Cmadong Chula

Happiness is...


เขียนเรื่องนี้ไว้เมื่อช่วงสงกรานต์ปีที่แล้ว ได้รับแรงบันดาลใจจากชีวิตป้าคนหนึ่ง ที่ไปได้ดี มีคนรักที่รัฐ จอร์เจีย ประเทศสหรัฐอเมริกา

ตอนที่เขียนเรื่องนี้ ป้าคนนั้นยังไม่ได้บินกลับมาเมืองไทย (ปีที่แล้ว ป้าแกบินกลับมาเยี่ยมเมืองไทย ช่วงเดือน พฤษภาคม มั้ง)

เอามาให้อ่านกันเล่นๆ

ส่วนป้าคนนั้น ... ไม่ต้องทายหรอกว่าใคร

ให้ตายสิ .. ทายยังไง ก็ทายไม่ถูกหรอก หุหุ

ปล. เพื่อนตัวอ้วน คือ โอมเพี้ยง นั่นเอง (เมื่อวาน เจอมัน มันก็ยังคงอ้วนอยู่)

******************************************

เมื่อวาน ได้มีโอกาสไปนั่งทานข้าว (ราคาแพงมาก) กับกาแฟ (ราคาแพงมากกว่า) ที่ร้านบ้านใร่กาแฟ สาขาเอกมัย กับเพื่อนตัวอ้วน 1 คน เนื่องจากว่า เราสองคนเดินทางมาส่งเพื่อนญี่ปุ่นแถวๆ นี้

หลังจากบ๊ายบาย ซาโยนาระกันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็เลยตกลงปลงใจว่าจะปักหลักที่นี่ต่อ เพราะจะให้ไปที่อื่น ก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน
กรุงเทพฯ ก็ไม่ใช่เมืองที่จะมีที่ให้ไปเยอะเสียหน่อย
(กรุณาอย่ายก สยามพารากอน มาล่อ ..มันไม่ได้ผลหรอก!!!)


บทสนทนาในค่ำวันนั้น วนเวียนอยู่กับเรื่องราวของผู้คนรอบตัว, อนาคตของพวกเรา (ที่ดูยังไงก็มืดมนเห็นๆ), หนังเรื่อง Cinderella Story (ใช่แล้ว, หนังติงต๊องที่ Hillary Duff เล่นนั่นแหละ), ความเจริญก้าวหน้าในทางอาชีพของเพื่อนอีกคน, และทำยังไงเราถึงจะไปเล่นหนังที่ Hollywood กันได้! (ก็ขนาดแสดงห่*ย อย่าง Hillary ยังได้เล่นเป็นนางเอก พวกเราก็ต้องมีหวังกันบ้างล่ะ)

และมีช่วงหนึ่งของบทสนทนาที่เราถกกันถึงเรื่องราวของเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงชีวิตพวกเราไปตลอดกาล

จริงๆ สมัยเรียนอยู่เรามีเพื่อนรักอยู่คนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงเก่ง มีจิตวิทยาดี, โอบอ้อมอารี, เข้าใจผู้คน, เป็นที่รัก, และมีความเป็นผู้นำสูง ก่อนจบปี 4 เราหลายๆ คน เห็นอนาคตเพื่อนคนนี้รางๆ ว่าจะได้เข้าไปทำงานในบริษัทใหญ่
และก้าวหน้าอย่างรวดเร็วแน่ๆ (ขณะที่ฉันก็ยังดำรงตนเป็นคนไร้อนาคตต่อไป)

แต่แล้วหลังจากเรียนจบ การไปเมืองนอกของเพื่อนคนนี้ ได้เปลี่ยนอนาคตของเธอไปตลอดกาล

วัดจากคำบอกเล่าที่เราได้รับทางอีเมล์มาตลอด การที่เด็กจบจากมหาวิทยาลัยที่ดีในเมืองไทย ไปทำงานที่ดูยังไงก็ไม่สมกับปริญญาที่ได้รับเท่าไหร่, การมีคนรักที่จบแค่ High School แล้วไม่เรียนต่อ, การที่บางทีเราก็ได้ข่าวว่าเธอกำลังมีปัญหาเรื่องเอกสารบางอย่างอยู่
มันเข้าใจได้ไม่ยาก ที่เรา--เพื่อนทางนี้ จะเป็นห่วงเธอ และไม่เข้าใจในหนทางที่เธอเลือกนัก

เพื่อนอีกคนที่นั่งจิบกาแฟด้วยกัน บ่นว่า "เสียดายศักยภาพที่มีเหลือล้นของเพื่อนคนนี้"

เพราะถ้าเพื่อนคนนี้ยังอยู่เมืองไทย และเป็นมนุษย์บริษัทเหมือนเรา เพื่อนคนนี้อาจก้าวขึ้นเป็น SUpervisor หรือ Asst Manager ได้แล้ว และในอนาคตทางของเธอก็สว่างไสวไปด้วยความสุขเห็นๆ


แต่
แล้ว นิยามของความสุขมันคืออะไรเหรอ?

อยู่ๆ ฉันก็ตั้งคำถามนี้กับเพื่อนที่นั่งจิบกาแฟด้วยกัน

"นี่เรากำลังเอาบรรทัดฐานของคนในสังคมเมืองมาตัดสินเพื่อนหรือเปล่า?"
ฉันถามออกไปแบบนั้น

มันอาจจะจริงก็ได้นะ...
พวกเราที่อยู่ในสังคมเมืองแห่งนี้ ถูกสื่อกรอกหูเรื่องความเก๋ไก๋อินเทรนด์ตลอดเวลา, ถูกความคิดบางอย่างชักนำว่าชีวิตที่ดีที่มีความสุข คือชีวิตที่มีปัญญาจิบ Starbuck ได้, มีปัญญาซื้อเสื้อ MNG มาใส่, มีปัญญาสมัครสมาชิกฟิตเนสได้ (แต่ไม่เคยมีเวลาไปเล่น), และวันหยุดของฉัน คือการเดินห้าง!

การที่ชีวิตของเพื่อนเราทุกวันนี้ ต้องไปซื้อเสื้อผ้าที่ร้าน Second Hand, ทำงานอยู่กับคนรักแค่สองคน วันๆ ไม่ได้เจอใคร (นอกจากอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์--ที่พวกเขาขายอยู่), และอยู่ในชุมชนที่ไม่ได้มีห้างใหญ่อย่างพารากอนตั้งอยู่

ถ้าเราพิจารณาจากแค่นี้ เราจะพบว่า ชีวิตของเพื่อน "มันมีความสุขเหรอวะ?"

แต่
"เฮ้ย, มันได้อยู่กับคนรักตลอด 24 ชั่วโมงเลยนะเว้ย"

"มันมีเวลาตื่นไปออกกำลังกายตอนเช้าทุกวันเลยนะเว้ย"

"เสื้อผ้า Second Hand แล้วไง , ก็ที่โน่น Second Hand ก็มีคุณภาพที่ดีเท่ากับ First Hand นั่นแหละ แถมประหยัดตังค์กว่าเยอะ"

"ไม่มีพารากอนแล้วไง แต่ตอนนี้มันมีบ้านและรถเป็นของตัวเองแล้วนะ, อ้อ..มันเปิดบริษัทเล็กๆ เองด้วย"

"และที่สำคัญ สิ่งที่เราแสวงหากันตลอดชีวิตก็คือ การเจอใครสักคนที่เรารัก ได้แต่งงานกัน สร้างบ้าน สร้างรถ และมีเวลาอยู่ด้วยกันเยอะๆ ไม่ใช่เหรอ?"

