รำลึก "โรงเรียนบ้านหนองหว้า" โดย พี่สิงห์ - มานพ กลับดี

[khesorn mueller]

พี่เทพฤทธิ์ตดดัง!
รึพี่พูญิ๋งกลั้นฉี่กันแน่
อุ้ยสุดจา Intimง่ะ

[KUSON]

สัปดาห์หน้าจะมาเล่าต่อ
จบงานค่ายแล้วพวกเราไปไหนกันบ้าง
ก็อยู่หอมานานจนเคยตัว
ไปใหนคนเดียวไม่เป็น
ยกทีมกันเที่ยวต่อ
จนเหลืออีกวันสองวันจึงค่อยคิดถึงบ้าน อดใจใว้คอยอ่านต่อ

[khesorn mueller]

เข้ามาอดใจ...
รอ.
อย่าเพิ่งจบคะ,
ดำนํ้าแต่งเองเถอะพี่
คนอ่านไม่รู้หรอก

[ตุ๋ย 22]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 30 มกราคม 2553, 11:30:11
	สัปดาห์หน้าจะมาเล่าต่อ จบงานค่ายแล้วพวกเราไปไหนกันบ้าง ก็อยู่หอมานานจนเคยตัว ไปใหนคนเดียวไม่เป็น ยกทีมกันเที่ยวต่อ จนเหลืออีกวันสองวันจึงค่อยคิดถึงบ้าน อดใจใว้คอยอ่านต่อ

เวลาไปไหนเดินเข้าแถวด้วยหรือป่าวพี่กุศล

[khesorn mueller]

แยกกันไปคะ...
จับกลุ่มสอง จับกลุ่มสาม
ถ้าสุมหัวด้วย...แปลว่ากะลังนินทาใคร
เดินไปเม้าธ์ไปค่า

[KUSON]

กิจกรรมหลังงานค่าย
เมื่อกลับจากค่ายชาวหอที่หนองจิก
พวกเรากลับไปที่หอพักนิสิตจุฬาฯ
ต่อจากนั้นก็แยกย้ายกันไป บ้านใครบ้านมัน
ปีนั้นจำได้ว่าที่บ้านคุณพ่อย้ายไปรับราชการที่จังหวัดยะลา
พวกพี่ๆของผมส่วนใหญ่เรียนกันที่ธรรมศาสตร์
พวกเขามีโครงการชวนเพื่อนๆไปเที่ยวปีนัง
ชาวหอพวกเราที่อยู่ทางใต้พอทราบข่าวก็ขอติดตามไปด้วยหลายคน
ที่จำได้ก็มีตะวัน และเทพชัย(พ่อของลีซอ)เป็นต้น
พวกเรามีเงินกันคนละเล็กน้อย บางคนมีไมถึงร้อย
แต่ได้ไปเที่ยวปีนังกันทุกคน
โดยใช้เส้นทางยะลา เบตง โกล๊ะ และปีนัง
กลับจากเที่ยวปีนังจึงแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเอง
พอกลับถึงบ้านสิ่งที่ผมถูกถามคือ
ไอ้ลูกคนนี้ทำไมดำจัง
ไปค่ายมาครับ.....กุศลตอบพลางมองพรรคพวกหวังช่วยพูดเชียร์
ใช่ พวกเราออกค่าย และมีรถคว่ำด้วย....เทพชัยเล่าต่อ
ฮ้า มีรถคว่ำแล้วทำไมไม่บอก....พ่อของกุศลอุทานงงๆ
ดังนั้นพอเพื่อนๆกลับหมดแล้ว กุศลถูกคุณพ่อพาไปรดน้ำมนต์เสดาะเคราะห์จากหลวงพ่อวัดดังแถบนั้น
กลับจากรดน้ำมนต์ก็เป็นใข้อีกหนึ่งวัน บางคนบอกแล้วจะเฮง แต่ที่แน่ๆป่วยเพราะต้องนั่งรถจิ๊บฝ่าเปลวแดดไปรดน้ำเย็นๆจ้า

[pusadee sitthiphong]

พี่กุศลมาแล้ว ตั้งตารออ่านต่อค่ะ

[khesorn mueller]

พี่กุศลค้นภาพtrip Penang
ที่มีพี่ตะวันกะพี่เทพชัยทีคะ
ภาพเดียวก็ได้..
อยากชมคะ

[KUSON]

เอาใว้ว่างๆ พี่จะหามาให้ชม
ทราบข่าวว่าพี่สิงห์เขาเตรียมจัดกอร์ฟ
หาเงินไปช่วยเด็กที่หนองหว้า
ขอแสดงความยินดีด้วย
แสดงว่าอีกไม่นานพวกเราคงได้ไปที่โรงเรียนบ้านหนองหว้าอีกครั้ง
หมออี๊ด เจ้าถิ่น
และพี่พนัส(ตา)
รวมถึงหมอเสียดและชาวค่ายจะรู้ไหมนะ?

