ป.ปลา (Miss) @ Surin TH (กระทู้เลียนแบบ)

[ป.ปลา]

เอารูปพี่หมอล็อตมาฝากเพื่อนเอ๋อ
ขอบอกว่าพี่หมอเท่ห์มาก  แถมพูดดีอีกตะหาก
 
เอารูปนี้ไปดูก่อน แล้วว่างๆ จะส่งเป็น mms ให้

[เอ๋อ]

อ๊ะ พี่หมอล็อตตตตตตตตตตตต 
ผู้ชายในฝัน 

รูปนี้สีหน้าสีตาพี่แกดูหวาดระแวงนะ
ใช้พี่บอยไปถ่ายมาใช่มะ? ชะรอยพี่หมอแกจะคิดว่า
'ไอ้นี่ มาถ่ายตรูทำไมวะ? เป็นเกย์แหง' 

[veekung]

เค้าคือใครอ่ะ

แต่อิจฉาจริง ๆ เลยนะ ได้ทำงานที่ชอบแบบนี้ ท่าทางจะทำได้ยาวแน่ ๆ เลย ^_^

[ป.ปลา]

วี ที่อยากรู้นี่เพราะหึงหรือเปล่า อิอิ


พี่หมอล็อต มีชื่อว่า ภัทรพล มณีอ่อน
เป็น นส.พ. หรือ นายสัตวแพทย์ ประจำกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช คนแรกของประเทศไทย
พูดง่ายๆ ก็คือ เป็นหมอสัตว์ป่าคนแรก นั่นแหล่ะ

คุณพี่หมอล็อต เกิดที่สุรินทร์ (อร๊ายยยยยยยยยยยยย พี่จังหวัด)
เลยรักช้างเป็นชีวิตจิตใจ  แต่แกไม่ได้รักษาช้างอย่างเดียวนะ
แกรักษาสัตว์ป่าทั้งหมดนั้นแหล่ะ (ถ้ามีให้แกรักษา)

สุดท้ายที่สำคัญ คุณพี่หมอแกเป็นชายในดวงใจของเพื่อนเอ๋อ....

[veekung]

อ่ออย่างนี้นี่เอง

[เอ๋อ]

สามารถติดตามรายละเอียดเกี่ยวกับพี่หมอ (และความบ้าบอของเรา) ได้ที่ space เราเคยพร่ำเพ้อไว้หนนึ่ง
ว่านี่แหล่ะ คุณรพินทร์ในชีิวิตจริงของฉ๊่านนนนนนนนนน 



เท่ป่ะล่า? วีไม่ต้องอิจฉาหรอกนะ

[veekung]

ไม่ได้เป็นหมอสัตว์อ่ะ ทำไมต้องอิจฉาล่ะ -_-'

[ป.ปลา]

		อ้างถึง			ข้อความของ veekung เมื่อ 27 เมษายน 2552, 13:12:24
	ไม่ได้เป็นหมอสัตว์อ่ะ ทำไมต้องอิจฉาล่ะ -_-'

อิจฉาที่เอ๋อมันปันใจไง ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววว
(นี่ถ้าได้กันจริง ชั้นคงจะต้องเป็นแม่งาน 555)

[เอ๋อ]

		อ้างถึง			ข้อความของ ป.ปลา เมื่อ 27 เมษายน 2552, 14:47:36
	อ้างถึง ข้อความของ veekung เมื่อ 27 เมษายน 2552, 13:12:24 ไม่ได้เป็นหมอสัตว์อ่ะ ทำไมต้องอิจฉาล่ะ -_-' อิจฉาที่เอ๋อมันปันใจไง ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววว (นี่ถ้าได้กันจริง ชั้นคงจะต้องเป็นแม่งาน 555)

ไม่ต้องเชียร์แล้วย่ะ
เพราะวีกลับบ้านเมืองไทยแล้ว
ไร้การดึงดูด ไร้การจดจำอีกต่อไป

[ป.ปลา]

