ผลงานภาพที่ส่งเข้าประกวดภาพประทับใจ

[MahDee]

รายการผลงานภาพที่ส่งประกวดภาพประทับใจ


--------------------------------------------------------------------------

ภาพที่ 1



Shot with DMC-FX7 at 2007-08-08

ชื่อภาพ "ความรักของพี่ๆ"

แอพบเด็กน้อย 3 คนนี้ที่ลานวัดพระธาตุนครฯ
พี่ๆตัวกะเปี๊ยก 2 คน พยายามใส่รองเท้าให้น้อง
โดยที่น้องกำลังยืนอยู่
พี่2คนพยายามยกเท้าน้องขึ้นพร้อมๆกันทั้ง2ข้าง
น้องก็ยืนให้พี่ปลุกปล้ำใส่
มองหาพ่อแม่ ก็ไม่เห็นว่าอยู่ที่ไหน
ใช้เวลาใส่นานมาก แดดก็ร้อน
ผลที่สุดก็ใส่ได้สำเร็จ  

[MahDee]

ภาพที่ 2





รูปนี้ชื่อ “The Bend of the Road  does not mean the End of the Road.”
 ถ่ายด้วย Fuji FinePix S5000  ในวันที่อากาศดี  แต่วิธีการถ่ายรูปนี้วิบากมาก
เนื่องจากนั่งอยู่บนรถที่แกว่งไปตามทางโค้งบนภูเขา  
รูปนี้ไม่ได้ชอบเพราะมีคุณภาพที่คมชัดลึกเลย
แต่ชอบที่เมื่อดูแล้วให้ความรู้สึกที่ดีแบบให้กำลังใจว่า  
เส้นทางของเรา แม้จะขรุขระ หรือ คดเคี้ยวเพียงใด
ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นทางตันเสมอไป

[MahDee]

ภาพที่ 3





รูปนี้ชื่อ “ The Red Leaf ” ถ่ายด้วย NIKON D 40
 เป็นรูปที่ถ่ายในช่วงลองกล้อง  ในวันที่อากาศมืดคลึ้มด้วยสายฝน
ลมพายุพัดใบไม้ใบนี้มาจากที่ใดก็ไม่ทราบ  มาตกอยู่บนต้นไม้เล็กๆ
สีของมันตัดกันจนสะดุดตา  แต่ที่ชอบคือลักษณะของเจ้าใบไม้แก่ๆใบนี้
ที่แม้จะเก่าแก่ จนไม่สามารถทานแรงลมและหลุดลอยมา
 แม้มันจะมีริ้วรอยของการผ่านชีวิตมามากจนรูปร่างของมันขาดแหว่งไปบ้าง  
แต่เมื่อมันมาตกอยู่ในที่ห่างไกล  สีของมันก็ยังแดงสดไม่ซีดจาง
   หากเราจะเป็นคนแก่( ไม่ใช่สิ  เราเป็นคนแก่แล้วต่างหาก )  
เราก็จะเป็นใบไม้แก่ๆใบนี้  ที่จะยังคงรักษาสีสันของตัวเองไว้ไม่ให้จืดจาง

[MahDee]

ภาพที่ 4




ชื่อภาพ "ล้นเกล้า 2 รัชกาล"

ภาพนี้ เป็นภาพแห่งความประทับใจอย่างสูงสุดสำหรับเด็กชายบ้านนอกคนหนึ่ง ที่ได้มีโอกาสได้มาเรียน ณ สถานศึกษาอันทรงเกียรตินามจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ชีวิตพลิกผันจากเด็กชายที่อาจถูกชักจูงไปสู่ขบวนการก่อการร้ายในพื้นที่ มาอยู่ในรั้วจามจุรี ได้ทุนศึกษาจนสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรี และมีโอกาสได้ศึกษาต่อจนสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาโท ก็ด้วยพระมหากรุณาธิคุณของล้นเกล้า 2 รัชกาล และจวบจนวันนี้ก็ได้รับโอกาสทำงานอยู่ที่นี่ รับใช้เบื้องยุคลบาท และจะรักษาเกียรติภูมิความเป็นจุฬาลงกรณ์ ในการทำงานรับใช้สังคมไว้สืบไป

[MahDee]

ภาพที่ 5



ชื่อภาพ "รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ"