[newstar]

		อ้างถึง			ข้อความของ manopkd เมื่อ 13 มกราคม 2553, 10:12:38
	สวัสดีครับ ชาวค่ายที่รักทุกท่าน                            ปัญหาของฝ่ายโครงการในการก่อสร้างโรงเรียนสมัยนั้น คือ                            1). มีชาวค่ายเก่งๆ หลายคนและเชื่อมั่นในตัวเองมากเช่น                                  - คุณพนัส  ถือว่า เป็นบ้านตัวเอง เป็นวิศวฯ และเป็นคนต้นคิดให้มาสร้างโรงเรียนนี้ และเป็นประธานชมรมค่าย แต่ไม่ใช่ผู้อำนวยการค่าย และไม่ใช่ประธานโครงการ ดร.พงษ์ธร เป็นผู้อำนวยการค่าย ใหญ่ที่สุดในคณะ ดังนั้น คุณพนัส  จะทำอย่างที่ตัวเองต้องการนั้น มันก็ไม่ได้ทุกอย่าง ครับ ขึ้นอยู่ที่เหตุ และผล ของใครจะดีกว่ากัน และทำได้หรือไม่ได้                                  - คุณธนา พิริยาพรรณ เป็นวิศวกรโยธา บ้านที่ชลบุรีเป็นโรงขายไม้ก่อสร้าง จึงมีความรู้ทางช่างพอสมควร เป็นคนพูดมาก ต้องมีเหตุ มีผล ถึงจะลงมือทำ ดั้งนั้น ผล คือ มัวแต่เถียงกัน ว่าจะทำอย่างไร เสียเวลามาก                                  - คุณวิวัฒน์ สาหร่ายทอง เป็นสถาปนิก เคยทำงานค่ายหอพักมาสองครั้ง ก็มีความคิดไปอีกแบบหนึ่ง                                  - คุณมานพ  ในฐานะประธานโครงการก่อสร้าง ผู้มีอำนาจเต็มในการสั่งการ ก็เป็นลูกช่างก่อสร้าง เป็นวิศวกร เคยเป็นลูกมือพ่อ ทำการก่อสร้างบ้านตัวเองมาตั้งแต่เล็ก ก็มีประสพการณ์ในการก่อสร้างบ้านงานไม้พอสมควร ก็มีความคิดเป็นของตัวเอง                                   - ดร.พงษ์ธร  เป็นกลาง และตามใจขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฝ่ายโครงการ ว่าจะเอาอย่างไร? เพราะตัวเองไม่ถนัด                           2). จะเห็นว่า มีเสือหลายตัว ที่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง อยู่ในถ้ำเดียวกัน และแต่ละคนก็จะทำตามความคิดของตัวเอง ทั้งนั้น ดังนั้น อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ครับ คือ เถียงกันเป็นส่วนใหญ่ในระยะแรกๆ ไม่เป็นอันทำงานกัน แต่มีวัตถุประสงค์อันเดียวกัน คือ ต้องการให้โรงเรียนสำเร็จตามตารงที่กำหนดไว้                           3). แล้วจะทำอย่างไร?ให้โรงเรียนมันเสร็จได้ละครับ ในเมื่อมีแความขัดแย้งในการลงมือก่อสร้าง                           4). คงเป็นโชคชะตา ที่ฟ้าลิขิตว่า โรงเรียนนี้ต้องก่อสร้างให้สำเร็จ และทันเวลาด้วย (ค่ายโนนสำราญ ก่อสร้างโรงเรียนไม่เสร็จ และไม่สวยงามครับ)                            - คุณพนัส  คุณวิวัฒน์  ท่านผู้อำนวยการค่าย ดร.พงษ์ธร ให้ไปเปิดค่ายย่อยใหม่อีกแห่งที่โรงเรียนบ้านหนองจิก สองอาทิตย์ เพราะค่ายเรามีงบประมาณและกำลังคนเหลือเฟือ                                   - คุณธนา  ต้องกลับมาเรียน Summer ต่อ                                   ดังนั้นเหลือผมอยู่คนเดียวในค่าย โดยผมมีหมอบุญเลิศ และน้องๆรุ่น 2516 เป็นลูกมือ และคุณรองรัตน์ ผมไม่ต้องขัดแย้งกับใครอีกแล้ว ผมตั้งใจไว้เลยว่า ก่อนที่คุณพนัสจะกลับจากค่ายหนองจิก โรงเรียนต้องเสร็จให้ได้ ดังนั้น ผมจึงมุ่งมานะ อดทน ทุกอย่าง ยอมเหนื่อยทั้งกลางวันและกลางคืน ขออยู่ฝ่ายโครงการตลอด ยอมผิดกฎ ในการวนเวียนเปลี่ยนตำแหน่ง เพราะผมไม่มีใครขัดแย้งอีกแล้ว ผลคือ โรงเรียนเสร็จก่อนที่คุณพนัส  กลับจากค่ายหนองจิก