หมู่บ้านเด็กเมืองกาญจน์...อิ่มบุญ อุ่นหัวใจ

[Junphen Juntana]

      พี่ๆ ทีมเว็บมีโครงการนำข้าวของและเงินไปบริจาคที่โรงเรียนหมู่บ้านเด็ก จังหวัดกาญจนบุรี เป็นโครงการดีๆ ของคนในโลกไซเบอร์ครับ ใจจริง ผมก็ไม่ถนัดทางพวกบริจาคอะไรซักเท่าไหร่ แต่การได้นั่งรถกินลมออกไปต่างจังหวัด บอกลาหน้าจอคอมพิวเตอร์สี่เหลี่ยม ไปสู่อ้อมกอดแห่งธรรมชาติ…ก็ไม่เลวนะครับ ดังนั้น แม้พี่ๆ จะไม่ได้ออกปากชวน ผมก็ตกลงปลงใจด้วยตัวเอง ว่าจะต้องขอไปแจมกิจกรรมนี้ด้วย แน่นอน

          พี่หมูครับ พี่หมู เขากลายเป็นคนขับรถตู้จำเป็น พาเราออกจากกรุงเทพฯ ไปเมืองกาญจน์ เราเตรียมข้าวของบริจาคไปไม่น้อย เรี่ยไรเงินได้จำนวนหนึ่งด้วย ของทั้งหมดถูกรวมไว้ที่ท้ายรถ พวกเราทั้งหมด มีพี่โต้ง พี่แอน พี่หมู พี่แนน พี่แตน พี่เพ็ญ พี่เอ แล้วก็ผม มุ่งหน้าออกจากกทม.ไปเมืองกาญจน์กันแต่เช้าตรู่ (จะว่าเห่อก็ได้ เพราะพอพี่โต้งเปิดประตูรถ ผมก็กระโดดขึ้นเป็นรายแรกเลย)ข้าวปลาไม่ต้องห่วง เราแวะฝากท้องกันที่ร้านอาหารฟาสท์ฟู้ดระหว่างทาง ผมตัวไม่โต ก็เลยกินไม่จุ (ประหยัดครับ ยุคนี้ยุคประหยัด) พี่หมูเป็นสารถีฝีมือดีใช้ได้ นึกว่าจะชำนาญแต่ดูแลเว็บไซต์ ผมว่าจะปรบมือให้แล้ว คิดไปคิดมา อย่าดีกว่า เดี๋ยวจะเจ็บตัว…
 
          สองข้างทางค่อยๆ แปรสภาพจากตึกสูงๆ เป็นต้นไม้เขียวๆ รู้สึกดีอย่างประหลาดครับ ผมรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ หรือตึกที่เหมือนกล่องมานาน มาเจออะไรกว้างๆ อย่างนี้ ก็ต้องลิงโลดกันบ้าง เป็นธรรมดา นานๆ เปิดหูเปิดตา เรียกว่า "กำไรชีวิต" ก็คงไม่ผิดหรอกครับ

          ราวๆ สองชั่วโมง เราก็ไปถึงโรงเรียนหมู่บ้านเด็ก จังหวัดกาญจนบุรี ที่นี่ เป็นส่วนหนึ่งของโครง การดีๆ จากมูลนิธิเด็ก รับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ยากจน โดยไม่มีการเก็บค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น ค่าใช้จ่ายทั้งหมด มาจากการบริจาคของผู้มีจิตศรัทธา ทั้งชาวไทยและต่างประเทศ มีเด็กๆ อยู่ราว 150 คน อายุตั้งแต่ 2 ปี ไปจนถึง 20 ปีเลยครับ



          ภายในรั้วโรงเรียนที่กว้างพอสมควร เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ทำให้รู้สึกร่มรื่น (แม้อากาศจะร้อนไปสักนิด) เท่าที่ทราบ โรงเรียนตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำแควใหญ่ เรื่องอากาศไม่ต้องพูดครับ บริสุทธิ์สะอาดที่สุด ก็เหมือนเด็กๆ ที่นั่นแหละครับ ที่ใสสะอาด และถ้าจะมีความหม่นหมองอยู่ในตัวพวกเขาบ้าง ก็คงเป็นเพราะสาเหตุการมาจากครอบครัวที่แตกแยก จิตใจน้อยๆ ก็ย่อมมีความเหว่ว้าอยู่ลึกๆ…อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