"ตอนนี้เราไม่มีสิ่งเหล่านั้นกันเลยนะเว้ย ..แต่มัน (เพื่อนเรา) มีทุกอย่างแล้วนะ แค่มันกลายเป็นแม่บ้านอยู่ที่ชุมชนบ้านนอก แค่ที่มันพักไม่มี Starbuck ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีความสุขหรอก"

"จริงๆ มันมีความสุขมากกว่าพวกเราตั้งเยอะ และบางทีมันอาจเป็นคนที่กำลังมีความสุขที่สุดในโลกอยู่ก็ได้"


บทสนทนาวันนั้นไม่มีบทสรุปที่ชัดเจนเท่าไหร่
แต่มันทำให้เราเข้าใจว่าความสุขของคนเรามีได้หลากหลายหนทาง
และถึงความสุขของบางคนจะต่างไปจากเราบ้าง,

มันก็ไม่ได้หมายความว่า เขาสุขน้อยกว่าเรา
แต่มันแค่ เรามีนิยามความสุขที่ต่างกัน
เท่านั้น...


แล้วความสุขของพวกคุณคืออะไรกันคะ?


**จากฉัน คนที่ไม่ได้มีความสุขเท่าไหร่หรอก?


*********************************************

ปล. แต่ตอนนี้ ชั้นมีความสุขมากเลยล่ะ เพราะอีกไม่กี่ปี ก็จะได้แต่งงานกับชายอันเป็นที่รักที่ชื่อ เจค จิลเลนฮาล แล้วนั่นเอง

โอ้โฮ ป้าติ๊กเขียนได้เยี่ยมมาก............. แล้วตอนนี้ชีวิตเพื่อนป้าติ๊กคนนั้นเป็นไงมั้ง  ความสุขของชีวติมันก็ต่างกันเนอะ ต่างคนต่างมีนิยามที่แตกต่างกัน ต่างใจต่างไขว่คว้าในสิ่งที่ต่างกัน

เมื่อกี้ลืมเจิมกระทู้ ฤกษ์งามยามยังดีอยู่ก็เจิมตรงนี้เลยแล้วกันนะ

"แล้วตอนนี้ ชีวิตเพื่อนป้าติ๊กคนนั้นเป็นไงมั้ง"
**********************************


^
ป้าแจง
คลับคล้ายว่า เพื่อนเรากำลังจะได้เป็นแชมป์เทนนิสนะ

ท่าทางจะเก่งซะด้วย อย่างนี้ต้องเจอตัวเป็นๆซะแล้ว

เดี๋ยวคืนนี้จะโพสต์เรื่องของ มนัช แล้วกัน เคยเขียนไว้ แต่เก็บไว้ในคอมพ์ที่ห้อง
เป็นเรื่องที่เคยทำให้คนน้ำตาไหลมาแล้ว

ความสุขอยู่ไม่ไกลค่ะ อยู่ที่ใจของเรานี่เอง

ตอนนี้ ป.ปลา ก็มีความสุขมากๆ (แค่คิดว่าเรามีความสุข มันก็สุขแล้วนะ)
เรื่องที่พี่ติ๊กเขียนนี่ดีจังเลย

อ้อ ... อย่าลืมไปเขียนเรื่องตัวเองใน tag ล่ะพี่ติ๊ก  :wink:

เห็นรูปป้าแจงหายไป ก็เลยขอใส่รูปนี้แทนนะจ๊ะ

(http://www.cmadong.com/community/board/images/avatars/507.jpg)

มาลงชื่อไว้ก่อนแต่ยังไม่ได้อ่านนะตอนนี้ไม่ไหวแล้วตาลายมาก

ขอบคุณค่ะพี่ดี หนูเพิ่งอีเมลล์หาน้องหล้าเมื่อคืนให้ใส่อีกรูปให้หน่อย เพราะresizeไม่เป็น เป็นรูปทิวลิปจากวาเลนน์ไทเมื่อสองปีที่แล้วเลยอยากเอามาลงซะหน่อย

กลับมาอ่านไวๆนะน้องวี

น้องวีอย่าทำเนียน นี่มันเก็บแต้มชัดๆ กลับมาอ่านซะดีๆ

มารอฟังจ้ะ

Nong Jang,
a compliment ka...this picture makes you more relax than the last one!!cute....
p.nungning

เรื่องนี้เขียนเมื่อประมาณ 3 ปีก่อน เป็นเรื่องของเพื่อนสาวคนหนึ่ง
ข้อมูลส่วนใหญ่ เราเขียนจากความทรงจำ ไม่แน่ใจว่าถูกต้องร้อยเปอร์เซ็นต์ไหม?
คงต้องให้เจ้าตัวมาแถลงเอง


ปล. ถึงเพื่อนเจ้าของเรื่อง
ความรัก (ครั้งเก่า) ของเพื่อน เป็นความรักที่สร้างแรงบันดาลใจให้เราได้จริงๆ นะ
ยังจำประโยคที่เคยถามเพื่อนแล้วเพื่อนตอบกลับมาอย่างจับใจได้เลย
"ความรักมันไม่ได้หายไป แต่มันแค่เปลี่ยนรูป"
:)


******************************************


ความเรียงขนาดยาวถึงใครคนหนึ่ง...ซึ่งกำลังเดินทางกลับมา
 
 
 
เมื่อวาน เพื่อนสาวที่รัก โทรมาหา บอกว่า เพื่อนนักเรียนแลกเปลี่ยนกำลังจะกลับมาเยี่ยมเมืองไทย...
 
ฉันเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าเคยรู้จักผู้ชายชื่อ ร็อบ...
 
พี่ ๆ ที่กอง ถามว่า เพื่อนติ๊กหล่อไหม...

(http://i195.photobucket.com/albums/z150/tiktokthailand/118355_jamie_fox.jpg)

 
“เหมือน เจมี่ ฟ็อกซ์ (ดาราผิวสี) นี่เรียกหล่อไหมพี่?” คือคำตอบของฉัน
:p
 

 
 
 
ร็อบ หรือ โรเบิร์ต เป็น อเมริกันหนุ่มผิวสี ผู้มาจากดินแดนถิ่นกำเนิด ไก่เคเอฟซี อย่าง เคนตั๊กกี้
 
เป็นเพื่อนผู้อารมณ์ดี รักดนตรีแจ๊ซ .. และคลั่งไคล้ซอคเกอร์ รวมถึงแมนฯยูเอามาก ๆ
 
แถมพี่ท่านยังชอบผู้หญิงไทย ใครคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทฉันเอง...
 
แต่พอผลักดันให้มันเป็นแฟนกันได้ ..มันสองคนก็ไม่เห็นหัวเพื่อนๆ อย่างพวกฉันอีกเลย (เพื่อนใจร้าย)
 
 
 
แต่การแค่ชอบทีมซอคเกอร์ทีมเดียวกัน..ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ฉันจำร็อบ ฝังใจได้ขนาดนี้หรอก..
 
ฉันจดจำร็อบได้แม่นปานนี้ เพราะรู้สึกโดนกับประโยคที่มันเคยบอกเพือนรักของฉัน..
 
ในวันเวลาที่มันกับเพื่อนสาวรักกัน...  เพื่อนสาวนิสัยดีของฉันได้เอ่ยปาก บอก “รัก” ร็อบ  เมื่อใกล้ถึงกำหนดจากลา
 
ร็อบทำหน้าช็อคไปหลายวินาที
 
..ก่อนจะบอกว่า ..แม้มันจะเคยมีแฟนมาหลายคน แต่คำว่ารักคำนี้มันไม่เคยบอกกล่าวใคร
 
เพราะรัก เป็นคำที่ยากต่อการเอ่ยปาก..ทั้งยากต่อการมั่นใจว่ามันได้ก่อกำเนิดในใจเราจริง ๆ
 
(จริง ๆ ร็อบมันแค่พูดว่า Love is a strong word. แล้วทำไมฉันต้องแปลให้ยืดยาวด้วยวะ)
 
 
อาจเป็นเพราะร็อบ มาจากครอบครัวคริสเตียนที่เคร่งครัด
 
หรืออาจเป็นเพราะร็อบมันเป็นอเมริกันบ้า
 
 ..หรืออาจเป็นเพราะอะไรได้อีกล้านแปด...
 