ทำให้ผมโล่งใจ  คุณพนัสกลับมาก็ทำอะไรไม่ได้ และโรงเรียนก็ออกมาสวยกว่าที่คุณพนัส คิด และยอมรับในตัวผม รวมทั้งคุณวิวัฒน์ ด้วย  จึงมีแต่บรรยากาศชื่นชมในฝีมือของพวกชาวค่ายด้วยกัน ที่ไม่น่าเชื่อ ว่า มีแต่ชาวค่ายที่ไม่เคยทำงานก่อสร้าง แต่ทำไมพวกเราทำได้ และแรงงานตอกตะปูส่วนใหญ่ก็เป็นชาวค่ายสุภาพสตรีเท่านั้น ไม่ที่ทำทุกชิ้น ผมใสเองทั้งหมด เพราะไม่มีใครใช้กบไฟฟ้าเป็นเนื่องจากผมเคยถูกบังคับจากพ่อให้ใสไม้เป็นประจำด้วยมือ ผมสามารถใช้ซิ่ว  ขวาน  ฆ้อน เลื่อยได้อย่างชำนาญ เพราะทำกับพ่อมามาก ประกอบกับ น้องๆ ทุกคนขยัน ไม่มีบ่น พี่สิงห์สั่งให้ทำอะไรก็ทำหมดและทำได้ดีด้วย ผมเองก็ใช้ข้อดีของแต่ละคนที่มี คือ คุณรองรัตน์ คุณหมอบุยเลิศ  คุณวสันต์(ดร.วสันต์) คุณฉัตรชัย และน้องๆ ท่านอื่นๆ ให้แสดงสักยภาพที่แท้จริงออกมา คือ ใครอยากแสดงฝีมืออะไรก้เอาออกมาในการทำโรงเรียนหลังนี้ ช่วยกันคิด ช่วยกันติ ทำให้มันดีให้ได้ เอาไหนเอากัน ผลคือ เราสามารถทำโรงเรียนได้เสร็จก่อนกำหนอ  ห้า-หกวัน จนเรามีเวลาไปทำศาลาประชาคมในหมู่บ้านเพิ่ม และมีเวลาพักผ่อนไปชมหมู่บ้าน บ้านเชียง ที่ท่านผู้ว่าราชการจังหวัด มอบสิ่งตอบแทนให้กับพวกเรา ที่พวกเราทำโรงเรียนให้กับบ้านหนองหว้า ในจังหวัดของท่านครับ                              ผมเอง ผมจำเหตุการได้ดี พวกเราเอาแต่เถียงกัน จนวันแรกเราทำงานไม่ถึงไหนเลยเพราะเถียงเรื่องวิธีการ  ดังนั้น วันที่สองผมเลยตัดสินใจว่าจะเอาอย่างนี้ คือ ลงมือขุดหลุม และฝังเสาเลย เพราะมัวแต่เถียงกันงานไม่เดิน นับว่าโชคดีจริงๆ ครับ ที่เสืยหลายตัว ต้องออกไปทำมาหากินที่อื่น ปล่อยให้เหลือเสือเฝ้าถ้ำเพียงตัวเดียวคือ ผม จึงทำให้โรงเรียนเสร็จ ผมเองถ้าไม่ได้น้องๆ ที่เป็นลูกมือ คือ ชาวค่ายทุกคนที่วนเวียนเข้ามาในฝ่ายโครงการคอยทำงานให้ด้วยความแข็งขัน เอาจริงเอาจัง ขอให้สั่งมาทำได้ทั้งนั้น นี่คือ ความสามารถของพวกเราในสมัยนั้น ที่เรายังเป็นนิสิตอยู่ครับ                              ผมเองเวลามองดูภาพถ่ายโรงเรียน ทีไร จะหลับตานึกถึงภาพที่พวกเราชาวค่าย ช่วยกันทำด้วยความเหน็ดเหนื่อย ไม่เคยทำมาก่อน มีความสนุกสนาน  เฮฮา ทำงานแบบมีความสุก และภูมิใจในผลงานที่ช่วยกันทำ  ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเอง ว่า โรงเรียนนี้เราสร้างหรือ มันสำเร็จได้อย่างไรกัน ในเวลา 20 วัน จากกลุ่มคนที่ไม่เคยทำงานก่อสร้างมาก่อน ต้องทำเองทุกอย่าง แม้กระทั้งวงกบประตูหน้าต่าง เพราะคุณพนัส  ไม่ได้สั่งไว้แต่แรก จึงไม่มีขายหาซ์อไม่ได้ทั่วทั้งจังหวัดอุดร ต้องจ้างช่างมาสอนวิธีการทำวงกบให้ผม ซึ่งไม่ได้ใช้ตะปูต้องใช้ลูกประสักแทนตะปู และผมเองก็สามารถทำได้จนครบเท่าที่เราต้องการ                              ผมมาประมวลดูแล้วแรงจูงใจที่ทำให้ผมมุมานะทำให้สำเร็จ คือ ต้องการจะเอาชนะคุณพนัส ให้ได้ก่อนที่เขาจะกลับมา จะได้ไม่ต้องเถียงกันทางความคิดที่แตกต่างกัน นี่เป็นเรื่องจริง ครับ                              ผมภูมิใจในตัวชาวค่ายทุกคนครับ ที่ร่วมทำงานด้วยกัน จนเราสนิทสนมกันมาจนถึงปัจจุบัน เป็นยาทางใจสำหรับผมครับ                              คิดถึงชาวค่ายทุกท่าน ครับ ยังระลึกถึง ยังมีความรู้สึกที่ดี ในขณะอยู่ค่ายด้วยกัน จนถึงขณะนี้ครับ                              สวัสดี

