นทอมอ่ะเปล่าว๊า  
พอได้เจอตัวจริง ออกจะหวาน น่ารัก พูดน้อย (ต่อยหนัก) ล้อเล่นๆ  :wink:

ส่วนปอ เราเจอกันที่คณะอยู่แล้ว เพราะเรียนมัธยมศิลป์เหมือนกัน แต่ต่างเอก
เรากับต่องเคยไปเที่ยวบ้านปอที่นครฯ แล้วก็มาเที่ยวต่อที่เกาะสมุย ขอบอกว่าประทับใจมากๆ
(เสียดาย น่าจะมีรูปมาประกอบเนอะ ) กินกันแหลกลาน

เราอยู่ที่ห้อง เหมือนเป็นแม่ (บ้าน) ปอนด์จะชอบนั่งวาดรูปแล้วก็นอนฟุบ+น้ำลายเยิ้มอยู่ที่โต๊ะ ๖คาชุดนิสิต)
ส่วนปอจะชอบนอนก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำ (บางที นอนยาวจนถึงเช้า) ==> ซักแห้งนั่นเอง  :lol:
เราก็จะคอยปลุกปอนด์ บางทีก็แทบจะอุ้มไปนอนบนเตียง
และก็ปลุกปอให้ไปอาบน้ำ  บางครั้งก็สำเร็จ บางครั้งก็ไม่   :wink:  
แต่เราก็มีความสุขมากที่ได้ทำหน้าที่นี้

ยายเหมี่ยวเคยวาดรูปล้อเลียนพวกเรา เป็นรูปที่หล้ายืนโวยวายบอกปอ(ที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ)ให้ไปอาบน้ำ ปอก็ร้องให้ มือหนึ่งก็เช็ดน้ำตา อีกมือก็ยื่นไม้ไปสะกิดยายปอนด์ที่นอนน้ำลายเยิ้มอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือ  (อันนี้ต้องขอบใจเหมี่ยวมากๆ  :wink: )

เม้าท์แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวงานไม่เสร็จ  :lol:

May I jam,Nong Err??

My impression about dorm.life ...one of it...the radio...by my room 705 I lived with another 2 senior:one is horying head from pol.sci( :wink: )another is law 25,she has a really big stereo on her bed..I was afraid she would make any loud noise in the room..but no,P.head hor always stop her to do that...then I think,khun pee needed no expensive stereo  but a cheap one as she never has a chance to make it loud capacity like any stereo should be...my radio??a cheap one...I carry to Germany ..it still work untill today at the sauna room...the only memory to my RCU time!!!
Tell me,boy and girl how old is this radio..who say it right,get a milk chocolate from p.Ning .
p.nn

เข้ามาดีใจกับเอ๋อที่กระทู้นี้กระแสตอบรับค่อนข้างดี.... :P

ตอบพี่หนิง ....วิทยุนี้อายุประมาณ 20 กว่าปีค่ะ (ถูกไหม๊น๊า จะได้กินช๊อคโกแลต)  :wink:

ตริ ที่ห้องเราก็มีกล้องส่องทางไกลอยู่อันหนึ่ง ไม่ใช่ของเรานะ ของปอ (ปอเราไม่ได้เผานะ )  :lol:

อันนั้นรึป่าวที่เอามาส่องอะ สารภาพมาจะไปฟ้องอาจารย์...

My impression about RCU life...a chance to get know a lot of police academy,military academy handsome man,who visit their friend at Horchai!!!why I have a chance to get know them I can't remember anymore...but one man I never forget him..as he stay overnight by his friend..on Sunday and he needs to go back to the base...he had a long hair..no time to let it cut in the shop anymore..what to do??he let me and my best friend,P.Poh..cut it behind Hor chai 1..near the pond beside the bamboo bush....mouthtaek and cut,cut his hair and laugh,then cut a bit here and there....werrrrrr.....it was not right..there were a hole in the middle of his head...really ugly looks really like a mousebiting area middle in his head....
I still feel guilty untill today...but hair can grow after,so when I saw him ...I feel he try to hide away from us both,herr,herr
p. :twisted:  :twisted:

อืม... ความทรงจำสมัยอยู่หอ เยอะมากๆ  (ก้อคนมันป๊อบปูล่าอ่ะนะเคอะ) ฮี่ๆๆๆ


เอาความทรงจำแรกๆ ก่อนเลยนะ

เราเข้ามาพักที่ห้อง 1229 ตึกชวนชม (ตึกเดียวกันกับเพื่อนเอ๋อ)
วันที่ย้ายของเข้ามาอยู่ พี่เมทเรายังไม่กลับมาจากบ้าน
เราเลยครองห้องซะ

อยู่จนเกือบ อาทิตย์นึง พี่ๆ เค้าก็มา
แต่ตอนพี่เค้ามาเราไม่อยู่ มัวไปเตร็จเตร่กับเพื่อนๆ

พอเข้ามาในห้อง พี่ยุ้ย 41 กับพี่น้อย 42 ก็มองหน้าเรางงๆ
พวกแกก็ยิ้มๆ ให้นะ แต่หน้าตาเหมือนผิดหวัง

ตอนแรกเราไม่ได้ถามอะไร
แต่หลังๆ มาเริ่มสนิทแกบอกว่า ทีแรกนึกว่าน้องเราน่ะจะเป็นคนตัวอ้วน
อ้วนมากๆ ตัวใหญ่มากๆ แต่พอเจอตัวจริง กลับไม่ใช่อย่างที่คิด

เราเลยถามพี่ๆ เค้าว่าทำไมคิดแบบนั้น
แกตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า "ดูจากเสื้อชั้นในที่ตากไว้ตรงระเบียงอ่ะ" 5555

เดี๋ยวมาเล่าอีก เอาตั้งแต่ ปี 1 ถึง ปี 4 เลยมะ มีเรื่องในห้องเชียร์ด้วยล่ะ เหอ เหอ

มาตามคำโฆษณาของนังเอ๋อ เพลินดีเนาะบอร์ดนี้
ได้เวลาเราเม้าท์บ้าง ความทรงจำเกี่ยวกะหอเหรอ

เราอยู่หอชวนชมห้อง1216 อ่ะ ภาพที่ติดตาที่หลอกหลอนมาจนถึงทุกวันนี้ก็คือ ตู้เย็นหอชวนชมที่ชั้นสามอ่ะ ภายนอกเต็มไปด้วยคำสาปแช่งขโมย ภายในก็นะ..น้ำแข็งพันปีชัดๆ แถมของแช่ก็นะ ดีบ้างเน่าบ้าง นึกภาพเอาเองละกัน แหวะๆ :?

มาเล่าความทรงจำดีๆเหมือนกันจ้ะ

แต่เป็นความทรงจำดีๆที่เพื่อนสุด love ของเราทำให้เรา แต่ไม่รู้ว่า she จะจำได้หรือเปล่า... :wink:

เรื่องมันมีอยู่ว่า...หลังจากกลับจากเรียนที่คณะ แล้วกลับหอตามปกติ เรารู้สึกไม่สบาย กลับมานอนที่ห้องเพื่อจะพัก...กลับมาห้องด้วยความว่างเปล่าเนื่องจากว่า คณะเราเลิกเรียนประมาณเที่ยง... ทำไมมันเงียบอย่างนี้วะ...เออ..ไม่เป็นไร นอนสักพักเดี๋ยวอาการคงดีขึ้น เราหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่า ตื่นมาอีกทีมืดแล้ว อาการปวดหัวรุนแรงมากขึ้น มีไข้ตัวร้อน อ้าว...น้องก้อยังไม่มา...

เราลยตัดสินใจ โทรหาไก่(นามที่รู้จัก...ป้าไก่) ด้วยหวังว่า จะบอกเพื่อระบายความเจ็บปวดเท่านั้นเอง

ไก่  : ไปเที่ยวณ.ที่ใดที่หนึ่ง กับเพื่อน ซึ่งไม่ใช่ใกล้ๆหอเลย ดูท่าทางครึกครื้นเชียว  :cry:
ปาร์ :  เราไม่สบายปวดหัววะ
ไก่  : เป็นไรมากหรือเปล่า แล้วกินยาหรือยัง ตอนนี้อยู่ไหน แล้วน้องกลับยัง
ปาร์ : (จะถามมามากมายไปทำไมเนี้ยะ...ปวดหัววุ้ย :? )   กินยาแล้วนอนอยู่ที่ห้อง
ไก่  :  เดี๋ยวชั้นจะรีบกลับนะ

คำว่า "เดี๋ยว" ของไก่นั้น เราคิดว่าคงหลังจากที่ทานข้าวกับเพื่อนเสร็จแล้วมั้ง

เปล่าเลย หลังจากนี้อีก 30 นาที she ก้อเข้ามาที่ห้องเรา ทั้งๆที่ she อยู่ห้องข้างบน

แล้วอยู่เป็นเพื่อนเรา ตลอดเวลาเลย

เราซึ้งมากเลยจริงๆนะ และยังจำได้ดีจนตอนนี้ ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของ she เลย ที่จะกลับเร็วขนาดนั้น แต่she ก้อทำได้

เรารักไก่นะ... :cry:  :cry:

:cry:  :cry: มาขอร่วมซึ้งกับน้ำใจป้าไก่ด้วยคนครับ :P

ป้าไก่ น่ารักที่สุดเลย จุ๊บๆ 2 ทีเป็นรางวัล  :wink:

มาลงชื่อไว้ก่อนยังอ่านไม่หมดเลย แล้วจะมาเล่าบ้างนะเรื่องแม่บ้านหอชายแอบดูเรากำลัง....อยู่ :lol:

:shock:  :shock:  :shock:  แม่บ้านเค้าแอบดูวีอาบน้ำเหรอ
รีบมาเม้าท์ด่วนเลยนะ ชั้นอยากรู้ใจจะขาดแล้ว  :lol:

อะจิงดิ:shock:

พี่เล่าบ้างเอาอารมณ์น้องปาร์นะ


มีเย็นวันนึง พี่หม่ำอาหารที่หอนี่ล่ะที่โรงอาหาร

ตกเย็นพี่อาการอาหารเป็นพิษครับ  อ๊วก ออกมาจนแบบหมดแรง

คือกินอะไรก็อ๊วกน่ะครับ  อ๊วกตลอดเวลาต้องถือถุงพลาสติกติดตัวเลย

แบบไม่มีแรงจะเดินเลยทีเดียว  ตอนนั้น มันอยู่ในช่วงสอบล่ะครับ

ก็ไม่มีใครจะสนใจพาเราไปโรงพยาบาลเท่าไหร่ครับ  คืออยากไปนะ ไม่ไหวแล้ว

แต่ไปคนเดียวไม่ได้ มันอ๊วกตลอด+ไม่มีแรง  

            ก็มีเพื่อนคนนึงชื่อ "แขก"  อยู่คณะศิลปกรรม  พาพี่ไปโรงพยาบาล

คือทำธุระให้หมดตั้งแต่ติดต่อหมอ + อยู่ดูแลยันเช้าเลยน่ะ  เพื่อนคนนี้

เค้าอยู่เฝ้าพี่เกือบทั้งคืนล่ะครับ  หมอให้ยา + น้ำเกลือ อาการดีขึ้นก็พากันกลับหอครับ

ประทับใจในน้ำใจเพื่อนคนนี้มากครับ  ทุกวันนี้ยังไม่ลืมน้ำใจนี้เลยครับ  :wink:

โห...มาอ่านเรื่องปาร์แล้วรู้สึกดีใจมากเลยที่อยู่หอ เพราะเรามีเพื่อนเยอะแยะไว้คอยช่วยเหลือเวลาลำบากแบบนี้แหล่ะ (คิดสภาพสิว่า ถ้าอยู่หอนอกคนเดียวแล้วป่วยจะเป็นยังไง) โดยเฉพาะเราผู้อ่อนแอขี้โรค เข้า รพ. ทุกปี (ดูไม่น่าจะอ่อนแอเลยใช่มะ?)