 
 
 
แต่ร็อบเลือกที่จะไม่พูดคำว่า “รัก” กับเพื่อนฉัน...
 
ทั้งที่แววตาของมันที่มองมายังเพื่อนสาว...มีความหมายเท่า
ที่คนที่รักกันจะห่วงใยกันได้...
 
 
 
 
 
เมื่อกำหนดเดินทางกลับใกล้เข้ามา..
 
ร็อบเลือกที่จะไปทบทวนอะไรบางอย่างที่ฮ่องกง...
 
หลายคืน..หลายวัน ที่ทั้งคู่ต้องห่างไกลกัน ก่อนที่เราจะได้เจอร็อบอีกทีที่ดอนเมือง..
 
ในวันเวลาที่เราหลายคนเดินทางไปส่งร็อบกลับประเทศบ้านเกิดจริง ๆ
 
 
 
 
 
 
วันนั้นร็อบไม่ค่อยพูดอะไรมาก..
 
และเพื่อนฉันก็ยังร่าเริง...
 
ทั้งคู่กำลังพยายามเข้มแข็ง..ฉันรู้สึกได้
 
 
ก่อนจากร็อบดึงเพื่อนสาวมากอด ก่อนจะพูดประโยคที่ทำเอาพวกฉันน้ำตาร่วง..
 
ร็อบบอกประมาณว่า..
 
“โลกที่กว้าง และความห่างที่จะเกิดขึ้นนับจากไอ (I) ก้าวขึ้นเครื่องบินไป อาจทำให้ในวันหนึ่งเราสองคนไม่ได้อยู่ร่วมกันอีกแล้ว แต่ไอ (I) ก็อยากได้มีโอกาสมาอยู่ในงานแต่งงานของยู(You) แม้ไม่ใช่ในฐานะคนเคียงคู่ แต่เป็นแค่แขกที่ได้รับการ์ดเชิญก็ยังดี”
 
(but it would be my honor to be there in your wedding, even at least your guest)
 
ก่อนจะยัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่มือเพื่อนฉัน และหันหลังเดินหายวับขึ้นเครื่อง
 
 
 
กระดาษแผ่นนั้น..มีข้อความว่า
 
...หลังจากหลายคืนหลายวันที่ห่างกันในฮ่องกง ร็อบได้ทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่างในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ก่อนจะพบความรู้สึกหนึ่ง ซึ่งมันไม่เคยแน่ใจในได้มากขนาดนี้มาก่อน...
 
ก่อนจะลงท้ายสั้น ๆ ว่า ความรู้สึกนั้น คือ I Love You…..
 
 
เพื่อนสาวผู้ทำตัวร่าเริงตลอดมา...ร้องไห้ออกมาในทันทีโดยไม่อายใคร
 
 
 
...............
 
ณ วันนี้ ด้วยเหตุผลของชีวิต และโลกที่กว้าง ทั้งคู่ตัดสินใจเปลี่ยนสถานะมาเป็นเพียงเพื่อน
 
แต่ฉันยังรู้สึกได้ถึงสายตาที่ห่วงใย ยามที่ทั้งคู่ลอบมองกัน..
 
อย่างน้อยมันก็อบอุ่นกว่าหางตาที่ไอ้ร็อบมองฉัน และฉันมองมัน (5555)
 
และ กับการที่ร็อบยังเดินทางกลับมาเยี่ยมเมืองไทยได้เกือบทุกปี
 
มันคงมีเหตุผลเบื้องหลังบางประการ..
 
ที่คนนอกอย่างฉัน ...ไม่เข้าใจ
 :D  :)  :)

ต้องรีบไปทำความสะอาดตู้เย็นเดี๋ยวจะกลับมาอ่านนะ

ป้าอย่าเพิ่งไป เรามีเรื่องจะเม้าท์ ออนเอ็มเอสเอ็นด่วนเลยป้า!
แบบว่า NOw or Never เลยอ่ะ

ป้าแจง
เข้าไปอ่านใน pm ได้เลยนะจ๊ะ
เราส่งเรื่องเม้าท์ๆ ระหว่างเราสองคนไปให้อ่านแล้ว
surpriseeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!!!!!!!

มาอ่านแล้วนะ เราว่ามันถูกต้องเพราะยังจำได้ วันนั้นไปส่งโปร์เหมือนกันหลังจากที่พยายามตีท้ายครัวอยู่หลายเดือนแต่ไม่สำเร็จ เราก็มาตีต่อที่นี้อีกพักหนึ่งแต่ก็ไม่กล้าตีกันซึ้งๆหน้าเพราะมันเป็นถิ่นเค้านะ และแล้วก็ต้องปล่อยเค้าไปอ่ะนะ

ป.ล. มนัสสิ้นปีถ้าแต่งงานต้องรีบเชิญRobล่วงหน้านะ แล้วเราจะควงมอร์แกนไปเอง

บางอย่างคนรอบข้างมีความสุขกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง  แต่เราไม่เห็นจะมีความสุขเลย

บางอย่างเรามีความสุขกับสิ่งนั้น   แต่คนรอบข้างดันมีความทุกข์

ความสุข คือ สื่งที่ตัวเรากำหนดเองหล่ะ  ...

ป้าติ๊ก เห็นหัวข้อนี้เมื่อคืน แต่เพิ่งว่างมาอ่านตอนเนี้ย อยากบอกว่าแม้แต่ฉันยังน้ำตาไหบเลย....ตอนนี้เรากับร็อบก็ยังคุยกันเรื่อยๆ หลังจากเรียนจบเอก ได้ด็อคมาครอบครองแล้ว เธอก็ตัดสินใจไปเป็น missionary ที่โน้น Peru ไม่อยากจะเชื่อเลย แถมยังชวนยิกๆๆ ให้ฉันไปเที่ยวให้ได้ จะบ้าหรือเปล่า แค่ค่าเครื่องบินอย่างเดียวเงินก็หมดแล้ว..




เนี้ยรูปปัจจุบันจาก Peru อ่ะ

เพื่อนร็อบนี่เป็นคนดีเสียสละจริงๆ

เราเคยได้ข่าวเบนจากลาล่า ว่าเบนไปขี่จักรยานทั่วละตินอเมริกา เพื่อหาเงินมาช่วยเหลือกองทุน HIV ของแคลิฟอร์เนีย
2 ปีก่อน เห็นว่าเรียนต่อหมออยู่

แ่ต่ละคน ทำเพื่อประโยชน์ของมนุษยชาติเสียจริงๆ

ปล. ป้าแจง เบนก็เป็นโปรเก่าไม่ใช่เหรอ ชั้นยังจำได้ที่ป้าไปนั่งแอบดูตาเบน ตอนมันเอาผ้ามาซักที่เครื่องซักผ้าใต้หอชายน่ะ

ป้าติ๊กอัพเดทหน่อยสิ นั่นมันตอนที่เรายังไม่ไ้ด้รู้จักคุณลุงมอร์หรอกนะ

ตอนนี้เบนหัวงูกำลังเีรียนหมออยู่ที่นิวยอร์กจ้ะ เดือนหน้ามอร์แกนจะไปหาพี่แกที่นิวยอร์ก ข้อมูลเราอัพเดทสุดๆ

อ่านแล้วคิดถึงเรื่องของตัวเองเลย


อันนี้ เขียนเมื่อปีที่แล้ว
กลับมาอ่านแล้วรู้สึกใจหวิวๆ เหมือนกัน


ความรักมักจะทิ้งรอยทรงจำที่สวยงามในใจเราเสมอเนอะ

ไม่ว่ารักนั้นจะหมายถึงการอยู่เคียง
หรือ การอยู่ห่างกันเกินครึ่งฟ้า


..............................................................................

หลายวันมานี้ลมแรง ..

