ความทรงจำตอนอยู่หอ...

[veekung]

พูดถึงเรื่องหมากัด จำได้เลยว่าวันก่อนรับปริญญา 1 วัน เอาของไปไว้ที่หอ แล้วรีบเพราะจะไปทำงานสายเลยวิ่ง หมางับเลยค่ะ ก็นึกว่าไม่เป็นไรเพราะกระโปรงไม่มีรอย  แต่พอไปดูที่ห้องน้ำ ปรากฏว่าเป็นรูเขี้ยวเลยเลือดออกเยอะเลย แต่สปีริตแรงค่ะ ไปทำงานก่อนแล้วบ่ายเสร็จงานก็ไปหาหมอที่โรงบาลตำรวจ แต่ที่ทำให้กลัวหมาก็เพราะไปล้างแผลที่โรงบาลประมาณ 1 สัปดาห์จนแผลเริ่มปิดแล้ว ที่นี้ไม่ว่างเลยไปคลินิกแถวบ้าน หมอบอกว่ามีหนอง เพราะล้างแผลไม่สะอาดต้องขุดเนื้อที่ปิดปากแผลไปออกให้หมดแล้ว ขูดหนองออก ล้างแผลใหม่ เจ็บมากกกก

ตอนนี้เลยกลัวหมาไปเลย

อะไรแผลแกเน่าเพราะไม่ยอมไปล้างแผล แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหมาฟ่ะ แต่แกนี่ก็วางใจเนอะดีนะที่หมามันไม่มีเชื้อบ้าไม่งั้นนะแก ไม่อยากคิด

[ป.ปลา]

จริงอย่างวีพิมพ์ แผลมันเน่าเพราะไม่ยอมไม่ล้างแผลต่ะหาก อย่าไปโทษหมามัน :lol:  :lol:  :lol:  :lol:

[por-sim]

ไปล้างทุกวัน อย่ามาเม้าท์ :x !!  แผลไม่ได้เน่าด้วย แต่เพราะพยาบาลเค้าล้างลวก ๆ ไม่ได้ขูดหนองออกตั้งแต่แรก ๆ หนังก็สร้างขึ้นใหม่มาปิดปากแผล ที่นั้มันมีหนองอยู่ข้างใน ถ้าไม่เอาออกมันจะอักเสบ คิดแล้วเจ็บอ่ะ ตอนผู้ช่วยหมอขูดหนังออกนะ ชั้นเจ็บมาก เค้าไม่ฉีดยาด้วยเพราะแผลมันเล็ก ต้องบอกว่า พี่คะพอก่อน ขอพัก แล้วให้มันหายชาค่อยขูดใหม่ :?  บรึ้ยยยย เจ็บ

[ป.ปลา]

อ้าว เรอะ โห... เรานี่ไปรับข้อมูลมาจากไหนนี่
มาว่าเพื่อนซิ่มซะได้  

อย่างนี้ก็ต้องโทษพยาบาลดิ  :wink:

[หล้า]

ฮืม ใช่ๆ ซิ่มไม่ผิด หมาไม่ผิด แต่นางพยาบาลผิด  :lol:

ดีนะที่มีแต่หนอง ไม่ใช่หนอน  กรึ๋ยยยยย  :?  :shock:

[Max]

พี่เคยอ่านเจอว่า

ถ้าหมากระดิกหางไปทางซ้ายแสดงว่าอารมณ์ดี แต่ถ้าหางกระดิกไปทางขวา

มันหงุดหงิดอยู่  (หมาหันหน้าเข้าหาเรานะ ซ้ายมือของเรา ขวามือของเรานะ)

[por-sim]

พี่เคยอ่านเจอว่า

ถ้าหมากระดิกหางไปทางซ้ายแสดงว่าอารมณ์ดี แต่ถ้าหางกระดิกไปทางขวา

มันหงุดหงิดอยู่  (หมาหันหน้าเข้าหาเรานะ ซ้ายมือของเรา ขวามือของเรานะ)

คะ? งง?