		อ้างถึง			ข้อความของ เอ๋อ เมื่อ 27 เมษายน 2552, 18:43:15
	อ้างถึง ข้อความของ ป.ปลา เมื่อ 27 เมษายน 2552, 14:47:36 อ้างถึง ข้อความของ veekung เมื่อ 27 เมษายน 2552, 13:12:24 ไม่ได้เป็นหมอสัตว์อ่ะ ทำไมต้องอิจฉาล่ะ -_-' อิจฉาที่เอ๋อมันปันใจไง ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววว (นี่ถ้าได้กันจริง ชั้นคงจะต้องเป็นแม่งาน 555) ไม่ต้องเชียร์แล้วย่ะ เพราะวีกลับบ้านเมืองไทยแล้ว ไร้การดึงดูด ไร้การจดจำอีกต่อไป

แป่วววววววววววววววววว

[ป.ปลา]

เข้ามาบอกว่าเสาร์นี้จะไปฟังเพลง ชิลๆ ที่หัวหิน
(ไปอีกแระ เมื่อตอนสงกรานต์ก็เพิ่งไปมา)

หัวหินนี่มีอะไรดีนะ ถึงได้ไปแล้วก็อยากไปอีก

[veekung]

ใช่สิเราัมันไม่สำคัญแล้วนิ (แล้ววิ่งน้ำตานองออกไป)

ว่าแต่อาจจะเจอกันที่หัวหิน มั้ง

[khesorn mueller]

แฟนน้องเอ๋อแน่นะ( พี่แกเนียน มั่วไปเลย)
ชวนมาเป็นเขยหอ,เร็ว อย่าช้า!
ปลาในตู้พี่ตายลงเรื่อยๆ หา น สพ.ยากจริงๆ
จาถามพี่ๆน้องๆหมอฟัน ก็เกรงผิดคิวคะ
p.nn

[เอ๋อ]

		อ้างถึง			ข้อความของ khesorn mueller เมื่อ 29 เมษายน 2552, 17:05:50
	แฟนน้องเอ๋อแน่นะ( พี่แกเนียน มั่วไปเลย) ชวนมาเป็นเขยหอ,เร็ว อย่าช้า! ปลาในตู้พี่ตายลงเรื่อยๆ หา น สพ.ยากจริงๆ จาถามพี่ๆน้องๆหมอฟัน ก็เกรงผิดคิวคะ p.nn

สงสัยสำหรับพี่หมอของเอ๋อ (นี่...กล้าพูดดดด)
คงต้องเป็นปลาป่านะคะ
ปลาพี่หนิงมาจากไหน ลุ่มน้ำอเมซอนหรือเปล่าคะ?

[ป.ปลา]

		อ้างถึง			ข้อความของ veekung เมื่อ 29 เมษายน 2552, 16:21:19
	ใช่สิเราัมันไม่สำคัญแล้วนิ (แล้ววิ่งน้ำตานองออกไป) ว่าแต่อาจจะเจอกันที่หัวหิน มั้ง

ที่ไม่ได้ชวน เพราะมีแต่เพื่อน ป.โท ทั้งน้านนนน
ว่าแต่ถ้าจะไป ก็โทรหากันเน้อวี จะได้เจอกัน ม่วนชื่น ม่วนแซว
เพราะเราอุปกรณ์ไปเพียบเรยยยยยย

[ป.ปลา]

วันนี้วันหยุดแรงงาน

แต่เราไม่ได้หยุด

เพราะเจ้านายบอกว่า เราไม่ใช่แรงงาน
เราเป็นอาสาสมัคร T _ T

[เอ๋อ]

		อ้างถึง			ข้อความของ ป.ปลา เมื่อ 01 พฤษภาคม 2552, 09:26:56
	วันนี้วันหยุดแรงงาน แต่เราไม่ได้หยุด เพราะเจ้านายบอกว่า เราไม่ใช่แรงงาน เราเป็นอาสาสมัคร T _ T

