= = = เวียตนาม เว้ ฮอยอัน ดานัง = = =
manopkd:
สวัสดีครับพี่นภดล
พี่โพสต์รูปต่อไปนะครับ ส่วนผมประเภทซอดแทรก เพราะกล้องผมมันพิกาล ถ่ายไม่มีแฟลต ครับ
คณะทัวร์ของเรามีจุดนัดพบกันที่ ปั้ม ปตท.ใกล้ๆกับตรีเพชรอีซูซุ ตรงข้ามซอยบ้านอาจารย์พินิจ ครับ เรานัดกัน วันศุกร์ที่ 3 กรกฎาคม เวลา 17:00 น.ล้อหมุนแต่กว่ารถจะออกได้ต้องรอ ท่านจู๋หลิว ครึ่งชั่วโมง และรแท่น สว.ชรินทร์ ที่สื่อสารกันไม่เข้าใจทำให้รถ TAXI ต้องไป U-Turnที่ดินแดง ในสภาวะรถติดผลก็คือ เราเริ่มเดินทางเกือบหกโมงเย็น และรถต้องไปเติมน้ำมันที่ปั้มดินแดง U-turn ที่ดินแดง และไปรับเงินค่าเบี้ยเลี้ยงที่วัดสเมียนนารี และรับลูกทัวร์ที่นัดไว้ ผลคือ เรากว่าจะหลุดกรุงเทพฯไปได้ก็เกือบสองทุ่ม เรารับประทานอาหารเย็นกันบนรถ เป็นข้าวกระเพาไก่ ครับ
ภายหลังจากเราเห็นท่าไม่ดี Late แน่ๆ เลยผมต้องกำชับไกด์ให้ทำเวลาหน่อย พร้อมกับ จู๋หลิว จู๋ดำ และผม ยึดรถ ปล่อยให้ไกด์ไทยตกงาน นั่งเฉยๆ พวกเราก็เริ่มรายการเปิดสถานีของเราเพื่อความบันเทิง ปนกับสาระไปตลอดทาง พอดึกหน่อยก็ปิดไฟนอนเอาแรงกันครับ แต่สำหรับผมนั้นขอตัวนอนเร็วหน่อยเพราะรู้ว้าต้องนั่งรถทั้งวันทั้งคืน ครับขอพักเอาแรงดีกว่า ผมหลับได้ดีมาก
รถทัวร์ของเราสามารถทำเวลาได้ดีมาก แวะเฉพาะให้คนขับรถได้พัก และพวกเราเข้าห้องน้ำเท่านั้น ผมหลับสนิทจนกระทั้งคุณเหยงมาปลุกให้ตื่นเพื่อจะหาทางไปโรงพยาบาลมุกอินเตอร์ของคุณประภาศรี-พี่หมอหาญ เมื่อเวลา 04:00 น. และเราสามารถไปถึงโรงพยาบาลได้ทันเวลาที่นัดหมาย คือ 04:30 น. ทางพนักงานโรงพยาบาลได้มาต้อนรับคณะเรานำทีมโดยคุณหงษ์ พวกเราจึงแบ่งกันไปอาบน้ำ สุภาพสตรีมีจำนวนมากเลยให้ไปอาบน้ำชั้นสาม ส่วนสุภาพบุรุษ พี่ติ๋ว ดร.กัลญา อาบน้ำที่พักของคุณประภาศรี ครับ แต่เนื่องจากต้องรอ เพื่อให้ไม่เสียเวลา ผมจึงนำทีมออกกำลังกายแบบโยคะ พอหอมปากหอมคอ มี คุณประทาน ศิริชัย กวางดำ พี่ติ๋ว สรรเสริญ และอีกสองท่าน ทำตามเพื่อรอคิวอาบน้ำครับ
คณะเรารับประทานอาหารเช้า เป็นโจ๊ก กาแฟ ขนมปัง ข้าวเกรียบญวน และผลไม้ เมื่อเวลา 06:00 น.ที่ห้องต้นกล้าของโรงพยาบาลมุกอินเตอร์ ภายหลังรับประทานอาหารเสร็จ 07:00 น.เราก็ออกเดินทางไปด่านและสามารถผ่านด่านไทยและด่านลาวได้ในเวลา 07:30 น.ตรงเวลา
ที่ด่านลาว เรามีไกด์ลาวมาต้อนรับและทำหน้าที่ดูแลพวกเราจนถึงด่านเวียตนาม คือ คุณตุ้ยนุ้ย (วิไลลักษณ์) ส่วนไกด์เวีตนาม คือ คุณ บิว ครับ