ลมแรงพัดเอากระถางต้นไม้บนระเบียงตกลงไปข้างล่าง

กระถางไปทาง ต้นไม้ไปทาง ..ที่รองกลิ้งหายไปไหนไม่รู้

เมื่อวานเราเพิ่งเก็บรวบรวมชิ้นส่วนได้ครบ

ดีที่ไม่มีอะไรเสียหาย ..เจ้าต้นพลูด่างยังยิ้มเผล่ให้เราเหมือนเดิม

ไม่อยู่ สองอาทิตย์ เจ้าต้นพลูด่างเลื้อยยาวออกมานอกกระถาง เหมือนจะบอกเจ้าของว่า

ไม่อยู่นานเชียวนะ ..เห็นไหม ..เราโตขึ้นเยอะ

..จริง ..

เวลาไม่เคยหยุดนิ่ง ..ต้นไม้ไม่เคยหยุดโต

ทุกอย่างกำลังดำเนินไป ..ไม่ว่าจะช้า หรือเร็ว

ทุกอย่างไม่เคยหยุดนิ่ง ..

จากวันนั้นถึงวันนี้ ..เกือบเจ็ดเดือนแล้ว ที่คุณสายลมพัดผ่านเข้ามาในชีวิตเรา

หอบลมเย็นเข้ามาในบางวัน

และลมอบอุ่นในบางคืน ..

ความสัมพันธ์ของเรา จากร้อนแรงโหยหา

กลายมาเป็นความเย็น ..ความนิ่ง

คุณสายลมกลายเป็นเพื่อน ..เป็นคนที่เข้าใจเราอย่างที่สุด

กระทั่งวันนี้ ..ที่เราเอ่ยปากบอก เรื่องความสัมพันธ์ครั้งใหม่กับใครอีกคน

ผู้ชายอีกคนที่กุมมือเราไว้นุ่มนวล

และขอยืนอยู่ข้างๆเรา

ขอเป็นคนคนหนึ่งที่อยู่ในชีวิตเรา ..

จับต้องได้และมีเลือดเนื้อ

เราเองก็คิดว่า ถึงเวลาแล้ว ..ที่ต้องมีใครสักคนมาอยู่ข้างๆ ..

เรารู้ว่าคุณสายลมอาจจะรู้สึกเจ็บปวด ที่เรารับใครอีกคนเข้ามา

แต่เราไม่สามารถปิดบังความจริงได้ ..

..และคุณสายลม

ก็ยังเป็นคุณสายลมผู้แสนดี ..ที่ยังยิ้ม แม้จะรู้ว่าเรากำลังจะมีใครอีกคน

"i just want you to be happy.. whatever you do that please your soul..
makes me happy.. and if you feel you need to be with this boy as a boyfriend .. then i am happy for you...
... but only know I inspire you.. as you do to me.
i am only happy you have a place in your heart for what we share/
lot of love"

patrick'


"..of course .. special muse..
as long as there are stras in the heavens above ..
there will aways be a poet with his muse..
as for understanding... always feel free to ask me anything..

i respect and admire your open and honestness...
as for our destiny.. aww in the hands of fate time and our sunshine...
as it shall burn bright in your creative nights..
lighting up your soul... "

"i just want you to be happy.. as for i am happy for you..
i only want you to fullfill what is right for you.
deep feelings with hold for one another..
your smile like the moon.. bright and shiny..
your tears like a a river cleansing my soul..
a reflection of the love you show.

just know you can ask me anything.. and tell me all that you wish..
im an open book with you.. im a dream within the days of your nights
that carry you where ever you want to go... "

บางที เราสองคนอาจไม่ได้เกิดมาเพื่อกอดเกี่ยวด้วยเลือดเนื้อและร่างกาย

ตื่นขึ้นมามองตากันในทุกๆเช้า

กอดรัด..โอบเอว หรือเป็นเจ้าของกันและกัน

เราทำได้เพียงรักกันด้วยหัวใจ

รักและปรารถนาดี

รักแบบไม่มีเงื่อนไข

เราทำได้เท่านี้..

. . . . . . . . . . .. . .

ฉันจะเก็บคุณไว้ในหัวใจฉันเสมอ ..สายลมของฉัน

ฉันสัญญา .

http://aliena_soul.diaryclub.com/?date=20060708&mdiff=2&ydiff=-1

ป้าแจง สมแล้วที่เคยเป็นกิ๊กเก่าอีตาเบน

ป้่าเอ .... เรื่องราวของป้าเอ เป็นเรื่องราวที่อ่านแล้วซาบซึ้ง แต่ชวนเศร้าอยู่ในที
บางที ความรักก็เป็นแบบนี้

ครั้งนึง เราเคยเขียนข้อความลงสมุดบันทึก ตอนนั่งดูทะเลที่เมืองนาตรัง เวียดนามไว้ว่า

"คนบางคู่ ผ่านพบเพื่อจะมีชีวิตอยู่ร่วมกันตลอดไป ขณะที่คนบางคู่ พบเจอ พรากจาก และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ เพื่อจะคิดถึงกันตลอดกาล"

ได้รับแรงบันดาลใจมาจาก ผู้หญิงมองโลกในแง่ร้าย กับนักเดินทางไร้ราก  ที่ต่างชื่นชอบ Shade of Blue ทั้งคู่

วันนี้แอบเห็นชื่อ เจี๊ยบ ครุ ฯ (อดีตรูมเมทอิชั้น ตอนอยู่ตึกเฟื่องฟ้า) เข้ามาในเว็บหอ

มายิืนดีต้อนรับจ้า ในที่สุด เพื่อนก็ใช้อินเตอร์เน็ตเป็นเสียที 555

ป้าแจง ว่าแต่ว่า กิ๊กเก่าทั้งสองคนมารวมตัวกันขนาดนี้นี่ ป้าไม่คิดจะบินไปหา ย้อนรำลึกอดีตหน่อยเหรอ? เหอๆ

ปล. ว่าแต่ มอร์แกน แต่งงานยังอ่ะ? ถ้าเจอ ฝากบอกมอร์แกนหน่อยนะว่า ถ้าเลิกกับแฟนเมื่อไหร่ จะมาคบกับเราก็ได้ ตอนนี้เราไม่เรื่องมากแล้ว หน้าตาอย่างมอร์แกนเราก็รับได้ หุหุ

มอร์แกนจะเป็นด็อกเตอร์แล้วนะ เราก็อยากรับไว้เหมือนกัน

แต่ป้ามีสามีแล้วนี่นา
เอ๊ะ... แล้วเราจะมาแย่งมอร์แกนกันทำไมนี่ แฟนเฮียแกออกจะสวย แกคงไม่ยอมทิ้งแฟนมาควงพวกเราหรอกป้า เหอๆ

ตอนแรกเราวางแผนว่าจะไปเที่ยวโคโลราโด้เมื่อสองเดือนที่แล้ว มอร์แกนเชิญป้าหงส์ เรา และคณะญาติไปพักที่บ้านด้วยนะ และแล้วทริปก็ล่ม

^
^
ทำไมถึงปล่อยให้ล่มได้ล่ะ นั่นน่ะ โอกาสดีที่ป้าจะได้ไปเคาะประตูบ้านมอร์แกนอย่างที่ป้าหวังไว้เสียทีนะ

แบบว่า finally, I did it น่ะ

เพราะแฟนเฮียแกอยู่เฝ้าบ้้านนะซิ

อ่านเรื่องของพี่เอ กับเรื่องที่พี่ติ๊กเขียนแล้วคิดถึงเรื่องของตัวเองเหมือนกันค่ะ


"คนบางคู่ ผ่านพบเพื่อจะมีชีวิตอยู่ร่วมกันตลอดไป ขณะที่คนบางคู่ พบเจอ พรากจาก และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ เพื่อจะคิดถึงกันตลอดกาล"  

ชอบประโยคนี้มากๆ เพราะตรงกับตัวเองมากๆ เลยอ่ะ  :cry:  :cry:  :cry:

คนมีอดีต!!!

