27/12/2007
การเดินทางก็เริ่มต้นสินะ
ตั้งห้าทุ่มแน่ะ มีเวลามากมายสัมหรับการจัดกระเป๋า..
งานนี้ลดน้ำหนัก สัมภาระสุดๆ
แต่ยังไงก็เอาเสื้อไปให้ครบวันที่ไปพอดี
คือ จะหนาวยังไงก็ไม่อยากเน่า ใส่เสื้อซ้ำน่ะ
(ความจริงมันเป็นตัวที่จะถูกทับด้วยเสื้อกันหนาวอยู่แล้ว ไม่น่าจะใส่มากนะตรงนี้)
ก็เอาเหอะน่า ชั้นสบายใจของชั้นน่ะ
แพ็คไป จัดมา มันก็เต็มกระเป๋าอยู่ดี...
ช่วยไม่ได้ละ เพราะสิ่งที่อยู่ในนั้นล้วนจำเป็นอย่างยิ่ง
พอได้เวลา...ก็ออกเดินทางออกจากหอ
ในใจก็คิดอยู่เหมือนกันว่า
จะไหวมั้ยวะกู
ด้วยความใจหล้า หน้าด้าน
มันก็ผลักดันให้เรากล้าที่จะออกเดินต่อไป
...งานนี้ก็อย่างที่รู้ๆ กัน เราใช้บริการรถบัส
ณ ที่เดิม ..
พอเวลาขึ้นรถ ก็ไปนั่งประจำที่ ข้างๆ เป้นคนญี่ปุ่น
ทันใดนั้นก็มีกล่มคนกลุ่มหนึ่งเดินขึ้นรถมา
พูด ภาษาเดียวกับเราเลย...คนไทยนี่หว่า..
แต่ก็อยู่ในระยะห่างเกินกว่าที่จะเดินไปทักอย่างออกหน้าออกตา
แล้วก็อยู่ในระยะห่างเกินที่ เรียก หรือคุย ด้วยเสียงปกติ..คือถ้าจะคุยก็ต้องตะโกน
เราก็เลย..เฉยๆ ก็นอน(หลับตา) ไปเรื่อยๆ
เชื่อมั้ยว่า แม้รถจะออกไปไกลแล้ว ทุกคนก็หลับหมด
แต่คนไทย ก็ยังไม่หยุด เม้าท์กันเลย
ขี้เม้าท์จิงจิ๊ง...เชื่อแล้วหละ
รถบัสมันก็ไปของมันเรื่องแหละ
รถแวะจุดพักรถเมื่อไหร่ เราก็ไม่เคยลง(คนอื่นๆนี่เค้าลงตลอดเลยนะ มันไม่นอนกันเลยรึไง)
ยังไงซะ ทั้งคืนก็นอนไม่ค่อยหลับเลย
ปวดหลัง ปวดไหล่ไปหมด
....พรุ่งนี้ คงเดิน ไหวสินะกู
