ถามว่า เริ่มมาสนิทกับน้องชายคนนี้ตอนไหน...
จำได้แม่นยำที่สุด ตอนไปเที่ยวตราด เดือนมิ.ย. 49 ที่บ้านพุฒและเกาะช้าง
ได้รู้ว่า น้องชายคนนี้น่ารักแค่ไหน....ตอนขากลับช่วยขับรถ โดนพี่สาวดุ ก็งอนๆ...
จริงๆ เป็นคนขี้น้อยใจเหมือนกัน...จากนั้นก็ติดต่อ ก็โทร.หากันอย่างสม่ำเสมอ
ตอนไหนเอารถ APV ของซูซุกิมาที่บริษัทพี่ก็จะโทร.หา หากพี่ว่างก็จะลงไปเจอ...
นัดกันหลายครั้งหลายคราว่า จะกินข้าวกัน...ก็คลาดแคล้วกันทุกที่
แต่เราก็มีกิจกรรมที่ไปลุยด้วยกันตลอด น้องไปไหนพี่จะรู้เสมอ จะโทร.มาบอกแทบทุกครั้ง...
มีคนพิเศษจะแนะนำ ก็แวะพามาให้รู้จักถึงบริษัท
เหน่งเป็นคนมีน้ำใจ ไม่ว่า ไหว้วานอะไรก็จะทำให้อย่างสุดใจเลย....รูปทุกรูปที่ถ่ายให้ยังคงถูกเก็บไว้อย่างดี...
ยังจดจำรอยยิ้มครั้งสุดท้ายที่เหน่งแวะเอาคั่นหนังสือปีใหม่ให้พี่ตรงทางออก 4 สถานีรถไฟฟ้าอนุสาวรีย์ชัยฯ เมื่อปลายเดือนม.ค.ได้ดีก่อนบอกว่า "เดี๋ยวผมจะกลับไปขอนแก่นแล้ว ไว้คราวหน้ามากทม.ค่อยโทร.หาและนัดกินข้าวกันนะพี่นะ ไปล่ะคร้าบบบ"...นี่คงเป็นของชิ้นสุดท้ายที่น้องมอบให้พี่ก่อนจากลา....นิจนิรันดร์
พี่ยังเสียใจที่วันนั้น ไม่ได้ให้นันส่งโทร.ไปใกล้ๆ หูเหน่งตอนน้องๆ ไปเยี่ยมที่ร.พ. มัวแต่ถามว่า เหน่งที่นอนอยู่ตรงหน้าน้องเป็นไง...
เหน่งน้องที่รักยิ่งและจะอยู่ในใจพี่เสมอและตลอดไป
*********************************************************
วันเสาร์นี้พี่กับหมวย, เคโระ, ป้อง 36 และนัน 38 จะไปที่บ้านเหน่ง ออกจากกทม. 11.00 น. และค้างคืนที่นั่น จนเสร็จงานฌาปนกิจค่ะ...