          เจ้าหน้าที่ที่นี่ดีครับ เขาต้อนรับขับสู้พวกเราเป็นอย่างดี หาน้ำหาท่ามาให้เราดื่มคลายร้อน ผมแอบจิบแก้วของพี่แนนไปอึกใหญ่ ชื่นใจครับ เด็กๆ มาล้อมหน้าล้อมหลังเรากันเป็นการใหญ่ หลายคนเริ่มค้นข้าวของ คงอยากรู้ว่าเราเอาอะไรไปให้เขาบ้าง และด้วยความขาดความอบอุ่นจากครอบครัว ไม่ถึงสิบนาทีที่พวกเราไปถึง พี่ๆ แต่ละคน ก็มีน้องๆ จับมือ แล้วก็รุมล้อมอยู่เต็มไปหมด

          เรามอบเงินให้อาจารย์เก็บไว้เป็นค่าอาหารกลางวันแก่เด็กๆ อาจไม่ใช่เงินก้อนโต แต่ความสุขใจที่เราได้นั้น ก้อนเบ้อเริ่มเลยครับ…ผมรู้สึกเช่นนั้น และคิดว่าพี่ๆ คนอื่นๆ ก็คงไม่แตกต่างจากผม



          ช่วงบ่ายๆ หลังจากเลี้ยงไอศครีมเด็กๆ กันถ้วนหน้า (ผมก็แอบเลียไอศครีมของพี่แอนไปสองแผล่บ) เด็กๆ ก็พาเราไปดูแปลงผักสวนครัวที่พวกเขาปลูกไว้ พี่ๆ ไปกันหมด ผมขี้เกียจไปครับ เลยโต๋เต๋ไปอ่านบอร์ดหน้าโรงเรียน เป็นบอร์ดแสดงผลงานศิลปะของเด็กๆ ทึ่งเลยครับ หลายๆ ภาพที่ผมเห็น มีแววว่าคนวาดจะเป็นจิตรกรเอกในอนาคตได้ไม่ยาก (พี่แตนก็ว่าอย่างนั้น) แต่ที่ผมสะดุดสุดๆ ก็คือหัวข้อบนบอร์ดที่เขียนได้โดนใจผมมาก เขาเขียนว่า "ไม่ได้ติดรูปนี้ เพื่อยกย่องคนวาด แต่ติดรูปนี้ไว้เพื่อให้เข้าใจคนวาด" เด็ดมากครับ ผมเห็นพี่เพ็ญเรียกพี่แตนไปดูแล้วชมยกใหญ่ว่าเฉียบคม ประทับใจ

          กลับจากดูแปลงเกษตรฝีมือเด็กๆ ก็เริ่มมีการจับกลุ่มพูดคุยกันระหว่างพวกเราและเด็กๆ พี่แอนคนงามมีน้องๆ วัยกระเตาะมาเล่นด้วยหลายคน พี่โต้งกับพี่หมูก็ใช่ย่อย เห็นบอกว่าน้องๆ ผู้หญิงหลายคนก็มีแววว่าโตขึ้นแล้วจะสวย (ไม่ทิ้งลายจริงๆ) พี่เอ กับพี่แนน ไม่ต้องพูดถึง ขวัญใจชาวโรงเรียนหมู่บ้านเด็กเหมือนกัน

          ผมมองไปมองมา เลยตัดสินใจไปร่วมวงกับพี่เพ็ญและพี่แตน ฟังไปฟังมา ก็เลยรู้ว่าเด็กผู้ชายที่พี่สองคนกำลังคุยด้วยชื่อเท่ บนใบหน้าที่สดใส กลับมีแววตาหม่นเศร้า น้องเท่เล่าชีวิตตัวเองหน้าตาเฉยเหมือนกับว่าเรื่องราวที่น่าหดหู่ของเขา เคยถูกถ่ายทอดมาหลายครั้ง กับหลายๆ คนที่มาเยี่ยมเยียนแล้ว

          เด็กน้อยวัยสิบขวบเล่าว่า พ่อของเขาเป็นปอดบวมตายตั้งแต่เขายังเด็ก แม่เสียใจมาก ไม่นานก็ตัดสินใจผูกคอตายไปอีกคน เด็กชายเท่ลูกกำพร้าก็เลยต้องไปอยู่กับยายที่ซอยวัดจันทน์ในกรุงเทพฯ อยู่ได้ไม่นาน ยายซึ่งแก่มาก ก็ไม่สามารถเลี้ยงดูหลานได้ โรงเรียนหมู่บ้านเด็ก สถานที่ที่ให้โอกาสทางการศึกษาแก่เด็กๆ โดยไม่เรียกเก็บเงินแม้แต่บาทเดียว…จึงคือคำตอบ… เท่อยู่ที่นี่มา 3 ปีแล้ว



          เมื่อถามถึงความใฝ่ฝัน แววตาของเท่เป็นประกาย "เท่จะเป็นตะหารน้ำ" นั่นคือคำตอบ "ถ้าเท่เป็นตะหารน้ำได้ ก็จะรับยายไปอยู่ด้วย ยายก็ดีใจที่มีหลานเป็นตะหาร แต่ตอนนี้เท่ไม่ได้เจอยายมาตั้งนานแล้ว"

          ฟังแล้วผมอึ้งมาก คำพูดของเด็กกำพร้าสิบขวบสอนอะไรบางอย่าง ถ้ามีชีวิต ก็ต้องมีความฝัน ต้องมีความหวัง ยิ่งในวัยเด็ก วัยแห่งความคิดฝันและจินตนาการ ถ้ามีอะไรมาตัดขาดสิ่งนี้ไปจากเขา นั่นน่ากลัวที่สุด ถึงแม้ชีวิตจะไม่สวยงาม ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร แต่เท่ก็ยังยิ้มสดใส เมื่อพร่ำบอกเราถึง "ตะหารน้ำ" และ "ยาย" …
 
          ผมกลับมามองตัวเอง ตอนนี้ผมมีความฝันหรือความหวังอะไรสำหรับชีวิตของตัวเองบ้างไหม ผมมีความคิดที่ว่าจะได้เป็น ได้เจอสิ่งดีๆ อยู่บ้างหรือเปล่า ผมตอบตัวเอง ว่าก็ยังพอมี ก็มีชีวิต มันก็ต้องมีความหวังสิ

          ผมคิดต่อ เท่หวังว่า วันที่เขาสำเร็จ เขาจะมียายอยู่เคียงข้าง เป็นหนึ่งเดียวที่เป็น "ครอบครัว" ในความรู้สึกของเขา ผมโชคดีกว่าเขาตั้งแยะ ผมมีสมาชิกในครอบครัวตั้งหลายคน เมื่อเช้าผมเพิ่งทะเลาะกับน้อง และเพิ่งถูกแม่บ่น แต่คนเหล่านี้ไม่ใช่หรือ ที่ผมอยากให้เขาอยู่เคียงข้าง ถ้าผมทำสิ่งดีๆ และได้รับสิ่งดีๆ ที่เป็นความสำเร็จของชีวิต…กลับไปวันนี้ ต้องทำดีกับทุกๆ คนให้มากขึ้นแล้วหละ พวกเรากับครอบครัวนี่ก็แปลกครับ จริงๆ ทั้งรักทั้งห่วงกัน แต่ไม่ค่อยแสดงออก เหมือนไม่ค่อยเห็นคุณค่ากันเองซักเท่าไหร่

 
          มัวคิดเพลิน ผมเกือบไม่ได้ยินเสียงสตาร์ทรถตู้ พี่หมูก็ไม่ยอมบอกว่ารถจะออกแล้ว ก่อนพี่โต้งจะปิดประตู ผมก็กระโดดขึ้นทัน เกือบไปแล้วไหมล่ะ เรื่องโดนประตูหนีบนี่ผมกลัวสุดชีวิตเลยครับ หนูกลัวแมว คางคกกลัวงู แต่ถ้าคุณลองไปถามเพื่อนๆ ผม รับรองได้ ว่าต้องตอบเป็นเสียงเดียวกัน พวกเรากลัวประตูหนีบครับ เพราะทั้งเจ็บ ทั้งศพไม่สวย…บรื๋อ… ถ้าคุณไม่เกิดเป็นจิ้งจกแบบผม ก็ไม่เข้าใจหรอกครับ!



          ป.ล. เขียนเป็นเรื่องเล่า คล้ายๆ เรื่องสั้น แต่ทั้งหมดนี้ เป็นเรื่องจริงจ้า (ยกเว้นจิ้งจก) :)

[por-sim]

ปอ RCU83 รหัส 43 ค่ะ ปอไปหมู่บ้านเด็กบ่อยหลังจากเรียนจบ  เคยไปอยู่มา 1 เดือนตอนเพิ่งจบ จากนั้นก็ไปอีก ประมาณ ปีละ 2 ครั้ง เดือนสิงหานี้ เด็กปิดเทอม 1 จะพาเด็กไปเที่ยวดรีมเวิร์ล ถ้าพี่อยากซื้อขนม หรือไอติมให้เด็กกิน ก็ติดต่อกันมาได้นะคะ a_muoy@hotmail.com ไม่ได้เรี่ยไรนะคะ แค่อยากมาคุยกับคนที่เคยมีประสบการณ์ร่วมสถานที่และบุคคลเดียวกันค่ะ

[por-sim]

พุธที่ 13 ส.ค.2550 จะไปดรีมเวิร์ลกับเด็ก ๆ ค่ะ

[iamfrommoon]

ปอ RCU83 รหัส 43 ค่ะ ปอไปหมู่บ้านเด็กบ่อยหลังจากเรียนจบ  เคยไปอยู่มา 1 เดือนตอนเพิ่งจบ จากนั้นก็ไปอีก ประมาณ ปีละ 2 ครั้ง เดือนสิงหานี้ เด็กปิดเทอม 1 จะพาเด็กไปเที่ยวดรีมเวิร์ล ถ้าพี่อยากซื้อขนม หรือไอติมให้เด็กกิน ก็ติดต่อกันมาได้นะคะ a_muoy@hotmail.com ไม่ได้เรี่ยไรนะคะ แค่อยากมาคุยกับคนที่เคยมีประสบการณ์ร่วมสถานที่และบุคคลเดียวกันค่ะ

น้องปอ พี่ก็เคยไปมาเหมือนกันค่ะ ประทับใจมากๆ ตอนนั้นแวะไปแป๊บเดียว ไปบริจาคเสื้อผ้าและนำอาหารกับขนมไปเลี้ยงเด็กๆ ค่ะ...ชอบบรรยากาศ รู้เลยว่า ทำไมเด็กๆ ถึงรักธรรมชาติมากๆ...เจออาจารย์ฝรั่งตั้งหลายคนแน่ะ...สถานที่เยี่ยมยอดสุดๆ...ว่าแล้วอยากชวนน้องชาวค่ายหอฯ ที่จบไปแล้ว ไปรื้อฟื้นความหลังจับกลุ่มทำกิจกรรมแบบนี้อีกครั้งคงจะดีเหมือนกัน

[Junphen Juntana]

สรุปว่า สาวชาวหอจุฬาฯ ของหมู่เฮา ชอบทำบุญทำทาน และแม้ไม่ใช่นางงาม...ก็รักเด็กหลายๆ เด๊อ...

เย้ๆ

ป.ล. ฝากทำบุญกะน้องๆ ด้วยจ้าน้องปอ
ป.ล. อีกที พี่ปุ๊กของเรา งามทั้งกายและใจเด๊อลา

[por-sim]

เพิ่งกลับเข้าคณะมาทำงานตอน 4 โมงเย็น หลังจากไปผจญแดด และปล่อยแก่ที่ดรีมเวิร์ลกับเด็ก ๆ มา เดี๋ยวค่อยเอารูปมาโพสต์ให้ดูนะคะ

[iamfrommoon]

เพิ่งกลับเข้าคณะมาทำงานตอน 4 โมงเย็น หลังจากไปผจญแดด และปล่อยแก่ที่ดรีมเวิร์ลกับเด็ก ๆ มา เดี๋ยวค่อยเอารูปมาโพสต์ให้ดูนะคะ

มารอชมภาพอยู่นะคะ น้อง por-sim

[Junphen Juntana]

นั่นจิๆ...

รอดูรูปๆ จ้า...ไม่ได้ไปมานานมาก อยากเห็นความเปลี่ยนแปลงจังเยย

เย้ๆ

[por-sim]

ต้องรออีกหน่อยนะคะ เพราะกำลังเรียนรู้วิธีโพสต์รูปอยู่

[por-sim]

ตอนนี้โพสต์เป็นแล้ว แต่ว่าได้ระเห็ดออกจากหอพัก จึงยังไม่ได้เก็บสมบัติติดตัวมาเลยค่ะ เดี๋ยวจะไปเอาวันนี้แหละค่ะ ไม่นานเกินรอนะคะ

[por-sim]

ล่าสุดที่บอกค่ะ ว่าไปเที่ยวดรีมเวิร์ลกันมา

ตามพิธี ก็ต้องถ่ายรูปรวมหน้าป้าย


ด.ช.แรม กับทานตะวัน ใครแจ่มกว่ากัน


เข้าเมืองหิมะ หนาวสุด ๆ

[por-sim]

อันนี้ ไปเที่ยว + ทำโครงการหาเหาให้น้องมา ตอนเดือนตุลา ปีที่แล้ว

นี่บ้านเรือนไทย ที่เค้าเล่าลือว่าผีดุ แต่เราไปพักบ้านต้นแจง (รอดไป)


นอนมุ้งสายบัว จริง ๆ นะ


มุมปิงปอง ฮิตกันเป็นพัก ๆ


เดี๋ยวจะเอารูปขบวนการกำจัดเหามาให้ดูวันหลังนะคะ

[iamfrommoon]

ล่าสุดที่บอกค่ะ ว่าไปเที่ยวดรีมเวิร์ลกันมา

ตามพิธี ก็ต้องถ่ายรูปรวมหน้าป้าย


ด.ช.แรม กับทานตะวัน ใครแจ่มกว่ากัน


เข้าเมืองหิมะ หนาวสุด ๆ

Nu Por-Sim
เห็นภาพแล้วอิ่มความสุขไปกับหนูเลยค่ะ...เด็กมากันเยอะมาก...ภูมิใจไปกับน้องเลยค่ะ

[por-sim]

ขอบคุณค่ะพี่ จริง ๆ แล้วไม่ใช่แค่เด็กหรอกที่สนุก ปอก็ด้วย มันมากกกก เพราะเด็กเล็กเล่นอะไรก็ไม่ค่อยได้ ได้แต่เดินดู ส่วนเด็กโตกับผู้ใหญ่ก็หลั่นล้า

[por-sim]

แวะมาเล่าเรื่อง "หาเหาให้น้อง" ต่อค่ะ

เรียกเด็กรวมพล


"เหาจ้า...ลาก่อน"


ขั้นที่ 1 สระผม


ขั้นที่ 2 มาสางเหาออกก่อน (ขอบอก เหาเยอะมาก ๆๆๆ )


ขั้นที่ 3 หมักยา ฆ่าให้เรียบ



ขั้นที่ 4 โพกกันการเกานะจ้ะเด็ก ๆ


สุดท้าย ก็ไปเล่นนนนนน


แล้วคืนนั้น พี่ ๆ ทุกคนก็ต้องสระผม เพราะกลัวจะมีคุณเหาแอบอพยพมาอยู่ที่หัว

[por-sim]

การไปหมู่บ้านเด็กครั้งนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะไปมีส่วนร่วมอะไรกับเด็กมาก แต่ตั้งใจจะไปเที่ยวกัน เลยทำโครงการดี ๆ ซักอย่าง จะได้ไม่เสียเที่ยว

โบกรถไปเอราวัณ น้อง ๆ ที่เป็นเด็กเทพฯนะตื่นเต้นใหญ่ เค้าชมไม่หยุดเลยว่าคนตจว.ใจดี อ้าว...ก็นั่นน่ะ ธรรมชาติของพวกเรานี่นา

ขากลับจากเอราวัณ ก็โบกรถกลับอีก คันแรกเค้าไปไม่ถึง ก็เลยไม่ไป เค้าก็ยังใจดี ขับย้อนกลับมาถามอีกว่า ไปมั้ย

อีคันเป็นคุณลุงใจดีมากกกกก ขับเข้าไปส่งให้ถึงข้างในโรงเรียนเลย ไม่ต้องเดิน

[por-sim]

ปีนี้ยังไม่ได้ไปหมู่บ้านเด็กเลย ไม่ซิ จริง ๆ แล้วไปหลายครั้งแล้ว แต่ไปแป๊บ ๆ

ไอ้ที่ไปส่วนตัว ไม่รู้ปลายปีจะได้ไปรีป่าว เดี๋ยวท่าว่าง ปอจะเอารูปตอนไปครั้งแรกมาให้ดู ตอนนั้นนะไปอยู่ 1 เดือน  อินมาก อยากไปสมัครทำงานเลย แต่ว่าเงินเดือนไม่โออ่ะ :?

[Junphen Juntana]

ขอบคุณน้องปอคำหญ่ายๆ เลยค่า
ที่เอาประสบการณ์มาแบ่งปันกัน

เย้ๆ

[por-sim]

เวลาไปก็สนุกดีค่ะ แต่ไม่เคยได้เล่าให้ใครฟัง นอกจากไปตัดผมเพราะเป็นเหานั่นแหละค่ะ คนอื่น ๆ ถึงได้รู้ว่าเราไปไหนมา

ก็ครั้งล่าสุดที่ติดเหามา เลยต้องไปทำโครงการกำจัดเหาให้น้อง เพราะเจ็บใจมาก :evil:

[Junphen Juntana]

กำจัดเหาด้วยวิธีไหนคะ น้อยหน่า หรือว่าใส่ยา 555

ป.ล. จะว่าไป การเป็นเหา เป็นการเปิดลิ้นชักความทรงจำอีกอย่างนึงนะคะ สมัยเป็เด็กตัวเล็กๆ อยู่ตจว. เรามักจะเป็นเหา 555

[iamfrommoon]

เวลาไปก็สนุกดีค่ะ แต่ไม่เคยได้เล่าให้ใครฟัง นอกจากไปตัดผมเพราะเป็นเหานั่นแหละค่ะ คนอื่น ๆ ถึงได้รู้ว่าเราไปไหนมา

ก็ครั้งล่าสุดที่ติดเหามา เลยต้องไปทำโครงการกำจัดเหาให้น้อง เพราะเจ็บใจมาก :evil:

หนูจัดการเหาแบบที่พาน้องๆ ทำเปล่านี่...เห็นภาพที่กำจัดเหาทำให้คิดถึงสมัยเด็กๆ ที่ตอนอยู่อนุบาลอุบลฯ ช่วงหนึ่งเหาระบาด คันยิ๊กๆ กันแทบทั้งรร. ยังกะลิงเลย 555

น้องปอคะ พี่ขอชื่อ-สกุลจริง หนูด้วยนะคะ

[por-sim]

 

		อ้างถึง
	น้องปอคะ พี่ขอชื่อ-สกุลจริง หนูด้วยนะคะ

ส่งให้แล้วค่า

ใช้ยาค่ะ เพราะถามครูแล้ว ครูบอกถ้าใช้ใบน้อยหน่า เด็กจะเมาไปพร้อม ๆ กับเหา  :shock:

[por-sim]

มาเล่าเรื่องตอนไปอยู่เดืน 1 ให้ฟัง

เวลามีแขกมาเลี้ยงนะ โดยเฉพาะเสาร์-อาทิตย์จะดีใจมาก เพราะมันเหมือนมีอะไรแปลกใหม่เข้ามาในชีวิต มีอาหารดีกว่าทุกวัน มีขนม มีผลไม้ มีไอติม จะมีความสุขมาก

ถ้ากินข้าวโรงเรียนนะ จะได้พิเศษกว่าเด็ก เพราะปอเป็นผู้ใหญ่ เด็กจะตักเนื้อให้เยอะกว่า 555  :lol: ดีเจง ๆ

อีกเรื่องที่เป็นแรงบันดาลใจให้ต้องไปเลี้ยงข้าว และไปหาเด็ก ๆ เพราะเรารู้ว่าเค้าต้องการคนมากอด มารัก มาพูดดี ๆ ด้วย มาเอาใจ มาเล่านิทานให้ฟัง มาให้อ้อนได้ พูดแล้วคิดถึง ต้องหาเวลาไปให้ได้

[por-sim]

วันนี้มีคุณ savarat อีเมล์มาถามปอเรื่องหมู่บ้านเด็กด้วย คิดว่าน่าจะเป็นเด็กหอ คุณพี่/คุณน้องคะ ถ้าไปแล้ว ก็อย่าลืมมาโพสต์ที่นี่นะคะ อยากอ่านเรื่องที่คนอื่น ไปมาเหมือนกัน

อืมถ้าใครไปแล้วพอจะรู้จักชื่อเด็ก ๆ น่าจะรู้จักไข่หิน เป็นเด็กที่ใส่ขาเทียม แขนพิการข้าง คอเอียงนิด ๆ แต่สดใสมาก ดื้อด้วย

[por-sim]

เอ่อ แล้วก็ได้รู้ว่า คนที่มาโพสต์ไม่ใช่เด็กหอ น้องเค้า search มาเจอเว็บบอร์ด น่าจะเป็นอันนี้มั้ง แต่ยังไงซะ เด็ก ๆ ที่โรงเรียนก็จะได้ของกิน และของเป็นประโยชน์เพิ่มขึ้นอีก

[khesorn mueller]

Nong Sim,
I am really touched from your activity!it shows me how one person looks and acts to their environment in the future.My four years by RCU was full programmed too..like you!It influence my life later how I see my world.To help always mean for me,to dedicate,to devote without expecting of the return.
I hope your pictures and report of your experience could build any warm feeling to one ,who never have a chance to do the same.
p.nn

[por-sim]

Thanks a lot for your comment and compliment kha p'nn. I just want to share my experience there and know that here, cmadong, is open wide for everyone and every thing .

อันนี้เป็นรูปที่ไปอยู่มา 1 เดือน ตอนนั้นเพื่งเรียนจบ แล้วมีคุณอาที่รู้จักเค้าอยากให้เราไปโครงการเรือเยาวชนเอเชียอาคเนย์ เค้าเลยใช้วิธีฝากเราที่นี้ แล้วขอใบรับรอง ตอนแรกก็ไม่อยากค่ะ ไปที่ไหนก็ไม่รู้จัก ไปอยู่ยังไง ทำไมต้องไป ก็มีคำถามมากมาย แต่ก็ไปอยู่ 1 สัปดาห์ แต่นี่คือจุดเริ่มต้นค่ะ เพราะได้ใบมาแล้ว มาสมัครโครงการเรือฯ แล้ว เรารู้สึกว่าแค่ 1 สัปดาห์ เราได้ประโยชน์มากกว่าโรงเรียนได้ประโยชน์ จึงตัดสินใจกลับไปอยู่อีก 1 เดือน จริง ๆ แล้วก็เริ่มหลงรักเด็ก ๆ แล้วล่ะค่ะ

ทางเข้าโรงเรียน


ตอนเช้าทุกเช้า ทุกคนต้องเข้าเกษตร


"ไข่หิน" ไม่มีใครไม่รู้จักคนนี้


เด็ก ๆ ไปลงท่า (น้ำ)


ถ้าไปช่วงปลาย พ.ย.-ต้น ธ.ค. จะมีงานสะพาน


ตรงทางเข้า (ตอนนั้นยังเอ๊าะ ๆ)

[khesorn mueller]

Nong Sim,
again ,like room 43..the down load take too long...I hope I would come back to see later.
p.nn

[khesorn mueller]

Hold it...I can see it now...
Please,tell me more about the boy""ไข่หิน"...
p.nn

[por-sim]

ไข่หินจะมีลักษณะพิเศษ คือ ใส่ขาปลอมข้าง มืองอเล็กข้าง แต่ซนสุด ๆ ลักษณะเค้าทำให้ดูแปลก โดดด่นไปจากเด็กคนอื่น ๆ ทุกคนเลยจำได้ค่ะ

จริง ๆ แล้วเค้าอารมณ์ดีมาก ฉลาดด้วย ถ้าเทียบกับเด็กในโรงเรียนวัยเดียวกัน