บ้านรวมไทย ตอนจบ

“ส่วย” เด็กชายวัย 6 ขวบลูกชาวบ้านที่ตามดูแลเราอย่างใกล้ชิด ชักชวนให้เราไปดูสวนหลังบ้าน ที่นี่ มีพืชพันธุ์ไม้ที่สร้างอาชีพให้ชาวบ้านมากมาย ทั้ง ชา กาแฟ ท้อ และกล้วยไม้ ก็ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาจะปลูกและดูแลพืชไร่พืชสวนเหล่านี้ได้เป็นอย่างดี ก็ขนาดป่าสนสวยตลอดแนว ที่ทำให้นักเดินทางส่วนใหญ่เข้าใจว่าเป็นต้นไม้ตามธรรมชาติ ก็ฝีมือของพวกเขาและทหารช่วยกันปลูกทั้งนั้น เมื่อมือเหล่านี้เคยปลูกฝิ่น เคยตัดไม้ทำลายป่า มือนี้ก็สามารถที่จะสร้างป่าที่อุดมสมบูรณ์ขึ้นมาใหม่ได้เหมือนกัน ประสบการณ์ครั้งนี้ ทำให้เราได้เรียนรู้ว่า คนๆ หนึ่ง หรือ คนกลุ่มหนึ่ง อาจเป็นคนดีหรือไม่ดีก็ได้ ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะได้รับการชี้ทางที่ดีหรือไม่ ที่สำคัญ โอกาสและการยอมรับ มีมากน้อยเพียงใด

ตลอดระยะเวลาช่วงสั้นๆ ที่เรามาคลุกคลีอยู่ที่นี่ เป็นความสงบ และเรียบง่ายอย่างที่สุด ชีวิตที่ไม่ต้องแก่งแย่งแข่งขัน กินง่าย อยู่ง่าย ทหารที่มาประจำอยู่ที่นี่ ก็เปี่ยมอัธยาศัย จึงไม่น่าแปลกใจ ที่เขาจะเข้ากับชาวบ้านได้เป็นอย่างดี และช่วยกันลงแรงกายแรงใจ สร้างโน่น ปลูกนี่ ให้ทุกชีวิตของหมู่บ้าน มีความเป็นอยู่สมบูรณ์ขึ้น ไม่แคลนขาด อัตคัด แม้จะอยู่ไกลจากพื้นราบ และการเดินทางเชื่อมจากเมืองยังไม่สะดวกนัก

หมู่ไพรัช และพลทหารสมชาติ ในวันนี้ เขาทั้งคู่เป็นกำลังสำคัญในดูแลพัฒนาชีวิตของชุมชนกะเหรี่ยงที่นี่ มือที่เคยจับปืน เปลี่ยนมาจับจอบ และแม้กระทั่งจับกรรไกรตัดผมให้เด็กๆ ชีวิตการรับราชการที่มีภารกิจการงานอยู่ตลอดเวลา เป็นความเสียสละที่น่าชื่นชมที่สุด โดยเฉพาะกับเราที่ทำให้ในวันที่เดินทางกลับมาสู่เมืองหลวง อดคิดไม่ได้ ว่าในชีวิตหนึ่ง เราได้เคยทำอะไร “ให้” คนอื่น ที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องเพื่อนพ้องของเราบ้างไหม

สองทหารรั้วของชาติที่เรารู้จัก ทำให้เรามองชีวิต มองผู้คนและสังคมได้กว้างขึ้น ท่ามกลางกระแสความเป็นไปของโลกที่เราเห็นและเป็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ถ้าเราได้มีโอกาสช่วยเหลือหรือทำอะไรดีๆ ในแบบที่ไม่มีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้องบ้าง ก็คงเป็นสิ่งดีที่เก็บเป็นความภาคภูมิใจได้เหมือนกัน