มีบ่อยมากๆ ที่พี่เมทของเราต้องหามเราไป รพ. เพราะเราป่วยเป็นโรคกระเพาะ มีอยู่หนนึง เราปวดท้องตื่นขึ้นอ้วกแต่เช้า พี่เมท 1119 ชช ของเรา (พี่เก๋ อักษร_82 และครูนก ครุ_82) เพิ่งทำรายงานเสร็จไปตอนใกล้รุ่ง ก็ต้องพาเราไป รพ. ดูแลเราตลอด กลับมาก็มานั่งปั่นรายงานต่ออีก...ซึ้ง ทุกวันนี้เรากับพี่เมทสนิทกันมาก เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน เพราะอยู่ด้วยกันตั้งสามปี

อีกหนนึง เราเป็นไข้หวัดใหญ่ เป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ ไม่มีใครอยู่ห้องเลย เพื่อนๆ ก็ไปฝึกงานกันหมด เราโทรหาไอ้ปอย (ซึ่งฝึกงานที่เนชั่น) ด้วยเสียงอ่อนแรงมาก ไอ้ปอยเลยโทรหาญี่ปุ่นซึ่งฝึกงานที่ไซต์งานหอพุดซ้อน พอมาถึงใต้หอ ป้าดาวก็โฟนขึ้นมา แต่เราหมดแรง ขยับหนังตายังไม่ขึ้นเลย ป้าดาวเลยขึ้นมาดูเรา แล้วประคองเราลงไปแล้วเรียกญี่ปุ่นมาอุ้มเราไป รพ. พอไปถึง รพ. อีญี่ปุ่นก็แจ้งแก่พยาบาลว่า เราเพิ่งกลับมาจากสิงคโปร์ได้ 2 อาทิตย์ ตอนนั้นโรคซาร์กำลังระบาด พยาบาลทำสีหน้าตกใจ ชี้มือออกไปนอกห้องแล้วบอกให้รีบเอาเราออกไป (นึกแล้วก็ขำ) แต่ต้องขอบคุณเพื่อนญี่ปุ่นที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเรา(ขนาดสงสัยว่าจะเป็นซาร์ มันยังบอกว่าไม่กลัวเลย)

อีกหนหนึ่ง (บอกแล้วว่าป่วยบ่อย) เราเกิดปวดท้องตอนตี 5 วันนั้นน้องเดียร์ บัญชี_84 มานอนด้วยที่ห้อง พอเราปวดท้องทุรนทุราย อ้วกด้วย น้องก็โทรไปหาเพื่อนๆ ที่หอชาย ให้ช่วยพาไป รพ. วันนั้นได้เพื่อนซูมมาอุ้มไป รพ. อีกแล้ว (นี่ไม่ใช่แผนฉันนะยะ)

อีกหนหนึ่ง คราวนี้อาการหนัก ไข้ขึ้น ตัวร้อนมาก ผื่นขึ้นเต็มตัว เราโทรหาเพื่อนปอยซึ่งกำลังกินข้าวสวีทอยู่กับเพื่อนอาร์ม เพื่อนก็รีบมาพาเราไป รพ. สรุปว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ เราต้องนอน รพ. 4 วันแน่ะ เพื่อนๆ ไปเยี่ยมกันเยอะแยะ จน รพ. ต้องรีบหาห้องพิเศษให้เรา ก่อนที่เตียงอื่นๆ จะรำคาญ (อีหนึ่งมันเอาสายออกซิเจนเราไปจุ่มน้ำดูฟองอากาศอ่ะ คิดดู๊ มาแย่งเตียงเรานอนด้วย) พ่อแม่เราลงมาจากเชียงใหม่ แต่พอเห็นมีเพื่อนมาเยี่ยมเราเต็มห้อง พ่อกับแม่ก็เลยออกไปชอปปิ้งกันสบายใจ... :x ไม่มีห่วงลูกเลย

สรุปแล้ว...ความทรงจำตอนอยู่หอเป็นสิ่งมีค่ามากๆ สำหรับเรา มีทั้งเรื่องดีๆ เรื่องฮาๆ เอาไว้เดี๋ยวมาเล่าอีกนะ  :lol:

อืม...อ่านเรื่องของพี่แม๊กแล้ว น่าดีใจมากพี่ที่ได้เจอเพื่อนดีๆอย่างงี้   :wink:

ยายเอ๋อ  แกนี่ป่วยบ่อยจริงๆ เป็นเพราะแกไม่ค่อยออกกำลังกายหรือเปล่า
น่าอิจฉาแกมากมีผู้ชายมาอุ้มตั้งหลายคน หรือว่าจะสงสารผู้ชายดี ฮ่าๆๆๆๆ   :lol:
ยังไงแกก็น่ารัก (อันนี้ชั้นพูดตริงนะ ไม่ขี้จุ๊)  :wink:

มีเพื่อนดีๆอย่างงี้ ต้องรักษาความสัมพันธ์เอาไว้นะ เดี๋ยวนี้เพื่อนดีๆ มีน้ำใจเริ่มหายากขึ้นทุกทีๆ

อ่านเรื่องของเพื่อนปาร์ พี่max และของเอ๋อ แล้วรู้สึกดีจังเลยนะ
เพื่อนๆ ที่หอ มีน้ำใจ จริงๆ  :D  :D  :D

เพื่อนกันเนอะ ยิ่งกินนอนอยู่ด้วยกันขนาดนี้ สี่ปี ไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว แต่ทำไมตอนเราอาหารเป็นพิษนอนลุกไม่ได้หนึ่งวันเต็ม ๆ ไม่มีใครสนใจเลยอ่ะ  :cry:  :cry:  แต่ก็นะเราไม่พูดเองเก็บความรู้สึกเก่งซะด้วย ไม่แปลกหรอกที่เค้าจะไม่รู้ :cry:

อย่าเสียใจไปเลยวี เค้าอาจมีเหตุผลของเค้าก็ได้ที่เราก็อาจจะไม่รู้เหมือนกัน
(หรือว่าแกไปแกล้งอะไรเค้าไว้ก่อนหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นนะ  :wink:  )
แล้วทำไมแกไม่โทรเรียกชั้น เดี๋ยวชั้นบุกขึ้นหอชายเอง  :lol:  :lol:

นี่แหละ เพื่อนก็ต้องมีทั้งที่ดีและดีไม่มาก  เป็นสีสันไงแก
แต่อย่างน้อยแกก็ยังมีเพื่อนให้เลือกคบนะ

ว่าแต่ วีจะรับหล้าไว้เป็นเพื่อนในหมวดเพื่อนดีๆ สักคนไหม๊จ๊ะ  อะครึ่มๆๆ  :lol:  :lol:  :oops:

เพื่อนหอนี่จัดอยู่ในหมวดเพื่อนดีถึงดีมากทุกคนนะขอบอก :wink:

อ่าว หมดเรื่องกันละเหรอ
ใครยังไม่ได้เล่า มาเล่าอีกเร็วๆ เข้า
เดี๋ยวเช็คชื่อนะ  :twisted:

เอ้า .... เล่าแล้วจ้า

เอาตอนที่เราอยู่ห้องเชียร์อย่างเอ๋อเล่ามั่งดีกว่า

ถ้าจำไม่ผิด เราอยู่โซนเดียวกันกับเอ๋อนะ
มีพี่อ้อ (ครุฯ 41) เป็นพี่เชียร์ (ดุมากๆ)  :D

วันแรกพี่ๆ ก็ตั้งชื่อให้พวกเราเหมือนกันหมดนั่นแหล่ะ
เรานั่งเยื้องยายพลอย ข้างหน้าเป็นยายรถเมล์

พอพี่ๆ ให้แนะนำตัว
"น้องชื่อวรรโณบล นามสกุลควรอาจ ชื่อเล่นป.ปลา อยู่ห้อง 1229 ตึกชวนชมค่ะ"

พี่อ้อ (แกรู้จักเราอยู่แล้ว)
"น้องชื่อป.ปลา เหรอ อืม.... ป.ปลา นั้นหายาก  งั้นพี่ขอเปลี่ยนชื่อให้น้องใหม่
เป็นชื่อ "หายาก" แล้วกันนะน้อง"  :shock:  :shock:  :shock:  

 เป็นไง ชื่อห้องเชียร์เรา เก๋ไหม  ชื่อ "หายาก" อืม... หายากจริงๆ  :lol:

พูดถึงความทรงจำตอนอยู่หอพุดตาน แล้ว....