ภาพนี้เป็นภาพเมื่อครั้งไปเยี่ยมพี่แห้ว ชาวหอรุ่น 2526  เป็นภาพแห่งความประทับใจที่สุดที่ได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพี่แห้วอีกครั้ง หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุเมื่อ 10 กว่าปีแล้วที่ต้องนอนอยู่บนเตียง โดยไม่สามารถจะขยับอะไรได้เลย สื่อสารโดยการเหลือกตาขึ้นลงเท่านั้น วันนั้น วันที่พี่แห้วได้พบเจอเพื่อนเก่า ทำให้ผมได้เห็นรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะของพี่แห้วที่เรารับรู้ได้ว่าเป็นเสียงหัวเราะที่เปี่ยมด้วยความสุขอีกครั้งหนึ่ง ความรู้สึก ณ ตอนนั้นตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก...น้ำตาคลอเบ้า...ผมเชื่อว่าหากท่านไปยืนอยู่ตรงนั้น ก็คงจะรู้สึกเหมือนกัน ..ส่วนตัวแล้วรู้สึกว่าตัวเองโชคดีจังที่ได้เข้ามาศึกษา ณ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และโชคดียิ่งกว่าเมื่อได้ก้าวมาอยู่ใน "ซีมะโด่ง" บ้านหลังนี้ ที่เราอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่น ช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาโดยตลอด ไม่ว่าจะยามสุข หรือทุกข์เพียงใด ห่างกันนานเพียงใด รู้จัก หรือไม่รู้จัก หากเพียงแค่รู้ว่าเป็นชาวซีมะโด่ง จะรู้สึกได้ทันทีว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่เคยทิ้งกัน หากแม้นจะทุกข์แสนสาหัสเพียงใด เพียงได้เห็นรอยยิ้มของเพื่อนที่ได้มาเจอกันอีกครั้ง ก็ดีใจแล้ว ประทับใจมากครับที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของ ซีมะโด่งครับ

[MahDee]

ภาพที่ 6




ภาพนี้ชื่อ "โดดเดี่ยว แต่ไม่เดียวดาย" ครับ


           ชีวิต มันไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ  บางครั้งอาจต้องมีการพลัดพลาก จากคู่ของเรา

ทั้งๆ ที่เราไม่อยากให้มันเกิดขึ้น  แต่....หากว่าเรามีเพื่อนที่รู้ใจคอยอยู่กับเรา

ความเหงาในชีวิตมันคงเลือนไป



** ภาพนี้ถ่ายตอนลงมาจากออฟฟิศครับ ตอนนั้นเหงาๆ อยู่แล้วครับ

เห็นร้านค้าเค้าจัดแสดงรองเท้าแบบนี้เข้ามันโดนใจอารมณ์ ณ ตอนนั้นครับ

เลยกดไปหนึ่งแช๊ะ ครับ

[MahDee]

ภาพที่ 7




ภาพนี้ชื่อ  "แสงแห่งชีวิต..."


           หากใครได้ผ่านการรับพระราชทานปริญญาบัตรจะทราบว่าวันนั้นมีความสุขแค่ไหน

ความหวัง... ความมุ่งมั่นในอนาคต...ความมั่นใจ... ที่พร้อมจะสร้างอนาคตให้กับตัวเอง

และคนข้างหลัง...  มันเปี่ยมล้นออกมา  ดังทางแห่งแสงสว่างแห่งชีวิตที่เราพร้อม

จะก้าวไปกับมัน



** ภาพนี้ถ่ายด้วยกล้องฟิล์ม ที่แถมมาจากซื้อครีมกันแดดยี่ห้อ วาสลีน

ถ่ายด้วยฟิล์มสไลด์  แล้วล้างด้วยการ cross process ครับ สีมันเลยแปลกๆ ครับ

วันถ่ายมีเจ้าเซลล์เป็นพยานฮับบบ

นายแบบเป็น รูมเมท ของผมที่อยู่มาด้วยกัน 4 ปีครับ ก็ยินดีกับความสำเร็จของเพื่อน

และก็ทราบว่าการเรียนไปทำงานไปมันสาหัสขนาดไหน ไหนจะต้อง Control ทั้งเรื่องเรียน

เรื่องงาน   เรื่องส่วนตัว  ให้ได้    ซึ่งตัวผมเองก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน

เห็นเพื่อนสำเร็จแล้ว ก็คิดว่า ..... วันข้างหน้ามันต้องเป็นของผมครับ

[MahDee]

ภาพที่ 8




ชื่อ "สบตา"