แปะ แปะ แปะ
ปรบมือให้ในจิตอาสาของเพื่่อนปอปลา

[ป.ปลา]

กราบสวัสดีแฟนๆ ทุกคน ทุกท่าน


ป.ปลา กลับมาจากหัวหินแล้ว
ตัวดำ หน้าดำ
 
มาเล่าเรื่องไปหัวหินให้ฟังกันดีกว่า

วันเสาร์ 2/05/52 ตื่นแต่เช้าไปพบเพื่อนๆ ที่จุฬาฯ
แล้วมุ่งหน้าไปทางปิ่นเกล้าทันที
แต่แทนที่เราจะเลี้ยวเข้าพุทธมณฑลสาย 2 เพื่อเข้าเส้นพระราม 2
เราดันขับตามเพื่อน หลงเข้าไปถึงสวนสามพราน (ได้ยังไงวะเนี่ย)
วนเข้าไปดูเทือกสวน ไร่นา และสวนกล้วยไม้ พักนึง
ก่อนจะหาทางออกไปพระราม 2 มุ่งหน้าลงใต้ ก็เล่นเอาเหนื่อย
 

ถึงหัวหินประมาณบ่ายโมง แต่รถติดมากกกกกก
งานจัดที่เขาตะเกียบ แต่ต้องจอดรถตรงวัดแถวๆ ปากทางแล้วนั่งรถตู้รับส่งของงานเข้าไป

งานเป็นคอนเสิร์ต แนวเพลงสกา แรกเก้ จัดที่ริมหาดเขาตะเกียบ
ไปถึงนี่แดดกำลังดี = ร้อนนนนนนนนนนนนนนน มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะหลบแดดก็ไม่ได้ เดี๋ยวไม่มีที่นั่ง ก็ต้องนั่งจองที่กันกลางแดด (โอ......)
ระหว่างนั้นก็จะมีวงดนตรีเล็กๆ indy แนวสกา มาเล่นให้ความบันเทิง ท่ามกลางแดดร้อนตลอด

กว่าแดดจะร่ม ลมจะตก ก็ 6 โมงเย็น
ตอนนั้น ป.ปลา แปรสภาพเป็นปลาแดดเดียวพร้อมลงกระทะทอดเรียบร้อย
(ได้ความเค็มจากไอทะเล)
 
ก็ได้ฟังวงลิปตา สครัป เครสเซนโด้ ทีโบน(เล่นสนุกมาก) กรู๊ฟไรเดอร์ และวงเล็กๆ อื่นๆ อีก 2 -3 วง


สนุกดี ได้ปล่อยแก่ แถมได้ลุ้นว่าที่ที่พวกเราเต้นๆ กันอยู่น้ำจะขึ้นมาถึงเมื่อไหร่
เพราะด้านหน้าเวที ดึกๆ นี่น้ำถึงเข่าแล้ว พอน้ำยิ่งขึ้น คนก็ยิ่งร่นขึ้นมาเบียดกัน จากนั่งๆ อยู่
ก็ต้องยืน จนแทบจะยืนไม่ได้ (ได้ข่าวว่าคนร่วมงานประมาณ 2 แสนกว่าคน)
จริงๆ จะอยู่จนจบเลยก็ได้ เพราะหลังจากนั้นจะมี โป้ โยคืเพลย์บอย โจอี้บอย และส้มอัมรา ด้วย
แต่พวกเราไม่ไหว กลัวน้ำ (เพราะเอากล้องมา) เลยหนีกลับก่อน

ตอนกลับรถติด ก็คิดว่าตัวเองฟิต เลยเดินกลับไปที่รถ ระยะทางไม่ต่ำกว่า 3 กม.
เดินกันจนน่องปูด เพื่อนบางคนถูกรองเท้ากัด พอถึงรถก็สลบกันเลย
กว่าจะถึง กทม. ก็ปาไปตี 4 เหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆๆๆ

สัญญากับเพื่อนแล้วว่าปีหน้าถ้ามีงานแบบนี้จะไม่มาอีกแล้ว
(เพราะเหนื่อยมาก ใช้พลังงานสูงมาก และใช้ความดันทุรังขั้นสูงสุด)
 


พรุ่งนี้ (วันจันทร์) จะต้องไปเดินป่า ที่ อช. แม่วงก์ จ.นครสวรรค์ อีก
โอยยยยย ไม่อยากจะคิด ว่าจะมีแรงเดินหรือเปล่า ดีนะไม่ต้องขับรถเอง

กลับมาจากแม่วงก์ จะเอารูปที่ไปหัวหินมาให้ได้ชมกันนะคะ
 

[เอ๋อ]

อืม...
ก็กล้าไปกันเนาะ


นั่นมันงานพวกเด็กแนวเขาไปกันไม่ใช่เหรอแก
ต้องอย่างพวกฉัน
ตีตั๋ว 2000 ไปดูคอนฯ ป้าเบิร์ด
แอร์เย็น เต้นมัน โชว์เต็มสตรีม
และได้รำลึกความหลังเมื่อครั้งบูมเมอแรง 

[veekung]

ฟังแล้วน่ากลัวอ่ะ ดีนะที่ไม่ได้ไป (จริง ๆ แล้วไม่มีใครชวนต่างหาก T_T)

[khesorn mueller]

ไหน น้องปลากลับจากเดินป่ายัง?
เป็นไงมั่ง??ให้เสียงหน่อยค่ะ...

p.nn

[ป.ปลา]

ตอบพี่หนิง

กลับมาแล้วค่า


ตอบวี

ยังกลับมานั่งนึกเลยว่า ไปทำไมเนี่ย
ไม่ค่อยได้ฟังเพลงหรอก มัวแต่ถ่ายรูปกับเพื่อนๆ ซะมากกว่า
ก็สนุกเพราะมีเพื่อนๆ นี่แหล่ะ


ตอบเอ๋อ

ชั้นมันคนจน เบี้ยน้อย หอยน้อย
จะเก็บตังค์ 2000 ไปดูคอนเสิร์ตแบบนั้นได้ก็ไม่ใช่ง่ายนะแก
ไปครานี้เสียคนละ 300 (รวมค่าน้ำมันแล้ว) ก็โออยู่

ส่วนคอนเสิร์ตที่นี่ก็ดีนะ ดีกว่าที่พัทยาเยอะเลย คนดูค่อนข้างเรียบร้อย
ไม่มีต่อยตีกัน  ส่วนใหญ่ก็เด็กแนวเยอะจริงๆ แนวสการ์ แรกเก้เนี่ยเพียบเลย

[ป.ปลา]

กลับออกมาจากป่าแล้ว
งั้นก็มาเล่าเรื่องการเดินป่าดีกว่า


5/05/52

การเดินป่าครั้งนี้ เป็นการสำรวจ อะไรหลายๆ อย่างใน อช. แม่วงก์
เราก็วางแผนว่าจะเดินแค่คร่าวๆ เพื่อเป็นการสำรวจเบื้องต้น
แต่เนื่องจากผู้สันทัดกรณีที่เชิญมา แนะนำว่า ถ้ามาแล้วก็เดินให้เข้มข้นไปเลย
 
ด้วยเวลา 2 วัน เราก็เลยต้องเดินแบบเข้มข้นไปด้วย และทำเวลาไปด้วย (งงมะ)

วันแรก เราแบ่งทีมสำรวจเป็น 2 ทีมทีมละ 4 คน ทีมแรกสำรวจลำน้ำ อีกทีมสำรวจป่าพื้นราบ
แล้วมาเจอกันที่จุดนัดพบ ซึ่งจุดนัดพบนี่ไม่ใช่จุดที่มีมาร์คไว้ก่อนแล้วนะ
แต่เป็นการนัดกันโดยใช้พิกัดบนแผนที่ แล้วใช้เครื่อง GPS จับพิกัดเอา
เราโชคดีที่เลือกเดินเส้นริมน้ำ ทางไม่รกมาก เดินไปก็สำรวจนู่น นั่น นี่ไป จับพิกัดไปด้วย