1.นึกถึง ป้าสน ป้าผู้ค่อยนั่งฟังเราเม้าส์เวลาว่างๆ คิดถึงบ้านก้อจะลงมานั่งเม้าส์กับป้านี้แหละ ป้าแกคงคิดอะว่า ชั้นจะทำงาน(โอนโทรศัพท์) มานั่งคุยอยู่นั่นแหละ ... แต่เม้าส์กับปาร์นี้มันส์จริงๆนะ  :lol:

2.นึกถึง วันปีใหม่ วัวาเลนไทน์ ที่เงียบบบบบบมาก แล้วจู่ๆ 00.00 น. ก้อมีเสียงเพลงสวัสดีปีใหม่มาจากหอชาย มาได้งัยเนี้ยะ ก่อนหน้านี้ยังเงียบอยู่เลย  :o

3.นึกถึงโต๊ะตรงบันไดเชื่อมแต่ละชั้น ที่ทำให้เราได้แอบดูหอชาย และ เป็นที่กินมาม่า คัพ ได้อร่อยที่สุด  อะคิก อะคิก :P

4.นึกถึง ตอนไปเที่ยวว่าจะกลับดึก หรือ เช้าดี เพราะ ต้องเดินขึ้นบันได ตั้ง 6 ชั้นแหนะ ถ้ามากว่านี้จะเป็นงัยหนอ  :x

5.นึกถึงว่า ทำไมไม่เอามาม่า ยำยำ ฯลฯ มาขายช่วงสอบหว่า คงขายดี ก๊ากกกกกก :D

ยายปาร์เจ้ามีธุรกิจจริงๆ ขยันเก็บตังค์อย่างงี้ จะเอาไปขอผู้บ่าวหรือยะ :lol:

นึกถึงช่วงสอบ ห้องคอมมอนแต่ละชั้น จะมีขาประจำไปกิน+นอน ที่นั่น
เราก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบไปอ่านหนังสือที่นั่น มีสมาธิดี ร้อนๆก็เลื่อนบานหน้าต่างออก
พอตกดึกๆ ก็จะได้ กลิ่นอับๆ ที่ลอยมาจากวัดหัวลำโพง กลิ่นที่ว่านั้นก็คือ กลิ่นเผาศพ นั่นเอง  :shock:  :shock:

ไม่รู้ตอนนี้น้องๆ ยังได้กลิ่นนี้อยู่อะเปล่า  :lol:

มีด้วยเหรอ น่ากลัวจัง  :shock:  :shock:

เราก้อชอบไปคอมมอนรูม เหมือนกัน ไปชวนเพื่อนที่อ่านหนังสือเม้าส์แตก 55555  :lol:

อ่านแล้วซึ้งจังเลย เราขอเล่าเรื่องซึ้งๆของเราบ้างละกันนะ
เรื่องเกิดตอนปีสอง คืนหนึ่งที่เงียบเหงา ณ ห้อง 1002  เราและสมาชิกอีกประมาณ 5-6 คน กะลังล้อมวงเล่นไพ่กันอบ่างสนุกสนาน เพลิดเพลินไปจนถึง ประมาณตีสอง ก็ได้ยินเสียงเคาะห้อง เราก็ดีใจนึกว่าขาจะมาเพิ่ม เพราะปกติคืนๆนึงก็จะมีทั้งขาประจำและขาจร รวมๆกันแล้วก็เกือบ 10 คน แต่ตอนนั้นก็เอะใจนิดนึงเพราะปกติพวกเราจะมีรหัสว่าเคาะกันสามครั้งเท่านั้น แต่คนนี้เคาะหลายครั้ง น้ำหนักการเคาะก็แรงๆและเหี้ยมๆ ยังไงก็ไม่รู้ ก็เลยเดินไปเปิดประตูค่ะ ปรากฏว่าเป็นยามตัวดีค่ะ เราเนี่ยมือไม้สั่นไปหมดเลย เพราะว่าตอนเราเดินไปเปิดประตูยังไม่มีใครรู้ตัวยังล้อมวงกันอยู่เลย คิดในใจว่าเด้งหอยกวงแน่ๆ ยามก็ถามว่าทำไรกันอยู่อะ ดึกๆดื่นๆไม่นอน เราก็ไม่กล้าตอบ กะว่าให้เค้าเห็นเอาเองละกัน แต่พอเราหันหลังไปดู ปรากฏว่าจากวงไพ่ที่เล่นกันอย่างเมามัน กลายเป็นภาพสมาชิกล้อมวงกันดูบ้านผีปอบอย่างสนุกสนาน บางคนก็แกล้งหลับค่ะ แต่ขอโทษนะคะ สมาชิกทุกคนยังนั่งกันเป็นวงกลมเป๊ะๆ แต่โชคดีที่ยามไม่ได้เอะใจ พวกเราก็เลยรอดมาอย่างหวุดหวิด แล้วเราก็ได้ข้อคิดว่า การเล่นไพ่ช่วยเสริมสร้างทักษะการเอาตัวรอดค่ะ

:lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:
 :shock:  :shock: อ่านแล้ว จินตนาการภาพได้ชัดแจ้งเลยอ่ะโก  :lol:  :lol:

What to do after dinner or supper...around 19.00-20.00...it was a free time before everybody back to the room...yes,time to entertain ourself...P.Ning had to catch her best friends...one from floor 11,one from floor 9 one from floor 7...hurra! the gang was completed...what to do...hey,girls..do you have it by you??yeahh,answered the company...which floor is the best to binocular hor chai??it's time they came back from eating and ...get ready to take a bath!!!herr herr..the first rule...never binocular by your own floor!!!go there at the floor 6 or 5...the air line was perfect....the entertaining for that evening was sooooo amused.If you met other group.just make a place and stand besides..for such "live"slowmotion scene... we can share and very very concretely!!!
p. :twisted:  :twisted:

อ่านแล้วนึกถึงเรื่องที่พี่เฮงชักเลยอ่ะ ถ้าไม่มีวงไพ่ท่าจะแย่เหมือนกันนะเนี่ยะ :lol:

วี แกอย่าหลอกให้ชั้นอยากรู้ได้ไหม๊ เล่ามา เอาแบบชัดๆ  :wink:

พี่หนิงค่ะ หนูก็เพิ่งรู้นะ ว่าค่านิยมส่องหอชายมีมาตั้งนานแล้ว
นึกว่าเพิ่งมาเริ่มช่วงหลังซะอีก  :lol:

แหมวีก็ พูดซะพวกชั้นเป็นขาไพ่ผู้พิทักษ์ซะงั้น

ไหนๆก็ไหนๆแระ ขอเล่าเรื่องพี่เฮง'82 ชักเลยละกันนะ

คือตอนนั้นในห้องพี่เฮง(1315)ก็จะมีรูมเมทคือ พี่เฮง พี่ช้าง เจ๊เกรียม แล้วก็นังเกรท ส่วนพวกชั้นและสมาชิกเนี่ยะ เป็นแขกรับเชิญค่ะ ซึ่งกิจกรรมของเราก็คือ การเล่นไพ่ค่ะ ตั้งใจเล่นมาก รักเสียยิ่งกว่าการเรียน (แป่ว) ในขณะที่การละเล่นกำลังสู่จุดสุดยอดกำลังได้เสียกันพอดี  ซักพักก็ได้ยินเสียงกุกๆกักๆ ทุกคนก็เงี่ยหูฟังนะ เพราะยังจดจำเหตุการณ์ที่พี่ยามมาเคาะห้องได้ดี แต่ก็มั่นใจว่าไม่ใช่เสียงเคาะประตูแน่ ทีแรกก็คิดว่าหูฝาด แต่เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ (ตอนเล่นไพ่เนี่ยะ พวกเราจะปิดไฟกลางห้อง และเปิดแค่ไฟหัวโต๊ะดวงนึงเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย) กวาดสายตาไปจนทั่ว ปรากฏว่าพี่เฮงคร้า กะลังชักอย่างรุ่นแรง มือไม้หงิกเลยค่ะ ทุกคนก็ตื่นเต้นกันมาก วิ่งกันวุ่ยไปหมดเลยค่ะ(หากท่านกำลังคิดภาพประกอบ ก็ให้คิดถึงภาพขาไพ่ที่ส่วนใหญ่เป็นกะเทยค่ะ) แต่ไม่มีใครพุ่งไปช่วยพี่เฮงเลยซักคน แต่ที่ตลกคือ พอพวกเราเสียงดัง นังเกรทกะเทย ครุฯดนตรีที่นอนหลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมาแล้วตะโกนว่า "หนู่ไม่เกี่ยวค่ะ หนูไม่ได้เล่น" ทุกคนก็หันไปวีนshe พร้อมๆกันค่ะ ว่าไม่ใช่ พอเริ่มได้สติก็เลยหาอะไรมาให้พี่เฮงกัด แล้วก็ไปโทรเรียกยามให้เปิดลิฟท์ค่ะ (หลังเที่ยงคืนลิฟท์หอชายจะถูกปิดค่ะ) ยามตัวดีก็ถามเดี๊ยนใหญ่เลยว่าใครเป็นอะไร อาการยังไง เดินเองไม่ไหวเหรอ ก็เลยเจอดีเลยค่ะ เดี๊ยนก็เลยวีนไปว่า ถ้าเค้าเป็ยนอะไรไปจะรับผิดชอบไหวเหรอ จะเปิดลิฟท์มั้ย ทันทีเลยค่ะ ไม่ถึงสองนาทีลิฟท์มาถึงเลยค่ะ ซักพักพวกเราก็ไปถึงโรงพยาบาลจุฬา ในสภาพชุดนอนขาสั้นหวานแหวว รองเท้าแตะบีบคีบ (ทั้งๆที่ชั้นไม่เคยแต่งตัวแบบนี้พ้นบันได้หอเลยซักครั้ง) แต่ก็ดีใจที่ได้ช่วยพี่เฮงเอาไว้ แล้วก็ได้รู้ว่าการเล่นไพ่ก็ช่วยชีวิตคนได้ หุหุ

น่าซาบซึ้งน้ำใจ+ชุดนอนหวานแหววของแกจริงๆ  :lol:  :lol:

Heiii,nong Lahnoi...I got it from the generation before me!!!!believe me..nowaday or previous...they have the same sense of humour!!!herr,herr....
p. :twisted:

ดีนะเนี่ยที่วันนั้นพวกแกเล่นไพ่กันอยู่ ถ้าไม่มีคงลำบากน่าดู
พี่เฮงจะเป็นยังไงก็ไม่รู้เนอะ


ส่วนเรื่องหอหญิง ส่อง หอชาย ไม่เคยมีประสบการณ์
เพราะอยู่ตึกเขียว (ลูกเมียน้อย)
เคยได้ยินแต่ว่าถูกหอชายส่อง
เพราะอยู่ห้องตรงปลายตึก หอชายมองลงมาเห็นหมดเลยว่าห้องเราทำอะไรกัน
 :oops:  :oops:  :oops:

Sew a curtain to installing at hor ying room..we are an unreachable folk najaaaaa.
p.nn

ความทรงจำตอนอยู่หอของเราอีกเรื่องก็คือ เราโดนหมากัดเป็นครั้งแรกที่ใต้หอชวนชม โดยที่หมาตัวนั้นคือ "ไอ้บาส" หมาหอ ชช ที่รู้จักมักคุ้นกันดี  :?

เพื่อนๆ คงรู้จักไอ้บาสกันดี มันเป็นหมาพันทาง ลูกผสมโกลเด้นที่ไม่รู้หลงมาอยู่ใต้หอได้ยังไง ด้วยความที่มันหน้าตาดี ทำให้มันเป็นหมาที่ยะโสโอหังที่สุดในหอ ไอ้เรารึก็เอ็นดูมันตามประสาคนอยู่บ้านหลังเดียวกัน พูดจากับมันรึก็ดี๊ดี วันดีคืนดีก็ให้ขนมมันกิน ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับไอ้บาสเป็นไปด้วยดี ไม่มีทีท่าจะเกิดอาเพศอะไรได้

แต่วันนั้น เรามาโทรศัพท์ใต้หอ (โทรไปหาพี่บอย แฟนปอปลาเรื่องฝึกงาน ตอนนั้นอยู่ปี 3 ขึ้นปี 4) ไอ้บาสนอนอยู่ใต้ตู้โทรศัพท์ ไปถึงเราก็เรียก "ไอ้บาส" หนึ่งครั้ง เพื่อให้มันรู้ว่า ฉันจะขอยืนโทรศัพท์ตรงนี้แหล่ะนะ ขณะที่กำลังรอให้คนรับสายไปตามพี่บอยมา จู่ๆ ไอ้บาสก็งับเข้าที่หลังเท้าของเรา เราตกใจมาก ร้องลั่นเลย เกิดมาเป็นคนยังไม่เคยโดนหมากันซักที ที่สำคัญ รู้สึกน้อยใจมากที่หมาตัวที่คุ้นเคยมาลอบกัดกันได้  :cry: (หมาลอบกัดเป็นงี้นี่เอง)

รู้สึกเข้าอกเข้าใจหัวใจชาวนาที่เอางูเห่ามาเลี้ยงแล้วโดนแว้งกัดทันที
แล้วไอ้บาสมันก็เป็นหมาศักดินาด้วย มันเลือกกัดแต่ละคน ไอ้น้องเอก วิศวะ งี้ เจ๊ปาล์มงี้ จนท.สำนักงานหองี้ น่าโดนเด้งหอเสียจริง

แวะไปหอครั้งหลังสุด...รู้สึกบาสจะกลายเป็นหมาหัวเน่า มีขี้เรื้อนขึ้นเต็มตัวไปแล้ว  :?