วันหนึ่งได้ไปเยี่ยมรุ่นพี่ RCU คู่หนึ่งที่บ้าน(เช่า) หลังใหม่
เป็นอาคารพานิชย์ 4 ชั้น ด้านหลังเป็นพื้นที่เล็กๆ เปิดโล่ง ติดต่อกันได้ทุกห้อง
ตอนที่กำลังเดินสำรวจ และเดินชมบ้านใหม่ของพี่ๆ ทั้ง 2
ตาก็เหลือบไปเห็นลูกแมว 3 ตัว กำลังวิ่งเล่นอยู่ที่หลังบ้าน

ด้วยเพราะความรักแมว เลยอยากจะไปเล่นกับมัน
แต่มันไม่ยอมเล่นด้วย พอเข้าใกล้ก็วิ่งหนี่ หรือไม่ก็ส่งเสียงขู่ตลอด

สักพัก ช่วงที่กำลังจะหมดหวัง ก็ไปนั่งเล่นๆ ที่ใกล้ๆ ประตู
แล้วเอามือมาเขี่ยที่ช่องว่างของบานประตูเล่น
ซักพักมีลูกแมวตัวน้อยๆ ตัวหนึ่ง เข้ามาเอามือ(ขาหน้า) มาเขี่ยๆ มือเราเล่น
แต่มันอยู่อีกฝั่งของประตู จะอุ้มก็อุ้มไม่ได้
เลยรีบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้ ถ่ายได้หลายจังหวะ
แต่ชอบจังหวะนี้มากที่สุด

มองผ่านกล้อง(ในมือถือ) เหมือนมันกำลัง "สบตา" มาพอดี
อยากรู้จริงๆ ว่ามันคิดอะไรอยู่

[MahDee]

ภาพที่ 9




รูปที่ 2 "คิดถึงสมเด็จย่า"

ภาพนี้ถ่ายจากกล้องดิจิตอลคอมแพ็ค(ที่ยืมเพื่อนมาใช้)
จำไม่ได้แล้วว่าไปงานอะไรมา
จำได้แค่ว่างานจัดที่บริเวณถนนราชดำเนิน ช่วงบริเวณพระบรมรูปทรงม้า
เป็นงานเกี่ยวกับเยาวชน มีกิจกรรมหลายอย่างให้คนที่ไปได้ร่วม

มีทั้งวงดนตรีดุริยางค์ การแสดงเพอร์คัทชั่นของนักเรียน
กิจกรรมวาดภาพ ฯลฯ

ในภาพนี้เป็นอีกกิจกรรมหนึ่งที่น่ารัก
เจ้าของงานจะแจกปิงปองสีแดง ให้กับคนที่มาในงาน
ให้เอาไปหย่อนลงในกล่องพลาสติกใสที่ทำเป็นรูปร่างของคน
ช่องที่ทำไว้สำหรับหย่อนลูกบอลทำเป็นรูปหัวใจ

ถ้าจำไม่ผิด กล่องพลาสติกนี้จะมีรูปร่างเป็นผู้หญิง สื่อว่าเป็นแม่ที่เป็นผู้ให้
การที่เราย่อนลูกปิงปองสีแดงลงไปในช่องรูปหัวใจ
คงต้องการสื่อให้เรามอบความรักให้แก่แม่ เติมรักให้แม่ให้เต็ม


ตอนที่มองผ่านกล่องนี้ สายตากลับไปมองเห็นพระบรมฉายาลักษณ์ที่อยู่ด้านหลัง
พระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ขณะโอบพระหัตถ์และทอดพระเนตรมายังพระบรมราชชนนี

ทำให้เรานึกถึงความรักของสมเด็จย่า ทั้งในฐานะพระชนนีแห่งพระมหากษัตริย์ไทย 2 พระองค์
และในฐานะ "แม่ฟ้าหลวง" ของแผ่นดินไทย ซึ่งเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ยากจะหาสิ่งใดมาเทียมได้

คิดถึงพระกรุณาธิคุณ คิดถึงพระฉายาลักษณ์ยามแย้มพระสรวล
และเวลาที่พระองค์ท่านทรงผ่านคลายพระอิริยาบทด้วยการทรงงานอดิเรก

อีกสาเหตุที่เลือกรูปนี้ เพราะว่าขณะนี้ในหลวงทรงมีพระอาการประชวร
ยังทรงประทับอยู่ที่โรงพยาบาลศิริราช
มองดูภาพแล้วก็คิดถึงพระองค์ท่าน อยากให้พระองค์ทรงหายจากอาการประชวรในเร็ววัน