เรียน พี่ ๆ ทุกท่าน
ตอนสมัยผมอยู่หอ ผมก็เป็นชาวค่าย เคยเห็นพี่ ๆ บางท่านพูดถึง ค่ายโนนสำราญ อ. ห้วยแถลง โคราช ไม่น่าเชื่อว่าค่ายหอเคยไปออกค่ายแถวบ้านผมด้วยเพิ่งรู้จริง ๆ ครับ หมู่บ้านโนนสำราญ อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านที่ผมเคยอยู่ไม่เท่าไหร่ ประมาณ 8 กิโลเมตรได้มั๊งครับ ผมเคยเห็นโรงเรียนนี้ครั้งนึงครับ

[manopkd]

เรียนคุณ New Star
           โรงเรียนบ้านโนนสำราญนั้น พี่สิงห์เป็นหัวหน้าไปเตรียมค่าย แต่ต้องกลับมาเรียน Summer จึงอยู่ไม่ครบ โรงเรียนตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างสองหมู่บ้านเพื่อให้เด็กนักเรียนของทั้งสองหมู่บ้านเดินมาเรียน สมัยนั้นการเดินทางต้องใช้รถไฟไปลงที่สถานีห้วยแถลง ซึ่งเป็นอำเภอไกลปืนเที่ยงคือ กันดาลมากๆ หลังจากนั้นต้องนั่งเกวียนเข้าไปที่โรงเรียน แต่ค่ายจริงมีรถสองแถววิ่งวันละเที่ยวครับ ตอนเตรียมค่ายเกิดลมพายุฤดูแล้ง และมีแดดผีตากผ้าอ้อม น่ากลัวมากๆๆ ชาวบ้านไม่ออกนอกบ้านเลยวันนั้น แต่พวกเราไม่รู้จะทำอย่างไรได้ ก็ต้องนั่งรวมกลุ่มกันด้วยความกลัว รุ่งเช้าผู้ใหญ่บ้านจึงมาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง
                  ในสมัยเตรียมค่ายมีการแข่งขันมชกวยวัดระหว่างหมู่บ้าน คุณไพทูรย์  อาสาไปต่อยมวยชื่อ ไพทูรย์   ลูกบ้านโนนสำราญ ผลคือ แพ้ เพราะฝีมือดีแต่ไม่มีแรงชก แต่ก็ประทับใจชาวบ้าน
                  หมู่บ้านนี้แล้งมาก ชาวบ้านต้องขุดแมงกุดจี่ รับประทาน ผมเองชอบรับประทาน หนอนไหม มาก เพราะทั้งหมู่บ้านจะปลูกหม่อนเลี้ยงไหม ครับ ชาวบ้านยากจนจริงๆ แต่ทางค่ายได้มอบสนามเด็กเล่นอย่างดีให้ เพราะเรารับบริจาคมาจาก รพช. สมัยนั้น
                  สวัสดี

[newstar]