[หล้า]

ชั้นไม่เห็นงงเลย แกงงตรงไหน เดี๋ยวชั้นแปลให้
(สงสัยเพื่อนเราจะเรียนภาษาอังกฤษเยอะเกิน เลยอ่านภาษาไทยไม่ค่อยรู้เรื่อง  :lol: กัดนิดกัดหน่อยน๊า  :wink: )

[veekung]

ปกติหมามันกระดิกหางทั้งสองด้านไม่ใช่เหรอพี่

[หล้า]

หมายุคไอทีไงแก เลือกได้ว่าจะกระดิกข้างไหนเพื่อบ่งบอกอารมณ์+ความรู้สึก
*กระดิกไปทางขวา (ซ้ายมือของเรา) = อารมณ์ดี
*กระดิกไปทางซ้าย (ขวามือของเรา) = อารมณ์บ่จอย หงุดหงิด

ถ้ามันกระดิกไปๆมาๆ ทั้งสองข้าง แสดงว่า มันเบลอๆมึนๆ อารมณ์กำลังแปรปรวน  :lol:

[Max]

กระดิกแบบ มาก ไปทางนั้นอ่ะครับ

[เอ๋อ]

กระดิกแบบ มาก ไปทางนั้นอ่ะครับ

พี่ max เม้าธ์แน่ๆ  :x
หนังสือที่ไปอ่านมานี่ ขายหัวเราะแหงๆ

เอ้า...กระทู้จะกลายพันธุ์แล้วนะ ใครยังไม่ได้เล่าอะไร มาเล่าซะดีๆ

[Max]

:cry:

[ป.ปลา]

เพื่อนเอ๋อ ผู้คอยควบคุมป้องกันการหลงประเด็นของกระทู้

เยี่ยมมากเพื่อน    

[por-sim]

วันนี้ไปสอนพิเศษ เป็นวันทำความสะอาดหอ เออนึกถึงตอนเราอยู่ปีหนึ่งเนอะ เสียดายที่ไม่ได้อยู่ว้นนั้นเพราะต้องไปทำธุระข้างนอก มีประชุมเรือฯ(ชมรมที่ชั้นทำกิจกรรมด้วย) ปรากฏว่าไปเจอรุ่นพี่ที่อยู่หอเข้า เค้าถามว่าเป็นพี่ 1 มาได้ไง ตอนนั้นกลัวแทบแย่ ต้องบอกว่าเขียนจม.ลาประธานเชียร์ไว้แล้ว คิดดูดิตอนนั้นจะไปข้างนอก ยังต้องเขียน จม.ลาเลย น่ากลัวมาก ๆ พวกพี่เชียร์เนี่ย

แต่วันนี้ไปก็เห็นเด็กลงเยอะดี ดีใจที่เค้าไม่หนีกันไปหมดซะก่อน นึกไปถึงรำวงเลย จำได้ว่านั่งจนรอบสุดท้ายก็ยังไม่มีใครเอาพวงมาลัยมาให้(แต่ถ้าเป็นพวงหรีดก็ไม่) ถ้าพี่เค้าไม่ประกาศให้ผู้หญิงทุกคน(ที่อดได้พวงมาลัย) ลุกไปรำได้นะ คงนั่งแห้งอยู่ตรงนั้นแหละค่ะ :?

[por-sim]

มาเล่าเรื่องตอนปี 1กับ ตอนปี 4 ว่ามันมีเรื่องที่เหมือนและต่างกัน

ต่างก่อน ตอนปี 1 มีของเข้าหอแค่ 3 ถุงแบบหิ้วได้สบาย ๆ แต่ตอนปี 4 ที่ย้ายหอน่ะ มีของ 6 กระสอบแบบต้องลาก

ส่วนเรื่องเหมือน ตอนปี 1 ไม่มีแฟน ตอนปี 4 ก็ยังไม่มีแฟน เฮ้อ... เรื่องมันเศร้า เสียงงงงรถด่วนขบวนสุดท้าย....