ช่วงนี้เป็นหน้าร้อน ป่าที่นั่นเป็นป่าเต็งรังผสมป่าเบญจพรรณ อากาศร้อนมากๆ
เจ้าหน้าที่ป่าไม้เลยต้องหยุดทุกๆ 1 ชั่วโมง เราเองก็ไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่
แต่พี่เค้าก็หยุดให้ได้พักกัน

ก่อนจะเข้าป่า พวกเราสังเกตเห็นรอยเท้าคน กับหมา หายตัวอยู่ริมน้ำ
ก็คิดอยู่แล้วว่าต้องมีคนเข้าป่า หาของป่าหรือล่าสัตว์แน่ๆ
ร่องรอยพวกนี้ก็มีอยู่เรื่อยๆ ตามรายทาง (คิดแล้วก็ตื่นเต้นนะ เจ้าหน้าที่พกอาวุธกันทุกคนด้วย)
ตอนสายๆ พวกเราไปเจอกับดักแย้อันเล็กๆ วางอยู่ข้างๆ ทางที่เดินสำรวจ ก็เดินเก็บกัน
สักพัก เจ้าหน้าที่สังเกตุเห็นเด็กคนหนึ่ง (อายุประมาณ 15) กับหมาอีก 2 ตัว กำลังหาแย้อยู่
พวกเราก็เลยหลบอยู่หลังต้นหญ้า โชคดีที่ก่อนหน้านี้มีฝนตกมาบ้าง
หญ้าเลยขึ้นพอบังสายตาได้ เด็กคนนั้นไม่เห็นพวกเราเลยจนเข้าเกือบประชิดตัว
เจ้าหน้าที่จึงแสดงตัว แล้วให้เด็กคนนั้นเรียกเพื่อนคนอื่นๆ ให้มา

ตอนนั้นคงเป็นเพราะพวกเค้ายังเด็ก และกลัวอาวุธของเจ้าหน้าทีเลยมามอบตัวกันหมด
ของกลางมีแย้มากกว่า 30 ตัว บางตัวถูกกับดักรัดคอน่าสงสารมากๆ
ยังดีที่มีตัวโชคร้ายตายไป 1 ตัวอื่นๆ ก็ถูกพวกเราปล่อยไป
และได้กระรอกดิน 1 ตัว ยังแข็งแรงดี พอเปิดถุงผ้าได้แป๊บเดียวก็รีบวิ่งหนีไป

หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่ได้ยึดอุปกรณ์ทั้งหมดแล้วเอามาเผา ขอชื่อที่อยู่เด็กๆ พวกนั้นแล้วปล่อยไป
เพราะกำลังเจ้าหน้าที่ไม่พอ อีกอย่างเห็นว่ายังเป็นเยาวชนถือว่าครั้งนี้เป็นการตักเตือน

เห็นสัตว์แล้วก็สงสาร อช. ที่นี่มีการเข้ามาล่าสัตว์ หาของป่าเยอะมากๆ
จากคำบอกเล่าของเจ้าหน้าที่ เห็นว่าบางทีมีการล่ากวาง เก้ง ส่งร้านอาหารอยู่เรื่อยๆ

จริงๆ ในพื้นที่นี่ สภาพป่าค่อนข้างเหมาะสมสำหรับสัตว์กีบมากๆ
อย่างพวกกวาง เก้ง วัวแดง กระทิง อยู่ได้สบายเลย
แต่ที่ไม่ค่อยมี เพราะคนเข้าไปเยอะ เข้าไปแต่ละทีเอาหมาไปด้วยเป็นฝูง
หมาพวกนี่ก็นักล่าตัวดีๆ นี่เอง เฮ้อ........ คิดแล้วก็เศร้าใจ