น่าสงสารเจ้าบาสเนอะ ตอนนี้ขี้เรื้อนขึ้นเต็มตัว แล้วไม่มีใครช่วยไปรักษาเหรอ   :roll:

เมื่อก่อนเราจำได้ว่า เวลามีพรรคพวกเจ้าบาสไม่สบาย หรือบาดเจ็บ ก็จะมีพี่ๆเพื่อนๆ ที่เรียนสัตวแพทย์ไปช่วยดูแล รักษามันจนหาย ดูแล้วรู้สึกปลื้มใจจริงๆ  :wink:

เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นะแต่ได้ยินที่ไรขำทุกที ไม่ใช่ขำเรื่องพี่เฮงนะแต่ขำเกรซอ่ะ she ตื่นขึ้นมารีบโวยวายก่อนแลย "หนูไม่เกี่ยวหนูไม่ได้เล่น" อันนี้ต้องนึกภาพตามนะขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายเรื่องพี่เฮงอยู่ต้องหันมามองเกรซแบบเซ็ง ๆ ในใจคิด "อะไรของมรึง" แล้วก็ไม่สนใจดูแลพี่เฮงต่อ แป่ววววว

แล้วตอนนี้น้องเกรซไปอยู่ไหนแล้วอ่ะ เรียนหรือว่าทำงาน  :roll:

เรื่องหอหญิงส่องหอชาย
อย่างที่บอกว่า ห้องเรามีกล้องอยู่ตัวหนึ่ง แต่เนื่องจากว่าห้องเราจะถูกบังมองไม่เห็นหอชาย
ก็เลยต้องไปอาศัยแอบส่องจากห้องเหมี่ยว  :wink:
ถ้าเป็นตอนกลางคืนก่อนส่องก็จะปิดไฟตรงระเบียง (เพื่อไม่ให้เหยื่อรู้ตัว) ส่วนตอนกลางวันก็จะส่องจากหลังผ้าม่าน (ประตูมุ้งลวด)  :lol:  :lol:  :lol:

สงสัยไอ้บาสจะหิวเห็นขาเอ๋อเป็นขาหมูแน่เลย....เด๋วนี้รู้สึกมีนจะเลิกหยิ่งแล้วเพราะมันไม่หล่อเหมือนสมัยก่อนอะ :o

เกรซเรียนต่อ อยู่ท่หอนั่นแหละ

เดี๋ยวนี้ไม่เห็นบาสแล้วอ่ะ
ไม่รู้ไปเตร่อยู่ที่ไหนแล้ว กลายเป็นหมานิสัยเสียไปเลย  :(

มันอยู่พุดตาน ไปเฝ้าป้าที่เคยอยู่ ชช มาก่อน ป้าย้ายไปตึกนั้น ตอนนี้ขี้เรื้อนเริ่มหายแล้ว แต่มันผอมมากเลย

เพิ่งรู้นะเนี่ย สงสารพี่เฮงเนอะ แต่ตลกอีเกรซ

พูดถึงเรื่องหมากัด จำได้เลยว่าวันก่อนรับปริญญา 1 วัน เอาของไปไว้ที่หอ แล้วรีบเพราะจะไปทำงานสายเลยวิ่ง หมางับเลยค่ะ ก็นึกว่าไม่เป็นไรเพราะกระโปรงไม่มีรอย  แต่พอไปดูที่ห้องน้ำ ปรากฏว่าเป็นรูเขี้ยวเลยเลือดออกเยอะเลย แต่สปีริตแรงค่ะ ไปทำงานก่อนแล้วบ่ายเสร็จงานก็ไปหาหมอที่โรงบาลตำรวจ แต่ที่ทำให้กลัวหมาก็เพราะไปล้างแผลที่โรงบาลประมาณ 1 สัปดาห์จนแผลเริ่มปิดแล้ว ที่นี้ไม่ว่างเลยไปคลินิกแถวบ้าน หมอบอกว่ามีหนอง เพราะล้างแผลไม่สะอาดต้องขุดเนื้อที่ปิดปากแผลไปออกให้หมดแล้ว ขูดหนองออก ล้างแผลใหม่ เจ็บมากกกก

ตอนนี้เลยกลัวหมาไปเลย

อะไรแผลแกเน่าเพราะไม่ยอมไปล้างแผล แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหมาฟ่ะ แต่แกนี่ก็วางใจเนอะดีนะที่หมามันไม่มีเชื้อบ้าไม่งั้นนะแก ไม่อยากคิด

จริงอย่างวีพิมพ์ แผลมันเน่าเพราะไม่ยอมไม่ล้างแผลต่ะหาก อย่าไปโทษหมามัน :lol:  :lol:  :lol:  :lol:

ไปล้างทุกวัน อย่ามาเม้าท์ :x !!  แผลไม่ได้เน่าด้วย แต่เพราะพยาบาลเค้าล้างลวก ๆ ไม่ได้ขูดหนองออกตั้งแต่แรก ๆ หนังก็สร้างขึ้นใหม่มาปิดปากแผล ที่นั้มันมีหนองอยู่ข้างใน ถ้าไม่เอาออกมันจะอักเสบ คิดแล้วเจ็บอ่ะ ตอนผู้ช่วยหมอขูดหนังออกนะ ชั้นเจ็บมาก เค้าไม่ฉีดยาด้วยเพราะแผลมันเล็ก ต้องบอกว่า พี่คะพอก่อน ขอพัก แล้วให้มันหายชาค่อยขูดใหม่ :?  บรึ้ยยยย เจ็บ

อ้าว เรอะ โห... เรานี่ไปรับข้อมูลมาจากไหนนี่
มาว่าเพื่อนซิ่มซะได้  :D

อย่างนี้ก็ต้องโทษพยาบาลดิ  :wink:

ฮืม ใช่ๆ ซิ่มไม่ผิด หมาไม่ผิด แต่นางพยาบาลผิด  :lol:

ดีนะที่มีแต่หนอง ไม่ใช่หนอน  กรึ๋ยยยยย  :?  :shock:

พี่เคยอ่านเจอว่า

ถ้าหมากระดิกหางไปทางซ้ายแสดงว่าอารมณ์ดี แต่ถ้าหางกระดิกไปทางขวา

มันหงุดหงิดอยู่  (หมาหันหน้าเข้าหาเรานะ ซ้ายมือของเรา ขวามือของเรานะ)

คะ? งง?

ชั้นไม่เห็นงงเลย แกงงตรงไหน เดี๋ยวชั้นแปลให้
(สงสัยเพื่อนเราจะเรียนภาษาอังกฤษเยอะเกิน เลยอ่านภาษาไทยไม่ค่อยรู้เรื่อง  :lol: กัดนิดกัดหน่อยน๊า  :wink: )

ปกติหมามันกระดิกหางทั้งสองด้านไม่ใช่เหรอพี่

หมายุคไอทีไงแก เลือกได้ว่าจะกระดิกข้างไหนเพื่อบ่งบอกอารมณ์+ความรู้สึก
*กระดิกไปทางขวา (ซ้ายมือของเรา) = อารมณ์ดี
*กระดิกไปทางซ้าย (ขวามือของเรา) = อารมณ์บ่จอย หงุดหงิด

ถ้ามันกระดิกไปๆมาๆ ทั้งสองข้าง แสดงว่า มันเบลอๆมึนๆ อารมณ์กำลังแปรปรวน  :lol:

กระดิกแบบ มาก ไปทางนั้นอ่ะครับ

พี่ max เม้าธ์แน่ๆ  :x
หนังสือที่ไปอ่านมานี่ ขายหัวเราะแหงๆ

เอ้า...กระทู้จะกลายพันธุ์แล้วนะ ใครยังไม่ได้เล่าอะไร มาเล่าซะดีๆ

:cry:

เพื่อนเอ๋อ ผู้คอยควบคุมป้องกันการหลงประเด็นของกระทู้

เยี่ยมมากเพื่อน  :D  :D

วันนี้ไปสอนพิเศษ เป็นวันทำความสะอาดหอ เออนึกถึงตอนเราอยู่ปีหนึ่งเนอะ เสียดายที่ไม่ได้อยู่ว้นนั้นเพราะต้องไปทำธุระข้างนอก มีประชุมเรือฯ(ชมรมที่ชั้นทำกิจกรรมด้วย) ปรากฏว่าไปเจอรุ่นพี่ที่อยู่หอเข้า เค้าถามว่าเป็นพี่ 1 มาได้ไง ตอนนั้นกลัวแทบแย่ ต้องบอกว่าเขียนจม.ลาประธานเชียร์ไว้แล้ว คิดดูดิตอนนั้นจะไปข้างนอก ยังต้องเขียน จม.ลาเลย น่ากลัวมาก ๆ พวกพี่เชียร์เนี่ย

แต่วันนี้ไปก็เห็นเด็กลงเยอะดี ดีใจที่เค้าไม่หนีกันไปหมดซะก่อน นึกไปถึงรำวงเลย จำได้ว่านั่งจนรอบสุดท้ายก็ยังไม่มีใครเอาพวงมาลัยมาให้(แต่ถ้าเป็นพวงหรีดก็ไม่) ถ้าพี่เค้าไม่ประกาศให้ผู้หญิงทุกคน(ที่อดได้พวงมาลัย) ลุกไปรำได้นะ คงนั่งแห้งอยู่ตรงนั้นแหละค่ะ :?

มาเล่าเรื่องตอนปี 1กับ ตอนปี 4 ว่ามันมีเรื่องที่เหมือนและต่างกัน

ต่างก่อน ตอนปี 1 มีของเข้าหอแค่ 3 ถุงแบบหิ้วได้สบาย ๆ แต่ตอนปี 4 ที่ย้ายหอน่ะ มีของ 6 กระสอบแบบต้องลาก

ส่วนเรื่องเหมือน ตอนปี 1 ไม่มีแฟน ตอนปี 4 ก็ยังไม่มีแฟน เฮ้อ... เรื่องมันเศร้า เสียงงงงรถด่วนขบวนสุดท้าย....