สวัสดีครับพี่สิงห์

ผมไม่แน่ใจว่าตอนที่พวกพี่ ๆ ไปออกค่ายนั้นเป็นปีไหนครับ แต่คาดว่าผมคงยังเล็กมาก อาจจะยังไม่เข้าประถม หมู่บ้านโนนสำราญ เป็นหมู่บ้านกันดารจริง ๆ อย่างที่พี่สิงห์ว่าไว้แหล่ะครับ แ้ม้ผมโตแล้ว ก็ยังเป็นหมู่บ้านที่กันดารอยู่ แต่ปัจจุบันนี้เข้าใจว่าคงดีขึ้นมากแล้วมั๊ง อย่างที่บอกครับ ผมเคยเข้าไปหมู่บ้านนี้ครั้งเดียว น่าจะไปหลังจากเรียนจบไม่นานครับ (ไปที่โรงเรียนเลยครับ)

ส่วนเรื่องการเดินทางสมัยก่อนมาห้วยแถลงต้องรถไฟอย่างเดียวครับ ถนนยังเป็นลูกรังอยู่ครับ ผมก็โตมากับการนั่งรถไฟตลอดเวลาเข้าเมืองโคราช

เพลง ห้วยแถลง ของพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ ก็แต่งจากเรื่องจริงครับพี่

แดดผีตากผ้าอ้อมเป็นอย่างไรครับ ไม่เคยได้ยิน เคยได้ยินแต่ผีปอบ ผีแม่หม้าย


ช่วงเหตุการณ์ล้อมปราบนักศึกษา ปี 2516 มีพี่ ๆ นิสิตนักศึกษาหลายร้อยคนมาพักที่ศาลาวัดและโรงเรียนที่หมู่บ้านผม จำความได้ว่าสุดท้ายเจอเจ้าหน้าที่รัฐกดดันให้ออกไป เพราะช่วงนั้นยังมีการโฆษณาชวนเชื่อเกี่ยวกับลัทธิคอมมิวนิสต์ เข้่าใจว่าทางเจ้าหน้าที่รัฐพยายามให้ชาวบ้านกดดันให้ออกจากพื้นที่เพราะอ้างว่าคนกลุ่มนี้เป็นคอมมิวนิสต์ ผมยังพอจำความได้นิดหน่อยว่าตอนเด็ก ๆ ผมมักออกไปวิ่งเล่นกับพี่ ๆ นิสิตนักศึกษา โดยเค้าพาร้องเพลง เล่นเกมส์ มีครั้งหนึ่งที่พ่อกับแม่ผมไม่อยู่บ้าน ผมเป็นไข้ขึ้นสูงมาก จนถึงกับเป็นลม ชัก เลยครับ ก็ได้พี่ ๆ นิสิตนักศึกษากลุ่มนี้เช่ารถพาไปโรงพยาบาลที่พิมาย (เมื่อก่อนที่ห้วยแถลงยังไม่ีมีโรงพยาบาลมีแต่สถานีอนามัย)

[manopkd]

สวัสดีคุณ Newstar
                        บรรยากาศวันนั้น เข้าใจว่าชาวบ้านโนนสำราญเขาทราบกัน จึงไม่มีใครออกจากบ้านและมาที่โรงเรียนที่พวกเรากำลังเตรียมค่ายกันอยู่ ผู้ใหญ่บ้านไม่ได้บอกพวกเราเพราะกลัวว่าพวกเรากลัว ตอนเย็นบรรยากาศเงียบสงบวังเวงมาก ไม่พบคนเลย ยามเย็ยมีแสงแดดอ่อๆ ไม่ร้อน ซึ่งผีแม่ลูกอ่อนจะออกมาสักผ้า และเอาผ้าอ้อมตากให้แห้ง ลมไม่พัดเลย แสงแดดนั้นไม่เหมือนทุกวันที่ผ่านมา น่ากลัวมาก พอตกค่ำ เกิดพายุฤดูร้อน พัดลมแรงมาก และฝนตกฟ้าคะนอง ทั้งคืน พวกเราได้แต่นั่งเบียดกันด้วยความกลัว แต่เรายังไม่ทราบว่าวันนี้ผีแม่ลูกอ่อนได้ออกมาตากผ้าอ้อม ที่สระน้ำที่เราไปอาบ เพราะวันนี้ชาวบ้านและพวกเราก็ไม่ได้อาบน้ำครับ ตามโบราญว่า แสงแดดผีตากผ้าอ้อม ห้ามไม่ให้เราไปรับแสงแดด จะเป็นไข้ ไมสบายได้  คืนนั้พวกเราไม่ได้นอนกันเลยเพราะกลัวครับมันบรรยากาศวังเวง จริงๆ แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้ เพราะทุกคนมีจิตใจและเจตนาที่ดีในการมาค่ายครั้งนี้ ครับ
                         ก็พอจะเล่าได้เท่านี้ครับ
                         สวัสดี

[newstar]