ในรูปผมยืนถ่ายภาพที่ด่านฝั่งเวียตนามที่ด่าน ลาวบาว ครับ เป็นจุดที่เราได้รัปประทานอาหารกลางวันที่ลาวบาวฝั่งลาวครับ และเข้าห้องน้ำ อาหารที่นี่ค่อนข้างจะไม่อร่อยเนื่องจาก สภาพท้องที่กันดาร อยู่กลางประเทศ หาวัตถุดิบมาทำลำบาก จึงต้องทำตามสภาพ พี่นภดลคงลงราบละเอียดให้ดูทีหลังครับ แต่ก็รับประทานได้ด้วยความหิว
ในภาพเป็นสภาพทุ่งนาของเวียตนาม ที่ผมพยายามนึก และสังเกต ทุ่งนาเวียตนามว่า ทำไม? เขาขายข้าวเป็นอันดับสองรองจากไทย ครับ เพื่อเอาไว้ตอบคำถามเวลาใครมาถามครับ ทุกพื้นที่ที่ผ่านมา ถ้าเป็นที่ราบ ชาวเวียตนามจะปลูกข้าวทั้งนั้นครับ
prapasri AH:
น้อง หะยี 23 คะ
พี่แอ๊ะไม่ได้เข้าเวบหอนานมาก เลย หลงๆเวบอยู่เลยค่ะ (มัวแต่ไปติดเวบอื่นน่ะ อ่ะๆๆๆๆ)
เข้าไม่ค่อยถูก หลงทางกลับบ้านตัวเองซะแย้ววววววววววววววววว
ขอบคุณมากที่ชมว่าลูกชายหล่อ
เขาดีใจหญ่าย .....ที่มีคนชม
คนนี้เป็นคนสุดท้องอายุ 22 ปีค่ะ
ยังเรียนปริญญาตรีอยู่เลยค่ะ เรียนปริญญาตรี อยู่ที่ university of Leeds ที่ Leeds , UK.ค่ะอยู่ทางเหนือ
เสียงเหน่อๆหน่อยค่ะ แต่พี่แอ๊ะชอบเมืองนี้ เลยบังคับให้ลูกชอบด้วย อิๆๆๆๆๆๆ
ชื่อนาย กระต๊อบ (ก้องไกล)
เขาเรียนช้า เพราะไปหลงทาง อยู่หลายที่ค่ะ คือตอนเด็กๆเรียน อนุบาลที่ยโสธร
แล้วไปเข้าสาธิตเกษตร แล้วพี่แอ๊ะเกิดอยากให้ลูกเรียนอินเตอร์ ก็เลยไปอยู่ ประจำที่ ISR
เลยเสียเวลา เพราะต้อง เปลี่ยน จากชั้นมัธยมของไทย ของไทย เป็น year ตามระบบอังกฤษ
ถูกลดชั้นเสียเวลาไป1ปี
หลังจากนั้น ไปต่อ ที่ Newzealand จนจบ year 13 พอจะไปต่ออังกฤษ ก็ต้องรอ 7 เดือน
กลายเป็นเสียเวลาอีก1ปี
ดีที่อังกฤษ อาจจะเรียนปริญญาตรี 3 ปี และปริญญาโท 1 ปี
คงจะได้ตามเพื่อนทันตอนต่อโท โน่นแหละ
เล่ามาซะยาวยืด เผื่อน้องๆ จะได้ มีข้อมูล เวลาต้องส่งลูกไปเรียน อินเตอร์ในไทย หรือไปต่างประเทศ
จะได้เตรียมตัวถูก พี่แอ๊ะเลยได้รับ เป็น consult ลูกของเพื่อนๆที่เขาเรียนอินเตอร์ว่าจะเจอปัญหาอะไรบ้าง
manopkd:
ในภาพเราอยู่ที่หน้าร้านอาหารที่ฝั่งลาว คุณศิริชัย กำลังแรกเงินโด่ง ครับ ก่อนจะแลกเงิน ไกด์ได้ไปเจราจาต่อรองเรื่องอัตราแลกเปลี่ยนที่ดีที่สุดมาให้เราแล้วว่า จะแลกกับคนไหน เพื่อความรอบครอบครับ แต่ก็ไม่มีใครแลกมากเพราะเงินบาทใช้ได้ครับ
คุณบิว เล่าให้ฟังว่า ลาวบาวนั้นเดิมทีเป็นของลาว ครับ แต่ในสมัยสงครามนั้น ทางกองทัพเวียตนามได้ช่วยปลดปล่อยลาวสำเร็จเพื่อเป็นการตอบแทนชาวเวียตนาม ทางลาวจึงได้ยกพื้นที่บริเวณนี้ให้ คือ เป็นดินแดนที่เรียกว่า "ลาวไม่เอา" ต่อมาภาษาเกิดเพี้ยน ไปเป็นดินแดน "ลาวเบา" ครับ