เดี๋ยวกระทู้จะหาย

จริงๆ แล้วตอนอยู่หอนะ คุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แต่ไม่เคยรู้จักชื่อเลย พอจบออกมา เพื่อนมาเล่าเรื่องคนนั้นคนี้ให้ฟัง ไม่รู้ว่าพูดถึงใคร ตอนนี้ก็ยังเก็บหนังสือรุ่นตอนน ปี 1 ไว้เลย สงสัยต้องพกไว้ซะแล้ว

แกจำใครไม่ได้เลยนี่เพราะอายุแกด้วยรึเปล่าซิ่ม
555 ล้อเล่นเด้อ...   :lol:  :lol:

ก็แกมัวแต่คิดว่าวันๆ นึงจะใช้เงินยังไงไม่ให้เกิน 15 บาทอยู่นั่นน่ะ
ไม่เคยสนใจคนอื่น 8)

แจมด้วยละกัน

-จำมาม่าลุงยามใต้หอพุดตานได้ป่าว จะเป็นที่ นัดหอหญิง ลงมาเจอกัน พอปี 2 มันก็หายไป
-จำได้ว่ามีห้องเชียร์ช่วงเช้าด้วย วันแรก พี่ๆเขาตีปี๊บ เมทวิดวะกูตกใจจะโดดลงหน้าต่าง ดีนะกูตื่นทัน เพราะอยู่เตียงริมจับมันไว้ทัน.... ในขณะที่ไปวิ่งกันกลับมาแล้ว เมทวิด-กีฬา กูก็ยังหลับไม่รู้เรื่อง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
-โกโก้ เคยบอกกูว่า ถ้าหน้ากูใสเหมือนตีน(กูเอง)  กูก็คงจะดูดี(ขึ้นบ้าง)
-ในห้องเชียร์เสือกมีมนุษย์ นางหนึ่ง ขึ้นบูมว่า BABOW บูมต่อไม่ถูกกันทั้งรุ่น
-ก่อนบีสีหาย เอ้ย... บายศรีหอ ปี 1 รุ่น 83 เป็นรุ่นเดียวที่แข่งกีฬา ไม่เคยชนะ แม้กระทั่งกีฬาใช้กำลังอย่างชักกะเย่อ
-เพื่อนหอชายที่แสดงช่วงดวลเพลง กูชื่นชมในสปิริตจนน้ำตาไหล (ป่าว พวกมึงกลับมานั่งเถอะ มันแป้ก จนกูน้ำตาไหล)
-และแล้วประโยคเทิดทูนสถาบันของป.ปลา ก็พาหนังหน้าที่ดีน้อยกว่านก / มิก มากมายเป็นนางนพหอ
ซึ่งเราก็สุดแสนชื่นชมในความสามารถและความฉลาด แต่เราไม่อยากให้แกได้เลย กูแบกเสลี่ยง หลังจะหักอยู่แล้น....
-กระเทยหอ เอ้ย .... กระทงหอ สวยงามจนได้รางวัล คิดย้อนแล้วทำไมพวกเราไฟท์ ทำกันได้ขนาดนั้นเนอะ
-ปีสี่ ไปสิงคโปร์กับบอนและเอ๋อช่วง SARS เราก็มโนเอาว่าจะติดโรค ก็ขู่ เครียด กังวล จนลากไอ้บอนไปตรวจที่รพ. จุฬาฯ สำเร็จ เขาให้ครอบจมูก ปาก ตั้งนาน  สรุปว่า ไม่เป็น ไอ้บอนด่ากูฉิบหาย ทั้งที่จริงๆ มันก็กลัว
-เสียงหัวเราะของชายที่ก้องกังวาล แม้อยู่พุดตานยังต้องตื่น ถึงแม้กูจะเคยหัวเราะใต้หอกับมันจนโดนน้ำร้อนสาด มาแล้วก็ตาม
-สวัสดีค่ะ ทุกท่าน...... เสียงของสาวน้อยโกโก้ในงานเชียร์เวียน ที่ U-Center แผดออกมาพร้อมกับการปรากฎโฉมอันงดงามของนางบนเวทีในฐานะพิธีกร ก่อนที่ทุกคนจะหยุดเงียบไร้ความเคลื่อนไหว และหัวเราะดังสนั่น โกโก้นางเดินเลยฟลอร์จนตกสระน้ำที่ U-center ท่ามกลางประชาชนนับแสน
-เอ๋อ ถ้าจำไม่ผิด แกเคยป่วยจนต้องนอน รพ. ตำรวจ ใช่ไหม....

 วีรกรรมยังมีอีกเยอะนะ ขอไปทำงานก่อนเดี๋ยวจะกลับมาอัพอีก

วีรกรรมหรือเผานั่งยางเพื่อนวะไอ้ ปุย ปุ้ย :x

เออ เพื่งนึกเรื่องเซเว่นลุงยามใต้พุดตานได้ และเรื่องโกที่(เดิน)ตกลงน้ำหน้าเวทียูเซ็นเตอร์ ชั้นเป็นพิธืกรคู่เองแหละ ขำมากกกกกกก

ชั้นก็คิดถึงทุกคน ทุกสัตว์ ทุกสิ่งของ ทุกสถานที่ที่ชั้นตั้งชื่อให้

ชั้นก็คิดถึงวันที่ชั้น ไปเขียนคิ้วให้หมา

ชั้นคิดถึงวันที่ทะเลาะกับป้าบัว

ชั้นคิดถึงวันที่มีกิจกรรมสนุกๆ

ชั้นคิดถึงวันที่เดินสะกดรอยตามป้า ซิกเซ้นต์ ไปถึงบ้าน

ชั้นคิดถึงทุกรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ น้ำตา และ ทุกความทรงจำที่กำลังไกลห่างเราออกไป

เรื่อยๆ ตามกาลเวลา

แต่ละวินาที ช่างมีค่าจริงๆ..มันไม่อาจหวนกลับมาได้อีกแล้ว....

ความทรงจำดี ๆ มันมีคุณค่า และ เสน่ห์ในตัวมันเองนะโดยเฉพาะตอนที่เรานึกถึงมันพร้อมกับเพื่อน ๆ ผู้ร่วมอยู่ในเหตุการณ์นั้น ๆ  :lol:

แล้วบ้านป้าซิกเว้นท์อยู่ไหน

เอ่อ..สำหรับคนที่ไม่รู้จักป้าซิกเซ้นท์ ก็ป้าที่ชอบใส่ชุดม่วง นั่งอยู่ใต้หอชาย พูดขมุบขมิบอยู่คนเดียวน่ะ ตอนนี้ก็ยังอยู่เลย

ทำไมแกต้องไปเม้าท์ป้าเค้าด้วย

ถึงปุ้ย...

กราบขอบพระคุณอย่างสูงที่ในคืนนั้น แกได้เต็มใจ (ริเปล่า)
ทุ่มแรงกายมาแบบเสลี่ยง ที่ชั้นนั่ง
ถึงชั้นจะตกรอบแรก นางนพฯ มหาลัยก็ตาม อิอิ

ได้ข่าวว่ารุ่นเราเสลี่ยงหนักสุดแล้ว 5555  :lol:  :lol:  :lol:

555 กุขำอิปุ้ย

ว่าแล้วก็นึกเรื่องไปสิงคโปร์กับอบจ. แล้วกลับมากลัวกันว่าจะเป็น SARS ขึ้นมาได้
หลังกลับจากสิงคโปร์ได้ 2 อาทิตย์ (แหม๊ ระยะฟักตัวพอดี)
อิฉันก็ป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ หมดแรงมากมายจนอิญี่ปุ่นต้องหามไปโรงบาล
พอไปถึง อิฉันก็นอนแบบหมดแรงบนเตียงเข็น พยาบาลเดินหน้าสวยเข้ามาถามอิญี่ปุ่นว่า
"เป็นอะไรคะ"
อิญี่ปุ่นตอบไปว่า "ตัวร้อนคับ เพิ่งกลับจากสิงคโปร์ได้ 2 อาทิตย์"
พยาบาลรีบชี้มือออกไปนอนห้อง แล้วกรี๊ดเสียงดัง "เอาออกไปก่อนๆ เอาเข้ามาทำไม!!"
(แล้วคิดถึงใจอิฉันมั่ง T-T)
แล้วก็เข็นเตียงอิฉันไปไว้ห้องแคบๆ ใกล้โรงจอดรถ (เห็นกุเป็นอะไรเนี่ย) แล้วก็มีบุคคลากรในชุดหน้ากากแบบที่ใช้อ๊อกเหล็ก 2-3 คน เข้ามาพร้องชุดหมีคลุมหัวจดตีนมาตรวจนู่นนี่อิฉัน
และสรุปว่า อิฉ้นเป็น "ไข้หวัดใหญ่"
แล้วทำซะอย่างกะกุเป็นมนุษย์ต่างดาว -"-

ใจเย็นพี่  เดี๋ยวเป้นลมเป็นแล้วเอา

เชื่อแล้วหละว่าชาวหอนี่นำกันทุกคนเจงๆ :lol:

ก็ดูจากพี่เป็นตัวอย่างก็ได้ขำซะ

ขำกันทุกคนนี่ ขำหละ หรือเปล่า

งานยุ่งมากกกกกก... ยังให้งานกรูเยอะได้อีก...

ป.ปลา เสลี่ยงไม่หนักเท่าไหร่ แกก็ไม่หนัก แต่ไอ้ที่ทำให้หนัก

หน่ะ เป็นของเสริมอ่ะ

:oops:  :oops:  :oops:  :oops:  :oops:  :oops:

ปุ้ย ชั้นผวนคำที่แกให้มาได้ด้วยแหละ แกนี่ร้ายนักนะ  :x  :lol:

คำผวนเฉพาะถิ่นซะด้วยนะ
ไม่มีหล้ากับกุ มันจะขำมั้ยเนี่ย อิปุ้ย

บอกว่าชั้นเครียด

สรุปว่าแกเปลี่ยนแพลนแล้วเหรอปุ้ย

ได้ข่าวมาจะมายาวเลย 8)

ผวนอะไรกันอ่ะ

ชั้นไม่เข้าใจจิงๆ :oops:

ที่เสริมแล้วหนักน่ะ มันอะไรเหรอ....
อ๋อ   อีนังพญานาคนี่เอง   หน๊ากกกก หนักเนอะ  หึหึ  :lol:  :lol:

อย่ามาทำเป็นไม่เข้าใจนะพี่วอร์ม  
เอ... ว่าแต่มันแปลว่าอะไรเหรอ ไม่รู้จริงๆ  :?:

อะไรเหรอ อะไรเหรอ :?