มาสวัสดีต้อนรับปีใหม่แบบจีนครับ พี่สิงห์

ผมชื่อ ชัยพร ครับ เรียกสั้น ๆ ว่า พร หรือ พอล ก็ตามแต่จะเรียกครับ

แถวอีสานนี่ผีเยอะจริง ๆ นะครับ ผีปอบ ผีแม่หม้าย ผีตากผ้าอ้อม สารพัดผีเลย ยังไม่รวมผีเปรตอีกนะเนี่ย แล้วแต่ความเชื่อ บางทีก็เป็นภูมิปัญญาชาวบ้านครับ ผมดูข่าวทางทีวีเมื่อสัปดาห์กว่า ๆ ที่ผ่านมา เห็นมีข่าวผีปอบด้วย ไม่แน่ใจว่าแถวสกลนครหรือกาฬสินธุ์มั๊งครับ

[KUSON]

พี่ก็ดูรายการโทรทัศน์ช่องหนึ่ง
นักวิชาการกล่าวว่า
ผีปอบเป็นภูมิปัญญาชาวบ้าน
ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงของสังคม
ที่มองเห็นความสำคัญของวัตถุในยุคปัจจุบัน
ชาวบ้านที่มีสมบัติเป็นที่นา เมื่อราคาที่ดินสูงขึ้น
จึงมีชาวบ้านบางคนถูกใส่ร้ายว่าเป็นปอบและถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้านและพวกพ้อง
ต้องไปอาศัยตามวัดหรือที่อยู่ใหม่ห่างไกลจากที่อยู่เดิม
มีอยู่วัดหนึ่งมีพวกปอบไปอาศัยหลายคน
พอนักวิชาการไปสอบถามจึงทราบว่าเบื้องหลังมีพฤติกรรมคล้ายกัน
คือเป็นโสด ไม่มีญาติแต่ร่ำรวยที่นา จึงถูกกล่าวหาว่าเป็น "ปอบ"เพื่อจะได้ขับไล่ออกจากหมู่บ้านโดยง่าย

[khesorn mueller]

ทำไมต้องโสดพี่กุ?
ปอบมีเมียไม่ได้เหรอคะ?
กระสือเมียปอบนี่!!
เอ๊ะ,หรือผิดแหล่งเล่าตำนานที่มา
สงสัยsheคงมีภาพกะหัง ที่เป็นแฟนปอบ!!
ฉักพันพรื้อซะแหล่ว!

[KUSON]

ลืมบอกไป
ผีปอบเป็นได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
วิธีการขับไล่ปอบออกจากหมู่บ้านคือมีตัวแทนชาวบ้านถือไม้1อันคอยไล่ชี้ว่าใครเป็นปอบ
คนที่ไร้ยาทขาดมิตรแต่มีสมบัตรคือที่ดินซึ่งปัจจุบันมีราคาสูงจะซวย
เพราะคนชี้มักจะชี้ไปที่บุคคนเหล่านี้ แล้วชาวบ้านก็จะช่วยกันทุบตีขับไล่ออกจากหมู่บ้าน
พวกนายทุนจะถือโอกาศยึดครองที่นาทำกินของพวกที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นปอบ
จนมีพระวัดหนึ่งทางอิสานช่วยชุบเลี้ยงพวกปอบในวัดใว้หลายคน
จึงได้ข้อสรุปว่า แท้จริงชาวบ้านที่ถูกกล่าวหามีสภาพปัญหาเหมือนๆกัน
ในทีวีจบลงนี้ แต่ไม่ได้บอกว่าพวกถูกกล่าวหาว่าเป็นปอบได้ไปเรียกร้องที่ดินคืนมาแล้วหรือยัง......

[khesorn mueller]

ไฟฟ้าเข้าถึงนะคะ
จะทำให้มองเห็นอะไรเป็นอะไร
ทำให้เกิดความกลัวอะไรในความมืดน้อยลง.
ชนบทบ้านไกล มีอะไรนิดหน่อยก็ตีไปต่างๆ
ผีสางนางไม้ล้วนเป็นเรื่องของสิ่งที่ยากแก่การ
พิสูจน์ ... อีกทางนึงเรื่องเล่าเหล่านี้ก็เหมือนจะ
เป็นตัวกำกับให้คนอยู่เหย้าเรือนเมื่อยามวิกาล
ข้างนอก...ในความมืด...เป็นที่สัญจรของผี โจร
แลผู้ไม่พึงประสงค์!
ทำบ้านป่าแดนไกลให้สว่างไสวคะ....แล้วจะรู้ว่า
คนในแสงจ้า แลกลางวันแสกๆนี่แหละ...น่ากลัวกว่า
ปอบ-กระหัง-กระสือ-ตาโขน แลแม่นาคเป็นไหนๆคะ


ลงชื่อ
น้องผีถ้วยแก้ว

[wannee]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2553, 11:04:39
	..... แสดงว่าอีกไม่นานพวกเราคงได้ไปที่โรงเรียนบ้านหนองหว้าอีกครั้ง หมออี๊ด เจ้าถิ่น และพี่พนัส(ตา) รวมถึงหมอเสียดและชาวค่ายจะรู้ไหมนะ?