วันนี้เราเดินกันเป็นระยะทางประมาณเกือบ 10 กม. มาถึงจุดพักประมาณบ่าย 3 โมง
ที่พักอยู่ริมน้ำ อากาศเย็นสบายมากๆ แต่ยุงก็เยอะมากด้วย
มาป่าครั้งนี้ไม่มีนอนเต็นท์ ต้องผูกเปลนอน ดีที่เปลมีมุ้งติด ไม่งั้นโดนยุงหามแน่
อีกอย่างตอนเช้ามืดนี่หนาวมาก เพราะอยู่ริมน้ำนี่แหล่ะ ถ้าไม่ติดถุงนอนมา ไม่รอดแน่นอน

ประมาณ 5 โมงเย็น อีกทีมก็ตามมาสมทบ เห็นว่าเดินกันเหนื่อยมาก
เพราะต้องถางพงที่รกๆ เดินกัน กว่าจะมาถึงก็แทบหมดแรง
ดีที่เจ้าหน้าที่ติดวิทยุสื่อสารไป เพราะพิกัดที่นัดคลาดเคลื่อน ถ้าไม่วิทยุหากัน อาจหลงกันได้

อาหารเย็นในป่าวันนี้เป็นแกงหมู ใส่หน่อผักกะทือ (ผักป่าที่เจ้าหน้าที่หามาให้กิน)
กับปลาร้าบอง ฝีมือแม่บ้านในหน่วยทำมาให้ อาหาร 2 อย่างแต่อร่อยอย่าบอกใคร

กินเสร็จฟ้าก็มืดพอดี เราแยกไปนอน เพราะกลัวไม่มีแรงเดินในวันพรุ่งนี้
ส่วนเจ้าหน้าที่นั่งคุยกันอยู่สักพัก ก่อนแยกย้ายไปนอนที่เปลของแต่ละคน

ตอนดึกๆ แสงจันทร์สว่างจนมองลายมือได้เลยล่ะ อากาศในป่าเย็นๆ นอนสบ๊าย สบาย

[ป.ปลา]

6/05/52


วันนี้ตื่นเช้าโดยไม่ต้องมีนาฬิกาปลุกได้ด้วยล่ะ
อากาศในป่าตอนเช้าๆ นี่สดชื่นมากๆ
 
พวกเราไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปเร็วนัก เพราะวันนี้พี่ๆ เจ้าหน้าที่จะพาเราเดินตัดเขา
หมายถึง = การเดินขึ้นเขา เพื่อร่นระยะ(ขจัด) ของการเดินทาง ให้สั้นที่สุด
เราก็นึกว่าจะแค่ตัดไหล่เขา ไม่สูงเท่าไหร่ ก็เลยสบายๆ ชิลล์ๆ

หลังกินข้าว เก็บของ ปลดทุกข์ (ปลดทุกข์จริงๆ ไม่ปลดไม่ได้ จะทรมานเวลาเดิน)
เจ้าหน้าที่ก็พาเราเดินขึ้นเขากันเลย ไม่มีอารัมพบทก่อน จับเป้สะพายหลังได้ ก็เดินจ้ำๆๆๆๆ
ไอ้เราก็นึกว่านิดๆ หน่อยๆ    แรกๆ ก็พอทน เดินได้เรื่อยๆ ไม่หยุด
เวลาผ่านไป ครึ่งชั่วโมง เราก็สังเกตว่ายังเดินขึ้นอยู่ (เอาเถอะ คงยังไม่ถึง)
ผ่านไปเป็น 45 นาที มันก็เริ่มชันขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ
จนเป็นชั่วโมงกว่าๆ ตั้งแต่เริ่มเดิน เรายังไม่ได้หยุดพักเลยสักติ๊ด
 

พระเจ้า (อันนี้คิดในใจ) พี่เค้าพาเราเดินตัดเขาลูกไหนเนี่ย
แต่ตอนนั้นก็ไม่บ่นนะ ทั้งๆ ที่ร้อนมากกกกกก ทางชันมากกกกก
แถมยังเป็นป่าเต็งรังที่พื้นมีแต่หินหลากหลายขนาด เหยียบพลาดมีสิทธิ์ข้อเท้าพลิกได้