เรื่องคำผวนอะไรแบบนี้ หัวดี เอ๊ย หัวไว กันจริงๆ

ป.ปลา อย่าเนียน จะให้เล่าไหม เราเล่าเห็นภาพนะแก ไม่อย่างนั้นแกก็ declare ตัวเองซะ
           ของเสริมอ่ะ

พี่วอร์ม  เรายังไม่แน่ เพราะว่าถ้าไปยาวก็ต้องย้ายไป TMAP อยู่ Global HRแต่ manager เรายังชั่วได้อีกกลัวว่าไม่มีแขนขาทำงานให้ ก็เลยจะส่งเราไป plant แทน เพราะต้องกลับมาอยู่ STM แต่เราอยากไป 6 เดือนอ่ะ ไม่ต้องมีสัญญา ตอนนี้รอ TMC ตอบรับอยู่

ปล. เวบบอร์ดยังร้างสมาชิกใหม่ได้อีก

เอาซักอย่างปุ้ย

บอกไปเลยว่าจะเป็นประธาน เท่านั้น

Nong Pui,
อะไรเหอ อะไรเหอ??
what is TMAP?
what is STM?
and what on earth!,what is TMC?
p.ahdkfdfljleruturqtrotirtoiotozpztzet93opreieptioerittpo

to ปุ้ย

เค้าไม่ได้เนียนนะ  หึหึ
ของเสริมที่เป็น Air Bag น่ะเหรอ มันจะหนักได้ยังไง
ก็ข้างในมันมีแต่ลมนะแก  นี่ก็ปล่อยลมออกแระ
เหลือนิดหน่อยพอให้ดูรู้ว่าเป็นผู้หญิง 555

air base??
silicon base naja...work.
p.plastic

พี่หนิง

ที่น้องปุ้ยพูดมาคือเป้นบริษัท กลุ่มหนึ่ง ที่มีแม่เดียวกัน

และแม่ของท้งกลุ่มก้คือชื่อสุดท้ายที่พี่หนิงถาม กลับ ปุ้ยไป...

งงกว่าเดิมมั้ยพี่ :lol:

Ok..father=TMAP married mother=STM...they have one daugter=TMC???
or should I rechange the place again :roll: fine.
p.nn

พี่หนิง

TMC ตัวแม่
TMAP ลูก
STM ลูก

ไม่มีพ่อ เพราะว่า แม่วางไข่เองได้

You mean "Maeng Daa"????
I want to eat nam prik...maeng daa....
p.nn

ตอนพี่กลับมาได้เอาไปบ้างมั้ยพี่

Only name prik Gungsiab jaaaa...so spicy...
p.namprik fan

มาช้านิดเดียว พี่วอร์มแย่งซีน หมด
To P'ning
TMC = Toyota Motor Corporation เป็นนางพญาอยู่ญี่ปุ่น ที่พี่วอร์มไปทำงาน(เหรอ...)
TMAP = Toyota Motor Asia Pacific -Engineering & Manufacturing เป็นโอรสที่นางพญาส่งมาปกครองมณฑลเอเชียและโอเชียเนีย รวมถึง หัวเมืองประเทศราชอย่างไทยแลนด์ส่วน STM = Siam toyota MFG. ผลิตเครื่องยนต์ ให้
TMT = Toyota Motor Thailand และบรรดาลูกๆของนางพญาที่อยู่ต่างหัวเมืองทั่วจักรวาล

ครับผม....

อือๆ พวกประเทศราชนี่เอง
ไม่เหมือนกรุร๊อก เป็นไทแก่ตัว
(แต่ไม่มีเงินแต่งตัว  :cry: )

ชั้นอยู่ออนด้าโว้ย 8)

อย่ามาอำ เดี๋ยวจิโดน  :lol:  :lol:

มันเป็นความทรงจำตอนอยู่หอไหนเหรอ

อย่านะเดี่ยวชั้นผวน นะ

after reverse...what comes out???
P:NN

ยังคับยัง
ยังไม่มีใครตั้งมา

Thank you nong Pui....
p.nn

ลิ้นจี่ที่ไหนอร่อยที่สุด??  8)

เอ๋อ ....
ไม่ว่าแกจะบริสุทธิ์ใจหรือไม่  :twisted:

แต่ชั้นว่า มีอีกหลายคนในนี้ (รวมถึงชั้น) ที่ไม่บริสุทธิ์ใจ
และคิดจะผวนแน่ๆ  :twisted:

อืม...
แต่ไม่หรอก รอปุ้ยมาผวนดีกว่า รายนี้เป็นเซียน  :lol:  :lol:

ต้องสอนเราผวนด้วยนะเราไม่ไม่เป็นอ่ะ

แล้วก็เข้ามาดูคนใหญ่คนโตในหน้าที่การงานคุยกัน

ตอนนี้ใครมีงานพิเศษอะไรแนะนำให้ทำม่ะ จะเก็บเงินอ่ะ (อันนี้ซีเรียสนะเนี่ยะ) :cry:

อาไร๊  :twisted:  ฉันก็คุยตามหัวข้อกระทู้ "ความทรงจำสมัยอยู่หอ"

นึกถึงไอ้เฟี๊ยตกับ อ เผ่าไง ฉันผิดตรงไหน  :roll:

ก็ยังโยงมาเกี่ยวกันจนได้

เนาะ

what is all about?เฟี๊ยตกับ อ เผ่า...tell me...
p.nn

ตอนนี้ไม่มีอ่ะเพื่อน
ชั้นก็ทำงานเก็บเงินอยู่เหมือน ตัวเป็นเกลียว หัวเป็นน๊อต
แลบเลิบ ไม่ได้ปงไม่ได้ไปมันแล้ว  8)

สอนภาษาฝรั่งเศษน่ะ เอามั้ย

เรื่องของเรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะพี่หนิง

วันหนึ่ง อ เผ่าเดินผ่านห้องกรรมการหอฯ (ใต้หอชวนชม) ซึ่งบรรดานิสิตที่ได้รับเลือกให้เป็นกรรมการหอฯ กำลังเม้าธ์กันอยู่อย่างสนุกสนาน
อิเฟี้ยตก็เป็นหนึ่งในกรรมการด้วย (ไม่รู้จักเฟี้ยต กรุณานึกภาพเด็กผู้หญิงตัวดำๆ ท้าต่อยกับเด็กผู้ชายตัวใหญ่กว่าตัวเอง 3 เท่า) ชีก็กำลังทายปัญหากับเพื่อน

"แกว่าลิ้นจี่ที่ไหนอร่อยที่สุดวะ"
"ที่ไหนล่ะ"
"ก็ลิ้นจี่หน้าหอไงล่ะแก๊ 555"
ในห้องก็ฮาครืน  :lol:

แต่อ. เผ่าที่เดินผ่านมาได้ยินเข้า เก็บไปคิดอยู่หลายวัน...ก็หน้าหอมันไม่มีต้นลิ้นจี่นี่หว่า??
กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร อ. เผ่าก็คงจะงงไปหลายวัน  8)

ที่รู้มา ก็เพราะว่าอาจารย์เอามาเล่าให้เด็กฟังในงานอะไรซักอย่างนี่ล่ะค่ะ  :lol:

งานอะไรซักอย่าง จำไม่ได้ แต่ขำ  :lol:  :lol:  :lol:

อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง

please....do....not....reverse!

thank you nong Aer.
p.nn

ไม่ทันแล้วละค่า มันผวนไปตั้งแต่ 10 กระทู้ก่อนหน้านี้แล้ว

ปอว่าถ้าอยากให้ลุกพี่หนิงเรียนรู้ความเป็นไทย สอนไว้ก็ไม่เสียหลายนะ แต่คงจะเสียหาย

ปล. แต่ก็คงจะดีว่า สี่หาย อุ๊บส์...

โอ้ววววว ซิ่มปล่อยระเบิดมาแล้ว
อย่าเผลอผวนออกมานะคร้าบพี่น้อง  :lol:  :lol:  :lol:

นั่นไง
เอาแล้วมั้ยล่ะ

ว่าแต่ผวนไงเนี่ย

ไม่เป็นจิงๆ
สอนหน่อยๆ :?

อย่ามาเนียน  :twisted:  :twisted:  :twisted:

เจ๊ปอ...เผลอไม่ได้เลยนะ :x

:oops:

one more please...nong por!
p.reverse abside down

จ้าพ่อคนผวนไม่เป็น ได้ข่าวว่าได้ทุกคำ พี่หนิงลองดูซิครับ ให้คำไหนไปพี่วอร์มสามารถ พอ ๆ กับปุ้ยรัดเสดดด เลย

พอได้แล้ว หยุดใส่ร้ายกันซะที :cry:

where is nong Pui...our nian group needs new young blood...herr,herr
p.nn

ปุ้ยเค้าไม่ young แล้วพี่

pretty young...
which code is he?
42?
43?
p.nn

43 คับ
เท่ากับผมนี่แหละ

เนียนมั่กมาก  :x

กล้าเนาะ   :lol:  :lol:

ปล่อยพี่เค้าไปเหอะ เพราะรุ่นเค้าเงี๊ยบเงียบ ยอมให้มาอยู่รุ่นเราได้ช่วยกันปั่นกระทู้ อ่ะ อ่ะ  :lol:  :lol:  :lol:

โอเช   ด้ายยยยย
เนื่องด้วยพี่วอร์มมีส่วนทำให้แต้มของรุ่นเราพุ่งปรี๊ด
ยอมให้อยู่รุ่น 43 ด้วยละกัน  :lol:  :lol:

ขอเป็นเงิน แทนคำขอบคุณได้มะ

reverse this code to 34 and reverse it one more time as a years old age for me??
p.nian

53 :shock:

35..yuan,yuan
p.nn

มิจิง :?

:shock: จิงเหอ

เนียนได้เนียนดี
เนียนได้ทุกยุค ทุกสมัย
เนียนได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่
เนียนได้เนียนไป ตามใจเอย


อุ๊ย... กลอนนี้อยู่ผิดกระทู้ป่าวเนี่ย  :lol:  :lol:

ไม่ใช่กระทู้เนียนนะ ความทรงจำตอนอยู่หอต่างหาก กลับเข้าประเด็นด่วน

เหอๆ เราก็พยายามคิดอยู่นะ เรือ่งเก่าๆ อ่ะ
แต่พอดีความจำเลอะเลือน ชะรอยจะแก่แล้วจริงๆ

เราจะนึกเรื่องที่ได้ไปค่ายต่าง ๆ อ่ะ มีความสุข อยากไปอีกอ่ะแต่คงไม่มีโอกาสแล้วอ่ะ :cry:

นึกแล้วก็เล่าด้วยสิ จะได้เข้ากับเนื้อหากระทู้
อย่าเนียนๆ  :lol:  (ถ้าเนียนให้ไปกระทู้นู้น)

ก็จะเล่าอ่ะนะแต่ว่ามันจะยาวอ่ะไว้ว่าง ๆ แล้วก็มีอารมณ์จะมาเล่าให้ฟังนะ :lol:  :lol:

เพื่อนๆมาบิ้วอารมณ์วีกันเถอะ...วีจะได้มีอารมณ์เล่าความทรงจำตอนอยู่หอๆไง :lol:

รีบๆเล่าเร็ว

I think I will not wait but get out to other gratoo.."nian"
p.nn

บางค่าย คิดถึงแล้วก็มีแต่รอยยิ้มล่ะ  :lol:

หลายๆค่ายไปแล้ว ได้มิตรภาพดีงามมากมาย...ได้เพื่อน พี่ น้อง แล้วก็คนพิเศษ  :oops:
นึกแล้วก็มีความสุขมากๆเลย

ไปค่าย ได้มิตรภาพล้วน ๆ มีแต่มิตรแต่ไม่มีแฟน  :cry:

เพื่อนมีเยอะแล้ว
เพื่อนมีเยอะแล้ว
อยากเป็นแฟน อยากจะควงแขนเธอ  :?

แต่ชั้นไปค่าย ก็ได้แฟนมานะ
(แต่ไม่ใช่ค่ายในจุฬาฯ)  :oops:  :oops:  :oops:

แต่ค่ายนั้นน่ะ
ทีแรกคนที่จะได้ไป มันเป็นฉันนะยะ  :x

แกควรจะขอบคุณฉัน ที่เสียสละ  :lol:

ส่งขอบรรณาการไปแล้วนี่
อิอิ  :oops:  :oops:

บางคราวยังเหมือนว่าเธออยู่ตรงนี้
เรื่องราวที่ดีก็ยังฝังใจ
บางความทรงจำเก่าๆ
ก็ยังงดงามไม่คลาย
กระจ่างอยู่ข้างใน เมื่อไรที่คิดขึ้นมา

บางทียังคิดว่าเธออยู่ที่ไหน
แล้วเคยหรือไม่ที่คิดเหมือนกัน
คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ
แล้วยังทบทวนถึงมัน
สิ่งที่ดีกับคืนและวันของฉันและเธอ

และยังคงยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตา
ที่ผ่านไปแล้วไม่หวนคืนมาก็ไม่เสียดาย
แค่เพียงคิดถึงว่าเคยได้มี
บางครั้งก็ยังชื่นใจ
แม้จะมีเก็บไว้แค่ความทรงจำ

อยากเก็บเอาไว้แค่เพียงสิ่งดีๆ
ถึงวันนี้มีแต่ความเหงาใจ

ถึงแม้ว่าเราจะห่าง
แยกคนละทางที่ไป
ก็เป็นเพียงแค่ความสุขใจ
เมื่อคิดถึงเธอ

อยากเก็บเอาไว้แค่เพียงสิ่งดีๆ
ถึงวันนี้มีแต่ความเหงาใจ
มีเพียงบางครั้ง
ที่อาจจะยังสงสัย
ว่าเธอเองจะเคยบ้างไหม
ที่คิดเหมือนกัน
ว่าเธอเองจะเคยบ้างไหม
ที่คิดเหมือนกัน

Don't lost any minutes...room 46 is new! since yesterday,waiting for you to...grand-openning...herr,herr
p.nn

เรียบร้อยแล้วพี่ เหอ เหอๆ 8)

another one too...not only reunion comming something!
p.nn

ตอนนี้ซัดไปหลาย เม้นต์แร้วคับพี่หนิง

เรื่องมันมีเยอะ เดี๋ยวศุกร์หน้าก็จะเป็นไทจากทุกงาน จะมาเม้าท์

เช่นเรื่องพี่คนนั้น
จะปีนหอ ไปหาน้องคนนี้เหรอจ๊ะซิ้ม

555 เรื่องนี้มีคนเคยเอามาเล่าแล้ว แต่จำไม่ได้ว่ากระทู้ไหน

เรื่องทำอาหารที่ห้องดีกว่า คือ หอพุดตานน่ะห้ามทำอาหาร แต่พวกชั้นก็อยาก ถ้ามาม่าก็ได้แน่ แต่ที่เคยแอบก็คือแซนวิช ดูเหมือนเป็นเรื่องติ่ง ๆ นะคะ แต่ที่ชั้นน่ะมีอาจารย์อยู่ด้วย การแอบมันจึงเพิ่มความมันกว่า แต่แซนวิชนะยังต้องปิดประตูหน้าห้อง หลังห้องไม่ให้กลิ่นโชยเลย ขนาดปิดแล้ว ก็ยังมีน้องที่เดินผ่านหน้าห้องมาเคาะถามว่าทำอะไรกิน !!

อีกอย่างที่เป็นสุขมากคือทำสุกี้กิน ตอนวันปีใหม่ ก็ไม่มีค่อยคนอยู่หอ เลยดีไป แต่นั่นก็ครั้งเดียวเอง ชั้นไม่น่าเป็นคนเรีบยบร้อยเล้ยยยย เลยไม่ได้ลองทำอะไรที่มันแรง ๆ แต่จะให้ทอดปลาเค็มก็ไม่ไหวนะ จะได้กลิ่นไปถึงหอกลาง :shock:

พูดเรื่องทำกับข้าวในห้องหอ (หมายถึงห้องที่หอ ไม่ใช่ห้องส่งตัวเจ้าสาวแต่ประการใด) ต้องขอเม้าธ์หน่อย

สมัยที่เราอยู่ปีสาม (มั้ง) แล้วพี่เมทเรา (พี่เก๋ 82)อยู่ปีสี่ เธอก็เริ่มสะสมข้าวของเตรียมย้ายไปอยู่หอนอก หนึ่งในข้าวของก็มีเครื่องครัวด้วย คือหม้อหุงข้าวกับกะทะไฟฟ้า พอซื้อมาปุ๊บก็เกิดอยากจะลองของใหม่ เลยซื้อของสดมาทำกัน ไอ้เราก็นึกว่าเธอจะเลือกเมนูง่ายๆ ที่ไม่โฉ่งฉ่างเกินไปนัก แต่พี่เก๋เธอกลัวจะไม่ได้แสดงฝีมือเต็มที่ ก็เลยจะทำ "ทอดน่องไก่ กับ ผัดผักกะเฉด" ="=

ตอนหุงข้าวก็ปิดประตูห้องเลยนะ แล้วก็เดินออกไปดมๆ ว่ากลิ่นลอดไปถึงข้างนอกไหม (จะเหลือเรอะ) พี่อิ๋ม สัตวะ ฝาเมทถึงกับทักว่า "ห้องนี้ทำกับข้าวกันเหรอ" เรากับพี่เมทอีกคนรีบปฏิเสธ แต่พอพี่เก๋เริ่มทอดน่องไก่ เสียงน้ำมันแตกมันปิดไม่มิดจริงๆ ดีนะที่วันนั้นเบรกไม่ให้พี่แกผัดผักกะเฉด ไม่งั้นอาจจะดังไปถึงหอพุดตานได้

แต่กับข้าวมื้อนั้น อร่อยๆ มากๆ เลยอ่ะ  :lol:  อะไรที่มันหลบๆ ซ่อนๆ นี่มันอร่อยเจงๆ

เหอ เหอ
ชั้นกะน้องเมท เล่นกินสุกี้กันในห้อง  :D
เท่านั้นไม่พอ คุณพี่ฝาเมท มาขอยืมกระทะไปทำไข่เจียวอยู่ประจำ :lol:  

เคยมีคนในหอชายทอดปลาเค็มด้วย :evil:  :evil:  :evil: ขอบอก

ชั้นไม่เคยทำอาหารเลย
แต่เคยสะกดรอยป้าซิกเซ้นต์

I used to make omelette and cook broccoli eat with namprik gapi from cantine...oh,paradise on earth!!
p.nn

ถูกต้องของเจ๊ไก่เค้านะ เพราะเวลาที่sheไปค่าย sheจะติดไม้ติดมือกลับมาเพื่อเป็นแรงใจในการอยู่หอและไปค่าย(ที่เค้าคนนั้นไป)ในคราวต่อไป

เหอ เหอ

จาก...ผู้อยู่ในเหตุการณ์  8)

แสดงว่าแต่ละค่ายนี่ ไม่มีซ้ำคนเลยใช่มะ  :lol:

มาบอกเอ๋อว่า คนนั้นของป้าไก่ เป็นคนเดิม คนเดียวตลอด
ชั้นรู้ ชั้นเห็น ชั้นเข้าจายยยย  :lol:  :lol:

ไปหามาจากไหนน่ะ

มาเล่าเรื่องความทรงจำอันงดงามอีกดีกว่า

ตอนปี 1 ก็ไม่คิดจะทำอะไรที่หอหรอก เพราะกลุ่มเพื่อนไม่มีใครไป ก็เลยไม่ไป แต่บังเอิญว่าเพี่อนสาวนาวนึงได้รับหน้าที่ทำกระทงหอ เราก็สนิ๊ท สนิทกัน จะปล่อยให้ชีฤทธิ์แรงแบบไร้ญาติ ขาดมิตรก็ไม่ได้ ก็ต้องไปช่วย หน้าที่หลักก็คือซื้อดอกไม้ที่ปากคลอง เช็ดใบตอง ทาน้ำมันที่กระทง งานอะไรหยาบ ๆ น่ะ เจ้เอง สวยของสวย ๆ งาม ๆ น่ะ ก็บรรดาสาว ๆ หอชายทำไป

งานละเอียดก็ใช่ว่าจะไม่ได้จับนะ ได้เย็บก้านบายศรีซักด้านนี่แหละ ทำด้วยความตั้งใจ พิถีพิถันมาก พอทำเสร็จ เพื่อนมันให้เอาไปทิ้ง :shock:  มันบอกว่า ทุเรศ :x แล้วก็ให้ชั้นไปเช็ดใบตอง ก๊ากกกกกกกกก เวทนาตัวเองจริง ๆ

จำได้เลยว่าช่วง 2 สัปดาห์ก่อนวันจริงเนี่ย หายใจเข้าออกเป็นกระทงเลย ยิ่งวันท้าย ๆ นะ แทบไม่ได้นอนเลย แต่แล้ว เราก็ได้ที่ 1 ชนะเลิศศศศศ....

ช่ายๆ จำได้ว่างานทำกระทงที่หอสนุกมากกกกกกกกกก
มีการแบ่งหน้าที่กันทำอย่างเป็นระบบ เช่น

Head แป้งเปียก (ทำหน้าที่กวนแป้งเปียก)
Head ความมั่นคงของเสลี่ยง (มีตั้ง 2 คน เพราะต้องทำเสลี่ยงให้แข็งแรงพอที่จะบรรทุกอะไรบางอย่าง  :?:  บนนั้น)
Head ติดไฟ (บนกระทงมีซีมะโด่งจำลองด้วย ต้องติดไฟ)

ตอนวันจริงตื่นเต้นมาก เพราะเสลี่ยงหอใหญ่เต็มถนน ต้องใช้ผู้ชายแบกตั้งหลายสิบคน (บางคณะเขาใช้ 4 คนเองย่ะ) ผู้ชายก็หาย๊ากยาก
เรากับไอ้ปัทต้องวิ่งนำหน้าเสลี่ยงเพื่อเคลียร์พื้นที่ แบกไปบูมไป สนุกมาก
แล้วกระทงเราก็ได้ที่ 1 เย้ๆ  :D  :D  :D

ส่วนนางนพนั้น...ก็รอให้น้องปี 84 เขามาเอาตำแหน่งไปแทนละกันเนาะ  :?

