เมื่อผมฟื้นคืนชีพ

พี่หมอวัชรินทร์ ไชยแก้ว ผู้ล่วงลับ ได้เล่าให้ผมฟังว่า

		อ้างถึง
	" คนเราถ้าถูกผ่าช่องท้อง ลำไส้จะสลบไป 2-3 วัน สมัยเมื่อพี่หมอยังเป็นหมอศัลยกรรมอยู่ ได้ผ่าตัดคนไข้ที่เป็น... ผ่าเสร็จก็ควักเอาลำไส้ออกมากอง แล้วเอามือสาวคลำหาทีละนิ้วทีละนิ้วจนเจอ หลังจากศัลยกรรมเสร็จ ก็เอาลำไส้ใส่เข้าไปจัดเรียงตามเดิม เย็บแผล ซึ่งต้องงดให้น้ำให้อาหารคนไข้ แต่ญาติคนไข้ก็แสบ กลัวว่าคนไข้จะหิวก็เลยแอบเอาอาหารให้ทาน อาหารที่ทานเข้าไปเมื่อกระเพาะและลำไส้ไม่ทำงานก็ขึ้นอืดดันแผลที่เย็บไว้ปริแตก เดือดร้อนต้อง...กันใหม่ "

ผมผ่าช่องท้องมาแล้ว 2 ครั้ง ครั้งแรกนั้นเมื่อปี 2532 ผ่าไส้เลื่อน ครั้งนั้นยอมรับว่าผมจำอะไรไม่ได้เลยเกี่ยวกับภายในช่องท้อง แต่การผ่าตัดช่องท้องครั้งที่ 2 ในปี 2546 ผ่าไส้ติ่ง ผมจำได้อย่างชัดเจน 2 วันแรกรู้สึกภายในช่องท้องสงบนิ่ง เงียบ ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย พอวันที่ 3 เริ่มรู้สึกว่ากระเพาะเริ่มขยับตัวและมีเสียงดังโครกครากในช่องท้อง จากนั้นก็เริ่มมีการขยับตัวของลำไส้ไล่ไปจนถึงลำไส้ใหญ่ตรงทวารหนัก มันทำให้ผมนึกถึงภาพงู ที่มันนอนสงบนิ่งโดยไม่ขดตัว มันจะขยับส่วนหัว จากนั้นก็เหมือนกับคลื่นไล่ปล้องไปจนถึงปลายหาง ก่อนที่มันจะเลื้อยไป

เมื่อสักประมาณ 2 เดือนกว่าที่ผ่านมา ผมรู้สึกหน่วงตึงที่บริเวณหน้าผากส่วนที่เคยมีผมและเถิกสูงขึ้นไป เพราะผมได้ร่วงไปจนหมด แอนดี้ ไบรแอนท์ได้กล่าวไว้ในหนังสือของเขา (ฉบับแปล) ว่า "...เซลล์ที่ผลิตผมในชั้นหนังแท้นั้นเหี่ยวแฟบ ส่วนหนังกำพร้านั้นยึดอยู่ได้ แต่ผิวหนังนั้นหยาบกร้าน ขาดความชุ่มชื้น จนขึ้นเงาเหมือนกระจก ถ้าเอามือจับดูจะเห็นว่าขาดความยืดหยุ่นต่างกับผิวหนังบริเวณที่มีเส้นผมดกหนา..."

หลังจากนั้นประมาณช่วงกลางเดือนพฤศจิกายน 2552 ที่ผ่านมา ผมสังเกตุเห็นว่าผิวหนังกำพร้าบริเวณที่เถิกสูงขึ้นไปนั้นปรากฎเป็นรูขุมขนให้เห็น ตอนนี้สามารถมองเห็นไรผมอ่อนขึ้นมาเต็มไปหมดส่วนใหญ่มีความยาวเท่ากันคือประมาณ 3 - 4 มิลลิเมตร และมีบ้างที่ยาวกว่า และบางเส้นที่ดำกว่าพวก

ผมเลยเข้าใจว่า ปรากฎการณ์ที่ผมรู้สึกหน่วงตึงบริเวณผิวหนังส่วนดังกล่าวนั้นเป็นเพราะว่า กลุ่มเซลล์ที่ผลิดเส้นผมเกิดการฟื้นตัว อันอาจเนื่องมาจากสมดุลที่เสียไปได้กลับคืนมา จึงมีการส่งอาหารไปเลี้ยงเซลล์ในบริเวณดังกล่าวในชั้นของหนังแท้ จึงทำให้เซลล์เหล่านั้นขยายตัว จึงเกิดแรงตึงขึ้นระหว่างชั้นของหนังแท้และชั้นของหนังกำพร้า

ถ้าดูจากรูปถ่ายเก่าๆ สมัยปี 2534 หน้าผากผมเถิกสูงขึ้นกว่าแนวเดิมตอนสมัยจบใหม่ๆ ( ดูรูปที่ 1 ) ประมาณหนึ่งเซนติเมตรเห็นจะได้ จากนั้นก็เถิกสูงขึ้นมาเรื่อยๆดังรูปที่ถ่ายในปี 2543 และปี 2552 เมื่อ 3 เดือนที่ผ่านมา

รูปที่ 1 สมัยจบใหม่ๆ

รูปที่ 2 ปี 2534

รูปที่ 3 ปี 2543

รูปที่ 4 ปี 2552

แต่ตอนนี้ไรผมอ่อนที่ขึ้นมาใหม่นั้น มันขึ้นทั่วทั้งหน้าผากที่เถิกสูงขึ้นไปไล่ลงมาจนถึงแนวตีนผมเดิมสมัยตอนจบใหม่ๆ ซึ่งบริเวณนี้ผมได้หลุดร่วงไป 18 กว่าปีมาแล้ว คงไม่ผิดกระมังที่ผมจะใช้วลีว่า

" เมื่อผมฟื้นคืนชีพ "

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมจะมีความสุขขนาดไหน!

สะใจจัง

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เมื่อผมฟื้นคืนชีพ (อ่าน 4138 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้