จนถึงยอดเขาอันแรก พวกเราถึงได้หยุดพัก เราก็นึกว่าถึงยอดแล้ว เดี๋ยวก็ได้เดินลง มีกำลังใจเดินต่อ
แต่มันไม่เป็นอย่างที่เราคิด เพราะพอเราเดินลง มันก็มีทางให้เดินขึ้นต่อ ขึ้นแล้วก็ลง ลงแล้วก็ขึ้น
เป็นอย่างนี้ตลอดทาง ยิ่งสาย ก็ยิ่งร้อน ยิ่งเดินขึ้นไป ทางก็ยิ่งชัน แถมไม่ได้เดินตามทางเดินเท้าปกติ
แต่เป็นการเดินทางที่รก เถาวัลย์เต็มพื้น เป็นกับดักให้เราเดินสะดุดตลอด
 

ตอนนี้เราเริ่มเหนื่อยมาก ข้อเท้า กับเข่าขวาที่ไม่ค่อยดีอยู่แล้วเริ่มประท้วง (มันเริ่มร้อนๆ)
แต่พี่เค้าก็ยังไม่หยุดเดิน  เดิน  เดิน  เดิน  เดิน  โอยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้เหนื่อยก็หยุดหอบสัก 1 นาที แล้วก็ต้องเดินต่อ ตอนเดินนี่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นตุ๊บๆ
เต้นแรง และเร็ว จนกลัวว่ามันจะหลุดออกมา เหงื่อไหลยังกะน้ำ ทั้งๆ ที่เมื่อวานมีเหงื่อออกนิดๆ หน่อยๆ
ผมเปียกเหมือนเอาหัวไปจุ่มน้ำมา โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย เมื่อไหร่จะถึง (อันนี้ก็คิดในใจ)

พี่ๆ เค้าก็เป็นห่วง กลัวเราไม่ไหว ก็คอยเดินตามหลังตลอด
เราเอง ก่อนหน้านี้เคยเดินหนักกว่านี้มามาก แต่นั่นมันนานมาแล้ว
ตอนนี้ไม่ได้เตรียมร่างกาย สังขาลมันก็ไม่เอื้ออำนวยน่ะสิ หน้างี้ร้อน จากหน้าดำๆ มันแดงได้นี่ คงร้อนมากๆ
ปากซีดเซียว เพราะไม่มีแรง ขาก็สั่นๆ หายใจดังฝืดฝาด

จนหยุดพักครั้งที่ 2 เราเลยถามพี่เค้าว่า อีกนานไหมจะถึงทางราบ
พี่ตอบติดตลกว่า อีก 4-5 ลูกน่ะ พ้นเขา เดี๋ยวก็ถึงที่พักแล้วล่ะ
ได้ยินอย่างนั้นนี่ลมแทบจับ (มันยังไม่พ้นอีกเรอะ)
เราเลยบอกเค้าว่า "พี่คะ หนูมันสิงห์ทางราบ
ทางชันแบบนี้ไม่เอาแล้วได้ป่าว" (555 ตอนนี้มานึกก็ขำตัวเอง)
ยังดีที่พี่เค้าให้กำลังใจบอกว่า อีกไม่เยอะหรอก หลังจากนี้ขึ้นเนินอีกลูก ก็เหลือแต่ทางที่ไม่ชันมากแล้ว


พระเจ้าาาาาาาาาาาาาาาา ใกล้ถึงทางราบแล้ววววววววววววววว
ตอนนั้นดีใจมาก เดินลงเขาไม่บ่นเลย ทั้งๆ ที่มันลำบากมาก
เพราะขาไม่ค่อยมีแรงแล้ว แต่ต้องประคองตัว ค่อยๆ หย่อนตัวลง ไม่งั้นเข่ากับข้อเท้าจะเจ็บหนัก
แต่ก็เดิน เดิน เดิน บอกกับตัวเองว่าใกล้แล้ว ใกล้แล้ว