ดีนะที่ตอนนั้นเปลี่ยนแบบกระทงได้ทันท่วงที
ไม่งั้นคงต้องมี Head ท่อน, Head เกล็ด ฯลฯ

ส่วนเรื่องเสลี่ยง ขอแก้ข่าว
ก็เล่นติดพญานาคตัวเบ้อเริ่มซะขนาดนั้น
มันจะไม่หนักได้ยังไง๊.......  :P  :P  :x  :x  :x

ตัวชั้นน่ะ ไม่หนักเลยซักนิด (แต่หนักหลายโล)

 :twisted: ส่วนเรื่องรางวัลนางนพฯ ไม่อยากจิบอกว่ากรรมการตาไม่ถึง อิอิ  :lol:  :lol:

บุญแล้วล่ะ ที่เขาทำพญานาคอันใหญ่กว่าตัวแก
ไม่งั้นอาจมี "ดูดิมึง นางนพตัวใหญ่กว่าพญานาคที่พันอยู่รอบภูเขาอีก"

มันเสียนะเฟร้ย  :lol:

เออ... จริงว่ะ เรื่องนี้นึกไม่ถึงเลยนะเนี่ย คิดได้ไง
 :twisted:  :twisted:  :twisted:  :twisted:

อืม ... เริ่มเล่าถึงความหลังกันอย่างสนุก ... ถึงเวลาแล้วสินะเนี่ย หุ หุ

 :lol:

ส่วนพี่ชาร์ป...เลิกเล่าแล้ว
เพราะเป็นอัลไซเมอร์  :lol:

อย่าว่าเลย ... เพราะ ตอนนี้ก็เริ่ม หลง ๆ ลืม ๆ แล้ว  :lol:

ก๊ากกกกก เพื่งนึกออก ตลกมาก ๆ เถียงกันแทบตาย

คนแก่....แลอดีต

what does that mean,Nong Sim..Head ท่อน, Head เกล็ด ??
who has Alzheimer??
Nong Warm??
or Nong Veevee??
p.nian-ulaa

ผมไม่เกี่ยวแน่นอนงานนี้

me too..
p.nn

....
ตอนอยู่หอ จำได้ว่า  เรียนอยู่จุฬา

แหม ใครอยู่หอแล้วนึกว่าเรียน มข. สิแปลก  :lol:  :lol:  :lol:

แต่สุดท้ายก็ได้กระทงยักษ์ที่ไม่ได้นอนเลยนั่งเย็บแบบติดใบตอนเสร็จเอาตอน 11 โมงแล้วก็เอาลงไปลอยจริง ๆ ที่สระน้ำตรงเรือนไทย ซึ่งยังอยู่ในชุดนิสิต เสร็จแล้วก็ต้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเตรียมซุ่มฝั่งจุฬ่าฯใหญ่อีก เหนื่อยมาก แต่สนุกสุด ตอนที่กระทงได้ที่หนึ่งนี่ สุดยอดเลยอ่ะ

แต่เสลี่ยงนี่ไม่ค่อยได้ไปยุ่งเท่าไหร่อ่ะเพราะว่าคิดเราว่าไม่สามารถแน่ ๆ (ที่จะทำอะไรไว้ให้มิสนั่งแบบคงทนได้ก็ให้พวกวิดวะเค้าออกแบบสร้างกันไปแล้วกัน)

ตอนนั้นได้ข่าวว่าออกแบบเสลี่ยง โดยใช้โครงสร้างเลียนแบบมาจากการก่อสร้างลานจอดเฮลิคอปเตอร์บนตึกสูง 8)

มันก็รองรับได้จริงๆ นะ น้ำหนักชั้นไง  :twisted:  :twisted:

มาลองฟังเรื่องราวจากคนทำ และคนแบกเสลี่ยงกันดีกว่าครับ อิอิ

- เสลี่ยงออกแบบโดยเพื่อนๆ ชาววิดวะ + ถาปัด แต่จำไม่ได้ว่าใครบ้าง รู้สึกว่ามีหลายคนช่วยกันคิด

- ทำจากไม้ไผ่ ขนาดกว้าง 6 เมตร ยาว 6 เมตร(ตอนทำนี่ไม่ได้คิดหรอกว่าจะต้องใช้คนแบกกี่คน)

- พญานาค อันนี้ออกแบบโดยคุณตั๋น + คุณเรน ศิลปกรรม

- แต่โครงลวดของตัวพญานาคนี่ต้องพึ่งความสามารถเด็กวิดวะ + ถาปัด(พวกคุณบอน คุณซูมนี่แหละมั๊ง)

- ก่อนวันจริง 1 วัน ผู้ชายนั่งทำเสลี่ยงกันทั้งคืน ส่วนผู้หญิงก็ช่วยกันทำกระทงกันไป โดยมีรุ่นพี่ปี 2 ดูแลอย่างใกล้ชิด มีข้าวต้มรอบดึกให้กินด้วย(ประทับใจมาก)

- พูดถึงกระทง มันเป็นกระทงที่ใหญ่มาก ใหญ่ที่สุดเท่าที่หอพักเคยทำมา ขนาดกว้าง 1 เมตร ยาว 1 เมตร

- มีความกังวลว่า มันจะลอยน้ำได้จริงหรือไม่ จนพวกเด็กวิดวะถาปัด ต้องช่วยกันคิดคำนวณ ออกแบบและทดลองกันอย่างดีทีเดียว สุดท้ายมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าลอยน้ำได้แน่ ตอนนั้นทุกคนยิ้มอย่างพอใจ

- พอวันประกวดกระทง หลังจากคณะกรรมการใหคะแนนและตัดสินแล้ว ได้ที่ 1 กันแล้ว พวกเราก็อยากจะให้กระทงนั้นได้ลอยสระน้ำจุฬาฯ สู่สายตาประชาชนบ้าง ด้วยความมั่นใจว่ามันคงลอยเด่นเป็นสง่าท่ามกลางสายตามคนดูหลายพันเป็นแน่

- หลังจากปล่อยกระทงลงน้ำ ด้วยความตื่นเต้นยินดี... กระทงของเราลอยเด่นมาก และสามารถลอยอยู่ในน้ำรวมเป็นเวลา 17 วินาที!!

- แทบจะวิ่งลงน้ำไปเอากระทงขึ้นมาตามๆ กัน 55

- พูดถึงเรื่องเสลี่ยง

- เนื่องจากความใหญ่ของเสลี่ยงขนาด 6x6 เมตร ทำให้เราไม่สามารถนำเข้าประตูจุฬาฯได้ จะเอียงก็ไม่ได้ กลัวพญานาคล้ม จะตัดขาทำใหม่ก็ไม่ได้ อีก 10 นาที จะต้องไปตั้งขบวนแห่ที่เทวาลัยแล้ว

- ไหนจะต้องแบกน้ำหนักนางนพฯ ของเราอยู่อีก ตอนนั้นก็ยังไม่มีใครคิดออก

- สุดท้ายต้องให้นางนพลง และพวกเราก็ช่วยกันยกข้ามประตูจุฬาฯไป แบกไปด้วย ตกแต่งใหม่ไปด้วย 55

- การแบกเสลี่ยงนั้น..น้ำหนักไม่ใช่ธรรมดา(รู้ว่าหนักเสลี่ยงหรือนางนพฯ อ่ะนะ) แต่รู้มั้ยว่า เราต้องใช้เด็กปีหนึ่งหอชายในการแบกเสลี่ยงถึง 40คน(อันนี้ไม่ได้เวอร์นะ)

- แต่สุดท้าย ผมประทับใจในขบวนของเรา ถึงจะไม่ได้ที่ 1 แต่เรามีความสามัคคี และสนุกสนาน style ชาวหอ

- และประทับใจนางนพฯ(ปอปลา) ในการประกวดนางนพฯ ร่วมกับคณะอื่นๆ ในสายตาผม วันนั้นปอปลา สวยไม่แพ้ใครครับ

ขอบใจนะโจ้ อุตส่าห์ชมเรา

ที่สวยไม่แพ้ใครนี่ อ้วนไม่เป็นรองใครด้วยหรือเปล่า หึหึ

(แต่ที่เสลี่ยงหนักนี่ มันหนักที่ไม้ไผ่นะ ไม่ใช่น้ำหนักเราหรอก อิอิ) :D

ไม่จริงหรอก
หนักพังพานบนหัวแกตะหาก

เราว่า ป.ปลา ก้อสวยนะ ในสายตาเรา

เราชอบผู้หญิงมีลักยิ้มอะสวยดี

 :oops:  :oops:

เออ.... จริงด้วย อันยั๊ยใหญ่

บ้าเหรอแก ชมไม่ได้เชียว ชั้นก้อแค่เป็นผู้หญิงมีเสน่ห์คนนึงที่มองโลกในแง่ดี เท่านั้น อิอิ

 :lol:  :lol:

กล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำนะแก :evil:

ข้ามเรื่องเสลี่ยงไป มาต่อเรื่องการจองห้องของหอชายดีกว่า ชั้นไม่เข้าใจว่าจะไปนั่งจองที่กันตั้งแต่เที่ยงคืน ตี1 กันทำไม ใครเป็นคนเริ่มประเพณีนี้

เห็นครั้งแรกก็ตื่นเต้น และประทับใจ แต่หลัง ๆ เริ่มจะเวทนาแล้ว ทนยุ่งกัด อดนอน แล้วสุดท้ายก็โดนแซง แต่ว...

จากชะนีพุดตาน

อิอิ :oops:  :oops:  

ป.ล.แกเพิ่มขนาดตัวอักษรเป็นตัวใหญ่ ชั้นตกใจและยิ่งรู้สึกผิดเลยอะ  :x

จะได้เห็นชัด ๆ ไง
 :lol:  :lol:  :lol:

ตอนอู่หอ

ชั้นจำได้ว่า
ชั้นจำอะไรไม่ค่อยได้

วันนี้ไปดูพลุแบบใกล้ชิดมา แต่ถ้าจะเอาสวยและประทับใจนะ ต้องพลุวันพ่อและวันแม่ที่เป็นกิจกรรมแทนคุณหอพัก ไปทุกปี แม้จะปี 4 แล้วก็ยังไป ยังจำพลุดวงโต ใหญ่ตู้มที่ขึ้นอยู่กลางหัวได้เลย

เอ๊ะ  ใครสะกดพี่วอร์มเหรอ  :D

อันนี้ไม่กล้าเอ่ยชื่อ

ของเค้าแรง

เดี๋ยวกลัวโดนเข้าฝัน

whisper his/her name in my ear 8)
p.nn

:shock: จริงเหรอพี่วอร์ม ไม่เคยได้ยินมาก่อน

จิงๆ
จิงๆ

ใคร / อะไร ตอนกลับมา มาเล่าให้ฟังด้วย