[por-sim]

เดี๋ยวกระทู้จะหาย

จริงๆ แล้วตอนอยู่หอนะ คุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แต่ไม่เคยรู้จักชื่อเลย พอจบออกมา เพื่อนมาเล่าเรื่องคนนั้นคนี้ให้ฟัง ไม่รู้ว่าพูดถึงใคร ตอนนี้ก็ยังเก็บหนังสือรุ่นตอนน ปี 1 ไว้เลย สงสัยต้องพกไว้ซะแล้ว

[ป.ปลา]

เดี๋ยวกระทู้จะหาย

จริงๆ แล้วตอนอยู่หอนะ คุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แต่ไม่เคยรู้จักชื่อเลย พอจบออกมา เพื่อนมาเล่าเรื่องคนนั้นคนี้ให้ฟัง ไม่รู้ว่าพูดถึงใคร ตอนนี้ก็ยังเก็บหนังสือรุ่นตอนน ปี 1 ไว้เลย สงสัยต้องพกไว้ซะแล้ว

แกจำใครไม่ได้เลยนี่เพราะอายุแกด้วยรึเปล่าซิ่ม
555 ล้อเล่นเด้อ...   :lol:  :lol:

[WARM]

เดี๋ยวกระทู้จะหาย

จริงๆ แล้วตอนอยู่หอนะ คุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แต่ไม่เคยรู้จักชื่อเลย พอจบออกมา เพื่อนมาเล่าเรื่องคนนั้นคนี้ให้ฟัง ไม่รู้ว่าพูดถึงใคร ตอนนี้ก็ยังเก็บหนังสือรุ่นตอนน ปี 1 ไว้เลย สงสัยต้องพกไว้ซะแล้ว

ก็แกมัวแต่คิดว่าวันๆ นึงจะใช้เงินยังไงไม่ให้เกิน 15 บาทอยู่นั่นน่ะ
ไม่เคยสนใจคนอื่น

[PUI]