น้องปอปลา พี่แวะมาบอกว่า พี่คงไม่เขียน Blog Tag หรอกค่ะ เพราะพี่พิจารณาดูแล้ว ชีวิตตัวเองมันไม่ได้มีอะไรน่าสนใจเลยน่ะ รออ่านของคนอื่นดีกว่านะ หรือจะรออ่านพี่เขียนเรื่องตำนานรักป้าหงส์ in America (ซึ่งคาดว่า coming soon -- หมายถึง การที่หงส์มีแฟนน่ะ มัน coming soon) ดีกว่านะ

ปล. แล้วแมกกาซีนออนไลน์ปอปลาไปถึงไหนแล้ว เป็นโครงการที่น่าสนใจ ถ้ามีอะไรให้พี่ทำบ้าง บอกหน่อยนะ สนใจๆ ๆๆ

แล้วป้าแจงไม่มีอดีต กับคนชื่อ มอร์แกน บ้างเหรอ? เหอๆ

มีแต่ความสุขในอดีตให้จดจำจ้ะป้า..

เรื่องแมกกาซีนออกไลน์นี่ ยังไปถึงไหนเลยอ่ะพี่ติ๊ก (ตั้งใจให้เรียนจบก่อนอ่ะ)
ตอนนี้แค่กำลังคิดรูปแบบ แล้วก็ตีมอยู่
อยากจะทำเป็นแนว สารคดี กึ่งท่องเที่ยว (อาจจะมีบันเทิงคดีแซกนิดหน่อย)
ก็กะลังคิดว่าจะให้ใครออกแบบให้ แล้วใครจะเป็นเวบมาสเตอร์ให้ด้วย

ก็คงต้องคิดเรื่องค่าใช้จ่ายด้วยอ่ะค่ะ  (กะว่าถ้าดัง คงได้ตังค์จากโฆษณาอยู่บ้างนา)
ตอนนี้ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าอยากได้นักเขียนเพิ่ม
งั้นทาบทามพี่ติ๊กไว้ก่อนได้ป่าว (อิอิ ขอจองตัว)
แล้วแนวทางจะออกมายังไง จะบอกอีกทีนะคะ

แหม ป้าแจงก็ คนเราก็ต้องมีกันบ้างแหละน่า อะด่ง อดีต น่ะ
แต่ของป.ปลา นี่หวานๆ ขมๆ ค่ะ แต่เวลาคิดถึงก็มีความสุข

Nong Plaa,
I read from some other room talking about the book"The world is Flat".do you know which Gratoo?I found this original book in english last Friday....let me see you all comment..I may buy it..but it is quite thick!
p.nn

โอ หลงรักตัวหนังสือของน้องติ๊กต่อกขึ้นมากระทันหัน ยินดีด้วยนะครับที่ได้รู้ว่าตัวเองถนัดอะไรและได้ทำในสิ่งที่ตัวเองพร้อมจะจมปลักอยู่กับมัน นี่เรียกได้หรือเปล่าว่าความสุข ครั้งหนึ่งเวลาใครถามว่าความสุขคืออะไร พี่ชอบตอบในใจว่า "happiness is a warm gun" ไม่อยากพูดออกไปเพราะไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คนที่เคยฟังเพลงนี้ของ Beatles

เล่มนี้ยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะค่ะพี่หนิง ลองให้พี่ติ๊กมาคอมเมนต์ดูนะคะ

ยังไม่ได้อ่านเช่นกันค่ะ แต่คาดว่าจะไปหาอ่าน หลังจากนี้นี่แหละค่ะ :)

เขียนเรื่องนี้ไว้่เมื่อตอนหนังเรื่อง The Pursuit of Happyness เพิ่งเข้า เพิ่้งสังเกตว่ามันเข้ากับชื่อของกระทู้นี้ดี

มีข้อมูลเพิ่มเติมนิดหน่อยว่า ปัจจุบันผู้หญิงคนที่อยู่ในเรื่อง อยู่ที่นิวยอร์กซิตี้ เรียบร้อยแล้ว ชีวิตเธอมีความสุขดี น้ำเสียงยังคงเริงร่า และแว่วมาว่า หัวใจกำลังพองโตอยู่
:)

ชั้นล่ะอิจฉาเธอจริงๆ

********************************


The Pursuit of Happyness : ความสุขเป็นเรื่องที่เราต้องแสวงหา ... เช่นกันกับความรัก


คนบางคนอาจจะมีความเชื่อเหมือนเพลงคัฟเวอร์สุดฮิตในปี ค.ศ. 1994 ของวง Wet Wet Wet ว่า “ความรักอยู่รอบตัวเรา” หรือ Love is all around

แต่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันเพิ่งได้คุยด้วย เธอเชื่อว่าความรักของเธออยู่ที่มหานครนิวยอร์ก รักที่เธอ (น่าจะ) เชื่อว่าเป็นรักแท้รอเธออยู่ที่นั่น ... ขณะพูด ชีวิตเธอได้กำตั๋วเดินทางเดือนพฤษภาคมไว้มั่นแล้ว เธอกำลังจะไปตามหารักของตัวเอง

แปลกดี...เหตุการณ์วันนั้นทำให้ฉันได้หยุดคิด หรือจริงๆ แล้วความรักเป็นสิ่งที่เราต้องแสวงหา ไม่ใช่ปล่อยให้มันลอยไปลอยมาอย่างเปล่าประโยชน์อยู่รอบตัวเราเช่นทุกวันนี้?

ร้ายไปกว่านั้น หรือ “Love is all around” ไม่เคยมีอยู่จริง? มันอาจเป็นแค่คำโกหกคำโต ที่มนุษย์สุขนิยมรังสรรค์ขึ้น เพื่อกลบเกลื่อนความขี้เกียจแสวงหาของตัวเองเท่านั้น?

ความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวฉันประมาณสองวัน จนกระทั่งฉันก้าวเท้าเข้าสู่โรงภาพยนตร์ลิโด้ และได้ดูหนังเรื่องนี้
The Pursuit of Happyness*

หนังได้รับแรงบันดาลใจมาจากชีวิตจริง ของโบรกเกอร์ผู้โด่งดังและเป็นสัญลักษณ์ของนักต่อสู้กับชีวิตแบบอเมริกันชนคนหนึ่ง** อย่าง คริส การ์ดเนอร์

The Pursuit of Happyness พาเรากลับไปยังช่วงเวลาอันยากลำบากของการ์ดเนอร์ เป็นเวลาที่เขายังเป็นเซลส์แมนขายเครื่องสแกนกระดูกอยู่ หลังจากมีกระแสว่าเจ้าเครื่องสแกนที่หนักหลายสิบกิโลกรัมนี้ จะกลายมาเป็นนวัตกรรมที่เปลี่ยนแปลงการแพทย์ในยุค 1980 การ์ดเนอร์ก็ทุ่มเงินทั้งหมดที่มีซื้อเจ้าเครื่องนี้มาเก็บไว้ หลังจากขายไปได้ครึ่งหนึ่ง เขาได้พบว่า วงการแพทย์ไม่ได้คิดเหมือนเขาสักเท่าไหร่

และนั่นนำมาสู่ภาวะยากไร้ของครอบครัว ภาวะที่เหมือนว่าจะไม่ได้ยากไร้แค่เงิน แต่ขณะเดียวกันการไม่มีเงินมาชำระค่าเช่าบ้าน ภาษี ค่าปรับที่จอดรถ ค่าพี่เลี้ยงเด็ก มันนำมาสู่ภาวะยากไร้ทางความสุขด้วย

ฉันชอบประโยคหนึ่งของหนัง เป็นประโยคที่ในวันอันยากไร้ การ์ดเนอร์ได้ตั้งคำถามต่อคำประกาศอิสรภาพของอเมริกา*** (The Declaration of Independence) ที่โธมัส เจฟเฟอร์สัน (ประธานาธิบดีคนที่ 3 ของอเมริกา และเป็นผู้ร่างคำประกาศอิสรภาพ แยก 13 รัฐต่างๆ ของอเมริกาในขณะนั้น ออกจากบริเตนใหญ่ หรืออังกฤษในปัจจุบัน) เขียนเอาไว้ ว่า ทำไมในคำประกาศอิสรภาพอันยิ่งใหญ่ที่เป็นไปเพื่อผลทางการเมือง ที่ถึงได้เอ่ยถึงคำว่า “แสวงหาความสุข” (the pursuit of Happiness) เคียงคู่ไปกับคำว่า ชีวิต (Life) และ เสรีภาพ (Liberty )?