อาทิตย์กว่าๆ เราจำต้องโบกมือลาบ้านรวมไทย ไปใช้ชีวิตอยู่ในกลไกลของสังคมเมืองเช่นเคย วันที่เราเดินทางกลับ ภรรยาผู้ใหญ่มอบดอกกล้วยไม้ประดิษฐ์ที่ทำจากแป้งข้าวเหนียวให้เราคนละช่อ เธอบอกว่า นี่ก็เป็นอาชีพหนึ่งของคนที่นี่ ที่พระราชินีส่งคนมาสอนให้ ซึ่งถ้าทำสวยๆ กล้วยไม้ประดิษฐ์ช่อหนึ่งก็ขายได้ถึง 80 บาท

เธอหอบรูปเก่าๆ หลายอัลบั้มมาให้เราดู แสดงความภูมิใจส่งท้าย ลูกชายและลูกสาวของของผู้ใหญ่ กำลังศึกษาอยู่ในเมือง เมื่อจบการศึกษาก็จะมาช่วยกันดูแลหมู่บ้านแห่งนี้ ซึ่งตั้งแต่หมู่บ้านรวมไทยเป็นรูปเป็นร่างขึ้น ก็ไม่ค่อยมีชาวกะเหรี่ยง อพยพไปอยู่ที่อื่นมากนัก …ชีวิตคนๆ หนึ่ง (ไม่ว่าจะเป็นคนที่มีนามสกุลหรือไม่ก็ตาม) หากพบทั้งความสุขสงบที่พอเพียงเลี้ยงตัวเองได้ และได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว ญาติพี่น้องที่อบอุ่นแล้ว การดิ้นรนไขว่าคว้าก็ไม่น่าจะใช่เป้าหมายนัก

พลทหารสมชาติมาส่งเราด้วย เราถามส่งท้ายว่า ถ้าจะส่งของมาถึงพวกเขาแทนความคิดถึง จะทำได้หรือเปล่า สมชาติตอบแบบทันทีทันใด “ได้สิครับ ส่งมาเลย ที่นี่มีไปรษณีย์มาส่งครับ พี่จะส่งแบบอีเอ็มเอสก็ได้นะ” ก่อนรถสองแถว จะออกจากหมู่บ้าน สมชาติรีบจดที่อยู่ใส่กระดาษใบเล็กๆ ส่งให้

จุดประสานงาน ร.21 ร.อ.
บ้านเลขที่ 2 บ้านรวมไทย หมู่ 5
ต.หมอกจำแป อ.เมือง จ.แม่ฮ่องสอน
58000

ผู้ใหญ่ปาละ ภรรยา และเด็กชายส่วย โบกมือให้เรา สิ่งที่ฉันยังจดจำได้ดี ก็คือแววตาแห่งความสุขเหล่านั้น เหมือนกับเป็นเครื่องยืนยันว่าพวกเขาสุขใจเพียงใด กับการมีชีวิตที่พอเพียง อยู่บนแผ่นดินที่ภาคภูมิผืนนี้ ฉันนึกถึงคำที่นักวิชาการบ้านเราชอบพูดกันนักหนาขึ้นมาได้ “สังคมรากหญ้า” และ “ชุมชนเข้มแข็ง”

สำหรับฉัน หนึ่งในสมาชิกนักเดินทางขาจรสมัครเล่น กลับมาทำงานเว็บไซต์เหมือนเดิม เวลาที่ใครๆ ที่บริษัทถามประโยคพื้นๆ ฉันก็อดไม่ได้ ที่จะตอบกวนๆ

“สนุกมั้ย”…………………"ก็ไม่เชิง แต่สุข”

“ไปอยู่กับธรรมชาติเพียวๆ เลยใช่มั้ย”

“ ก็ไม่ใช่ นะ แต่ว่า ช้อบ ชอบ!”

...................... จบบริบูรณ์จ้า......................

ที่มา: งานเขียนของจันทร์เพ็ญ จันทนา (khunpen@yahoo.com, junphen@hotmail.com)
เผยแพร่ครั้งแรก: pantip.com และ นิตยสารในเครือเนชั่น

	ผู้เขียน	หัวข้อ: บ้านรวมไทย ตอนจบ (อ่าน 11310 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้