แจมด้วยละกัน

-จำมาม่าลุงยามใต้หอพุดตานได้ป่าว จะเป็นที่ นัดหอหญิง ลงมาเจอกัน พอปี 2 มันก็หายไป
-จำได้ว่ามีห้องเชียร์ช่วงเช้าด้วย วันแรก พี่ๆเขาตีปี๊บ เมทวิดวะกูตกใจจะโดดลงหน้าต่าง ดีนะกูตื่นทัน เพราะอยู่เตียงริมจับมันไว้ทัน.... ในขณะที่ไปวิ่งกันกลับมาแล้ว เมทวิด-กีฬา กูก็ยังหลับไม่รู้เรื่อง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
-โกโก้ เคยบอกกูว่า ถ้าหน้ากูใสเหมือนตีน(กูเอง)  กูก็คงจะดูดี(ขึ้นบ้าง)
-ในห้องเชียร์เสือกมีมนุษย์ นางหนึ่ง ขึ้นบูมว่า BABOW บูมต่อไม่ถูกกันทั้งรุ่น
-ก่อนบีสีหาย เอ้ย... บายศรีหอ ปี 1 รุ่น 83 เป็นรุ่นเดียวที่แข่งกีฬา ไม่เคยชนะ แม้กระทั่งกีฬาใช้กำลังอย่างชักกะเย่อ
-เพื่อนหอชายที่แสดงช่วงดวลเพลง กูชื่นชมในสปิริตจนน้ำตาไหล (ป่าว พวกมึงกลับมานั่งเถอะ มันแป้ก จนกูน้ำตาไหล)
-และแล้วประโยคเทิดทูนสถาบันของป.ปลา ก็พาหนังหน้าที่ดีน้อยกว่านก / มิก มากมายเป็นนางนพหอ
ซึ่งเราก็สุดแสนชื่นชมในความสามารถและความฉลาด แต่เราไม่อยากให้แกได้เลย กูแบกเสลี่ยง หลังจะหักอยู่แล้น....
-กระเทยหอ เอ้ย .... กระทงหอ สวยงามจนได้รางวัล คิดย้อนแล้วทำไมพวกเราไฟท์ ทำกันได้ขนาดนั้นเนอะ
-ปีสี่ ไปสิงคโปร์กับบอนและเอ๋อช่วง SARS เราก็มโนเอาว่าจะติดโรค ก็ขู่ เครียด กังวล จนลากไอ้บอนไปตรวจที่รพ. จุฬาฯ สำเร็จ เขาให้ครอบจมูก ปาก ตั้งนาน  สรุปว่า ไม่เป็น ไอ้บอนด่ากูฉิบหาย ทั้งที่จริงๆ มันก็กลัว
-เสียงหัวเราะของชายที่ก้องกังวาล แม้อยู่พุดตานยังต้องตื่น ถึงแม้กูจะเคยหัวเราะใต้หอกับมันจนโดนน้ำร้อนสาด มาแล้วก็ตาม
-สวัสดีค่ะ ทุกท่าน...... เสียงของสาวน้อยโกโก้ในงานเชียร์เวียน ที่ U-Center แผดออกมาพร้อมกับการปรากฎโฉมอันงดงามของนางบนเวทีในฐานะพิธีกร ก่อนที่ทุกคนจะหยุดเงียบไร้ความเคลื่อนไหว และหัวเราะดังสนั่น โกโก้นางเดินเลยฟลอร์จนตกสระน้ำที่ U-center ท่ามกลางประชาชนนับแสน
-เอ๋อ ถ้าจำไม่ผิด แกเคยป่วยจนต้องนอน รพ. ตำรวจ ใช่ไหม....

 วีรกรรมยังมีอีกเยอะนะ ขอไปทำงานก่อนเดี๋ยวจะกลับมาอัพอีก

[Tritti_83]

วีรกรรมหรือเผานั่งยางเพื่อนวะไอ้ ปุย ปุ้ย :x

[por-sim]

เออ เพื่งนึกเรื่องเซเว่นลุงยามใต้พุดตานได้ และเรื่องโกที่(เดิน)ตกลงน้ำหน้าเวทียูเซ็นเตอร์ ชั้นเป็นพิธืกรคู่เองแหละ ขำมากกกกกกก

[WARM]

ชั้นก็คิดถึงทุกคน ทุกสัตว์ ทุกสิ่งของ ทุกสถานที่ที่ชั้นตั้งชื่อให้

ชั้นก็คิดถึงวันที่ชั้น ไปเขียนคิ้วให้หมา

ชั้นคิดถึงวันที่ทะเลาะกับป้าบัว

ชั้นคิดถึงวันที่มีกิจกรรมสนุกๆ

ชั้นคิดถึงวันที่เดินสะกดรอยตามป้า ซิกเซ้นต์ ไปถึงบ้าน

ชั้นคิดถึงทุกรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ น้ำตา และ ทุกความทรงจำที่กำลังไกลห่างเราออกไป

เรื่อยๆ ตามกาลเวลา

แต่ละวินาที ช่างมีค่าจริงๆ..มันไม่อาจหวนกลับมาได้อีกแล้ว....

[veekung]

ความทรงจำดี ๆ มันมีคุณค่า และ เสน่ห์ในตัวมันเองนะโดยเฉพาะตอนที่เรานึกถึงมันพร้อมกับเพื่อน ๆ ผู้ร่วมอยู่ในเหตุการณ์นั้น ๆ  :lol:

[por-sim]

แล้วบ้านป้าซิกเว้นท์อยู่ไหน