เสียดพอทราบค่ะ     
โด่ง พรชัย รองประธานฯฝ่ายกิจกรรมเพื่อสังคม  กำลังอยู่ในระหว่างหาข้อมูลค่ะ 

[KUSON]

น้องเสียดครับ
โด่งสำรวจอยู่หรือ
มหาเศรษฐีจาก บ.พรอบเพอร์ตี้ดำเนินการเอง
และเคยเป็นประธานค่ายที่นี่ในปีถัดมาต่อจากพี่สิงห์
ช่วยหาทุนมาแจกเด็กแยะๆหน่อยนะ...สาธุ

[manopkd]

		อ้างถึง			ข้อความของ KUSON เมื่อ 25 กุมภาพันธ์ 2553, 12:37:48
	น้องเสียดครับ โด่งสำรวจอยู่หรือ มหาเศรษฐีจาก บ.พรอบเพอร์ตี้ดำเนินการเอง และเคยเป็นประธานค่ายที่นี่ในปีถัดมาต่อจากพี่สิงห์ ช่วยหาทุนมาแจกเด็กแยะๆหน่อยนะ...สาธุ

ผิดแล้ว รู้ตัว แก้ไขให้ถูกต้องใหม่ได้
พี่สิงห์ ไม่เคยเป็นประธานค่ายฯ
เคยเป็นอดีตประธานฝ่ายจัดหาทุนค่ายฯ และประธานฝ่ายโครงการก่อสร้างค่าย โรงเรียนบ้านหนองหว้า ครับ
เดี๋ยว ดร.พงษ์ธร  ตำหนิเพราะ เขาเป็นผู้อำนวยการค่ายฯ ครับ

[pornchaiketlek]

สำรวจค่ายเก่า " โรงเรียนบ้านหนองหว้า " 15 กุมภาพันธ์ 2553

        ในปี 2553 นี้  กรรมการชมรมฯ มีนโยบายที่จะจัดกิจกรรมซีมะโด่งสัญจรเพื่อพบปะสังสรรค์ เชื่อมสายสัมพันธ์กับชาวซีมะโด่งในภาคอิสาน  พร้อมกับจะไปเยี่ยมค่ายเก่า " บ้านหนองหว้า "  และไปทำพิธีเปิด " ห้องซีมะโด่งดอทคอม " ที่พวกเราช่วยกันบริจาคเงิน และเครื่องคอมพิวเตอร์  ที่โรงเรียนบ้านโนนทัน ของคณุตุ๋ยด้วย

       ช่วงวันที่ 13-15 กุมภาพันธ์ เป็นวันหยุดเทศกาลตรุษจีน  ผมกลับไปเยี่ยมบ้านแม่ยายที่เมืองพล  จ. ขอนแก่น  ก็เลยถือโอกาสไปสำรวจค่ายเก่าที่ " โรงเรียนบ้านหนองหว้า " จ. อุดรธานี  เยี่ยมบ้านครูตุ๋ย  และโรงเรียนบ้านโนนทันด้วย  เพื่อหาข้อมูลมาทำแผนงานเสนอกรรมการชมรมฯ ต่อไป

       ก่อนหน้านี้ก็ได้ให้คุณเจี๊ยบค้นหาเบอร์โทรศัพท์ของโรงเรียนบ้านหนองหว้าให้  จนรู้ว่าผู้อำนวยการโรงเรียนชื่อ อาจารย์สมพงศ์  และนัดกันว่าจะมีตัวแทนจากกรรมการชมรมนินิตเก่าหอพักนิสิตจุฬาฯ ไปเยี่ยมโรงเรียน ในวันจันทร์ที่ 15 กุมภาพันธ์  ประมาณ 10 โมงเช้า
 

ผมขับรถไปตามถนนมิตรภาพ  เส้นทางอุดร - ขอนแก่น  ผ่านแยก อ. กุมภวาปีไปประมาณ 10 ก.ม.  พบทางแยกบ้านห้วยเกิ้ง  แล้วเลี้ยวซ้ายไปประมาณ 4 ก.ม.  เจอสถานีรถไฟบ้านห้วยเกิ้งที่รู้สึกคุ้นตามาก  จำได้ว่าเคยมาเยี่ยมค่ายในปี 2517 โดยทางรถไฟ  เมื่อ 36 ปีที่แล้ว    