[MahDee]

ภาพที่ 10



 "ด้วยรัก"

ภาพนี้ถ่ายช่วงที่เดินทางเข้าไปยังเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอุ้มผาง น้ำตกทีลอซู จังหวัดตาก
ระยะทางที่เดินเท้าเข้าไปก็ประมาณ 10 กิโลเมตร หนูเดินตามหลังคู่รักคู่นี้ตลอดทาง
ประทับใจตรงความรัก ความห่วงใย และความใส่ใจที่เค้ามีต่อกัน เห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้เลยค่ะ
ตอนไหนที่พี่ผู้หญิงเหนื่อย พี่ผู้ชายก็หยุดพัก คอยดูแล พัดลมให้หายร้อน จากนั้นก็เดินกันต่อ
ช่วงไหนทางชัน พี่ๆเค้าก็จูง ลากกันไป เป็นอย่างงี้ตลอดทางจนถึงที่หมาย  น่าประทับใจมากค่ะ
หนูเดินตามไป มองไป ยิ้มไปตลอดทาง รู้สึกอิ่มใจ ลืมเหนื่อยไปเลยค่ะ  :wink:

[MahDee]

ภาพที่ 11





"ไทยนี้...รักสงบ...."

ภาพนี้ถ่ายที่เกาะเกร็ดค่ะ เป็นป้ายที่ตกแต่งร้านร้านหนึ่ง
เห็นแล้วสะท้อนอะไรหลายๆอย่างของบ้านเมืองในปัจจุบัน
ทำให้นึกถึงความสงบของบ้านเมืองที่เคยมีมาแต่ก่อน เปรียบเทียบกับความวุ่นวายในปัจจุบัน เหมือนเป็นสิ่งที่ขาดหายไป....

เพลงชาติที่คนไทยได้ฟัง หรือได้ร้องทุกเช้าเย็น มีไหม๊ที่ใครจะใส่ใจในเนื้อหาคำร้องนั้น ว่าเค้าต้องการสื่ออะไรบ้าง...  :cry:

[MahDee]

ภาพที่ 12




"สายใยรัก"

ตอนนี้เป็นตอนที่ไปโครงการเรือเยาวชนฯ เค้าจะต้องมีโยนริบบิ้นทุกครั้งที่จะออกจากท่าเรือประเทศนั้น ๆ ปอโยนไปให้โฮสต์หลายประเทศแล้ว แรก ๆ ก็ตื่นเต้น แต่หลัง ๆ เฉย ๆ ตอนแรกที่ถ่ายรูปนี้ก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอมาดูอีกที ปลายทางของริ้บบิ้นสีแดง คือ "ม๊า" ที่คอยจับริ้บบิ้นปอไว้จนกระทั่งสุดปลาย แล้วเราก็ไกลกันจนมองไม่เห็นแล้ว แต่ลิบๆ ที่เรามองเห็นคือผู้หญิงคนหนึ่งที่คอยดูเราจนลับตา ไม่ใช่แค่ครั้งนี้ แต่ทุกครั้งที่เราไกลบ้าน แม่จะคอยดูเราอยู่เสมอ และจะตั้งหน้าตั้งตารอวันที่เราจะกลับไปหาด้วย ตอนเสร็จโครงการแล้วกลับบ้าน แม่ก็ยังเก็บริ้บบิ้นไว้อยู่เลย

เหตุกาณ์นี้ ทำให้นึกถึงสายสะดือที่แม่ต่อส่งมาเลี้ยงชีวิตเราตั้งแต่อยู่ในท้อง ต่อให้ตัดสายสะดือขาด แม่ก็ยังมีสายใยรักและความห่วงใยที่เรามองไม่เห็นอยู่อย่างเต็มเปี่ยม เวลาเรามาเรียนที่กรุงเทพฯ แม่จะดีใจทุกครั้งที่เรากลับบ้าน จะรอและคอยว่าเมื่อไหร่ลูกจะปิดเทอม ขณะที่เราได้ดี มีสุขแม่ก็พลอยสุขไปด้วยถึงเราจะไม่ได้แบ่งอะไรให้แม่ก็ตาม เราจะเป็นที่หนึ่งและที่สุดสำหรับแม่เสมอ แม้เราจะไม่ได้เห็นแม่เป็นที่สุดของเราก็ตาม

[MahDee]

ภาพที่  13






"Friendship is Borderless: มิตรภาพไร้พรมแดน"

