สามสหายตลุยภูฏาน

[Cinderlily]

เรื่องเล่าหลักๆก็หมดไปแล้ว  เพราะเล่าแบบสรุปหัวข้อข่าว   ตอนนี้ก็มีแต่เกร็ดเล็ก เกร็ดน้อย เท่านั้น


รูปแรกขอนำเสนอ 2 หนุ่มชี้ให้ดูยอดเขา จูโมฮารี ก่อน กลัวคนไม่รู้ว่ายอดไหนเลยต้องเน้นๆ อย่างนี้

ที่แววตาบอกว่า วิวสวยไม่เท่าที่หวังไว้  เป็นเพราะเราไปช่วงที่เพิ่งจะผ่านจากฤดูหนาว 
หิมะเพิ่งละลายหายไป ต้นไม้ใบหญ้าจึงดูแห้งแล้ง แต่บนเขาบางแห่งเรายังเห็นหิมะกองอยู่ข้างถนน
รวมทั้งน้ำตกที่ยังคงเป็นน้ำแข็ง ค้างอยู่ตามซอกเขา
แต่โดยทั่วไปแล้ว บรรยากาศก็ไม่เลวเลยทีเดียว โดยเฉพาะบ้านพักที่เราพัก อยู่ในป่าสน สวย สงบดีมาก
หากไม่ต้องเดินทางไปชมโน่น นี่ เราคงได้นอน อ่านหนังสือ หรือจิบชาอร่อยๆท่ามกลางแสงแดดอุ่นๆนะ













โดยเฉพาะลำธารที่น้ำใส ไหลเย็น ( เย็นมาก) ที่ไหลผ่านไปทั่วทุกหน้าบ้าน เป็นอะไรที่ชอบมาก
 เวลารถวิ่งเลียบลำธาร หลายคนบ่นอยากจะลงไปกระโดดน้ำเล่นจริงๆ

ที่ภูฏาน ชาวบ้านจะติดธงมนต์ ไว้ทุกที่ เป็นสีต่างๆล้วนสดใส  โดยจะแขวนไว้ในที่ที่มีลมพัดผ่าน
 เพื่อให้ธงโบกสบัด เสมือนกำลังสวดมนต์ตลอดเวลา  เราเห็นจนเป็นภาพที่คุ้นตา 




แต่บางครั้ง อีกมุมมองหนึ่งที่ เตะตาอิฉันคือภาพที่ชาวบ้านที่ตากผ้าไว้หน้าบ้าน
ดูแล้วให้อารมณ์เหมือนกันนะ  - อารมณ์คิดถึงบ้านต่างจังหวัด 

[Cinderlily]

อีกเรื่อง ที่ Touch my heart มาก คือเรื่องของหมา ที่ภูฏาน
ขอบอกไว้เลยว่า หากจะต้องเกิดเป็นสุนัขแล้วล่ะก็  ควรจะเลือกเกิดเป็นสุนัขที่ประเทศภูฏาน

เพราะ ที่ภูฏาน มีหมาไม่มีเจ้าของ ( เอ..ไม่เห็นมีคนเลี้ยงหมาในบ้านนะ เห็นแต่นอนตามถนน) เยอะมาก
แต่ทุกตัวอ้วนสมบูรณ์ดี เพราะคนภูฏานจะให้อาหารหมา เนื่องจาก เขาเชื่อว่า
หมาพวกนี้ชาติหน้าจะเกิดเป็นคน ดังนั้นต้องเลี้ยงเขาให้ดีๆ (แต่คนเลี้ยงผอมนะ)

ภาพที่ไม่คุ้นตาคือ ทุกที่จะมี หมาเดินเต็มถนน แม้แต่ในงานพิธีก็ยังมีมาเดินบนพรมแดงด้วย
 ทำให้นึกถึงภาพบ้านเราสมัยเป็นเด็กที่มีหมาตามถนนเยอะๆอย่างนี้
แต่หมาที่ภูฏานน่ารักทุกตัวนะ อ้วน ขนปุย ไม่สกปรก  และทุกตัวมีนิสัยดี ไม่ก้าวร้าว เป็นมิตรกับทุกคน

ช่วงเช้าฉันเดินออกมาสำรวจเมือง เห็นหมานอนขดตัวตามหน้าบ้านคนแล้วน่าสงสาร
เพราะมันหนาวมาก และไม่เห็นหมาใส่เสื้อกันหนาวแบบบ้านเราเลยนะ
ทั้งๆที่อากาศตอนกลางคืน ติดลบ หมาบ้านเราแค่ 20 องศาก็รีบใส่เสื้อให้แล้ว


อึ๊บ.........ออกกำลังกายตอนเช้า แก้หนาว



ชาอุ่นๆสักถ้วยไม๊จ๊ะ



พ่อรูปหล่อตัวนี้ ตามขึ้นไปเขาตั๊กซัง ที่สูงมากๆ จนถึงครึ่งทาง แวะคุยกันตลอดทาง น่ารักมาก

