ไปเห็นมาอีกเรื่อง แต่ไม่ใช่โดเรมอน
เลยเอามาแปะไว้ ตลกดี :lol:
ตอน
ทำไมทหารลาวถึงกลัวทหารไทย
1.ความเก่งกล้าของนักรบไทยเกิดขึ้นในเย็นวันหนึ่ง...ริมแม่น้ำโขง
เมื่อรั้วของชาติไทยขี้เหงารายหนึ่งยืนเข้าเวรอยู่ริมฝั่งแม่น้ำโขง
และได้มองเห็นทหารของประเทศเพื่อนบ้านอยู่ฝั่งตรงข้าม
2.ด้วยความเหงาจึงอยากทักทายทหารลาว แต่...
ด้วยความกว้างของแม่น้ำโขงจึงไม่อาจตะโกนพูดคุยและทักทายได้ จึงได้แต่ส่งสัญญาณมือ
“วู้!....”
(เจ้านั่นเป็นทหารแนวได๋?) ว่าแล้วก็ส่งสัญญาณมือชี้ไปทางทหารลาว
ทหารลาว “...
??....”
3.เมื่อทหารไทยขี้เหงา เห็นทหารลาวไม่ส่งสัญญาณตอบ จึงส่งสัญญาณมือต่อไป
(เป็นทหารราบแม่นบ่?) เอามือสองข้างตั้งฉากแล้วโบกลง
ทหารลาว “..
?...”
4.เมื่อทหารไทยขี้เหงา เห็นทหารลาวไม่ส่งสัญญาณตอบ จึงส่งสัญญาณมือต่อไป
(เป็นทหารเรือแม่นบ่?) ทำท่าว่ายน้ำ
ทหารลาว “...
...”
5.เมื่อทหารไทยขี้เหงา เห็นทหารลาวไม่ส่งสัญญาณตอบ จึงส่งสัญญาณมือต่อไป
(เป็นทหารปืนใหญ่แม่นบ่?) สองมือทำท่าใส่ลูกปืนใหญ่
ทหารลาว “...
...
6.เมื่อทหารไทยขี้เหงา เห็นทหารลาวไม่ส่งสัญญาณตอบ จึงส่งสัญญาณมือต่อไป
(เป็นทหารสอดแนมแม่นบ่?) ทำท่าส่องกล้องสอดแนม
7.แล้วทหารลาวก็โกยอ้าว กลับกรม ทิ้งให้ทหารไทยงงแต๊ก!...กับอาการดังกล่าว
8.ณ กองลาดตระเวนของกองทัพทหารลาวริมฝั่งโขง
“มีหยัง?..บักจ่อย” นายทหารลาวระดับหัวหน้าถามลูกน้องที่วิ่งหน้าตาตื่นมา
“ข้อย..สิขอลาออกเด้อคับ”
“ฮ่วยยย.....ลาออกเฮ็ดหยางงงงงง” นายทหารลาวลากเสียงยาวออกอาการสงสัยมั๊กมาก
9.”ก็บักตะหานไทย นั่นแล่ว”
“ส่งสันย่านมื่อมาถึงข้อย..จั๊งสี้” (ส่งสัญญาณมือถึงฉันอย่างนี้) ทหารลาวกล่าว รายงานหัวหน้าของตนเองทั้งที่ตัวสั่นงันงก