เพื่อนที่โครงการเรือเยาวชนฯ จาก 10 ประเทศในอาเซียนและ 1 จากญี่ปุ่น เวลาแค่ 45 วันกับการรู้จักกันครั้งแรก มันสร้างมิตรภาพที่งดงามขึ้นได้ เพื่อนทุกคนในกลุ่มสนิทกันมาก แม้ตอนนี้จะ 4 ปีแล้วที่เราเจอกันในอีเมล์ แต่เราก็ยังรู้สึกว่าความสัมพันธ์เราไม่ได้ห่างกัน ไม่เคยรู้สึกแง่ลบกับคนมาเลที่มีข่าวว่าช่วยโจรใต้เลยเพราะเพื่อนมาเลดีมาก ไม่เคยรู้สึกว่าชาวมุสลิมโหดร้ายเลยเพราะมีเพื่อนสนิทเป็นมุสลิม ปรับความรู้สึกต่อคนลาวในเรื่องที่เค้าช้ากว่าเรา จะรู้สึกโมโหแทนทุกครั้งที่มีคนพูดว่า 'มุขเสี่ยวมาก' เพราะรู้ว่านี่คือการดูถูก แม้จะไม่ตั้งใจ เพราะเสี่ยว แปลว่า เพื่อนสนิท เป็นความหมายที่ลึกซึ้งมากกว่าความหมายว่าเชยหรือแย่ที่คนไทยแปลกัน รักคนฟิลิปฟินส์ขึ้นมาเลยเพราะเค้ามีนิสัยเหมือนคนไทยมาก และอีกหลายอย่างมากมาย

[MahDee]

ภาพที่ 14





รูปแรกเก็บมาจากน้ำตกวชิรธารอยู่ตรงระหว่างทางขึ้นดอยอินทนนท์ เป็นน้ำตกที่ยิ่งใหญ่ครับถึงแม้จะเป็นแค่ทางผ่าน สายน้ำตกกระเซ็นแซ่จนไม่สามารถเข้าไปถ่ายใกล้ ๆ ได้เพราะกลัวกล้องพังถึงแม้จะเป็นกล้องราคาไม่แพงเท่าไหร่ ความรู้สึกตอนกดชัตเตอร์นี้รู้สึกทึ่งในพลังของธรรมชาติครับ

ให้ชื่อภาพว่า "เพียร" และถูกถ่ายทอดมาเป็นโคลงที่อาจจะไม่ไพเราะเท่าไหร่แต่ออกจากภาพนี้ครับ

เพียรเรียนเขียนอ่านใช้      ปัญญา
ดุจหนึ่งสายธารา      ก่อเกื้อ
ก้าวถึงซึ่งอนา-      คตฝัน ไว้นา
ขออย่าหมดแรงเชื้อ      ที่ตั้งใจเอย

[MahDee]

ภาพที่ 15

รูปที่สองเก็บมาจากอ่างบัวในบ้านจิมทอมสัน ฝรั่งผู้หลงใหลในผ้าไหมไทย ดอกบัวที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงามจนทุกคนต้องเหลียวหลังมาดู แต่ใครจะรู้ว่าบัวดอกนี้จะเป็นอย่างไรในวันพรุ่งนี้ ความรู้สึกต้องกดชัตเตอร์นี้ก็คือ "ทุกข์"ครับเลยขอให้ชื่อภาพนี้ว่า "ทุกข์"



ชีวิตหนึ่งชีวิตใคร      ต่างมีจุดหมาย
ยิ่งใหญ่ในตัวของตน
ย่อมต้องเวียนว่ายแลวน      สับสนแปรปน
มุ่งสร้างตามแรงแห่งฝัน
หลายคนอาจแปรเปลี่ยนผัน      ในทุกสิ่งอัน
มีสุขมีทุกข์ปนไป
บางคนอาจยอมรับได้      บางคนมลาย
หมดสิ้นถอดใจเอวัง
ความสุขความทุกข์ความหลัง      แม้จะผินพัง
มีเกิดย่อมต้องมีคลาย
หากเราไม่ยึดจักกลาย      เป็นเพียงสิ่งหมาย
รู้เห็นตามความเป็นจริง
ปราศจากรักและชังชิง      มองเห็นทุกสิ่ง
ด้วยตาด้วยใจเป็นกลาง
จักถึงเบื้องปลายแห่งทาง      หยุดก่อหยุดสร้าง
หยุดชาติหยุดภพหยุดนิรันด์