แถมเรื่องรถหน่อย  ในภูฏานใช้รถกันมาก  แต่ส่วนใหญ่เป็นรถคันเล็ก  แม้แต่รถเมล์ที่วิ่งระหว่างเมืองไกลๆ ก็เป็นรถตู้ เพราะทางในประเทศภูฏานเป็นทางที่วกวน หาทางตรงเกิน 5 เมตรแทบไม่มี  อีกทั้งแคบ และสูงต่ำตามระดับของภูเขา เวลาขับรถน่าหวาดเสียวมาก  ใครขับรถที่ภูฏานได้ถือว่าเก่งสุดๆ  แต่คงมาขับบ้านเราไม่ได้ เพราะเขาชินกับถนนคดเตี้ยว  มาบ้านเราคงขับไป ก็หลับไปแน่นอน




รูปนี้ไม่ค่อยชัด แต่อยากให้ดูว่า ทะเบียนรถที่ภูฏานเป็นสีแดงทุกคัน  
คนไทยชอบมาก เพราะให้ความรู้สึกดีเหมือนว่า ได้ขับรถใหม่ป้ายแดงตลอดชีพ ฮา ฮา

[อ้อย17]

   ชอบรูปและเรื่องเกร็ดเล็กเกร็ดน้อบแบบนี้ค่ะ พี่เน็ก....

   รอชมอีก...นะคะ...

[Cinderlily]

รูปบรรยากาศภายในรถของเรา   รถคันนี้ขับดีที่สุด แม้จะทางวกวน 5 พันโค้ง ผู้โดยสารก็ยังไม่เวียนหัว
ผิดกับรถคันอื่นที่อาเจียนกันเยอะ  แม้จะทั้งเหวี่ยง ทั้งกระโดด จนสั่นคลอนไปหมด  แต่ก็ยังหน้าระรื่น
สงสัยคนขับเห็นอิฉันน้ำหนักมาก เลยส่งมานั่งถ่วงข้างหลังกระมัง



มีรูปจากล้องของประทาน มาเพิ่มจ้า














รุมช๊อปปิ้ง












ขวัญใจคุณนายแววตา


รูปสุดท้าย นานๆจะมีคนชมซะที  เลยขอเอาใจ อ้อย 17 แฟนคลับที่เหนียวแน่นหน่อย
เอ๊า รูปหนุ่มหล่อ มาแบ่งกันเชยชมจ้า

[too_ploenpit]

		อ้างถึง			ข้อความของ Cinderlily เมื่อ 29 กุมภาพันธ์ 2555, 17:12:08
	อีกเรื่อง ที่ Touch my heart มาก คือเรื่องของหมา ที่ภูฏาน ขอบอกไว้เลยว่า หากจะต้องเกิดเป็นสุนัขแล้วล่ะก็  ควรจะเลือกเกิดเป็นสุนัขที่ประเทศภูฏาน เพราะ ที่ภูฏาน มีหมาไม่มีเจ้าของ ( เอ..ไม่เห็นมีคนเลี้ยงหมาในบ้านนะ เห็นแต่นอนตามถนน) เยอะมาก แต่ทุกตัวอ้วนสมบูรณ์ดี เพราะคนภูฏานจะให้อาหารหมา เนื่องจาก เขาเชื่อว่า หมาพวกนี้ชาติหน้าจะเกิดเป็นคน ดังนั้นต้องเลี้ยงเขาให้ดีๆ (แต่คนเลี้ยงผอมนะ) ภาพที่ไม่คุ้นตาคือ ทุกที่จะมี หมาเดินเต็มถนน แม้แต่ในงานพิธีก็ยังมีมาเดินบนพรมแดงด้วย  ทำให้นึกถึงภาพบ้านเราสมัยเป็นเด็กที่มีหมาตามถนนเยอะๆอย่างนี้ แต่หมาที่ภูฏานน่ารักทุกตัวนะ อ้วน ขนปุย ไม่สกปรก  และทุกตัวมีนิสัยดี ไม่ก้าวร้าว เป็นมิตรกับทุกคน ช่วงเช้าฉันเดินออกมาสำรวจเมือง เห็นหมานอนขดตัวตามหน้าบ้านคนแล้วน่าสงสาร เพราะมันหนาวมาก และไม่เห็นหมาใส่เสื้อกันหนาวแบบบ้านเราเลยนะ ทั้งๆที่อากาศตอนกลางคืน ติดลบ หมาบ้านเราแค่ 20 องศาก็รีบใส่เสื้อให้แล้ว อึ๊บ.........ออกกำลังกายตอนเช้า แก้หนาว ชาอุ่นๆสักถ้วยไม๊จ๊ะ พ่อรูปหล่อตัวนี้ ตามขึ้นไปเขาตั๊กซัง ที่สูงมากๆ จนถึงครึ่งทาง แวะคุยกันตลอดทาง น่ารักมาก แถมเรื่องรถหน่อย  ในภูฏานใช้รถกันมาก  แต่ส่วนใหญ่เป็นรถคันเล็ก  แม้แต่รถเมล์ที่วิ่งระหว่างเมืองไกลๆ ก็เป็นรถตู้ เพราะทางในประเทศภูฏานเป็นทางที่วกวน หาทางตรงเกิน 5 เมตรแทบไม่มี  อีกทั้งแคบ และสูงต่ำตามระดับของภูเขา เวลาขับรถน่าหวาดเสียวมาก  ใครขับรถที่ภูฏานได้ถือว่าเก่งสุดๆ  แต่คงมาขับบ้านเราไม่ได้ เพราะเขาชินกับถนนคดเตี้ยว  มาบ้านเราคงขับไป ก็หลับไปแน่นอน รูปนี้ไม่ค่อยชัด แต่อยากให้ดูว่า ทะเบียนรถที่ภูฏานเป็นสีแดงทุกคัน  คนไทยชอบมาก เพราะให้ความรู้สึกดีเหมือนว่า ได้ขับรถใหม่ป้ายแดงตลอดชีพ ฮา ฮา