และที่สำคัญ ทำไมข้างหน้าของคำว่า “ความสุข” (Happiness) ถึงต้องมีคำว่า “แสวงหา” (Pursuit) วางตัวอยู่?

“หรือจริงๆ แล้ว หนึ่งในประธานาธิบดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์อเมริกา กำลังจะบอกเราว่า ความสุขเป็นสิ่งที่เราต้องแสวงหา?” – อยู่ๆ น้ำตาฉันก็ไหลลงมาเมื่อความคิดแล่นมาถึงตรงนี้

ใช่...ในวันที่ยากไร้ซึ่งความสุข เหลียวมองไปทางไหนก็ไม่พบเจอสิ่งสำคัญสิ่งนี้ บางที มันอาจเป็นหน้าที่ของมนุษย์ทุกผู้คนที่ควรออกแสวงหา

จริงที่ว่า โลกมีคำกล่าวประเภท “ความสุขอยู่รอบตัวเรา” มันอยู่ในอากาศที่เราหายใจเข้าไป อยู่ในน้ำใจของคนข้างบ้าน อยู่ในดอกไม้ที่กำลังบาน หรืออยู่แม้กระทั่งในเสียงก่นด่า—เพราะมันยืนยันว่าเรายังมีชีวิตอยู่

แต่...ง่ายเกินไปไหมที่จะคิดอย่างนั้น ในวันที่เราก็รู้ว่าดอกไม้ไม่ได้บาน และพายุก็กำลังพัดบ้านให้แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ?

ถ้าวันนั้นคริส การ์ดเนอร์ตายใจว่าความสุขลอยอยู่รอบตัว แล้วไม่พยายามที่จะยื่นมือออกไปไขว่คว้าแสวงหา—เพื่อลูกและตัวเอง ผ่านการต่อสู้อย่างหนัก ตอนกลางวันต้องไปฝึกงานเป็นโบรกเกอร์ เรียนรู้ที่จะไม่วางหูโทรศัพท์แต่เลือกที่จะใช้มือกดตัดสัญญาณแทนเพราะมันทำให้เขาประหยัดเวลาได้วันละ 8 นาที จะได้เอาเวลานั้นวิ่งไปจับจองห้องพักในบ้านพักของคนจรจัด (House of Homeless) ให้ทัน เพื่อลูกรักจะได้มีที่หลับนอนในตอนกลางคืนอันเหน็บหนาว

บางทีถ้าการ์ดเนอร์ไม่แสวงหาและสู้ยิบตาอย่างนั้น เราอาจเห็นข่าวพาดหัวพ่อนอนกอดลูกตายอยู่ข้างถนนในซานฟรานซิสโกไปตั้งแต่ปี ค.ศ. 1981 แล้วก็ได้

หรือโหดร้ายกว่านั้น มันอาจไม่มีแม้กระทั่งพาดหัว หรืออาจไม่มีใครรับรู้ว่าพวกเขาจากไปเลยก็ได้



แต่เพราะการ์ดเนอร์ก็เชื่อเหมือนที่ โธมัส เจฟเฟอร์สันเชื่อว่า คำว่า Happiness ที่ถูกต้อง น่าจะเป็น Happiness ที่มีคำว่า Pursuit วางอยู่ข้างหน้า เขาจึงไม่เคยเลิกแสวงหา

ที่เขียนมาทั้งหมดไม่ได้หมายความว่า ฉันเชื่อว่าถ้าเราทุกคนเสาะแสวงหาแล้วจะเจอตอนจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเช่นในเทพนิยายแสนหวานของดิสนี่ย์ หรือหนังย้อมพลังใจเช่นในหนังฮอลลีวู้ดหรอกนะ

แค่รู้สึกว่า, แม้ตอนท้าย ไม่ว่าใคร – คริส การ์ดเนอร์ หรือเราเอง - จะล้มลงและไปไม่ถึงปลายทางความสุข แต่ฉันเชื่อว่า อย่างน้อยความล้มเหลวที่เกิดจากการได้พยายามเสาะแสวงหา มันก็สามารถทำให้หัวใจเราอิ่มเอิบและพองโตได้มากกว่าความล้มเหลวที่เกิดจากการไม่ได้พยายามทำอะไรเลยแม้เพียงนิด

และหากความสุขเป็นเรื่องที่ต้องแสวงหา...หรือความรักก็เช่นเดียวกัน?

อยู่ๆ ฉันก็คิดถึงคำพูดของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาได้
ฉันชอบแววตาเป็นประกายยามที่เธอบอกเล่าถึงการตามหาความรักของเธอเป็นอย่างมาก พอๆ กับที่ภาวนาให้เธอได้พบเจอรักที่แสนดีอย่างที่หวังไว้

และหากสิ่งที่หวังไว้จะพลิกไปเป็นอีกเรื่องหนึ่ง...มันคงไม่เป็นไรหรอก ในวันที่เธอก็ได้เพียรพยายามต่อสู้และได้ลองเสาะแสวงหาแล้ว

เพราะจะมีใครสักกี่คนที่กล้ายืนหยัดและยืนยันเพื่อ ความรักและความสุข อย่างนี้?

คริส การ์ดเนอร์ หนึ่งคน, ผู้หญิงในหนัง The Road Home หนึ่งคน, มาติลด์แห่ง A Very Long Engagement หนึ่งคน, รวมถึงเธอผู้เชื่อมั่นว่าความรักของเธออยู่ที่นิวยอร์กคนนั้นอีกหนึ่งคน

ในวันเวลาที่ชีวิตผ่านโลกมา 25 ปี เป็นครั้งแรกที่ฉันพบว่าตัวเองชอบคำว่า Happiness และ Love ที่มีคำว่า Pursuit วางอยู่ก่อนหน้า มากกว่าสองคำนั้นที่มีคำว่า is all around ตามหลังอยู่เป็นไหนๆ

ฉันว่าประโยคแรกทำให้หัวใจอิ่มเอมได้มากกว่า

ขณะที่ประโยคหลัง ดูงั้นๆ ...ไม่ช่วยให้เราอยากใฝ่ฝัน และไม่ทำให้หัวใจเต้น

เพราะมีแต่เพียงมนุษย์ที่ตายแล้วเท่านั้น
ที่จะหยุดใฝ่ฝัน และเลิกเต้นระบำ
หรือคุณว่าไง?

หมายเหตุ

*The Pursuit of Happyness : คำว่า Happyness ที่เป็นชื่อหนัง สะกดอย่างนี้จริงๆ ที่มาที่ไปมาจากการเขียนแบบผิดๆ ในบ้านรับเลี้ยงเด็กที่จัดการโดยพี่เลี้ยงคนจีน ซึ่งคิดว่า Happiness น่าจะสะกดแบบเดียวกับ Happy ฉันชอบที่หนังเลือกใช้คำนี้แทนค่าคำว่า Happiness ที่หมายถึงความสุข เพราะเมื่อเราสะกดมันแบบ Happyness มันดูเป็นความสุขที่เพี้ยนๆ แปลกๆ และเว้าแหว่งอยู่ในทีดี แต่ไม่ว่าจะเพี้ยน, แปลก, และขาดวิ่นแค่ไหน ความสุขก็ยังเป็นความสุข ... เหมือนกับที่ไม่ว่าคุณจะเลือกสะกดแบบไหน (ด้วย i หรือ y) ถ้าคุณมีความสุข ไม่ว่ามันจะสะกดแบบไหน มันก็คือความสุขเหมือนเดิม

**คนอเมริกันมักชื่นชมคนที่ต่อสู้ยิบตาจนประสบความสำเร็จด้วยตนเอง และมักจะยึดถือคนเหล่านั้นเป็นทั้งความหวังและฮีโร่ของสังคม ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดก็คือ คนอย่างโอปร่าห์ วินฟรีย์, สตีฟ จ๊อบส์, หรือตัวละครอย่างร็อกกี้ ในหนังเรื่อง Rocky (ส่วนเจค จิลเลนฮาล ที่บ้านพ่อแม่รวยอยู่แล้วนั้น ไม่ใช่นะจ๊ะ)

***The Declaration of Independence
In CONGRESS, July 4, 1776.

The unanimous Declaration of the thirteen united States of America,

When in the Course of human events, it becomes necessary for one people to dissolve the political bands which have connected them with another, and to assume, among the powers of the earth, the separate and equal station to which the Laws of Nature and of Nature's God entitle them, a decent respect to the opinions of mankind requires that they should declare the causes which impel them to the separation.