[MahDee]

ภาพที่ 16




รูปนี้คือรูปน้องพิชรุ่น 86 ค่ะ
ถ่ายตอนไปกระบี่กัน
ชอบรูปนี้ เพราะดูแล้วให้ความรู้สึก "สุด" จริงๆค่ะ

ความหมายของรูปก็ตามเนื้อเพลงนี้เลยค่ะ

http://www.esnips.com/doc/3a5498f2-1868-4309-8075-1a4fb9306047/Perfect-Rock-Star-สุด

สุด Extreme

Perfect Rock Star

อย่าไปนึกกลัว .... แม้บางสิ่งไม่เป็นเหมือนใจ
ขลาดกลัวแล้วได้อะไร.... ถ้าไม่ลองทำไปดั่งใจต้องการ

เธอจงเต้น... เหมือนดั่งไม่มีคนมอง
เธอจงร้อง เพลง... ให้ดังกว่าทุกคน
และจงรัก... รักราวกับโดนต้องมนต์
สาปให้เธอลืมเรื่องช้ำเรื่องเหงาเศร้าตรม

ชีวิตเท่านี้ .... จะสุขต้องใช้ให้สุด
หากรัก .... จงรัก  รักแบบไม่คิดว่ามันจะขม
 
และตัวฉันเอง ก็จะเป็น .. เช่นเธอเหมือนกัน
ผิดหวังเสียใจ ไม่หวั่น....  เพราะเกิดมาเรามีเพียงชีวิตเดียว

ฉันจะเต้น... เหมือนดั่งไม่มีคนมอง
ฉันจะร้องเพลง... ให้ดังกว่าทุกคน
และจะรัก... รักเธอดั่งโดนต้องมนต์
สาปให้ฉันลืมเรื่องช้ำเรื่องเหงาเศร้าตรม
 

ชีวิต. . . เท่านี้
จะสุขต้องใช้ให้สุด
หากรัก. . . จงรัก
รักแบบไม่คิดว่ามันจะขม
 
มันเกิดความรักขึ้นในใจฉัน ไม่เอาเก็บไว้
บอกเลย  ให้ไป หมดใจ ...

[MahDee]

ภาพที่ 17



ชื่อภาพ เสมือนจริง (verisimilitude)

ภาพนี้ถ่ายเมื่อตอนงานวันรับปริญญาเมื่อเดือนสิงหาปีนี้ค่ะ

ชอบความเหมือนจริงแต่ไม่ใช่ความจริง=verisimilitude
เงาในน้ำทำให้สิ่งต่างๆอยู่ใกล้เรามากขึ้น เหมือนเอื้อมถึง
แต่จริงๆแล้ว มันก็แค่ภาพลวงตาเท่านั้น

ส่วนภาพโปรเซสให้เป็นแนวโลโม่ค่ะ
จะได้ดูหลุดโลกไปอีกหน่อย

[MahDee]

ภาพที่ 18





ชื่อภาพ "วันเปิดหอ"
        รูปนี้ถ่ายเมื่อปีที่แล้ว ช่วงเช้าทำบุญหอพัก ส่วนช่วงบ่ายเป็นกิจกรรมเปิดหอ ซึ่งปกติกิจกรรมเปิดหอจะจัดปีเว้นปี
        เมื่อดูภาพนี้ทำให้นึกถึงตอนปี 1 ตัวเองจำได้ว่ามีกิจกรรมเปิดหอ ซึ่งเป็นวันที่สนุกสนานมาก หอหญิงในแต่ละชั้นแต่ละตึกจะมีการจัดเตรียมกิจกรรมเพื่อต้อนรับพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ จากหออื่นที่ขึ้นมาเยี่ยมชม มีการเล่นเกมและแจกของรางวัลเป็นขนมนมเนยมากมาย  เมื่อถึงเวลาเปิดหอชายเราจะนัดรวมพลเพื่อนๆ หอหญิง ไปบุกห้องหอชายกันเกือบทุกห้องที่สามารถเข้าได้ (ดูแล้วก็อิจฉาที่ห้องเขากว้างกว่าห้องเราเยอะ) แต่ละห้องก็เป็นไปตามสภาพจริงที่อยู่กัน  แต่บางห้องก็มีการจัดตกแต่งอย่างสวยงาม จนบางทีสวยกว่าห้องหอหญิงอีกนะ
       กิจกรรมเปิดหอเป็นกิจกรรมที่ส่งเสริมให้นิสิตมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ทำให้เกิดความคิดสร้างสรรค์ได้มองโลกในอีกมุมหนึ่ง เหมือนเวลาที่เราขึ้นไปตึกอื่นแล้วมองลงมาที่ตึกของเรา ทำให้ได้เห็นมุมมองใหม่ๆ ของตึกเรา นอกจากมุมเดินที่เราเคยเห็น  ภาพนี้จึงเป็นภาพประทับใจ ของกิจกรรมที่ประทับใ�

[MahDee]

ภาพที่ 19




ชื่อภาพ"ซากุระบาน"
   รูปนี้ถ่ายเมื่อประมาณ 2 ปีมาแล้ว เมื่อตัวเองเรียนอยู่ปี 4  เป็นช่วงที่ดอกชมพูพันทิพย์กำลังบายสะพรั่ง สวยมากๆ ซึ่งมองไกลจะเห็นเหมือนดอกซากุระบาน
   ภาพนี้ประทับใจ เพราะเป็นอีกมุมของหอพักที่ประทับใจ ดูภาพแล้วให้บรรยากาศเหมือนอยู่ประเทศญี่ปุ่น ซึ่งเพื่อนที่อยู่ในภาพปัจจุบันก็ไปเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่น นั่งมองภาพแล้วก็คิดถึงวันเก่าๆ เมื่อคราวเรียนปริญญาตรี มีเพื่อนๆ มีกิจกรรม สนุกสนานเฮอาทุกวัน จนรู้สึกว่าเวลามันช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน เวลาผ่านไปแต่ละสิ่งก็ต้องเปลี่ยนไป ถ้าในทุกๆปีเวลาที่ดอกชมพูพันทิพย์บานแล้วให้หญิงกลับไปนั่งที่จุดเดิม จุดที่ถ่ายภาพนี้ หญิงเชื่อว่าภาพที่ได้ต้องไม่เหมือนเดิม แต่สิ่งที่ยังเหมือนเดิมและคงอยู่คือความรู้สึกและความทรงจำที่หญิงและเพื่อนๆเคยร่วมกันกระทำ มันอยู่ในใจไม่มีวันลืม.....ซึ้งซะ.... :cry:  :cry:    

[MahDee]

ภาพที่ 20



http://i66.photobucket.com/albums/h252/may_suarpa/001.jpg'>

ชื่อภาพ "แสงแห่งปลายทาง"

ภาพนี้ถ่ายตอนกำลังรอรถไฟเพื่อกลับบ้านคะ  ตอนนั้นจำได้ว่าตั๋วรถไฟเต็มอย่างแรง เลยได้รถนั่ง แถมเป็นเช้าวันเสาร์อีกต่างหาก ด้วยความที่คิดถึงบ้านมากก็เลยต้องกลับรอบนี้ เลยรู้สึกว่าประทับใจรูปนี้ เพราะเป็นแสงแห่งปลายทางที่เรารอคอยรถไฟ.....รอคอยเพื่อที่จะได้กลับบ้าน

[MahDee]

ภาพที่ 21




ถ้าพูดถึงภาพที่ผมประทับใจที่สุด  ตั้งแต่ที่ผมถ่ายรูปมา  รูปแรกที่ปรากฏขึ้นในหัวของผมคือรูปนี้ครับ....  
เป็นภาพบรรยากาศเมื่อวันที่ 5 ธันวาคม 2549 บริเวณอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย  แสงเทียนเล็กๆ  หลายร้อยหลายพันดวง ที่ส่องสว่างที่นั้นในวันนั้น  เปรียบเสมือนตัวแทนของเปลวเทียนอีกนับล้านๆดวงที่กำลังเปล่งแสงสว่างอย่างพร้อมเพียงกันทั่วทั้งผืนแผ่นดินไทยในขณะนั้น   ภาพบรรยากาศนี้มันถูกตรึงอยู่ในใจของผมจนทุกวันนี้ครับ   ผมเห็นคนทุกเพศทุกวัย  ทุกคนที่นี้ยิ้มด้วยความภูมิใจ  ความดีใจ  ที่เกิดขึ้นมาอยู่ภายใต้ร่มเงาอันร่มเย็นของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว...