จากสถานีรถไฟไปอีกประมาณ 4 ก.ม.  เลี้ยวขวาเข้าบ้านกุดจิก  ขับรถผ่านตัวหมู่บ้านไปหน่อย  ก็ถึงเขตเทศบาลตำบลบ้านหนองหว้า  สภาพหมู่บ้านเจริญกว่าเมื่อ 36 ปีก่อน  แต่ก็ยังพอจำบ้านที่ผมเคยไปพักค้างกับชาวบ้านได้  ถนนหนทางสภาพดีมาก  ชาวบ้านทำไร่อ้อยกันสุดลูกหูลูกตา


ถึงแล้วครับ ... โรงเรียนบ้านหนองหว้า


อาคารเรียนหลังปัจจุบัน


โรงครัวของโรงเรียน


อาคารเอนกประสงค์หลังใหม่ที่เพิ่งสร้างเสร็จเมื่อปีที่แล้ว  ด้วยไม้เก่าจากอาคารเรียนหลังเดิมที่ชาวค่ายซีมะโด่งมาสร้างให้เมื่อ 36 ปีที่แล้ว

[pornchaiketlek]

ผอ.สมพงศ์ มารอต้อนรับ  พร้อมพาชมป้ายชื่อค่ายไม้แกะสลัก  ซึ่งยังคงเก็บรักษาไว้จนถึงทุกวันนี้


ป้ายไม้แกะสลักข้อความว่า “ ค่าย 3  หอจุฬาฯ  เมษา ”


อาจารย์สมพงศ์เล่าว่า อาคารเรียนหลังเดิมมีสภาพเก่าทรุดโทรม ผุมาก ไม่สามารถรักษาไว้ต่อไปได้ ในปี 2551 จึงได้รื้อถอน  แล้วนำไม้ที่ยังใช้ได้มาสร้างอาคารเอนกประสงค์หลังที่เห็น    


โรงเรียนบ้านหนองหว้ามีนักเรียน 96 คน  เปิดสอนตั้งแต่ชั้นอนุบาล จนถึง ป. 6  เมื่อเด็กเรียนจบแล้ว  ก็จะไปเรียนต่อที่โรงเรียนบ้านหว้ยเกิ้ง  หรือในตัวอำเภอกุมภวาปี      


มีครู 6 คน  วิทยากร 1 คน  และนักการ 1 คน


คุณครูพากันดูรูปเก่า เมื่อ 36 ปีที่แล้ว ที่ผมปริ้นจากคอมพิวเตอร์ติดมือมาด้วย ... ครูจันทร์เพ็ญ  พึ่งสว่าง เห็นรูปตัวเองแล้วจำได้ บอกว่าตอนนั้นเรียนอยู่ชั้นป. 2  และบอกว่ายังจำครูรัชนี กับครูอ้อย-จารุวรรณได้แม่นเลย

[manopkd]

ขอบคุณ คุณโด่งเป็นอย่างมาก
ถึงแม้พี่สิงห์จะไม่ได้ไปดูโรงเรียนตามที่ตั้งใจ  แต่ก็ตื้นตันใจมากเมื่อได้เห็นภาพ และเรื่องราว
พี่สิงห์ยินดีมอบทุนเป็นการส่วนตัว ให้กับเด็กที่ยากจนจำนวนหนึ่ง ครับ
ขอบคุณมาก

[pornchaiketlek]

ผอ. เชิญคณะครูมาแนะนำให้รู้จัก  พร้อมเสริ์ฟอาหารว่างที่เตรียมไว้ต้อนรับผู้มาเยือน


รูปที่เตรียมไปทำหน้าที่เป็นสื่อได้อย่างดี  ทำให้ทุกคนช่วยกันเล่าความหลังเมื่อ 36 ปีที่แล้ว ว่าตอนนั้นตัวเองยังเป็นเด็กเล็กๆ เรียนอยู่ชั้น ป.2-ป.3 ... ในปี 2517 นักการคนปัจจุบันมีอายุเพียง 17 ปี  เล่าว่ามีนักศึกษามาสร้างอาคารเรียนให้ ที่หมู่บ้าน


ผมเล่าว่า " เรื่องราวของค่ายบ้านหนองหว้าถูกเขียนเป็นนวนิยาย โดยนักเขียนมีชื่อ ซึ่งสมัยนั้นได้มาออกค่ายด้วย  เสียดายที่ไม่ได้ติดมือมา  คราวหน้าจะเอามาให้อ่าน  " ... ครูจันทร์เพ็ญตื่นเต้นมาก


ครูจันทร์เพ็ญ  มีตำแหน่งเป็นวิทยากร


เรือนหลังนี้ ใช้งานได้เอนกประสงค์จริงๆ  ใต้ถุนโล่ง  เย็นสบาย  ใช้รับแขกได้ด้วย


ผอ. พาขึ้นไปชมการแสดง วงโปงลาง ของโรงเรียน