We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed, by their Creator, with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty, and the pursuit of Happiness.


(อ่าน The Declaration of Independence ฉบับเต็มได้ที่ http://en.wikipedia.org/wiki/United_States_Declaration_of_Independence ) :D  :D  :D

Nong Tik,
you kill me!
you know well I have only a few seconds for one mail.
give me time.
p.nn

น้องติ๊กเขียนลงที่ไหนเนี่ย โอยอ่านแล้วพี่บรรยายไม่ถูก ซาบซึ้งเหลือเกิน

The Pursuit of Happyness เป็นหนังอีกเรื่องที่อยากดูมาก  แต่ก็ไม่ได้ดูสักที ยิ่งอ่านบทความที่พี่ติ๊กเขียน ก็ยิ่งอยากดู

เขียนได้ดีมากป้าติ๊ก ความสุขของเราก็เกิดจากการเดินทางเพื่อแสวงหาเช่นกัน และเราไม่เคยรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนั้นเลย แม้พรุ่งนี้เราอาจะพบกับความยากลำบากก็ตาม

พี่ติ๊กสุดยอด สมกับกับที่เป็นคอลัมนิสจริง ๆ ปรบมือให้ดัง ๆ เลยครับ  :D  :D

ยื่นมือเอื้อมไขว่คว้า                       จนสุด เพื่อสุข
สุดที่ฟ้าจดสมุทร                           ไป่ได้
ไฉนบ่ลองหยุด                              ลองนิ่ง ดูนา
สิ่งที่ว่าสุขไซร้                               อาจรู้แก่ตน





ชีวิตหนึ่งชวิตใคร                                           ต่างมีจุดหมาย
ยิ่งใหญ่ในตัวของตน
ต่างต้องเวียนว่ายแลวน                                  สับสนแปรปน
มุ่งสร้างตามแรงแห่งฝัน
หลายคนกลับแปรเปลี่ยนผัน                          ในทุกสิ่งอัน
อาจสุขอาจทุกข์ปนไป
บางคนอาจยอมรับได้                                    บางคนมลาย
หมดสิ้นถอดใจเอวัง
ความสุขความทุกข์ความหลัง                         แม้จะพินพัง
ต่างย่อมมีเกิดมีคลาย
หากเราไม่ยึดจักกลาย                                  เป็นเพียงสิ่งหมาย
รู้เห็นตามความเป็นจริง
ปราศจากรักแลชังชิง                                   มองเห็นทุกสิ่ง
ด้วยตาด้วยใจเป็นกลาง
จักถึงเบื้องปลายแห่งทาง                             หยุดก่อหยุดสร้าง
หยุดชาติหยุดภพหยุดนิรันด์

                                    ฯลฯ

พอดีอ่านบทความในกระทู้นี้มันก็กลายมาเป็นกลอนบทนี้ อาจจะไม่ถูกฉันทลักษณ์บ้าง ไม่ไพเราะเท่าไหร่ แต่ก็เกิดมาจากอารมณ์และจิตใจจริงแท้แน่นอน ครับ ^_^


ปล.อันข้างบนเป็นโคลงสี่สุภาพ อันข้างล่างเป็นกาพย์ฉบังสิบหก ตอนพิมพ์ก็เว้นวรรคสวยงามแต่พอส่งไปมันเป็นอย่างที่เห็นทำไมอ่ะครับ

พี่เจษคะ ติ๊กชอบประโยคนี้จังเลย "Happiness is a warm gun" นี่
The Beatles นี่อัจริยะมากเลย เพลงทุกเพลงของเค้ามันดูป๊อปๆ นะ แต่มันมีอะไรแฝงไว้เสมอ ติ๊กมีซีดีรวมเพลงทุกชุดของ The Beatles เหมือนกัน แต่เปิดฟังไม่ครบหรอกค่ะ (แหม มีเป็นร้อยเพลงนี่) เดี๋ยวจะลองหาเพลงที่พี่เจษพูดถึงมาฟังดู

ว่าแต่ว่า มันชื่อเพลงอะไรเหรอคะ?

จัดให้ครับน้องติ๊ก

Happiness is a Warm Gun Lyrics
Artist(Band):The Beatles Review The Song (3) Print the Lyrics
 

Send The Beatles polyphonic ringtone to your cell phone


She's not a girl who misses much
Do do do do do do- oh yeah!
She's well acquainted with the touch of the velvet hand
Like a lizard on a window pane

The man in the crowd with the multicoloured mirrors
On his hobnail boots
Lying with his eyes while his hands are busy
Working overtime
A soap impression of his wife which he ate
And donated to the National Trust

I need a fix 'cause I'm going down
Down to the bits that I left uptown
I need a fix cause I'm going down
Mother Superior jumped the gun
Mother Superior jumped the gun
Mother Superior jumped the gun
Mother Superior jumped the gun

Happiness is a warm gun
Happiness is a warm gun, momma
When I hold you in my arms
And I feel my finger on your trigger
I know nobody can do me no harm
Because happiness is a warm gun, momma
Happiness is a warm gun
-Yes it is.
Happiness is a warm, yes it is...
Gun!
Well don't ya know that happiness is a warm gun, momma?

น้องวี น้องวีต่างหากที่สุดยอด
เขียนได้ไงนี่ จะบอกว่า พี่เป็นคนที่ไม่สามารถแต่งกลอนอะไรได้กับใครเขาเลยอ่ะ

พี่เจษ ขอบคุณมากเลยค่ะ เดี๋ยวคืนนี้จะค้นห้องรื้อหาซีดี Beatles มาฟังดู

เจอลูกหลานท่านสุนทร ภู่เข้าซะแล้วเรา ได้ทั้งความหมายและความไพเราะเลยล่ะน้องวี

โห เพื่อนวี นักเลงกลอนกับเค้าเหมือนกันรึนี่

ไม่ได้เอา ต้องไปเหลาฝีปากกา มาปะทะกันเสียหน่อย

ก็ไม่ได้เก่งอะไรอ่ะแถมยังแต่งได้ไม่ทุกครั้งด้วยนะจะต้องใช้อารมณ์อ่ะ อย่างกลอนข้างบนพออ่านบทความปุ๊บมันก็ออกมาปั๊บ อันตอนไม่มีอารมณ์แต่งนะเค้นให้ตายก็ไม่ออกอ่ะ แต่จริง ๆ แล้วอยากเขียนบทความได้อย่างพี่ติ๊กมากกว่าครับ

อย่างนี้หรือเปล่านะที่เรียกว่าองค์ลง :lol:  :lol:  :lol:

ความสุขของเราคือการได้ไปเที่ยวเท่าน้านนนนน

ไปเที่ยวกัน ไปเที่ยวกัน น่าสนุกจัง

ไปด้วยอ่ะ :cry:

ไปไหนกันเหรอ  :P

อยากไปเที่ยวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

They talk about Tarutao,Satoon kaaa.
p.nn

อยากไปสตูลอ่ะ เมื่อเช้าน้องโทรมาหาบอกว่าจะเอาค่ายไปลงสตูลแต่พ่อสั่งห้ามไป (ทั้ง ๆ ที่จองตั๋วเครื่องบินไปแล้วว่าจะเซ่อเวย์ตอนเดือนสิงหานี้) มาปรึกษาว่าจะเอาไงดี ก็คงต้องรอไปก่อนนะเผื่อตอนนั้นเหตุการณ์ภาคใต้จะดีขึ้นหวังว่าอย่างนั้น :cry:

What a pity!
p.nn

อย่าทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงเลยน้องวี

ง่าผมไม่ได้ไปเองอ่ะ น้องเค้าโทรมาถามเฉย ๆ ผมก็บอกน้องเค้าไปแล้วว่าก็ต้องฟังพ่อไว้ก่อนล่ะ

Be alert at home for a short to estimate situation...
p.nn

พี่มาเฟิร์มค่ะ ไปเกาะตะรุเตา-หลีเปีปลอดภัยหายห่วงเลย

เพราะพี่ทำงานเป็น Guard อยู่ที่นั่น ใช่ปะคะ ป้าลาล่า 555


แว็บมาแซวพี่ เพื่อเก็บแต้มได้อีก 1 8)

Tarutao and Leepeh island is an incredible place you have to visit....I was there 10 years ago...
p.nn

เมื่อกี้พี่เจี๊ยบ (ครุฯ) โทร.มาถามหากลอนข้างล่างนี้

พรุ่งนี้อาจไม่เหลือเรา ไม่เหลือใคร
ฝากใจ ฝากคำจริงไว้
เผื่อไม่ต้องเสียใจกับพรุ่งนี้
รักคิดถึงห่วงใย
ขอบคุณ ขอโทษ เสียใจ
เอ่ยให้หมดจดหมดใจ
เผื่อได้เจอกันครั้งสุดท้าย...แค่วันนี้

ฟังดูแม่งๆจัง ป้า

เจี๊ยบมันจะเอาไปทำอะไรหรือป้าลาล่า

เอาไปแจกหนุ่มๆ มั้ง.... 8)

when can I see your picture,noo lala??
p.nn

สั้นๆๆ แต่ครอบคลุมดีมาก..

ความสุก คือ ความไม่ดิบ

เราเคยได้ card กลอนนี้จากเจี๊ยบตอนปี 1 หรือ 2 นี่แหละ

กลอนบทนี้ถือว่าเป็นอีกหนึ่งสิ่งสำคัญในประวัติศาสตร์ชีวิตชั้นเลยอ่ะ...

เป็นของคุณปราย พันแสง....(มั้ง?) รู้สึกว่าจะแปลมาจากบทกลอนภาษาอังกฤษที่ชื่อว่า If tomorrow never comes

จำได้ว่าหลังจากอ่านกลอนบทนี้ได้ 3 วัน ชั้นก็ตัดสินใจเขียนจดหมายบอกชอบนาย "ติ่ง"ไป เพราะ(ตอนนั้น)รู้สึกว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับชั้นโดยที่ชั้นยังไม่ได้บอกชอบคนที่ชั้นชอบไปล่ะก็.....มันคงเป็นความเศร้าอย่างสุดซึ้งเลยแหละ แต่พอมาถึงตอนนี้....ถ้าชั้นสามารถย้อนเวลากลับไปได้  ชั้นว่าชั้นคงไม่ทำอย่างที่เคยทำหรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ...ก็เพราะว่าพอคิดถึงเรื่องนี้ทีไร ก็อดรู้สึกขายหน้าไม่ได้เลยอ่ะ ทำไปได้ไงก็ไม่รู้ :roll:

^
^
ตอนแรกว่าจะถามว่าใครคือ นาย 'ติ่ง' แต่ตอนนี้เข้าใจดีแล้ว

หงส์, ชั้นก็ยังรู้สึกอายกับหลายๆ อย่างที่ชั้นเคยทำเหมือนกัน แต่ชั้นว่า การได้ทำเรื่องไร้สาระเหล่านั้น มันก็ทำให้ชีวิตเรามีรายละเอียดมากขึ้น และที่สำคัญ มันหล่อหลอมให้เราเป็นเราในทุกวันนี้

เออ. ตอนนี้ได้หนังสือรุ่นของรัฐศาสตร์แล้วนะ แต่ส่วนของแก อยู่ที่ปุ้ม สังคม เดี๋ยวชั้นไปเอาให้ เพราะส่วนของชั้น  มีคนเอามาให้อีกทีน่ะ

ปล. ว่าแต่ว่า ตอนนี้โปรเจ็กต์ Toefl ของป้า คืบหน้าไปถึงไหนแล้วล่ะ แต่อย่าถามชั้นนะ คืบคลานแบบเต่าเลยล่ะ hoho

อ้อ .. จะบอกว่าคิดได้อีกเรื่อง
เรื่องนายสถาปัตย์ ... ชั้นชอบเรื่องนั้นมาก
จำได้ว่า เคยจะเขียนเป็นพล็อตหนังสั้นอยู่ครั้งนึง ตอนที่ลงเรียนเขียนบทละครน่ะ (แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เขียนอ่ะ)

คิดถึงแกนะ

ถ้าแกทำหนัง อย่าลืม เลือกชั้นเป็นนักแสดงนำด้วยนะ

and I will buy your DVD...
p.nn

ซื้อแล้วห้ามเอาไปหักทิ้งนะพี่หนิง

จะสุขหรือทุกข์

ตัวเราเป็นคนกำหนดมันเอง

รึป่าวหว่า  :roll:

มันก็จริงอย่างที่แกว่า....แต่ก็ยังอดรู้สึก ' ไม่น่าเลยตู ' ไม่ได้  

เมื่อวานเจอข่าวเครื่องบินไถลออกนอกรับเวย์ที่ภูเก็ต  มีผู้เสียชีวิตมากมาย....เศร้าใจจัง :(

ก็ขอให้วิญญาณทุกดวงไปสู่สุคตินะคะ

สำหรับเรื่องหนังสือรุ่น ดีใจที่ในที่สุดก็เสร็จสำเร็จซะที ขอบคุณทีมงานที่ทำหนังสือทุกคน แล้วก็ขอบคุณแกด้วยนะ ที่จะไปเอาหนังสือให้น่ะ ยังไงถ้าแกรับมาแล้ว  ก็ฝากไว้ที่แกก่อนละกันนะ  อีกสามปีชั้นจะกลับไปเอา :D  :wink:

สำหรับเรื่องการเตรียมตัวสอบ toefl ก็....ไม่มีคำตอบอ่ะ  แต่ยังไงก็ต้องขึ้นเขียงแน่ๆ เดือน พ.ย. นี้ พร้อมไม่พร้อมยังไงก็ต้องพร้อมแหละ แล้วถ้าผลเป็นยังไงชั้นจะแจ้งให้ทราบอีกทีนะ

ว่าแต่ติ๊กจะไปเที่ยวกับลาล่ารึเปล่า?

เรื่องนายถาปัตย์?

เรื่องนี้มันเป็นไงอ่ะ...เล่าให้ฟังมั่งต่ะ :roll:

เรื่องนายสถาปัตย์นี่ เป็นเรื่องของแกนะ
ไม่ใช่เรื่องของช้านนนนนนนน

เรื่องของพี่ช้างเหรอ? ชั้นจำไม่ได้จริงๆว่ะ  ว่ามันมีอะไรที่น่าประทับใจขนาดที่ทำให้แกอยากเอาไปทำเป็นหนังสั้นซะขนาดนั้น

ไว้ชั้นว่างโทรหาแล้วแกเล่าให้ชั้นฟังมั่งนะ

ดูติสท์ กันจัง :o

that is not"tist"...that is "gossip" yaa
p.whisper

ถ้าพูดอะไรกันแล้วผมไม่เข้าใจ
ต้องกล่าวหาไว้ก่อนว่า

พวกนี้

ติสท์ จังเลย 8)

why "tist"??
why not "tingtong"???
p.tuktik

ไม่อยากว่าเพื่อนอ่ะ