่จนมาถึงที่พักกินข้าวเที่ยง ที่มีมาม่าต้ม ข้าวสวยที่หุงตอนเช้า กับผักหวานป่าที่เก็บมาตลอดทางเป็นอาหารมื้อเที่ยง
ผักหวานป่านี่อร่อยจริงๆ นะ แต่เห็นต้นมันแล้วอดสงสารไม่ได้ ต้นผักหวานป่าเป็นต้นไม้ที่ไม่มีกิ่ง
มีแต่ต้น เพราะกิ่งถูกตัดอยู่ทุกปีเพื่อให้ออกยอด ชาวบ้านจะได้เก็บไปขาย
คิดแล้วหลังจากนี้เราถ้ามีผักหวานให้กิน เราจะเลือกกินแต่ผักหวานบ้านเลย สงสารต้นไม้

ตอนถึงที่พักกินข้าวเที่ยงนั้นน้ำเราหมดเกลี้ยง แต่เหลืออีกครึ่งทางกว่าจะถึงที่พัก
ต้องตักน้ำจากห้วยเล็กๆ ตรงนั้นมากิน ตอนนั้นเลือกไม่ได้แล้ว น้ำจะขุ่น จะเหม็น
จะมีอะไรลอยอยู่ก็ไม่ต้องคิดแล้ว เอาแรงตัวเองให้ได้ก่อน ยังคิดอยู่เลยนะว่า
ถ้าไปในป่าที่น้ำน้อยๆ เราจะทำยังไง (เป็นปลาขาดน้ำไม่ได้ซะด้วย)

บ่ายโมงออกเดินทางกลับที่พัก (หน่วยพิทักษ์ป่า) ทางเริ่มไม่ชันแล้ว
แต่ตอนนั้น เราปวดขา เข่า ข้อเท้า นิ้วเท้า ฝ่าเท้ามากๆ เพราะมันล้าจากทางชันมา
ก็ต้องฝืนเดินไปเรื่อยๆ ระหว่างทางไปเจอพรานออกมาล่าสัตว์อีกกลุ่ม
คราวนี้เค้ายังไม่ทันได้สัตว์มา (กำลังเข้าไป) เราเลยยึดอุปกรณ์ล่าสัตว์ไว้


สุดท้ายก่อนถึงที่พัก ต้องเดินข้ามน้ำ
เราน่ะ เรื่องลุยน้ำมันของหมูๆ (เพราะตอนทำธีสิส ก็ลุยน้ำตลอด)
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งนั้น ครั้งนี้่ขามันสั่น ไม่มีแรง รองเท้าก็ลื่น (ปกติลุยน้ำจะใส่แตะ)
พอก้าวขาลงน้ำปั๊บ ลื่นล้มปุ๊บ ตัวเปียกมะล็อกอยู่คนเดียว 555
โดนแซวว่าตายตอนจบ

เดินป่าครั้งนี้ได้อะไรมาเยอะมาก โดยเฉพาะความรู้ที่หาไม่ได้ในห้องเรียน
ได้รอยตุ่มๆ จากการแพ้ยุงป่ามาเต็มแขน

แต่ก็สนุกดี
ครั้งหน้าถ้าจะต้องเดินอีก คงต้องเตรียมร่างกายให้ดีกว่านี้
แล้วเดิน กิน นอน ในป่าสัก 7 วัน (เอาให้ลืมเมืองไปเลย อิอิ)




ป.ล.1 ไม่มีภาพถ่ายส่วนตัว เพราะไม่สามารถติดกล้องไปได้-----> หนัก
ป.ล.2 คิดเอาไว้ว่าจะต้องฟิตร่างกายให้ดี ปีหน้าจะเดินไปยอดโมกูจู ที่เลื่องชื่อของที่นี่

[veekung]

ไปด้วยยยยยยยยยยยยย ดิ