[MahDee]

ภาพที่ 22




ชื่อภาพ: พระมหากษัตริย์ กับ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

ภาพนี้ถ่ายเมื่อปี 2539 (จำวันที่ไม่ได้จะเป็นวันแรกที่รับพระราชทานฯ สมัยนั้นรับถึง 3 วัน)
ณ ปีนั้นเป็นปีที่ในหลวงครองราชย์ครบ 50 ปี ซึ่งหลังจากที่บัณฑิตได้รับพระราชทานปริญญาบัตรแล้ว
พระองค์ได้เสด็จพระราชดำเนินจากหอประชุมจุฬาฯ มายังหน้าพระบรมรูป 2 รัชกาล
ซึ่งบัณฑิตทั้งหลาย ณ วันนั้นได้มานั่งรอรับเสด็จยังพื้นที่ปูไว้หน้าพระบรมรูปแล้ว...
เรามักจะเรียกบัณฑิตในปีนั้นว่า รุ่นที่จบในปีที่ในหลวงครองราชย์ 50 ปีค่ะ...
จำได้ไม่เคยลืมเลือน...แม้จะอยู่ไกลและถ่ายด้วยกล้องฟิมล์ธรรมดา (สมัยนั้นไม่มี digital)
ทุกคนในที่นั้นต่างอดกลั้นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติไม่ได้ค่ะ
ที่พระองค์เสด็จพระราชดำเนินให้ประชาชนที่รอเฝ้ารับเสด็จ ณ จุฬาฯ ในวันนั้นได้เข้าเฝ้าอย่างใกล้ชิด...

ยังคงเก็บไว้จนถึงทุกวันนี้..."ขอพระองค์จงทรงพระเจริญ มีพลานามัยแข็งแรงที่ในเร็ววัน"...

[MahDee]

ภาพที่ 23



ชื่อภาพ: Roommate ที่รัก

ที่ประทับใจสุดก็ตรงที่ในวันที่ถ่ายรูปวันซ้อมรับปริญญาก็ได้รูมเมทแห่งหอชวนชม ห้อง 1118
(อาคาร 2 ชั้นที่เดินเข้าหอก็เจอนั่นแหละค่ะ) เดินตาม ทั้งถือกระเป๋า อุปกรณ์การแต่งหน้า ถือร่ม ฯลฯ เดินตั้งแต่เช้า ถึง เย็น...

คนซ้ายมือ...เพื่อนแพะ สาววิทยาฯ เคมี
คนขวามือ...พี่เย้า สาววิทยาฯ 2534 ไบโอฯ

งานนี้รูมเมทไม่สวยไม่ได้...ตากล้องวิเชียร แห่งคณะศิลปกรรมฯ ก็บอกว่า เห็นคนอื่นเขามี reflex กันนะ (คณะบัญชีมีแบบนี้เยอะ)
ก็เลย เอาซะหน่อย...อยากได้บ้าง...ว่าแล้ววิเชียรก็จัดการฉีกถุงใส่เสื้อที่เป็นสีขาวกางออก...ให้มันสะท้อนแสงออกมา...(สุดยอด ฮา)
แต่ว่า คนถือนี่สิ พี่เย้าหน้าตาแบบว่า ไม่น่าเลยพี่ ไม่น่าเลย ฮ่าๆๆ...

ก็เลยประทับภาพนี้สุดๆ ค่ะ

[MahDee]

ภาพที่ 24





 ภาพนี้เป็นภาพตอนที่ถ่ายรูปรวมครั้งแรกของน้องปี1 ที่เข้ามาเป็นน้องใหม่ของหอซีมะโด่งของเราครับ ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่น้องๆจะรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆ และทำอะไรไม่ถูก พี่ๆก็มีหน้าที่ที่จะต้องดูแลน้องๆ ขัดเกลาน้องให้เข้าที่ เข้าทาง นั่นเองครับ

[MahDee]

ภาพที่ 25






ภาพนี้ถ่ายที่ ผานกแอ่น ภูกระดึงครับ คนที่ไปเที่ยวภูกระดึงมักจะไปชมดวงอาทิตย์ขึ้นที่ผานกแอ่นกันครับ ตอนเช้ามืดอากาศหนาวมาก เดินไปถึงผานกแอ่น สิ่งแรกที่เห็นคือแสงจากหลอดไฟดวงเล็กๆติดอยู่ที่รถเข็นขายน้ำโอวัลตินร้อนๆ ซื้อมาดื่มพร้อมกับนั่งคุยกับเพื่อนๆและรอดูแสงแรกของวัน อบอุ่นจริงๆครับ พูดแล้วก็อยากไปเที่ยวอีก