...เห็นด้วยกับเน็กจ้ะ...

...ที่หมาควรไปเกิดที่ประเทศภูฎาน...

...หมาบ้านเราเยอะมาก...จนไม่ได้รับการเอาใจใส่เท่าที่ควร...

...คนมีฐานะดีหน่อยก็อยากเลี้ยงแต่หมาฝรั่ง...

...ทั้งๆที่หมาจรจัดบางตัวก็น่ารักออก...

...ที่บ้านตู่ก็เลี้ยงแมวจรจัดไว้ตัวนึง...

...พันธุ์ไม่ไฮโซ...แต่เค้าก็น่ารักดีนะ...

[too_ploenpit]

...ถ้ามีคนโสดไป...อาจได้แฟนชาวภูฎานกลับมาแน่ค่ะ...

[Leam]

สวัสดียามเย็นครับ... พี่เน็ก..พี่สิน..พี่ตู่..พี่ตุ๊..พี่สุทัศน์..พี่อร..พี่อ้อย และพี่น้องทุกท่าน

หลายรูปสวยบาดใจจริงๆครับ...

เคยอ่านมาว่า... วัดตั๊กซัง เป็นวัดในศาสนาพุทธที่สวยที่สุดครับ

[Cinderlily]

ถูกต้องจ๊ะ ...สวยที่สุด และ โหดที่สุด วันนี้มีคนพูดในทีวี ตรงกับใจพี่เลย
เขาบอกว่า วัดตั๊กซังนี้ ต้องมีแรงศรัทธา เท่านั้น ที่จะพาไปได้
คนที่จะขึ้นไปต้องมี ศรัทธา 2 อย่าง
1. ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ  แรงศรัทธาในศาสนา ไปให้ถึงวัด ไปกราบพระแล้วมีความสุข เหนื่อยแค่ไหนก็จะไป
2. ศรัทธาในอุดมการณ์ของนักท่องเที่ยว ที่ต้องไปพิชิตวัดนี้ให้ได้ เพราะเวลาใครพูดถึง ก็สามารถยืดอกตอบได้ว่า ไปมาแล๊ว

แต่.....   ยังมีคนอยู่นอกกรอบทั้งสองข้อนี้อยู่ 1 คน  คือคนที่ไม่มีแรงใดมาดึงดูดให้ขึ้นไปถึงวัดนี้ได้ คือพี่เอง
เพราะขณะเดินตามทางก็มี ความสุขเพียงพอแล้ว  การอยู่เงียบๆท่ามกลางธรรมชาติ นี่ประเสริฐสุด
พี่ไปนั่งมองวัดตั๊กซังที่ตั้งอยู่บนหน้าผา ที่มีสิ่งแวดล้อมประกอบโดยรวม
ดูดีกว่าไปถ่ายรูปตึกใกล้ๆ  ซึ่งจะได้รูปตึกเหมือนๆตึกบนพื้นดิน ไม่มีอะไรแตกต่าง

แต่ .....ก็คิดอยู่นะว่า อาจจะไปขึ้นอีกครั้ง เร็วๆนี้ ก่อนที่จะไม่มีแรงขึ้น เพื่อพิสูจน์ว่า อิฉันยังไหวนะค๊าาาาา

[dolly]

 ตามป้า Lilyไปเที่ยวด้วยคน ต้องขอชมจากใจว่า ภาพสวยงามมาก แถมการบรรยายเรื่องชวนให้ติดตามแบบใจจดใจจ่ออยู่ตลอด เวลา โชคดีที่มีเพื่อนๆที่ยังแข็งแรงไปเที่ยวในดินแดนไกลโพ้น เราเลยพลอยได้อาศัยบารมีชื่นชมวิวทิวทัศน์โดยไม่ต้องเหนือยแรงเอง ด้วย ยกนิ้วให้จ๊ะ