จากฝั่งไทยเราต้องนั่งรถประมาณสามชั่วโมงเศษๆ ถึงจะถึงลาวบาว ดังนั้น คุณตุ้ยนุ้ย ไกด์ลาว ทำหน้าที่ดูแลพวกเราบนรถ โดยมี จู๋หลิว และจู๋ดำ เป็นผู้ช่วยเพื่อให้พวกเราสนุกสนาน ลืมเวลานั่งอยู่บนรถ พร้อมกับดูทิวทัศน์ไปด้วย จะพบว่า ฝั่งลาวนั้นค่อนข้างจะแห้งแล้ง ปราศจากต้นไม้ใหญ่ ครับ แต่พอผ่านข้ามไปฝั่งเวียตนาม ป่าจะมีสีเขียว ท่ามกลางภูเขาหัวโลน แต่ก็มีต้นไม้ครับ สรุปฝั่งเวียตนามอุดมสมบูรณ์กว่าฝั่งลาว คุณตุ้ยนุ้ย ลงรถ และหมดหน้าที่ ที่ร้านอาหารลาวเบา ครับ ผมถามเธอว่ากลับอย่างไร เธอตอบว่าขึ้นรถโดยสารกลับสะวันเขต ผมเลยให้ค่ารถกลับไป 200 บาท ครับ และวันกลับเธอจะมารับเราที่ด่าน ครับ การทำหน้าที่ของเธอสอบผ่านครับ มีความละเอียด เธอนับผู้โดยสารว่ามีกี่ท่านทุกครั้งที่ขึ้นรถ เธอทำหน้าที่สะแต้มพาสปอร์ตที่ด่านลาวครับ เป็นอดีตนักร้องคาเฟ่ จึงร้องเพลงได้หลายเพลง
ข้อสังเกต ชาวลาวนิยมเลี้ยงแพะ เพราะผมเห็นแพะ ตลอดเวลา ข้างๆ ถนน และตามบ้าน และชาวลาว ทำนาข้าวไม่มากทำเพียงแค่พอกินในแต่ละครอบครัวเท่านั้นครับ และปลูกบ้านเล็กๆ เหมือนตามชนบทที่เราเคยเห็น และสังเกตได้เลยว่า บ้านชาวลาว ปลูกแบบหนึ่งซึ่งก็เป็นเอกลักษณ์ของลาว(อยากจน) แต้บ้านเวียตนามสังเกตได้เลยตามวัฒนธรรมเหมือนกัน แตกต่างกันสิ้นเชิงและค่อนข้างจะดีกว่าลาวมากๆๆ ดังนั้นผมมองปัปก็รู้ทันที่ว่าฝั่งไหนลาว ฝั่งไหนเวียตนาม ครับ
พอผ่านด่านลาวเข้าเวีตนาม คุณบิว ทำหน้าที่ทันที แนะนำตัว และบรรยายตลอดเส้นทาง ครับ พรุ่งนี้เช้าจะมาเล่าต่อครับ ราตรีสวัสดิ์
prapasri AH:
สิงห์ -มานพ คนดี (จากประภาศรีคนงาม 55555555555555555555)
พี่หาญ เป็นห่วง เธอ กับคณะ บอกให้ฉันโทรหาเธอว่าไปถึงกรุงเทพ เรียบร้อยแล้วหรือยัง
ฉันก็ลืมโทรหาเธอวันนี้ อ่านที่เธอเขียนแล้วจะได้ รายงานว่าเธอและคณะ มาถึงกรุงเทพโดยสวัสดิภาพแล้ว
ฉันเสียดาย มาก ที่ไม่ได้ไปเวียตนามในทริปนี้ด้วย
ฉันไปสปป.ลาวบ่อยมาก แต่ไม่ได้ไปเวียต ซะที เชยจังเลย
ท้องนาเขาสวย มาก ต่อไปเขา ต้องทำนาได้ดีกว่าไทยเป็นแน่แท้
ลืมเล่าไป ก่อนคณะเธอ มาถึงโรงพยาบาลของฉัน
ร.พ ของฉันได้ต้อนรับ ลูกสะใภ้ ท่านประธานประเทศลาว ท่านไกสอน พรมวิหาน ด้วยล่ะ
ท่านให้ มาเยี่ยม คนไข้ที่ admitted อยู่ใน ร.พ ของ ฉัน
พรุ่งนี้จะส่งรูปมาให้เธอดูนะจ๊ะ
manopkd:
ราตรีสวัสดิ์ ครับ คุณประภาศรี ขอบคุณมาก จากใจจริงครับ ที่ไปรบกวนเธอมาครั้งนี้ และดีใจที่ได้พบพี่หมอหาญ และได้รับการกอดจากพี่หมอหาญ ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น ในน้ำใจที่ได้รับครับ ขอบคุณมาก ต้องขอตัวไปนอนแล้วครับ
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว